Πως;;;

Αργά βήματα κουρασμένα,από ανθρώπους που σαν να φορούν όλοι την ίδια μάσκα.

Μια μάσκα θλιμμένη.
Μια μάσκα που αποτυπώνει εκφράσεις αγωνίας και κατήφειας.

Ακόμη και αν διακρίνεις χαμόγελο, είναι πιο δύσκολος γρίφος κι απ' αυτό της Τζοκόντα.

Μαυρισμένοι απ' τον ήλιο του καλοκαιριού, έτσι που σέρνουν τα βήματά τους, σε κάνει να αναρωτιέσαι σε ποιό ξερονήσι ήταν ναυαγοί.

Πάντα ο Σεπτέμβρης ήταν ένας μήνας που η προσαρμογή από την ξαπλώστρα της παραλίας στην καρέκλα του γραφείου, από την ανεμελιά των διακοπών στην ρουτίνα της καθημερινοτητας, μια μελαγχολία, ακόμη και στους λάτρεις του την έφερνε.

Αυτός δεν παλεύεται...

Την μελαγχολία την παθαίνεις κοιτάζοντας γύρω σου, ακόμη κι αν ήσουν από τους ανθρώπους που χαιρόσουν τις αλλαγές των χρωμάτων του φθινόπωρου.

Αυτές οι μάσκες στα πρόσωπα όλων δεν παλεύονται....

Αυτή η μαυρίλα που δεν χρωματίζεται με κανένα χαμόγελο για το μέλλον, αυτός ο φόβος που κλέβει τη χαρά και τα όνειρα, αυτή η αγωνία που κόβει ανάσες, η στοιχειώδης επιβίωση που έχει κλέψει τις απλές χαρές της καθημερινότητας πως παλεύονται;