Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Newspeak

H ιστορία λίγο πολύ γνωστή.
Το "απόλυτο"αφεντικό" ως διεισδυτικός αναγνώστης της ανθρώπινης σκέψης, που μεθοδεύει την πάταξη της.
Ποινικοποιεί και την σκέψη και την ελευθερία έκφρασης σαν "έκλημα"(thoughtcrime).
Απότερος σκοπός λέξεις όπως ελευθερία, δημοκρατία και ισότητα να τεθούν εκτός λεξιλογίου.
Αλλά αν ως τότε χρησιμοποιηθούν στον γραπτό και στον προφορικό λόγο είτε παρεισφρήσουν στον ανθρώπινο νου (όπως συμβαίνει στον κεντρικό ήρωα της νουβέλας Γουίνστον Σμιθ) συνιστούν "έγκλημα της σκέψης" που η Thought Police
( Αστυνομία της Σκέψης) τιμωρεί αμείλικτα.
Για να επιτετχθεί ο στόχος του ελέγχου της σκέψης χρησιμοποιείται η γλώσσα.
Το σύστημα αποσκοπεί στη μη σκέψη, σύμφωνα με τον 'Οργουελ, μέσω της καταστροφής των λέξεων και την καθιέρωση της Νέας Ομιλίας (Newspeak) .

Γράφει:
«Δίνουμε στη γλώσσα την τελική της μορφή, τη μορφή που θα έχει όταν κανείς δε θα μιλάει άλλη γλώσσα. Οταν τελειώσουμε, οι άνθρωποι σαν εσένα θα πρέπει να τη μάθουν απ' αρχής. Πιστεύεις, φαντάζομαι, ότι η κύρια δουλειά μας είναι να εφεύρουμε νέες λέξεις. Αλλά δε συμβαίνει καθόλου κάτι τέτοιο! Καταστρέφουμε λέξεις - εικοσάδες, εκατοντάδες κάθε μέρα. Πετσοκόβουμε τη γλώσσα ως το κόκαλο»
...
«Δε βλέπεις ότι ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης; Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δε θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς. Κάθε γενική έννοια που μπορεί ποτέ να εκφραστεί θα καλύπτεται με μια μόνο λέξη, που το νόημά της θα είναι αυστηρά καθορισμένο και όλες οι παραπλήσιες έννοιές της θα έχουν εκλείψει και ξεχαστεί. Η Παλαιά Ομιλία θα εκτοπιστεί μια για πάντα και θα σπάσει και ο τελευταίος κρίκος με το παρελθόν».

Στη νέα γλώσσα της "Ωκεανίας" οροθετείται ένας λεξικός μινιμαλισμός , λέξεις που εξυπηρετούν τους σκοπούς του κόμματος παραμένουν στο λεξικό, το οποίο εμπλουτίζεται όμως με τεχνολογικούς όρους (σερφάρω, σκανάρω) αλλά είναι συνήθως συντετμημένες ώστε να μην κατανοούνται.
Ακόμη και τα υπουργεία συντέμνονται, π.χ. το Ministry of War στο "1984" γίνεται Ministry of Peace και συντετμημένο MiniPax. Το υπουργείο Προπαγάνδας γίνεται υπουργείο της Αλήθειας (Mini True). Το υπουργείο Επισιτισμού είναι υπουργείο Αφθονίας (Mini Plenty). Τα κελιά των φυλακών γίνονται "διαμερίσματα" (chambers), ενώ τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας είναι "joycamps", δηλαδή κάτι σαν "στρατόπεδα χαράς".

Το θυμήθηκα το "1984" και το θυμάμαι κάθε που ακούω λέξεις, που έχουν χάσει πια την σημασία τους.
Κάθε που ακούω λέξεις καινούργιες, δυσνόητες, εφευρήματα κάθε εξουσίας για εξυπηρέτηση στόχων,που με τις γνωστές σε μας λέξεις και έννοιες δεν θα γινόντουσαν αποδεκτοί.
Μια γλώσσα που χάνεται, η γλώσσα μας, με τον περιορισμό των λέξεων και των εννοιών, με πρώτους διδάξαντες τους κρατούντες,μέσα από νεολογισμούς καθόλου...αυτονόητους και στην αυτή καθ' αυτή
σημασία τους αλλά στην πράξη εφαρμογής τους, μέχρι να σπάσει και ο τελευταίος κρίκος με το παρελθόν...
Δεν ζούμε στην "Ωκεανία" (τουλάχιστον όχι ακόμη). Μπορούμε να προσπαθήσουμε.
Σκέψη και κρίση. Σκεπτόμαστε και κρίνουμε κάθε ενέργεια της εξουσίας.
Αγωνιζόμαστε για την ελευθερία της έκφρασης αλλά και της δράσης.
Διεκδικούμε την άριστη εκπαίδευση των παιδιών μας, γιατί μέσα απ' αυτήν  θα σωθεί και η γλώσσα μας και αυτά τα ίδια αποκτώντας κριτική σκέψη.
Εργαλεία για να μην ζήσουν ποτέ σε μια "Ωεκεανία".

«We don’t need no thought control»

Φεύγα....!!! Πέτα Ψηλά..!!

"...να γυρίζεις τη γη,
να βλέπεις καινούργια χρώματα
και θάλασσες
ανθρώπους και ιδέες.
Και να τα βλέπεις όλα σα για πρώτη φορά,σα για τελευταία.
Κι 'επειτα να σφαλνάς τα βλέφαρα
και να νοιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα..."
Ν. Καζαντζάκης

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Η κρίση κάνει...μόδα

Ούτε ενημέρωση, ούτε πληροφορία.
Διαστρέβλωση. Η απόκρυψη της πραγματικότητας στην κορύφωσή της.
Δεν περνάει τίποτε απολύτως που να χαλάει την εικόνα της δήθεν γενικής ομοθυμίας, της σχεδόν χαρούμενης αποδοχής.
'Ολα δουλεύουν για την προβατοειδή αποδοχή αλλά και εγκαρτέρηση.
Οι δημοσιογράφοι διαγωνίζονται ποιός θα τρομάξει και φοβίσει περισσότερο και περισσότερους.
Ανατριχιαστικές πεγραφές της κρίσης,κάτι σαν την συντέλεια του κόσμου, για να φαντάζουν πιο πολύ οι σωτήρες, για να λουφάζουν ανήμποροι κάτω από τα φτερά τους οι τρομοκρατούμενοι.
' Ολοι και όλα για την ομοθυμία, την συγκατάβαση, την αποδοχή, την εγκατέρηση.
Κάτι σαν κισμέτ...
Τέτοιο που το κάνουν μόδα  μέχρι και τα μεσημεριανάδικα.
Με δεδομένο πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αποδοχή πως έτσι έχουν τα πράγματα,κάνουν μόδα την κρίση.
Σε πρώτη ζήτηση ρεπορτάζ σε δελτία ειδήσεων και μη,συνανθρώπων μας, καταρρακώνοντας και την τελευταία σταγόνα αξιοπρέπειάς τους, για να αποδείξουν πως πρέπει να ευχαριστούμε τον θεό που δεν είμαστε στην κατάσταση αυτή και να ευχόμαστε να έχει καλά τους σωτήρες που το...σταμάτησαν έγκαιρα το κακό να...επεκταθεί.
Συμβουλές για μεταποιήσεις παιδικών αγορίστικων σε παιδικά κοριτσίστικα...
Πως η μπλούζα του μπαμπά μετατρέπεται σε μοντέρνα εφηβική και μάλιστα κοριτσίστικη.
Πως θα το φάτε αλλοιώς το φαγητό της χθεσινής ημέρας...
Τι ωραία που είναι στο σπίτι και η μονόπολη...
Ναι...ναι αυτά .Τα μεσημεριανοπρωϊνάδικα. Που μέχρι πριν λίγους μήνες "πουλούσαν" γκλίτερ με το κιλό γιατί έτσι η αποβλάκωση είχε εγγυημένη επιτυχία.
Που σε έκαναν να γεμίζεις τις ντουλάπες και ν'αδειάζεις τις κάρτες για να τους μοιάσεις.
Που άκουγες σπίτι και μονόπολη και πάθαινες αναφυλαξία.
Κάνοντας την κρίση μόδα γίνεται πιο...χαρούμενη η αποδοχή.
Πιο glamour άμα στο λέει η κάθε ξανθιά που χρόνια ολόκληρα αποβλάκωνε την κρίση σου.
Είναι "must" η εγκαρτέρηση...

Ξυπνάμε κάποτε λέμεεεεε!!!

Τα "ντουλαπάκια"

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε ημέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, οποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις ημέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής

Πάμπλο Νερούντα



Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Βουβές εκλογές και "σχέδιο δράσης" από άλλες εποχές...

Τελικά αυτός ο νόμος Ραγκούση για τις προεκλογικές εμφανίσεις των πολιτικών αποδεικνύεται κάθε μέρα που περνάει, όλο και  πιο άστοχος, στην κυριολεξία εκτός τόπου και χρόνου.  Είναι κατανοητό ότι θέλησε να βάλει μια τάξη στις δαπάνες συνδυασμών και υποψηφίων, με μεγαλύτερη διαφάνεια στις προεκλογικές δοσοληψίες, λόγω των οργίων που συνέβαιναν τα προηγούμενα χρόνια. Και προσπαθεί να το επιτύχει έστω και σε βάρος των υποψηφίων, κυρίως των νέων και λιγότερο γνωστών, που έχουν ελάχιστες πια δυνατότητες να γίνουν γνωστοί έναντι των παλαιών και ήδη προβεβλημένων. Δεν είναι ωστόσο καθόλου βέβαιο ότι θα το επιτύχει, διότι ποιος αλήθεια μπορεί να ελέγξει αν τα πραγματικά ποσά που θα διατεθούν από τους υποψηφίους για τις κάθε είδους προεκλογικές τους δαπάνες, θα είναι τα πραγματικά που θα αναγράφονται σε αποδείξεις, παραστατικά κλπ;
Κατά συνέπεια, το «μαύρο πολιτικό χρήμα» και πάλι δεν πρόκειται να ελεγχθεί , ενώ οι επιπτώσεις σε πολιτικό επίπεδο είναι ήδη σοβαρές. Οι περιορισμένες και υπό όρους εμφανίσεις  των υποψηφίων έχουν ως συνέπεια να μην έχει καν αρχίσει η ενημέρωση των πολιτών για την ουσία της Διοικητικής Μεταρρύθμισης και για τα προγράμματα των παρατάξεων που διεκδικούν την ψήφο τους. Οι υποψήφιοι τρέχουν πανικόβλητοι και κατάκοποι από χωριό σε χωριό και από νησί σε νησί για να τους γνωρίσουν όσο γίνεται περισσότεροι, ενώ για λογαριασμό τους μιλούν εκπρόσωποι τύπου των παρατάξεων (νέα μόδα και στα εγχώρια πολιτικά πράγματα) που διαβάζουν ανούσιες ανακοινώσεις και δελτία τύπου. Πέραν τούτου ουδέν. Καμία συζήτηση, καμία αντιπαράθεση σε επίπεδο προγραμμάτων και θέσεων για να μπορούν οι πολίτες να κρίνουν, να συγκρίνουν και να επιλέξουν τους καλύτερους.  Πάμε στις πιο «βουβές» εκλογές που έχουν γίνει ποτέ, σε πλήρη αναντιστοιχία με τη σοβαρότητα του διακυβεύματός τους.
Αναρωτιέται ευλόγως κανείς αν όλοι αυτοί που νομοθετούν , αλλά και αυτοί που ψηφίζουν τα νομοθετήματα, βρίσκονται έστω και στοιχειωδώς σε επαφή με την πολιτική πραγματικότητα και την κοινωνική αναγκαιότητα. Η μόνη λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί, είναι ότι το έκαναν επίτηδες. Σκοπίμως διαμόρφωσαν συνθήκες «βουβών» εκλογών, πιστεύοντας προφανώς ότι όσο λιγότερα λέει κανείς στην παρούσα φάση, τόσο καλύτερα.
ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - 
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ - ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Με αφορμή το πολύ εύστοχο άρθρο της κυρίας Διακίδη,σκεπτόμενη τα γιατί των "βουβών εκλογών",βρίσκω μέσα σ'αυτά -πέρα από το ευδιάκριτο "ότι όσο λιγότερα λέει κανείς στην παρούσα φάση, τόσο καλύτερα", πως καλά κρατεί η δημοκρατία της εικόνας.
Η τηλεοπτική δημοκρατία,η δημοκρατία των ΜΜΕ,η δημοκρατία ακόμη και του fb.
O διάλογος μεταφέρθηκε (ανισομερώς μάλιστα για τον ευδιάκριτο λόγο που είπαμε,αλλά και του πασίγνωστου χρωματισμού του χάρτη...) στα τηλεπαράθυρα.
Λογικό και αναμενόμενο.Το κακό ξεκίνησε από τα κόμματα.
Κάποτε τα κόμματα ήταν εργαστήρια παραγωγής ιδεών και παιδαγωγικοί μηχανισμοί.
Μέσα στο χρόνο και με ευθύνη των κατά καιρούς ηγετών τους, έγιναν απλές ευκαιριακές συνάθροίσεις κάθε που προκηρύσσονται εκλογές ή ακόμη και για εκλογή αρχηγού ή παντός είδους αρχηγίσκων με εκφυλλισμένες και αμφισβητούμενες  διαδικασίες.Τον υπόλοιπο καιρό τελούν εν υπνώσει...
Τι πιο λογικό λοιπόν το κενό του δημόσιου διαλόγου να το καλύψουν τα ΜΜΕ.
Εκεί διεξάγεται πλέον ο δημόσιος διάλογος.Η δημόσια συζήτηση.Εκεί επιβάλλονται οι όροι, οι προτεραιότητες και εκεί αποφασίζονται και τα πρόσωπα που θα "παίξουν" στο χρηματιστήριο της πολιτικής.
Αν μπορεί να θεωρηθεί δημόσια συζήτηση, οι άνευρες και ξύλινες τοποθετήσεις, του εμπνευσμένου νεωτερισμού των εκπροσώπων τύπου των υποψηφίων !
Πριν αρχίσουν λοιπόν πάλι κάποιοι να τα βάζουν με όσους στην χειρότερη κρίση που βιώνει η Ελλάδα μετά τον πόλεμο, αμφισβητούν την πολιτική,τους πολιτικούς και την δημοκρατία που βιώνουν -ναι αυτοί οι καλοβολεμένοι και καλομαθημένοι- που βρίσκονται αντιμέτωποι με την απειλή της  φτώχειας,της ανεργείας,των παντός είδους περαιώσεων ανισομερώς - ας σκεφτούν αν η απειλή της φτώχειας, τους κάνει να αμφισβητούν την δημοκρατία και την πολιτική ή είναι βαθύτερα τα αίτια.
Που ήταν τόσα χρόνια τα κόμματα να εμπνεύσουν, να εκπαιδεύσουν και να παιδεύσουν την συλλογικότητα που τώρα απαιτείται και απαιτούν γι' αυτό το "όλοι μαζί να αντιμετωπίσουμε την κρίση" "όλοι μαζί τα φάγαμε";
Που ήταν αυτή η έμπρακτη μέριμνα της συλλογικότητας; Ποιές ήταν οι μορφές της;
Εκτός αν εννοούσαν συλλογικότητα την απόκτηση κομματικής ταυτότητας,για είσοδο στις "κλειστές" ομάδες συντεχνίας,ρουσφετιού,νεποτισμού και μετριότητας.

Και τώρα;
Τώρα που είναι να σταθούν δίπλα στον πολίτη να του εξηγήσουν μέχρι κεραίας;
Να ακούσουν τον πολίτη;
Να προβληματιστούν και να προβληματίσουν;
Να έχουν κοντά τον πολίτη και αυτός αυτούς;
Ποιός είναι αυτός που είναι σε θέση να "ξυπνήσει", να "σηκώσει" "να σεληνιάσει" με τον λόγο τους απογοητευμένους πολίτες, τους ανενημέρωτους πολίτες, τους φοβισμένους και ζαλισμένους πολίτες;
Οι εκπρόσωποι τύπου των υποψηφίων ή τα sites υποψηφίων και κομμάτων θα εμπνέσουν πίστη στην πολιτική,πίστη στην δημοκρατία;
Αυτό είναι κρίση!!!



Δοθείσης ευκαιρίας, αφού διαβάσουν τις "Βουβές εκλογές" της κυρίας Διακίδη ας προσπαθήσουν να εμπνευσθούν από το "σχέδιο δράσης" του Γρηγόρη Λαμπράκη.' Ενα "σχέδιο" που του έδωσε την βουλευτική έδρα.
Γιατί αυτές οι εκλογές,στην χειρότερη ώρα μεταπολεμικά της Ελλάδας, θα έπρεπε να κάνουν κρότο.













Σήμερα, ειδικά αν προέρχεσαι από κόμμα που κυβέρνησε τα τελευταία χρόνια, θα πρέπει να σκεφτείς δυο φορές αν θα εκφωνήσεις ή όχι έναν πύρινο λόγο. Σήμερα, απλά δεν σε παίρνει να σεληνιαστείς. Διότι, όσο περισσότερο σεληνιάζεσαι, τόσο περισσότερο κινδυνεύεις να προκαλέσεις την λαϊκή  οργή, να ακουστεί τελικά η κραυγή ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ και να φας γιαούρτι.Καλύτερα παίξτο ανεξάρτητος. Φέρσου ψύχραιμα, άνετος και κουλαριστός. Χαμογέλασε. Δήλωσε ότι εσύ δεν ξέρεις τίποτα δια τον φόνο. Δεν άκουσες, δεν είδες. Και ότι αμέσως μόλις βγεις, θα αγωνιστείς με όλες τις δυνάμεις σου για να ανακουφιστεί ο φτωχός και να γελάσει κι ο πικραμένος





Στη συνέχεια ο Γρηγόρης Λαμπράκης γράφει ότι για να βγει βουλευτής στηρίχτηκε στον λαϊκό κόσμο, γύρισε όλα τα καφενεία. ΣΤΑ ΟΠΩΡΟΠΟΛΕΙΑ, ΣΤΗ ΛΑΧΑΝΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΦΑΓΕΙΑ. Εκεί έκανε επισκέψεις ακολουθούμενος από τον αδελφό του, που μοίραζε προκηρύξεις ενώ αυτός  μιλούσε στον κόσμο. Προσοχή, αυτό σήμερα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Το να εμφανιστεί υποψήφιος στην εποχή του ΔΝΤ στην λαϊκή αγορά, ισοδυναμεί με το να εμφανιστεί κόκκινο πανί μπροστά σε ταύρο. Σήμερα, αγαπητέ υποψήφιε θα πρέπει να σκεφτείς τις ντομάτες και κυρίως τα καφάσια. Διότι, η ντομάτα, τέλος πάντων θα την φας δεν πονάει. Αλλά σκέψου καλά τι θα γίνει αν δεχτείς φορτωμένο καφάσι στο κεφάλι! Και για τα ΣΦΑΓΕΙΑ δεν το συζητώ…φαντάζομαι καταλαβαίνεις το γιατί.
Καλύτερα, να αποφύγεις τέτοιες κακοτοπιές. Συμβουλή: Προσπάθησε να εμφανιστείς όχι στον λαό αλλά στους δημοσιογράφους! 


Ξέρεις κανέναν παρουσιαστή εκπομπής; Κανέναν αρχισυντάκτη; Πάρε τηλέφωνο, και βγες με το χαμόγελο, μην ξεχνάς να χαμογελάς σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής. Στις δύσκολες ερωτήσεις εφάρμοσε την γνωστή συνταγή: ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Έτσι, έχεις ίσως κάποια ελπίδα. Αλλά, αν κάνεις το λάθος και αποφασίσεις να κατέβεις σε λαϊκή αγορά, οϊμέ, αγαπημένε υποψήφιε, έλα πρώτα να σε αποχαιρετίσω σταυρωτά και να σε διπλοφιλήσω.

(Η Φωτογραφία και οι σελίδες από το ημερολόγιο του Γρηγόρη Λαμπράκη, προέρχονται από το ΑΡΧΕΙΟ ΛΑΜΠΡΑΚΗ. Πρόκειται για σπάνια ντοκουμέντα για τον Λαμπράκη και τη Νεολαία Λαμπράκη που συγκέντρωσε ο Μανώλης Νταλούκας).

Kαι η δημοσίευση φωτογραφιών και οι... συμβουλές προς υποψηφίους νέων εποχών και νεωτερισμών από το http://www.mediasoup.gr/node/17589

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων της Ντίσνεϊλαντ

 Παγκόσμια ημέρα τουρισμού λέει σήμερα και τι άλλο καλύτερο από το κομμάτι στο οποίο περιγράφει την Ελλάδα ο πρωθυπουργός ,στα μέλη του Economic Club της Νέας Υόρκης.

"Πέρα από τα κλασικά τρία S, ήλιο, θάλασσα και κάποια ερείπια*, η Ελλάδα έχει περισσότερα να προσφέρει, από δρομολόγια οινοπαραγωγής μέχρι καλλιτεχνικά φεστιβάλ, από σχολές μαγειρικής μέχρι θέρετρα για σκι, από ράφτινγκ στα βουνά μας μέχρι κανό στα νησιά μας, καταδύσεις για να δει κανείς βυθισμένα ερείπια μέχρι αναρριχήσεις σε βράχους πάνω από το Αιγαίο" 

Πιθανολογώ πως το κομμάτι αυτό της ομιλίας του ήταν για αμιγώς τουριστικούς λόγους ,κάτι σαν καμπάνια και για τον λόγο αυτό απέκρυψε την υπόλοιπη καθημερινότητα και κατάσταση.Ιθαγενών τε και τουριστών.
Τώρα θα σας γελάσω τι θα πει στον τουρίστα που θα αποφασίσει να έρθει, γιατί πολύ του άρεσε η λυρική περιγραφή, όταν π.χ. χρειαστεί να επισκεφθεί νοσοκομείο και δεν υπάρχει ούτε αγροτικός,όχι νοσοκομείο στο νησί που θα πάει να κάνει κανό και καταδύσεις ή στο θέρετρο στο βουνό.
'Η όταν θα τον σταματήσει ο φορτηγατζής στην άκρη του δρόμου γιατί "δεν ήξερες δε ρώταγες πως είναι κλειστός που μου θες και καταδύσεις"...

Μη χαλάσουμε όμως μέρα που'ναι το παραμύθι γιατί και θα ξημερωθούμε αν αρχίσουμε να λέμε "τι θα δει ο τουρίστας" και γιατί τα παραμύθια πρέπει να έχουν καλό τέλος.

Επίλογος:
Είμαστε μια απίστευτη Ντίσνεϊλαντ κι εγώ η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων της Ντίσνεϊλαντ.
ΤΕΛΟΣ

(* στο πρωτότυπο τα τρία S αναφέρονται ως  "the classic three S’s, sun, sea and some ruins".Aυτό γιατί ένας...κακόβουλος φίλος μου είπε πως έκανε λάθος ο πρωθυπουργός και το τρίτο S είναι Sex απόκαταβολής uπάρξεως των 3S και πως σιγά μην είναι "κάποια ερείπια".Ποιός ξέρει καλύτερα φίλε μου; Εσύ ή ο πρωθυπουργός;; Ε;; )

Κι ύστερα τον δολοφόνησαν...

"Ελπίζω ότι όσοι εξ’ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της."

 "....εφ’όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν"


 Ιωάννης Καποδίστριας
πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος, προς την Δ' Εθνοσυνέλευση

"Κάθε πομπή συνεπαγομένη δαπάνας είναι ασυμβίβαστος προς την δυσχερή κατάστασιν της Πατρίδος. Αν δυνάμεθα να διαθέσωμεν μερικά χρήματα, έχομεν πληγάς να επουλώσωμεν." 
Από τον λόγο του κατά την άφιξή του στο Ναύπλιο

"Οι «επιτροπές» και η «προσωρινότης» κατέστρεψαν την Ελλάδα."

"Τι θα ενόμιζέ τις περί ιατρού αξιούντος να θεραπεύση διά του αυτού φαρμάκου, ως νέα κολυμβήθρα του Σιλωάμ, τους οιωδήποτε νοσήματι κατεχομένους ή διατάσσοντος προς πάντας ομοίαν δίαιταν, πριν ή ερευνήση την κράσιν εκάστου; Επίσης αμαθής, άμα δε και ολέθριος, εξελέγχεται και ο πολιτικός ιατρός ο επιβάλλων αδιακρίτως εις πάντας τους λαούς ίσους θεσμούς προ της μελέτης του βίου και της αγωγής αυτών. Ζητείτε Σύνταγμα, αλλά πού οι συνταγματικοί; Θέλετε Πανεπιστήμιον, αλλ’ έχετε ακροατήριον ή και καθηγητάς; "

"Μήπως [...] εξέλαβες και εμέ λογιώτατον; Το κακόν υμών είναι ότι μόλις μάθετε μερικούς κανόνας της γραμματικής, έστω και εις την Γερμανίαν, μόλις ιδήτε μερικά βουνά της Ευρώπης, και χειροτονείσθε μόνοι διορθωταί της κοινωνίας και νομοθέται της πολιτείας. Πλην, κύριε, άλλο γραμματική, άλλο κοινωνία και άλλο πολιτεία. Τόσω πολύς καπνός γεμίζει τας κεφαλάς υμών, ώστε δεν εννοείτε οποίον και οπόσον χάσμα διαχωρίζει τας δύο τελευταίας από της πρώτης."
"Δεν είναι δυνατόν, αδελφοί, να ορκισθώ τον όρκον του συντάγματος, διότι δεν εμπορώ να σας υποσχεθώ να φυλάξω ό,τι δεν έχετε και ό,τι δεν με παραδίδετε. Αλλά σας υπόσχομαι να προσπαθήσω διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος όσον δύναμαι".
Από τον λόγο του όταν η  βουλή περί τα μέσα Ιανουαρίου του 1828 προσκαλεί τον Κυβερνήτη να ορκισθεί  τον όρκο του συντάγματος της Τροιζήνος

"Ὅταν... ἀφοῦ χτύπησα τὶς πόρτες τῶν παλατιῶν τῶν πλουσίων, κτύπησα μετὰ καὶ τὶς πόρτες τῶν καλυβῶν τῶν πτωχῶν, διὰ νὰ συλλέξω τὸν ὀβολὸ τοῦ πτωχοῦ, πρέπει νὰ μπορῶ νὰ τοὺς λέω μὲ παρρησία: ἔδωσα τὰ πάντα πρὶν ζητήσω καὶ τὴν δική σας βοήθεια γιὰ τοὺς ἀδελφούς μου"


Κι ύστερα τον δολοφόνησαν...

Κατ' άλλους την  8η Οκτωβρίου 1831 και κατ' άλλους σαν σήμερα 27η Σεπτεμβρίου 1831.

Ίσως οι διαφορετικές ημερομηνίες προκύπτουν λόγω παλαιού και νέου ημερολογίου.

 Πολλοί έγραψαν για τον τραγικό θάνατο του. Μεταξύ αυτών είνε και ο Ιταλός Τζεκκίνι. Γιατρός κι αυτός, είχε σπουδάσει στην Ιταλία μαζί με τον Καποδίστρια.

Στο βιβλίο του «Εικόνες της Νεωτέρας Ελλάδος» αφιερώνει ένα σημαντικό κεφάλαιο στη δολοφονία του φίλου του.

Ο Τζεκκίνι πέρασε το βράδυ της εβδόμης Οκτωβρίου – της παραμονής δηλαδή της δολοφονίας – στην Τύρινθα, όπου τον είχαν καλέσει να δη έναν άρρωστο. Την άλλη μέρα το πρωί ξεκίνησε νωρίς – νωρίς για το Ναύπλιο, που απέχει δυο μίλια από την Τύρινθα. Ασυνήθιστη όμως κίνησις επικρατούσε στους εξοχικούς δρόμους και πολλοί άνθρωποι έτρεχαν σ’ αυτούς τρομαγμένοι και λυπημένοι. Ο Τζεκκίνι ρώτησε ένα απ’ αυτούς γνωστό του τι συνέβαινε κι αυτός του απάντησε ότι σκότωσαν το Καποδίστρια.
Όταν έφθασε στην πόλι, βρήκε την πύλη κλεισμένη από στρατό που δεν άφηνε κανένα να περάση.  Αμέσως έτρεξε στο παλάτι του κυβερνήτου, επλησίασε για να κυττάξη , αν τα τραύματά του ήσαν σοβαρά, και είδε ότι ο Καποδίστριας ήταν πια νεκρός.

 "Άφησα – γράφει ο Τζεκκίνι – τον σκοτωμένο μεταξύ μερικών στρατηγών του, υπουργών του και γερουσιαστών, οι οποίοι από τη λύπη τους ήσαν άφωνοι σαν τον νεκρό, κι εβγήκα στους δρόμους για να προσφέρω τις υπηρεσίες μου, αν παρουσιαζόταν ανάγκη. Διέτρεξα όλη την πόλι χωρίς να συναντήσω ψυχή ζωντανή, παρά μερικούς στρατιώτες που έστεκαν σε κάθε γωνιά δρόμου ακίνητοι, σαν αγάλματα, με το τουφέκι έτοιμο, να πυροβολήσουν όποιον θα τολμούσε να κάνει το παραμικρό."

Νεκρική σιωπή τρόμου βασίλευε σ’ όλην αυτή την έρημο που ωνομάζετο Ναύπλιο. Όλες οι πόρτες των σπιτιών ήσαν  κλειστές και τα παράθυρα κατάκλειστα. Ούτε ένα μαγαζί δεν ήταν ανοιχτό. Όλοι περίμεναν από στιγμή σε στιγμή κάποιο κίνημα, κάποια καταστροφή, γιατί ο λαός ήταν χωρισμένος σε δύο αντίθετα στρατόπεδα, τα πάθη δυνατά και ο κίνδυνος διαρπαγής των περιουσιών μέγιστος. Το κλείσιμο θυρών και παραθυριών έγινε πρώτα αυθόρμητο από το λαό, έπειτα όμως κι’ η κυβέρνησι έβγαλε προκήρυξι να μείνουν όλα κατάκλειστα. Μονάχα στους στρατώνες επικρατούσε ζωή και κίνησι, και μάλιστα υπερβολική.  Ξαναγύρισα στο Παλάτι του κυβερνήτη, όπου έμαθα από τους φρουρούς πως σκοτώθηκε ο Καποδίστριας"

 Και ο Τζεκκίνι διηγείται παρακάτω την ιστορία της δολοφονίας. Μεταξύ των άλλων αναφέρει :

 Πριν φύγει ο Καποδίστριας  από το σπίτι του για να πάη στην εκκλησία του Aγίου Σπυρίδωνος, έξω από την οποία σκοτώθηκε, ένα αγαπημένο σκυλάκι του τριγύριζε ανήσυχο γύρω από τα πόδια του, γαύγιζε και δεν ήθελε να τον αφήσει να φύγη. Επέμενε μάλιστα τόσο το πιστό ζώο, ώστε ο Καποδίστριας αναγκάσθηκε να το διώξη επανειλημμένως μέσα από τα πόδια του.

Όταν σίμωσε στην εκκλησία, ο Καποδίστριας διέκρινε απέξω το Γιώργη και Κωνσταντή, παιδιά του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και σταμάτησε για μια στιγμή, αλλά αμέσως εξακολούθησε το δρόμο του. Μέσα στην εκκλησία δεν ήσαν παρά 4 – 5 γυναίκες.

Όταν ο Καποδίστριας έφθασε σιμά τους, οι δυο Μαυρομιχαλαίοι έβγαλαν το καπέλλο τους. Ο Καποδίστριας έβγαλε κι αυτός το καπέλλο του κι εχαιρέτησε πρώτα το Γιώργη κι έπειτα γύρισε να χαιρετίσει και τον Κωσταντή. Μα την ίδια  στιγμή ο Γιώργης τράβηξε το πιστόλι του και πυροβόλησε. Το πιστόλι όμως δεν πήρε φωτιά. Τράβηξε τότε ένα άλλο πιστόλι, πυροβόλησε και τον πλήγωσε στον δεξί κρόταφο. Η σφαίρα βγαίνοντας έσπασε το αριστερό μέρος το μετώπου. Συγχρόνως, την ίδια στιγμή, ο Κωσταντής του κάρφωσε το μαχαίρι του  στην κοιλιά. Αμέσως ο Καποδίστριας σωριάστηκε αναίσθητος καταγής.

Τόσο ήσαν ξαφνικά τα χτυπήματα τους, ώστε μπορεί κανείς να πιστεύση ότι ο κυβερνήτης δεν άκουσε ούτε τον ήχο της πιστολιάς, ούτε ένιωσε τον πόνο της μαχαιριάς.

Οι δυο ακόλουθοι του Καποδίστρια τράβηξαν αμέσως τα πιστόλια των κι επυροβόλησαν. Αλλά κανένα από τα δυο δεν πήρε φωτιά. Η τρίτη όμως σφαίρα, που έρριξε κατά των δολοφόνων  ένας κουλοχέρης Κρητικός, (ο οποίος μολονότι είχε μόνο ένα χέρι, ήταν ο καλύτερος μπιλιαρδιστής στην Ελλάδα) χτύπησε τόσο καλά τον Κωσταντή, ώστε του πέρασε η σφαίρα πέρα – πέρα το θώρακα.

Μ’ όλη τη βαρειά λαβωματιά ο Κωσταντής  έτρεξε σε μια πόρτα και παρακάλεσε να του ανοίξουν. Αλλά δεν του άνοιξαν κι έτσι αναγκάσθηκε να τραπή εις φυγήν, ενώ πλήθος λαού τον κυνηγούσε. Όταν ο λαός τον έφθασε, τον βρήκε κατά γης να πλέει στο αίμα του. Την ώρα δε που το πλήθος τον χτυπούσε με τα μαχαίρια του και τον κομμάτιαζε, πριν ξεψυχίσει ο Κωσταντής είπε:

-Κάμετε μου ό,τι θέλετε αλλά ο τύραννος πέθανε!

 Το πτώμα το έσυραν στο στρατώνα που ήταν στην πλατεία του Πλατάνου. Ο Τζεκκίνι περιγράφει:

"Ήταν ένας από τους ωραιότερους άνδρες της Ελλάδος τόσο για το αθλητικό κορμί του, όσο και για το πρόσωπο που έμοιαζε  σαν του Απόλλωνα. Τα σγουρά, ξανθά μακρυά μαλλιά του που έφθαναν ως τον ώμο του, ήσαν γεμάτα αίματα και χώματα"

Ο Τζεκκίνι πήγε κατόπιν στο εστιατόριο του Ρούσου, το καλύτερο του Ναυπλίου, όπου τις άλλες ημέρες συγκεντρωνόταν τόσο πλήθος ώστε δεν εύρισκε κανείς θέσι να καθήση. Την ημέρα όμως εκείνη ο Τζεκκίνι ήταν μονάχος με τον ξενοδόχο κι ενώ ήταν μεσημέρι έτρωγε με φως, γιατί οι πόρτες και τα παράθυρα ήσαν κατάκλειστα. Σε μια στιγμή άκουσε απ’ έξω οχλοβοή και θόρυβο. Τότε ο ξενοδόχος του είπε:

-«Ξέσπασε η επαναάστασι!».

Ο Τζεκκίνι κοίταξε από το παράθυρο κι είδε πλήθη λαού να σέρνουν στους δρόμους το πτώμα του Κωσταντή Μαυρομιχάλη με βρισιές και με κατάρες. Άλλοι τον έσπρωχναν με τις ομπρέλες των (γιατί ψιχάλιζε), άλλοι το κλωτσούσαν με τα πόδια, άλλοι το έφτυναν, άλλοι έκαναν άσεμνες χειρονομίες. Ο Τζεκκίνι μάλιστα είδε  με τα μάτια του κάποιον απ’ το πλήθος που άρπαξε το χέρι του σκοτωμένου και  του το δάγκασε με λύσσα.

Τέλος, έπειτα από πολλή ώρα το πέταξαν στη θάλασσα. Τη νύχτα, από το Ίτς- Καλέ, ο Τζεκκίνι, κάτω από το φως του φεγγαριού, διέκρινε το πτώμα του Κωνσταντή να δέρνεται από τα κύματα, να χτυπά στ’ ακρογιάλι και να ξανατραβά για την ανοιχτή θάλασσα. 

Ο Γιώργης Μαυρομιχάλης, αφού δολοφόνησε τον Καποδίστρια, έτρεξε να καταφύγει στο σπίτι του πρεσβευτού της Γαλλίας Ρουέν, αλλ’ όπως ήταν ζαλισμένος από το έγκλημα, έκαμε λάθος και μπήκε στο γειτονικό σπίτι, όπου κατοικούσε ένας Γάλλος συνταγματάρχης του πυροβολικού. Ανέβηκε τις σκάλες, μπήκε στην κρεβατοκάμαρα και τον βρήκε στο κρεββάτι   με τη γυναίκα του. Δείχνοντας του το πιστόλι, χαρούμενος του είπε: – Τον σκοτώσαμε!…  - νομίζοντας ότι ήταν μπροστά στον πρεσβευτή της Γαλλίας και ότι θα τον ευχαριστούσε η είδησις αυτή, γιατί η Γαλλία πολεμούσε τον Καποδίστρια ως ρωσόφιλο.

Μόλις τ’ αντρόγυνο άκουσε τα λόγια αυτά, πήδηξε τρομαγμένο από το κρεββάτι και κατέφυγε στη Γαλλική πρεσβεία, όπου βρήκε  πάλι το Γιώργη Μαυρομιχάλη, ο οποίος εντωμεταξύ είχε πηδήσει από το παράθυρο και από την αυλή μπήκε στη Γαλλική πρεσβεία, που του έδωσε καταφύγιο.  Μόλις ο λαός έμαθε ότι ο δολοφόνος κρυβόταν στη Γαλλική πρεσβεία, αγριεμένος  έτρεξε εκεί ζητώντας από τον πρεσβευτή να του τον παραδώση.

Αλλά ο πρέσβυς αρνήθηκε με την πιο μεγάλη αναίδεια. Το πλήθος τότε αγρίεψε σε βαθμό επικίνδυνο. Τότε ευτυχώς, επενέβη ο συνταγματάρχης Αλμέϊδα,  πορτογαλικής καταγωγής, ο οποίος προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στην επαναστατημένη Ελλάδα, και ήταν στρατιωτικός  διοικητής Ναυπλίου.

Παρουσιάσθηκε στο Γάλλο πρεσβευτή Ρουέν και του εξήγησε το δίκαιο θυμό του λαού και τον κίνδυνο που απειλούσε κι αυτή ακόμη τη ζωή του πρεσβευτού από ένα θεριωμένο ασκέρι. Ο πρέσβυς κατάλαβε τότε τι τον περίμενε και δέχτηκε την πρόταση του Αλμέϊδα, δηλαδή να παραδώση σ’ αυτόν το δολοφόνο, ο δε Αλμέϊδα, του εγγυήθηκε ότι ο λαός δε θα τον αγγίξη, αλλά θα τον δικάση το νόμιμο δικαστήριο.  Κι έτσι, κρυφά ο δολοφόνος παραδώθηκε στον Αλμέϊδα, ο οποίος τον έκλεισε μέσα στο Παλαμήδι.

Ο Τζεκκίνι επαινεί τη διπλωματική ικανότητα του Αλμέϊδα, χωρίς την επέμβαση του οποίου ο λαός θα έκαιγε τη Γαλλική πρεσβεία και θα εδημιουργούντο θλιβερά επεισόδια.

Ο Τζεκκίνι μαζύ με άλλους γιατρούς έκαμε την εξέταση του πτώματος του Καποδίστρια και υπέβαλαν την έκθεσί των στην νέα κυβέρνηση, που απετελείτο από το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Ανδρέα Μεταξά, Ι. Κωλλέτη, Ανδρέα Ζαΐμη και Δημ. Βουδούρη.

Ο νεκρός τοποθετήθηκε στη Μητρόπολι, όπου πήγε ο λαός συγκινημένος και τον προσκύνησε. Η κηδεία ήταν μεγαλοπρεπέστατη. Σε είκοσι θαυμάσια προσκέφαλα που τα κρατούσαν γερουσιασταί,  βρισκόντουσαν τα παράσημα του κυβερνήτου. Έπειτα  ακολούθησαν οι υπουργοί, οι πρέσβεις, οι αρχές, ο στρατός, καθώς και τα αγήματα και οι στρατιώτες των τεσσάρων Μεγάλων Δυνάμεων. Όλο το Ναύπλιο ακολουθούσε τον αγαπημένο του νεκρό με καταφανή θλίψι. Μουσικές των ξένων στόλων έπαιζαν πένθιμα εμβατήρια, ενώ τα κανόνια των καραβιών και του Κάστρου βροντούσαν… Όλα τα παράθυρα ήσαν στολισμένα με πένθιμα χαλιά. Ακόμα κι οι εχθροί του Καποδίστρια δεν έλειψαν από την εκδήλωσι αυτή του πόνου.
Κώστας Καιροφύλας
Ναυπλιακά Ανάλεκτα, τόμος V, έκδοση του Δήμου Ναυπλιέων, Ναύπλιο, 2004.  

(Διατηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου)
και από το www.argolikivivliothiki.gr


Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Αποσιωπητικές Εικόνες

Στ’αγκίστρια του απογεύματος,
στ’αγκάθια των χρωμάτων,
έχουν πιαστεί και κρέμονται εικόνες.
Απ’τη ζωή μας μέσα κι έξω απ’τη ζωή μας
και σπαρταράν χωρίς αλληλουχία:
εικόνα μιας βροχής
και δίπλα εικόνα γέφυρας βράδυ
και στη σειρά, εικόνα προσώπων,
χωρίς όχθες και χωρίς πέρασμα.
Αλλά λίγο να τις κουνήσει ανόητα ο άνεμος
συγχέονται.
Κι έχεις μια εικόνα
προσώπων
πάνω σε γέφυρα
βράδυ
με βροχή.

Στ’αγκίστρια του απογεύματος,
στ’αγκάθια των χρωμάτων,
έχουν πιαστεί και κρέμονται
αποσιωπητικές εικόνες.
Κρέμεται μια εικόνα παραθύρου.
Τα κουρτινόξυλα σπαρμένα
με κατιόν φθινόπωρο όλο από τριαντάφυλλα.
Εικόνα ενός χεριού που πνέει
σαν άνεμος παλινορθώσεως των φύλλων.
Εικόνα και το μεγάλο κύμα χρόνου
που ορμάει και σε παίρνει,
γιατί κάθε φορά ξεχνάς
ανοιχτή του ονείρου την πόρτα.
Κική Δημουλά



Ο Εvans I και ο....Evans II


Evans II


Διαβάζοντας το άρθρο σήμερα το πρωί, ήταν σαν να ξαναζούσα την ίδια ιστορία.Τα ονόματα των πρωταγωνιστών είναι διαφορετικά.
'Ιδια συναισθήματα την ημέρα που αναγκάστηκα να "διώξω" τον Εvans.
Ακόμη δεν θα ξεχάσω τα μάτια του εκείνο το βράδυ,τα μάτια των παιδιών,το κλάμα όλων μας την ώρα που τον αφήσαμε.
Δεν ξέρω αν είναι το σημάδι στο πόδι μου από το δάγκωμα του που μου τον θυμίζει ή τα μάτια των αδέσποτων στο δρόμο.
Δεν ξέρω αν είναι οι ενοχές για το ότι ότι δεν έμαθα ποτέ ποιά ήταν η τύχη του.
 Δεν ξέρω αν είναι όλα αυτά μαζί και  το
σκυλάκι που απέκτησα μετά , στο... οικογενειακό συμβούλιο για ανεύρεση ονόματος , με ένα στόμα και σαν να είμασταν συνεννοημένοι "βαφτίστηκε" "Εvans".Ο Evans II...
(Πόσο λυπάμαι που δεν ξέρω να χειρίζομαι καλά τα κουμπάκια της τεχνολογίας και δεν μπορεί να υπάρξει φωτογραφία και του Εvans I σε μια ιστορία που σαν να γράφτηκε για'κείνον...)

  
Ο Οδυσσέας και ο Πλούτο
Ο Οδυσσέας ήταν ο πρώτος μου σκύλος. Ουσιαστικά αδέσποτος, κακοποιημένος και φοβισμένος. Μετά από παραμονή 9 μηνών στο σπίτι, μου επιτέθηκε, με δάγκωσε και απομακρύνθηκε το ίδιο βράδυ από το σπίτι.

Όσοι τον έβλεπαν είτε ζωντανά, είτε σε φωτογραφίες χωρίζονταν σε δύο στρατόπεδα: τι όμορφο σκυλί οι μεν, αυτός είναι killer οι δε! Στους πρώτους χαμογελούσα σαν την μαμά κουκουβάγια, στους δεύτερους απαντούσα: «είναι καλός, το τρίχωμά του είναι σπάνιο και γεννά φόβο. Άσε που είναι ταλαιπωρημένος…». Ο άνθρωπος που μου τον έδωσε -αδέσποτος ήταν στην πραγματικότητα- μου είχε πει ότι είναι λύκος με πιτ-μπουλ. Ήταν περήφανος, αγέρωχος, γρήγορος, δυνατός, αθλητικός, άτακτος, ζωηρός, είχε φάει αρκετά παπούτσια, την ώρα του φαγητού έσπρωχνε με τη μουσούδα του για να διεκδικήσει και αυτός κάτι…Έκανε την παρουσία του αισθητή.

Όταν έπλενα τις βεράντες, ο Οδυσσέας, έπαιρνε δρόμο. Μπουχός! Άφαντος. Αν μάλιστα έβλεπε και σκουπόξυλο, έκανε «παντιές» στο νερό και εξαφανιζόταν. «Έχει φάει πολύ ξύλο» μου έλεγε ο άνθρωπος που μου τον έδωσε. Θεωρούσα ηθική μου υποχρέωση να τον φροντίζω και ένοιωθα όμορφα που του πρόσφερα, που σκεπτόμουν τι θα έκανα όταν θα «ταξίδευε». Παρηγοριόμουν όμως γιατί ήταν μόνο ενός έτους. Και από την άλλη, οι σχέσεις είναι κύκλοι, μεγαλύτεροι, μικρότεροι…

Ο Οδυσσέας δεν είχε προφτάσει να απογαλακτιστεί από τη μαμά του. Όταν του έβαζα γάλα, δεν το πλησίαζε. Πέρυσι τα Χριστούγεννα, μας είδε μετά από διάστημα μιας εβδομάδας και κατουρήθηκε από τη χαρά του. Είχε μάθει να τον βάζουν σε αυτοκίνητο και να μην επιστρέφει εκεί από όπου έφυγε. Ένοιωθε ανασφάλεια.

Την ημέρα που με δάγκωσε, πήγε σε χώρο όπου θα ήταν ασφαλής. Έκανε τσουχτερό κρύο στη Ρόδο. Ήταν 25 Ιανουαρίου. Το πρόσωπό μου πονούσε και από τα ράμματα που τραβούσαν και από την κουτουλιά που μου είχε δώσει.

Έκλαιγα και πονούσα περισσότερο- ο πόνος της ψυχής είναι αβάσταχτος ώρες-ώρες- γιατί τον ένοιωθα να είναι απροστάτευτος μέσα στο κρύο. Τον λυπόμουν γιατί ήξερα ότι δεν ήταν ασφαλές για κανένα μας να είναι στο σπίτι. Είχε κλείσει ένας κύκλος. Περίπου δηλαδή…

Τρεις μήνες μετά, ένα ταξί χτύπησε τον Οδυσσέα. Τον θρήνησα, όπως δεν μπορούσα να διανοηθώ. Δεν έχει περάσει μέρα που να μην τον έχω σκεφτεί και να μην έχω βουρκώσει. Πέρασα από το σημείο που σκοτώθηκε 3 μήνες μετά.

Ο επόμενος σκυλάκος που μπήκε στο σπίτι ήταν μόλις 2 ½ μηνών. Από ήσυχους και υγιείς γονείς, απογαλακτισμένος, ημίαιμο λαμπραντοράκι, εξαιρετικός. Τον είπαμε Πλούτο, θυμίζει έντονα το cartoon, ακόμα και τώρα που είναι 7 μηνών τα πόδια του όταν τρέχει και παίζει, ανοίγουν αστεία και τα τέσσερα μαζί. Όπως ο Πλούτο του Disney. Ήμουν αρνητική στην αρχή, ήθελα να περάσει ο καιρός, να κάνει ο πόνος τον κύκλο του. Με κατάφεραν, με αγνόησαν, δεν έχει σημασία. Όταν έλειψα 15 μέρες μου έλειψε ο Πλούτο περισσότερο από τα πρόσωπα, δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό… Με «μυρίζεται» από τη γωνία και κλαίει μέχρι που θα του ανοίξουν την πόρτα για να βγει στην είσοδο που κάνει σαν παλαβός από τη χαρά του… Ό,τι και αν συμβαίνει, ο Πλούτο είναι αγχολυτικός.

Χθες βρέθηκαν στο νησί 3 δηλητηριασμένα σκυλιά.. Ο ιδιοκτήτης τους δεν πρόφτασε να τα σώσει. Σε περιοχή κυνηγιού βρισκόταν. Οι άρρωστοι που βάζουν φόλες ήξεραν πού θα τις τοποθετούσαν.

Κρίμα, όχι μόνο για την παράνοια (όποιος θανατώνει με λύσσα ένα ζωντανό, τι τον εμποδίζει να θανατώσει και άνθρωπο), αλλά και για τα χαμένα μαθήματα. Τα ζωντανά αντιλαμβάνονται τη φύση σωστότερα από μας, σχεδόν σοφά. Ο Πλούτο στους μεγάλους καύσωνες, προτιμούσε το χώρο που δε δούλευε κλιματιστικό, ενώ όταν αρρωσταίνει ξαπλώνει στον ήλιο. Αδιέξοδο μυρίζομαι. Αδιέξοδο που είναι συγκοινωνούν δοχείο με ό,τι άλλο μας μπλοκάρει.

Αναρωτιέμαι πόσοι από τους εξουσιαστές (πολιτικούς, διευθυντάδες, προέδρους- βρίθει από δαύτους η Ελλάδα, αρχηγάρες- έχουν στενή σχέση με κάποιο ζωντανό…τετράποδο εννοώ…Υπάρχουν; Πού είναι; Άραγε, μπορούμε να τους εμπιστευτούμε;

Της Τζίνας Δαβιλά http://www.protagon.gr/

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

...μηδενί χρω πονηρώ προς τας διοικήσεις

Αλήθεια με τι κριτήρια επιλέγονται οι υποψήφιοι;
"Εις Αρχήν κατασταθείς , μηδενί χρω πονηρώ προς τας διοικήσεις . Ων γαρ αν εκείνος αμάρτη , σοι αναθήσουσι τας αιτίας”.
' Ελεγε ο Ισοκράτης.
Οι επικεφαλής συνδιασμών με τι κριτήρια επιλέγουν τους υποψηφίους συνεργάτες που θα έχουν δίπλα τους και γύρω τους;

Οι ικανοί και οι άριστοι που δεν θα τον εκθέσουν, όπως λέι ο Ισοκράτης, βαρύνοντάς τον με ευθύνες από πράξεις και συμπεριφορές τους, με τι κριτήρια επιλέγονται;

Οι περισσότεροι επικεφαλείς των συνδιασμών, είναι σε θέση να αποδεσμεύσουν τις επιλογές τους από το κόμμα και τα κομματικά κριτήρια, την στιγμή που και οι ίδιοι επελέγησαν καθαρά με τέτοια και όχι με μοναδικά κριτήρια  ΙΚΑΝΟΣ και ΑΞΙΟΣ, κριτήρια που επιβάλλει το μεγάλο εγχείρημα του Καλλικράτη;

Είναι σε θέση και τολμούν να επιλέξουν ανθρώπους όχι μόνο για την καλή τους πρόθεση συμμετοχής και προσφοράς αλλά ανθρώπους που θα έχουν και παιδεία και εκπαίδευση,ανθρώπους που θα γίνουν πολύτιμοι συνεργάτες τους  με τις τεχνοκρατικές,επιστημονικές τους γνώσεις,άκρως απαραίτητες και επιβεβλημένες  και στην εποχή μας και στο μεγαλεπήβολο και δύσκολο εγχείρημα του Καλλικράτη;

Είναι σε θέση να κοσμήσουν πραγματικά τις λίστες τους με ανθρώπους πέρα από δημοφιλία (νεοελληνική...) και μοναδικό κριτήριο την ικανότητα και δυνατότητα συλλογής ψήφων;

Και εμείς;;;

Με τι κριτήρια θα επιλέξουμε από τον πάπυρο της λίστας τους ανθρώπους που θα εκπροσωπήσουν την φωνή μας στον τόπο;
Αρκούν οι δηλώσεις αγάπης και προσφοράς;
Αρκούν τα...βιογραφικά με αναφορές συμμετοχής σε "συλλόγους γονέων","εκκλησιαστικών επιτροπών","ποδοσφαιρικών ομάδων" "αιμοδοσίας..."; (ω!ναι το ακούσαμε κι αυτό).
Αρκεί το ότι είναι πολύ καλοί άνθρωποι, χωριανοί, νύφες, γαμπροί, συνυφάδες...;
Αρκεί που είναι του "κόμματος";

Θα μπορέσουμε άραγε μέσα στα δεκάδες ονόματα να ξεχωρίσουμε και να αναδείξουμε ΙΚΑΝΟΥΣ και ΑΡΙΣΤΟΥΣ;
Θα μπορέσουμε να μην συμβιβασθούμε με τίποτε λίγοτερο από το άριστο, παίρνοντας με αυτόν τον τρόπο την τύχη του τόπου μας στα χέρια μας, αναδεικνύοντας ανθρώπους που η φωνή τους χάνεται μες την πολλη συνάφεια των πολλών, μες τες πολλές κινήσεις κι ομιλιες την καθημερινή ανοησία;

Ανθρώπους που η βαρύτητα που τους δίνει ο λόγος τους, η παιδεία τους, ο πολιτισμός τους, η αισθητική τους, οι ιδέες τους , η πολιτική τους ( πολιτική είναι όλα...) αντιβαίνει τον νόμο των "φελών που επιπλέουν";

Θα αποκλείσουμε τον κάθε πικραμένο, που θέλει να χρησιμοποιήσει την ψήφο μας ως εφαλτήριο για πολιτική καριέρα;

Θα "κλείσουμε" την πόρτα σε κάθε μέτριο που ζητά την καταξίωση και την αναβάθμιση του κοινωνικού status του μέσα από την ψήφο μας;

Ο άνθρωπος της "διπλανής πόρτας", είναι καλός για μια παρτίδα τάβλι, ίσως καλύτερος για παρέα με μπύρες,ο καταλληλότερος  για καφέ και κουβεντούλα.
Είναι όμως σε θέση να κυβερνήσει;

Να το σκεφτούμε μέχρι τις εκλογές αυτό;;

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

...ανένδοτη ακραία λογική

Νησιώτισσα σε ακραία στάση.
Ακίνητη
σαν ξυλόγλυπτη γοργόνα στην πλώρη
του απογεύματος.
Μόνο τα μαλλιά της κυμάτιζαν
κάτασπρα από του χρόνου το αλάτι.
Καθόταν στην αυλή της
έκθετη στην τουρίστρια περιέργεια
με το βλέμμα καρφί
βυθισμένο στον τοίχο σπιτιού

μια σπιθαμή πιο μπρος απ' το δικό της
χαμηλό
ίσα να της κρύβει τη θάλασσα.

Τι κοιτάζει, ρώτησα φίλο που με
ξαναγούσε στο νησί του

τη θάλασσα, μου είπε, αγναντεύει
σ' όλη της τη ζωή, έτσι τη θυμάμαι
σ' αυτή τη στάση τ' απογεύματα
να βλέπει από το σπίτι
τη θάλασσα.

Σκεφτόμουν, τι περίεργο
αν μετακινούσε λίγο πιο δω
λίγο πιο κει την απογευματινή αυλή της
θα είχε δεξιά κι αριστερά τουλάχιστον
ελεύθερη τη θάλασσα να βλέπει

αλλά ίσως ασπάστηκε
εκείνη την ανένδοτη ακραία λογική

να μην καταδέχεται
πλαγίως να κοιτάζει
το ευθύ δικαίωμά της

βυθισμένο
σε απρόσμετρητο άδικο βάθος αιώνων

κι είναι ίσως για τη γυναίκα αυτή
το σπίτι μπροστά της
ένας δύτης.
 
"Αντί φωτογραφίας"
Κική Δημουλά

Τα φαιδρά...

"Η ωραία Ελλάς Ξεύρεις την χώραν που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα που κοκκινίζ' η σταφυλή και θάλλει η ελαία; Ω δεν την αγνοεί κανείς,είναι η γη η ελληνίς"
Αν ζούσε ο Α.Βλάχος έναν ακόμη επιθετικό προσδιορισμό θα τον έβαζε στο ποιήμα.
Μη σου πω δύο.
Στη χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και  εξεταστικές.
Τόσες κυκλοφορούν να μην κάνει μια και ο Αντώνης;
"Θα συστήσει εξεταστική επιτροπή για το μνημόνιο"
' Ετσι για να μάθουν να φέρονται οι άλλοι.
Διότι λέει το παιδί κουμπί ο Σπηλιωτόπουλος "Το να σύρεται ένας πρώην πρωθυπουργός στην Προανακριτική Επιτροπή είναι προσβολή στην πολιτική αισθητική"
(αυτό με την πολιτική αισθητική να το κάνω θέμα ή μπα;;Να γελάσω καλύτερα ε;)
Διότι ξαναλέει το παιδί κουμπί:
"Τελικά τι είναι το Βατοπέδι; Μια εξυπηρέτηση που κάναμε στη μονή Βατοπεδίου του Αγίου Όρους. Την κάναμε αυτή την εξυπηρέτηση; Μπορούμε να κατηγορηθούμε για θρησκοληψία και συντηρητισμό; Ούτως ή άλλως πάντα υπήρχε ένα συντηρητικό κομμάτι στη ΝΔ"

' Ελα ντε;; Τελικά τι ειν'η πατρίδα μας; Μην ειν' οι κάμποι;Μη είν'οι φαιδρές εξεταστικές; Μην ειν'οι φαιδροί πολιτικοί;(νάτος και ο δεύτερος επιθετικός προσδιορισμός).
Μην είν'οι πολίτες της;;;

Τι άλλο περιμένεις ν' ακούσεις ακόμη ;;;
' Η μήπως πίστεψες πως οι άλλες των άλλων δεν είναι στάχτη στα μάτια σου για να το βουλώσεις;
 "Άντε θύμα άντε ψώνιο, άντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς"

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Ο ποιητής που έγραφε με πράσινο μελάνι

«Εχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Οσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ισως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές "Ποιητικές Πραμάτειες" που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης».

«Ητανε της τύχης μου να υποφέρω όσα υπόφερα και της τύχης μου να αγωνιστώ όπως αγωνίστηκα, να αγαπήσω και να τραγουδήσω όπως τραγούδησα. Γνώρισα σε διάφορα σημεία της Γης το θρίαμβο και την ήττα, έχω ζωντανή στη μνήμη μου τη γεύση του ψωμιού, αλλά και τη γεύση του αίματος. Τι περισσότερο μπορεί να θέλει ένας ποιητής; Η ζωή μου στάθηκε η ίδια η ποίησή μου και η ποίησή μου υπήρξε το στήριγμα όλων των αγώνων μου. Αν και πολλά βραβεία μού δόθηκαν ,κανένα δεν μπορεί να παραβληθεί με το τελευταίο βραβείο. Να είμαι ο ποιητής του λαού μου. Το μεγάλο, το μοναδικό μου βραβείο είναι αυτό κι όχι τα βιβλία μου που μεταφράστηκαν σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου, ούτε τα βιβλία που γράφτηκαν για να αναλύσουν τα λόγια μου».

Ο ποιητής, διπλωμάτης, κομμουνιστής, κάτοχος του Νόμπελ Λογοτεχνίας και αιώνια ερωτευμένος Πάμπλο Νερούντα, έφυγε από τη ζωή στις 23 Σεπτεμβρίου 1973.
Και δεν δίστασε ο "λαός του" ν' αψηφίσει την απαγόρευση Πινοσέτ και να συνοδεύσει τον ποιητή του στην τελευταία του κατοικία. Τον ποιητή που έγραφε με πράσινο μελάνι (το χρώμα της ελπίδας)
"Αν ήταν να ξαναζήσω, θα ζούσα με τον ίδιο τρόπο"

Η νύχτα στο νησί
(απόσπασμα)

Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου

κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή
και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
Ίσως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.
Ίσως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
υπήρχες όταν δεν ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.



Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Ο βιασμός έχει πολλά πρόσωπα τελικά...

Ούτε εγώ την ήξερα την Αφροδίτη Αλ Σάλεχ.
Διάβασα γι'αυτήν. Και για τις δράσεις και για τις γνώσεις της.
Κι επειδή δεν είναι όλες Αλεξανδράτου να επιδιώκουν την δημόσια έκθεση, με τα "ελέη" τους, έγινα έξω φρενών με τη δημόσια έκθεση μιας γυναίκας, με αυτό το χυδαίο τρόπο, την αναπαραγωγή της φωτογραφίας σε Διαδίκτυο και ΜΜΕ, για τα σχόλια ακροδεξιών και χρυσαυγιτών,που απλά επιβεβαιώνουν την τάση σε μηχανισμούς διασυρμού, συκοφάντησης και εξόντωσης.Την τύφλα μας να μη μπορούμε να ξεχωρίσουμε, πότε μια γυναίκα δεν είναι σαν όλες αυτές που χρόνια τώρα μας παρουσιάζονται σαν "πρότυπα" και που η "δράση" τους και οι "γνώσεις" τους, εντοπίζονται μόνο μέσα από ροζ κλειδαρότρυπες.Και ακόμη πιο πολύ θύμωσα όταν σχολιάζεται η..."είδηση" από αριστερούς. Θυμός και θλίψη για σεξισμό,μισογυνισμό και ρηχότητα σκέψης.Τέτοια διάβρωση...Ο βιασμός τελικά έχει πολλά πρόσωπα...

Δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα την κυρία Λάσκαρη.Αλλά είπε όσα έπρεπε να πουν πολλές γυναίκες για το θέμα  "Αλ Σαλέχ" πάνω και πέρα από πολιτικές πεποιθήσεις...

"Να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή. Την Αφροδίτη Αλ Σαλέχ δεν την γνωρίζω προσωπικά. Δεν έχουμε συναντηθεί ούτε έχουμε μιλήσει ποτέ. Την είδα για πρώτη φορά μερικές ημέρες πριν στην εκπομπή των Καμπουράκη-Οικονομέα και εντυπωσιάστηκα με τον τρόπο που μιλούσε, με τις γνώσεις της για το μεταναστευτικό και με το πάθος που υπεράσπιζε την δουλειά της. Ήταν όμως εξοργιστικό και λυπηρό ταυτόχρονα που βρέθηκε στην ανάγκη να απολογηθεί για τον προκάτ σάλο που δημιουργήθηκε σχετικά με την εκπομπή που ετοίμαζε στην ΕΡΤ, ένα ολοφάνερα «στημένο σκάνδαλο» με εμπνευστές δυστυχώς «συναδέρφους» της. Το πυρ ομαδόν από blogs, διαδικτυακές εφημερίδες, ελευθέρους σκοπευτές-αρθρογράφους και πάσης φύσεως παπαγαλάκια πρόδωσε τον καραμπινάτο προσχεδιασμό του από όλη αυτή την σαθρή, γραφική και εκτός τόπου και χρόνου επιχειρηματολογία που στόχο είχε τον επαγγελματικό αποδεκατισμό και τον εξευτελισμό της Αφροδίτης Αλ Σαλέχ.
Η εκπομπή, που προφανώς δεν θα δούμε ποτέ, είχε τον τίτλο «Φυλές της Αθήνας» και πέρα από την ουσία και τον στόχο του περιεχομένου της – να μας φέρει πιο κοντά στην κουλτούρα των δεκάδων χιλιάδων μεταναστών που ζουν ανάμεσά μας, αναπόσπαστο τμήμα της καθημερινότητάς μας και κατ’ επέκταση να «βοηθήσει» στην ειρηνική και δημιουργική συνύπαρξη μας μαζί τους (ας θυμόμαστε που και που τους Έλληνες μετανάστες και τους αγώνες επιβίωσής τους στις χώρες που εντέλει εντάχθηκαν) – θα αποτελούσε, επιτέλους, την πρώτη σοβαρή πρωτοβουλία της ΕΡΤ – υπό την «ομπρέλα» των γνώσεων της Σαλέχ – γύρω από ένα τόσο ακανθώδες ζήτημα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και για τούτο το ζήτημα από καιρό έχει προωθήσει στην χώρα μας την σχετική κοινοτική οδηγία ενσωμάτωσης στο πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης εκπομπών που σχετίζονται με τους μετανάστες στην χώρα μας.
Όπως σε κάθε προσχεδιασμένη υπονόμευση έτσι και σε αυτήν έπρεπε είτε να κατασκευαστούν «σκάνδαλα» είτε να διαστρεβλωθούν οι αλήθειες για να έχει «αιτία» και η διαπόμπευση της Αφροδίτης Αλ Σαλέχ και για να μην εκτεθούν οι εμπνευστές της. Συνάμα, μεσούσης της κρίσης – άρα και του όποιου θυμού του πλήθους – χρειαζόταν να επινοηθούν εκείνες οι επικοινωνιακές φόρμες μέσα από τις οποίες η παρουσιάστρια της εκπομπής θα εμφανιζόταν κάπως ελαφρόμυαλη, κάπως εκτός τόπου και χρόνου, αλλά και ταυτόχρονα στυγνή αριβίστρια που δεν υπολόγιζε τον δυσβάσταχτο οικονομικό ζυγό του φτωχού πολίτη μπροστά στην δημοσιότητα. Έτσι θα γινόταν ευκολότερα και αβίαστα βορά στο αιμοβόρο πλήθος που υπομένει τον ζυγό οδυνηρά ενώ εκείνη απολαμβάνει τα ελέη του Θεού μέσω των «υψηλών» γνωριμιών της. Όχι, δεν πρόκειται για συνωμοσία. Πρόκειται για απλά δημοσιογραφικά μαθηματικά σε μια χώρα μαθημένη να ανακαλύπτει την εξήγηση της όποιας επιτυχίας πίσω από κλειστές ροζ πόρτες και πολύπαθα ερωτικά κρεβάτια.
Έτσι, το βιογραφικό της Αφροδίτης Αλ Σαλέχ καταχωνιάστηκε στα ντουλάπια των ενδιαφερομένων. Δεν ήταν σύμφορο με τις προθέσεις τους. Σπουδές θεάτρου στην σχολή Βεάκη, Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Πολιτικές Επιστήμες στην Νομική Αθηνών, διπλώματα από τα Πανεπιστήμια Sussex και Oxford, ηθοποιός για δεκαπέντε έτη και συγγραφέας δύο λογοτεχνικών βιβλίων.
Η ύποπτη χαρτοκοπτική αφαίρεσε από το λαμπρό τούτο βιογραφικό ότι ήταν απολύτως χρήσιμο για την αποπομπή της από «το σύστημα» και την μεθεπόμενη καταγραφή της στο συλλογικό υποσυνείδητο ως «διαπλεκόμενη»: τα «χρήσιμα» στοιχεία ήταν πως υπήρξε σύμβουλος του υφυπουργού σε θέματα μετανάστευσης (ορίστε γιατί πήρε την εκπομπή στην ΕΡΤ), πως η εκπομπή θα κόστιζε πενήντα πέντε χιλιάδες ευρώ με τον δικό της μισθό να φτάνει στα πέντε χιλιάδες και ότι φωτογραφήθηκε ημίγυμνη για γνωστό περιοδικό. Η μαρκίζα ετοιμάστηκε και αναρτήθηκε εντός μερικών εικοσιτετραώρων: τι πρέπει να κάνει το κορίτσι του υπουργού για να πάει μπροστά; Και αν το κορίτσι γδύνεται τόσο εύκολα για τα μάτια των πολλών θα διστάσει να γδυθεί για τα μάτια του ενός όταν μάλιστα αυτός μπορεί να της προσφέρει μια καλή θεσούλα και έναν πολύ καλό μισθό;
Η «κερένια» Αλ Σαλέχ ήταν έτοιμη να ριχτεί στα λιοντάρια. Τα blogs «έντυσαν» το κατασκεύασμα με τα απαραίτητα accessories που λαμπύριζαν ρατσισμό, ξενοφοβία και μισογυνισμό: γυναίκα, ξενικό όνομα, εκπομπή για τους μετανάστες, γυμνή φωτογράφηση. Η ελαφρόμυαλη Σαλέχ που αδίσταχτα προσβλέπει την δημοσιογραφική εξουσία είναι ταυτόχρονα και επικίνδυνη υπερασπιζόμενη τους μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές και εμείς πεινάμε.
Στην εκπομπή των Καμπουράκη-Οικονομέα αλλά και στο http://www.zoomnews.gr/?p=49452 η Αφροδίτη απάντησε ξεκάθαρα για το ύψος του μισθού της, για τις αληθινές προθέσεις της σχετικά με το περιεχόμενο της εκπομπής και για την γυμνή φωτογράφηση. Ολοφάνερα είναι ένα κορίτσι που δεν χρειάζεται συνηγόρους – θα είχε ενδιαφέρον ωστόσο να πληροφορούμασταν την θέση της ΕΡΤ και την άποψη και τις αντιδράσεις όσων βγάζουν αφρούς στις τηλεοράσεις υπερασπιζόμενοι τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών.
Η υπόθεση της Αφροδίτης Αλ Σαλέχ – η οποία εντέλει παραιτήθηκε – έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον στο μέτρο που αποτυπώνει την ιδιαίτερη κουλτούρα της υποκρισίας και του μουλωχτού μίσους μιας πολύ μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας. Φαίνεται πως είναι ένα μίσος άνευ ορίων και έξω από ιδεολογίες, κόμματα, φιλοσοφίες. Είναι ο φθόνος για το ταλέντο, την επιτυχία ή τα όνειρα για την επιτυχία. Επιπλέον, είναι ο τρόμος πως ξάφνου, ένα ωραίο πρωί, ένας άνθρωπος με φόντα, που δεν είναι της συνομοταξίας, επιχειρεί να «μπει στο κάδρο» με εφόδιο τις γνώσεις του και με την λατρεία για την δουλειά του. Στην Ελλάδα του 2010 όμως κρατάμε στο κάδρο «τα φιλαράκια ΜΑΣ» και είναι άνευ σημασίας αν γδύθηκαν δημοσίως, αν υπήρξαν σύμβουλοι ή φίλοι υπουργών, αν πληρώνονται για υπηρεσίες που δεν προσφέρουν. Αν ξέρουμε κάτι πολύ καλά είναι να τα φέρνουμε όλα στα μέτρα μας. Τέκνα ευλογημένα του Προκρούστη."

Ζωή Λάσκαρη


"Περίμενα να υπάρξει μια αντίδραση προστασίας. Περίμενα να ενεργοποιηθούν τα δημόσια αντανακλαστικά. Ματαίως. Συνειδητοποίησα εγκαίρως ότι από αυτό το δημόσιο λιθοβολισμό, καθ’ όλα επικερδή, ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

(...)όλη αυτή η φασίζουσα ρητορική εξαπολύεται εναντίον μου και νομιμοποιείται από το γεγονός της φωτογράφισης και το γεγονός ότι είμαι γυναίκα (διότι – εκ παλαιοτάτων χρόνων - για ποιον λόγο μια γυναίκα προσλαμβάνεται κάπου εάν δεν είναι ερωμένη του εργοδότη της;;;)...

Από το blog της κυρίας Αλ Σαλέχ  http://afroditealsalech.blogspot.com/


Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

' Ενα Μικρό Γλυκό Φθινόπωρο ήρθε από μακριά...

 Σκεφτόμουν πως να...γιορτάσω την επίσημη "εγκατάση" του φθινοπώρου,σαν καλή "οπαδός" του.
Φθινοπωρινή Ισημερία μεθαύριο.
Κι όπως η νοσταλγία πάει γάντι με το φθινόπωρο,ήρθαν στο νου μου πολλά φθινόπωρα από παλιά.
Σαν αυτά τα Κυριακάτικα, που μέσα στο ψιλόβροχο έτρεχα ν' αγοράσω τη Διάπλαση.
"Ο ουρανός σήμερα είναι ασυννέφιαστος, ολογάλανος και ο ήλιος λάμπει και θερμαίνει σαν καλοκαιριάτικος. Κοιτάζοντας έξω από το ανοιχτό παράθυρο, θα μπορούσα να γελαστώ και να νομίσω, πως ο ημεροδείκτης τρελάθηκε. Μα οι φωνές, που ακούω από το δρόμο, με πείθουν πάλι, πως είναι Οκτώβρης.

Ένας από δω φωνάζει:

-Κάστανα! Κάστανα ζεστά!

Κι άλλος από εκεί:

-Κούμαρα! Κούμαρα!

Έπειτα είναι η μυρωδιά του σπιτιού. Σήμερα μυρίζει ναφθαλίνη. Καταλαβαίνετε γιατί: έχουν βγη από τα μπαούλα τα χειμωνιάτικα ρούχα κι είναι απλωμένα εδώ κι εκεί να ξεζαρώσουν και να ξεμυρίσουν: Χοντρά κοστούμια, βαριά επανωφόρια, φανέλλες, χαλιά, μπερντέδες - η πανοπλία, που θα φορέσουν οι άνθρωποι στο σπίτι, για να πολεμήσουν με τον άγριο χειμώνα που έφτασε.

Όχι ο ημεροδείκτης μου ο καημένος δεν τρελάθηκε. Μόνο ο ουρανός σήμερα έχει τις ιδιοτροπίες του. Και αντί να φορή κι αυτός ή να ετοιμάζη τα χειμωνιάτικά του, τα φθινοπωρινά του τουλάχιστο, παρουσιάζεται ψιλοντυμένος με τα γαλάζια του.

Μα αλήθεια τόση τρέλα έχει σήμερα ο ουρανός; Πώς τον αφήνει ο γεροχειμώνας, πώς δεν του θυμίζει, πως θα κρυώσει με τα λινά;

Βγαίνω στο παράθυρο, για να ιδώ καλύτερα. Α. όχι! Ό,τι γίνεται στο σπίτι, γίνεται και στον ουρανό; Σύννεφα ατμοί, ομίχλες, να τα απλωμένα εκεί κάτω στους μακρινούς ορίζοντες. Λες πως ότι βγήκαν κι αυτά από τα ουράνια μπαούλα και κρεμάστηκαν στις άκρες, για να ξεζαρώσουν και να ξεμυρίσουν από τη ναφθαλίνη. Κι αύριο μεθαύριο ο ουρανός, θέλοντας και μη, θα τα φορέση και το γαλάζιο του φόρεμα θα σκεπαστή κι ο λαμπρός ήλιος θα κρυφτή.

Ωστόσο το θέαμα είναι ωραίο. Κανείς δεν μπορεί ν' αρνηθή, πως η φθινοπωριάτικη φύση παρουσιάζει ένα σωρό ομορφιές. Το φως κάνει χίλια τρελοπαίχνιδα μ' εκείνα τα μακρινά σύννεφα, τους ατμούς, τις ομίχλες. Τα χρωματίζει με τρόπο, που θα 'φερνε σ' απελπισία οιοδήποτε ζωγράφο.

Και τα βουνά ολόγυρα, τι ζωηρά χρώματα που παίρνουν; Και τα δέντρα με τα κίτρινα ή κοκκινωπά φύλλα πόσο αλλιώτικα φαίνονται! 
Και η χλόη ακόμη η πράσινη, με πόσα χρυσάφια έχει στολιστή! Και το χώμα, το σχεδόν άσπρο χώμα του καλοκαιριού, πως έγινε βαθύτερο, ζωηρότερο! 
Κι όλο το τοπίο, πόλη μαζί και εξοχή, πώς φαίνεται σαν καθαρισμένο, σαν ξανανιωμένο! Γιατί και το φθινόπωρο για μια στιγμή παρουσιάζει το ξανάνιωμα της ανοίξεως. Με τη διαφορά, πως αυτό είναι σταθερό, ενώ εκείνο, το φθινοπώρου, είναι απατηλό, ψεύτικο.

Το φθινόπωρο είναι λιγάκι ύπουλο. Προσποιείται το καλοκαίρι, αλλά στο βάθος είναι πάντα χειμώνας. Ιδιοτροπίες σαν τις σημερινές τ' ουρανού, που βγήκε με τα λινά του, είναι πολύ επικίνδυνες."

Γρηγόριος Ξενόπουλος: "Φθινόπωρο".
Διάπλασις των Παίδων, 1920

Και με το πληκτρολόγιο μπορώ...

Παρακολουθώ εδώ και καιρό πολιτικούς, εν δυνάμει πολιτικούς και "δορυφόρους" αυτών, από την στιγμή που εκδηλώθηκε η αντίδραση έως και η οργή ακόμη των πολιτών ΚΑΙ  μέσα από το διαδίκτυο.
Αντίδραση,οργή ,απαξίωση του πολιτικού συστήματος, από τότε που η όλο και η αυξανόμενη δυσοσμία των σκανδάλων,ανακατευόταν με ΔΝΤ, Μνημόνια,Τρόικες και ανασφάλεια για ένα μέλλον αβέβαιο,γκρίζο,αναξιοπρεπές.
Οι Μαυρογιαλούροι του διαδικτύου, ως δια μαγείας ξύπνησαν και θυμήθηκαν πως έχουν λογαριασμούς. 'Εσπευσαν με βαρύγδουπα status και σημειώσεις στους τοίχους τους,να εξαπολύσουν μύδρους εναντίον όσων αντιδρούσαν, αμφισβητούσαν ή οργίζονταν και κουνώντας το δάχτυλο, τους καλούσαν σε πάρτυ ενοχών, θυμιζοντάς τους πως "οι πολίτες φταίνε, γιατί αυτοί ψήφιζαν".
Την ίδια στιγμή βέβαια ΟΛΟΙ ομολογούσαν και αναλάμβαναν "τις ευθύνες τους", για το πολιτικό σύστημα που άφησαν τόσα χρόνια να γίνει αυτό που έγινε...
Οι Μαυρογιαλούροι του διαδικτύου, είναι αυτοί που απαξίωναν τους πολίτες του διαδικτύου, γράφοντας στα παλαιότερα των πληκτρολογίων τους, ερωτήματα ή παρατηρήσεις πολιτών ΜΗ απατώντας ΠΟΤΕ.
'Η αν απαντούσαν, ο διαχειριστής των λογαριασμών τους, το μόνο που έκανε ήταν να προσβάλει με τον τρόπο απαντησής του τον πολίτη που υπερέβαινε την "γραμμή" της πολιτικής του κόμματος που ευαγγελίζονταν.
Οι Μαυρογιαλούροι αυτοί, είναι που τώρα ω! του θαύματος παραξύπνησαν και δεν έχουν αφήσει τοίχο για τοίχο του οποίου ο ιδιοκτήτης τυχαίνει να έχει γιορτή ή γενέθλια.
'Εχουμε πάρει σφουγγαρίστρες και σφουγγαρίζουμε τα σάλια...
Είναι αυτοί που ω! του θαύματος θυμήθηκαν πως έχουν λογαριασμούς και άρχισαν να "στολίζουν" τους τοίχους τους, με φωτογραφίες που ξέθαψαν από "δράσεις" και "επαφές" τους με παντός είδους "επώνυμους".
Είναι αυτοί που δεν ξεχνούν ανελλειπώς και καθημερινώς πρωί, μεσημέρι, βράδυ να "like" σε όοοοοτι κυκλοφορεί στους τοίχους τους από τους "φίλους" τους.
Από ΖΗΤΩ έως ακόμη και σχόλια εκτός της κομματικής "γραμμής" τους.Σ' αυτά μπαίνουν στον κόπο να γράψουν κι ένα ΘΑ σε ένα ευγενέστατο κείμενο.
Τι e-mail τι inbox, τι αιτήματα από την άλλη άκρη της επικράτειας...
Τέτοια ζωντάνια! Τέτοια που έτσι μου'ρχεται να πάω να δώσω μεγαλύτερη, στέλνοντας στους τοίχους τους,ότι εφαρμογή κυκλοφορεί....

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους Μαυρογιαλούρους του διαδικτύου το παρακάτω απόσπασμα του 'Αλέν Τουρέν από το βιβ λίο του "Μετά την κρίση".
Θα τους χρειαστεί για την μετεκλογική εποχή του διαδικτύου.' Οταν θα ξεχάσουν πάλι πως έχουν λογαριασμούς, όταν οι διαχειριστές τους δεν θα βάζουν με το σωρό "like",αλλά θα προσβάλουν τους εκτός κομματικής τους "γραμμής",όταν θα κουνούν το δάχτυλο στους αγανακτισμένους και οργισμένους διαδικτυακούς πολίτες.


 «Η δημοκρατία προέρχεται από τη διαμαρτυρία, από αυτούς που δεν έχουν να φάνε, που δεν έχουν ελευθερία, που δεν μπορούν να εκφραστούν, που δεν εκπροσωπούνται. 
Σήμερα, όσο πιο κάτω κατεβαίνετε τόσο περισσότερη ζωντάνια συναντάτε. 
Στη βάση διεκδικούμε δικαιώματα και από αυτή την άποψη το Διαδίκτυο είναι μια μεγάλη ευκαιρία. 
Τα κύματα περνούν από άνθρωπο σε άνθρωπο, η συζήτηση, η αγανάκτηση διαδίδονται και επιτρέπουν στον κόσμο να αποκτήσει συνείδηση του σκανδάλου και να κινητοποιηθεί. 
Οταν ακούμε για βασανιστήρια ή ότι μια γυναίκα πρόκειται να λιθοβοληθεί, μπορούμε να κινητοποιήσουμε τους ανθρώπους. 
Πάρετε ως παράδειγμα το κίνημα του Νο Berlusconi Day, στην Ιταλία, ή το Move On, στις ΗΠΑ. 
Καμία οργάνωση, κανένα κόμμα ή συνδικάτο δεν υποστήριξε αυτές τις αντιδράσεις· το Διαδίκτυο, όμως, κινητοποίησε χιλιάδες ανθρώπους.

Ποιος είναι ο ρόλος του πολιτικού;
«Ο ρόλος του πολιτικού είναι να το βουλώσει και να ακούσει τι συμβαίνει εκεί κάτω. Θα ανακαλύψει πως έχουμε πολλά κοινά, τη χρήση της λογικής, της επιστήμης, της τεχνολογίας, της παραγωγής, τόσα μέσα τα οποία οφείλει να χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο».

Αλέν Τουρέν (Κοινωνιολόγος).
Απόσπασμα από το βιβλίο του "Μετά την κρίση".
Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία 15/9/2010
επιμέλεια της Βίκης Τσιώρου