Ντροπή...

Δύο χρόνια τώρα, βλέπω αυτή την συμπαθέστατη γερόντισσα να στέκει στην άκρη του δρόμου. Στην Ρόδου-Λίνδου, λίγο μετά την Μαλώνα. 

Κάθε μέρα! 

Και κάθε φορά που σταματούσα για να αγοράσω πορτοκάλια, ντρεπόμουν να την ρωτήσω, τι ήταν αυτό που την έκανε να μην λείπει ούτε ημέρες με πολύ κρύο ή με δυνατό αέρα. 

Η διαφορά ήταν πως κάποιες τέτοιες ημέρες, άφηνε τα πορτοκάλια της στην άκρη του δρόμου κι εκείνη έβρισκε απάγκιο λίγο πιο πίσω στον τοίχο μιας καντίνας. 

Ντρεπόμουν προκαταβολικά, γιατί ήμουν σίγουρη ότι τα λόγια της, θα ήταν άλλη μια επιβεβαίωση για την εξαφάνιση των πολιτικώς ορθών αναφορών και του υποτιθέμενου σεβασμού  της Πολιτείας στην Τρίτη ηλικία ή αλλιώς τα «περήφανα γηρατειά». 

Το επίπεδο μιας χώρας, μιας πόλης προσδιορίζεται από το πως συμπεριφέρεται στα πιο αδύναμα μέλη της. 

Και της δικής μου χώρας, της δικής μου πόλης, χθες, έγινε ένα με το οδόστρωμα  που ήταν ακουμπισμένα τα πορτοκάλια της κυρίας Ευαγγελίας. 

Ντράπηκα μιλώντας τελικά μαζί της, για όλους  αυτούς τους ανθρώπους που περιμένοντας το εισιτήριο της «αναχώρησης» μετατρέπονται στεγνά και στυγνά, σε οικονομικό μέγεθος και αντιμετωπίζουν  πρόβλημα επιβίωσης! 

Ναι, είναι πρόβλημα επιβίωσης για την κυρία Ευαγγελία να στέκεται εκεί μέρες που θα έπρεπε να βρίσκεται στη ζεστασιά του σπιτιού της.

’ Οχι, δεν έχει σημασία να περιγράψω την ιστορία αυτής της γερόντισσας που κρύβει πολύ κούραση και πιο πολύ πόνο. 

Η εικόνα στην άκρη του δρόμου, περιγράφει από μόνη της, όλα όσα πρέπει να ξέρουμε… 

Την ρώτησα εάν μπορώ να έχω μια φωτογραφία. «Ναι» μου απάντησε. «Ξέρεις πόσοι τουρίστες σταματούν και βγάζουν;». Ντράπηκα ακόμη πιο πολύ… Κάναμε τους γέροντες τουριστική ατραξιόν. Μετά απ’ αυτό, σκέφτηκα πολύ εάν πρέπει να βάλω την φωτογραφία κινδυνεύοντας κι εγώ με αποτύπωση φολκλόρ. 

Αποφάσισα να την βάλω με την λεζάντα «Ντροπή…» 

Είναι ντροπή να βλέπουμε στη «δύση» της ζωής τους, να αναγκάζονται να σύρουν μαζί με τα κουρασμένα βήματά τους και τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπειας, στις άκρες των δρόμων, σε ουρές συσσιτίων, σε κάδους σκουπιδιών, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. 

Η Δημοκρατική της Ρόδου