Τόσες πρόβες για ένα παπούτσι ούτε ο Στάιν στην Επίδαυρο δεν κάνει. Και πόση επιµέλεια, πόση φροντίδα. Το δε Μπι Μπι Σι πανταχού «παρόν κι αξούριστο», πού ΄λεγε κι ο Αυλωνίτης. Ολα τά ΄χε προετοιµάσει ο άγγλος υγιής δηµοσιογράφος. Πού θα είναι η θέση της µηχανής, πού ο πρωταγωνιστής - γιατρός, ένα πλάνο µε το πορτ µπαγκάζ να ανοίγει και να αποκαλύπτει παπούτσα φορεµένα, κι ατάκτως ερριµµένα, ο υπολογισµός της τροχιάς και ο µεσήλιξ ηθοποιός - γιατρός κάθιδρος να επαναλαµβάνει την εντελώς αυθόρµητη κίνησή του µέχρι τελικής πτώσεως. Την άλλη µέρα ήρθε το γύρισµα.
Ο Πρωταγωνιστής µε το υπόδηµα ανά χείρας. Ο Πρωθυπουργός στο έδρανο, οι δηµοσιογράφοι εφ' όπλου πένα, φώτα, ήχος, κάµερες, Ακσιον. Εεεεεεεεεόπ. Ο επαναστατηµένος-γιατρός-σταρ παίρνει φόρα, η αγγλίς κάµερα τον ακολουθεί µέχρι την εκσφενδόνιση και µετά µε την ίδια εγγλέζικη µαεστρία ακολουθεί το ιπτάµενο υπόδηµα κοινώς παπούτσι και... Στοοοοοπ. Πάµε πάλι.
Τι βλέµµα ήταν αυτό βρε ηλίθιε, πήγε να πει στ' αγγλικά ο τζέντλεµαν σκηνοθέτης αλλά τον πρόλαβαν οι µπράβοι. Του σβερκώσανε τον ηθοποιό - γιατρό, πώς να συνεχίσει το γύρισµα. Ετσι είµαστε εδώ στην υπό επιτήρησιν Ελλάδα, δεν αφήνουµε τον καλλιτέχνη να εκφραστεί ελεύθερα, τον συλλαµβάνουµε µε την παπούτσα στο χέρι. Την άλλη µέρα ο Ελλην, όχι δεν πήγε Ευελπίδων. Πήγε κανάλια. Εκανε ποδαρικό σ' όλες αυτές τις πρωινοµεσηµερατζούρες κυρίες µε τα βυζά όξω, και µέσα τους να κλείνουνε όλη την γκλίτερ βλακεία και µοναξιά του κόσµου. Και έγινε για ένα πρωί πρώτη µούρη στο Καβούρι.
Ο τζέντλεµαν πάλι, πήρε το αεροπλάνο του και πέταξε για το βροχερό Λονδίνο νικητής και τροπαιούχος, χώθηκε σε µια παµπ να πιει µια µπίρα, να ρευτεί τη νίκη του.
Τώρα, µε το τι είπε; τι εξήγγειλε; τι δεν εξήγγειλε; ο Πρωθυπουργός, λίγοι ασχολήθηκαν.
Ελάχιστοι. Εγώ προσωπικά µόνο τον Κύριο κύριο Παναγιωτόπουλο είδα να λέει ακριβώς τα ίδια µε αυτά που έλεγε και µια µέρα πριν τις δηλώσεις του κυρίου Παπανδρέου. Που σηµαίνει ούτε αυτός τον άκουσε. Κι αυτός το παπούτσι κοίταγε. Οπως όλοι µας.
Ολη η Ελλάδα να κοιτάει ένα παπούτσι, που πετάει ένας γιατρός, που τον τραβάει ένας Αγγλος και κάτι φουσκωτοί µπαγλαρώνουνε. Αν δεν είναι αυτό εικόνα οικονοµικής κρίσης, τότε είναι σίγουρα εικόνα εθνικής παράκρουσης που χρήζει άµεσης ιατρικής βοήθειας. Ποιο ΔΝΤ; Κάνα Διεθνές Ιατρικό Ταµείο υπάρχει να µας αναλάβει γιατί από το ΙΚΑ «Μην περιµένεις πιααα όλα τελειώσααανε».
Τά 'λεγα σ' έναν φίλο χθες βράδυ. Θυµηθήκαµε σε τι Ελλάδα-Ελπίδα µεγαλώσαµε, τι ονειρευτήκαµε, ποιοι µας πρόδωσαν και τι προδώσαµε. Τού 'λεγα πως το µόνο που αναγνωρίζω πια, είναι σε λίγες ξεχασµένες γωνιές το αττικό τοπίο. Μια ελιά, το χώµα κόκκινο, κάτι πεύκα να ραντίζουν τη γη βελόνες, κι αυτά τα ψιλόλιγνα σαν βαθύ πράσινο θαυµαστικό, τα κυπαρίσσια, να κρατάνε µε το λίκνισµά τους το µέτρο της ζωής.
Αλλά ο φίλος προβοκάτορας της τέχνης και του αισθήµατος, άρχισε τις ερωτήσεις.
Πώς είναι ο στίχος του ποιητή για αυτά τα δέντρα;
Δεν του απάντησα κι άφησα το ποίηµα να ακουστεί µέσα µου βαθιά, µη µολυνθεί απ' τη συνάφειά του µε την αιθάλη.
«Κι αν ο αγέρας φυσά δεν µας δροσίζει Κι ο ίσκιος µένει στενός κάτω απ' τα κυπαρίσσια».
«Ναι», µου λέει σαν να µε άκουσε. «Πολύ στενός ο ίσκιος κάτω απ' τα κυπαρίσσια, ποιον να πρωτοχωρέσει µια σταλιά δροσιά;».
Τι βλέµµα ήταν αυτό βρε ηλίθιε, πήγε να πει στ' αγγλικά ο τζέντλεµαν σκηνοθέτης αλλά τον πρόλαβαν οι µπράβοι. Του σβερκώσανε τον ηθοποιό - γιατρό, πώς να συνεχίσει το γύρισµα. Ετσι είµαστε εδώ στην υπό επιτήρησιν Ελλάδα, δεν αφήνουµε τον καλλιτέχνη να εκφραστεί ελεύθερα, τον συλλαµβάνουµε µε την παπούτσα στο χέρι. Την άλλη µέρα ο Ελλην, όχι δεν πήγε Ευελπίδων. Πήγε κανάλια. Εκανε ποδαρικό σ' όλες αυτές τις πρωινοµεσηµερατζούρες κυρίες µε τα βυζά όξω, και µέσα τους να κλείνουνε όλη την γκλίτερ βλακεία και µοναξιά του κόσµου. Και έγινε για ένα πρωί πρώτη µούρη στο Καβούρι.
Ο τζέντλεµαν πάλι, πήρε το αεροπλάνο του και πέταξε για το βροχερό Λονδίνο νικητής και τροπαιούχος, χώθηκε σε µια παµπ να πιει µια µπίρα, να ρευτεί τη νίκη του.
Τώρα, µε το τι είπε; τι εξήγγειλε; τι δεν εξήγγειλε; ο Πρωθυπουργός, λίγοι ασχολήθηκαν.
Ελάχιστοι. Εγώ προσωπικά µόνο τον Κύριο κύριο Παναγιωτόπουλο είδα να λέει ακριβώς τα ίδια µε αυτά που έλεγε και µια µέρα πριν τις δηλώσεις του κυρίου Παπανδρέου. Που σηµαίνει ούτε αυτός τον άκουσε. Κι αυτός το παπούτσι κοίταγε. Οπως όλοι µας.
Τά 'λεγα σ' έναν φίλο χθες βράδυ. Θυµηθήκαµε σε τι Ελλάδα-Ελπίδα µεγαλώσαµε, τι ονειρευτήκαµε, ποιοι µας πρόδωσαν και τι προδώσαµε. Τού 'λεγα πως το µόνο που αναγνωρίζω πια, είναι σε λίγες ξεχασµένες γωνιές το αττικό τοπίο. Μια ελιά, το χώµα κόκκινο, κάτι πεύκα να ραντίζουν τη γη βελόνες, κι αυτά τα ψιλόλιγνα σαν βαθύ πράσινο θαυµαστικό, τα κυπαρίσσια, να κρατάνε µε το λίκνισµά τους το µέτρο της ζωής.
Αλλά ο φίλος προβοκάτορας της τέχνης και του αισθήµατος, άρχισε τις ερωτήσεις.
Πώς είναι ο στίχος του ποιητή για αυτά τα δέντρα;
Δεν του απάντησα κι άφησα το ποίηµα να ακουστεί µέσα µου βαθιά, µη µολυνθεί απ' τη συνάφειά του µε την αιθάλη.
«Κι αν ο αγέρας φυσά δεν µας δροσίζει Κι ο ίσκιος µένει στενός κάτω απ' τα κυπαρίσσια».
«Ναι», µου λέει σαν να µε άκουσε. «Πολύ στενός ο ίσκιος κάτω απ' τα κυπαρίσσια, ποιον να πρωτοχωρέσει µια σταλιά δροσιά;».
ΝΕΑ 15.9.2010
Σημ:
Κι αν είναι να γίνει εθνικό φετίχ το παπούτσι ας γίνει τουλάχιστον το γυάλινο γοβάκι της Σταχτοπούτας.
Αυτό για να μην φαντάζει αλλού ντ' αλλού στην όλη λογική της χώρας η φωτογραφία της Σταχτοπούτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου