Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Balthazar

Διαβάζοντας το  blog του Ν. Δήμου, κάτι σε ανάμεσα και νοσταλγία και μελαγχολία ήρθε και κάθησε ανάμεσα στην οθόνη, μέσα από τις λέξεις, μέσα απ' τις φωτογραφίες.
Αυτό το αρχοντικό στους Αμπελόκηπους, ήταν η καλυτερή μου αθηναϊκή γωνιά. Την είχα "ερωτευθεί", με μια εμμονή ως επιλογή και μέτρο σύγκρισης μέχρι σήμερα.
Δεν υπήρχε άνθρωπος, παρέα, χειμώνα καλοκαίρι να ρωτήσει "που να πάμε;" και να μην πάρει την απάντηση "στο Balthazar". Δεν υπάρχει συζήτηση για εστιατόριο, για νεοκλασικά, για ατμόσφαιρα, για ποιότητα που να μην αναφέρω το Balthazar.
Δεν ήταν η κουζίνα του.Aυτή δεν ξέρω αν μπορώ να την θυμηθώ, τόσο, όσο ο N.Δήμου.' Iσως γιατί άλλα με οδηγούσαν πάντα εκεί. ' Ηταν το κάθε δωμάτιο του που διάλεγες να καθήσεις να φας, οι καθρέφτες του, τα διακοσμητικά γήψινα στα ψηλά ταβάνια του, οι πολυέλαιοι, τα ξύλινα στενόμαρκα παράθυρα, ο κήπος του το καλοκαίρι...Ο αέρας, η φινέτσα, ο αισθησιασμός μιας άλλης εποχής σε έκαναν  να αισθάνεσαι πως δεν είσαι σε εστιατόριο, αλλά σε κάποιο σπίτι καλεσμένος ή στο σπίτι σου, με μεταμόρφωνε σαν άλλη Σταχτοπούτα από την στιγμή που ανέβαινα τη μαρμάρινη σκάλα του έως την ώρα που έβγαινα από την σκαλιστή σιδερένια πόρτα της αυλής.
Η μνήμη έχει και μυρωδιές και χρώματα. Κι όλες απόψε έχουν το όνομα "Βalthazar"


Tις ξαναζωντάνεψε η δημοσίευση του Ν.Δήμου με αφορμή  μια έκδοση βιβλίου  
"Η Κουζίνα του Balthazar, 1973 – 1983" και τον υπότιτλο: "Συνταγές και ιστορίες από ένα εστιατόριο της Αθήνας" από την κόρη των δημιουργών του "Βalthazar". Και απόλυτα θα συμφωνήσω με την σημείωση του αρθρογράφου σχετικά με τον υπότιτλο "(Ένα εστιατόριο – τι ταπεινοφροσύνη! Όσο υπήρχε, ήταν ΤΟ εστιατόριο)."




 Δεν ξέρω αν θυμάμαι την Βινεγκρέτ, αλλά τον καθρέφτη της φωτογραφίας με τον πολυέλαιο να καθρεφτίζεται μέσα τον θύμάμαι σαν να' ταν χθες...

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Ο άνεμος στο νησί





Ο άνεμος είναι άλογο
άκου το πώς τρέχει
στη θάλασσα, στον ουρανό.


Θέλει να με πάρει, άκου
πώς περιτρέχει όλη τη γη
για να με πάρει μακριά.

Πάμπλο Νερούδα







Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Δείκτης ευημερίας

Δεν θα μπορούσε κάποιος να μην επιβραβεύσει την προσπάθεια του Δημάρχου, να βρει τρόπους για να αντιμετωπίσει και να ενισχύσει την ήδη υπάρχουσα θλιβερή κατάσταση ανθρώπων, τώρα που η κρίση άρχισε να ξεδιπλώνεται στην ποδιά των φτωχών.
Μια προσπάθεια που δεν πρέπει να σταματήσει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον του Δημάρχου, τώρα που η κρίση γιγαντώνεται και το κόστος το καταβάλλουν (φυσικά) οι φτωχοί. 
Όσο για εκείνους που μέχρι τώρα κατάφερναν να κρατούν το κεφάλι τους μια σπιθαμή πάνω από την επιφάνεια της φτώχειας, τα μέτρα "σταθερότητας" εγγυημένα  θα τους σπρώξουν κάτω από αυτήν (αν δεν το έχουν ήδη κάνει) και το νούμερο όλο και θα μεγαλώνει στις λίστες καταγραφής των φτωχών κι ανέστιων.
Θα μεγαλώνει ο κύκλος των παιδιών που στερούνται το σχολείο, το παιχνίδι, την ξεγνοιασιά. 
Θα μεγαλώνουν τα νούμερα των ηλικιωμένων που θα μετρούν τα ψιλά τους αντιμέτωποι με την φρικτή επιλογή του να αγοράσουν τρόφιμα ή φάρμακα. 
Θα πιάνονται όλο και πιο πολλοί από τα πλοκάμια του τέρατος το οποίο τρέφεται από την κρίση και τους κάνει όλο και πιο ανήμπορους να αποδράσουν.
Ας έχει στο μυαλό του ο Δήμαρχος, το ότι μια κοινωνία -όπως και μια οικογένεια, μια παρέα, ένα χωριό- θα έπρεπε να κρίνεται όχι από το μέσο εισόδημά της, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στα ανήμπορα και ασθενέστερα μέλη της. 
Η αξιοπρέπεια των αδύναμων και οι δυνατότητες των φτωχών να αποδράσουν από την μέγγενη της φτώχειας έπρεπε να είναι ο βασικός δείκτης ευημερίας μιας χώρας, ενός τόπου.
Ας είναι πρώτος αυτός που θα αποκαταστήσει στη συνείδηση των πολιτών του το κράτος Πρόνοιας και Δικαίου που είναι ανύπαρκτο σ' αυτή τη χώρα και απαραίτητο τώρα περισσότερο από ποτέ.
Ας είναι πρώτος αυτός που θα ξεκινήσει τον πόλεμο ενάντια στη "χειρότερη μορφή βίας", όπως είχε χαρακτηρίσει την φτώχεια ο Γκάντι.
Ας είναι αυτός οδηγός καθημερινά και συνεχώς, σε μια προσπάθεια να ανεβάσουμε όλοι μαζί τον δείκτη ευημερίας της κοινωνίας του τόπου μας. Αυτής. Tης αληθινής και όχι της βιτρίνας της ευμάρειας του τουρισμού.
Ας είναι πρώτος αυτός που θα στρέψει την προσοχή του σε ιστορίες για ανθρώπινα κουρέλια που παλεύουν να επιβιώσουν. 
Για ραγισμένες ζωές και άνεργες μέρες. 
Για εφιαλτικά χρέη και πνιχτούς, ανεπίδοτους λυγμούς. 
Για έρημες προθήκες και απελπισμένα βλέμματα. 

εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου" 

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

"Ερωτεύειν το Ερωτεύεσθαι"

Λένε, πως οι ιππότες προσπαθούσαν να ερωτευτούν το συναίσθημα που ένιωθαν για τη γυναίκα, και όχι εκείνη την ίδια, ώστε να ελέγξουν την αυτοσυγκράτησή τους, διότι η ψυχή τους ήταν αφοσιωμένη στο Θεό. Δεν θα μιλήσω για τα τάγματα των ιπποτών και την ιστορία τους. Αυτό μπορεί να το κάνει κάποιος μόνος του διαβάζοντας και ψάχνοντας τα χιλιάδες διαφορετικά γραφόμενα και μέσα απ’ αυτά να ανακαλύψει την αλήθεια. Ή τουλάχιστον την αλήθεια του…
Η ουσία είναι πως οι ιππότες θυσίαζαν και τη ζωή τους για μια γυναίκα, αλλά και για τον ίδιο τον Θεό, που υπηρετούσαν. Έχοντας ένα βράδυ στη συχνότητα των fm την εκπομπή του Νίκου Γκαραβέλα τον άκουσα να λέει : «Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα γυναίκες που ψάχνουν για ιππότες. Ευτυχώς… Δεν ξέρω αν υπάρχουν ιππότες, όμως. Δεν ξέρω…»
Μέσα στα δύο “ευτυχώς” και “δεν ξέρω” του αγαπημένου μου παραγωγού, άρχισαν οι σκέψεις μου να πηγαινοέρχονται προβληματισμένες. Κι αρχίζω να σκέφτομαι πώς μπορεί μια αξία να παρθεί και να μεταλλαχθεί ανά τους αιώνες, προσφέροντας νέες αξίες μέσα σε μια εποχή, όπου οι περισσότερες έχουν αλλοτριωθεί.
Ακούω και διαβάζω για τον έρωτα σήμερα. Διακρίνω ένα απροσδιόριστο άγχος και μιαν άρνηση, που μπολοκάρουν και αλλοιώνουν την αντίληψη για το πιο όμορφο συναίσθημα που υπάρχει! Κι αυτό που συμβαίνει, μου θυμίζει κι εμένα κάτι… Φοβίες. Πολυδιάστατες και σκοτεινές για τα παράλληλα συναισθήματα που συνοδεύουν τον έρωτα.
Ας σκεφτούμε, πως ο έρωτας ίσως δεν πονάει όσο νομίζουμε τελικά. Ίσως είμαστε εμείς αυτοί που προκαλούμε αυτόν τον αβάσταχτο πόνο με τον τρόπο που αποκωδικοποιούμε τα πράγματα. Γιατί οι άνθρωποι έχουμε ντυθεί με το “εγώ” μας και όλα τα παρακολουθούμε αυστηρά μέσα από το πρίσμα του. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τίποτα από ό,τι μας συνθέτει, ενώ το προσδοκούμε από τους άλλους.
Σε τελική ανάλυση, τα παράλληλα συναισθήματα του έρωτα διασταυρώνονται με όλα τα υπόλοιπα αυτής της ανθρώπινης ύπαρξης, κι αναρρωτιέμαι μήπως υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που τα πράγματα έχουν εξελιχθεί σ’ αυτήν την οπτική. Μια οπτική που φοβάται την πτώση, αλλά δε λαχταράει την ανύψωση.
«Το κινούν αίτιον του σύμπαντος είναι ο έρως», έλεγε ο Πλάτων. Ο έρωτας είναι ενέργεια. Η ενέργεια διεγείρει το συναίσθημα. Το συναίσθημα γεννά ιδέες. Οι ιδέες γεννούν επαναστάσεις. Και συνεχίζω ν’ αναρρωτιέμαι. Αν το να μην είμαστε ερωτευμένοι με τον έρωτα, είναι κάποια μορφή καταστολής. Να πούμε μόνοι μας «ναι» στη στέρηση της μοναδικής αληθινής ελευθερίας μας.
Κατάπιαμε αμάσητη την πεποίθηση πως το συναίσθημα περιπλέκει τα πράγματα και δεν προβληματιστήκαμε πως αφαιρώντας το, νεκρώσαμε τις αισθήσεις μας και τα περιπλέξαμε περισσότερο. Αυτό που περιπλέκει σήμερα τον έρωτα είναι ο σκοπός και ο τρόπος.
Όταν ο σκοπός είναι άδειος από φιλοσοφία και αίσθηση, τότε η ίδια η προσπάθεια υποβαθμίζεται και μετατρέπει όλη την, κατα τ’ άλλα υπέροχη, διαδικασία του έρωτα σε κάτι άγαρμπο. Κι έτσι, στο τέλος δεν θ’ αφήσει κανένα ίχνος του πάνω σου για να πορευτείς στη ζωή, αλλά θα ρουφήξει το μέσα σου και θ’ αδειάσει τ’ αποθέματά σου.
Ο έρωτας είναι αυτός που πρέπει να μας γεμίζει και να μας εφοδιάζει. Η φύση μας διδάσκει το παιχνίδι του. Κι εμείς οφείλουμε στον εαυτό μας να τον ξαναερωτευτούμε! Να γεννήσουμε μια νέα ιδέα, με διαφορετική αξία, και να την εκφράσουμε. Γιατί ο τρόπος έκφρασης των ιδεών είναι σημαντικότερος από τις ίδιες τις ιδέες.
Να δημιουργήσουμε μια νέα ιπποσύνη, μιας νέας εποχής.

(Ράνια Αηδώνη aixmi.gr)

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

"Πρώτα ο μαθητής"

Ξεκίνησε και έληξε χθες, η πολυαναμενόμενη δημόσια διαβούλευση για τις Συνενώσεις-Ιδρύσεις Σχολικών Μονάδων με ένα κείμενο που φέρει την υπογραφή της Υφυπουργού Παιδείας κ. Εύης Χριστοφιλοπούλου.
Διαβάζοντας κάποιος την τοποθέτηση αλλά και τις ερωτήσεις που τίθενται για διαβούλευση, απορεί για τον λόγο που αυτή γίνεται , αφού για το υπουργείο θεωρούνται a priori αναγκαίες οι συνενώσεις. 
Αναζητούνται άλλα επιχειρήματα πλην του οικονομικού που προτάσσεται;
Βέβαια στο κείμενο της διαβούλευσης (δύο μόλις σελίδων για τόσο μεγάλο ζήτημα) αναφέρεται ότι τον πρώτο λόγο θα τον έχουν οι Τοπικές Αυτοδιοικήσεις. Δηλαδή αν τεθεί το δίλημμα σε αυτοδιοικητικές αρχές, φτωχών περιοχών, να συνενώσουν τα σχολεία αλλιώς θα πρέπει να χτίσουν καινούργια (καθώς κρίνονται ακατάλληλα τα υπάρχοντα) που θα βρουν χρήματα σε δύσκολους οικονομικά καιρούς και με τους περισσότερους Δήμους της χώρας υπερχρεωμένους; Σε ένα τέτοιο εκβιαστικό δίλημμα, δε θα συμφωνήσουν;
Και το υπουργείο που για όλα έχει λύσεις, με τις συνενώσεις προαποφασισμένες, προτείνει και λύσεις για να αντιμετωπισθούν τα έξοδα μεταφοράς των μαθητών. Λεωφορεία ναυλωμένα, ταξί και γονείς-οδηγοί!!
Εάν έχουν αποφασίσει πως συνενώσεις θα γίνουν, έχουν υποσχεθεί στην τρόικα και υπογράψει στο μνημόνιο, να σαρδελοποιήσουν τα παιδιά μας στις αίθουσες, να μειώσουν το εκπαιδευτικό προσωπικό, να κόψουν τις δαπάνες παιδείας -αντί για τα δις που είχαν ως προτεραιότητα γι' αυτήν και την Υγεία- τι άλλο θα μπορούσαμε σ' αυτό το πλαίσιο να διαβουλευθούμε πλην του ότι θα μείνουμε άφωνοι με το :
"Σ’ αυτό το πλαίσιο, η προώθηση μεταβολών στις σχολικές μονάδες υπηρετεί τη βασική αρχή της εκπαιδευτικής πολιτικής πρώτα ο μαθητής”"

Πρώτα ο μαθητής”
"Η λογική των συνενώσεων και των ιδρύσεων σχολείων είναι εκπαιδευτική και τα κριτήρια πρωτίστως παιδαγωγικά. Είναι κρίμα να υπάρχουν παιδιά σε ολιγοθέσια σχολεία, σε χωριά που είναι σε κοντινή απόσταση, λιγότερο από δέκα λεπτά το ένα από το άλλο.” (από τοποθέτηση της κυρίας υφυπουργού για το θέμα “συνενώσεις” στον Κυριακάτικο τύπο).
Σωστά κυρία Χριστοφιλοπούλου. "Πρώτα ο μαθητής" ως γνωστόν. 
Παιδαγωγικότατο το μέτρο να ξυπνάει και να πηγαίνει στο διπλανό χωριό. Και ο γονιός του να κάνει και τον εθελοντή γονέα-οδηγό!
Είναι μέσα στα παιδαγωγικά σας κριτήρια αυτό που λέγεται ψυχολογία. To πόσο αρνητικά θα λειτουργήσει αυτή η ταλαιπωρία σ'αυτές τις τρυφερές ηλικίες. Να το μισήσει όσο γίνεται πιο νωρίς το σχολείο.
Απλά πράγματα. ΄Οσα σχολεία υπολειτουργούν αντί να τα βελτιώσουμε και να αναβαθμίζουμε έτσι τα χωριά της περιφέρειας να τα κλείσουμε.
Δεν του φτάνει η ταλαιπωρία και το βάσανο της στειρότητας, της βαθμοθηρίας και του αγχωτικού ανταγωνισμού που κάνει τα παιδιά να μισούν το σχολείο αντί να το θεωρούν χαρά της γνώσης και της δημιουργίας, να του δώσουμε κι άλλο ένα κέντρισμα κατά το υπουργείο “παιδαγωγικό”...
Δεν θα μου φανεί παράξενο, αν αρχίσουμε να βλέπουμε μετακινήσεις μαθητών και των οικογενειών τους για μόνιμη εγκατάσταση σε αστικά κέντρα. Κάτι σαν αυτό που γινόταν το ’60 και το ’70. 
Τελικός στόχος όμως, όπως φαίνεται, είναι να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών που θα φτάνουν στο λύκειο (όχι με εξετάσεις, αλλά με κριτήριο ουσιαστικά τη γεωγραφία της κατοικίας των γονέων και το... τοπικό κλίμα) και κατά συνέπεια και στο πανεπιστήμιο.
Σκέφτηκε ποτέ η εν λόγω κυρία, πόσο μόνα είναι τα χωριά δίχως σχολείο; 
Το σχολείο είναι γι αυτά πηγή πολιτισμού, σημείο αναφοράς. 
Δίχως σχολείο το χωριό απογυμνώνεται από κάθε μορφωτικό και πολιτιστικό εφόδιο προσφερόμενο σ' αυτήν την μικρή κοινωνία. 
' Εστω κι αν αυτά ήταν το ελάχιστο από το προσδοκόμενο και επιβεβλημένο στις αρχές του 21ου αιώνα.
Ντροπή! Θα έπρεπε κάθε υπουργός που θέλει να εφαρμόζει μέτρα, πρώτα να κάνει μια πρακτική εφαρμογή στον ίδιο, για να τεστάρει την...αποτελεσματικότητα. 
Εν προκειμένω να κάνει και τον γονέα-οδηγό, πηγαίνοντας και το δικό του παιδάκι στο διπλανό που απέχει 10 λεπτά πριν αποφασίσει αν “είναι κρίμα” να λειτουργεί το σχολείο.
Τουλάχιστον διαλύουν ότι διαλύουν, αλλά να μας έκαναν και τη χάρη να μη μιλούν προκαλώντας. 
' Η είναι καλύτερα έτσι μήπως και ξυπνήσουμε πιο γρήγορα;

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Για τα παιδιά της Σκέψης και της Δημιουργίας

Η επίσκεψη του Δημάρχου (μια εβδομάδα μετά την ορκωμοσία ως πρώτη προτεραιότητα (;) ) στις ημιτελείς αθλητικές υποδομές και το ενδιαφέρον του να εξακολουθήσει η χρηματοδότησή τους από εθνικούς πόρους για να ολοκληρωθούν και να ενισχυθεί η αθλητική υποδομή του νησιού, μου έφεραν στο νου το προεκλογικό τέταρτο “Π” του κ. Κουσουρνά που ήταν τα "Παιδιά". “Παιδικές χαρές, παιδότοποι, ελεύθεροι χώροι που θα γίνουν γυμναστήρια, και "ο Δήμος Ρόδου είναι καιρός να αρχίσει να εκπονεί προγράμματα μαζικού αθλητισμού που θα απευθύνονται σε παιδιά αλλά και σ’ όλες τις ηλικίες." διαβάσαμε.
Mαζικός αθλητισμός....Κάθε πόλη και στάδιο κάθε χωριό και γυμναστήριο;
Μια πολιτεία άραγε στο "Π" της για τα παιδιά, θεωρεί ως σημαντικότερη την εκπόνηση προγραμμάτων μαζικού αθλητισμού από τα τόσα άλλα προβλήματα που απασχολούν τα παιδιά σήμερα;Τα παιδιά που καλούνται να βιώσουν κι αυτά την κρίση;
Και αν υποθέσουμε πως δεν μιλάμε για τα σοβαρά , που λέγονται ναρκωτικά, που λέγεται αλκοολισμός που λέγονται προγράμματα ενημέρωσης και πρόληψης, και θεωρήσουμε πως θέλει να ασχοληθεί με ψυχαγωγικά προγράμματα και καλής διαχείρησης του όποιου ελεύθερου χρόνου έχουν τα σημερινά παιδιά, γιατί επιλέγεται μόνον ότι έχει σχέση με άθληση και μάλιστα με την επισήμανση της ανάγκης του μαζικού αθλητισμού;
Που μαζικός αθλητισμός στην νεοελληνική σημαίνει ποδόσφαιρο ας μη γελιώμαστε στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Η ποδοσφαιροφιλία στις μέρες μας, έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας τέτοια, που ποδοσφαιρικοί όροι χρησιμοποούνται ακόμη και μέσα στο κοινοβούλιο, ή σε συζητήσεις πολιτικών πάνελ.
Κακό θα μου πείτε; ' Οχι.
Μέχρι του σημείου που θα σκεφτώ :με ποια σκοπιμότητα και ποιά κίνητρα οι κυβερνήσεις ξοδεύουν απίστευτο χρήμα κρατικό για να υποδαυλίζουν το ενδιαφέρον των μαζών για το ποδόσφαιρο; ( Γιατί επιμένω. Μαζικός αθλητισμός=ποδόσφαιρο. Τυχαίο που υποψήφιοι θεωρούν ως τίτλο τιμής να αναφέρουν στο βιογραφικό τους πως διετέλεσαν μέλη, πρόεδροι ή ιδρυτικά μέλη ποδοσφαιρικών σωματείων;)
Γιατί τα ποδοσφαιρικά γήπεδα έχουν διεθνείς προδιαγραφές πολυτελούς κατασκευής, ενώ τα κρατικά νοσοκομεία τριτοκοσμικές και σχολεία στεγάζονται σε κοντεϊνερς και σε κτίρια φυλακές;
Ενδιαφέρει τους πολιτικούς η "ψυχαγωγία" των πολιτών περισσότερο από την περίθαλψή τους ή την εκπαιδευσή τους; ( τα γήπεδα δεν χτίζοναι μόνο από ΠΑΕ αλλά και με χρήματα που χαρίζονται στις ΠΑΕ...)
Και θα συνεχίσω τη σκέψη μου: όσοι διεκδικούν και όσοι ασκούν την εξουσία σήμερα ποντάρουν απροκάλυπτα στον ορμέμφυτο πρωτογονισμό του ψηφοφόρου. Γιατί χειραγωγείται εύκολα και αποτελεσματικά.
'Eντεχνα και ακούσια χειραγωγείται ο πολίτης σε οπαδική συνείδηση, ανάλογης αυτής της άνευ κρίσης και σκέψης των οπαδών ομάδων.
Kαι το ερώτημα είναι γιατί " προγράμματα μαζικού αθλητισμού" και όχι " προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης";;; Σε κάθε χωριό και κάθε γειτονιά της πόλης.
Τα οποία θα προωθήσουν και διαδώσουν οι υπεύθυνοι με το ίδιο πάθος που ασχολούνται με τα κατά τόπους ποδοσφαιρικά σωματεία...
Μήπως γιατί τα άλλα που λέγονται "δημιουργική απασχόληση" ως ψυχαγωγία, θα είναι πράγματα που θα χρειαστεί να λειτουργήσει η σκέψη;
Μήπως γιατί θα είναι μέσα στα πλαίσια αυτού όλου που λέγεται ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ; ( αλήθεια αυτό το Πι ξεχάστηκε;)
Μήπως γιατί πολιτισμός είναι με την ευρεία έννοια, εκτός των γραμμάτων και των τεχνών, ο τρόπος ζωής, τα βασικά δικαιώματα του ανθρώπου, το σύστημα αξιών, οι παραδόσεις ;
Μήπως γιατί πολιτισμός με την στενή έννοια είναι το σύνολο των αξιών, οι γνωστικές και αισθητικές συνήθειες μιας κοινότητας , άρα πολιτιστική κληρονομιά, τέχνες, λογοτεχνία ή κινήματα σκέψης;
Τα παιδιά της κρίσης όλα αυτά τα έχουν σήμερα περισσότερο από ποτέ ανάγκη. Τόπους και χώρους να αναπτύξουν ΣΚΕΨΗ και δεξιότητες, να επανεφεύρουν μέσα από όλες τις εκφάνσεις της Τέχνης, του Πολιτισμού το χαμένο σύστημα αξιών και τον χαμένο καθημερινό τους πολιτισμό.

' Εχουν ανάγκη από δημιουργικές διεξόδους εκτόνωσης από το γκρίζο που τους επιβάλαμε, έχουν ανάγκη από τρόπους που τα κάνει να σκέπτονται και όχι απλά να εκτονώνονται σε κερκίδες...
Δείτε το κ.Δήμαρχε και σαν έναν τρόπο πρόληψης ενάντια στο μεγάλο πρόβλημα του αλκοολισμού και στο ακόμη μεγαλύτερο των ναρκωτικών. Αυτά δεν προλαμβάνονται μόνο με το “Νους υγιής εν σώματι υγιεί”. Οι αρχαίοι ταυτόχρονα “γύμναζαν” και το πνεύμα όταν το έλεγαν αυτό. Τα στάδια και τα γυμναστήρια που είχαν σε κάθε πόλη ήταν κεντρικοί άξονες διαπαιδαγώγησης, ωρίμανσης και βαθιάς και ουσιαστικής σύνδεσης του Πολίτη με την Πόλη του, τις δομές της, την λειτουργία της και όχι τόποι εκτόνωσης απλά... Θα μου επιτρέψουν λάτρεις του είδους αλλά θα πώ και παραγωγής χουλιγκάνων...

 "η Δημοκρατική της Ρόδου" 12.1.2011

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Μήπως μιζεριάζω;

" Είναι ανάγκη να καταπολεμήσουμε μια ασθένεια, θα έλεγα σχεδόν μια επιδημία, αυτήν της μιζέριας και της καταστροφολογίας, αυτή που λέει ότι όλα είναι μάταια, ότι είμαστε ανίσχυροι να διαμορφώσουμε τη δική μας μοίρα, ότι κάποιοι άλλοι θα αποφασίζουν για εμάς."
δήλωσε πριν λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός σε ομιλία του στους επικεφαλής των Γραφείων Τύπου και Επικοινωνίας Εξωτερικού.
Τι να πω εγώ τώρα; Η πραγματικότητα με υπερβαίνει, σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Ακούγοντας τον Πρωθυπουργό, άρχισα να αμφιβάλλω για την ψυχική μου υγεία. Μήπως πάσχω από καταστροφίτιδακι εγώ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ( έτσι δεν είπε ο κ.Παπανδρέου στον κ.Τσίπρα;) Μήπως έχω υπερευαισθησία; Μπας και με επηρέασαν τα δημοσιεύματα που έγραψαν ότι διπλασιάστηκαν επί μνημονίου οι αυτοκτονίες;Μήπως όντως είναιεπιδημία και κόλλησα από τον κ.Χρυσοχοίδη που μιζεριάζει κι αυτός στο παρακτορείο "Ρόϊτερ"λέγοντας "' Εχουμε έναν πολύ ισχυρό εχθρό,την κατάθλιψη,η οποία είναι πολύ βαθιά.'Εχουμε κατάθλιψη τόσο στην οικονομία όσο και στο δημόσιο αίσθημα" Μήπως είμαι αντιδραστική;
Μήπως δεν εννοώ να καταλάβω ότι είναι μιζέρια το 20% που υπολογίζεται πως θα αγγίξει η ανεργία μέχρι το 2012; Υπολογισμούς σύμφωνα με τον προϋπολογισμό και εκτιμήσεις του κ.Λοβέρδου, με την προηγούμενη ιδιότητα του ο οποίος μίλησε για 1.000.000 ανέργους! Με λεχοτανίλ ξεχνιούνται οι καινούργιοι άνεργοι του Δεκεμβρίου για να φτάσουμε αισίως τους 653.552 από τους 609.249 που ήταν τον προηγούμενο μήνα;
Ενα εκατομμύριο άνθρωποι χωρίς δουλειά σημαίνει πως όλες ανεξαιρέτως οι οικογένειες θα έχουν και από τουλάχιστον έναν άνεργο μέσα τους. Εναν άνθρωπο χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτική, χωρίς δικαίωμα στο όνειρο, χωρίς αξιοπρέπεια. Μήπως μιζεριάζω γιατί πιστεύω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα;
Μήπως μιζεριάζω και δεν εννοώ να καταλάβω ότι νέοι άνθρωποι επιλέγουν να αναζητήσουν τα ονειρά τους εκτός των συνόρων της χώρας; Μήπως μιζεριάζω γιατί το κυριότερο κεφάλαιο της χώρας, το ανθρώπινο, αυτό με γνώση και τεχνογνωσία, ψάχνει άλλες χώρες να το καταθέσει;
Μήπως καταστροφολογώ πιστεύοντας ότι μια χώρα που δεν σέβεται τους ηλικιωμένους της και τους ωθεί στην αναξιοπρέπεια, οδεύει μαθηματικά προς την καταστροφή και μόνο με την ολική επανέρχεται στην τάξη;
Και οι τελευταίες αντιστάσεις μου καταρρέουν ακούγοντας τον πρωθυπουργό να συνεχίζει τα αισιόδοξα:
“Το μεγάλο στοίχημα είναι να δημιουργήσουμε μια καλύτερη, διαφορετική Ελλάδα.Συνεχίζουμε τις μεγάλες αλλαγές για μια Ελλάδα με κοινωνική δικαιοσύνη, κράτος δικαίου, μια Ελλάδα παραγωγική, δημιουργική, που σέβεται τον πολίτη και δίνει προοπτική στους νέους."

Κατάλαβα ότι, για να φοβάμαι πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει το φάσμα της καταστροφής, ενώ η χώρα ετοιμάζεται να απογειωθεί, δεν πάσχω προφανώς από απλή ψυχική διαταραχή. Βρίσκομαι στα πρόθυρα βαριάς και βαθιάς, ίσως ανεπίστρεπτης νοητικής διαταραχής. 


Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Επίκληση στο φως...



Γιατί,  "ο τόπος μας έχει μικρύνει.Λιγόστεψε θανάσιμα το φως"...

ἄστερες ,ὲν ἀμφὶ κάλαν σελάνναν ἂψ
ἀπυκρύπτοισι φάεννον εἶδος ὄπποτα
πλήθοισα μάλιστα λάμπηι γᾶν ἀργυρία
Σαπφώ


κι ὅσ’ ἄστρα γύρω βρίσκονται
στὴν ἔκπαγλη σελήνη
παρευθὺς τὸ φωτεινὸ τους πρόσωπο
κρύβουν κάθε φορὰ ποὺ ἐκείνη ὁλόγιομη καταλάμπει
τὴ γῆ τὴ σκοτεινὴ ἀνεβαίνοντας ἀσημοκαπνισμένη

ελεύθερη μετάφραση Οδ.Ελύτης



Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Claro de luna


Συμπτωματικά βγήκα στον κήπο
και είδα ψηλά μίαν υπέρλαμπρη πανσέληνο
σε διαυγέστατο μαύρο στερέωμα.
Ένωσα ένα σφίξιμο.
Γιατί να μην είμαι είκοσι χρονών...
να... να...

Τι έκανα τότε με την πανσέληνο;

Ξενυχτούσα... τραγουδούσα... ερωτευόμουν...
Τα έκανα πραγματικά, ή τα διάβασα στα βιβλία;
Δεν είμαι πια τόσο σίγουρος.
Καλύτερα να μπω στο σπίτι, να κλείσω και τα παράθυρα.
Κάνει ψύχρα.
Αυτή η πανσέληνος με μπερδεύει.

N.Δήμου "Για μια άχρηστη πανσέληνο"


Τώρα πια...

Τώρα, μπορεί πια ο καθένας να μιλά και κυρίως να γράφει, για την αγωνία της εποχής, το αδιέξοδο, την απανθρωπία του αιώνα, τη χρεωκοπία των ιδεολογιών, τη βαρβαρότητα της μηχανής, για δίκες, για ρήγματα, για φράγματα, για ενοχές, για γρανάζια.
Όλα έχουν κωδικοποιηθεί, ταξινομηθεί, αποδελτιωθεί, έχουν περάσει στα λεξικά και στις εγκυκλοπαίδειες, προσφέρονται έτοιμα σε πακετάκια αυτοσερβιρίσματος, σε κάθε βαλάντιο προσιτά.
Θα ‘ρθει ένας καιρός που σε ζωολογικούς κήπους, σε τσίρκα και σε κέντρα παιδικής χαράς, θα συντηρούνται σε ειδικούς στεγανούς κλωβούς, άνθρωποι – δείγματα μιας περασμένης εποχής, προς ικανοποίησιν της περιεργείας του κοινού και προς χρήσιν των σχολείων και των επιδόξων συγγραφέων.
Μανώλης Αναγνωστάκης

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Πολιτική ανυπακοή

Ναι αλλά πως;;
"Η πολιτική ανυπακοή είναι η άρνηση ενός ή περισσότερων ατόμων απέναντι στην τήρηση ορισμένων νόμων, απαιτήσεων και εντολών της κυβέρνησης, ή μιας δύναμης κατοχής, χωρίς να καταφεύγουν στη βία. Είναι πρωτοβάθμια τακτική της μη βίαιης αντίστασης. Στην πιο μη βίαιη έκφραση της (γνωστή στα σανσκριτικά ως ahimsa ή satyagraha)θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι συμπόνια, με τη μορφή του σεβασμού στη διαφωνία.
Αυτό θα βρούμε αν αναζητήσουμε τον ορισμό της.
Σαφέστατο όπου κι αν ανατρέξετε η "μη βία".
Ο Χάουαρντ Ζιν που υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς στοχαστές του 20ού αιώνα.και πέθανε πρόσφατα μας λέει πολλά διαφωτιστικά:
Κατά τον Ζιν: 
Όταν η αδικία γίνεται νόμος και τάξη” (καλή ώρα...), τότε οι πολίτες πρέπει να αντιδράσουν με τη μέθοδο της πολιτικής ανυπακοής και την άμεση δράση. Η ανυπακοή ως όρος αποδίδεται στον ποιητή Θορό, επειδή πήγε φυλακή γιατί αρνήθηκε να πληρώσει τους φόρους του. Διαφωνούσε με τον πόλεμο του Μεξικού, όπου οι ΗΠΑ κατέκτησαν το Βόρειο Μεξικό και το προσάρτησαν στη χώρα τους. Αν θα μπορούσαμε να βρούμε ποιος ήταν ο πατέρας του όρου, τότε θα πρέπει να ανατρέξουμε στην Ελληνική Μυθολογία. Στον Προμηθέα
(ανυπακοή στους θεούς) και την Αντιγόνη (ανυπακοή στο κράτος).
Η μη βία δεν σημαίνει πασιφισμό ή ταξική συνεργασία, αποδοχή του συστήματος και παθητική αναμονή κάποιου καλύτερου μέλλοντος. Σημαίνει σθεναρή αντίσταση. Η ανυπακοή μπορεί να εκφραστεί με ποικίλους τρόπους. Μαζικές διαδηλώσεις, απεργίες, σαμποτάζ κάθε είδους (από προϊόντα έως επιβράδυνση των ρυθμών εργασίας), άρνηση συνεργασίας και καμπάνιες μεγάλης έκτασης για να κερδηθεί η συμπαράσταση του κόσμου. Ακόμα και εκκλήσεις προς άτομα της άρχουσας τάξης, με την ελπίδα πως ίσως έρθουν σε ρήξη με το αμαρτωλό τους παρελθόν.
Η απόρριψη της βίας είναι άρρηκτα δεμένη με τη δημοκρατία. Η βία δεν είναι αξία, όπως υποστηρίζουν διάφορες μικρές τρομοκρατικές ομάδες. Ο Ζιν υποστηρίζει πως αυτές οι ομάδες, επειδή αδυνατούν να συγκροτήσουν μια μαζική βάση λαϊκής υποστήριξης, καταφεύγουν σε μια απεγνωσμένη τακτική. Οι κυβερνήσεις προτιμούν τη βία αυτών των ομάδων γιατί μπορούν εύκολα να ελέγξουν αυτούς τους μικρούς πειθαρχημένους στρατούς και να τους διαβρώσουν, πράγμα αδύνατο σε μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις που όταν ξέρουν να αγωνίζονται, κατά κανόνα, κάνουν την κεντρική εξουσία να υποχωρήσει. 
Η άμεση δράση, πάντα σύμφωνα με τον Ζιν, δεν χλευάζει και δεν υποτιμά τα κεκτημένα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε σνομπάρει τις όποιες ελευθερίες. Απλά συνειδητοποιεί τα όριά τους και προχωράει.
Ο μεγάλος φιλόσοφος του Δικαίου Τζον Ρολς πήγε την πολιτική ανυπακοή ένα βήμα παραπέρα. Εθεσε τους κανόνες της. Οταν κάποιοι πολίτες νιώθουν ότι ο νόμος προσβάλλει τα δικαιώματά τους, οφείλουν να τον παραβούν τηρώντας όμως τρεις προϋποθέσεις: 1) η παραβίαση του νόμου να μην εμπεριέχει βία 2) να γίνεται δημόσια  3) οι παραβάτες να πληρώνουν το τίμημα της παράβασης. Το τελευταίο είναι κρίσιμο. Πρώτον, πιστοποιεί ότι οι παραβάτες δεν εξυπηρετούν ίδιον όφελος παραβαίνοντας το νόμο και δεύτερον μεγιστοποιείται το αποτέλεσμα της πολιτικής ανυπακοής. Είτε επικοινωνιακά είτε διά της νομολογίας που εκδίδει κάποιο δικαστήριο.
( Ο Μαχάτμα Γκάντι ήταν ο πρώτος που έκανε πράξη τις ιδέες του Θορό, ακολούθησε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ)
Προς το παρόν δεν βλέπω να υπάρχουν κινήματα και κυρίως άνθρωποι που θα μπουν μπροστά να την εμπνεύσουν, ερμηνεύοντας την έτσι όπως αυτή υφίσταται ως τρόπος αντίδρασης.Με συνθήματα και πέραν τούτου ουδέν δεν υφίσταται. Αντίθετα φοβάμαι ότι τώρα που η οργή κρέμεται σε μια κλωστή,εύκολα το θυμικό όλων μας επενδύεται ανεμπόδιστα στον κάθε "αγωνιστή" μπρουτάλ δήμαρχο ή στον κάθε σαλτιμπάγκο που δηλώνει ότι εκπροσωπεί "τους πολλούς εναντίον όλων"...Ούτε θέλω να φανταστώ τι θα γίνει όσο η οργή αυτή ψάχνει τρόπους εκτόνωσης...
Κι επειδή η πολιτική ανυπακοή κάποιων "ηγετών"του κινήματος "Δεν πληρώνω" καμια σχέση δεν έχουν με τα παραπάνω αλλά αντίθετα λειτουργούν έξω από το πλαίσιο που αυτή ορίζει, ας δούμε και την θέση του Περικλή Κοροβέση:
"Τέτοια κινήματα δεν είχαμε στην Ελλάδα. Και στο σημείο που υπάρχουν είναι σε μικροκλίμακα. Στη χώρα μας έχει επικρατήσει το τελετουργικό του αγώνα και όχι ο ίδιος ο αγώνας. Πενήντα-εκατό άτομα μπορεί να κλείσουν το κέντρο της πόλης και, αντί να κερδίσουν τη συμπάθεια του κόσμου, προκαλούν την μήνιν του. Πιο αποτελεσματικό θα ήταν μια διαμαρτυρία άλλης μορφής, που θα κέρδιζε έστω και έναν άνθρωπο που μέχρι εκείνη τη στιγμή αγνοούσε το αίτημά τους. Τώρα με τους αγρότες. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως όλο το δίκιο ήταν με το μέρος τους.
Το έμαθε κανείς; Μόνο αυτοί που το ήξεραν. Η τηλεόραση φρόντισε να διαδώσει πως οι αγροτοπατέρες κόβουν την Ελλάδα στη μέση για να παίρνουν τα επιδόματά τους και να κάθονται. Και εδώ θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ένα μεγάλο και εντυπωσιακό τελετουργικό. Ήλθαν και απήλθαν χωρίς να κερδίσουν τίποτα παραπάνω από την οργή αυτών που εμποδίστηκαν να κάνουν τη δουλειά τους.

Αν υπήρχε κίνημα ανυπακοής στην Ελλάδα, τότε θα βρίσκαμε μέσα σε κάθε σακούλα ψώνιων από τη λαϊκή και ένα διαφωτιστικό φυλλάδιο, για να καταλάβουμε όλοι τι χρωστάμε στους αγρότες. Και ίσως τότε το κίνημα να μην ήταν μόνο των αγροτών αλλά όλων εκείνων που καταναλώνουν αγροτικά προϊόντα. Δηλαδή όλων μας. Στο κάτω κάτω της γραφής, και η σπανακοτυρόπιτα αγροτικό προϊόν είναι. Φαντασθείτε στο περιτύλιγμά της να υπήρχαν τα αιτήματα των αγροτών!"(5.3.2010)

' Ενα φροντιστήριο στον Αλέξη δεν θα έβλαπτε.Μη μας πουλάει τσαμπουκάδες για πολιτική ανυπακοή...



(εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου 15.1.2011)

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Αγανακτήστε

"Θα ήθελα όλοι – ο καθένας από εµάς – να βρει τον λόγο του να αγανακτήσει. Είναι ένα πολύτιµο δώρο. Οταν κάτι σε κάνει να αγανακτείς, όπως αγανάκτησα εγώ εναντίον του Ναζισµού, γίνεσαι αγωνιστής, σκληρός και στρατευµένος. Γίνεσαι µέρος του µεγάλου ρου της ιστορίας – και αυτός ο ρους µας οδηγεί προς έναν κόσµο µε περισσότερη δικαιοσύνη και περισσότερη ελευθερία, όµως όχι την ανεξέλεγκτη ελευθερία της αλεπούς στο κοτέτσι".
(...)
"Οι λόγοι να αγανακτήσει κανείς µπορεί να φαίνονται σήµερα λιγότερο ξεκάθαροι. Ο κόσµος µοιάζει υπερβολικά περίπλοκος. Σε αυτόν τον κόσµο, όµως, υπάρχουν πράγµατα που δεν θα έπρεπε να ανεχόµαστε… Λέω στους νέους: Κοιτάξτε λίγο γύρω σας και θα τους βρείτε. Το χειρότερο από όλα είναι η αδιαφορία…"

"Αγανακτήστε"! Το βιβλίο του 94χρονου Γάλλου αντιστασιακού Στεφάν Εσέλ, που σαρώνει -σε πωλήσεις- στη Γαλλία (πάνω από 500.000 αντίτυπα μέσα σε δυόμισι μήνες). 
Ηρωας της γαλλικής Αντίστασης ο Εσέλ, χαίρει εκτιμήσεως στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς (είναι μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος). Γεννήθηκε στο Βερολίνο από Εβραίους γονείς, συνελήφθη από τους ναζί και φυλακίστηκε στο Μπούχενβαλντ, υπερασπίζεται τους μετανάστες και εσχάτως τους Παλαιστινίους... Εναντιώνεται στη "δικτατορία των χρηματοπιστωτικών αγορών", τάσσεται υπέρ της "ειρηνικής εξέγερσης", αλλά κατανοεί την προσφυγή στη βία από λαούς που "ζουν υπό στρατιωτική κατοχή", όπως οι Παλαιστίνιοι.

Γίναμε μαλλιά κουβάρια...

O ιστορικός του μέλλοντος,διαβάζοντας την επικαιρότητα των ημερών, αυτό που θα καταλάβει είναι πως μια χώρα ολόκληρη ψάχνει κάποιους "ντιντίδες" πολιτικούς ενός Φαήλου και ενός πρώην νομάρχη Ψωμιάδη και νυν περιφερειάρχη.
'Επίσης ψάχνει και κάποιους “κοπρίτες” και “ζώα” ενός Παγκάλου, αντιπροέδρου κυβέρνησης, οι οποίοι σαν “κοπρίτες” που ήταν πήγαιναν στα γραφεία των αρίστου ήθους πολιτικών για να βολευτούν στο δημόσιο και να τα “φάνε μαζί”.
Δεν ξέρω τι συνειρνούς μπορεί να κάνει...Κάτι σε γίναμε μαλλιά κουβάρια ίσως...
Ξέρω όμως τι θα γράψει στην περίπτωση που οι πολίτες-διεφθαρμένοι-κοπρίτες κληθούν να ψηφίσουν και παρ'όλα αυτά ξαναδεί νά έχουν επιλέξει τον ίδιο θίασο να ξανακάθεται στα ίδια έδρανα . 
Στην περίπτωση αυτή η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και γράφει τη λέξη "ΤΕΛΟΣ". Με μεγάλα, κεφαλαία και bold γράμματα. Θα κλείσει ο ιστορικός ήσυχα την πόρτα πίσω του και θα παραδώσει την ιστορία ενός τόπου στους “Φον Φούφουτους” του αντιπροέδρου.
Αν έχει και ποιητικό ίστρο εκείνη την ημέρα θα θυμηθεί Γκάτσο "Καληνύχτα Κεμάλ... αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ".

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Ρητορικός πατριωτισμός

Εκεί που τελειώνει η πολιτική, άρχίζει ο ρητορικός πατριωτισμός του πρωθυπουργού.
Απογυμνωμένος από την έννοια πατρίδα, διασταυρώνεται με τον αφελή εθνικισμό και λαϊκισμό ταυτόχρονα, του Αντώνη Σαμαρά. Αντιπατριώτες και με προθέσεις υπονομευτικής δράσης χαρακτηρίσθηκαν από τον πωθυπουργό προεκλογικά όσοι είχαν πρόθεση έστω και σαν σκέψη την καταψήφιση του ΠΑΣΟΚ. Με λεκτικούς ακροβατισμούς περί…πατρίδος, εντελώς κενούς πολιτικού περιεχομένου και ακόμη χειρότερα, προκλητικά εκβιαστικούς την ώρα που όλοι μας βρισκόμαστε σε μια ταπεινωτική εθνική πραγματικότητα.
Την ίδια ώρα που "πατριώτες" συνέλληνες έβγαζαν στις τράπεζες του Λιχτενστάιν πάνω από 22 δις ευρώ για να μην δικαιολογήσουν που βρήκαν αυτά τα λεφτά και για να μην φορολογηθούν ( σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος).
Την ίδια στιγμή που "πατριώτες συνέλληνες" είναι αυτοί που δεν αγγίζονται και δεν αγγίχτηκαν. Οι φοροφυγάδες επιχειρηµατίες ή οι πεινασµένοι” σοσιαλιστές που πλούτισαν παράνοµα επί ΠΑΣΟΚ ή οι πολιτικοί μιζαδόροι -και όσοι τρέφονται από αυτούς- ή οι δεξιοί παράγοντες που καταλήστεψαν το κράτος την τελευταία πενταετία.
Όσο δεινοπάθησε η έννοια του πατριωτισμού στα χέρια των κάθε λογής καιροσκόπων πατριδοκάπηλων που την αφυδάτωσαν από το ουσιαστικό περιεχόμενό της, άλλο τόσο δεινοπαθεί στα χέρια των σύγχρονων αρνητών της, που ασελγούν πάνω της αρνούμενοι πεισματικά να διακρίνουν απλές και αυτονόητες αλήθειες.
Ο πατριωτισμός, είναι κομμάτι μιας γενικότερης στάσης ζωής, που είναι ικανή να πείσει και να μεγαλουργήσει μαζί με πολιτική. Δεν είναι ευκαιριακή σημαία για καιροσκοπικά πολιτικά παιχνίδια.
Δεν είναι στιγμιότυπο ζωής. Είναι στάση ζωής που πρώτοι εμπέουν οι κυνερνώντες από βάθος χρόνου και σε βάθος χρόνου.
Οι μοναδικοί που εκ του αποτελέσματος δεν πείθουν...

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Πόσοι...


Πόσοι άνθρωποι απόψε αυτή την ώρα κλαίνε ολομόναχοι
Πόσοι απόψε αυτή την ώρα καίγονται μέσα από μεγάλα όνειρα, κρυώνουν απο λησμονιά
Πόσοι απόψε ξεκινούν περήφανοι και γυρίζουν νικημένοι
Πόσοι χωρίζονται για πάντα χωρίς να ξαναϊδωθούν
Πόσοι φωνάζουν απελπισμένα, 
Πόσοι σωπαίνουν πιο απελπισμένα...

ΜΜΕ και πολιτική του φόβου

"Φόβος: Η ιστορία μιας πολιτικής ιδέας" Ο τίτλος στο εξώφυλλο του βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα μοιάζει να αναφέρεται (και) στην κατάσταση στην Ελλάδα. Ο αμερικανός πολιτικός επιστήμονας και καθηγητής Κόρεϊ Ρόμπιν έγραψε το βιβλίο όταν μεσουρανούσε ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" και τη διεθνή πολιτική υπαγόρευε ο φόβος των τρομοκρατικών χτυπημάτων.
Σήμερα τη σκυτάλη στη φοβική ατζέντα παραλαμβάνει ο οικονομικός φόβος, καθώς καλούμαστε να φτωχύνουμε για να μην πτωχεύσουμε.Η κάμερα της εξουσίας αλλάζει γωνία λήψης.
 Θεωρώ ότι οι αλλαγές στο ρόλο των δημοσιογράφων και της δημοσιογραφίας γενικότερα στην πολιτική του φόβου είναι μία από τις σημαντικότερες εξελίξεις των τελευταίων χρόνων. Οταν έγραψα το Φόβο” η μπλογκόσφαιρα ήταν ακόμα στο ξεκίνημά της. Υπήρχε κριτική απέναντι στα ΜΜΕ, αλλά περιοριζόταν σε κάποιες λίγες αριστερές φωνές. Πλέον η κριτική απέναντι στα ΜΜΕ εκφράζεται από περισσότερες πηγές, με μεγαλύτερη δριμύτητα, από αρθρογράφους που επιτελούν έργο ζωτικής σημασίας. Μπορεί αυτές οι φωνές να μην επαρκούν για να αναχαιτίσουν τη χιονοστιβάδα πολιτικού φόβου -πολλοί από αυτούς έγραφαν ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ χωρίς να καταφέρουν να τον σταματήσουν-, προσφέρουν όμως ένα πολύτιμο βήμα στα κοινωνικά κινήματα και στους ακτιβιστές, για να εκφράσουν την κριτική τους και να αρθρώσουν εναλλακτικές προτάσεις. Οι δημοσιογράφοι εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να υπηρετούν το μηχανισμό του φόβου, έχουν όμως να αντιμετωπίσουν κάποιους πολύ σοβαρούς αντιπάλους – και αναφέρομαι κυρίως στα ανεξάρτητα μέσα στο διαδίκτυο”.
Κόρεϊ Ρόμπιν

Η ζωή που διαβαίνει...

Κι είμαστε νέοι, πολύ
νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε, τι να 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!


Καλό Ταξίδι Κατερίνα...


Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Το όνειρο




Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό
Στ’ όνειρο που είδα χθες το βράδι
Κι ήμουν απ’ τη μια του κύκλου εγώ
Κι εγώ κι από την άλλη
Κι είδα ένα παιδί, μικρό παιδί
που έπαιζε και μού ’ριχνε στα ζάρια
το ύστερο του πόθου μου φιλί
τα πρώτα παιδικά μου χάδια...

Κι είδα τις ελπίδες μας σκιές
Βάδιζαν αμίλητα εμπρός μου
σύμβολα, σημεία και μυστικές μορφές
αυτού του μάταιου κόσμου
Και είκοσι αιώνες σκοτεινοί
έφταναν στο τέλος τους πια τώρα
Κι από ένα κόσμο σ’ άλλονε τελικά εμείς
περνάμε, λέει, ώρα την ώρα...

Μόνον ο χρυσός λάμπει;

"Λες κι αθάνατος
κουβεντιάζει
για μαγαζιά και οικόπεδα
έτσι αγοράζει
κι έτσι πουλάει
λες κι αθάνατος
(Τ. Μιχόπουλος, Αθάνατος)
Το εθνικό πρόβλημα δεν είναι μόνον (ή τόσο) η επαπειλούμενη δημοσιονομική κατάρρευση. Είναι κυρίως και πρωτίστως η πλήρης επικράτηση του πλούτου (και των πλουσίων) επί παντός άλλου αγαθού (και αγαθών ανθρώπων). Στη μεταπολίτευση είδαμε το πράγματι ακραίο φαινόμενο της ταύτισης των υλικών αξιών με τις ηθικές και τις πολιτικές αξίες. Ακραίο, ιδίως για μια χώρα που επαίρεται για τον πολιτισμό και την Παιδεία της (έστω σε παρατατικό χρόνο).
Ο έχων και κατέχων, που ο Θεός (του καπιταλισμού;) τον ευλόγησε να διαθέτει όλα τα ελέη, αυτοπροβάλλεται και ετεροπροσδιορίζεται ως ηθικόν στοιχείον και προτείνεται από διάφορους φορείς ως πολιτική λύση από τα σημερινά αδιέξοδα.
ΕΧΟΥΜΕ (ανεπαισθήτως;) υπερβεί ακόμα και την εξίσωση του νόμιμου με το ηθικό και προχωράμε ακάθεκτοι στην επιβράβευση της «αγίας (τροϊκανής) τριάδας»: πλούσιος = ηθικός = εθνικός σωτήρ.
ΟΙ κερδοσκοπήσαντες επί μακρόν σε βάρος του λαού, οι ομοτράπεζοι και υπηρέτες τους, οι κόλακες και οι γελωτοποιοί τους βγάζουν από τα μπαούλα τα κλεμμένα λάφυρα και μας τα παρουσιάζουν ως χορηγίες ή και ευεργεσίες για τη σωτηρία της χώρας.
ΤΟ 'χω ξαναγράψει. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ενδημούν στη δημοκρατία μας κάποιοι διεφθαρμένοι. Το πρόβλημα είναι ότι οι εν λόγω διεφθαρμένοι τιμώνται από τη δημοκρατία μας ως άξια τέκνα του Γένους.
ΧΑΣΑΜΕ -μέσα στο γενικό κλίμα ανομίας και ανασφάλειας- τον ηθικό μας μπούσουλα. Δεν ισχυρίζομαι ότι όποιος είναι πλούσιος δεν μπορεί να είναι και ηθικός και πολιτικά χρήσιμος. Ούτε πιστεύω ότι κάθε πολιτικός για να είναι ηθικός πρέπει να είναι και φτωχός. Η μέχρι σήμερα όμως εμπειρία στα συμβαίνοντα στον πολιτικό και ευρύτερα δημόσιο χώρο της πατρίδας μας περισσότερο τείνει προς τον εντοπισμό κατασκευασμένων από μηχανής(;) σωτήρων παρά στην αναγνώριση ανιδιοτελών υπέρ πατρίδας θυσιαζομένων.
Η σωτηρία της πατρίδας έχει καταστεί σύνθημα και πρόσχημα περιστολής και καταστολής και όχι ηθικής ανύψωσης και εθελοντικής προσφοράς.
ΑΥΤΗ την ώρα δεν έχουμε ανάγκη από δήθεν μάγους των οικονομικών μεγεθών, προφήτες των μελλοντικών εξελίξεων ή «μυθικούς ήρωες» που ντύθηκαν Αϊ-Βασίληδες, Ηρακλείς ή Γίγαντες.
ΑΡΚΕΤΑ με τους κάθε είδους «αθάνατους». Μας χρειάζονται έντιμοι, καθαροί, συνεπείς θνητοί που γνωρίζουν τα όρια της αν(τ)οχής των ανθρώπων και της κοινωνικής συνοχής και ειρήνης.
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ πολλούς, απλούς και καλούς ανθρώπους που θα δουλέψουν αμισθί για την τιμή να προσφέρεις όρθιος και όχι για να κερδίσουν μια θεσούλα στο Πάνθεον των «καθισμένων» Δι-Εθνικών(;) Δωρητών(;).

Μεγαλυνάρι


' Ενας ύμνος στην ομορφιά! Σε ότι ο καθένας ορίζει σαν ομορφιά...
Mια απόδραση από την όζουσα πραγματικότητα...

Τ' όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι
Τ' όνομά σου : νερό στην πηγή.
Τ' όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχόμενων άστρων.
Τ' όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.

Τ' όνομά σου : ρινίσματα ήλιου
Τ' όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ' όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ' όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την 'άνοιξη πίσω τους

Τ' όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο
Τ' όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα
Τ' όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα
Τ' όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.

Τ' όνομά σου : ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι
Τ' όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους
Τ' όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο
Τ' όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.

Τ' όνομά σου : ροδόφυλλο σ' ενός βρέφους το το μάγουλο
Τ' όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλων
Τ' όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.
Τ' όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα

Τ' όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων
Τ' όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε

Τ' όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.
Τ' όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ

Νικηφόρος Βρεττάκος

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Je te l'ai dit


Je te l'ai dit pour les nuages
Στο είπα για τα σύννεφα
Je te l'ai dit pour l'arbre de la mer
Σου το 'πα για το θαλασσόδεντρο
Pour chaque vague pour les oiseaux dans les feuilles
Για κάθε κύμα για τα πουλιά μες στις φυλλωσιές
Pour les cailloux du bruit
Για τα χαλίκια του θορύβου
Pour les mains familières
Για τα οικεία χέρια
Pour l'oeil qui devient visage ou paysage
Για το μάτι που γίνεται πρόσωπο ή τοπίο
Et le sommeil lui rend le ciel de sa couleur
Και ο ύπνος του δίνει τον ουρανό του χρώματός του
Pour toute la nuit bue
Για όλη τη νύχτα που ήπιαμε
Pour la grille des routes
Για το κιγκλίδωμα των δρόμων
Pour la fenêtre ouverte pour un front découvert
Για το ανοιχτό παράθυρο για ένα ακάλυπτο μέτωπο
Je te l'ai dit pour tes pensées pour tes paroles
Στο είπα για τις σκέψεις σου για τα λόγια σου
Toute caresse toute confiance se survivent.
Επιβιώνουν όλο τρυφερότητα όλο εμπιστοσύνη.

Ναι...αλλά απαιτούμε!

Σκέψεις για να ανοιχθεί κατάλογος εθελοντών για οποιαδήποτε υπηρεσία μπορούν να προσφέρουν στο Νοσοκομείο Ρόδου κάνει η διοίκηση για να μπορέσει να αντιμετωπισθεί η τραγική κατάσταση,μετά και την λήξη της σύμβασης με την νομαρχιακή εταιρία "Γαληνός",διαβάσαμε σε δημοσίευμα της εφημερίδας "Γνώμη".
Σκέψεις αντικρουόμενες και προβληματισμός στον πολίτη μετά απ'αυτό...
Από την μία να θέλει να είναι από τους πρώτους που θα πάνε να γραφτούν στον κατάλογο και από την άλλη οι σκέψεις και οι λόγοι που φτάσαμε το ύψιστο αγαθό η Υγεία να μην είναι το αυτονόητο δικαίωμα του πολίτη αυτής της χώρας, να τον κρατούν και να τον οργίζουν.
Μιας χώρας που οι ηγεσίες τους, ανίσχυρες και αδιάφορες ,αυτό το δικαίωμα το εκχώρησαν στις μαύρες τρύπες των μιζών και της διαπλοκής.
Και τώρα; Τώρα ως φυσική, φυσικότατη αντίδραση προτάσσουν τον εθελοντισμό και την αλληλεγγύη.
ΝΑΙ στον εθελοντισμό, στην αλληλεγγύη,ταυτόχρονα όμως ΝΑΙ και στην αποκάλυψη του κάθε άλλο παρά φυσικού χαρακτήρα του εθελοντισμού, όταν γίνεται με τέτοιους τρόπους και για τέτοιους λόγους.
ΝΑΙ στην αποκάλυψη των πραγματικών ενόχων που δημιουργούν τις συνθήκες που οδηγούν σε αυτά, και κυρίως ναι στην αποκάλυψη σε όσους είναι αποδέκτες, της πραγματικής διεξόδου από τη δυστυχία τους που δεν είναι άλλη από την απαλλαγή τους από το βάρβαρο σύστημα που τους οδηγεί στο να τον έχουν ανάγκη. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι το δένδρο αλλά το δάσος, δεν είναι το μέρος αλλά το όλο, δεν είναι τελικά η μεταρρύθμιση που αμβλύνει τον πόνο αν δεν τον κάνει γλυκό, αλλά η επανάσταση που καταργεί την αρρώστια που τον δημιουργεί.
ΝΑΙ στον εθελοντισμό με την πραγματική και σωστή έννοια που πάντα είχε και όχι για να υποκαταστήσει το κράτος.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ το δικαίωμα μας στην Υγεία, στη ζωή! Δεν ζητιανεύουμε τα αλληλέγγυα αισθήματα συμπολιτών μας για τα αυτονόητα!

(εφημερίδα "η Δημοκρατική της Ρόδου" 6.1.2011)

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

“Φιλάνθρωπα” αισθήματα

Tα όσα θλιβερά έγιναν παραμονές Χριστουγέννων στο Γηροκομείο Αθηνών μετά τη δήλωση αδυναμίας να φιλοξενήσει 45 γέροντες, των οποίων ειδοποιήθηκαν οι συγγενείς τους να παραλάβουν, άνοιξαν ένα ακόμη κουτάκι με οσμές σκανδάλου και παντελούς έλλειψης κοινωνικού κράτους.
Και δεν είναι μόνο το Γηροκομείο.Είναι και ο ξενώνας "Στοργή" για κακοποιημένες γυναίκες που κλείνει -αν δεν έκλεισε ήδη- της ΜΚΟ "Αλληλεγγύη"(της εκκλησίας)με αιτία σκάνδαλο κακοδιαχείρισης από κατασκευής ακόμη του ξενώνα (και με επιχορηγήσεις...), ο Φάρος Τυφλών Καλλιθέας που σταμάτησε να επιχορηγείται από το Υπουργείο Υγείας γιατί δεν υπάρχουν (τελικά...)χρήματα.
Και ακόμη δεν είδαμε τίποτε...
Στο πολύ κοντινό μέλλον ένα ένα όλα αυτά τα ιδρύματα δεν θα υπάρχουν,είτε γιατί το κράτος δεν θα είναι σε θέση να τα επιχορηγεί, είτε από κακή διαχείρηση των κληροδοτημάτων τους και δωρεών.
Οσμή οικονομικού σκανδάλου.Το οποίο έβγαλε στο φως μια άλλη πλευρά που αγγίζει τις οικογενειακές σχέσεις και τον τρόπο που υφίστανται αυτές ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες.
'Οποιος παρακολούθησε την υπόθεση του Γηροκομείου θα έμεινε σκεπτικός με την αντίδραση πολλών συγγενών των γερόντων οι οποίοι ένοιωσαν “απειλούμενοι”από τον γέροντα που θα έπρεπε να...φιλοξενήσουν.
Δικαίως, αδίκως, δεν νομιμοποιείται κανείς να απαντήσει...
Το αποτέλεσμα είναι ένα.
Γέροντες,κακοποιημένες γυναίκες ή παιδιά, ανέστιοι και ανεπιθύμητοι.
Και όσοι απ'αυτούς δεν έχουν συγγενείς;;;
Ποιος είναι ο ρόλος του κράτους πρόνοιας αν δεν είναι να παρεμβαίνει και να διευθετεί την κοινωνική αδικία; Δεν είναι πολίτες του αυτοί;Να κινητοποιεί τους μηχανισμούς του και να υποστηρίζει εκείνον που έχει ανάγκη και αδυνατεί να τον προστατεύσει; Και αφού δεν μπορεί και αυτόν τον σημαντικό ρόλο του τον μεταβίβασε σε "ελεήμονα" σωματεία, γιατί τουλάχιστον δεν διαθέτει μηχανισμούς ελέγχου για να μην οργιάζει το κέρδος εις βάρος ανήμπορων ανθρώπων;
Συμπέρασμα: Στις πλάτες αδύναμων και ανήμπορων στήνονται τα καλύτερα "παιχνίδια" κέρδους και διαπλοκής.

Μια σκέψη παραπέρα...
Mε ποιό τρόπο,κάποιοι "αετονύχηδες"στήνουν κοινωνικό status με βλέψεις βεβαίως πολιτικές στο όνομα ανήμπορων και αδύναμων;
Ακούγονται έντονα προτροπές συμμετοχής σε οργανώσεις πολιτικά ανώδυνες.
Να αλληλοβοηθούμε, να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο και γενικώς κάπου να συμμετέχουμε, αφού εδώ που φτάσαμε έχουμε όλοι τις ευθύνες μας(ενοχοποίηση...).
Πολιτική διαχείρισης του φόβου το λένε οι ειδικοί.
Δραστηριότητες συμμετοχικής ουτοπίας προς συναισθηματική ανακούφιση. Προσπαθούν να διαχειριστούν τον φόβο μας ως άκρως επικίνδυνο πολιτικοκοινωνικά αν τυχόν...απορρυθμισθεί.
Το αυτονόητο της κοινωνικής αλληλεγύης υφίσταται πολύ πριν την "επανάσταση του αυτονόητου"...'Οταν γίνεται κατά παραγγελία μόνο υποψίες μπορεί να κινήσει.
Είτε γιατί κάποιοι θέλουν να εκτονώσουν συναισθήματα που μπορεί να ξεσπάσουν ανεξέλεγκτα,είτε για να περάσει με δικαιολογία την οικονομική κρίση στα μαλακά η έλλειψη του κοινωνικού κράτους,τώρα που τα πράγματα θα δυσκολέψουν περισσότερο για μεγάλες ομάδες πολιτών.
Προς προβληματισμό η εκμετάλλευση αυτής της κατάστασης από κάποιους με “φιλάνθρωπα” αισθήματα να κάνουν...θόρυβο,παρελαύνοντας με ονομαπώνυμα,δηλώνοντας πρωτεργάτες και άλλα τέτοια... "φιλάνθρωπα"...