Δεν ξέρω τι να γράψω...
Νοιώθω ανίσχυρη στο έλεος κάθε ψυχοπαθούς που παίζει με σπίρτα στα οκτώ μποφόρ, που θέλει να πουλήσει οικόπεδα, που θέλει να επεκτείνει τον βοσκότοπό του ο οποίος τυχαίνει να βρίσκεται δίπλα σε δημόσιο κτήμα, κάθε ανίκανου πολιτικού που δεν προβλέπει ποτέ μια καταστροφή, δεν έχει προτεραιότητες, παρά βγαίνει από τα μέτωπα της φωτιάς και δίνει συνεντεύξεις για την «μεγάλη καταστροφή» που προκλήθηκε, γιατί «κάποιος έχει βάλει στο μάτι την Ρόδο»
Ποιος; Είναι ελεεινό να υπαινίσσονται αιρετοί ότι υπάρχει σχέδιο καταστροφής της χώρας από αλλότριες δυνάμεις.
Να μη μιλούν καθαρά και ξάστερα για συμφέροντα που στις πλείστες των περιπτώσεων ξεκινούν από ιθαγενείς. Να μη μιλούν για την δική τους ανεπάρκεια. Είναι ελεεινό, γιατί οι ίδιοι υπαινιγμοί διατυπώνονται έπειτα από κάθε ανάλογη τραγωδία.
Προειδοποιούσε εδώ και ημέρες ο ψυχοπαθής ΄Ελληνας ή ξένος. Ακόμη και τα σενάρια πρακτορικής φαντασίας να ισχύουν, θα έπρεπε να είχαν αναλάβει από καιρό την προστασία των επίφοβων περιοχών, ζητώντας ενισχύσεις. Θα έπρεπε να έχουν ενισχυμένο εξοπλισμό όλες οι απειλούμενες περιοχές… Θα, θα, θα…
Κάτι τέτοιες στιγμές, νιώθω σαν άγριο ζώο που καταστρέφεται ο βιότοπός του και απειλείται η ύπαρξή του από την ανθρώπινη ηλιθιότητα, δίχως να καταλαβαίνει το άμοιρο γιατί γίνονται όλα αυτά. Είδη απειλούμενα γίναμε όλοι.
Όπως τα ελάφια του Αγ. Σουλά, και κάθε λογής άγρια ζώα που χάνουν συνεχώς κομμάτια των ζωτικών τους χώρων, των βιοτόπων τους, για να επεκτείνεται λαίμαργα και αχόρταγα η ανθρώπινη ηλιθιότητα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου