Αυτή ρισκάρει να ανοίγει τα λουλούδια της απέναντι στον καιρό που μένει να δείχνει διστακτικός αν θέλει να γίνει άνοιξη κι εγώ να χαρακτηρισθώ γραφική με μια αμυγδαλιά ανάμεσα σε σκοτεινές λέξεις επικαιρότητας που δεν διστάζουν καθόλου να δείχνουν φόβο.
' Ισως αυτή η γραφικότητα να δηλώνει άγνοια φόβου . Βλέπεις η δική μου η γενιά δεν γνώριζε τον φόβο. Είναι η ευτυχισμένη γενιά της μοιραίας Ελλάδας.' Ηταν πάντα αφηγηματικός.' Ενα παραμύθι που είχε καλό τέλος.
Αυτός ο τωρινός φόβος που ξεχύνεται από παντού είναι πρωτόγνωρος. Δεν αναγνωρίζεται εύκολα. Ο εχθρός είναι κρυμμένος ή παίρνει χίλιες μορφές.
Μια ανθισμένη αμυγδαλιά στο δρόμο μου, η νοσταλγία της φωνής της μαμάς να το τραγουδά και να μου λέει την ιστορία του, αρώματα μνήμης από παλιές προσμονές της άνοιξης και...άγνοια φόβου.
"Εκούνησε την ανθισμένη μυγδαλιά
Με τα χεράκια της
Κ' εγέμισ' από άνθη η πλάτη η αγκαλιά,
Και τα μαλλάκια της"...
Για ποιαν γράφτηκε τ' όμορφο αυτό ερωτικό τραγούδι; Ρώτησαν τον ποιητή
"Για μια ξαδέρφη μου, μια Δροσινοπούλα". Απαντά ο Δροσίνης.
Μια μέρα πήγαμε στο περιβόλι και καθήσαμε κάτω από μιαν ανθισμένη μυγδαλιά και παιχνιδιάζαμε. Ξάφνου εκείνη πιάνει τον κορμό της μυγδαλιάς και τον τινάζει. Τ' άνθια γέμισαν το κεφάλι, τους ώμους, το στήθος. Ετσι όταν έμεινα μόνος, έβαλα σε στίχους το πραγματικό επεισόδιο, φτιάχνοντας το τραγούδι αυτό που ήταν πολύ τυχερό.
Εκείνη για την οποία γράφτηκε το τραγούδι ζει ακόμη, τώρα, γριά, μα με κατάμαυρα μαλλιά... τη συνδρομή μαγικών συσκευασιών.
Ετσι διέψευσε την τελευταία στροφή του τραγουδιού μου που τη φαντάζεται "γριά με κάτασπρα μαλλιά"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου