tag:blogger.com,1999:blog-1463872289671590375.post2012587008744382004..comments2023-12-22T00:20:55.350+02:00Comments on 'Ανευ σημασίας: Ὄρθιοι καὶ μόνοι...Unknownnoreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-1463872289671590375.post-78735269300883022222010-10-21T10:38:38.688+03:002010-10-21T10:38:38.688+03:00΄Οντως μεγάλο θέμα η αποξένωση από τον ευρύτερο κ...΄Οντως μεγάλο θέμα η αποξένωση από τον ευρύτερο κοινωνικό ιστό.<br />Μια ηθελημένη ή αθέλητη αποξένωση. για πολλούς που πεισματικά αρνήθηκαν να μπουν σαν άλογα κούρσας που έτρεχαν αφηνιασμένα για καρότα που ποτέ δεν είχαν χρόνο να σκεφτούν, αν ήταν απαραίτητα στη διατροφή τους.<br /><br />Η κοινωνική βία που ασκήθηκε πάνω τους κατάφερε να τους ρίξει στην άκρη. Τους χλεύαζαν, τους έλεγαν ηλίθιους, <br />Τους αφαιρέθηκε το δικαίωμα του λόγου, τους είπαν γκρινιάρηδες και οπισθοδρομικούς αφού δεν ήταν ακομπλεξάριστοι για να διασκεδάζουν όπως όλοι οι "κανονικοί άνθρωποι" στο ταβατούρι του νυχτερινού κέντρου που είχε γίνει η Ελλάδα. <br />Είναι αυτοί που δεν έχασαν τον αξιακό τους κώδικα παρ' όλα αυτά.<br />Παναθήναιε <br />Μιλώ για παρέες απ'αυτές με ανθρώπινο πρόσωπο,με αξιακούς κώδικες ( γι' αυτό και δεν χάθηκαν...).<br />Που πάντα λειτουργούσαν θεραπευτικά μέσα σε έναν απρόσωπο και εχθρικό κόσμο με άλλα ζητούμενα...<br />Για τις παρέες που αναγκάζονται να υποστούν τις επιπτώσεις συμπεριφορών που ποτέ δεν ακολούθησαν, που ποτέ δεν ήταν το ζητουμενό τους.<br />Που τους κλέβουν τις απλές χαρές τους.Αυτές που κάποιοι τις απαξίωναν και τους ταμπέλιαζαν ως "γραφικούς",όταν μαζεμένοι στο μικρό καδενεδάκι έβλεπαν τη βροχή, τα κύμματα, το ηλιοβασίλεμα σχεδιάζοντας απλά το επόμενο...<br />Που τώρα μαζεύονται και ψάχνουν με αγωνία να διαβάσουν προβλήματα σε βλέμματα και λόγια...<br />Η μόνη χαρά που απέμεινε είναι η ανακούφιση πως κάποιοι τουλάχιστον θα εξακολουθούν να πορεύονται με την λυτρωτική στάση ανθρωπιάς.<br /><br />Παναθήναιε<br />όσον αφορά το ερωτημά σου "που είναι η παρέα" και για τους αποξενωμένους και μόνους με τα προβληματά τους,θα ξαναπώ κάτι που πιστεύω χρόνια τώρα. Η κατάρρευση του αξιακού κώδικα,η ηθοπτώχευση ήρθε χρόνια πριν την οικονομική.<br />Πιστεύω πως ήταν και αποτέλεσμα...Νέμεσιςhttps://www.blogger.com/profile/09900988767188059572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1463872289671590375.post-29365207596326959942010-10-21T07:21:39.777+03:002010-10-21T07:21:39.777+03:00τεραστιο το θεμα, ειδικα στα μεγαλα αστικα κεντρα ...τεραστιο το θεμα, ειδικα στα μεγαλα αστικα κεντρα - αλλα σημερα ισως και στα μεσαι προς μικρα - οπου εχει διαλυθει ο κοινωνικος ιστος και επικρατει αυτο που παληα λεγαμε ο "νομος της ζουγκλας", δηλαδη ο σιδηρους νομος της απροσωπης σχεσης εργασιας, και της απροσωπης σχεσης γενικωτερα...<br />στη ριζα της αποξενωσης βρισκεται η ελλειψη προσωπου... αποξενωση ειναι - απλοικα - η σχεση χωρις προσωπο...<br />αυτο που λες μοναξια νεμεση, εγω το αναπλαθω ως αποξενωση...<br />η παρεα του γαβριηλ αποτελει το αντιδοτο στην αποξενωση - ευλογα, εξ ορισμου - και ερχεται να μας θυμισει οτι για πολλους ανθρωπους σημερα και η παρεα αποτελει ενα καποιο ζητημα, αφου το κυριαρχο μοντελο σχεσεων ειναι οι σχεσεις χωρις προσωπο ...<br />η παρεα για να λειτουργησει λυτρωτικα και θεραπευτικα θα πρεπει να εχει το δικο της προσωπο, δηλαδη θα πρεπει να περιλαμβανει ανθρωπους με αυθεντικη σταση και συμπεριφορα...<br />σοβαρο το ζητουμενο, ειδικα σημερα...<br />αντιστρεφω λοιπον το αρχικο αιτιον - αιτιατον και ισχυριζομαι οτι δεν ειναι η κριση, τα προβληματα, οι δυσχερειες η ριζα, αλλα η καταρρευση της ανθρωπινης κοινοτητας, η εκτοξευση του ατομου σε ενα κοσμο απροσωπο αρα και εχθρικο...<br />ενα κοσμο στον οποιο η αντιμετωπιση των προβληματων ειναι πολυ πιο δυσκολη, γιατι ο ανθρωπος βρισκεται αποξενωμενος, μονος με το προβλημα του...<br />που ειναι η παρεα;;;;;panathinaeoshttps://www.blogger.com/profile/17980862402002347764noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1463872289671590375.post-70811720451013495122010-10-19T19:52:24.995+03:002010-10-19T19:52:24.995+03:00κι εγώ Γαβριήλ.Πιστεύω πως και η παρέα μου.(Ευτυχώ...κι εγώ Γαβριήλ.Πιστεύω πως και η παρέα μου.(Ευτυχώς μερικά πράγματα κρατούν ακόμη...)<br />Αλλά ανακαλύπτω πως τίποτε δεν είναι ίδιο.<br />Τα βλέμματα έχουν αλλάξει...<br />Και οι ιστορίες είναι αλλοιώτικες...<br />Κάπως έτσι, ανάμεσα βλέμματα ανασφάλειας που προσπαθούν ν' ανέβουν σε ψηλώματα ψυχραιμίας, ανάμεσα σε μοναχικές και ομαδικές διαπιστώσεις με μάτια που αναζητούν άλλα βλέμματα για να ξαποστάσουν.Νέμεσιςhttps://www.blogger.com/profile/09900988767188059572noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1463872289671590375.post-13915817115526406542010-10-19T17:45:11.846+03:002010-10-19T17:45:11.846+03:00εγω παντως καταβαλλω μεγαλες προσπαθειες να διατηρ...εγω παντως καταβαλλω μεγαλες προσπαθειες να διατηρω την αισιοδοξια μου ακουγοντας τις μικρες ιστοριες της παρεας και αφηγουμενος τις δικες μου. νεμεσις, ΚΑΙ αυτο θα περασει. στο χερι του ειναι;<br />σε χαιρετω :-)Γαβριηλ / Gabrielhttps://www.blogger.com/profile/04028028605214731517noreply@blogger.com