Η κάλτσα του στρατιώτου

Το όραμα και το όνειρο κάθε νέου ανθρώπου σ' αυτό τον τόπο, ήταν και θα είναι η φιλανθρωπία της πολιτείας να τον εντάξει ως άνεργο στην αγορά; Να τον οδηγήσει στην ανεργία και μετά να του πετάξει ως ξεροκόμματο ένα "πρόγραμμα για στήριξη της απασχόλησης και μείωση της ανεργίας";Και με ταρατατζούμ ανά Περιφέρεια με όλο το θλιβερό τοπικό θίασο, να φωτογραφίζεται υπογράφοντας το λαμπρό μέλλον των παιδιών του τόπου του.

Ντροπή! 

Ντροπή για όλους όσους συμμετείχαν στην παρωδία αυτή, επαυξάνοντας με δεκάρικους και χειροκροτώντας. Παιδιά οι κύριοι και οι κυρίες έχουν; 

Παιδιά με όνειρα για το μέλλον τους και για μια καλή και αξιοπρεπή ζωή;

Θα τα εντάξουν ως ανέργους στην αγορά εργασίας των πέντε μηνών και των 500 ευρώ;

Τα όνειρα που έκαναν ως γονείς για τα παιδιά τους, ήταν να εξαρτώνται από την φιλανθρωπία αυτή που υπέγραψαν, δενδροφυτεύοντας, στρώνοντας πλάκες και κεντώντας παραδοσιακές στολές;

Τα ρώτησαν αν αυτά ήταν τα ονειρά τους;

Μη βιαστεί κάποιος να αντιτάξει το ότι καμια δουλειά δεν είναι ντροπή. Αρκεί να την έχει διαλέξει αυτός ο κάποιος, να αμοίβεται για την δουλειά που επέλεξε να κάνει δώδεκα μήνες τον χρόνο, με ασφάλιση και προοπτική.

' Ολα τα άλλα, είναι για να λένε οι μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, ότι κάτι κάνουν, για να χρυσώσουν το μεγαλύτερο έγκλημα , που έχει γίνει στη χώρα αυτή. Το έγκλημα της ανεργίας.

Και μια και πολύ άρεσε σε κάποιους το παράδειγμα της κυρίας Κατσέλη, αυτό της κεντήστρας παραδοσιακών στολών και το πιπιλίζουν από χθες για να μας πείσουν τι καλό που είναι όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, προτείνω να μπουν όλοι αυτοί οι κύριοι και κυρίες, αυτοβούλως στις λίστες ανεργίας και να τους εντάξουν στην αγορά. 

Να προσφέρετε και κάτι αγαπητοί. Να γίνεται χρήσιμοι κάποτε.

Θέλετε κεντώντας, θέλετε πλέκοντας την κάλτσα του στρατιώτου...

Είμαστε και σε διαρκή συναγερμό και πόλεμο κατά τον “ηγέτη”-"στρατάρχη".

Τι να πει κανείς...

Ντροπή; Πού χώρος για ντροπή; Η αισχύνη θέλει υποκείμενο κι εδώ έχει απολεσθεί η αίσθηση ....

Η Δημοκρατική της Ρόδου 

Ο ποιητής των ερώτων που δεν ηδυνήθησαν...

«Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια -σ' ένα σπίτι της οδού Σερίφ· μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επισκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολι. Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα. Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά».

(Αυτοβιογραφικό σημείωμα του Κ. Π. Καβάφη)

"Σαν έτοιμος από καιρό"... στις 29 Απριλίου του 1933, την ημέρα των γενεθλίων του, έφυγε από τη ζωή ο Κωνσταντίνος Καβάφης...

' Εθιμο να'ναι κι ότι να'ναι...

Κι ενώ προσπαθείς να επανενταχθείς στην καθημερινότητα,αναπολώντας το χαρούμενο κόκκινο της γιορτής, έρχεται η πραγματικότητα να σου θυμίσει πως κόκκινο είναι και το αίμα...

Διπλή τραγωδία συγκλονίζει από το Μεγάλο Σάββατο το απόγευμα το νησί της Ρόδου, με τον θάνατο δύο ατόμων 39 και 30 ετών αντίστοιχα, από την περιοχή Μανδρικό, οι οποίοι σκοτώθηκαν από έκρηξη αυτοσχέδιου μηχανισμού τον οποίο ετοίμαζαν για να πυροδοτήσουν την Ανάσταση.

Ένα επτάχρονο παιδί, που κρατούσε τα εξαπτέρυγα έξω από το ναό του χωριού του την ώρα της Ανάστασης, βρίσκεται από τα μεσάνυχτα του Σαββάτου στην εντατική του νοσοκομείου Αγία Σοφία. Έχει χάσει το μάτι του και οι γιατροί εξακολουθούν να θεωρούν την κατάσταση της υγείας του κρίσιμη.

΄Εξι τραυματίες στην υπόλοιπη Ελλάδα, εκ των οποίων οι δύο είναι παιδιά και από τους οποίους ένας νέος άνθρωπος έχασε το χέρι του στην Κάλυμνο, είναι τα “πολεμικά” ανακοινωθέντα του εθίμου του παραλογισμού.

Πόσοι νέοι άνθρωποι, πόσα παιδιά, πρέπει κάθε χρόνο να πεθαίνουν, να χάνουν χέρια, δάχτυλα , μάτια, να σημαδεύονται από εγκαύματα, στις κατά τόπους "εμπόλεμες" ζώνες της Ανάστασης;

Βεγγαλικά αυτοσχέδια ή μη, να πετάγονται τείδε καθείθε σε σπίτια, αυτοκίνητα και ανάμεσα σε πόδια;

Κι ενώ έχεις πάει εκεί με σκοπό ν'ακούσεις το μήνυμα της χαράς, γυρνάς πλάτη στον φέροντα το μήνυμα αναστάντα, είτε για χάζι, είτε για να προφυλαχθείς από τα "πυρά" της εμπόλεμης απέναντι ζώνης.

Στους "πολέμους" μιας βάρβαρης ηλιθιότητας, που την βαφτίζουν "έθιμο" πανάρχαιο...( από εποχής Τουρκοκρατίας η αρχαιότητα...), για άλλη μια χρονιά.

Και γιατί κάτι τόσο ηλίθιο και εγκληματικό (εκ των αποτελεσμάτων!) πρέπει να εξακολουθεί "αξιωματικά", να υπάρχει και να υφίσταται ως ιερή παράδοση;

Πεθαίνουν την ώρα την Ανάστασης, άρα δεν έχουν φόβο κάποτε θ' αναστηθούν....

Αρκεί να μην "πεθάνει" το έθιμο...

Τι άλλο να υποθέσω πως σκέπτονται, άμεσα και έμμεσα αρμόδιοι, όταν το "έθιμο" εξελίσσεται κάθε χρόνο όλο σε πιο βάρβαρο, όλο σε πιο ματωμένο.

Εκτός κι αν καλά τα πήγαμε φέτος, γιατί πέρσι μετρούσαμε 4 (αριθμητικά τέσσερις) νεκρούς και 11 (έντεκα) τραυματίες. Στις εντατικές μονάδες της χώρας, όχι ως απλοί νοσηλευόμενοι...

Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"
( 24.4.2011) 

«Σιωπή»

- ...Εγώ δεν κάνω τίποτα και βαριούµαι φοβερά! Να, σήµερα το πρωί, ώσπου να ξυπνήσει ο αδελφός µου, περνούσα και ξαναπερνούσα το χέρι µου µες στις αχτίδες του ήλιου και κοίταζα τα σκονάκια που χοροπηδούσαν, έτσι, για να περνά η ώρα. ∆εν ξέρω πώς να σκοτώσω τις ατέλειωτες ώρες της ηµέρας!
Η Γνώση γέλασε.
- Θες να τις σκοτώσεις ή να τις µεταχειριστείς; ρώτησε.
- Το ίδιο δεν κάνει;
- Όχι! Η ώρα πάντα περνά. Μ' αν κάνεις περιττά πράµατα, τη σκορπάς - ενώ αν κάνεις δουλειές µε σκοπό, τη µεταχειρίζεσαι.
- ∆εν το συλλογίστηκα αυτό ποτέ, είπε συλλογισµένο το Βασιλόπουλο. Και µένα η ώρα µου φαίνεται ατέλειωτη!
- Και όµως η ώρα είναι πολύτιµη, αποκρίθηκε η Γνώση. Σε τι καταγίνεσαι όλη µέρα;
- Σε τίποτα! Σε τι µπορώ να καταγίνω; Ο καθένας ζει και καταγίνεται για τον εαυτό του, κι εγώ δεν έχω ανάγκη από τίποτα.
- Μα ο τόπος σου έχει ανάγκη από σένα.
- Μπα! Ο καθένας φροντίζει για τον εαυτό του και κουτσοζεί.
- Καλά το είπες, πως κουτσοζεί, αποκρίθηκε λυπηµένη η Γνώση. Και ο τόπος σου κουτσοζεί. Το καταδέχεσαι όµως;
- Τι να του κάνω;
- Αν ο καθένας σκέπτουνταν λιγότερο το άτοµο του και δούλευε περισσότερο για το γενικό καλό, θα έβλεπε µια µέρα πως πάλι για τον εαυτό του δούλεψε, και πως αντί να κουτσοζεί, κατάφερε να καλοζεί....
(από το "Παραμύθι χωρίς όνομα")

Όταν τελείωσα το έργο μου κατέθεσα τα όπλα. Είπα πως μπορώ τώρα να πεθάνω, αρκεί να το δημοσιεύσουν τα παιδιά μου, σαν να ελευθερωθούν οι ελληνικές ψυχές και συνειδήσεις. Αυτά τον περασμένο Δεκέμβριο. Τώρα θέλω να δω την ελευθερία αυτή ψυχών και συνειδήσεων. Μα θα την δω άραγε;

Στόν κόσμο, υπάρχουν πράγματα, ιδέες, αρχές, ιδανικά, πίστες πού βαραίνουν περισσότερο από τήν ζωή

Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά.
Π.Σ. Δέλτα

Στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα όπου τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτονεί παίρνοντας δηλητήριο. Στην ταφή της, στον κήπο της Κηφισιάς, ιερουργεί μόνος ο παλιός φίλος Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος. Στην ταφόπετρά της χαράχτηκε μόνο η λέξη «Σιωπή».

 

Ικέτες...

Σκούρο το σύννεφο και φλόγες χαμηλά.
Καμπαναριά μοναχικά, σ' εσπερινό προσευχής, ικέτες της ομορφιάς της δύσης,
Θυμιατά με καπνούς τα χρώματα.
Αγιογραφίες ο ήλιος κι η θάλασσα.
Στις αναπνοές τα σύννεφα καίγονται και μέσα απ' τον πόνο τους βγαίνουν οι ύμνοι που κάνουν τα ξωκκλήσια να μοιάζουν βγαλμένα μέσα απ' τις αράδες του Παπαδιαμάντη.
Και σταυροκοπήθηκε το βλέμμα κι έφυγε δακρυσμένο.

H μοναξιά του Θερβάντες

Δεν ήταν μόνο μέρες γιορτής που έγιναν αιτία να ξεχαστεί η επέτειος του θανάτου του στις 23 Απριλίου.

Και σήμερα να γινόντουσαν στην Ναύπακτο ,τα αποκαλυπτήρια της πλάκας προς τιμήν του Θεβάντες,ότι και το 1998 θα ζούσαμε.
΄Οτι και στα αποκαλυπτήρια μιας πλάκας στη μνήμη του μεγάλου Ισπανού συγγραφέα από το ισπανικό υπουργείο Εξωτερικών, το ημέτερο υπουργείο Πολιτισμού και το Ινστιτούτο Θερβάντες ,σε μια τελετή στην οποία, ο δήμαρχος της πόλης καθόλου ευτυχής δεν πρέπει να αισθανόταν κατά τη διάρκεια της. Εκτός από τον ίδιο, το μητροπολίτη Ναυπάκτου, το νομάρχη Αιτωλοακαρνανίας και πέντ' -έξι δημοτικούς σύμβουλους, ουδείς άλλος βρέθηκε στο γραφικό λιμάνι της πόλης όπου είχαν έρθει διπλωμάτες χωρών.
"Γιατί τέτοια ερημιά;" ρωτήθηκε τότε ο δήμαρχος, για να θαυμάσουμε την απάντηση:

"Στείλαμε χίλιες προσκλήσεις, τι άλλο να κάναμε;".
' Eλα ντε...Τι άλλο να κάνεις...

Μήπως αν γράφαμε στις...προσκλήσεις, ότι ο Θερβάντες έγραφε με το δεξί χέρι και πολέμαγε με το αριστερό, το οποίο και αχρηστεύθηκε στη ναυμαχία της Ναυπάκτου. Eτσι, και "δεξιοί" και "αριστεροί" ή μαθητές σχολείων (λέω εγώ τώρα...), θα είχαν λόγο να συγκινηθούν, οπότε το φιάσκο θα είχε πιθανόν αποφευχθεί...

Δεν είμαι βέβαια καθόλου σίγουρη πως οι περισσότεροι από τους μισούς προσκληθέντες "επισήμους-επωνύμους" ξέρανε τι σχέση έχει ο Θερβάντες με την Ναύπακτο...

«… Και κείνη την ημέρα, που στάθηκε τόσο τυχερή για τη Χριστιανοσύνη, γιατί γίνηκε αφορμή να σκορπιστεί η πλάνη πούχε όλος ο κόσμος κι όλα τα έθνη, πως οι Τούρκοι ήτανε τάχα ανίκητοι στη θάλασσα, εκείνη την ημέρα -λέω- όπου συντρίφτηκε η οθωμανική έπαρση κι αλαζονεία, ανάμεσα σε τόσους και τόσους χριστιανούς που βρέθηκαν εκειπέρα και που τους χαμογέλασε η τύχη (γιατί όσοι σκοτώθηκαν στάθηκαν πιο τυχεροί από πολλούς που έμειναν ζωντανοί και νικητές), εγώ μονάχα ήμουνα ο κακότυχος. Γιατί αντί για το χρυσό στεφάνι του νικητή που θα έπρεπε να περιμένω αν ζούσαμε στα χρόνια των Ρωμαίων, βρέθηκα εκείνη την άλλη νύχτα που ακολούθησε μια τόσο ξακουστή μέρα βρέθηκα με αλυσίδες στα πόδια και χειροπέδες…»

Στη ναυμαχία της Ναυπάκτου, ο Θερβάντες χάνει το αριστερό του χέρι. Οι κακεντρεχείς ομότεχνοί του, τον αποκαλούν απαξιωτικά "Κουλό της Ναυπάκτου". Ο ίδιος, με φλεγματική (αυτο)ειρωνεία απαντά: "απώλεσα την αριστεράν μου προς δόξαν της δεξιάς".

Αλλά και η λησμονιά κι ενός ολόκληρου αιώνα έκρυψε τον τάφο του από τα μάτια των ανθρώπων, κι έτσι η θέση που κρύβονται τα οστά του Miguel de Cervantes Saavedra ,που πέθανε στις 23 Απριλίου του 1616 δημιουργού του αθάνατου Δον Κιχώτη, παραμένει άγνωστη μέχρι σήμερα.

Μόνο ο Δον Κιχώτης έχει μείνει να ψιθυρίζει μέσα στις σελίδες: "Viva Los Caballeros Andantes"…

Αγάπη Ανέστη!

Ανησυχία, αγωνία, αγώνας,απελπισία, άγχος,απογοήτευση, αλαζονεία, αμετροέπεια, αδράνεια,

δουλοπρέπεια, δειλία,

ευτελισμός,εξευτελισμός, επιβίωση, ειρωνεία, εγωϊσμός,

θυμός,θάνατος,

κούραση,κατάπτωση,

μίσος,μοναξιά,

λαϊκισμός,

πόνος, παράπονο,παρακμή,προδοσία,

συμβιβασμός,συμφέρον,

υποκρισία,

φθόνος

χυδαιότητα , χάος,

ψέμα... ψέμα...ψέμα...

Τις λέμε συχνά τούτες τις λέξεις ,καθημερινά, με λόγια δικά μας ή και με λόγια δανεικά.

Μετρώ τις απουσίες....

Μετρώ τις απουσίες των λέξεων και των συναισθημάτων.

Παίρνω παρουσίες...

Αγάπη...αγάπη...

ΑΓΑΠΗ;

Σιωπή...

Απούσα...

Απούσα η αγάπη, η δημιουργός της ανθρωπιάς.

Απούσα, η εκδήλωση της ανθρωπιάς.

Απούσα η αγάπη, που σ' αυτήν αρχίζει και σ' αυτήν τελειώνει ο κόσμος μας.

Δυο χιλιάδες και χρόνια, μετά το κήρυγμα της αγάπης, ακούστε πόσο μακρυνό ακούγεται από τις καμπάνες της "μεγάλης εξάντλησης" και της "απαρηγορίας", που ηχούν ανάμεσα σε αρώματα της άνοιξης που ξεθύμαναν, ανάμεσα στις "... βιολέτες, όπως ανήσυχα, διορατικά μυρίζουν όταν κάτι δεν πάει καλά, κάτι απογοητεύει πάλι."

Στα πέτρινα πεζούλια των κήπων των εκκλησιών, όπως χρόνια τώρα ... 

Νύχτα Λαμπρής... Νύχτα Άνοιξης… Νύχτα Απρίλη… 

Με την ανάσα της θάλασσας να νοτίζει το συναίσθημα, θα σας περιμένω, ν' ανάψουμε τη λαμπάδα μας με το αναστάσιμο φως των συναισθημάτων,  

να ακούσουμε μέσα από τους ήχους χαρμόσυνης καμπάνας, 

με το βλέμμα στα βλέμματα των ανθρώπων , 

το χαρμόσυνο μήνυμα:: "Αγάπη Ανέστη"!

Να σας αποκριθώ "Αληθώς Ανέστη!"

Mνήσθητι...

Εισπέοντας ανθοβολιές κι αέρηδες μυρωμένους , θα ξεκινήσω απόψε για μιαν εκκλησιά.

Να κρυφτώ σε μια γωνιά μόνη ανάμεσα σε πολλούς.

Ακουμπώντας στο στασίδι της πίστης που έχασα.

Στο στασίδι όσων απαρνήθηκα.

Για τις "αργίες, αργοπορίες,αγριότητες όπως τις πάμε ως επάνω μόνοι μας".

Να δακρύσω. με την ευαισθησία εκείνης της παιδούλας με τα κάτασπρα καινούργια πασχαλιάτικα παπούτσια, για όλα όσα έχασα.

Να ανάψω ένα κερί στην ελπίδα.

Να κρατηθώ απ' την πίστη μέσα από μια πασχαλιά του Επιτάφιου.

Ματαιωμένη αλλά όχι παραιτημένη.

Να προλάβω να ψιθυρίσω πριν το "τετέλεσται" Εκείνου, το δικό μου "μνήσθητι"...

Εις τρυφερότατον ήχον

Εν συνόλω αριστουργήματα είναι τα ψαλλόμενα κατά τη εσπέραν ταύτην τροπάρια, αναφερόμενα εις την πράξιν της αμαρτωλού γυναικός και εις την προδοσίαν του Ιούδα.
Εξέχουσι δε προπάντων τα εν τοις “Αίνοις” ψαλλόμενα εις τρυφερώτατον ήχον και τούτων πάλιν υπερέχει δια την ιστορικήν του μάλιστα αξίαν το διάσημον της Κασσιανής τροπάριον, γνωστόν τοις πάσι… όπερ ψάλλεται αργώς και μετά μέλους εις τον σοβαρώτατον των ήχων, τον πλ. δ΄».
( Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)
 

« Κύριε, γυναίκα αμαρτωλή, πολλά,
πολλά, θολά, βαριά τα κρίματά μου.
Μα, ω Κύριε, πώς η θεότης Σου μιλά,
μέσ’ στην καρδιά μου !
 

Κύριε, προτού σε κρύψ’ η εντάφια γη
από τη δροσαυγή λουλούδια πήρα
κι απ’ της λατρείας την τρίσβαθη πηγή
σου φέρνω μύρα.

Οίστρος με σέρνει ακολασίας . . .  Νυχτιά
σκοτάδι, αφέγγαρο, ανάστερο με ζώνει,
το σκοτάδι της αμαρτίας, φωτιά
με καίει, με λιώνει.

Εσύ που από τα πέλαα τα νερά
τα υψώνεις νέφη, πάρε τα Έρωτά μου,
κυλάνε, είναι ποτάμια φλογερά
τα δάκρυά μου.

Γείρε σ’ εμέ. Η ψυχή μου πώς πονεί !
Δέξου με Εσύ που δέχτηκες και γείραν
άφραστα ώς εδώ κάτου οι ουρανοί
και σάρκα επήραν.

Στ’ άχραντά Σου πόδια, βασιλιά
μου Εσύ, θα πέσω και θα στα φιλήσω
και με της κεφαλής μου τα μαλλιά
θα στα σφουγγίσω.

Τ’ άκουσεν η Εύα μέσ’ στο αποσπερνό
της παράδεισος φως ν’ αντιχτυπάνε,
κι αλαφιασμένη κρύφτηκε . . .  Πονώ,
σώσε, έλεος κάνε.

Ψυχοσώστ’ οι αμαρτίες μου λαός,
τ’ αξεδιάλυτα ποιός θα ξεδιαλύσει ;
Αμέτρητό Σου το έλεος, ο Θεός !

Άβυσσο η κρίση ». (Κωστής Παλαμάς)
 

"...Μ’ αυτό το μύρο θ’ αλείψω τα πόδια του,μ’ αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του,μ’ αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο.Κι αν μια μέρα ασπαστώ το χριστιανισμό, θα είναι για την αγάπη του∙κι αν μαρτυρήσω γι’ Αυτόν, θα ‘ναι η αγάπη του που θα μ’ εμπνέει.Γιατί, κύριε, ο έρωτας μου ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια κι ίσως μείνει αιώνια τ’ όνομά μου σα σύμβολο εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν "ότι ηγάπησαν πολύ".

(Ντίνος Χριστιανόπουλος)

Η Αγία Επανάληψη

Βράδυ Κυριακής των Βαΐων...
"Ο Νυμφίος εν τω μέσω της νυκτός"...
"Ο Νυμφίος, ο κάλλει ωραίος παρά πάντας ανθρώπους"...
Eισέρχεται και πάλι στο νυμφώνα του εκούσιου Πάθους του...
Το Πάθος του Ιησού... Και τα πάθη των ανθρώπων... Εκούσιο το πρώτο... Σωστικό... Ακούσια τα των ανθρώπων πάθη..


"Μεγάλη Εβδομάδα"(Κικής Δημουλά)

Οι βιολέτες, όπως ανήσυχα,
διορατικά μυρίζουν
όταν κάτι δεν πάει καλά,
κάτι απογοητεύει πάλι.

Η Μεγάλη Εβδομάδα,
όπως στάζει κερί και τάμα
στη θρησκόληπτη ανάμνηση,
στην άθεη απουσία.

Η Κυριακή του Νυμφίου,
όπως αναστατώνει,
βασίζεις δεν βασίζεις το Μεγάλο
στις αφίξεις.

Οι διάφοροι Νυμφίοι,
που κάτι τους τυχαίνει και δεν έρχονται,
κάποια διήμερη εκδρομή,
κάποια ευκολότερη θρησκεία
που την ασπάζονται.

Οι πολλαπλασιασμένοι κήποι της Γεθσημανή
σε κάθε βήμα,
όπως κατασταλάζεις για το έθιμο,
έχουν δεν έχουν ανθίσει οι απορίες.

Οι Πατέρες μας, γέροι στο σπίτι,
περιμένουν αυγά και τσουρέκι.

Οι πολλαπλασιασμένοι κήποι της Γεθσημανή,
τα περιστύλια της υπομονής,
τα παγκάκια να κάτσεις να περιμένεις
τον ετήσιο Ιούδα,
που αργεί να ‘ρθει
από το ράφτη, απ’ τον κουρέα.
Το μεγάλο ποσόν που του δίνεις
για να δεχτεί να σε προδίνει ανεξήγητα.

Της καμπάνας η Μεγάλη εξάντληση
κι η απαρηγορία
ο νηστικός της ήχος
όπως λιποθυμάει
στα εαρινά αρμόνια
των καθολικών απογευμάτων.

Οι αργίες,
οι αργοπορίες,
οι αγριότητες,
όπως τις πάμε ως επάνω μόνοι μας.

Ο Σίμων, που στο τέλος αδιαφόρησε
κι έφτιαξε τη ζωή του.

Η Μυροφόρος έλλειψις,
που θα σε ψάχνει απόψε να σε ράνει.

Η Προηγιασμένη των διαφόρων θρήνων
τη Μεγάλη Εβδομάδα
και τις διάφορες άλλες εβδομάδες τα ίδια.

Η Αγία Επανάληψη,
η θαυματουργή,
η αχειροποίητος,
όπως τη βρήκανε ανυπόγραφη τα πράγματα,
θαμμένη
σε κάποια παλαιότητα της μοίρας μας,
σε κάποιο πρόγονό μας μέλλον.
Όπως την πιστεύω.

Πλους

"ΠΡΟΣΟΧΗ! ΠΡΟΣΟΧΗ! Οι επιβάτες παρακαλούνται να κατευθυνθούν ήρεμα προς τους ναυαγοσωστικούς σταθμούς και να φορέσουν τα σωσίβιά τους. Ψυχραιμία. Ουδείς λόγος πανικού. ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν πρόκειται για άσκηση! Επαναλαμβάνω..."

"Άκουσες το μεγάφωνο;"

"Λες να φτηνύνει ένα δυοχιλιάρι; Μία Mercedes 200E πόσο θα πάει;"

"Καπετάνιε, είμαστε το πλήρωμα της δεξιάς αντλίας. Το αμπάρι έχει ένα μέτρο νερά! Η σύμβασή μας δεν προβλέπει τέτοιες συνθήκες εργασίας. Θέλουμε ειδικό επίδομα για να μπούμε μέσα!"

"Ρε συ - τρέχα! Έχουν κάνει κατάληψη στο μπαρ και πίνουνε τζάμπα. Πάμε να γίνουμε φέσι;"

"Πιάνει που λες ένα ξερό βολέ ο μεγάλος και..."

"Της άλλαξαν την πίστη της Πίστεως. Γάτες οι συνδικαλιστές! Σε ένα μήνα θα την έχουν κάνει προβληματική."

"Προχθές στην παραλιακή έγινε χαμός. Είχανε κατέβει κάτι μωρά, να τα πιείς στο ποτήρι. Η λουλουδού ξέμεινε από γαρδένιες!"

"'Ακου λέει 'πόθεν έσχες'; Λογαριασμό θα σου δώσω; Δεν υπάρχει προστασία του ιδιωτικού βίου;"

"Ένα μοντελάκι ντε πιές, με πιέτες εβαζέ κάτω, γιακαδάκι με βολάν, μούρλια!"

"ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ! Οι επιβάτες να μην ακούνε την παραπληροφόρηση από τα μεγάφωνα. Σας μιλάει τώρα η απεργιακή επιτροπή του πληρώματος. Αυτή τη στιγμή ξεκινάμε στάση εργασίας διεκδικώντας δίκαια αιτήματα. Ζητάμε συμπαράσταση!"

"Λοιπόν, αυτό που συμφέρει είναι ένα diesel turbo. Είναι το πιο οικονομικό κάτω στα δύο λίτρα!"

ΠΡΟΣ ΠΛΟΙΟΚΤΗΤΡΙΑΝ ΕΤΑΙΡΙΑΝ ΣΤΟΠ ΠΛΗΡΩΜΑ ΑΠΕΡΓΕΙ ΣΤΟΠ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΣΥΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΣΤΟΠ ΕΠΙΒΑΤΑΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΜΠΑΡ ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟΚΛΑΜΠ ΣΤΟΠ ΡΗΓΜΑ ΕΙΣ ΔΕΞΙΑΝ ΠΛΕΥΡΑΝ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΠ ΑΔΥΝΑΤΟΥΜΕ ΕΚΠΕΜΨΟΥΜΕ SOS ΛΟΓΩ ΑΠΟΧΗΣ ΑΣΥΡΜΑΤΙΣΤΩΝ ΣΤΟΠ ΤΗΛΕΓΡΑΦΩ ΙΔΙΟΧΕΙΡΩΣ Ο ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΟΒΕΡ

"Ρε, κοίτα πως γέρνει το καράβι; Είσαι για τσουλήθρες;"

"Πλοίαρχε, τελειώσαμε τη σύσκεψή μας. Να σας διαβάσουμε τις απόψεις των τριών πολιτικών παρατάξεων που στηρίζουν τον κυβερνήτη;"

"Το πλοίο, ποιος θα το στηρίξει; Οι ναύτες, τι κάνουν;"

"Έρχονται να διατυπώσουν τα αιτήματά τους."

"Κούλα! Κούλα! Που είναι ο μικρός;"

"Κώστα, θα μου πάρεις εκείνο το άρωμα από το duty free;"

"Γιατί να το πληρώσω; Πάμε να κάνουμε κατάληψη κι εκεί. Θα γίνει Πολυτεχνείο!"

"Αιτήματα: Οι λιπαντές θέλουν επίδομα λεκέδων και οι θερμαστές επίδομα θέρμανσης. Ο μάγειρας διεκδικεί επίδομα διαίτης. Οι καμαρότοι επίδομα καμακιού - το καλοκαίρι, με τις τουρίστριες διπλό. Επίσης επίδομα ανθυγιεινής εργασίας, λόγω του κινδύνου του Aids. Όλοι οι ναύτες ζητούν επίδομα ναυτίας και προσαύξηση μποφόρ. Οι ασυρματιστές απαιτούν επίδομα ακουστικών..."

"Βρε σεις - βουλιάζουμε!"

"Το εργατικό κίνημα δεν πτοείται από κινδυνολογίες και παραπληροφόρηση. Θα προχωρήσει ενωμένο - με την υποστήριξη των επιβατών. Α, ναι - παραλίγο να το ξεχάσω. Έχουν κι αυτοί ένα αίτημα. Να ταξιδεύουν τζάμπα."

"ΠΡΟΣΟΧΗ! ΠΡΟΣΟΧΗ! ΣΑΣ ΟΜΙΛΕΙ Ο ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ: ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΒΑΡΚΕΣ! ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ"

"Τι φωνάζει ο μ.... ! Πήγαμε στις βάρκες και δεν είχε ψυχή!"

"Σιγά μην πάει ο κόσμος στις βάρκες, επειδή το είπε το μεγάφωνο!

"Ξέρει ο κόσμος - οι βάρκες είναι έτσι κι αλλιώς άχρηστες. Για τα μάτια."

"Τόσα χρόνια λαδώνανε τούς ελεγκτές - όχι τους μακαράδες..."

"Εγώ, πάντως, λέω να πάρω ένα BMW 520i - μ' αρέσει η γραμμή."

"Φίλτατε, το μόνον φλέγον θέμα είναι τα εθνικά δίκαια. Πρέπει να αναβιώσει ο Μακεδονικός Αγών. Να εκδιωχθούν οι αλλόθρησκοι εκ της Θράκης και να απελευθερωθούν οι στενάζοντες αδελφοί της Βορείου Ηπείρου!"

"Ορίστε! Δύο Τζόννυ Γουώκερ μπλακ λαίημπελ - δωδεκάρια! Και μία κούτα Κεντ!"

"Ξέρεις αν θα ξαναβγάλει ομόλογα με δώδεκα τα εκατό; Λέω να φέρω το συνάλλαγμα από την Ελβετία - εκεί μου δίνουν ψίχουλα!"

"Πέτρο, πήγα κάτω στην καμπίνα - ο διάδρομος είναι ποτάμι από τα νερά!"

"Να φωνάξουμε τον υδραυλικό!"

"Αμάν! τώρα έσβησαν και τα φώτα!"

"Άλλη ΔΕΗ εδώ!"

"Δεν βλέπω τη μύτη μου! Που πέφτει η σκάλα; Θα σκάσουμε σαν τα ποντίκια!"

"Γιαννάκη! Μαρία! Τα παιδιά - τι έγιναν τα παιδιά;"

"Μαμά, φοβάμαι!"

ΠΡΟΣ ΠΛΟΙΑΡΧΟΝ ΣΤΟΠ ΝΑΥΑΓΟΣΩΣΤΙΚΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ ΣΤΟΠ ΛΙΜΑΝΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΤΟΠ ΔΝΤ ΜΑΣ ΒΑΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟΠ ΕΕ ΜΑΣ ΣΙΧΑΘΗΚΕ ΣΤΟΠ ΗΠΑ ΜΑΣ ΑΓΝΟΟΥΝ ΣΤΟΠ ΕΣΣΔ ΕΧΕΙ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΧΑΟΣ ΣΤΟΠ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΑΤΕ ΠΛΟΙΟΝ OBEP

"Η απεργιακή επιτροπή ανακοινώνει: Ο αγώνας μας συνεχίζεται, τιτανικός!"

Νίκος Δήμου
"Καθημερινή" 11. 2. 1990

Σε ανάμνηση της βύθισης του Τιτανικού πριν 99 χρόνια

Απορία...

Σύλλογοι, κινήματα, υπογραφές, οργανώσεις, συμβούλιο επικρατείας, επερωτήσεις, άρθρα σε εφημερίδες εντός και εκτός νομού και μια συζήτηση εδώ και ημέρες για τους αλευρόμυλους, με κάποιους να ισχυρίζονται πως αποτελούν πολιτιστικό και βιομηχανικό μνημείο επιζητώντας την διατηρησή του κτιρίου και κάποιους άλλους, ότι αποτελεί όνειδος αισθητικής για την πόλη και ως βρωμερό ερείπιο πρέπει να γκρεμιστεί. Είμαι κατά της κατεδάφισης οποιουδήποτε κτιρίου αποτελεί την πολιτιστική κληρονομιά ενός τόπου. Με δεδομένο, ότι η ιστορία των αλευρόμυλων είναι σύνθετη, γιατί είναι ιδιωτική ιδιοκτησία και γιατί πολλά ερωτηματικά υπάρχουν από παλιά για λανθασμένους ή μη χειρισμούς, δυο απορίες τις έχω:

1. Οι πολιτικοί της περιοχής σε όλη αυτή την συζήτηση που ακριβώς βρίσκονται; ΄Εχουν τοποθετηθεί βουλευτές κομμάτων από άλλα μέρη της Ελλάδος και όχι οι ντόπιοι βουλευτές που και καλύτερα ξέρουν το θέμα και οι πλέον αρμόδιοι είναι να υπερασπιστούν το συμφέρον του τόπου. Είτε αυτό το συμφέρον είναι να διατηρηθεί το κτίριο, είτε να κατεδαφισθεί, δεν έπρεπε να είναι παρόντες σε αυτή τη συζήτηση και να ενημερώνουν τους πολίτες αρμοδίως αλλά και να μεταφέρουν την όποια φωνή των πολιτών, αυτοί, αντί άλλων συναδέλφων τους;

2. ΄Εχει αναδειχθεί κατά καιρούς το πρόβλημα εγκατάλειψης πολλών πολιτιστικών ιστορικών κτιρίων. Με πολλά δημοσιεύματα και συζητήσεις στα ΜΜΕ. Αρχιτεκτονικά κοσμήματα, ιστορικής αξίας που δίνουν τον διαφορετικό χαρακτήρα και χρώμα του νησιού και κυρίως ΔΗΜΟΣΙΑ. Και η απορία μου είναι: Γιατί ποτέ δεν έχει γίνει μια παρόμοια μεγάλη κινητοποίηση -ίσως και μεγαλύτερη θα έπρεπε... - για όλα αυτά τα κοσμήματα του τόπου που έχουν αφεθεί να γκρεμίζονται;

Γιατί δεv μαζεύτηκαν χιλιάδες υπογραφές, δεν κινητοποιήθηκαν φορείς, οργανώσεις, κόμματα, πολιτικοί για το ζωσμένο με μπάρες Θέατρο, τις σκαλωσιές στο Castello ( και τους κουβάδες επίσης...), 

το Σανατόριο, 

την Villa de Vechi και για τόσους άλλους ιστορικούς πολιτιστικούς θησαυρούς;

Και αν το κράτος έδειξε παντελή αδιαφορία και θυμάται την περιουσία του- ή καλύτερα ότι απέμεινε από αυτήν-, ψάχνοντας εμίρηδες από το Κατάρ να την διαχειρισθούν και να την... "αξιοποιήσουν", γιατί τόσα χρόνια δεν υπήρξε ανάλογη κινητοποίηση από όσους κινητοποιούνται τώρα;

Επαναλαμβάνω...είμαι κατά της όποιας κατεδάφισης κτίσματος που μπορεί να θεωρηθεί πολιτιστική κληρονομιά και κατά της κατεδάφισης του συγκεκριμένου κτιρίου αν αποτελεί κάτι τέτοιο. Αλλά μια απορία την έχω, γιατί αυτό δεν έχει γίνει εις την νιοστή για κάποια άλλα κτίρια και μάλιστα δημόσια . Με δεδομένο, ότι είναι αυτά που δίνουν το άλλο χρώμα στην Ρόδο. Είναι όλα αυτά, μαζί με την Παλιά Πόλη που την χαρακτηρίζουν και λειτουργούν ως πόλοι έλξης των χιλιάδων επισκεπτών της.

Ελπίζω, ότι ίσως είναι η αρχή και πως θα δούμε την ίδια μεγάλη κινητοποίηση και ευαισθητοποίηση και για τα υπόλοιπα.

Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου" 

Τα διατηρητέα ερείπια

Θα αναλάβει το υπουργείο Πολιτισμού την διάσωση όλων των ετοιμόρροπων σπιτιών που έζησαν μεγάλοι Έλληνες; 

Κατηγορηματικά  OXI, ήταν η απάντηση του υπουργού Πολιτισμού στη Βουλή. 

Ο προβληματισμός ξεκίνησε με αφορμή συζήτηση στη Βουλή σχετικά με το αν θα παραμείνει όρθιο ή όχι το σπίτι όπου έζησε ο Κωστής Παλαμάς στην Πλάκα. 

Ο υπουργός Πολιτισμού δεν δεσμεύτηκε ότι η Πολιτεία θα προσφέρει πόρους για τη διάσωση της κατοικίας του ποιητή.

Τόνισε βέβαια ότι το συγκεκριμένο διατηρητέο δεν υπάρχει περίπτωση να γκρεμιστεί αφού ως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον εκ του νόμου περί διατηρητέων. Θα στέκει ερείπιο διατηρητέο με λίγα λόγια...

΄Εκανε σαφέσατο ότι δεν είναι δυνατόν το υπουργείο Πολιτισμού να υποστηρίζει την αναπαλαίωση δεκάδων “οίκων της ποιήσεως” όπως χαρακτηριστικά είπε...

Εύκολα συμπεραίνει κάποιος ότι όχι μόνο το σπίτι του Παλαμά, αλλά κανένα διατηρητέο κάτω από τις παρούσες οικονομικές συνθήκες πρόκειται να έχει τύχη. 

Και τελικά δεν είναι σίγουρο ότι είναι θέμα οικονομικών δυσκολιών. ΄Ολα αυτά υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια (πολύ πριν οικονομικής κρίσης...) να στέκουν θλιβερά ερείπια της πολιτιστικής και ιστορικής μνήμης μας, παραδομένα όλα στην φθορά του χρόνου, παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες ευαισθητοποιημένων πολιτών κατά καιρούς. 

Κανείς ποτέ δεν θέλησε να ασχοληθεί με την ανάδειξη αυτών των κατά τα λοιπά χαρακτηρισμένων μνημείων και διατηρητέων.Τα παραδείγματα πολλά και σε όλο το νησί της Ρόδου.

 Με τον νόμο περί διατηρητέων τελικά τα όμορφα κτίρια όμορφα τα γκρεμίζει ο χρόνος ή καίγονται παρεπιπτόντως μερικές φορές... 

 Όταν η θλιβερή πραγματικότητα γκρεμίζει τις μνήμες μου ,πως μου ζητάς  εμένα τα όνειρα ν' αναστηλώσω κ.Γερουλάνε μου;

 Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"

"΄Οσα μάθαμε για το ελάφι της Ρόδου"

Ήταν ο τίτλος που επέλεξαν για την ημερίδα, οι οργανωτές και οι ερευνητές της πεντάχρονης μελέτης για το ελάφι της Ρόδου.

Οι οποίοι, έκαναν πράξη τον κανόνα, ότι η έρευνα και η επιστήμη έχουν πρωτίστως κοινωνικό ρόλο παρουσιάζοντας σε όλους εμάς με απλή και εκλαϊκευμένη γλώσσα, μια μελέτη που σκοπό είχε, να φτιαχτεί ένα πρόγραμμα προστασίας του ελαφιού. 

Που προστασία σημαίνει συνδιασμός πολλών πραγμάτων. Συμφωνία των πολιτών, δραστηριοποίηση των φορέων, νομική κάλυψη, εξεύρεση πόρων.

Η αλήθεια είναι πως πολλά μάθαμε για το dama dama από τον αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ.Αναστάσιο Λεγάκη τον κ. Παναγιώτη Κασαπίδη, Δρ. Βιολογίας, Ερευνητή του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών Κρήτης και την κυρία Δέσποινα Μερτζανίδου, Δρ. Βιολογίας, Επιστημονικός συνεργάτης Πανεπιστημίου Αθηνών και Διαχειρίστρια της Αιθρίας . 

Πολλά μάθαμε και από την συγκίνηση της κυρίας Μερτζανίδου. 

Το πάθος του ερευνητή που παρουσιάζει την δουλειά του, συνδιασμένο με τον τόπο που έγινε η ημερίδα, τα Λάερμα, τον τόπο που πέντε χρόνια έζησε και "έψαξε" τα ελάφια ,εκρηκτικός συνδιασμός. 

Κι εκεί τα συναισθήματα ανακατεύονται, για όσα δεν ήξερες, δεν φρόντισες να μάθεις, να απαιτήσεις...

Από που; Μα από τους φορείς. Τους φορείς διαχείρησης. 

Κι αν η κυρία Μερτζανίδου συγκινείται για τους λόγους που ένας ερευνητής αυτό το παθαίνει, όταν φτάνει στο τέλος μιας επίπονης και μακροχρόνης έρευνας, εσύ συγκινείσαι γιατί φοβάσαι, ότι αυτό το πάθος μερικών ανθρώπων πάει χαμένο. 

Το πάθος που μπορεί να μεταλαμπαδευθεί και σε σένα φοβάσαι πως θα πάει χαμένο. Γιατί σκέφτεσαι: Ποιοί φορείς διαχείρησης;

Ρώτησα την κυρία Μερτζανίδου, αν η έρευνα αυτή έχει σταλεί αρμοδίως . Μου απάντησε, ναι, από το 2005. Και μάλιστα και έρευνα για τις καταστροφές στις καλλιεργίες που γίνονται από τα ελάφια, για να μπορέσουν οι αγρότες να αποζημιωθούν από τον ΕΛΓΑ.

Οι αποζημιώσεις βέβαια ποτέ από τον 2005 δεν δόθηκαν στους αγρότες.

Και εννοείται, ότι η αποζημίωση αγροτών ή η όποια μέριμνα θα πρέπει να ληφθεί γι΄αυτούς από τις καταστροφές αυτού του είδους, είναι ένα από τα μέτρα προστασίας των ελαφιών. Αυτονόητο, πως αν δεν προστατευθούν οι αγρότες, δεν θα είναι και οι καλύτεροι σύμμαχοι για την προστασία των ελαφιών...

Με δεδομένες τις χρόνιες παθογένειες σε ότι λέγεται πρόληψη και προστασία του φυσικού μας πλούτου, συν την άσχημη οικονομική συγκυρία, η μελαγχολία για μια μελέτη που θα μείνει στα συρτάρια αρμοδίων σαν πολλές άλλες και για πολλά άλλα, είναι η αίσθηση που αποκόμισα φεύγοντας απ' τα Λάερμα.

Οδηγώντας και βλέποντας δεξιά και αριστερά το καμμένο δάσος των Λαέρμων , σκεπτόμουν την φράση που ήταν σε ένα από τα σλάϊτς της ημερίδας:

 




"Μην ξυπνάς τα ελάφια όταν ονειρεύονται το δάσος...Ξύπνα και φτιάξε το δάσος που ονειρεύονται"...

Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"

Κακοποίηση ανήλικων ψυχών και συναισθημάτων

Το ό,τι τα τηλεοπτικά προγράμματα ακολουθούν την πλήρη κατάπτωση του πολιτισμού και του αξιακού κώδικα εδώ και χρόνια είναι γεγονός. 

 Ωστόσο, μερικές φορές ορισμένες  τηλεοπτικές ιδέες σίγουρα δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες και σίγουρα όχι ασχολίαστες. Αν υποθέσουμε ό,τι ενήλικα άτομα αρέσκονται στον αυτοεξευτελισμό στην νέα “ψυχαγωγική” (λέμε τώρα...ψυχαγωγική) εκπομπή “πλάκα κάνεις” για 4.000 ευρώ, τι να πει κανείς; Περί αυτοεξευτελισμού κολοκυθόπιτα...

Αν υποθέσουμε ό,τι έξι ξανθιές κυρίες , την είδαν “Real housewives of Athens” ανταλάσσοντας ιδέες για το σούσι, το γκαζόν και την πισίνα, για να αποδείξουν ότι ακόμα και στα σαράντα -φεύγα- μία επώνυμη που χάθηκε από τις τηλεοπτικές οθόνες μπορεί να είναι όμορφη και να κάνει ένα real(ity) come back, μπας και τις ξαναθυμηθεί κανείς, καλώς και μέχρι εκεί. 

Δεν μπορούν να πείσουν όμως σε καμια περίπτωση ό,τι είναι και καθημερινές μητέρες. 

Δεν ξέρω πολλές καθημερινές μητέρες που θα βγάζανε στο “κλαρί” τα παιδιά τους να συμπρωταγωνιστήσουν μαζί τους. 

Και εδώ μπαίνει το ερώτημα; Ποιός θα προστατεύσει τα παιδιά αυτά; Που αρχίζουν και που τελειώνουν τα όρια της έκθεσης ανηλίκου; Της κακοποίησης; ' Η δεν είναι κακοποίηση και έκθεση όλο αυτό;

Κι αν αυτά τα παιδιά δεν λένε τίποτε σε κανέναν, μήπως πρέπει να πει η επόμενη απόλυτη κατάντια που προετοιμάζεται στο “Junior Master Chef”; Οι υποψηφιότητες έχουν λέει φτάσει τις 5000!!!. Και μιλάμε βέβαια για παιδιά 8-12 ετών. 

Μια εκπομπή, κατά το πρότυπο της “παιδικής eurovision” ή το “Βaby dance”, που χωρίς να σέβεται παιδικά συναισθήματα και την εύθραυστη ανήλικη ψυχολογία τα έβγαζαν στο κλαρί οι τηλεοπτικοί δουλέμποροι και οι νταβατζήδες-γονείς. Έχει σημασία να πούμε ότι σε ένα παιδί που εκπαιδεύεται στον άκρατο ανταγωνισμό ως νικητής και όπου μόνο η πρωτιά έχει σημασία, η ήττα λειτουργεί ως βιασμός, ενώ ο νικητής την ψωνίζει πολύ άσχημα χωρίς να έχει -ούτε συχνά κι οι ενήλικες- τρόπους να αντέξει την μετέπειτα πτώση. 

Ποιός θα προφυλάξει αυτά τα παιδιά; 

Ρητορικό το ερώτημα...

Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου" 

Τεχνοκρατική αλητεία...

Δεν θα μείνω στην προχθεσινή “είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα στο ΚΤΕ του ΠΑΣΟΚ”, όπου ο κ.Παπακωνσταντίνου παρουσίασε το περίφημο νομοσχέδιο για τα τυχερά παιχνίδια -από το οποίο έχει σχεδιάσει να πάρει 700 εκ. ευρώ που τα έχει εγγράψει και στον προϋπολογισμό του 2012- με τους βουλευτές να επαναστατούν. 

Τα είπαμε τα γιατί. Το Πάσχα είναι κοντά και πρέπει να πάνε στις περιφερειές τους με τους πολίτες να τους περιμένουν στη γωνία. Κάποτε τα ψέμματα τελειώνουν.Μόνο που αυτό θα έπρεπε πολύ νωρίτερα να το έχουν σκεφτεί. Τότε που ψήφιζαν τα χειρότερα για τους ψηφοφόρους τους και είχαν το θράσσος να πηγαίνουν και να τους λένε “περάσαµε τον κάβο”, “φάνηκε φως στο τούνελ”, “τα δύσκολα πέρασαν”.

Θα μείνω στο επιχείρημα του υπουργού Οικονομικών για να τους πείσει: "Ο τζόγος υπάρχει. Γιατί να μην εισπράττει το κράτος 700 εκ. ευρώ ετησίως;"

Τόσο θράσος ο τεχνοκράτης, ο ξενοσπουδαγμένος γιάπις. Τέτοια τεχνοκρατική αλητεία! Καταλάβατε; Ο τζόγος υπάρχει. ΄Οπως υπάρχουν και τα ναρκωτικά, το trafficking, η παιδική πορνεία, το λαθρεμπόριο ... 

Ο άνθρωπος βλέπει ΜΟΝΟΝ ΑΡΙΘΜΟΥΣ! Είναι επικίνδυνος απλά!

Μα τα είπαν αυτά οι βουλευτές θα μου πείτε. Αντέδρασαν, θέττοντας θέμα ηθικής...

“Δεν είναι ηθικό το νομοσχέδιο”. Είπαν...

Ποιοί μιλούν για ηθικό νομοσχέδιο!!! Αυτοί που ψήφισαν ότι νομοσχέδιο τους άφηναν πάνω στα έδρανά τους, αμίλητοι, στοιχισμένοι και με την υπογραφή τους οδήγησαν στον ευτελισμό τους συνταξιούχους και γέροντες αυτής της χώρας, εγκλημάτησαν εναντίον των νέων ανθρώπων του τόπου, οδηγώντας τους στην ανεργία και στους δρόμους της μετανάστευσης σκοτώνοντας τα ονειρά τους, έχουν οδηγήσει τους πολίτες της στην κατάθλιψη, στην καταρράκωση του ηθικού τους και στην αναξιοπρέπεια.

Και έβγαιναν μετά να υποστηρίξουν την υπογραφή τους, με τα φώτα στο τούνελ και να μας λένε και ηλίθιους γιατί δεν τα βλέπουμε.

Εντελώς αναρμόδιοι να μιλούν για ηθική, αυτοί που οδήγησαν στο σημερινό χάλι την χώρα, γιατί τους έλλειπε παντελώς το ήθος. Ποιός μετά από όλα αυτά άγαγε εξακολουθεί να πιστεύει, ό,τι :

1. H κρίση δεν ξεκίνησε ως κρίση αξιών πρωτίστως; ' Οτι δεν είχε επέλθει πλήρης ηθοπτώχευση;
2. .Η κρίση δεν είναι πολιτική;
3. ΄Ο,τι οι άνθρωποι αυτοί θα μας σώσουν κατά τα λοιπά;
   
   
   Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου" 

Οι χωματερές του πολιτισμού μας

Είναι καθαρά θέμα πολιτισμού. Τρόπου ζωής. 

Η διαχείριση των σκουπιδιών αντικατοπτρίζει το επίπεδο ζωής μιας κοινωνίας. Στην κορυφή της οποίας βρίσκεται, όπως πάντα, η πολιτεία. 

Η οποία πολιτεία, δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα. Δεν έχει τον όμοιό της στην αντιμετώπιση του προβλήματος των απορριμάτων. 

Ακριβώς η ίδια αντίληψη, με τον ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ πολίτη να πετά τα μπάζα,τα σκουπίδια του ή ότι του είναι άχρηστο όπου βρει. 

Στο δρόμο, στο οικόπεδο του διπλανού, στο δάσος στην παραλία.Το ότι βρωμίζει , εκείνη την στιγμή δεν του λέει κάτι και δείχνει να μην τον ενδιαφέρει. Η κατατρόπωση ΚΑΙ της αισθητικής μας. Για να έχει αντίκρυσμα η ρήση του Χατζιδάκι: "Όταν το τέρας δεν μας ενοχλεί, αρχίζει να μας μοιάζει". 

Διαβάζοντας δε δημοσιεύματα περί εναλλακτικού τουρισμού ως απάντηση στην κρίση, για τον "πράσινο τουρισμό", -ο οποίος πράσινος, "περιλαμβάνει την προστασία και ανάπτυξη φυσικών πόρων και της κληρονομιάς μας"- σκέπτομαι, μήπως πρώτα να μαζεύαμε τα στρώματα από τους φυσικούς πόρους, πριν τουρίστες και ημεδαποί εναλλαχθούμε;

Y.Γ. Δυο βήματα από το Δημαρχείο είναι αυτό το χάλι που βλέπουμε στις φωτογραφίες. ' Η δεν είναι ο δρόμος κανενός αρμοδίου από εκεί και δεν το έχει δει ή έχουν επαναπαυθεί στην καλή πρόθεση των...εθελοντών. Μπορεί και να περιμένουν να φύγουν όλα αυτά, μαζί με τα μπάζα της κατεδάφισης των αλευρόμυλων...Ποιός ξέρει...

( οι φωτογραφίες από το άλμπουμ του  ΡΟΔΟΣΥΛΛΕΚΤΗ και για τους φίλους στο fb εδώ

Μια βόλτα από εκεί των αρμοδίων θα βοηθούσε. Κάνει...συλλογή από εικόνες χωματερών του πολιτισμού μας...)

 Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"