Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Τα παιδιά της Κατοχής



Στους σαράντα δύο μήνες της κατοχής, οι εμπειρίες των ανθρώπων υπήρξαν έντονες, οριακές, σε τρόπο που θυμίζουν αρχαία τραγωδία. Η αίσθηση του χρόνου έχει ανατραπεί. Κι ενώ η ιστορία κυλούσε γρήγορα, η ζωή των ανθρώπων κυλούσε αβέβαια και βασανιστικά. Πόσες φορές δεν ακούσαμε τους μεγαλύτερους να επικαλούνται και να ανακαλούν στη μνήμη τους τον καιρό της κατοχής. Με τρόπους απλούς, όπως οι γιαγιάδες που μιλούν στα εγγόνια τους, οι γενιές που έζησαν εκείνα τα χρόνια, διεκδίκησαν την καταγραφή της εμπειρίας τους στη συλλογική μνήμη: « Στην κατοχή εμείς παιδάκι μου…» Μια γιαγιά, η κυρία ΄Αννα Σαρρή, έζησε τα τρυφερά χρόνια της παιδικής ηλικίας στην Κατοχική Αθήνα. Πιο συγκεκριμένα στον Πειραιά, όπου ζούσε με την οικογένειά της πριν έρθει -μικρή κοπέλα ακόμη- να  εγκατασταθεί στην Ρόδο , μοιράζεται  μαζί μας θήμησες από εκείνη την σκοτεινή περίοδο. Ιστορίες, που αντικατέστησαν πολλές φορές τα παραμύθια που έλεγε στα τρία της αγόρια και στα οκτώ εγγόνια της. Ιστορίες μέσα από τα μάτια ενός παιδιού της κατοχής.
Κυρία  ΄Αννα,  η κατοχή σας βρήκε στην ηλικία των  11 ετών. Αλήθεια, ποια είναι τα συναισθήματα ενός παιδιού που ζει αυτή την περίοδο; Ποιο θυμόσαστε να κυριαρχεί;
Φόβος…
Τι είχατε καταλάβει ότι συμβαίνει;
Ακούγαμε για πόλεμο. Δεν ξέραμε τι ήταν. Το μόνο που είχαμε καταλάβει,  ήταν, ότι δεν θα είχαμε να φάμε.
Πως θυμόσαστε τις παιδικές σας παρέες; Παίζατε;
Όχι, δεν παίζαμε. Την θέση της παιδικής ανεμελιάς και του παιχνιδιού, είχε πάρει η στενοχώρια. Κανένα παιδί δεν έβλεπες χαμογελαστό. Την θέση των παιχνιδιών, είχαν πάρει κουβέντες για τον πόλεμο, για το τι θα φάμε. Αυτά λέγαμε όταν μαζευόμασταν στην πλατεϊτσα που παλιά γέμιζε από χαρούμενες παιδικές φωνές και παιχνίδια.
Για την πείνα έχουμε ακούσει πολλά. Πως την αντιμετώπιζε ένα παιδί; Ποια είναι η δική σας εμπειρία;
Πηγαίναμε στο φούρνο, μέχρι να εξαλειφθεί τελείως το ψωμί και παίρναμε τα δράμια που μας αναλογούσαν. Που να χορτάσουμε οκτώ παιδιά... Το ψωμί, το τρώγαμε κρατώντας τη χούφτα μας κάτω από στόμα για να μη χάσουμε κανένα ψίχουλο. Όταν δεν βρίσκαμε πια ψωμί τρώγαμε μπομπότα. 
΄Οσο περνούσε ο καιρός η πείνα έσφιγγε. Τρώγαμε χόρτα που μαζεύαμε από τα χωράφια γύρω απ’ το σπίτι. Μαζεύαμε κι εμείς τα μικρά. Πεινασμένα και παγωμένα από το κρύο μαζεύαμε ότι βρίσκαμε, προκειμένου να γεμίσει γρήγορα το καλάθι και να γυρίσουμε σπίτι. Θυμάμαι τη μάνα μας να κλαίει. Και προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους να πουλήσουμε οτιδήποτε προκειμένου να φέρουμε λίγα λεφτά για φαγητό.
Θυμάμαι, κάποτε στο Κερατσίνι, είχε βγει στη θάλασσα πετρέλαιο. Πηγαίναμε με τον αδελφό μου και μαζεύαμε πετρέλαιο σε ένα τενεκεδάκι. Μετά το πουλάγαμε. Εκεί κοντά ήταν η Ηλεκτρική. Πηγαίναμε και μαζεύαμε όσα κάρβουνα έπεφταν από το βαγονάκι που τα μετέφερε και τα πηγαίναμε στη μάνα μας . ΄Οταν ήμασταν έξω, πάντα κοιτάγαμε χάμω. Ψάχναμε. Κι ότι βρίσκαμε το μοιραζόμασταν. Βρίσκαμε για παράδειγμα ένα πεταμένο τσαμπί σταφύλι που να είχαν ξεχαστεί πάνω λίγες ρόγες. Τις μοιραζόμασταν.
Περνούσα μια μέρα από μια μάντρα που πετούσαν σκουπίδια. Είδα ένα πιάτο αναποδογυρισμένο. Είχε λίγο πλιγούρι. Το πήρα για να το πάω σπίτι. Αλλά πεινούσα τόσο πολύ που το έφαγα μέχρι να φτάσω. Μια μέρα στον ηλεκτρικό, ένας Γερμανός, έδινε φασόλια σε ένα παιδί. ΄Ηθελα κι εγώ, αλλά δεν είχα που να τα  βάλω. Βρήκα χάμω ένα πακέτο από τσιγάρα. Μου έβαλε εκεί λίγα. Ο πατέρας μου από πείνα πέθανε. Εκείνη την ημέρα, δεν ξέρω πως έτυχε να έχουμε βρει πατάτες για φαγητό. Αργότερα, ο μικρός μου αδελφός έλεγε: « Θυμάμαι πότε πέθανε ο μπαμπάς. Την ημέρα που είχαμε πατάτες να φάμε» . Φαντάσου… Πως θυμόμαστε ημερομηνίες για κάποιο σημαντικό γεγονός; Τότε θυμόμασταν, τις ημέρες που είχαμε να φάμε...
Η φωνή της κυρίας ‘ Αννας σπάει. Δακρυσμένη συνεχίζει:
Η χειρότερη εικόνα μου, είναι το καροτσάκι με τους πεθαμένους που τους πηγαίνανε στο νεκροταφείο της  Ανάστασης. Θυμάμαι τα πόδια τους που ήταν πρησμένα. Θυμάμαι, τους ανθρώπους  που γυρνούσαν στο δρόμο και φώναζαν δυνατά « Πεινάωωω, πεινάωωω»
Η κυρία ‘ Αννα κλαίει. Αλλάζω κουβέντα.
Πείτε μου για τους σαλταδόρους
΄Ηταν συνήθως νέοι. Αλλά δεν ήταν μόνο οι σαλταδόροι που πήδαγαν στα γερμανικά καμιόνια για να κλέψουν τους Γερμανούς. ‘ Ηταν πολλοί που  κρατούσαν ένα ξυράφι πάνω τους και μ’ αυτό, σκίζανε το τσουβαλάκι που κρατούσες και βουτούσαν ότι έπεφτε κάτω. Αν τους έδινες όμως λίγο απ’ αυτό που κρατούσες την γλύτωνες. Από τους σαλταδόρους δεν γλύτωνε κανένας. Πιο πολύ π’ όλους τους φοβόντουσαν οι μαυραγορίτες.  Γι’ αυτό και πάνω τους κρατούσαν μόνο δείγματα από ότι πούλαγαν. Είχαν για παράδειγμα σ’ ένα κουτάκι δείγματα από φασόλια. Κι αν είχες λεφτά παράγγελνες από ποια ήθελες.
Για τους καταδότες; Τι ξέρατε τα παιδιά γι’ αυτούς;
Στη γειτονιά μας είχαμε κάποιον, πιο κάτω από το σπίτι μας που ερχόταν εκεί που καθόμασταν τα παιδιά και ρωτούσε « Ο μπαμπάς σου που είναι; Στο ΕΑΜ ή στον ΕΛΑΣ;» Πονηρεμένα εμείς δεν του απαντούσαμε. Τους βλέπαμε στα μπλόκα. Όταν ακούγαμε πιστολιά ήταν μπλόκο. Τρέχαμε να δούμε. Πρώτη και καλύτερη εγώ σαν περίεργη που ήμουν. Τους βλέπαμε που φορούσαν μια σακούλα στο κεφάλι με δυο τρύπες στα μάτια. ‘ Εδειχναν με το χέρι κάποιον και τον έπιαναν οι Γερμανοί.
Πως βλέπατε τους Γερμανούς; Τι αισθανόσασταν γι’ αυτούς;
Φοβόμασταν πολύ. Πολλά βράδια ακούγαμε αρβύλες στο δρόμο. Ξυπνάγαμε και η μάνα μου έκρυβε τα μεγαλύτερα αγόρια κάτω από το κρεβάτι. ΄Υστερα, έβαζε εμάς τα κορίτσια και καθόμασταν πάνω. Μια νύχτα μπήκε μέσα στο σπίτι μεθυσμένος ένας Γερμανός. ‘ Εψαξε τα συρτάρια. Βρήκε ένα πορτοφόλι που είχε μέσα φωτογραφίες. Είδε ότι δεν υπήρχε τίποτε για να πάρει και έφυγε. Αλλά η τρομάρα έμεινε.
Ποιο είναι εκείνο το γεγονός που σαν παραμύθι έχετε διηγηθεί στα παιδιά σας;
Την  μάχη της Ηλεκτρικής. Η ΠΑΟΥΕΡ όπως την λέγαμε τότε, έδινε ηλεκτρική ενέργεια στην Αθήνα, στον Πειραιά, στην Αττική. ΄Ηταν η τελευταία μάχη πριν φύγουν οι Γερμανοί. Ηταν πρωί. Είχε ακουστεί ο θόρυβος από την ανατίναξη των δεξαμενών της SHELL. Tα παιδικά μας μάτια είδαν τα καζάνια, όπως λέγαμε τις δεξαμενές, να παίρνουν φωτιά και φλεγόμενες να καίνε ότι υπήρχε εκεί.  Είχα βγει έξω και είδα ένα αυτοκίνητο γεμάτο Γερμανούς . Πηγαίνανε για την Πάουερ. Οι ΕΛΑΣίτες, ήταν ήδη πάνω στο φουγάρο της ηλεκτρικής και τους περίμεναν. Με χωνιά, καλούσαν τον κόσμο να απομακρυνθεί. Εμείς εκεί. ΄Ολα τα παιδιά, ακούνητα καθόμασταν και βλέπαμε, από απόσταση ασφαλείας μεν, αλλά σε μέρος που μας επέτρεπε να βλέπουμε ότι γινόταν.  Δώσανε όπλα στους εργάτες κι ανοίξανε πυρ με τους Γερμανούς. Kροτάλιζαν τα όπλα. Μας κούφαιναν.Οι χειροβομβίδες έπεφταν σύννεφο. Σκοτωθήκανε 17 ΄Ελληνες και πολλοί Γερμανοί. Τους  βλέπαμε που τους είχαν ξαπλωμένους χάμω. Είδαμε και τους Γερμανούς αιχμαλώτους που τους έπαιρναν. Φοβισμένοι οι κακόμοιροι, με σκυμμένο κεφάλι ( η κυρία ΄Αννα κάνει έναν μορφασμό λύπης…) Θυμάμαι το τραγούδι που τραγουδούσαν οι Ελασίτες μετά την μάχη.   «επέσατε θύματα αδέλφια εσείς, επέσατε θύματα, σε άνιση Πάλη κι Αγώνα, λευτεριά …» δεν το θυμάμαι καλά... 
Κυρία  ' Αννα, είπατε «οι κακόμοιροι» για τους Γερμανούς. Τους λυπηθήκατε;
Ε… ναι, άνθρωποι ήταν κι αυτοί…
( Ακούγοντας αυτό, σταμάτησα προς στιγμήν, για να σκεφτώ, εάν είναι αυτό που λέμε μεγαλείο ψυχής, άνθρωπιά…)
Πως θυμάστε την ημέρα της απελευθέρωσης;
Χτύπαγαν οι καμπάνες. Όλοι είχαμε βγει στο δρόμο. Εκείνο που θυμάμαι, είναι πως έτρεξαν πάρα πολλοί  στο «Σαπουνάδικο». Εργοστάσιο που έφτιαχνε σαπούνια ήταν, αλλά οι Γερμανοί το είχαν κάνει αποθήκες. ΄Ετρεξαν, να πάρουν ότι βρουν από τρόφιμα. Είχα πάει κι εγώ. Αλλά ήμουν άτυχη. Δεν βρήκα τρόφιμα αλλά πήρα έναν… άξονα. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως μικρό κοριτσάκι το έφερα αυτό σπίτι. Ακόμη υπάρχει. Ενθύμιο…
Κυρία ' Αννα, πόλεμο σήμερα δεν έχουμε. Αλλά έχουμε πολλούς ανθρώπους πια που πεινάνε. Τι σκέπτεστε γι’ αυτό;
Βλέπω στην τηλεόραση  τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια και  θυμάμαι την ημέρα που βρήκα στα σκουπίδια μια μπουκιά πλιγούρι. Για να φτάσεις στα σκουπίδια προκειμένου να βρεις κάτι να φας πεινάς πολύ. Αβάσταχτα πολύ.
Η κυρία ' Αννα δακρύζει πάλι…



Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Λίγη φαντασία...



Παρακολουθώ εδώ και μερικές ημέρες, το ολοκαίνουργιο  ταξιδιωτικό site του Δήμου Θήρας, το οποίο εκτός από τον μοντέρνο και εύχρηστο σχεδιασμό του, τα αναλυτικά και πάρα πολλά στοιχεία που δίνει για ότι υπάρχει πάνω στο νησί και το οποίο, εκτός από την καλύτερη προβολή του νησιού, έχει γίνει και σημείο αναφοράς για όσους ζητούν αναλυτικές και έγκυρες πληροφορίες για την ιστορία, την ιδιόμορφη γεωλογία, τους αρχαιολογικούς χώρους, τις παραδόσεις και τα έθιμα, πέρα από τον γνωστό και τετριμμένο τρόπο παρουσίασης μέσα σε δύο γραμμές όπως συνηθίζεται. Υπάρχουν κείμενα ξένων περιηγητών , παλιοί χάρτες, ασπρόμαυρο φωτογραφικό υλικό –μεταξύ των οποίων και οι φωτογραφίες της διάσημης Nelly’s- μαζί με κείμενα επώνυμων ιστορικών, αρχιτεκτόνων, πολεοδόμων, αρχαιολόγων, λαογράφων, σ’ αυτή την «κιβωτό» γνώσης, η οποία εμπλουτίζεται συνέχεια.
Σε εμφανές σημείο της αρχικής σελίδας εναλλάσσονται με κάθε επίσκεψη τα πιο ενδιαφέροντα θέματα από όλο το ταξιδιωτικό περιεχόμενο του web site (best of) και νέα που αφορούν το νησί.
Οι ενότητες αυτές ανανεώνονται διαρκώς και  μαζί με την επίσημη σελίδα του Δήμου Θήρας στο Facebook - αφού δεν είναι ένας λογαριασμός ανενεργός όπως συνήθως συμβαίνει-, ποστάρονται οι ανανεώσεις του web site ώστε οι επισκέπτες με ένα «κλικ» να βλέπουν τις καινούργιες δημοσιεύσεις και να παραμένει αμείωτο το ενδιαφέρον.
Πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει ένα επίσημο ταξιδιωτικό web site υπό την αιγίδα του Δήμου, με μοντέρνο σχεδιασμό, με πλούσιο υλικό που η Ρόδος δεν στερείται, που να ανανεώνεται συνεχώς και να είναι συνδεδεμένο με λογαριασμό στο δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο facebook,  ώστε να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των επισκεπτών όλο τον χρόνο, την εποχή της τεχνολογίας και των ισχνών αγελάδων;
Ας ρίξουν μια ματιά οι αρμόδιοι  εδώ , πως άνευ εξόδων και με πόσο απλό τρόπο, μπορούν να διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον μελλοντικών ή ήδη επισκεπτών κι ας μην υποτιμούν την δύναμη του διαδικτύου που και πιο άμεσο είναι, αλλά και στοιχίζει από καθόλου έως ελάχιστα για να « στήσει» κάποιος μια σελίδα, την οποία και θα διαχειρίζεται  καθημερινά.
Δεν νομίζω να στερείται ο Δήμος ανθρώπων με γνώσεις περί των διαδικτυακών. Λίγη φαντασία παραπάνω θέλει...

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Υποψίες του κάθε Λωλοστεφανή

Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν πολιτικοί που έχουν λερώσει τα χέρια τους. Και δεν σας κρύβω ότι θα ξαφνιαζόμουν πολύ αν μια σοβαρή έρευνα αποδείκνυε ότι άδικα έχω κατά νου κάποιους πολύ συγκεκριμένους. Αλλά στοιχεία που ν' αποδεικνύουν την εκτίμησή μου δεν έχω. Προφανώς και κανείς μας δεν έχει. Στην έρευνα ελπίζουμε όλοι. Και την έρευνα πρέπει να τη συνεχίσουν εκείνοι που την ξεκίνησαν. Και να τη φτάσουν ως το τέρμα και σύντομα. Εκείνοι και κανένας άλλος.
Και όταν λέω κανένας άλλος, εννοώ και τους ίδιους τους τυχόν εμπλεκόμενους που τρέχουν από εισαγγελέα σε ΣΔΟΕ και από κανάλι σε συνέντευξη τύπου και τους φίλα προσκείμενους που ζητούν τα ρέστα από το υπουργείο οικονομικών, εν είδη συνηγόρου του εμπλεκομένου, αλλά και από κάποιους πολίτες που τώρα θυμήθηκαν ξαφνικά να καταγγείλουν τον πρότερο άνομο βίο- κατ’ αυτούς- του εμπλεκομένου σε κάποια λίστα, αναζητώντας τα πέντε λεπτά δημοσιότητος που τους αναλογούν.
Οι πολίτες ζητούν αποτελέσματα έρευνας από την δικαιοσύνη και της όποιας αρμόδιας δημόσιας υπηρεσίας  και δεν χρειάζονται άλλα τσιτάτα από τον κάθε Λωλοστεφανή που υποψίες το μυαλό του βασανίζουνε πολλές, άλλους «σωτήρες» που αποφάσισαν να άρουν στους ώμους τους, την « κοινωνική συνοχή, την αλληλεγγύη και το δημόσιο συμφέρον»   
Οταν ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης ταυτίζει τον πολιτικό κόσμο με τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, δεν υπάρχουν περιθώρια για φήμες, κουτσομπολιά, διαδόσεις , υποψίες και … « προσωπικές εμπειρίες» προς τον εισαγγελέα και την ΣΔΟΕ να περιφέρονται  δεξιά αριστερά. Οπως δεν φτάνουν, όμως, οι υποψίες του οιουδήποτε, έτσι δεν φτάνουν και τα ανεπιβεβαίωτα στοιχεία της όποιας δημόσιας υπηρεσίας. Και πολύ περισσότερο δεν γίνεται να παραμένουν ανεπιβεβαίωτα. Ή να επιβεβαιωθούν πρέπει ή να διαψευστούν. Ή το ένα ή το άλλο. Τρίτη λύση δεν μπορεί να υπάρξει. Και όσο γίνεται πιο σύντομα, γιατί όσο αργεί, τόσο δηλητηριάζεται η κοινωνία.
Υ.Γ. Καλό θα είναι κάποιοι που θέλουν να ενημερώνουν σωστά τους πολίτες, να φιλτράρουν πριν τι θα κρατήσουν και τι θα αφήσουν…
 Όπως επίσης καιρός είναι τα κόμματα, να αρχίσουν πολύ σοβαρά να φιλτράρουν την ποιότητα ( παντός είδους) την επάρκεια ( παντός είδους) και κυρίως την ροπή προς την γραφικότητα, αυτών που τοποθετούν κατά καιρούς σε επιτελικές θέσεις Δεν θέλει και πολύ ξαφνικά να τους δούμε να κάθονται σε έδρανα εξουσίας και να επαληθευθεί για ακόμη μια φορά ο Λεμπέσης…

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Τα κτήνη


Σε αντίθεση με την υπόθεση της Πάρου, δεν βλέπω να συγκινήθηκε κανείς ιδιαίτερα με το κτηνώδες του βιασμού -επί τρίμηνο τουλάχιστον-   μιας γυναίκας με νοητική υστέρηση, από 66χρονο ημεδαπό, όπως δεν είχε συγκινηθεί και με την σύλληψη του 63χρονου κτήνους στην Καβάλα, λίγες ημέρες μετά την υπόθεση της Πάρου, ο οποίος κακοποιούσε σεξουαλικά ένα 9χρονο κοριτσάκι από την Βουλγαρία. Πιθανώς γιατί το κοριτσάκι ήταν από την Βουλγαρία...
Υποθέτω, ότι εάν ο ημεδαπός ήταν αλλοδαπός,  θα είχε γεμίσει το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ για το «κτήνος της Ρόδου», με την απαίτηση να δοθούν τα στοιχεία του και η φωτογραφία του στην δημοσιότητα. 
 Όσοι έγραψαν εκατοντάδες φλογερά άρθρα για τον βιασμό της 15χρονης στην Πάρο -δίνοντας σε μια εγκληματική ενέργεια διαστάσεις εθνικού αγώνα- ας διαβάσουν ξανά αυτά που έγραψαν.
Κι ας σκεφτούν, γιατί τώρα δεν ζητούν να δουν το πρόσωπο του 66χρονου  κτήνους που βίαζε μια ανάπηρη νέα γυναίκα.
Τα κτήνη βιαστές δεν έχουν «χρώμα». Είναι όλα ίδια!

Η Δημοκρατική της Ρόδου 4.10.2012

«Ατζέντηδες»

Γράφει ο κ. Δημήτρης Μοσχογιάννης στο λογαριασμό του στο facebook:
«Μαθαίνω ότι η παράταξη της πλειοψηφίας του Δήμου Ρόδου, σήμερα αποδέχτηκε και αύριο στο Δημοτικό Συμβούλιο θα ψηφίσει την παραχώρηση της «καθαριότητας» σε ιδιώτες. Τέτοια κυνική ομολογία ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ των φίλων και συντρόφων της Δημοτικής πλειοψηφίας, ομολογώ πως δεν την περίμενα! Και επειδή οι περισσότεροι είναι φίλοι και ομοϊδεάτες μου μπορώ να πω και μια κουβέντα παραπάνω. Έλεος ρε φίλοι και σύντροφοι, Δημοτικοί Σύμβουλοι είστε, Πολιτικά πρόσωπα είστε με ευθύνες και αρμοδιότητες, ΔΕΝ είστε «ατζέντηδες» μεταβίβασης των λειτουργιών του Δήμου!! Τόσο εύκολα ξεπουλιούνται ιδέες και αγώνες!!!!»
Είχαμε επισημάνει, την άποψη του κ. Ευρ. Στυλιανίδη (12.9.2012), με αφορμή τις κινητοποιήσεις των Δήμων εν όψει λουκέτων που ίσως δώσει απαντήσεις στους προβληματισμούς του κ.Μοσχογιάννη.
Εάν πρόκειται για ομολογία αποτυχίας, για ξεπούλημα ιδεών ή για «ατζέντηδες».
Είπε λοιπόν ο κ.Στυλιανίδης για την «επόμενη ημέρα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης»:
«Εξαντλήθηκε πλέον ο παραδοσιακός ρόλος του κράτους ως κεντρικού χρηματοδότη. Ο ρόλος του πρέπει να είναι συμπληρωματικός». Και γίνεται πιο σαφής μιλώντας για «ευρηματικά χρηματοδοτικά εργαλεία, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται εκείνα που αφορούν, την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας, την μόχλευση ιδιωτικών κεφαλαίων, την εκχώρηση υπηρεσιών σε ιδιώτες».
Ταπεινή μου άποψη πως η «γραμμή» πλέον δόθηκε για την «επόμενη ημέρα» και εξισώνεται μ’ εκείνη μιας εταιρίας παροχής υπηρεσιών, με στόχο το κέρδος και μόνο. Κάτι σε «ατζέντηδες»… Μια «επόμενη ημέρα» που φαίνεται να υιοθετεί η δημοτική αρχή.
Υ.Γ.1. Θα μου επιτρέψετε κ. Μοσχογιάννη… Πολύ ρομαντικό σας βρίσκω, να επικαλείσθε ακόμη ιδέες και αγώνες σε έναν ερειπιώνα. Στον οποίο ερειπιώνα, τα πρώτα ερείπια που σωριάστηκαν, ήταν οι ιδέες από τους… φέροντες τις ιδέες.
Υ.Γ.2. Και μια και το έφερε η κουβέντα, είναι αλήθεια, ότι υπήρξε πρόταση από μέλος του ΕΒΕΔ -όπως ακούσαμε να αναφέρεται σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό- στον Δήμαρχο παρουσία δύο άλλων αυτοδιοικητικών, να αναλάβουν μέλη του (μηχανικοί συνεργείων αυτοκινήτων) την επιδιόρθωση αυτοκινήτων καθαριότητος που μένουν παροπλισμένα λόγω βλαβών, αδυνατώντας ο Δήμος να ανταποκριθεί στο κόστος;  Πρόταση που έγινε όχι μια φορά, αλλά δύο και παρ’ όλη την επιμονή υπήρξε πλήρης αδιαφορία.