Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Στάσου...μύγδαλα

Η πλάτη μου ακούμπησε στον τοίχο και η άρμη της έξυσε τρυφερά τον ασβέστη της κυκλαδίτικης λάτρας. Αφησα τη ματιά ελεύθερη και εκείνη πέταξε προς την άκρη του ορίζοντα. Γύρισε φέρνοντας πίσω μία θολή φιγούρα, μία μορφή που έπαιρνε σχήμα όσο με πλησίαζε. Την έβλεπα να λικνίζεται σαν στάχυ που σέβεται τον άνεμο, αλλά αψηφά τον ήλιο. Δεν την γνώριζα, αλλά ήξερα ότι ερχόταν για μένα. Στάθηκε μπροστά μου και έκρυψε το φως. Αιχμαλώτισε μερικές αχτίδες  στις σταγόνες ιδρώτα που στόλιζαν την κοιλιά της. Τα χείλη μου ζήτησαν να καούν αρκεί να τη σημαδέψουν. Εκείνη έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω και ο αναστεναγμός της έκανε τα τζιτζίκια να σωπάσουν. Εμένα πάλι το τζατζίκι μου έφερε ένα ρέψιμο.

Αυτό με το ρέψιμο το έβαλα για να προσθέσω μία δόση ρεαλισμού. Υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσα να το συνεχίσω. Στην τελευταία πρόταση ή θα είχατε γονατίσει από το γελοίο του πράγματος ή θα κοιτάζατε γύρω σας μήπως υπάρχει καμιά τουρίστρια που θέλει μύγδαλα και κανένα αγόρι με τιρκουάζ στο λαιμό μαντήλι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τα κλισέ του ελληνικού καλοκαιριού εσχάτως με βασανίζουν με μεγαλύτερο σαδισμό. Ισως να φταίει που μεγαλώνω και τα βαρέθηκα. Μπορεί πάλι να είναι το φαινόμενο του θερμοκηπίου που βάζει τις προσδοκίες σου στην άφιξη του φθινοπώρου και όχι στο ξημέρωμα του καλοκαιριού. Το καλοκαίρι είναι πια βασανιστικό. Ασε που μπορεί να σου σκάσει καμιά παραμονή Πρωτοχρονιάς-όπως πέρσι-και άντε εσύ να αδυνατίσεις και να ερωτευτείς ενώ πας για βασιλόπιτα.


Ναι, με εκνευρίζουν οι περιγραφές και τα στερεότυπα για το καλοκαίρι. Αγριεύω με τις αφηγήσεις, τα άρθρα και τα μικρά διηγήματα. Λες και οι συγγραφείς σηκώθηκαν από το σεξ και όπως ήταν ιδρωμένοι, χωρίς ντους, έγραψαν το κομμάτι και βούτηξαν πάλι στο κρεβάτι ή επέστρεψαν στη μάντρα του κυκλαδίτικου σπιτιού. Μερικά δε είναι τόσο κακογραμμένα που πιστεύεις ότι γράφτηκαν όντως με τα πόδια επειδή έτσι βόλευε η στάση τη συγκεκριμένη στιγμή. Δυστυχώς από τότε που ο Κωστόπουλος απενοχοποίησε τις δημόσιες αναφορές στο σεξ, χάθηκε και το μέτρο. Μόλις έρθει το καλοκαίρι όλοι οι life style συντάκτες και οι συγγραφείς του συρμού επιδίδονται σε ένα ερωτικό όργιο το οποίο είναι σαν το κυνηγητό του Βόγλη στην Αναμπελ: κάθε χρόνο το ίδιο. Ο Βόγλης δεν λέει να πάρει το Lower και οι άλλοι αρνούνται να γράψουν κάτι διαφορετικό.


Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Φρέσκο, όχι το all time classic με τα «ιδρωμένα κορμιά που παραδίδονται νωχελικά στη σαγήνη του απομεσήμερου» (στην πραγματικότητα πρόκειται για το «σκάσαμε στο φαί, ήπιαμε ένα τσιγάρο και την πέσαμε, δεν είχε και κλιματιστικό το δωμάτιο»). Φέτος είναι της μόδας το καρπούζι. Ολοι και όλες βλέπουν το καλοκαίρι σαν μία φέτα καρπουζιού με ζουμιά που τρέχουν ηδονικά είτε πάνω σε κορμί, είτε στο πάτωμα. Τη μύγα δεν τη βλέπει κανείς; Ολοι μυρίζουν το αγιόκλημα, κανείς τη μπόχα. Ολοι βλέπουν ζευγάρια στο ηλιοβασίλεμα. Κανείς δεν βλέπει ζευγάρια που τρώνε αμίλητα τη χωριάτικη λίγο πριν επιστρέψουν στο δωμάτιο, πλακωθούν στον καυγά και ο κακομοίρης αρχίσει να σκοτώνει κουνούπια, γνωρίζοντας ότι δεν θα δει το φιλικό της ομάδας του.

Σε λίγο θα εμφανιστούν τα πρώτα άρθρα για το πόσο όμορφη είναι η Αθήνα τον Αύγουστο, τις πισίνες, τα θερινά σινεμά και τις κρυφές γωνιές. Αλλά δυστυχώς κανείς δεν είναι στην Αθήνα τον Αύγουστο. Εχουν πάει όλοι στις Κυκλάδες και κάνουν σεξ.

Κώστας Γιαννακίδης

Τελικά πέρα απ'τα καλοκαίρια "κλισέ" με τα αρμυρίκια,τη μυρωδιά λεβάντας,τα άσπρα σεντόνια που ντε και καλά κάποιοι πρέπει απαραίτητα να αγκαλιάζονται(sic...) πίσω από τις μισόκλειστες γρίλιες του απομεσήμερου ή υπό το φως του φεγγαριού που γλυστάει μέσα απ' αυτές, το ιδανικό καλοκαίρι δεν είναι παρά μόνο η στιγμή.
Τίποτε λιγότερο,τίποτε περισσότερο.
Νομίζω δηλαδή...ή τουλάχιστον αυτό είναι για μένα,πιστή στην απόρριψη κάθε είδους "κλισέ" και ότι με πάει σε δρόμους του συρμού.
(είπε η αθεράπευτα αλλού ντ' αλλού...)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου