Ο Νέστορας της παράταξης του ΠΑΣΟΚ Απόστολος Κακλαμάνης βουλευτής από το 1974 της Β΄Περιφέρειας Αθηνών,στη Βουλή των Ελλήνων, στην πρώτη ή δεύτερη θέση,κέρδισε την καθολική αναγνώριση από φίλους και αντιπάλους για την μαχητικότητα, την εργατικότηταμ το ήθος και την τόλμη να συγκρούεται με κατεστημένα συμφέροντα, αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος, Την ίδια στάση κράτησε και ως πρόεδρος της Βουλής.Με την ίδια ευθύνη και τόλμη, διατύπωσε θέσεις και απόψεις που ενόχλησαν πολλούς ισχυρούς...Η απλότητα και η ανθρώπινη ζεστασιά του είναι τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν όλοι όσοι τον έχουν γνωρίσει από κοντά.
Ο Απόστολος Κακλαμάνης σπάνια δίνει συνεντεύξεις.Τον ευχαριστούμε θερμά που με ευχαρίστηση θέλησε να μιλήσει στην "δημοκρατική"
Σας ακούσαμε να λέτε κ. Πρόεδρε: «Αν συνεχιστεί αυτή η
κατάσταση, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, να πάμε τότε στο
λαό». Πιστεύετε πως εξακολουθεί να ισχύει αυτό ένα μήνα σχεδόν
μετά;
Χρησιμοποίησα τη λαϊκή έκφραση «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» για να περιγράψω τη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση που βλάπτει κατάφορα τη διεθνή εικόνα της χώρας. Πιο συγκεκριμένα, ενώ οι απλοί πολίτες προσπαθούν να ορθοποδήσουν μέσα στην κρίση που περνάμε, στις διάφορες ελίτ της χώρας - πολιτική, οικονομική, κοινωνική και ιδιαίτερα στους ιθύνοντες της μιντιακής ολιγαρχίας- συμπεριφέρονται αρκετοί με αλαζονεία και αδιαφορία για τις θυσίες του λαού και αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη με την άκρατη «χρεοκοπολογία» που μόνο καλό δεν κάνει στη χώρα.
Μέσα από αυτές τις πρακτικές όμως, εξασθενίζει και υπονομεύεται κάθε θετική προσπάθεια. Όσο για την προσφυγή στο λαό που είπα, οφείλω να διευκρινίσω ότι με αυτή μου τη φράση δεν τάσσομαι υπέρ. Σαφώς θα βλάψουν.
Βλάπτει, όμως, και θα βλάψει να συνεχιστεί αυτή η απαράδεκτη κατάσταση καθώς και η αμφισβήτηση στη Βουλή αλλά και στους δρόμους ακόμη της δημοκρατικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης. Η μόνη τότε διέξοδος είναι να κληθεί ο ίδιος ο λαός να απαντήσει αν επιθυμεί ή όχι να συνεχίσει το έργο της αυτή η κυβέρνηση. Άλλωστε, ο λαός είναι που κατά κύριο λόγο υποφέρει και υφίσταται τις συνέπειες αυτής της κρίσης και αυτός, ως κυρίαρχος στις δημοκρατίες, νομιμοποιείται να πάρει αυτήν την απόφαση, κι όχι το οικονομικό και το εκδοτικό παρασκήνιο και οι προβαλλόμενες και αξιοποιούμενες από αυτά γνωστές ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών».
Ήσασταν ένας από τους πολιτικούς που αποδοκιμάστηκαν. Πώς σχολιάζετε αυτές τις εκδηλώσεις αποδοκιμασίας αλλά και βίας σε κάποιες των περιπτώσεων σε βάρος εκπροσώπων των πολιτικού κόσμου;
Δεν αποδοκιμάστηκα, απλώς. Κακοποιήθηκα βάναυσα από μια ομάδα καλοζωισμένων νεαρών όταν, αποχωρώντας μετά τη διάλυση της συγκέντρωσης της τελευταίας εργατικής πρωτομαγιάς στην Πλατεία Κλαυθμώνος διέσχιζα τη λεωφόρο Πανεπιστημίου στο ύψος του πεζόδρομου της Κοραή και βρέθηκα ανύποπτος και μόνος μέσα στο κατερχόμενο προς την Ομόνοια «μπλοκ» του ΣΥΡΙΖΑ.
Πιστεύω όμως οι τραμπουκισμοί αυτοί είναι φαινόμενα που αναπαραγόμενα με την ευθύνη κυρίως των Μέσων Ενημέρωσης, τα οποία παρουσιάζουν συλλήβδην όλους τους πολιτικούς ως υπεύθυνους για όλα τα δεινά της χώρας και μεταδιδόμενα καθημερινά στη διεθνή κοινή γνώμη, διογκώνουν την αρνητική εικόνα της χώρας, επιβαρύνουν την κρίση και αντιστρατεύονται την ουσία αλλά και το μέλλον του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Βλάπτουν τη χώρα στη προσπάθειά της να αντιμετωπίσει την κρίση, καθώς πλήττουν τη διεθνή εικόνα της, τον τουρισμό και αποθαρρύνουν, αυτό που έχουμε πρώτιστη ανάγκη, τις ξένες επενδύσεις.
Προσωπικά δεν ενοχλούμαι από την έκφραση διαμαρτυρίας των πολιτών, αν δεν είναι βίαιη και δεν θίγει την προσωπικότητα οποιουδήποτε, αλλά αφορά συγκεκριμένες πράξεις ή και γενικές πολιτικές του ευθύνες στο πλαίσιο της αρμοδιότητάς του και οποιουδήποτε ρόλου.
Πέραν αυτών, όμως, πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι, όπως δεν είναι και όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ο λαός μας πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι οι 20-30 βουλευτές τους οποίους προβάλλουν συνεχώς τα κανάλια και οι περισσότεροι από τους οποίους στερούνται αυτοσεβασμού και δίνουν άθλια εικόνα της πολιτικής δεν εκπροσωπούν και τους υπόλοιπους 270-280 βουλευτές που πλείστοι όσοι, χωρίς να τους γνωρίζουν ούτε κατ’ όψη, τους λοιδορούν άνευ αιτίας.
Καταλαβαίνω τη δίκαιη οργή των πολιτών απέναντι σε όσους διασπάθισαν δημόσιο χρήμα και δεν σεβάστηκαν την ψήφο του λαού. Η γενίκευση, όμως, αυτούς ακριβώς διευκολύνει. Όπως, όταν, με πρώτο τον ίδιο τον κλέφτη, τρέχουμε όλοι φωνάζοντας: «κλέφτης, κλέφτης, πιάστε τον»!
Οι πολίτες πρέπει να είναι εφεξής επιφυλακτικοί απέναντι στον καταιγισμό των «πληροφοριών» που δέχονται από διάφορες πηγές και να εξετάζουν πάντα ποιος τις μεταδίδει ή τις αναπαράγει και με ποιο στόχο. Γιατί στο τέλος θα καταντήσουμε να εμφανιστούν σαν θύματα κατατρεγμού και συκοφαντιών οι πραγματικοί ένοχοι ή θα φθάσουμε σιγά – σιγά από κει που ο λαός σήμερα πιστεύει τα πάντα για τους πάντες, να μην πιστεύει τίποτε ή να δεχθεί σαν αναγκαίο κακό τη διαφθορά στο δημόσιο βίο.
Γι’ αυτό άλλωστε επιβάλλεται σήμερα η εκκαθάριση κάθε κατηγορίας, όχι μόνο από τη Βουλή και τη δικαιοσύνη, αλλά και από κάθε δημόσιο πρόσωπο που ισχυρίζεται ότι αδίκως κατηγορήθηκε, με την προσφυγή του στη δικαιοσύνη ή κάνοντας χρήση αν είναι πολιτικός της διαδικασίας που προβλέπει το Σύνταγμα και ο κανονισμός της Βουλής, ακόμα κι αν για οποιονδήποτε λόγο έχει επέλθει η λεγόμενη «παραγραφή», δηλαδή έχει συμπληρωθεί η αποσβεστική προθεσμία που προβλέπει το άρθρο 86 του Συντάγματος για την άσκηση της ποινικής δίωξής του από τη Βουλή.
Το πολιτικό προσωπικό που θεωρείται συνυπεύθυνο για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας μπορεί να εμφανίζεται και στο ρόλο του θεραπευτή; Συμφωνείτε με την άποψη «όλοι μαζί τα φάγαμε;
Προφανώς και δεν συμφωνώ γιατί κι αυτή η έκφραση δεν εξατομικεύει το τι και το ποιος. Μονίμως υποστηρίζω ότι χωρίς εξατομίκευση ευθυνών τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Χρειάζεται να εξατομικεύουμε τον ψόγο όσο και τον έπαινο για όλους. Τα μαζικά «κάτω» βλάπτουν όπως και τα μαζικά «ζήτω».
Είναι λάθος να κατηγορούμε συλλήβδην τον πολιτικό κόσμο της χώρας για τη σημερινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα. Έτσι, μέσα στο πλήθος χάνονται οι πραγματικοί ένοχοι και ποινικά ακόμα υπεύθυνοι.
Αυτό δεν σημαίνει ότι παραγνωρίζω τις πολιτικές ευθύνες που φέρει καθένας από αυτούς που είχαν συγκεκριμένο ρόλο και ό,τι συγκεκριμένο, επίσης, έπραξαν ή δεν έπραξαν. Μιλώντας για τα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης να μην ξεχνάμε ότι η χώρα σημείωσε τεράστια πρόοδο. Κάποιοι εργάστηκαν με ζήλο, κάποιοι όχι ή έβλαψαν από ανικανότητα ή και ιδιοτέλεια. Αυτοί ακριβώς πρέπει να τιμωρηθούν από τη Δικαιοσύνη και ηθικά από την κοινωνία και ν’ απαξιωθούν.
Αν όμως οι πολιτικοί αυτής της χώρας που τους στέλνει ο λαός με την ψήφο του στο Κοινοβούλιο ή με την ψήφο του πάλι δεν τους «στέλνει στο σπίτι» τους, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους, τότε ποιος νομιμοποιείται να το κάνει; Μήπως διολισθαίνουμε ασυνείδητα σε αντιδημοκρατικές ατραπούς;
Το «μέτρον άριστον» μοιάζει να βρίσκει πάνω σας απόλυτη εφαρμογή. Έχετε επιτρέψει στον εαυτό σας να βγει εκτός ελέγχου; Τι σας θυμώνει;
Ευχαριστώ για τον καλό σας λόγο, αλλά κανένας δεν είναι αλάθητος, και βεβαίως, ούτε εγώ ύστερα από 50 χρόνια ενασχόλησής μου με τα κοινά. Ως προς την ερώτησή σας ασφαλώς όλοι οι άνθρωποι κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και με συγκεκριμένες αφορμές μπορούμε να βγούμε εκτός ελέγχου. Και οι δικές μου δημόσιες, μάλιστα, «εκρήξεις» είναι γνωστές.
Αυτό που «με βγάζει από τα ρούχα μου», που λέει ο λαός, είναι η υποκρισία των ανθρώπων και η αδυναμία τους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Αν μάλιστα επικεντρωθώ στην πολιτική ζωή της χώρας δεν μπορώ να δεχθώ ως πολίτης αλλά και ως πολιτικός πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που παίρνει από το λαό την πιο τιμητική εντολή για έναν πολίτη, να τον εκπροσωπήσει στη Βουλή, να μην τιμά αυτή τη λαϊκή εντολή και να καταντήσει επίορκος σε βάρος των συμπολιτών και της πατρίδας του.
Έχουμε τελειώσει με τα «30-40 καθάρματα», όπως αποκαλέσατε όσους μολύνουν την πολιτική ζωή του τόπου; Οι πολίτες έχουν την αίσθηση της συγκάλυψης στα σκάνδαλα και παρ’ όλο το «όλα στο φως», φως δεν έπεσε και στα κομματικά ταμεία.
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί παράγοντες και συγκεκριμένα πρόσωπα συνήργησαν ώστε στο λαό μας να έχει εντυπωθεί η αντίληψη ότι η Βουλή είναι «η φωλιά της παρανομίας και της διαφθοράς». Και δύσκολα θ’ απαλλαγούν, λαός και Κοινοβούλιο, από τις συνέπειες αυτής της πλάνης που συντηρούν τα οικονομικοεκδοτικά συμφέροντα τα οποία έχουν καλύψει το σημερινό κενό εμπιστοσύνης ανάμεσά τους. Κι αυτό θα συμβαίνει όσο ο πολίτης εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τον παραμορφωτικό φακό των media αντί να παρακολουθεί μέσω της τηλεόρασης της Βουλής πώς λειτουργεί και πώς ανταποκρίνονται στην εντολή του καθένας χωριστά εκπρόσωπός του, όπως πρέπει να κάνει κάθε εντολέας με τον εντολοδόχο – διαχειριστή οποιασδήποτε υπόθεσής του.
Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα είναι χρέος μας πλέον περισσότερο από άλλοτε να μην επαναπαυόμαστε καθένας στη δική του συμπεριφορά, αλλά να φέρνουμε στο φως και να ξεκαθαρίζουμε οτιδήποτε και από οποιονδήποτε προκύπτει και υποψία ιδιοτέλειας και διασπάθισης δημόσιου χρήματος.
Με ρωτήσατε για τα κομματικά ταμεία. Μονίμως υποστηρίζω τον έλεγχο στα κομματικά ταμεία τα οποία διαχειρίζονται σε κάθε κόμμα 2 – 3 άνθρωποι της επιλογής και ευθύνης της εκάστοτε ηγεσίας. Ο αρχηγισμός αυτός μαζί με την επίμονη άρνηση συγκεκριμένου κόμματος, έχει αχρηστεύσει το ίδιο το Σύνταγμα, που προβλέπει ειδικό νόμο για τη διαφανή διαχείριση των οικονομικών των κομμάτων. Έναν νόμο που, έστω και αργά, ήλθε η ώρα να ψηφιστεί από τη Βουλή και να εφαρμοστεί με ευθύνη του Ελεγκτικού Συνεδρίου.
Είχατε πει πως είστε της γενιάς του 114 που ήξερε ότι πολιτική δεν είναι καριέρα ούτε «πασαρέλα» στα ΜΜΕ. Πιστεύετε ότι οι νέοι πολιτικοί σήμερα είναι καριερίστες και λειτουργούν με όρους επικοινωνίας;
Καλά θυμάστε. Έχω πει επανειλημμένως ότι δεν είμαι της γενιάς του ’74 αλλά του…114. Της γενιάς που ήξερε ότι η πολιτική δεν είναι καριέρα, ούτε «πασαρέλα» στα ΜΜΕ, αλλά αγώνας και θυσίες για έναν καλύτερο κόσμο.
Όμως η ζωή προχωρεί και η ανανέωση είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ. Αρκεί όταν αλλάζουμε παλιούς παλιανθρώπους να μην ξεπέφτουμε σε νέους παλιανθρώπους. Αυτοί είναι χειρότεροι γιατί, κατά τεκμήριο, ζουν … περισσότερο!
Είναι γεγονός ότι το “star system” έχει εισβάλλει μαζί με την τ/ο και στο δημόσιο βίο, όχι μόνο στην πολιτική. Κάποιοι πολιτικοί, όχι μόνο νέοι, λειτουργούν με επικοινωνιακά κριτήρια και επιδιώκουν να «φιγουράρουν» καθημερινά στα «πρωϊνάδικα» ή σε «πάνελ» φλύαρα και ανούσια και στα υποτιθέμενα δελτία ειδήσεων απολαμβάνοντας εύκολη δημοσιότητα.
Δεν θέλουν να ξέρουν ότι η πραγματική πολιτική δεν ασκείται από τα τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά μέσα στην κοινωνία, κοντά στο λαό, στις γειτονιές και τα χωριά της εκλογικής τους περιφέρειας και στη Βουλή, αν φτάσουν εκεί. Έτσι, νέοι πολιτικοί, άξιοι, ιδιαίτερα μορφωμένοι και καταρτισμένοι, που είναι απαραίτητοι για την ανανέωση της πολιτικής μας ζωής, χάνονται, αποκομμένοι από τη λαϊκή βάση, όταν αφού «καταναλωθούν» έρχονται στη θέση τους νέοι άμισθοι συνεργάτες των επιχειρηματιών και των παραγωγών τηλεοπτικών προγραμμάτων.
Έχετε ζήσει το ΠΑΣΟΚ από την αρχή της πορείας του. Είναι το ίδιο ΠΑΣΟΚ το σημερινό ή έχει αλλάξει ο αρχικός του χαρακτήρας;
Ένα κόμμα οφείλει να έχει συνέχεια στο χρόνο. Να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε εποχής απαλλαγμένο από δογματισμούς και ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις. Αλλιώς, θα ξεπεραστεί από την ίδια την εποχή του.
Το ΠΑΣΟΚ είναι το σύγχρονο κόμμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Ταυτόχρονα, είναι πατριωτική παράταξη με εθνική ευθύνη. Αυτή η ευθύνη μας οδήγησε στη λήψη μέτρων και στην υιοθέτηση πολιτικών οι οποίες, πράγματι, δεν ανταποκρίνονται στις ιδεολογικοπολιτικές μας αρχές. Μην ξεχνάτε, όμως, ότι το ΠΑΣΟΚ, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, ταύτισε την κοινωνική δικαιοσύνη με την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική μας ακεραιότητα.
Μια Ελλάδα με κατερειπωμένη οικονομία δεν θα είναι πλέον ανεξάρτητη χώρα και δεν θα μπορεί καν να προασπίσει την εδαφική της ακεραιότητα. Θα συνεχίσει να είναι μια χώρα εξαρτημένη από τους δανειστές της και τους οικονομικά ισχυρούς, που θα παίρνουν αποφάσεις αντ’ αυτής και μάλιστα ερήμην της.
Η μάχη, λοιπόν, που καλούμαστε να δώσουμε εμείς σήμερα είναι μάχη για την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας και την κοινωνική δικαιοσύνη, τον πυρήνα της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, που προϋποθέτει ισχυρή και πάλι οικονομία.
Θα σας ρωτήσω με μια φράση του Ανδρέα Παπανδρέου «το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα εξαφανίσει το έθνος»;
Είμαστε σε πόλεμο και πιστεύω πως στο τέλος θα βγούμε νικητές. Όχι φυσικά χωρίς απώλειες και κόπο, δύο στοιχεία που εμπεριέχονται σε κάθε αγώνα επιβίωσης. Αν κατανοήσουμε όλοι τη σοβαρότητα της κατάστασης, τη σημασία της προσωπικής συνεισφοράς στον αγώνα της χώρας και τη σπουδαιότητα της συναίνεσης και της ένωσης των δυνάμεών μας, τότε ναι, πιστεύω ότι «το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος».
Έχετε δείξει ευαισθησία απέναντι στους νέους ανθρώπους. Η καθιέρωση της Βουλής των Εφήβων είναι χαρακτηριστική απόδειξη. Τι θα λέγατε στους νέους ανθρώπους σήμερα που βρίσκονται μπροστά στον εφιάλτη της ανεργίας αλλά και στο δρόμο της μετανάστευσης;
Οι νέοι άνθρωποι είναι το μέλλον και πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος από όλους τους εκπροσώπους της πολιτικής.
Γι’ αυτό και δημιουργήσαμε τον καινοτόμο θεσμό της Βουλής των Εφήβων, όχι μόνο για να έχουν οι νέοι άνθρωποι «φωνή» στο Κοινοβούλιο, αλλά και για την άσκησή τους στους δημοκρατικούς θεσμούς και τη συμμετοχή στα κοινά.
Δυστυχώς, ο δεύτερος αυτός και πιο σημαντικός στόχος που ενθάρρυνε χιλιάδες νέων να εκφράσουν με τα κείμενα των εργασιών τους ιδέες και συναισθήματα, αλλά και να κάνουν την κριτική τους για τα κακώς κείμενα, έχει τελευταία καταργηθεί. Ελπίζω, ωστόσο, ν’ αποκατασταθεί σύντομα και να λειτουργήσει αφαλκίδευτος ο πρωτοποριακός αυτός θεσμός που όσο αγαπήθηκε από τους νέους, άλλο τόσο αγνοήθηκε και υπονομεύτηκε, στο όνομα γνωστών σκοπιμοτήτων.
Η αλήθεια είναι ότι η οικονομική κρίση τροφοδοτεί τη μάστιγα της ανεργίας που χτυπάει πιο πολύ τους νέους. Αν και έχουν, συνήθως, περισσότερα προσόντα σήμερα είναι δύσκολο να βρουν δουλειά ή να διατηρήσουν αυτή που ήδη έχουν. Φυσικό είναι να απογοητεύονται και αρκετοί αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πατρίδα και να αναζητήσουν την τύχη τους σε κάποια άλλη χώρα.
Θέλω όμως να τους πω να μην χάνουν το κουράγιο τους και την ελπίδα ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες και ο τόπος θα βγει από το σημερινό αδιέξοδο.
Το μέλλον της νέας γενιάς, όμως, είναι ένας πρόσθετος λόγος να αγωνιστούμε με περισσότερο πάθος όλοι όσοι έχουμε την ευθύνη, να τους παραδώσουμε σύντομα την Ελλάδα που τους αξίζει.
Είμαστε αντιμέτωποι με εικόνες πρωτόγνωρες. Άστεγοι και γέροντες να ψάχνουν στα σκουπίδια, αν δεν στέκονται στις ουρές των συσσιτίων. Και το κοινωνικό κράτος να αναπροσαρμόζει τους όρους για την παροχή πρόνοιας προς το χειρότερο –όπως η βοήθεια στο σπίτι- αντί να προσπαθεί να ανακουφίσει. Πώς θα σωθεί η χώρα κ. Πρόεδρε αν δεν σωθεί ο κοινωνικός ιστός της χώρας που δείχνει να διαλύεται;
Στην καθημερινή επαφή που έχω με τους πολίτες στις γειτονιές των δήμων της Β’ περιφέρειας της Αθήνας και όχι μόνο, διαπιστώνω ότι η φτώχεια αγγίζει όλο και ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
Την ίδια ώρα η αυξανόμενη ανεργία μεγιστοποιεί τόσο τις οικονομικές όσο και τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης. Πιστεύω και εγώ ακράδαντα ότι δεν πρέπει να γίνουν άλλες «εκπτώσεις» στο κοινωνικό κράτος, που εξυπηρετούν τελικά όσους επιδιώκουν την κατεδάφισή του.
Είναι αυτοί που ζητούν γενικά και αόριστα όχι τον εκσυγχρονισμό, αλλά τη συρρίκνωση του κράτους, προβάλλοντας τις αδυναμίες, τις σπατάλες, τη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής, στα οποία ορισμένοι απ’ αυτούς έχουν συμβάλλει ως πολιτικοί ή επιχειρηματίες.
Στόχος τους δεν είναι η εξυγίανσή της, αλλά το ΕΣΥ και οι προνοιακές δομές του κοινωνικού κράτους.
Πιστεύω ότι παράλληλα με την εξυγίανση και την εξοικονόμηση πόρων με την καταπολέμηση της διαφθοράς στο χώρο της υγείας και τη στοχευμένη αξιοποίηση προνοιακών προγραμμάτων και της χρηματοδότησής τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι δυνατή η ανακούφιση των οικονομικά ασθενέστερων που αποτελούν τα πρώτα και μεγαλύτερα θύματα της φτώχειας και της ανεργίας.
Σ’ αυτό θα συμβάλλει, πέραν της προσπάθειας που προανέφερα και η ευαισθητοποίηση όλων των πολιτών κατά της φοροδιαφυγής που στερεί αναγκαίους πόρους από το κράτος, για την καταπολέμηση της οποίας επείγει η ανασυγκρότηση και εξυγίανση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών.
Είναι οι νησιώτες πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Η έλλειψη συγκοινωνίας αλλά και του πολυτιμότερου αγαθού, αυτού της παροχής υγείας είναι από τα κυριότερα προβλήματα των νησιών. Η νησιωτική πολιτική μοιάζει με κενό γράμμα.
Είμαι νησιώτης και ξέρω από πρώτο χέρι πότε η ζωή εκεί είναι παράδεισος και πότε γίνεται κόλαση. Ιδιαίτερα στα μικρά νησιά.
Φυσικά, λοιπόν, και δεν μπορεί να είναι οι νησιώτες πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αντιθέτως, αν στοχεύουμε στην ανάπτυξη ως χώρα πρέπει να δώσουμε έμφαση στη περιφέρεια και ιδιαίτερα και για πλείστους λόγους στη νησιωτική Ελλάδα. Και να μην ξεχνάμε ποτέ τους κατοίκους των παραμεθόριων περιοχών.
Όσον αφορά τώρα το φλέγον θέμα των συγκοινωνιών, οι έχοντες και κατέχοντες, οι εφοπλιστές που «φτιάχτηκαν» και πλούτισαν τόσα χρόνια από τους νησιώτες πρέπει τώρα να βάλουν «πλάτη» και να στηρίξουν την οικονομική επιβίωση της νησιωτικής Ελλάδας και να σταματήσουν να κόβουν συνεχώς δρομολόγια με μοναδικό γνώμονα το κέρδος.
Η παροχή υγείας τώρα, γνωρίζω ότι είναι επίσης ένα τεράστιο πρόβλημα για πολλά νησιά μας. Η Πολιτεία οφείλει, όπως έκανε στη δεκαετία του ’80 το ΠΑΣΟΚ να ασχοληθεί με φροντίδα και ενδιαφέρον για την υγειονομική αναβάθμιση των υπηρεσιών που προσφέρονται στους κατοίκους τους και να στηρίξει τους νέους γιατρούς δίνοντάς τους περισσότερα κίνητρα για να πηγαίνουν εκεί και να στελεχώνουν τα τοπικά νοσοκομεία και τις μικρές υγειονομικές μονάδες.
Θεωρείστε ο Νέστορας της παράταξης. Πώς ερμηνεύετε το ότι ο πρωθυπουργός, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή δεν χρησιμοποίησε την πείρα και τις γνώσεις σας; Σας έχει πικράνει αυτό;
Ξέρετε, πρέπει καθένας να έχει το «γνώθι σ΄ αυτόν». Δεν νιώθω πίκρα αλλά ικανοποίηση γιατί ο Πρωθυπουργός ανταποκρίθηκε σε δική μου επιθυμία.
Ύστερα από 11 σχεδόν χρόνια ως Πρόεδρος της Βουλής και πιο πριν επί 8 χρόνια σε πολλά υπουργεία, πιστεύω ότι η ανανέωση πρέπει να είναι και ηλικιακή. Άλλωστε, αγαπώ πολύ το κοινοβούλιο όσο κι αν απαξιώνεται σήμερα και καλείται σαν αποδιοπομπαίος τράγος να φορτωθεί τις αμαρτίες όλων των ελλήνων ισχυρών και αδύναμων. Άλλωστε χωρίς να υπερβάλω πιστεύω ότι η πολιτική και ιδιαίτερα η κοινοβουλευτική μου πείρα, ίσως, χρησιμεύει περισσότερο στους νεότερους και στον Πρωθυπουργό, στο βαθμό που το κρίνει ο καθένας τους.
Γι’ αυτό ζήτησα από τον Πρωθυπουργό όπως ανακοινώθηκε μαζί με τη σύνθεση της Κυβέρνησής του κι εκείνος συμφώνησε, να παραμείνω στο έδρανο - πιο τιμητικό για όλους- του βουλευτή.
Εκεί βρίσκομαι καθημερινά και στηρίζω την Κυβέρνηση στο δύσκολο έργο της, ακόμα και όταν με τη φωνή ή και την αρνητική ψήφο μου, αν χρειαστεί, προσπαθώ πάντα καλόπιστα ν’ αποτραπούν ενδεχόμενα λάθη, συχνά αναπόφευκτα κάτω από τις σημερινές πρωτόγνωρες συνθήκες.
Αποκλειστική συνέντευξη στην Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"
και στη Δήμητρα-Μαρίλια Φούρλα
και στη Δήμητρα-Μαρίλια Φούρλα
