Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Aρνούμαι, διεκδικώ

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που αναρωτιέμαι ποιας χώρας πολίτης είμαι; Ποιάς κοινωνίας μέλος; Ποιοί είναι οι "δικοί μου"; Ποιος με κυβερνάει και από ποιόν να ζητήσω ευθύνες; Οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, τα διάφορα κέντρα εξουσίας, με έκδηλη απορία, έκπληξη, ίσως και περιφρόνηση, μού απαντούν πως ανήκω σε ένα "παγκόσμιο χωριό", σε μία παγκόσμια κοινωνία και ότι σ' αυτό το παγκόσμιο χωριό μπορεί εγώ να 'μαι περιπλανώμενος χωρικός, αλλά ο φεουδάρχης δεν είναι ορατός, δεν έχει σάρκα και οστά, είναι υποθετικός.

Έτσι, ανεπαισθήτως, βρέθηκα υπήκοος "δικτύων", οπτικών ινών, χειριστών mega-συστημάτων. Κι ας μην υπέγραψα ποτέ μαζί τους "κοινωνικό συμβόλαιο" κι ας μην έχω βρει διαδικασίες ελέγχου της χρήσης και των χρηστών κι ας μην αποδέχομαι την ιδεολογία και την ηθική τους.

Πάνε, πέρασαν οι θεσμοί, αποδιοργανώθηκαν οι παραδοσιακές δομές της κοινωνίας, διαβρώθηκαν οι αξίες. Παγκόσμια αγορά, τεχνοπόλεμος, ανταγωνισμός, ιδιωτικοποίηση. Κι όλα αυτά χωρίς - ή με επίφαση - δημοκρατία και με έμφαση στην εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας.
Πόσο ξένα αντηχούν όλα αυτά σ' έναν Ελληνα, γέννημα θρέμμα της σύγχρονης ιστορίας μας, των δραμάτων και των θαυμάτων της.

Εγώ, ο Νεοέλληνας, που αρνήθηκα βασιλιάδες και δικτάτορες, που πολέμησα για λευτεριά και Δικαιοσύνη, νιώθω σήμερα να εξουσιάζομαι από τον ξένο παράγοντα και τις πολιτικές δυναστείες, που καθορίζουν την καθημερινότητά μου. Έφτασα στο σημείο να υποκλίνομαι μπροστά σε διευθυντές διοικητικών συμβουλίων, προέδρους ιδρυμάτων, και επιχειρηματίες, τεχνολόγους του πλούτου και γραφειοκράτες της ανισότητας.

Αυτοί (νομίζουν ότι) έγιναν "μοντέρνοι" επειδή αποκήρυξαν το παλιό κι εγώ κρατάω καλά φυλαγμένες τις κουβέντες των παλιών πιστών συντρόφων. Με αρνούνται και τους αρνούμαι.

Αρνούμαι να γίνω συνένοχος σε μία Εξουσία που δέχτηκε να προσληφθεί υπηρέτρια της αγοράς.
Δεν δέχομαι τα κοινωνικά μοντέλα που τα παράγουν οι επενδύσεις και όχι οι επαναστάσεις.

Αρνούμαι μία πολιτική εξουσία που καλλιεργεί εξαρτημένα ανακλαστικά στους πολίτες (ν' αποδέχονται ως μονόδρομο, ως δεδομένο, ως αναπόφευκτο τον κάθε τύραννο "του οικονομικά ορθού").

Διεκδικώ το δικαίωμα στην ευτυχία με την ίδια ένταση και πάθος που αυτοί υποστηρίζουν τις αναπτυξιακές τους προτάσεις.

Παραμένω Έλληνας και ως Έλληνας θα εγγραφώ στους "πολίτες του κόσμου".
Δεν είμαι ιστορικά αναλώσιμος και δεν δέχομαι να στιγματίζουν "τον τρόπο ζωής μου", την κοσμοάποψή μου.

Μοναχικός όταν οι άλλοι γίνονται πλήθος, με τους πολλούς για να βοηθήσω τον κάθε απελπισμένο, τρυφερός αντάρτης, ενεργοποιώ τα όπλα της ψυχής μου όταν η ιστορική μου συνείδηση το επιτάσσει. Επικοινωνώ με τους λαούς και τους πολιτισμούς μιλώντας τη γλώσσα τους. 
Θα δω το μέλλον με τον δικό μου τρόπο και θ' αγωνιστώ για το μερτικό μου στην ευημερία με την δικιά μου αίσθηση Δικαίου.

(το απόσπασμα είναι από την "εισαγωγή", του νέου βιβλίου του Γιάννη Χριστοδουλάκη, "Ο Νέος Σκοτεινός Μεσαίωνας & Εμείς Οι Νεοέλληνες")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου