Η αναξιοποίητη αξιοποίηση

Πρώτα τα αφήνεις να καταρρεύσουν , αδιαφορείς για την αξιοποίησή του συγκριτικού σου πλεονεκτήματος, με τέτοιο τρόπο, ώστε να προσφέρει και στην ποιότητα ζωής των κατοίκων ,αλλά και να προσθέσει στο τουριστικό σου προϊόν. Αδιαφορείς για την προστασία της πολιτιστικής σου κληρονομιάς  και της ιστορίας του τόπου σου. Κι ύστερα έρχεται η κρίση, το ΤΑΙΠΕΔ και οι λίστες «αξιοποίησης».

 ‘ Ερχονται και κάποιοι, οι οποίοι σε εγκαλούν λέγοντάς σου : « και τι θέλεις; Είναι καλύτερα που μένουν ερείπια και σκουπιδότοποι αντί να αξιοποιηθούν;»

 Είναι οι ίδιοι που χρόνια τώρα έγραφαν την «αξιοποίηση» στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, βλέποντας πακτωλούς χρημάτων να περνούν από τα χέρια τους τον παλιό καλό εκείνο καιρό. 

Γιατί που να τους πάει το μυαλό ότι  «αξιοποίηση» μπορεί να σημαίνει εκτός των άλλων : αναδεικνύω την ιστορία του τόπου μου μέσα από τα αρχιτεκτονικά της και ιστορικά μνημεία.

' Οχι. Η ελληνική πολιτική ηγεσία δε θέλησε ποτέ να αξιοποιήσει  αυτή την περιουσία-κληρονομιά της. 

Αδιάφορη, έβλεπε τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου να καταρρέουν στη φθορά του χρόνου και της λήθης ή κάποια που πεισματικά αντιστέκονταν, τώρα παίρνουν το δρόμο του πλειστηριασμού, θεωρώντας  ότι η περιουσία αυτή είναι η κληρονομιά που τους άφησε η γιαγιά τους. 

Η «αξιοποίηση» απεδείχθη πως είναι λέξη εσχάτης ανάγκης, για κυβερνήσεις και δημοτικούς άρχοντες. 

Το ελληνικό κράτος θυμάται την περιουσία του, ή καλύτερα ότι απέμεινε από αυτήν, ψάχνοντας εμίρηδες να την διαχειρισθούν. ‘ Η καλύτερα να την ξεπουλήσουν όσο- όσο.  

Η ανεπάρκεια των πολιτικών, να ανταποκριθούν στην περίφημη λέξη: «αξιοποίηση», που τόσο αγάπησαν αυτά τα τρία τελευταία χρόνια, αποτυπώνεται μέσα  στις λίστες του ΤΑΙΠΕΔ. 

Ούτε να διαχειρισθούν έξυπνα, ούτε να αξιοποιήσουν είναι ικανοί. 

Λογικό να βγάζουν από την κασέλα αυτοί πωλητήρια κι εμείς να τους θεωρούμε ικανούς για το μόνο πράγμα που μπορούν να κάνουν, μη έχοντας εμπιστοσύνη στις ερμηνείες της λέξης που δίνουν. 

Μια ματιά γύρω μας και θα βρούμε την λέξη «αξιοποίηση» να έχει μείνει αναξιοποίητη και κάποιους να ψάχνουν μέτρα για την τόνωση, την ανάπτυξη και επιμήκυνση του τουρισμού σε καινούργια λήμματα.  Γιατί κάτι πρέπει να λένε καινούργιο...Να παράγουν έργο λέξεων και εντυπώσεων. Καινούργιο κοσκινάκι μου και που να σε κρεμάσω ο «εναλλακτικός» τουρισμός. 

Λες κι όσοι θα πήγαιναν  να κάνουν tracking για παράδειγμα στον Προφήτη Ηλία, δεν θα τους έβγαζε μάτι το Σανατόριο ή η Villa  De Vecchi κουνώντας με θλίψη το κεφάλι τους. 

Αλλά ευτυχώς και τα θυμήθηκε το ΤΑΙΠΕΔ. 

Ελπίζω πως σήμερα το πολιτικό προσωπικό του τόπου, ξύπνησε  υπερήφανο. 

Και υπερηφάνως  κάποιοι θα μας πουν  « Και τι θέλετε; Να είναι σκουπιδότοποι;» 

Στην ερώτηση «Γιατί τα αφήσατε να γίνουν σκουπιδότοποι;» θα ήμουν ευτυχής εάν είχα μια απάντηση. 

Αποκλείονται οι απαντήσεις « εγώ δεν ήμουν τότε Βουλευτής, Δήμαρχος κ.λ.π.» 

Εκτός του ότι πλειοψηφικά οι  ίδιοι εναλλάσσονται στην διαχείριση από διαφορετικές καρέκλες, τα κόμματά τους είναι εκείνα που άλωσαν τον τόπο και την χώρα ολόκληρη. 

’Οπως βεβαίως αποκλείονται «αναλήψεις πολιτικών ευθυνών» και περιγραφές «παθογενιών» που μας έφαγαν το κεφάλι, αλλά τώρα γινόμαστε μια «κανονική χώρα».  

Επίσης, δεν είναι άμοιροι ευθυνών και όσοι δεν διαχειρίσθηκαν εξουσία. Η «ιερή» αγανάκτηση που θα πάει και θα’ρθει σε δελτία τύπου έπρεπε να έχει βρει μορφές έκφρασης και πίεσης εδώ και χρόνια. Βρείτε κάτι πιο πρωτότυπο όλοι. Διαφορετικά είναι καλύτερα να σιωπήσετε. Από ντροπή κυρίως. Γιατί  οι περισσότεροι από εμάς που είχαμε έστω και μία φορά την ευκαιρία να επισκεφθούμε μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, είδαμε τη σπουδή με την οποία οι Γάλλοι, οι Γερμανοί ή οι Βρετανοί, για παράδειγμα, προωθούν και φροντίζουν τον πολιτισμό και τα μνημεία τους. 

Τα αξιοποιούν! Η λέξη- το λέει και το λεξικό- σημαίνει: 

1. Εκμεταλλεύομαι όσο καλύτερα μπορώ.  2. Χρησιμοποιώ όσο καλύτερα μπορώ. Και δεν χρειάζονται γι' αυτό ούτε επενδυτές, ούτε fast track. 

Παιδεία πολιτισμού χρειάζεται, αισθητικής και πολιτική βούληση. 'Αγνωστες λέξεις στο μεταπολιτευτικό μας λεξιλόγιο.

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Βάζουμε ένα στοίχημα κ. Χατζηδιάκο;

Εάν δεν καταλάβουμε πως το περιβάλλον είναι απλή προέκταση της αυλής μας, θα εξακολουθούμε να βλέπουμε εικόνες σαν αυτές.  

Μην φανταστείτε πως είναι κάπου βαθιά κρυμμένα στο δάσος. Λίγα μέτρα από τα χωριά είναι. Λίγο μέτρα από τις αυλές. 

Ειλικρινά, αδυνατώ να σκεφτώ πως μπορεί αυτός ο τεράστιος όγκος, σε μια τεράστια έκταση, σε όλο το νησί διασκορπισμένα μπορεί να μαζευτεί. 

Διαβάζοντας χθες την ανακοίνωση για την Παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος του καινούργιου Δημάρχου, σκέφτομαι, μήπως  αυτό το «Δουλεύουμε 365 ημέρες για να μπορούμε να γιορτάσουμε τη μια!»  να είναι ένα στοίχημα πως του χρόνου τέτοια ημέρα θα γιορτάσουμε το ότι δεν θα υπάρχει τίποτε από αυτά ( έστω όσα είναι κάτω από την μύτη μας)  και κυρίως ότι θα βρεθεί τρόπος να μην τα ξαναδούμε. 

Γιατί δεν είναι μόνο η ασυνειδησία κάποιων, αλλά και που θα μπορούν μεγάλα αντικείμενα να αφήνονται, ώστε να μεταφερθούν αρμοδίως…

Υ.Γ. Στην διάθεση παντός υπευθύνου, η καταγραφή όλων αυτού του είδους των σκουπιδότοπων,  μετά φωτογραφιών και συντεταγμένων…

Υ.Γ. Πέρσι τέτοιο καιρό και σύμφωνα με τον Πρόεδρο του Συλλόγου Εθελοντών Ρόδου κ. Μαρτίνο Κανελλάκη, εξασφαλίσθηκε κονδύλι 500.000 ευρώ από την Περιφέρεια, για να διευθετηθεί το θέμα αυτό και απέμενε προγραμματική σύμβαση με τον Δήμο ώστε να αναλάβει το έργο  ως φορέας, ο οποίος να το αναθέσει με την σειρά του σε κάποιον εργολάβο. Μέχρι σήμερα τίποτε από αυτά δεν έχει γίνει.Δεν είναι κρίμα κι άδικο; 

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Υπάρχουν κι αυτές οι μαμάδες

Αφιερωμένη στις μαμάδες η σημερινή ημέρα. 

Αφιερωμένη η ημέρα και η στήλη,  σ’ εκείνες τις μαμάδες που παλεύουν μόνες να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. 

Μια πάλη καθημερινή και συχνά άνιση. 

Tην μητέρα που καλείται να αναλάβει πολλαπλούς ρόλους, να διαχειριστεί οικονομικές δυσκολίες, πρακτικά θέματα της καθημερινότητας ,την κάλυψη των συναισθηματικών αναγκών των παιδιών της, την έλλειψη ελεύθερου χρόνου, την μοναξιά της … 

Η Σ.Π. 38 ετών, είναι μια εργαζόμενη μητέρα που μεγαλώνει μόνη το παιδί της. Δέχθηκε να μοιραστεί μαζί μας αυτές τις αγωνίες μέσα από την δική της καθημερινότητα.

Ποια είναι τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη το παιδί της;

Δύσκολο να βάλει κανείς σε σειρά τα προβλήματα που προκύπτουν όταν μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί. Αφού ξεπεράσεις τα… τεχνικά εμπόδια, που να αφήνεις το παιδί σου όταν εργάζεσαι παραπάνω απ’ τις ώρες του παιδικού σταθμού ή  ποιος θα το πάρει από το σχολείο , όταν βρεις τρόπους να διαχειρίζεσαι πολλά πράγματα σε  ελάχιστο χρόνο, το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου είναι  ότι  οφείλεις να του δείξεις στην πράξη και όχι στα λόγια, ότι η διάλυση της σχέσης του ζευγαριού δεν σημαίνει και ρήξη των σχέσεων με το παιδί. Ότι ο γονεϊκός ρόλος του καθενός εξακολουθεί να υπάρχει, να είναι σε ισχύ, να τροφοδοτεί και να τροφοδοτείται. Και όταν λέω στην πράξη εννοώ ότι εγωισμός, θυμός, πείσμα, και σε αρκετές δυστυχώς περιπτώσεις που ξέρω εκδικητικότητα πρέπει να μπαίνουν στην άκρη δίνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στις πραγματικές ανάγκες του παιδιού. Το πιο σοβαρό λοιπόν κατά τη γνώμη μου πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει μια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη ένα παιδί είναι να δημιουργήσει ένα καινούργιο οικογενειακό πλαίσιο- γιατί θα υπάρχει η οικογένεια- με άλλα όμως χαρακτηριστικά και με διακριτές σχέσεις και ρόλους. Και εννοείται βέβαια πως τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας έχουν άμεση σχέση και με τη στάση που θα κρατήσει ο πατέρας..

Πως βιώνεις την εποχή της κρίσης;  Τι αλλαγές έχεις κάνει στον τρόπο ζωής σου;

Κρίση… λέξη που κυριαρχεί παντού τα τελευταία χρόνια, που είναι πίσω και μπροστά από κάθε μας βήμα..και όταν αυτά τα βήματα τα κάνεις κρατώντας στο χέρι και ένα παιδί τότε σίγουρα τα πράγματα δυσκολεύουν. Πρώτα – πρώτα πρέπει να εξηγήσεις στο παιδί πως η στέρηση αυτών που πριν κάποια χρόνια ήταν δεδομένα είναι κάτι που αφορά την κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της. Όμως το πιο δύσκολο αλλά και ταυτόχρονα κατά τη γνώμη μου απαραίτητο είναι να αναθεωρήσεις τα πρότυπα ζωής που ήταν ως τώρα κυρίαρχα.  Κόντρα σ αυτήν την ανακατανομή του πλούτου ανάμεσα στους πολύ λίγους του κόσμου αυτού, εσύ θα δώσεις στο παιδί σου την ομορφιά του να αγωνίζεται, να διεκδικεί αυτά που του στερούν, να αναζητά την ομορφιά στη φύση και στις σχέσεις με τους ανθρώπους, να μάθει να ζει με την ουσία και όχι στην βιτρίνα των δήθεν και των ψεύτικων… και πιστέψτε με, θέλει πάρα πολύ προσπάθεια για να το πετύχεις. Οι πειρασμοί πολλοί- στο σχολείο, στις παρέες, στα φροντιστήρια που αδυνατείς να πληρώσεις, παντού… Το μόνο που μπορείς να αντιτάξεις είναι η προσωπική σου στάση, το προσωπικό σου παράδειγμα. Αλλαγές; Πολλές και ποικίλες, ειδικά τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα. Πρώτα – πρώτα, καθημερινά λειτουργείς με πολλές ταχύτητες, αλλιώς δεν προλαβαίνεις. Ειδικά αν η δουλειά είναι πρωί και απόγευμα τότε τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά δύσκολα. Λίγος χρόνος, πολλή κούραση σωματική και ψυχική, αγωνία για να καλύψεις τις ανάγκες του παιδιού και τις δικές σου. ‘Εχασα τις στιγμές της χαλάρωσης τις στιγμές της ξεκούρασης, τις στιγμές της ανεμελιάς. Ζω με την αγωνία του ότι αν χρειαστώ ιατρική περίθαλψη  εγώ ή το παιδί μου, το νοσοκομείο θα μπορεί να μου προσφέρει μόνο το φιλότιμο και την προσωπική φροντίδα των λίγων γιατρών και νοσηλευτών ενώ η υλικοτεχνική του υποδομή έχει καταρρεύσει, ότι το ταμείο ασφάλισής μου παρέχει σε μένα και στο παιδί μου ασφάλεια μόνο στα λόγια, ότι το χαράτσι παραμένει απλήρωτο, ότι δουλεύω πολύ περισσότερο και αμείβομαι κατά το ήμισυ, ότι, ότι, ότι…

Ψυχολογικά σε έχει επηρεάσει αυτή η κατάσταση; Το παιδί;

Ναι, με έχει επηρεάσει η κρίση, κι εμένα και το παιδί μου. Το πρώτο διάστημα πιο πολύ, οι αλλαγές στις συνθήκες ζωής και στην καθημερινότητά μας ραγδαίες και απότομες. Υπήρξαν στιγμές που αναρωτήθηκα αν θα τα βγάλω πέρα, που έπρεπε να αναθεωρήσω τα θέλω μου, που έπρεπε να επαναπροσδιορίσω τους στόχους μου, που έπρεπε να μάθω να ζω με λιγότερα ..αισθάνθηκα απογοήτευση , θυμό, αγωνία και για τη δική μου ζωή και για το παρόν και το μέλλον του παιδιού μου. Όμως αυτό που με έκανε να προσαρμοστώ  αλλά ΟΧΙ να συμβιβαστώ μ αυτά τα καινούργια δεδομένα στη ζωή μου είναι  ακριβώς αυτό που είπα και πριν: να πετάξω τα άχρηστα και περιττά και να ψάξω μέσα σ αυτές τις δύσκολες συνθήκες να βρω ουσία σε στόχους αληθινούς. Κι αυτό είναι που προσπαθώ να δώσω και στο παιδί μου, να του μάθω με το παράδειγμα μου να διεκδικεί,  να αγωνίζεται , να μη συμβιβάζεται, να ελπίζει, να δημιουργεί ακόμα και μέσα σ αυτές τις συνθήκες. Με άλλα λόγια να μαθαίνει τη ζωή και τις αληθινές της αξίες.

Εάν χρειαζόταν να ψάξεις για δουλειά, ποιες θα ήταν οι δυσκολίες που θα αντιμετώπιζες;

Αν με απολύσουν; Αν μετά από τόσα χρόνια δουλειάς ο σχεδιασμός του κράτους της νέας Ελλάδας μου στερήσει το πιο θεμελιώδες δικαίωμά μου, αυτό της εργασίας, τότε αλίμονό μου. Ποιος θα προσλάβει μητέρα άνεργη με παιδί; Σε ποιες δουλειές, σε ποιες επιχειρήσεις, με τι μεροκάματα και μισθούς; Ποιος θα εμπιστευθεί άνθρωπο που έχει απολυθεί- η προπαγάνδα όλο και θέλει αυτούς που απολύονται να είναι οι βολεμένοι του παρελθόντος,  και όντως σε μεγάλο βαθμό έτσι είναι- όμως παίρνει και η μπάλα κι αυτούς τους πολύ άξιους ανθρώπους που εκτός από τα πτυχία τους έχουν καταθέσει και ψυχή σ’ αυτό που κάνουν, παρ όλα αυτά βρίσκονται στο δρόμο. Το σκέφτομαι καθημερινά, το ζω μέσα από άλλες μητέρες, τρομάζω με την ιδέα, αλλά και ταυτόχρονα προσπαθώ να σκέφτομαι εναλλακτικές λύσεις, ελπίζοντας όπως όλοι μας σε καλύτερες μέρες, που φυσικά δεν θα έρθουν από μόνες τους με ευχολόγια.

‘ Εχεις  στήριξη; Ψυχολογική ή υλική εάν χρειασθεί;

Βοήθεια χρειάστηκα φυσικά, θα ήταν ψέμα να πω πως αυτή την πορεία είναι εύκολο να την κάνει κανείς χωρίς αυτήν. Και ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης όχι μόνο οικονομικής αλλά και κρίσης αξιών. Οφείλουμε να τη ζητήσουμε όταν συνειδητοποιήσουμε ότι την έχουμε ανάγκη. ‘Αλλωστε ψυχή και σώμα είναι ένα κι όπως φροντίζουμε το σώμα όταν πονάει την ίδια φροντίδα πρέπει να δώσουμε και στη ψυχή μας. Στερεότυπα του τύπου « εγώ, να κάνω ψυχοθεραπεία; ποτέ, τι θα πει ο κόσμος;» είναι ερωτήματα που πια θα πρέπει να εκλείψουν. Ναι, να απευθυνθούμε σε ειδικό επιστήμονα, πρώτα εμείς, οι μητέρες, και να ζητήσουμε βοήθεια, όχι για να μας λύσει κάποιος άλλος τα προβλήματα, αλλά για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τα προβλήματα, να τα δούμε στις πραγματικές τους διαστάσεις, να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας, που πολλές φορές μας παρασέρνουν σε λάθος κρίσεις, στάσεις, αποφάσεις. Κι όλα αυτά και για ένα άλλο λόγο, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του ρόλου της μητέρας.

Και η προσωπική ζωή;

Το να συνδυάσεις την προσωπική ζωή με την μητρότητα, ή αλλιώς, να προσπαθήσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου μεγαλώνοντας παράλληλα και το παιδί σου είναι ένα από τα πιο κρίσιμα και καθοριστικά ζητήματα που έχει να διαχειριστείς. Ισορροπία που κατά τη γνώμη μου απαιτεί ωριμότητα. Μια μητέρα είναι ταυτόχρονα και γυναίκα, είναι διπλός ο ρόλος και αν αυτοί οι δυο ρόλοι έρθουν σε αντιπαράθεση, σύγκριση ή ανταγωνισμό τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι ούτε η μητέρα αλλά κυρίως ούτε το παιδί θα μπορέσουν να συνεχίσουν σε ομαλές συνθήκες τη ζωή τους. Χρειάζεται κατά τη γνώμη μου πολλή συζήτηση, ξεκάθαρες κουβέντες με το παιδί για τη δική μας ανάγκη για συντροφικότητα αλλά ταυτόχρονα και η απόδειξη στην πράξη ότι είμαστε ουσιαστικά και όχι τυπικά δίπλα στο παιδί μας, ότι ο χρόνος μας, η σκέψη μας, η βοήθεια μας, η φροντίδα μας είναι και θα είναι για μας αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα. Και φυσικά , για άλλη μια φορά να ξεκαθαρίσουμε τους ρόλους του καθενός ( κυρίως του πατέρα και του νέου συντρόφου) και σ αυτές τις καινούργιες σχέσεις που δημιουργούνται και που φυσικά ένα παιδί δεν έχει πάντα την ωριμότητα να αντιληφθεί.

Πριν από κάποια χρόνια, η εικόνα μιας γυναίκας  που μεγάλωνε μόνη το παιδί της αποτελούσε ταμπού και συχνά προκαλούσε αρνητική κριτική και πικρά σχόλια. Νομίζεις ότι η κοινωνίας μας το έχει ξεπεράσει αυτό;

 Όχι δεν το έχουμε ξεπεράσει. Παρ όλο που τουλάχιστον  τα τελευταία τριάντα χρόνια οι γυναίκες παίρνουν πιο εύκολα- όσο « εύκολο» μπορεί να θεωρηθεί αυτό- την απόφαση να φύγουν από ένα γάμο που δημιουργεί δυστυχία στις ίδιες αλλά και στα άλλα μέλη της οικογένειας ,  εν τούτοις μια γυναίκα χωρισμένη με παιδιά θεωρείται, δυστυχώς ακόμη και σήμερα , από τμήμα όχι μικρό , κάτι σαν « παράσιτο» της κοινωνίας. Ιδιαίτερα όταν η κοινωνία είναι μικρή, επαρχιακή, όπου όλα έχουν όνομα και επώνυμο. Βέβαια, τέτοιου είδους αντιμετώπιση εισπράττει κανείς κυρίως από ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, των οποίων τα βιώματα και οι εμπειρίες  σε μιαν άλλη εποχή τους διαμόρφωσαν αξίες και ήθη που χαρακτηρίζονταν από προκαταλήψεις και κοινωνικά στερεότυπα. Και είναι πραγματικά δύσκολο να τα αφήσεις όλα αυτά πίσω, να σταθμίσεις και να αξιολογήσεις το σημαντικό και το ασήμαντο, και να είσαι έτοιμη και δυνατή να υπερασπιστείς τις επιλογές σου με όποιο κόστος. Οφείλω βέβαια να πω πως σαφώς τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από ότι στις δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα. Εκείνο που κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να είναι η ασπίδα προστασίας μιας γυναίκας που αποφασίζει να φύγει από έναν γάμο είναι η αξιοπρέπειά της και η συνειδητή- όχι επιπόλαια- επιλογή να προχωρήσει στη ζωή μόνη της.

Στερεότυπο το «Παιδί χωρισμένων γονιών»;

Το να είναι κάποιο παιδί χωρισμένων γονιών στο μυαλό κάποιων θεωρείται εξ ορισμού «προβληματικό». Προφανώς, η στενότητα του μυαλού και της σκέψης δεν τους αφήνει να δουν πως προβλήματα τα παιδιά έχουν ακόμα κι αν η οικογένεια έχει την παραδοσιακή μορφή. Αυτό που προκαλεί τα προβλήματα είναι η συμπεριφορά και οι σχέσεις των μελών της οικογένειας, είτε αυτή είναι παραδοσιακή είτε όχι. Μια τέτοια αντίληψη έχει σαφώς επιπτώσεις και στα ίδια τα παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς που ζουν χωριστά.

Κινείσαι στον χώρο της εκπαίδευσης και έχεις επαφή με τις μαμάδες. Ποια είναι τα προβλήματα που έχεις αντιληφθεί ότι δυσκολεύονται να διαχειρισθούν;

Η εμπειρία μου από συζητήσεις με αρκετές διαζευγμένες  μητέρες για τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους είναι πραγματικά πολύτιμη. Ειδικά  σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, οικονομικά προβλήματα, ανεργία, δυσκολία ή και αδυναμία να διαχειριστούν θέματα της εφηβείας, είναι κοινός τόπος για όλες αυτές τις μητέρες. Και φυσικά έντονα ανάγλυφες και οι επιπτώσεις όλων αυτών στα παιδιά στο σχολείο. Πέρα όμως από όλα τα παραπάνω που έχουν άμεση σχέση με τη γενικότερη κατάσταση υπάρχει και κάτι ακόμα που αφορά στις ίδιες τις μητέρες.  Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως όσο πιο πολύ εμείς οι μητέρες έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας - και όχι μόνο κριτική- όσο πιο πολύ ρίχνουμε φως σε αδυναμίες και λάθη του παρελθόντος- άλλωστε για τη διάλυση μιας σχέσης δεν ευθύνεται μόνο η μια πλευρά – όσο πιο πολύ αφήνουμε τα βέλη να πέφτουν στο έδαφος και όχι να στοχεύουν μια ζωή τον πατέρα του παιδιού μας, όσο πιο πολύ στοχεύουμε σε θετικές σκέψεις και συμπεράσματα , τόσο πιο ομαλά και στέρεα βάζουμε τα καινούργια θεμέλια για μια νέα ζωή , τόσο πιο ουσιαστικά βοηθάμε το παιδί μας ,τόσο πιο ώριμα συνεχίζουμε το ταξίδι της ζωής μας.

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Aς προσγειωθούμε

Καταλαβαίνω την υπερβολή σε πολλά δελτία τύπου που έχουν να κάνουν με τις περιοδείες υποψηφίων στα χωριά. 

Αλλά σε κάποια,  μήπως οι συντάκτες τους το παρακάνουν; 

‘ Εχουν παρέλθει έτη πολλά, από τότε που οι πολίτες ενθουσιωδώς υποδέχονταν στις εισόδους πόλεων και χωριών πολιτικούς με συνθήματα και λουλούδια. 

Το 2014 μοιάζει πολύ μακρινό από την δεκαετία του ’80, για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί με κάτι τέτοια και με άλλα, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. 

Ας μην μεταφράζουν κάποιοι την ευγένεια και την φιλοξενία που συναντά οποιοσδήποτε επισκεφτεί στα χωριά μας, ως δήλωση στήριξης του ενός και μοναδικού Μεσσία. 

Υποβιβάζουν την νοημοσύνη όλων μας και κυρίως των ανθρώπων αυτών. 

Δεν μένει τίποτε άλλο πλέον, παρά στο επόμενο δελτίο τύπου, να διαβάσουμε ότι ο υποψήφιος, εισήλθε στο χωριό καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου και οι κάτοικοι ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…

Υ.Γ. Το καφενείο των γυναικών στ’ Ασκληπειό, δεν λειτουργεί κάθε Κυριακή μετά τον εκκλησιασμό, αλλά κάθε ημέρα χειμώνα καλοκαίρι. Θα το ήξεραν αυτό  κάποιοι, εάν πήγαιναν πιο συχνά μέχρι εκεί…

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Προεκλογικές ακρότητες

Το Σάββατο το απόγευμα παρακολούθησα το φόρουμ για το Πλατόνι. 

Τις ενδιαφέρουσες ομιλίες των καθηγητών Marco Masseti, βιολόγου από το Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και Χ. Βλάχου διευθυντή του Εργαστηρίου Άγριας Πανίδας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά και των υπευθύνων  της Διεύθυνσης Δασών, για ένα θέμα που απασχολεί και προβληματίζει τους πολίτες –της ευζωίας και της διαχείρισης του μοναδικού στο είδος του Πλατονιού - αλλά που ουδόλως απασχολεί τους πολιτικούς, οι οποίοι ,όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Βλάχος, πάσχουν από  έλλειψη πολιτικής βούλησης και ο οποίος μετά και από όσα διαπίστωσε και άκουσε, δεν είναι καθόλου αισιόδοξος για την τύχη του ελαφιού, εάν δεν «σπάσουν αυγά» όπως χαρακτηριστικά είπε οι πολιτικοί και να πάρουν αποφάσεις. 

Και τι τύχη να έχει, με πρακτικές σαν αυτή που θα διαβάσετε; 

Περιττό να αναφερθεί ότι υπήρξε στην εκδήλωση συνωστισμός υποψηφίων. Δεν είναι κακό αυτό, αφού το θέμα αυτούς αφορά. 

Οι πολίτες τι μπορούν να κάνουν για τον έλεγχο της λαθροθηρίας, για την μάστιγα των κατσικιών που περίτρανα αποδείχθηκε για ακόμη μια φορά πως ευθύνονται για τις καταστροφές των καλλιεργειών, για την στελέχωση της υποστελεχωμένης δασικής υπηρεσίας;  

Τι μπορούν να κάνουν για το αίσχος των ελαφιών του Ροδινιού, παρά να φροντίζουν να βρίσκουν κατά καιρούς τροφή για τα πεινασμένα ελάφια ή να αναδείξουν το θέμα, μπας και ευαισθητοποιηθεί ο υπεύθυνος Δήμος ( ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω έλαμψε δια της απουσίας του ); 

Δεν είναι κακό, εάν δεν ήταν φως φανάρι πως πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (δύο!) ήρθαν για να τους δούμε ότι ήρθαν, σταδιακά, ότι ώρα βόλευε τον καθέναν και έφευγαν. 

Αυτό δεν είναι τίποτε όμως , όταν γυρνώντας σπίτι, βλέπω να έχει κυκλοφορήσει δελτίο τύπου  από υποψήφιο Δήμαρχο, ο οποίο μας ενημέρωνε για την «συμμετοχή» του στο φόρουμ. Και μέχρις εδώ καλά, μέχρι που διαβάζω: 

«...Ο κ. Χατζηδιάκος αφού ευχαρίστησε τους διοργανωτές της εκδήλωσης τόνισε πως το πλατόνι πρέπει να διαφυλαχθεί ουσιαστικά, αναφερόμενος στην προστασία του ζωικού πληθυσμού και να αναδειχθεί συστηματικά ως το σύμβολο του νησιού μας και κάλεσε όλους τους φορείς του νησιού να συνεργαστούν για την επίτευξη των εν λόγω στόχων.» 

Και εκεί, αρχίζει το μυαλό σου να κάνει περίεργα παιχνίδια. 

Να αναρωτιέσαι εάν είχες πάει στην σωστή εκδήλωση ή ήσουν κάπου αλλού. 

Γιατί σ’ αυτή που ήσουν, ο υποψήφιος Δήμαρχος  ήρθε ( καθυστερημένος), κάθισε περίπου μισή ώρα και έφυγε.

Δεν ανέβηκε ποτέ στο βήμα να απευθύνει χαιρετισμό, δεν ακούσαμε τίποτε από όσα περιγράφει ότι τάχα μας είπε στο δελτίο τύπου. 

Αντιλαμβάνομαι την υπερβολή σε πολλές από τις κινήσεις και λεγόμενα υποψηφίων. 

Αλλά αυτό ξεπερνά τα όρια. 

Είναι βάναυση υποτίμηση της νοημοσύνης όσων βρισκόμασταν εκεί, είναι παραπλάνηση όσων δεν βρίσκονταν και θα διαβάσουν ότι ο υποψήφιος Δήμαρχος όχι μόνον συμμετείχε αλλά ότι κατέθεσε και απόψεις για το συγκεκριμένο πρόβλημα! 

Δεν ξέρω εσάς, αλλά εμένα με τρομάζει αυτή η νοοτροπία, πρακτική, πολιτική (;) στάση. 

Και εάν δεν τρομάζει, κλονίζει την εμπιστοσύνη πολίτη και πολιτικού. 

Θα περίμενε κανείς ότι όλοι μας και πρωτίστως οι πολιτικοί, έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους και έχουν διδαχθεί μέσα από αυτή την κρίση, που είναι πρωτίστως και κύρια κρίση αξιών. 

Πως θα είχαν μελετήσει και καταλήξει για ποιους λόγους οι πολίτες απαξιώνουν το πολιτικό σύστημα. 

Φαίνεται πως για κάποιους , όχι μόνον τίποτε δεν έχει αλλάξει, αλλά καταφεύγουν χάριν εξουσίας σε ακρότητες πρωτοφανείς.

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Αφήστε και κάτι

Μεγάλη Πέμπτη, κάνουν την εμφάνισή τους στο facebook οι φωτογραφίες των υποψηφίων με φόντο εκκλησίες. 

Πρώτο στασίδι, οι εκλεκτοί, παρακολουθούν με την δέουσα σοβαρότητα για την περίπτωση τα Πάθη τα σεπτά ή μήπως όχι; 

Η ταπεινότητα και η μυσταγωγία, χαρακτηριστικά των ημερών, δεν συνάδουν με φωτογραφίες σας να κατακλύζουν το διαδίκτυο δίνοντάς μας στίγμα παρουσίας στις ακολουθίες, πόζες-πρόζες πως κρατά τον σταυρό ο πολιτευτής στην περιφορά του επιταφίου, ούτε είναι απόδειξη θρησκευτικού συναισθήματος βιντεάκι που μας  ενημερώνει εν μέσω ψαλμωδιών ότι παρευρίσκετο στην ακολουθία ο υποψήφιος. Μόνο selfie με τον αναστάντα απομένει να δούμε...

‘ Αραγε όλα αυτά τα ελάχιστα πνευματικά και κατανυκτικά ποιον και τι υπηρετούν; 

Δυστυχώς, οι εκλογές δεν συνέπεσαν με τις απόκριες. Θα έδιναν πλέον αρμόζουσες ευκαιρίες.
Αφήστε έστω το θρησκευτικό συναίσθημα έξω από τα προεκλογικά σας.

Πάρτε την οικογένειά σας, πάτε σαν όλους μας στις εκκλησιές, αθόρυβα και ταπεινά όπως αρμόζει  σ’ αυτόν που υποτίθεται πως πάτε να τιμήσετε και σας παρακαλούμε μην υποστούμε ξανά εκείνες τις ακραιφνείς κλάψες περί ανάστασης του λαού με δελτία τύπου και δηλώσεις κρατώντας τις αναστάσιμες λαμπάδες. 

‘ Ισως κάπως έτσι…

Εντυπωσιακή η συμμετοχή του κόσμου στην περιπατητική δραστηριότητα του «Ροδιακού Δάσους» στην Κοιλάδα του Αίθωνα. 

Εάν συνεχίσει αυτός ο ενθουσιασμός, η συμμετοχή όλο και περισσότερων  και στις επόμενες παρόμοιες δραστηριότητες, τότε μόνο κάτι καλό μπορεί να γίνει. 

Δεν είναι μόνον ο άλλος τρόπος που μπορεί να επιλέξει κάποιος για να χαλαρώσει, να ξεφύγει από τα συνηθισμένα. 

Γιατί «η ζωή μια φορά μας δίνεται»  όπως έλεγε κι ο Μίσσιος κι  : « Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας...» 

Δεν είναι μόνον η γνωριμία του, με απίστευτης ομορφιάς μέρη που έχει το νησί, αλλά η γνωριμία αυτή, θα τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η απίστευτη ομορφιά μένει άγνωστη σε δικούς και ξένους. 

΄Ισως , αναρωτηθεί γιατί τόσα χρόνια δεν υπάρχουν περιπατητικά μονοπάτια. 

Θα αναρωτηθεί, γιατί κάπου 5-6 μονοπάτια που πριν χρόνια η Δασική υπηρεσία έφτιαξε και παρέδωσε για την συντήρηση τους και αξιοποίησή τους στους πρώην Δήμους, μένουν ασυντήρητα, χαμένα μέσα στα χορτάρια, με σπασμένα τα κιόσκια και τα παγκάκια που είχε φτιάξει για ξεκούραση.‘

Ισως, εξοργισθεί από τα σκουπίδια που θα βρει μπροστά του παντού. Δίπλα σε ποτάμια, ρέματα, στο δάσος, ακόμη και δίπλα στο δρόμο που θα περπατά  και θα απαιτήσει να βρεθεί τρόπος για την οριστική λύση αυτής της πληγής. 

΄Ισως, περνώντας από τα χωριά και κουβεντιάζοντας με τους ανθρώπους, αντιληφθεί κάποιους από τους λόγους που ορεινά χωριά της Ρόδου παραμένουν αναξιοποίητα, ενώ θα μπορούσαν χειμώνα καλοκαίρι να είναι ζωντανά από δικούς και ξένους. 

‘ Ισως, καταλάβει πως δεν είναι άπιαστο όνειρο, το όνειρο του Γιώργου απ’ τη Μονόλιθο, τα ποδηλατικά μονοπάτια, ή ακόμη κι αυτό το πιο μεγαλεπήβολο του οικολογικού αρχαιολογικού πάρκου από την Κρητηνία μέχρι την Κυμισάλα. 

‘ Ισως, φωνάξουν όλοι μαζί για τα χιλιάδες κατσίκια ( που μόνον αδέσποτα δεν είναι)  και καταστρέφουν ότι βρουν στο δρόμο τους, όταν θα έχουν φάει τα δεντράκια που φύτεψαν στην αναδάσωση. 

Και εάν υποθέσουμε ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ξέρουν και τις ομορφιές και τα προβλήματα, υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι που, όχι, δυστυχώς, δεν ξέρουν τον τόπο τους. 

Και πιστεύω ακράδαντα πως, μόνο γνωρίζοντας τον, γνωρίζοντας  μέσα από αυτές τις αποδράσεις τις ομορφιές και την ιστορία του ( ναι όλα είναι ιστορία ) τότε μπορούν να τον υπερασπιστούν και να μπουν μπροστά σε όποιους τον καταστρέφουν με όποιο τρόπο.

Υ.Γ. Το άλλο καλό είναι πως το «Ροδιακό Δάσος»  είναι μια ΜΚΟ μεν,  που αν μη τι άλλο, η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της είναι νέοι επιστήμονες, δασολόγοι ή δασονόμοι. Κοινώς, ασχολείται με το αντικείμενο της με στοχευμένες πάνω σ' αυτό δραστηριότητες και όχι επί παντός επιστητού...

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Ευχάριστες εκπλήξεις

Μια εμμονή ομολογώ ότι την έχω  με ότι λέμε «Πολιτισμό». 

Πιστεύω ακράδαντα ότι μέσα από όλες τις πτυχές του, θα μπορέσουμε να κάνουμε rebranding. 

Αυτόν που ξεκινά από τα πολιτιστικά μας μνημεία ή δρώμενα και φτάνει μέχρι τα σκουπίδια. 

Τα πάντα είναι αυτά που καθορίζουν το επίπεδο του πολιτισμού. 

Παρακολουθώ λοιπόν λόγω της... εμμονής μου, τις αναφορές που κάνουν ή δεν κάνουν, οι υποψήφιοι Δήμαρχοι για το θέμα αυτό. 

Μου έκανε ευχάριστη εντύπωση πως υπάρχει ένας ( προς το παρόν) υποψήφιος Δήμαρχος που όταν αναφέρθηκε σε ζητήματα πολιτισμού , έφερε σαν παράδειγμα το ότι σκέπτεται να συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του, να αξιοποιήσει την πρόταση-μελέτη του Πανεπιστημίου Αιγαίου και συγκεκριμένα του καθηγητή αρχαιολόγου κ. Στεφανάκη για την περιοχή της Κυμισάλας. 

Ομολόγησε ότι δεν είχε επαρκή  γνώση του θέματος, ενημερώθηκε από τα κατά καιρούς δημοσιεύματα - αναφερόμενος και στην συνέντευξη του κ. Στεφανάκη στην «δ»-  και αποφάσισε, σε συνεργασία  με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου να κάνει προσπάθεια υλοποίησης αυτής της μελέτης, πιστεύοντας ότι είναι ένας σοβαρός λόγος προβολής όχι μόνον του νησιού, αλλά και αξιοποίησης, ζωντανέματος των χωριών της περιοχής. 

Ακούγεται ενδιαφέρον και μάλιστα όταν το ακούς, μετά από δηλώσεις-όραμα Πολιτισμού τις γιορτές στα χωριά με σκοπό να «ζωντανέψουν». 

Η Δημοκρατική της Ρόδου 20/3/2014

Την περασμένη εβδομάδα, έλεγα ότι ήταν ευχάριστη έκπληξη το γεγονός πως υποψήφιος Δήμαρχος δεν δήλωσε παντογνώστης και πως για ζητήματα π.χ. Πολιτισμού θα χρησιμοποιήσει ανθρώπους σχετικούς με το αντικείμενο.  

Χθες, βρέθηκε και άλλος υποψήφιος - των περιφερειακών εκλογών αυτή την φορά- ο οποίος δήλωσε το ίδιο και πιο συγκεκριμένα μιλώντας για Τουρισμό.

’ Ελεγε, πως πάντα απευθύνεται σε ειδικούς με το αντικείμενο, για να ενημερωθεί όσο καλύτερα και πληρέστερα γίνεται και πως θεωρεί πολύ σοβαρό το ζήτημα του τουρισμού για να το χειρίζονται διάφοροι άσχετοι με αυτόν. 

Ας ελπίσουμε ότι και μετά τις εκλογές θα διατηρήσει την ίδια άποψη. 

‘ Οτι για θέματα τουρισμού θα τοποθετηθεί ένας άνθρωπος του χώρου. 

Τόσους έχει η Ρόδος που έχουν τίτλους σπουδών για το θέμα. 

Και λέω τίτλους σπουδών, γιατί καλώς ή κακώς κάποτε (και εκ των αποτελεσμάτων) θα πρέπει  να ασχολείται ο καθένας στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες του. 

Να με συγχωρούν πολλοί καλοί και άξιοι, αλλά δεν μπορεί πια σ΄ αυτόν τον τόπο όλοι να τα ξέρουν όλα. 

Με αποτέλεσμα, να βλέπουμε και σε τοπικό επίπεδο, αυτό που βλέπουμε στη χώρα ολόκληρη.  

Σε θέσεις κλειδιά όπως ο Πολιτισμός ή ο Τουρισμός, γιατρούς, δικηγόρους, εκπαιδευτικούς, δημοσιογράφους, πλαισιωμένους αναγκαστικά από κουστωδίες συμβούλων ειδικευμένους στα θέματα αυτά. 

' Ισως, κάποτε θα πρέπει, οι επικεφαλείς υποψήφιοι να αποφασίσουν να ζητούν από ανθρώπους που σκέπτονται να εντάξουν στους συνδυασμούς τους, ένα μίνιμουμ πρόγραμμα-σκέψεις-προτάσεις, για τομείς που σκέπτονται να τους χρησιμοποιήσουν. 

Και εκείνοι θα φτιάχνουν δυνατές ομάδες κι εμείς θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από το να βλέπουμε χαμογελαστές φωτογραφίες υποψηφιοτήτων στήριξης και πέραν τούτου ουδέν. 

΄Ισως, κάπως έτσι, να αλλάξει,  η παλιά δοκιμασμένη, πλην αποτυχημένη συνταγή, τοποθέτησης σε υπεύθυνες θέσεις διαχείρισης, ανθρώπων ασχέτων με το αντικείμενο που καλούνται να διαχειρισθούν.

Η Δημοκρατική της Ρόδου 28/3/2014

Κι ας άργησε...

Ο κ. Σαμαράς ανακοίνωσε την απόφαση να παραμένουν ανοιχτά από τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ, 33 μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι. 

Συζητήθηκε ακόμη με τον υπουργό Πολιτισμού και πρόγραμμα αναβάθμισής τους. 

Τόνισε ότι αυτό «είναι κάτι που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και δεκαετίες», ότι «έχει να κάνει με την απλή λογική, πέρα και πάνω από κόμματα και «κουτάκια» ιδεολογίας». 

Ας αναγνωρίσουμε, ότι το αυτονόητο ήρθε κι ας άργησε κάτι δεκαετίες, μια θητεία του πρωθυπουργού στο υπουργείο Πολιτισμού, μια χρεοκοπία, μια οικονομική κρίση, όπου ως γνωστόν η «βαριά βιομηχανία μας» έχει θετικό πρόσημο στο ταμείο και  έχει γίνει φετίχ το  «πάνω απ’ όλα είναι ο Πολιτισμός». 

Υπομονή. Έχουμε καιρό για να μπει μπροστά και το πρόγραμμα αναβάθμισής τους. 

Τουλάχιστον να μπορεί να βρίσκει κάποιος έστω φυλλάδια στα Μουσεία και να μην βρίσκει χορτάρια στους αρχαιολογικούς χώρους. 

Η αμήχανη στιγμή που τα ακούς όλα αυτά και δεν ξέρεις εάν πρέπει να λυπηθείς ή να οργισθείς.

Oι άγνωστοι...

Εάν κάτι πρέπει να προσέξουν τα επιτελεία των υποψηφίων στις αναλύσεις που θα κάνουν από την δημοσκόπηση της Δημοκρατικής είναι πως κάποιοι υποψήφιοι Δήμαρχοι είναι… άγνωστοι σε ικανό αριθμό ψηφοφόρων. 

Και να το προσέξουν, κυρίως, όσοι πέρασαν από θέσεις εξουσίας. 

Δεν νοείται ούτε ένας πολίτης να μην ξέρει τον υποψήφιο Δήμαρχο του νησιού. 

Και σίγουρα αυτό δεν είναι ευθύνη του πολίτη. 

Επίσης, καλό θα είναι και οι πολίτες να προβληματιστούν, για ποιους λόγους είναι κάποιος άγνωστος, αλλά επίσης και τους λόγους για τους οποίους κάποιος είναι αναγνωρίσιμος… Και δεν είναι απλό…

Υ.Γ. Θα έλεγα πως αυτό θα έπρεπε να ισχύσει και για τους δημοτικούς συμβούλους, αλλά με το «τέρας» ψηφοδέλτιο του Καλλικράτη θα θέλαμε χρόνια να τους γνωρίσουμε. ‘ Ετσι, το αποτέλεσμα θα είναι το γνωστό. Επιλογή γνωστών «επωνύμων» που πάντα έχει σαν αποτέλεσμα, άνθρωποι απλοί και άγνωστοι στις διάφορες  « δεξαμενές» και μηχανισμούς αναγνωρισιμότητας, οι οποίοι κατά καιρούς θέλησαν να προσφέρουν, να τους τρώει το μαύρο σκοτάδι. 

( Ο κ. Χατζής Χατζηευθυμίου απολαμβάνει το μεγαλύτερο ποσοστό αναγνωρισιμότητας μεταξύ των συνυποψηφίων του και συγκεκριμένα το 92% δήλωσαν ότι τον γνωρίζουν. Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η διαπίστωση ότι το 86% του δείγματος γνωρίζει τον κ. Γ. Υψηλάντη, ο οποίος είναι η πρώτη φορά που κατέρχεται στον στίβο των εκλογών και εργαζόταν σε καίριες θέσεις του Δήμου Ρόδου και συγκεκριμένα ως διευθυντής στην Δημοτική Επιχείρηση Καθαριότητας και ως αναπληρωτής διευθυντής στην Δημοτική Επιχείρηση Υδρευσης και Αποχέτευσης. Ένα 15% του δείγματος δεν γνωρίζει από την άλλη τον κ. Φώτη Χατζηδιάκο παρότι έχει υπηρετήσει από καίρια πόστα την τοπική αυτοδιοίκηση. Πιθανολογείται ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το έργο του επισκίαζε ο κ. Γιάννης Μαχαιρίδης. Το 21% του δείγματος δεν γνωρίζει τον κ. Στράτο Καρίκη, παρότι κι αυτός υπηρέτησε ως αντιδήμαρχος τον Δήμο Ροδίων αλλά και τον ενιαίο Δήμο ενώ ένα 47% δεν γνωρίζει τον υποψήφιο του ΚΚΕ κ. Πότσο Καλετό.)

Η Δημοκρατική της Ρόδου 23/3/2014