Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

H μυστική χαραμάδα



Το βράδυ της Παραμονής η Τζέην κι ο Μάικλ μαθαίνουν από την Ωραία Κοιμωμένη για τη Χαραμάδα:
«Ο παλιός χρόνος σβήνει με το πρώτο χτύπημα του ρολογιού κι ο καινούριος αρχίζει με το τελευταίο. Κι ανάμεσα, ενώ ακούγονται οι υπόλοιποι δέκα χτύποι, εκεί βρίσκεται η μυστική Χαραμάδα. Μέσα στη Χαραμάδα βασιλεύει ομόνοια ανάμεσα σ’ όλα τα πλάσματα. Οι αιώνιοι αντίπαλοι συναντιώνται και φιλιούνται. Ο λύκος και το πρόβατο ξαπλώνουν δίπλα δίπλα, το περιστέρι και το φίδι μοιράζονται την ίδια φωλιά. Τα αστέρια χαμηλώνουν κι αγγίζουν τη γη κι οι νέοι και οι γέροι συγχωρούν ο ένας τον άλλο. Εδώ συναντιώνται η νύχτα και η μέρα, το ίδιο και οι πόλοι. Η Ανατολή απλώνεται πέρα ως τη Δύση κι ο κύκλος συμπληρώνεται. Αυτή είναι η στιγμή και το σημείο—η μόνη στιγμή και το μόνο σημείο—όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι για πάντα...
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς ο Μάικλ ρωτάει:
«Είναι σήμερα η καινούρια χρονιά, Μαίρη Πόππινς;»
«Ναι», είπε εκείνη ήρεμα καθώς ακουμπούσε το πιάτο στο τραπέζι. Ο Μάικλ την κοίταξε με σοβαρότητα. Σκεφτόταν τη Χαραμάδα.
«Θα είμαστε κι εμείς, Μαίρη Πόππινς;» είπε ξεστομίζοντας βιαστικά την ερώτηση.
«Θα είσαστε κι εσείς, τι πράγμα;» ρώτησε εκείνη μ’ ένα ρουθούνισμα.
«Θα είμαστε κι εμείς ευτυχισμένοι για πάντα;» ρώτησε όλο προσμονή.
Ένα χαμόγελο, μισό λυπημένο, μισό τρυφερό, παιχνίδισε απαλά γύρω από το στόμα της.
«Ίσως», είπε σκεφτικά. «Εξαρτάται».
«Από τι πράγμα, Μαίρη Πόππινς;»
«Από σας», απάντησε εκείνη σιγανά καθώς μετέφερε τις τηγανίτες στη φωτιά...
( Από το βιβλίο της P. L.Travers "Η Μαίρη Πόππινς ανοίγει την πόρτα")




Με την ευχή , να βρείτε την μυστική χαραμάδα, τον χρόνο που έρχεται...

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Επενδύσεις...

Θα χρησιμοποιήσουν διάφορους χώρους ( θα συνεννοηθούν  με την… Αρχαιολογία λέει) για την διεξαγωγή μεγάλων εκδηλώσεων με την συμμετοχή μεγάλων καλλιτεχνών. Μέχρι και η Μαντόνα θα έρθει να φανταστείτε.
Θα δημιουργηθεί ένα ετήσιο πρόγραμμα εκδηλώσεων που θα διαφημίζεται σε όλο τον κόσμο, κάτι που και θα κάνει το νησί ένα διεθνές τουριστικό κέντρο και θα συμβάλλει στην διεύρυνση της τουριστικής σεζόν που είναι και το ζητούμενο για την Ρόδο. Αν κατάλαβα καλά, σύμφωνα με όσα είπε ο Δήμαρχος, το Καζίνο επενδύει στον Πολιτισμό. Κανένα πρόβλημα. Είμαι η πρώτη που φωνάζω ότι το έλλειμμά του πολιτισμού, έχει τα αποτελέσματα που βιώνουμε όλοι και μακάρι να βρεθούν πολλοί που θα επενδύσουν σ’αυτόν.
Βέβαια, έχει και σημασία τι θεωρείς Πολιτισμό. Και ποιες είναι οι προτεραιότητες που βάζεις εάν αποφασίσεις να ασχοληθείς μ’αυτόν. Και εν προκειμένω, θα μου επιτρέψετε να θεωρώ πως  μόνο η Μαντόνα και ο ‘ Ελτον Τζον δεν είναι η προτεραιότητά μας.
‘ Ισως, λέω ίσως, το ζητούμενο του νησιού δεν είναι να γίνει διεθνές τουριστικό κέντρο και να διευρυνθεί η τουριστική σεζόν με αυτούς τους τρόπους. Μπορεί και να είμαι παρωχημένης εποχής και να μην είμαι σε θέση να αναγνωρίσω την συμβολή της Μαντόνα στον πολιτισμό, αλλά την θεωρώ συμπληρωματική ( μη σας πω πως δεν με απασχολεί ) σε ένα νησί που πρέπει να γίνει διεθνές τουριστικό κέντρο γιατί θα έχει αναδείξει στα πέρατα της οικουμένης ΠΡΩΤΑ απ’ όλα, τον πλούσιο και πολιτισμικό πολιτισμό του.
Δόξα τον μεγαλοδύναμο, γύρω τριγύρω υπάρχουν ένα σωρό απείρου κάλλους, ιστορικής και αρχιτεκτονικής αξίας κτήρια εγκαταλελειμμένα, αναξιοποίητα, ομοίως και αρχαιολογικοί χώροι, στα οποία θα μπορούσε να επενδύσει κάποιος.
Ναι, είναι επένδυση να αναλάβεις να αναδείξεις κάποια από αυτά ( ο κ. Τζαβάρας ψάχνει χορηγούς) Το ξενοδοχείο σου και η επιχείρησή σου δεν θα γεμίσει για τις μερικές ημέρες που θα έρθει ο τάδε καλλιτέχνης, θα γεμίσει και τις υπόλοιπες ημέρες και τις υπόλοιπες χρονιές, γιατί ο επισκέπτης θα ξέρει ότι η Ρόδος είναι ένας τόπος διαφορετικός. Είναι η Ρόδος! Στην οποία θα έρθει για να δεί και να ζήσει τον πολιτισμό της.
Και όταν λέω θα ζήσει, ναι, είναι επένδυση και να αναδείξεις ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ πολιτισμό, την ΔΙΚΗ ΣΟΥ πολιτιστική ταυτότητα. Δόξα τον μεγαλοδύναμο, ούτε αυτό μας λείπει σε ότι λέγεται θέατρο, μουσική, χορός, ήθη , έθιμα.
΄Αραγε ο Δήμαρχος, είχε τέτοιες εναλλακτικές προτάσεις, αφού απεφάσισε το Καζίνο να… επενδύσει σε πολιτισμό; Φοβάμαι πως όχι. Αν είχε, θα μας έλεγε τις δικές του προτάσεις αντί για το ότι : « Μπορεί κάποιος να κάνει τις διακοπές και να παρακολουθεί τις εκδηλώσεις που θα διεξάγονται στο νησί. Θα συμβάλει αυτό και στην  διεύρυνση της τουριστικής σεζόν που είναι και το ζητούμενο για την Ρόδο» Και όταν θα φεύγει η Μαντόνα ή μέχρι να έρθει η επόμενη, τι θα βλέπουν κύριε Δήμαρχε; Την εγκατάλειψη γύρω τριγύρω; Οι τουρίστες θα κάνουν ουρές να έρθουν, γιατί κάποτε εδώ τραγούδησε η Μαντόνα; Μεγάλες προσδοκίες για τον τόπο…

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Μια σκιά που μεγάλωνε μαζί μου


Κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες , με χαμόγελα μυρωδιές, χρώματα, έννοιες.
Κάτι Κυριακές γεμάτες μουσική, που φτάνουν στ' αυτιά μου σαν από φυσαρμόνικα.
Μουσικές το χαμογελό σου, η ηρεμία σου, η υπομονή σου, η αγάπη σου, η αξιοπρεπειά σου.
Μια σκιά που όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε μαζί μου κι αγκάλιαζε τα όνειρα, τις έννοιες μου, τη ζωή μου.
Σκέψεις ...κι ίσως πολλές ανείπωτες ...
Ομως, όταν δεν μιλούσα, ήταν για να μη χάσω τις ασπρόμαυρες εικόνες, τη μυρωδιά του καφέ και της εφημερίδας σου.
Γιατί φοβόμουν πως μπορεί κάποια στιγμή να μείνω χωρίς άλλες εικόνες.
Μη τρομάξω τη σκιά σου και φύγει...
Να μεγαλώνω και να’ναι εδώ και τώρα που σταμάτησε να μεγαλώνει μαζί μου.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Ξεσκαρτάρισμα


Είχα πει, πως ποτέ δεν θα πετάξω μουσικές  ή φωτογραφίες. Ξεφορτώθηκα περισσότερες από δέκα κούτες από δαύτα. Mαζί με κάτι απίθανες συλλογές από σπίρτα, σαπουνάκια, κάρτες, σημειώματα, σουβενίρ, αεροπορικά εισιτήρια, μέχρι τα εισιτήρια από τις συναυλίες των Roling Stones, Scorpions, Ping Floyd. Ενθύμια  χρόνων, ανθρώπων, φίλων και «φίλων», περνούσαν μέρες από μπροστά μου και έμπαιναν στις ανάλογες κούτες. Η μια έγραφε:  «Mε ποιους θα πας», η άλλη  «Ποιους θ' αφήσεις».  Παράτησα τους μισούς, «χώρισα» με κάποιους και κάποιους άλλους τους  «πήρα»  μαζί μου στο καινούριο μου το σπίτι.
Για αυτούς, θα υπάρχει θέση και εκεί. Κι ας είναι  πιο μικρό,  κι ας έχει τις μισές ντουλάπες κι ας στριμωχτούν τα κουτιά των παπουτσιών μου. Κι ας έχει γίνει ζητούμενο που θα μπουν τα βιβλία μου και τα καράβια μου. Δεν αγαπώ τις αναμνήσεις μου; Ναι, αλλά όχι σαν μια τυχαία συνάντηση σε συρτάρια.
Mία μετακόμιση, έτσι κι αλλιώς, είναι και μία εσωτερική μετακίνηση. Κι εγώ έτσι θέλω να την βιώσω αυτή. Να παρεκκλίνω από τον άξονά μου και όλοι οι κύκλοι μου να είναι διαφορετικοί και να ορίζουν άλλους χώρους. Ξεσκαρτάρισμα το λένε. Δεν μου αρέσει. Δεν ήταν σκάρτα. Απλά δεν ήταν εγώ. Για άλλους μπορεί να ήταν διαμάντια. Τα περισσότερα «έφευγαν» εν θερμώ. Δεν τους χάριζα δεύτερη σκέψη. Αν τα άφηνα για το άλλο πρωί, μπορεί και να το μετάνιωνα. Τα ζύγιζα με μία ματιά. Τρία δευτερόλεπτα για το καθένα.
Αδίκησα πολλά, σίγουρα, αλλά είμαι καλύτερα. Μπορώ και πετάω πράγματα…

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Τα παιδιά της Κατοχής



Στους σαράντα δύο μήνες της κατοχής, οι εμπειρίες των ανθρώπων υπήρξαν έντονες, οριακές, σε τρόπο που θυμίζουν αρχαία τραγωδία. Η αίσθηση του χρόνου έχει ανατραπεί. Κι ενώ η ιστορία κυλούσε γρήγορα, η ζωή των ανθρώπων κυλούσε αβέβαια και βασανιστικά. Πόσες φορές δεν ακούσαμε τους μεγαλύτερους να επικαλούνται και να ανακαλούν στη μνήμη τους τον καιρό της κατοχής. Με τρόπους απλούς, όπως οι γιαγιάδες που μιλούν στα εγγόνια τους, οι γενιές που έζησαν εκείνα τα χρόνια, διεκδίκησαν την καταγραφή της εμπειρίας τους στη συλλογική μνήμη: « Στην κατοχή εμείς παιδάκι μου…» Μια γιαγιά, η κυρία ΄Αννα Σαρρή, έζησε τα τρυφερά χρόνια της παιδικής ηλικίας στην Κατοχική Αθήνα. Πιο συγκεκριμένα στον Πειραιά, όπου ζούσε με την οικογένειά της πριν έρθει -μικρή κοπέλα ακόμη- να  εγκατασταθεί στην Ρόδο , μοιράζεται  μαζί μας θήμησες από εκείνη την σκοτεινή περίοδο. Ιστορίες, που αντικατέστησαν πολλές φορές τα παραμύθια που έλεγε στα τρία της αγόρια και στα οκτώ εγγόνια της. Ιστορίες μέσα από τα μάτια ενός παιδιού της κατοχής.
Κυρία  ΄Αννα,  η κατοχή σας βρήκε στην ηλικία των  11 ετών. Αλήθεια, ποια είναι τα συναισθήματα ενός παιδιού που ζει αυτή την περίοδο; Ποιο θυμόσαστε να κυριαρχεί;
Φόβος…
Τι είχατε καταλάβει ότι συμβαίνει;
Ακούγαμε για πόλεμο. Δεν ξέραμε τι ήταν. Το μόνο που είχαμε καταλάβει,  ήταν, ότι δεν θα είχαμε να φάμε.
Πως θυμόσαστε τις παιδικές σας παρέες; Παίζατε;
Όχι, δεν παίζαμε. Την θέση της παιδικής ανεμελιάς και του παιχνιδιού, είχε πάρει η στενοχώρια. Κανένα παιδί δεν έβλεπες χαμογελαστό. Την θέση των παιχνιδιών, είχαν πάρει κουβέντες για τον πόλεμο, για το τι θα φάμε. Αυτά λέγαμε όταν μαζευόμασταν στην πλατεϊτσα που παλιά γέμιζε από χαρούμενες παιδικές φωνές και παιχνίδια.
Για την πείνα έχουμε ακούσει πολλά. Πως την αντιμετώπιζε ένα παιδί; Ποια είναι η δική σας εμπειρία;
Πηγαίναμε στο φούρνο, μέχρι να εξαλειφθεί τελείως το ψωμί και παίρναμε τα δράμια που μας αναλογούσαν. Που να χορτάσουμε οκτώ παιδιά... Το ψωμί, το τρώγαμε κρατώντας τη χούφτα μας κάτω από στόμα για να μη χάσουμε κανένα ψίχουλο. Όταν δεν βρίσκαμε πια ψωμί τρώγαμε μπομπότα. 
΄Οσο περνούσε ο καιρός η πείνα έσφιγγε. Τρώγαμε χόρτα που μαζεύαμε από τα χωράφια γύρω απ’ το σπίτι. Μαζεύαμε κι εμείς τα μικρά. Πεινασμένα και παγωμένα από το κρύο μαζεύαμε ότι βρίσκαμε, προκειμένου να γεμίσει γρήγορα το καλάθι και να γυρίσουμε σπίτι. Θυμάμαι τη μάνα μας να κλαίει. Και προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους να πουλήσουμε οτιδήποτε προκειμένου να φέρουμε λίγα λεφτά για φαγητό.
Θυμάμαι, κάποτε στο Κερατσίνι, είχε βγει στη θάλασσα πετρέλαιο. Πηγαίναμε με τον αδελφό μου και μαζεύαμε πετρέλαιο σε ένα τενεκεδάκι. Μετά το πουλάγαμε. Εκεί κοντά ήταν η Ηλεκτρική. Πηγαίναμε και μαζεύαμε όσα κάρβουνα έπεφταν από το βαγονάκι που τα μετέφερε και τα πηγαίναμε στη μάνα μας . ΄Οταν ήμασταν έξω, πάντα κοιτάγαμε χάμω. Ψάχναμε. Κι ότι βρίσκαμε το μοιραζόμασταν. Βρίσκαμε για παράδειγμα ένα πεταμένο τσαμπί σταφύλι που να είχαν ξεχαστεί πάνω λίγες ρόγες. Τις μοιραζόμασταν.
Περνούσα μια μέρα από μια μάντρα που πετούσαν σκουπίδια. Είδα ένα πιάτο αναποδογυρισμένο. Είχε λίγο πλιγούρι. Το πήρα για να το πάω σπίτι. Αλλά πεινούσα τόσο πολύ που το έφαγα μέχρι να φτάσω. Μια μέρα στον ηλεκτρικό, ένας Γερμανός, έδινε φασόλια σε ένα παιδί. ΄Ηθελα κι εγώ, αλλά δεν είχα που να τα  βάλω. Βρήκα χάμω ένα πακέτο από τσιγάρα. Μου έβαλε εκεί λίγα. Ο πατέρας μου από πείνα πέθανε. Εκείνη την ημέρα, δεν ξέρω πως έτυχε να έχουμε βρει πατάτες για φαγητό. Αργότερα, ο μικρός μου αδελφός έλεγε: « Θυμάμαι πότε πέθανε ο μπαμπάς. Την ημέρα που είχαμε πατάτες να φάμε» . Φαντάσου… Πως θυμόμαστε ημερομηνίες για κάποιο σημαντικό γεγονός; Τότε θυμόμασταν, τις ημέρες που είχαμε να φάμε...
Η φωνή της κυρίας ‘ Αννας σπάει. Δακρυσμένη συνεχίζει:
Η χειρότερη εικόνα μου, είναι το καροτσάκι με τους πεθαμένους που τους πηγαίνανε στο νεκροταφείο της  Ανάστασης. Θυμάμαι τα πόδια τους που ήταν πρησμένα. Θυμάμαι, τους ανθρώπους  που γυρνούσαν στο δρόμο και φώναζαν δυνατά « Πεινάωωω, πεινάωωω»
Η κυρία ‘ Αννα κλαίει. Αλλάζω κουβέντα.
Πείτε μου για τους σαλταδόρους
΄Ηταν συνήθως νέοι. Αλλά δεν ήταν μόνο οι σαλταδόροι που πήδαγαν στα γερμανικά καμιόνια για να κλέψουν τους Γερμανούς. ‘ Ηταν πολλοί που  κρατούσαν ένα ξυράφι πάνω τους και μ’ αυτό, σκίζανε το τσουβαλάκι που κρατούσες και βουτούσαν ότι έπεφτε κάτω. Αν τους έδινες όμως λίγο απ’ αυτό που κρατούσες την γλύτωνες. Από τους σαλταδόρους δεν γλύτωνε κανένας. Πιο πολύ π’ όλους τους φοβόντουσαν οι μαυραγορίτες.  Γι’ αυτό και πάνω τους κρατούσαν μόνο δείγματα από ότι πούλαγαν. Είχαν για παράδειγμα σ’ ένα κουτάκι δείγματα από φασόλια. Κι αν είχες λεφτά παράγγελνες από ποια ήθελες.
Για τους καταδότες; Τι ξέρατε τα παιδιά γι’ αυτούς;
Στη γειτονιά μας είχαμε κάποιον, πιο κάτω από το σπίτι μας που ερχόταν εκεί που καθόμασταν τα παιδιά και ρωτούσε « Ο μπαμπάς σου που είναι; Στο ΕΑΜ ή στον ΕΛΑΣ;» Πονηρεμένα εμείς δεν του απαντούσαμε. Τους βλέπαμε στα μπλόκα. Όταν ακούγαμε πιστολιά ήταν μπλόκο. Τρέχαμε να δούμε. Πρώτη και καλύτερη εγώ σαν περίεργη που ήμουν. Τους βλέπαμε που φορούσαν μια σακούλα στο κεφάλι με δυο τρύπες στα μάτια. ‘ Εδειχναν με το χέρι κάποιον και τον έπιαναν οι Γερμανοί.
Πως βλέπατε τους Γερμανούς; Τι αισθανόσασταν γι’ αυτούς;
Φοβόμασταν πολύ. Πολλά βράδια ακούγαμε αρβύλες στο δρόμο. Ξυπνάγαμε και η μάνα μου έκρυβε τα μεγαλύτερα αγόρια κάτω από το κρεβάτι. ΄Υστερα, έβαζε εμάς τα κορίτσια και καθόμασταν πάνω. Μια νύχτα μπήκε μέσα στο σπίτι μεθυσμένος ένας Γερμανός. ‘ Εψαξε τα συρτάρια. Βρήκε ένα πορτοφόλι που είχε μέσα φωτογραφίες. Είδε ότι δεν υπήρχε τίποτε για να πάρει και έφυγε. Αλλά η τρομάρα έμεινε.
Ποιο είναι εκείνο το γεγονός που σαν παραμύθι έχετε διηγηθεί στα παιδιά σας;
Την  μάχη της Ηλεκτρικής. Η ΠΑΟΥΕΡ όπως την λέγαμε τότε, έδινε ηλεκτρική ενέργεια στην Αθήνα, στον Πειραιά, στην Αττική. ΄Ηταν η τελευταία μάχη πριν φύγουν οι Γερμανοί. Ηταν πρωί. Είχε ακουστεί ο θόρυβος από την ανατίναξη των δεξαμενών της SHELL. Tα παιδικά μας μάτια είδαν τα καζάνια, όπως λέγαμε τις δεξαμενές, να παίρνουν φωτιά και φλεγόμενες να καίνε ότι υπήρχε εκεί.  Είχα βγει έξω και είδα ένα αυτοκίνητο γεμάτο Γερμανούς . Πηγαίνανε για την Πάουερ. Οι ΕΛΑΣίτες, ήταν ήδη πάνω στο φουγάρο της ηλεκτρικής και τους περίμεναν. Με χωνιά, καλούσαν τον κόσμο να απομακρυνθεί. Εμείς εκεί. ΄Ολα τα παιδιά, ακούνητα καθόμασταν και βλέπαμε, από απόσταση ασφαλείας μεν, αλλά σε μέρος που μας επέτρεπε να βλέπουμε ότι γινόταν.  Δώσανε όπλα στους εργάτες κι ανοίξανε πυρ με τους Γερμανούς. Kροτάλιζαν τα όπλα. Μας κούφαιναν.Οι χειροβομβίδες έπεφταν σύννεφο. Σκοτωθήκανε 17 ΄Ελληνες και πολλοί Γερμανοί. Τους  βλέπαμε που τους είχαν ξαπλωμένους χάμω. Είδαμε και τους Γερμανούς αιχμαλώτους που τους έπαιρναν. Φοβισμένοι οι κακόμοιροι, με σκυμμένο κεφάλι ( η κυρία ΄Αννα κάνει έναν μορφασμό λύπης…) Θυμάμαι το τραγούδι που τραγουδούσαν οι Ελασίτες μετά την μάχη.   «επέσατε θύματα αδέλφια εσείς, επέσατε θύματα, σε άνιση Πάλη κι Αγώνα, λευτεριά …» δεν το θυμάμαι καλά... 
Κυρία  ' Αννα, είπατε «οι κακόμοιροι» για τους Γερμανούς. Τους λυπηθήκατε;
Ε… ναι, άνθρωποι ήταν κι αυτοί…
( Ακούγοντας αυτό, σταμάτησα προς στιγμήν, για να σκεφτώ, εάν είναι αυτό που λέμε μεγαλείο ψυχής, άνθρωπιά…)
Πως θυμάστε την ημέρα της απελευθέρωσης;
Χτύπαγαν οι καμπάνες. Όλοι είχαμε βγει στο δρόμο. Εκείνο που θυμάμαι, είναι πως έτρεξαν πάρα πολλοί  στο «Σαπουνάδικο». Εργοστάσιο που έφτιαχνε σαπούνια ήταν, αλλά οι Γερμανοί το είχαν κάνει αποθήκες. ΄Ετρεξαν, να πάρουν ότι βρουν από τρόφιμα. Είχα πάει κι εγώ. Αλλά ήμουν άτυχη. Δεν βρήκα τρόφιμα αλλά πήρα έναν… άξονα. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως μικρό κοριτσάκι το έφερα αυτό σπίτι. Ακόμη υπάρχει. Ενθύμιο…
Κυρία ' Αννα, πόλεμο σήμερα δεν έχουμε. Αλλά έχουμε πολλούς ανθρώπους πια που πεινάνε. Τι σκέπτεστε γι’ αυτό;
Βλέπω στην τηλεόραση  τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια και  θυμάμαι την ημέρα που βρήκα στα σκουπίδια μια μπουκιά πλιγούρι. Για να φτάσεις στα σκουπίδια προκειμένου να βρεις κάτι να φας πεινάς πολύ. Αβάσταχτα πολύ.
Η κυρία ' Αννα δακρύζει πάλι…



Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Λίγη φαντασία...



Παρακολουθώ εδώ και μερικές ημέρες, το ολοκαίνουργιο  ταξιδιωτικό site του Δήμου Θήρας, το οποίο εκτός από τον μοντέρνο και εύχρηστο σχεδιασμό του, τα αναλυτικά και πάρα πολλά στοιχεία που δίνει για ότι υπάρχει πάνω στο νησί και το οποίο, εκτός από την καλύτερη προβολή του νησιού, έχει γίνει και σημείο αναφοράς για όσους ζητούν αναλυτικές και έγκυρες πληροφορίες για την ιστορία, την ιδιόμορφη γεωλογία, τους αρχαιολογικούς χώρους, τις παραδόσεις και τα έθιμα, πέρα από τον γνωστό και τετριμμένο τρόπο παρουσίασης μέσα σε δύο γραμμές όπως συνηθίζεται. Υπάρχουν κείμενα ξένων περιηγητών , παλιοί χάρτες, ασπρόμαυρο φωτογραφικό υλικό –μεταξύ των οποίων και οι φωτογραφίες της διάσημης Nelly’s- μαζί με κείμενα επώνυμων ιστορικών, αρχιτεκτόνων, πολεοδόμων, αρχαιολόγων, λαογράφων, σ’ αυτή την «κιβωτό» γνώσης, η οποία εμπλουτίζεται συνέχεια.
Σε εμφανές σημείο της αρχικής σελίδας εναλλάσσονται με κάθε επίσκεψη τα πιο ενδιαφέροντα θέματα από όλο το ταξιδιωτικό περιεχόμενο του web site (best of) και νέα που αφορούν το νησί.
Οι ενότητες αυτές ανανεώνονται διαρκώς και  μαζί με την επίσημη σελίδα του Δήμου Θήρας στο Facebook - αφού δεν είναι ένας λογαριασμός ανενεργός όπως συνήθως συμβαίνει-, ποστάρονται οι ανανεώσεις του web site ώστε οι επισκέπτες με ένα «κλικ» να βλέπουν τις καινούργιες δημοσιεύσεις και να παραμένει αμείωτο το ενδιαφέρον.
Πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει ένα επίσημο ταξιδιωτικό web site υπό την αιγίδα του Δήμου, με μοντέρνο σχεδιασμό, με πλούσιο υλικό που η Ρόδος δεν στερείται, που να ανανεώνεται συνεχώς και να είναι συνδεδεμένο με λογαριασμό στο δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο facebook,  ώστε να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των επισκεπτών όλο τον χρόνο, την εποχή της τεχνολογίας και των ισχνών αγελάδων;
Ας ρίξουν μια ματιά οι αρμόδιοι  εδώ , πως άνευ εξόδων και με πόσο απλό τρόπο, μπορούν να διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον μελλοντικών ή ήδη επισκεπτών κι ας μην υποτιμούν την δύναμη του διαδικτύου που και πιο άμεσο είναι, αλλά και στοιχίζει από καθόλου έως ελάχιστα για να « στήσει» κάποιος μια σελίδα, την οποία και θα διαχειρίζεται  καθημερινά.
Δεν νομίζω να στερείται ο Δήμος ανθρώπων με γνώσεις περί των διαδικτυακών. Λίγη φαντασία παραπάνω θέλει...

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Υποψίες του κάθε Λωλοστεφανή

Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν πολιτικοί που έχουν λερώσει τα χέρια τους. Και δεν σας κρύβω ότι θα ξαφνιαζόμουν πολύ αν μια σοβαρή έρευνα αποδείκνυε ότι άδικα έχω κατά νου κάποιους πολύ συγκεκριμένους. Αλλά στοιχεία που ν' αποδεικνύουν την εκτίμησή μου δεν έχω. Προφανώς και κανείς μας δεν έχει. Στην έρευνα ελπίζουμε όλοι. Και την έρευνα πρέπει να τη συνεχίσουν εκείνοι που την ξεκίνησαν. Και να τη φτάσουν ως το τέρμα και σύντομα. Εκείνοι και κανένας άλλος.
Και όταν λέω κανένας άλλος, εννοώ και τους ίδιους τους τυχόν εμπλεκόμενους που τρέχουν από εισαγγελέα σε ΣΔΟΕ και από κανάλι σε συνέντευξη τύπου και τους φίλα προσκείμενους που ζητούν τα ρέστα από το υπουργείο οικονομικών, εν είδη συνηγόρου του εμπλεκομένου, αλλά και από κάποιους πολίτες που τώρα θυμήθηκαν ξαφνικά να καταγγείλουν τον πρότερο άνομο βίο- κατ’ αυτούς- του εμπλεκομένου σε κάποια λίστα, αναζητώντας τα πέντε λεπτά δημοσιότητος που τους αναλογούν.
Οι πολίτες ζητούν αποτελέσματα έρευνας από την δικαιοσύνη και της όποιας αρμόδιας δημόσιας υπηρεσίας  και δεν χρειάζονται άλλα τσιτάτα από τον κάθε Λωλοστεφανή που υποψίες το μυαλό του βασανίζουνε πολλές, άλλους «σωτήρες» που αποφάσισαν να άρουν στους ώμους τους, την « κοινωνική συνοχή, την αλληλεγγύη και το δημόσιο συμφέρον»   
Οταν ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης ταυτίζει τον πολιτικό κόσμο με τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, δεν υπάρχουν περιθώρια για φήμες, κουτσομπολιά, διαδόσεις , υποψίες και … « προσωπικές εμπειρίες» προς τον εισαγγελέα και την ΣΔΟΕ να περιφέρονται  δεξιά αριστερά. Οπως δεν φτάνουν, όμως, οι υποψίες του οιουδήποτε, έτσι δεν φτάνουν και τα ανεπιβεβαίωτα στοιχεία της όποιας δημόσιας υπηρεσίας. Και πολύ περισσότερο δεν γίνεται να παραμένουν ανεπιβεβαίωτα. Ή να επιβεβαιωθούν πρέπει ή να διαψευστούν. Ή το ένα ή το άλλο. Τρίτη λύση δεν μπορεί να υπάρξει. Και όσο γίνεται πιο σύντομα, γιατί όσο αργεί, τόσο δηλητηριάζεται η κοινωνία.
Υ.Γ. Καλό θα είναι κάποιοι που θέλουν να ενημερώνουν σωστά τους πολίτες, να φιλτράρουν πριν τι θα κρατήσουν και τι θα αφήσουν…
 Όπως επίσης καιρός είναι τα κόμματα, να αρχίσουν πολύ σοβαρά να φιλτράρουν την ποιότητα ( παντός είδους) την επάρκεια ( παντός είδους) και κυρίως την ροπή προς την γραφικότητα, αυτών που τοποθετούν κατά καιρούς σε επιτελικές θέσεις Δεν θέλει και πολύ ξαφνικά να τους δούμε να κάθονται σε έδρανα εξουσίας και να επαληθευθεί για ακόμη μια φορά ο Λεμπέσης…

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Τα κτήνη


Σε αντίθεση με την υπόθεση της Πάρου, δεν βλέπω να συγκινήθηκε κανείς ιδιαίτερα με το κτηνώδες του βιασμού -επί τρίμηνο τουλάχιστον-   μιας γυναίκας με νοητική υστέρηση, από 66χρονο ημεδαπό, όπως δεν είχε συγκινηθεί και με την σύλληψη του 63χρονου κτήνους στην Καβάλα, λίγες ημέρες μετά την υπόθεση της Πάρου, ο οποίος κακοποιούσε σεξουαλικά ένα 9χρονο κοριτσάκι από την Βουλγαρία. Πιθανώς γιατί το κοριτσάκι ήταν από την Βουλγαρία...
Υποθέτω, ότι εάν ο ημεδαπός ήταν αλλοδαπός,  θα είχε γεμίσει το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ για το «κτήνος της Ρόδου», με την απαίτηση να δοθούν τα στοιχεία του και η φωτογραφία του στην δημοσιότητα. 
 Όσοι έγραψαν εκατοντάδες φλογερά άρθρα για τον βιασμό της 15χρονης στην Πάρο -δίνοντας σε μια εγκληματική ενέργεια διαστάσεις εθνικού αγώνα- ας διαβάσουν ξανά αυτά που έγραψαν.
Κι ας σκεφτούν, γιατί τώρα δεν ζητούν να δουν το πρόσωπο του 66χρονου  κτήνους που βίαζε μια ανάπηρη νέα γυναίκα.
Τα κτήνη βιαστές δεν έχουν «χρώμα». Είναι όλα ίδια!

Η Δημοκρατική της Ρόδου 4.10.2012

«Ατζέντηδες»

Γράφει ο κ. Δημήτρης Μοσχογιάννης στο λογαριασμό του στο facebook:
«Μαθαίνω ότι η παράταξη της πλειοψηφίας του Δήμου Ρόδου, σήμερα αποδέχτηκε και αύριο στο Δημοτικό Συμβούλιο θα ψηφίσει την παραχώρηση της «καθαριότητας» σε ιδιώτες. Τέτοια κυνική ομολογία ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ των φίλων και συντρόφων της Δημοτικής πλειοψηφίας, ομολογώ πως δεν την περίμενα! Και επειδή οι περισσότεροι είναι φίλοι και ομοϊδεάτες μου μπορώ να πω και μια κουβέντα παραπάνω. Έλεος ρε φίλοι και σύντροφοι, Δημοτικοί Σύμβουλοι είστε, Πολιτικά πρόσωπα είστε με ευθύνες και αρμοδιότητες, ΔΕΝ είστε «ατζέντηδες» μεταβίβασης των λειτουργιών του Δήμου!! Τόσο εύκολα ξεπουλιούνται ιδέες και αγώνες!!!!»
Είχαμε επισημάνει, την άποψη του κ. Ευρ. Στυλιανίδη (12.9.2012), με αφορμή τις κινητοποιήσεις των Δήμων εν όψει λουκέτων που ίσως δώσει απαντήσεις στους προβληματισμούς του κ.Μοσχογιάννη.
Εάν πρόκειται για ομολογία αποτυχίας, για ξεπούλημα ιδεών ή για «ατζέντηδες».
Είπε λοιπόν ο κ.Στυλιανίδης για την «επόμενη ημέρα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης»:
«Εξαντλήθηκε πλέον ο παραδοσιακός ρόλος του κράτους ως κεντρικού χρηματοδότη. Ο ρόλος του πρέπει να είναι συμπληρωματικός». Και γίνεται πιο σαφής μιλώντας για «ευρηματικά χρηματοδοτικά εργαλεία, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται εκείνα που αφορούν, την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας, την μόχλευση ιδιωτικών κεφαλαίων, την εκχώρηση υπηρεσιών σε ιδιώτες».
Ταπεινή μου άποψη πως η «γραμμή» πλέον δόθηκε για την «επόμενη ημέρα» και εξισώνεται μ’ εκείνη μιας εταιρίας παροχής υπηρεσιών, με στόχο το κέρδος και μόνο. Κάτι σε «ατζέντηδες»… Μια «επόμενη ημέρα» που φαίνεται να υιοθετεί η δημοτική αρχή.
Υ.Γ.1. Θα μου επιτρέψετε κ. Μοσχογιάννη… Πολύ ρομαντικό σας βρίσκω, να επικαλείσθε ακόμη ιδέες και αγώνες σε έναν ερειπιώνα. Στον οποίο ερειπιώνα, τα πρώτα ερείπια που σωριάστηκαν, ήταν οι ιδέες από τους… φέροντες τις ιδέες.
Υ.Γ.2. Και μια και το έφερε η κουβέντα, είναι αλήθεια, ότι υπήρξε πρόταση από μέλος του ΕΒΕΔ -όπως ακούσαμε να αναφέρεται σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό- στον Δήμαρχο παρουσία δύο άλλων αυτοδιοικητικών, να αναλάβουν μέλη του (μηχανικοί συνεργείων αυτοκινήτων) την επιδιόρθωση αυτοκινήτων καθαριότητος που μένουν παροπλισμένα λόγω βλαβών, αδυνατώντας ο Δήμος να ανταποκριθεί στο κόστος;  Πρόταση που έγινε όχι μια φορά, αλλά δύο και παρ’ όλη την επιμονή υπήρξε πλήρης αδιαφορία.


Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Η τεστοστερόνη της πολιτικής


«Εγώ όταν φοράω κοστούμι πρώτα βγάζω το παντελόνι».
Με αυτή την έκφραση που εμπνέει «ανδρισμό» και έντονη σεξουαλική δραστηριότητα, ο πρόεδρος της Βουλής αποφάσισε να απαντήσει (μια από τις πιο light απαντήσεις οι άλλες είναι ακόμη πιο αηδιαστικές) στα δημοσιεύματα που τον θέλουν εμπλεκόμενο σε ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.
 Όταν τα επιχειρήματα αντικαθίστανται από εκφράσεις πεζοδρομίου, τότε ο τρίτος τη τάξει πολιτικός άρχοντας της χώρας, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τον πολιτικό πολιτισμό της «μαγκιάς.»
Eπιβεβαιώνει, ότι αντέχει ακόμα ο ανδρισμός ως πολιτικό επιχείρημα.
Πλημμυρίζει τις οθόνες, ξεχύνεται από τα μικρόφωνα. Έτοιμος να πατάξει τις … «κάπως» συνειδήσεις που κηλιδώνουν εθνικά δίκαια και το κομματικώς ορθόν. Ο υπό αμφισβήτηση των αντιπάλων ανδρισμός, συνεπάγεται μειωμένο κύρος, ενώ ο δικός μας –διαρκώς επιδεικνυόμενος- παιχνίδι για άντρες. Το είχε πει και η Ντόρα : «οι πολιτικοί πρέπει να τιμούν τα παντελόνια που φοράνε.»
Πρόκειται για περιπτώσεις όπου ασκείται η πολιτική της τεστοστερόνης. Υπερβολή και αστείο θα πείτε. ' Ισως βρεθούν κάποιοι να πουν, ότι τέτοιες συμπεριφορές είναι ίδιον των ανδρών που τις εκφράζουν, ίσως  ακόμη πολιτικές και αισθητικές επιλογές κομμάτων τε και ψηφοφόρων.
Το εάν ο κ. Μεϊμαράκης βγάζει πρώτα το παντελόνι του κοστουμιού του είναι θέμα στυλ. Με την έννοια της αισθητικής και της εσωτερικής καλλιέργειας  ή της απουσίας αυτών των δύο στοιχείων. (Εγώ πάντως σοκαρίστηκα με τον Μεϊμαράκη. Τον είχα να διαβάζει ποίηση υπό τους ήχους κλασσικής μουσικής πίνοντας μπράντι …) Κλείνει η παρένθεση.
Εκτός λοιπόν, εάν το κοστούμι που φορά είναι αυτό του προέδρου της Βουλής. Οπότε δεν αφορά μόνο τον ίδιο αλλά και τον θεσμό. Αφορά κυρίως αυτούς που εξακολουθούν και τον εμπιστεύονται -ανέχονται, αυτούς που τον επέλεξαν για το τρίτο υψηλότερο πολιτειακό αξίωμα. Όταν ήλθε η ώρα να επιλέξουν πρόεδρο της Βουλής, επέλεξαν εκείνον που πριν από λίγους μήνες, απειλούσε συνάδελφό του «αν είσαι άντρας βγες έξω να σε μπιπ…» και έδειχνε τα γεννητικά του όργανα σε κάποιον άλλο.
Τα υπόλοιπα που ακούγονται «έτσι είναι ο Βαγγέλας», είναι γιατί το Τέρας ( του σκυλάδικου και της ποδοσφαιρικής εξέδρας)  το συνήθισαν.
Κατά τα λοιπά, κορώνες περί προστασίας του θεσμού του Κοινοβουλίου και του Προέδρου της Βουλής τους μαράνανε.

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Κάτι τέτοιες στιγμές


Δεν ξέρω τι να γράψω...
Νοιώθω ανίσχυρη στο έλεος κάθε ψυχοπαθούς που παίζει με σπίρτα στα οκτώ μποφόρ, που θέλει να πουλήσει οικόπεδα, που θέλει να επεκτείνει τον βοσκότοπό του ο οποίος τυχαίνει να βρίσκεται δίπλα σε δημόσιο κτήμα, κάθε ανίκανου πολιτικού που δεν προβλέπει ποτέ μια καταστροφή, δεν έχει προτεραιότητες, παρά βγαίνει από τα μέτωπα της φωτιάς και δίνει συνεντεύξεις για την «μεγάλη καταστροφή» που προκλήθηκε, γιατί «κάποιος έχει βάλει στο μάτι την Ρόδο»
Ποιος; Είναι ελεεινό να υπαινίσσονται αιρετοί ότι υπάρχει σχέδιο καταστροφής της χώρας από αλλότριες δυνάμεις.
Να μη μιλούν καθαρά και ξάστερα για συμφέροντα που στις πλείστες των περιπτώσεων ξεκινούν από ιθαγενείς. Να μη μιλούν για την δική τους ανεπάρκεια.  Είναι ελεεινό,  γιατί οι ίδιοι υπαινιγμοί διατυπώνονται έπειτα από κάθε ανάλογη τραγωδία.
Προειδοποιούσε εδώ και ημέρες ο ψυχοπαθής ΄Ελληνας ή ξένος. Ακόμη και  τα σενάρια πρακτορικής φαντασίας να ισχύουν, θα έπρεπε να είχαν αναλάβει από καιρό την προστασία των επίφοβων περιοχών, ζητώντας ενισχύσεις.  Θα έπρεπε να έχουν ενισχυμένο εξοπλισμό όλες οι απειλούμενες περιοχές… Θα, θα, θα…

Κάτι τέτοιες στιγμές, νιώθω σαν άγριο ζώο που καταστρέφεται ο βιότοπός του και απειλείται η ύπαρξή του από την ανθρώπινη ηλιθιότητα, δίχως να καταλαβαίνει το άμοιρο γιατί γίνονται όλα αυτά. Είδη απειλούμενα γίναμε όλοι.
 Όπως τα ελάφια του Αγ. Σουλά, και κάθε λογής άγρια ζώα  που χάνουν συνεχώς κομμάτια των ζωτικών τους χώρων, των βιοτόπων τους, για να επεκτείνεται λαίμαργα και αχόρταγα η ανθρώπινη ηλιθιότητα .

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Λόγοι εκδίκησης...



Η είδηση, ότι ύποπτος για την καταστροφική φωτιά στην Χίο, είναι ένας νεαρός γιός πυροσβέστη, ο οποίος αντέδρασε με αυτόν τον τρόπο γιατί δεν τον… προσέλαβαν στην Πυροσβεστική, μου έφερε στο νου κάτι που διάβασα πρόσφατα και με αφορμή τις τελευταίες πυρκαγιές. Λέει λοιπόν ο καθηγητής εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ καιμ συγγραφέας παιδικών βιβλίων Ευγένιος Τριβιζάς σχετικά με το προφίλ των εμπρηστών :  «Όπως και στην τυπολογία άλλων εγκλημάτων  έτσι και στον εμπρησμό  υπάρχει μια τεράστια  ποικιλία  αιτίων και κινήτρων, από τα καθαρά ωφελιμιστικά μέχρι τα παθολογικά. Όταν είχα γράψει  για παράδειγμα  το διήγημα «Ο Ερωτευμένος Πυροσβέστης»  δεν γνώριζα ότι υπάρχουν στην πραγματικότητα ακόμα και περιπτώσεις εμπρηστών οι οποίοι βάζουν φωτιές για να  εμφανίζονται ηρωικοί σβήνοντάς τις, η άλλοι που καίνε οι ίδιοι τα σπίτια τους για να  προσελκύσουν  τον οίκτο των συνανθρώπων τους». (΄Οπου ο « Ερωτευμένος Πυροσβέστης» είναι ένα παραμύθι, στο οποίο ο πρωταγωνιστής, πυροσβέστης στο επάγγελμα, βάζει φωτιά στο σπίτι της αγαπημένης του ...)
 Τις πιο έγκυρες μελέτες για το προφίλ του εμπρηστή τις έχουν κάνει Αυστραλοί εγκληματολόγοι. Σύμφωνα με αυτές, τα κυριότερα αίτια πίσω από τους εμπρησμούς είναι τα εξής: 1. Η κάλυψη ενός εγκλήματος (μιας ληστείας, ας πούμε, ή ενός φόνου) 2. Οικονομικοί λόγοι 3. Ασφαλιστική απάτη 4. Ψυχολογικοί λόγοι 5. Εκδίκηση 6. Τρομοκρατία. Οι συχνότεροι λόγοι λένε οι ειδικοί που συναντάμε στην Ελλάδα είναι οι οικονομικοί λόγοι ( οικοπεδοφάγοι κ.λ.π.) και οι ψυχολογικοί ( πυρομανείς).
Φαίνεται ότι ήρθε ο καιρός να ψάξουμε και τους λόγους εκδίκησης;; Μια συζήτηση που πρέπει να γίνει, με αφορμή  την περίπτωση του νεαρού φέρελπι πυροσβέστη της Χίου και του «άθεου» κατά δήλωσή του θεολόγου , «αδιόριστου καθηγητή» και φερόμενου τρομοκράτη  της Πάτμου, αλλά και με αφορμή τις δικές μας φωτιές εδώ στην Ρόδο και τις έρευνες τις δικαιοσύνης για την πιθανότητα ότι κάποιες απ' αυτές ...άναψαν ,για να «εκβιαστεί» η κοινή γνώμη και να ασκηθεί «πίεση» σε αρμοδίους και όχι μόνο, για το γνωστό θέμα της ΕΤΑΙΠΡΟΦΥΚΑ.
Το εύκολο, είναι, να καταδικαστούν και οι δύο για τα ομολογουμένως αποτρόπαια εγκλήματά τους , εάν αυτά αποδειχθούν και έτσι πρέπει. Το δύσκολο, είναι, να βρούμε τα τεράστια ελλείμματα της παιδείας για να αποτραπούν τα χειρότερα… Στην αποτυχία της υπάρχει το ουσιαστικό της μέρος, που είναι η μεταλαμπάδευση των αξιών του ανθρώπου και του ανθρωπισμού στους νέους. Την αδυναμία της πολιτείας να εμπνεύσει όραμα αντί οργής και μίσους, που δυστυχώς μέρα τη μέρα γιγαντώνονται και φτάνουν σε ακραία σημεία.

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Σενάρια


Πεντακόσιες ογδόντα εννέα πυρκαγιές εκδηλώθηκαν σε όλη την επικράτεια τις τελευταίες δέκα ημέρες. Σύμφωνα με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Ν. Δένδια, την περασμένη εβδομάδα, εκδηλώνονται περί τις 100 πυρκαγιές το 24ωρο. Μέσα σε τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα ξέσπασαν 60.000 πυρκαγιές .Σ’ αυτό το διάστημα, η Αστυνομία συνέλαβε περισσότερους από 4000 υπόπτους για εμπρησμό. Καταδικάστηκαν σε πρώτο βαθμό 700. Στη φυλακή πήγε ένας.
Τι πάει στραβά; Και ποιοι είναι αυτοί, τελικά, που βάζουν τις φωτιές;
Τα σενάρια περιλαμβάνουν από πυρομανείς,  μέχρι Τούρκους πράκτορες. Εντολή στην ΕΥΠ να ψάξει για την πιθανότητα αυτή έδωσε ο κ. Δένδιας. ( Η ΕΥΠ κατόπιν εντολών ψάχνει;). 
Προσωπικά βαρέθηκα τα σενάρια συνωμοσίας. Το ίδιο είχε γίνει και στην Ηλεία το 2007, όταν όλοι μιλούσαν για ασύμμετρες απειλές, μυστικούς πράκτορες και στρατηγούς ανέμους.
 Η ΕΥΠ παρ’ όλα αυτά σε έγγραφό της αναφέρει χαρακτηριστικά ότι δεν «προέκυψαν αξιοποιήσιμα στοιχεία σχετικά με τις πυρκαγιές του νομού Ηλείας».
Κι αν είναι να μιλήσουμε για σενάρια συνομωσίας έχω ένα που θέλει απάντηση. Γιατί πέντε ιδιόκτητα ελικόπτερα της πυροσβεστικής αφέθηκαν να ρημάζουν για να νοικιάζουμε ιδιωτικά; Το 2007 που κάηκε η Ελλάδα, όπως μαθαίνουμε από τους φακέλους των ανακριτικών αρχών, αυτά τα ελικόπτερα, παρότι έτοιμα για απογείωση, δεν πήραν ποτέ εντολή να πετάξουν για τη φωτιά. Την ίδια ώρα, ένα διακομματικό επιτελείο της Πυροσβεστικής (ανάμεσά τους 3 αρχηγοί) και βέβαια οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι, υπέγραφαν συμβάσεις που ζημίωναν το ελληνικό κράτος. Για την ακρίβεια έκαναν κάποιους πλούσιους, την ώρα που καιγόταν η Ελλάδα. Επίσης, δεν έχω καταλάβει, τι ακριβώς έχει γίνει με την εισαγγελική έρευνα που τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί -για την φωτιά στην Ηλεία-,  μεταξύ άλλων  κατηγορουμένων, αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης και στελέχη της πυροσβεστικής.
Πριν πάρω απάντηση στα παραπάνω ( λίγα από πολλά «σκοτεινά» αναπάντητα) , για τα εναέρια καλώδια της ΔΕΗ μέσα σε δάση, για τις παράνομες χωματερές, για την επίγεια δασοπυρόσβεση , την πρόληψη και την φύλαξη που έχει εγκαταλειφθεί, για τα αποχαρακτηρισμένα 25 εκ. στρέμματα της Ν.Δ και τα 45 εκατ. στρέμματα του ΠΑΣΟΚ από την μεταπολίτευση και μετά ,τότε θα ασχοληθώ και με τα σενάρια των μυστικών πρακτόρων. Τα οποία μπορεί και να έχουν βάση. Αλλά  οι πυρκαγιές δεν είναι πρωτίστως αστυνομικό θέμα και θέμα των μυστικών υπηρεσιών. Είναι ζήτημα μοντέλου ανάπτυξης, προτεραιοτήτων, πρόληψης. Την καταστροφή που -όταν δεν είναι φυσικό φαινόμενο- χρεώνεται σε μεγάλο βαθμό η απρονοησία. Γιατί οι εμπρηστές είναι διαρκώς παρόντες και ανεξέλεγκτοι. Και μια πολιτεία οφείλει να παίρνει τα μέτρα της (αυξάνοντας τις περιπολίες, για παράδειγμα) εγκαίρως.
Τα τοπία (όπως και τα μουσεία) χρειάζονται φύλαξη. Προστατεύουν από την ασχήμια, όχι μόνο την έξω αλλά και τη μέσα. Χρειάζονται όμως διαρκή έγνοια και πολιτικό σχέδιο δράσης και άμυνας…
Στις εγκληματολογικές έρευνες λένε πως αν θες να δεις ποιος κάνει το έγκλημα, δες ποιος έχει κίνητρο. Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, είναι κίνητρο για πολλούς και για πολλά εγκλήματα. Πόσο μάλλον για μερικές φωτιές…

Η Δημοκρατική της Ρόδου 25.8.2012

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

«O φτωχός συγγενής».


Καλό άλλοθι η κρίση, δεν λέω, κ.Μαχαιρίδη. Αλλά δυστυχώς, ο καταρρέων πολιτισμός μας και ο υλικός και ο άυλος (όπως τον αποκαλεί ο κ. Τζαβάρας) δεν κατέρρευσε τα χρόνια του ΔΝΤ και τώρα που « . οι πόροι έχουν μειωθεί δραματικά και η Αυτοδιοίκηση συρρικνώνεται» τώρα που κατά πως λέτε:  «απαιτήθηκε να μειώσουμε στο ελάχιστο τους πόρους για τον πολιτισμό και τις αντίστοιχες εκδηλώσεις, αν και οι επισκέπτες μας θέλουν να βιώσουν την κουλτούρα των νησιών μας μέσα από καθημερινές πολιτιστικές δράσεις».
Κείτεται σωριασμένος, πολλά χρόνια τώρα, αδιάψευστος μάρτυρας. Δεν φτιάχνονται ερείπια σε τρία χρόνια. Θέλησε κόπο για να θαφτεί ο «φτωχός συγγενής», στην σκόνη του χρόνου και της αδιαφορίας. Και μάλιστα, σε έναν τόπο που αυτή η ανεκτίμητη κληρονομιά πέρα από την πολιτιστική ταυτότητα των κατοίκων του, αποτελεί μοναδικό «διαβατήριο» για την μόνη ανάπτυξη που είχε και έχει. Την τουριστική. Και που ήσασταν όλοι, όταν όπως λέτε: «καλλιεργούσαμε μύθους, όταν οι άλλοι επένδυαν στις τεχνολογίες και στον πολιτισμό, κι εμείς επενδύαμε, παράδειγμα, στις αμυντικές δαπάνες της χώρας» να καταδικάσετε τις άστοχες επιλογές των κυβερνήσεων που στηρίζατε; Να τους καταγγείλετε; Ποιος τους καλλιεργούσε τους… μύθους;
Σαν Ελληνίδα πολίτης, ντράπηκα πολύ, διαβάζοντας πως ένας Γερμανός ήρθε : «να αξιολογήσει σε ποιο βαθμό έχει πληγεί ο πολιτισμός και οι πολιτιστικές δράσεις από την οικονομική κρίση και πώς θα μπορούσε να συνδράμει η Γερμανική Βουλή».
Να βάλουν τάξη ΚΑΙ στον πολιτισμό της χώρας μου! Αυτόν, που απαξιώσατε όλοι σας και που ΠΑΝΤΑ για σας ήταν «ο φτωχός συγγενής». Εσείς δεν ντραπήκατε να του δείξετε όλη αυτή την απαξίωση ετών; Δεν ντρέπεστε που δεν ήσασταν ικανοί ( και όχι μόνο τώρα όπως θέλετε να το παρουσιάσετε μετά τις δραστικές μειώσεις πόρων…) να διαφυλάξετε ότι πολυτιμότερο έχει αυτή η χώρα, αυτός ο τόπος;
Υ.Γ. Έχω μια σχιζοφρενική σχέση με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Υπάρχουν δύο πλευρές μου: Η μία μου πλευρά λέει να τα πάρουνε όλα, να τα... αξιοποιήσουν, να τα αναδείξουν, γιατί είναι άνθρωποι οι οποίοι σέβονται το περιβάλλον, τους ανθρώπους, τα παιδιά που φέρνουν σ’ αυτόν τον κόσμο… Σε ποια χώρα θα υπήρχε αυτή η κληρονομιά και θα την άφηναν να καταρρέει;  Η μία μου πλευρά, λέει ας έρθουν κάποιοι άνθρωποι -γιατί η ζωή είναι τέχνη- που γνωρίζουν την τέχνη της ζωής, που  να κάνουν μια καλή μοιρασιά της πίτας. Γιατί όλα εκεί επικεντρώνονται. Στην πίτα. Αλλά να φαίνονται μόνο αυτοί. Όχι να έχουμε τους δικούς μας να καμώνονται φωτογραφιζόμενοι και χαμογελαστοί πως παράγουν έργο. Και να ψάξουν. Να ψάξουν που πήγαν τα χρήματα από προγράμματα για την ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Ποιους «πολιτιστικούς» συλλόγους επιχορηγούσαν, τι πολιτιστικές δράσεις και ποιά κουλτούρα βίωναν οι επισκέπτες μας.
 Και η άλλη μου πλευρά, είναι πολύ απογοητευμένη, στα όρια της απελπισίας… Ποιος ξέρει μέχρι τέλους αυτής της σχιζοφρένειας που ζούμε ποια σχιζοφρενική πλευρά θα επικρατήσει… Επικίνδυνες και οι δύο. Σε αυτή την κατάσταση μας οδήγησαν η έλλειψη παιδείας, η έλλειψη ηθικής, ο αμοραλισμός…  Και φοβάμαι πως δεν έχω μόνο εγώ τέτοιες σχιζοφρενικές τάσεις…

H Δημοκρατική της Ρόδου

Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Εξοπλισμός θερινών αναγκών





Κάτι ορθάνοιχτα παράθυρα
ανεβάζουν καλοκαίρι με το γερανό της μύγας.

Μετρώ και λείπουνε μιά δυό συλλαβές του
και το πόδι του λάμδα σπασμένο
Κουνιότανε από πέρυσι.

Τώρα που θα καθίσει τόση ελάττωση
κι όλη η συνοδεία των ευνούχων της.
Πάντως είναι στέρεο το ελαττούμενο
σηκώνει τόνους άλγη. Κάτσε άφοβα.









Καλού κακού θα προσθέσω στον κατάλογο
μια ξαπλώστρα εις αντικατάστασιν
του σπασμένου λάμδα.

Χρειάζομαι επίσης
Τρανζιστοράκι κολλητό στ’ αυτάκια των κυμάτων
ν’ ακούνε μουσική από σταθμούς πειρατικούς της άμμου.
Ένα τραγούδι ευσυγκίνητο κομίζει συλλαβές
ίδιες σχεδόν μ’ αυτές που βρέθηκαν να λείπουν από
το καλοκαίρι και παραπανίσιες μάλιστα. Μην τύχει
να θυμηθείς και άλλους. Να έχουν να καθίσουν.

Γυαλιά απορροφητικά, μη θυμηθώ περισσότερους.
Αν και φορώ πότε πότε καπνούς επαφής.

Καπέλο για τον ήλιο
παρόλο που δεν καίει όπως τότε
που ήσουν μέρα νύχτα εφευρέτης του.
Να δοκιμάσω από περιέργεια ένα έγκαυμα παλιό
να δω αν ξεφλούδισε ο τρελός
έρωτας της πλάτης μου για δαύτο.









Μαγιό καινούργιο –πάχυνε πολύ η κάθοδός μου.
Να πω την αλήθεια λιγουρεύομαι
κι ένα καινούργιο σώμα να κάθομαι στα μίλια του
και να χαϊδεύω τις αέρινες ρυτίδες της θαλάσσης.
Αλλά θα επικρατήσει τελικά η λογική
του σώματος ετούτου που διαθέτω.
Άπαντα τα λάμδα της θαλάσσης
προσεκτικά να τ’ ανεβάζει ένα ένα
μέσα σε διάφανα μπλε σταγονίδια μη σπάσουν
ο γερανός του γλάρου.

Ποια θάλασσα;
Σκέτο νερό πειρατής οφθαλμαπάτης.
Πρόσφυγας εκ της μακρινής κοσμογονίας.
Εκμαυλιστικά απέραντο χάρη στις βαραθρώσεις
σχιζοειδής οξυθυμίες αρχικά του σύμπαντος.
Οφθαλμοπόρνος της ιερόδουλης φυγής.

Ποια θάλασσα;
Καιρός να επικρατήσει η λογική
του σώματος ετούτου που διαθέτεις.







Ντύσου και κολύμπα.
(Απαγορεύεται η ρίψις δακρύων.
Είναι που είναι από μόνη της αλμυρή
λύσσα η ωριμότης).

Κική Δημουλά

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ


Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν’ ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας.

Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα.
Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι.
Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά.
Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.
Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ “Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ”

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Λησμονημένοι χυμοί και γεύσεις



Άνοιγμα στον τουρισμό κάνει η ΄Ενωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Ρόδου, με στόχο να αποκτήσουν επιλεγμένα ντόπια γεωργικά προϊόντα ταυτότητα (brand) ώστε να είναι αναγνωρίσιμα στο εξωτερικό και να προωθούνται στις ευρωπαϊκές αγορές μέσω του διαδικτύου. Άμεσα πρόκειται να ξεκινήσει η διαδικασία της καταγραφής των προϊόντων που παράγονται στον τόπο μας ώστε να επιλεγούν τα βασικά από αυτά που θα κατέχουν «πρωταγωνιστικό» ρόλο σε αυτή την προσπάθεια. «Έχουν ωριμάσει πλέον οι συνθήκες για εκτεταμένες συνεργασίες και συνέργιες μεταξύ φορέων που μοιράζονται την αγάπη και δημιουργούν το όραμα για τα προϊόντα του τόπου μας. Στη Ρόδο νομίζω ότι υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις.» λέει γενικός Διευθυντής της ΕΑΣΔ, Γιώργος Κριτσωτάκης.     
Δεν ξέρω εάν υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις.  Όμως, όταν καταλήγουμε να μιλάμε σήμερα , ότι είναι η ώρα να αναδείξουμε τα προϊόντα της ροδίτικης γης  ως δυνατά όπλα στην φαρέτρα του τουριστικού προϊόντος μας, σημαίνει πως τίποτε δεν έχει γίνει έως τώρα ή γίνεται αποσπασματικά και χωρίς αποτέλεσμα. Γιατί αν υπήρχε, αυτή την στιγμή θα μιλούσαμε για περαιτέρω δράσεις, για μεγαλύτερη ανάδειξη και θα είχαμε να δείξουμε κι εμείς καλούδια σε συνέδρια ή στο  διαδίκτυο . Εκκωφαντική απουσία, του πρώτου τη τάξει αγαπημένου τουριστικού προορισμού, από την στιγμή που δεν υπάρχει από πλευράς του νησιού αξιόλογη παρουσίαση, ενώ παρακολουθούμε να βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά με τοπικές γαστρονομικές παρουσιάσεις από τοπικά προϊόντα, η Κρήτη και η Σαντορίνη, αξιοποιώντας με γνώση και σεβασμό τον πρωτογενή τομέα προς όφελος του τουρισμού τους.
Και μάλλον , θα πρέπει να ξεκινήσουν πριν από το διαδίκτυο, με πιο απλά πράγματα.  Να βρίσκουμε για παράδειγμα, αν μη τι άλλο, ροδίτικα κρασιά σε εστιατόρια και ξενοδοχεία. Επιτρέπεται να απαξιώνονται στον ίδιο τους τον τόπο παραγωγής; Επιτρέπεται να υπάρχει σε πολλούς καταλόγους εστιατορίων ότι ετικέτα κυκλοφορεί σε Χατζημιχάλη ή  άλλα «επώνυμα» (πολλά και λόγω μόδας...) και με το ζόρι να βρίσκεις ροδίτικο κρασί, το οποίο θα πρέπει πρώτο να προτείνεται στον πελάτη;  Τι καλύτερο έχει για παράδειγμα το Vinsanto της Σαντορίνης από το Αmandia της CAIR, πέρα από προώθηση τέτοια και με τέτοιους τρόπους, ώστε να γίνει πασίγνωστο και σήμα κατατεθέν της Σαντορίνης; Εκτός από την φάβα, κατάφερε η Σαντορίνη να αναδείξει την κάπαρη, τον καρπό, ενώ μένει  άγνωστο, ότι η κάπαρη είναι και φύλλα που στα Δωδεκάνησα χρησιμοποιούν και που μένουν έκπληκτοι  Ελληνες και ξένοι όταν τα δοκιμάζουν. ΄Οπου τέλος πάντων την βρίσκουν. Γιατί είναι πολλές οι περιπτώσεις που αφού την μάθεις, την ζητάς στην σαλάτα σου και παίρνεις την απογοητευτική απάντηση « δεν έχουμε».
 Η μαστίχα Χίου και τα προϊόντα της -με τελευταία τα καλλυντικά από μαστίχα- γίνονται ανάρπαστα μέσα και από το διαδίκτυο χρόνια τώρα. Η δουλειά δε που έχει γίνει στην Κρήτη, θα μας κάνει σε λίγο να πιστέψουμε κι εμείς, όπως και οι ξένοι, ότι «Μεσογειακή διατροφή» σημαίνει Κρήτη…
 Με το να περιμένουμε κάθε χρόνο την Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού για να αναδείξουμε κάτι (βλέπε μελεκούνι), και με εκδόσεις βιβλίων- που καλά είναι για δώρα-, έχουμε κάτι άλλο;
Τρόπους για να αξιοποιηθούν τα προϊόντα μικρών και πιο μεγάλων παραγωγών στις επιχειρήσεις εστίασης; Τρόποι να δεσμευθούν ξενοδοχεία ή εστιατόρια ότι θα χρησιμοποιούν ντόπια προϊόντα; Καταγραφή της ντόπιας παραδοσιακής κουζίνας; Εκπαίδευση όλων όσων ασχολούνται με την εστίαση, αν μη τι άλλο να ξέρουν ποιά είναι αυτά τα τοπικά προϊόντα ή γεύσεις όταν τους ρωτούν;
Και μήπως άραγε όχι μόνον οι εμπλεκόμενοι με τον  τουρισμό, αλλά και όλοι μας, να εντάξουμε ως πρώτη επιλογή τα ροδίτικα  προϊόντα , φαγητά ή κρασιά αναδεικνύοντας μέσα και από εκεί ήθη, έθιμα, πολιτισμό;Nα γίνει αισθητή σε όλους μας η ουσία του αρχαιότατου κόσμου που μας περιβάλλει, που τον ζούμε, κι είναι ουσία ολοζώντανη, παρούσα, δραστική, σήμερα, στον δύσκολο καιρό μας. Η λησμονημένη και ταπεινωμένη ύλη του περιβολιού, του χωραφιού, οι χυμοί και οι γεύσεις τους, φέρνουν τη μνήμη, τον αναστοχασμό, τη συνείδηση. Το ρίζωμα, τις ρίζες μας. Με τη συνείδηση έρχεται και η περηφάνια.  Να ξέρεις ποιος είσαι, ποιες φωνές αντηχείς...


΄Ετη μπροστά
Κι ενώ εδώ, πρόκειται να… αρχίσει η καταγραφή τοπικών προϊόντων, στην Σαντορίνη βρίσκεται  αυτές τις ημέρες η βαριά βιομηχανία της Ιταλίας. Φορείς από την Φλωρεντία και την Τοσκάνη, πόλεις που αποτελούν την βαριά βιομηχανία του ιταλικού τουρισμού ,υπογράφουν σύμφωνο συνεργασίας με το νησί , με σημαντικές πρωτοβουλίες προώθησης του τουριστικού προϊόντος και κυρίως ότι αφορά την ανάπτυξη και προώθηση του αγροτουρισμού, όπου η Τοσκάνη είναι πρωτοπόρος. Και όλα αυτά, με το σκεπτικό όχι μόνο της βελτίωσης του τουριστικού προϊόντος και της προβολής του νησιού, αλλά και με στόχο την επιμήκυνση της σεζόν μέσα από τον αγροτουρισμό.Μια πρωτοβουλία της  Ένωσης Συνεταιρισμών Θηραϊκών Προϊόντων,  ( ναι υπάρχει και τέτοια ένωση…) σε συνεργασία με το Ελληνο-Ιταλικό Επιμελητήριο της Αθήνας.
Αγροτουρισμός στην Σαντορίνη… Σκεφτείτε λίγο το ανάγλυφο της Σαντορίνης και μετά κάντε μια νοερή βόλτα στο ανάγλυφο, την φύση και τις καλλιέργειες της Ρόδου. ‘Οσες δεν αφήνουμε να ξεραθούν τέλος πάντων…
Κάντε και ένα flash back, στην βιομηχανική ιστορία του νησιού,  και απαριθμείστε τα τοπικά προϊόντα που παρήγε. Και μετά συνεχίζουμε την απαρχή της...καταγραφής, ενώ οι άλλοι τρέχουν έτη μπροστά.