Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Ο λαχειοπώλης τ' ουρανού


Θα μου επιτρέψετε, να λοξοδρομήσω λίγο απ’ όλα αυτά που μας πληγώνουν και μας πνίγουν για να θυμηθώ μαζί σας μια απώλεια σαν σήμερα. Μια απώλεια απ’ αυτές που αφήνουν μεγάλο κενό και που μεγαλώνει ακόμη περισσότερο τις μέρες που ζούμε. Την απώλεια ενός Μεγάλου ‘ Ελλληνα, Μεγάλου του κόσμου. Του ακριβού μας, Μάνου Χατζιδάκι.
Μάνος Χατζιδάκις. H προσωπική μας υπόθεση. Όχι του κράτους, όχι των φεστιβάλ, όχι των εορτών και πανηγύρεων.
Είναι υπόθεση που διεγείρει μέσα μας το αίτημα για πολιτισμό, αισθητική, ελευθερία, καθρέφτισμα της εγκλωβισμένης μας ψυχής .
Δεν λείπει ετούτο στους πολλούς, γι' αυτό μιλώ για υπόθεση σαφώς προσωπική.

Eίμαστε τυχεροί που μάθαμε να μιλάμε τη γλώσσα του.
Μέλλον εποίησε.
Το έργο του,η ζωή του,τα λόγια του ακριβός καρπός στα χέρια μας.

Γράμματα που μας έστελνε όταν ήθελε κάτι να μας πει κι εμείς μπορεί και να μη τ' ανοίγαμε.
Να λοιπόν ήρθε ο καιρός.
Κάθε που κάτι νιώθουμε και πάμε να πούμε "κακοκαιρίες",παραδομένοι μες σε θολά νερά, εκείνο το "ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην. Κραταιά ως Θάνατος Αγάπη" από το Άσμα Ασμάτων, στον "Μεγάλο Ερωτικό" γίνεται σχεδία και κιβωτός μέχρι το σπίτι μας.

Σ'ευχαριστώ που υπήρξες δάσκαλος της εφηβείας μου.
Με το πρώτο άκουσμα,δώρο του πατέρα ,εκείνον τον δίσκο από βινύλιο "Το χαμόγελο της Τζοκόντα".
Σ'ευχαριστώ που ήσουν αιτία από τότε να ξεχωρίζω και να αποκλείω τους "δήθεν επώνυμους" απ'  τη ζωή μου.

΄Ηξερες καλά να δείχνεις δόντια, να αποκαλύπτεις πάθη, ελαττώματα, γοητευτικές ατέλειες, μέλη ελλιπή, μιας οντότητας που παραδεχόταν πως ήταν ικανή για τα καλύτερα και ταχειρότερα,ταυτόχρονα. Ποτέ δεν καταδέχτηκες να υποδυθείς τον αναμάρτητο.
Θυμάμαι την εφηβική μου κατάπληξη, όταν σε τηλεοπτική εκπομπή,(τότε που καθημερινά κάποιοι σε αποκαλούσαν κίναιδο) διάλεξες τρόπο χιουμοριστικό, αλλά και πολιτικό, για να επιβεβαιώσεις την ομοσεξουαλικότητα σου:
"Οι Έλληνες καλλιτέχνες είναι είτε αριστεροί είτε ομοφυλόφιλοι -εγώ πάντως αριστερός δεν είμαι..."

Μάθημα η κηδεία σου, εκείνο τον τον Ιούνιο του 1994.
Δεν επέτρεψες παράτες, δεκάρικους, πολιτικάντικη διαχείριση και τηλεοπτικό κανιβαλισμό.
Σ'ευχαριστώ που ακόμη κι από εκεί,από την "Οδό Ονείρων" που είσαι, μου φέρνεις "νερό στη χούφτα για να πιώ να ξεδιψάσω", όταν διψασμένη και κουρασμένη τρέχω στις σκονισμένες στράτες αυτού του τόπου...

Τα παιδιά του Σείριου,τα παιδιά της Λιλιπούπολης,τα παιδιά του Τρίτου σ'ευχαριστούν!

"Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄ Ουρανού... "



ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες.
Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.
Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ' επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ' όλα τα χρόνια τα κατοπινά.
Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ' απομάκρυναν ύπουλα απ' τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι' αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ' το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.
Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές. Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ' ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.
Το '66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς - ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο.
Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το '72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του '74, όπου και τόκλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων - μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή.
Από το '75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ' έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ' ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. Μέσα σ' αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού , εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι:

Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθέντες συνήθειές μας.

Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.
Μάνος Χατζιδάκις 


 Η Δημοκρατική της Ρόδου

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Βία είπατε;


Ακούγοντας τις δηλώσεις πολιτικών, κυρίως αυτών που οδήγησαν την χώρα μέχρις εδώ διαχρονικά αλλά και ειδικότερα τα δύο τελευταία χρόνια, με πρώτη και καλύτερη τη δήλωση του πρώην πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου , ο οποίος μας ενημερώνει ότι : «Χωρίς τη δημοκρατία οδηγούμαστε στη βαρβαρότητα… Όσοι θεωρούν ή και καλλιεργούν τη λογική ότι, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ότι η χρήση βίας ή και η ανοχή στη χρήση βίας είναι δικαιολογημένη για πολιτικούς λόγους, οδηγούν στην καταπάτηση βασικών δημοκρατικών αξιών, οδηγούν την πολιτική ζωή στον εκφασισμό της» να ρωτήσω,  εάν θεωρούν βία την φοβική ατμόσφαιρα, που συνδυάζεται με την έσχατη περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής, η οποία αποτυπώνεται στην  απεγνωσμένη προχθεσινή έκκληση του πρωθυπουργού κ. Πικραμμένου, την ώρα που έπεφταν τα χαστούκια από τηλεοράσεως : «Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν, ότι συντρέχουν εξαιρετικοί και επιτακτικοί λόγοι δημοσίου συμφέροντος που ανάγονται στην εύρυθμη λειτουργία των νοσοκομείων και εντέλει, κυριολεκτικά στα ύψιστα αγαθά της αξιοπρέπειας και της υγείας του ανθρώπου»
Εάν είναι βαρβαρότητα , παρακολουθώντας τον αγώνα των καρκινοπαθών, των νεφροπαθών, των γερόντων να εξασφαλίσουν τα φάρμακά τους, να βλέπεις τον πρώην υπουργό Υγείας  Ανδρέα Λοβέρδο να υπεραμύνεται από τηλεοράσεως της πολιτικής του, η οποία αποτελεί μαζί με τα οικονομικά προβλήματα μία από τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτό το χάλι. Και να αισθάνεσαι ότι η μεγαλύτερη βία, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουμε όλοι, είναι το υπερφίαλο Εγώ των πολιτικών μας που τους απαγορεύει να αναλάβουν τις όποιες ευθύνες τους. Να αισθάνεσαι την βαρβαρότητα με την ανοσία τους στον ανθρώπινο πόνο.
Εάν είναι βία το επίσημο χθεσινό  νούμερο της ανεργίας που σκαρφάλωσε στο  στο 21,9%, με έναν στους 2 νέους ανθρώπους να είναι άνεργος. Κάθε μέρα τον Μάρτιο, 1.028 άτομα την ημέρα κύριοι που κάνετε μαθήματα, ζουν την χειρότερη βία και καταπατάται το βασικό τους δημοκρατικό και συνταγματικό τους δικαίωμα στην εργασία. Ζουν την βαρβαρότητα της ανοσίας σας, εάν οι άνθρωποι και τα παιδιά τους θα αντιμετωπίζουν την βία της πείνας. 
Εάν όλοι αυτοί που δίνουν συμβουλές περί βίας εννοούν βία, αυτή μόνον που εκφράζεται κατά πολιτικών προσώπων, αποποιούμενοι την βία που ασκούν οι πολιτικές τους στους πολίτες,  δεν έχουν αντιληφθεί ΤΙΠΟΤΕ και δεν είναι ικανοί να προφυλάξουν τους πολίτες από βαρβαρότητες και εκφασισμούς. Εάν όλοι αυτοί που θεωρούν ότι φτάσαμε στο προχθεσινό απείρου κάλλους επεισόδιο, ήταν οι μούντζες στη Βουλή και οι αγανακτισμένοι στις πλατείες,  είναι αλλού νυχτωμένοι και δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Ανίκανοι να ψάξουν τις αιτίες, ανίκανοι επομένως να βρουν τις λύσεις.
Μπήκαμε σε μια αναμενόμενη φάση αστάθειας. Και στο μυαλό των πολιτών βρίσκεται την περισσότερη ώρα ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ παρά κάποιες σκέψεις καταλλαγής και ειρήνευσης. Είναι φοβερό το φταίξιμο του πολιτικού κόσμου. Δε θέλω να προσθέσω κι άλλα στο γενικό μπάχαλο, αλλά επείγει να βάλουμε επειγόντως, όλοι μας, μυαλό και πρώτοι και καλύτεροι αυτοί που μας οδήγησαν σε σκέψεις λύσεων ροπάλου.

Αντί επιχειρημάτων


Ακούγοντας τις δηλώσεις των πολιτικών για την καταδίκη της προχθεσινής βίας σε τηλεοπτικό στούντιο, σκέφτομαι εάν οι άνθρωποι αυτοί έχουν σκεφτεί μήνες τώρα την βία που σπέρνουν δεξιά κι αριστερά οι ίδιοι.Σαν αυτή για παράδειγμα.
 ΄Εχουν ιδέα για την «λεκτική βία»;
Μήνες τώρα παρακολουθούμε από τηλεοπτικά παράθυρα και πόντιουμ να μιλούν κραυγάζοντας και υστερίζοντας, με βρώμικες τρικλοποδιές και λασπερές ενοχοποιήσεις κατά πάντων.  
΄Εχουμε ξαναπεί, ότι πάντα είχαν ένταση οι προεκλογικές περίοδοι, αλλά σ’ αυτήν και την προηγούμενη χάθηκε το μέτρο. 
 Όταν οι «προδότες» τα «τσογλάνια» ,οι  «κοπρίτες», οι «πουλημένοι», οι «δωσίλογοι»  παίρνουν την θέση του επιχειρήματος, είναι το τέλος της πολιτικής.
Όταν η γροθιά, παίρνει τη θέση του επιχειρήματος, είναι το τέλος της Δημοκρατίας.
Προσπαθούν τρεις μέρες τώρα να ερμηνεύσουν τις γροθιές, με την ίδια ποιότητα του διαλόγου, μια από τις πρωταρχικές αιτίες που τις γέννησε.
Δεν προβληματίστηκε κανείς για το μίσος που έχουν σπείρει στην κοινωνία. Μια ματιά στο διαδίκτυο, φτάνει για να τρομάξει κάποιος με το μίσος αναμεταξύ μας. Μια κοινωνία είχε μοιραστεί σε «φασισταριά», «παλιοκομμούνια», «πουσταριά», είναι οι λιγότερο «ευγενείς» χαρακτηρισμοί που εκτοξεύουν οι… οπαδοί του ενός κόμματος εναντίον των οπαδών των αντιπάλων κομμάτων ,  αντιγράφοντας πιστά τους χαρακτηρισμούς που ακούστηκαν προχθές στο στούντιο. Και σκέφτομαι, ότι δεν θέλει πολύ αυτό, να μεταφερθεί από τα τηλεοπτικά στούντιο και τις οθόνες στον δρόμο.
΄Ολες αυτές τις μέρες έρχεται στο μυαλό μου ένα κομμάτι από το  «Τραγούδι της Αλληλεγγύης» του Μπρεχτ : « Οι συμμορίες εκείνων που μας κυβερνούν, ελπίζουν οι διαφωνίες και οι φόβοι μας να συνεχιστούν, τους βοηθούν να μας χωρίζουν και να μας κοροϊδεύουν και έτσι αυτοί να παραμένουν πάντα στην κορυφή».
Λόγια που περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που βιώνουμε όλοι τον τελευταίο καιρό.

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Κάτι από θρίλερ



«Δεν είναι ζήτημα νομίσματος, ούτε οικονομικής πολιτικής. Αλλά θέμα ελεύθερης κοινωνίας και δημοκρατίας. Αν απομακρύνεται η Ευρώπη, να την αρπάζουμε με το ένα χέρι. Κι αν μας το κόψουν, με το άλλο. Κι όταν το κόψουν κι αυτό, να την αρπάζουμε με τα δόντια - έως ότου μας πάρουν και το κεφάλι», γράφει στον λογαριασμό του στο facebook ο κ. Αρ. Ηρακλείδης.

Ομολογώ,  άκρως ανατριχιαστική η περιγραφή, με την οποία ο αγαπητός κ. Ηρακλείδης προσπαθεί να πείσει για το απαραίτητο της παραμονής μας στην Ευρώπη, με όποιο τίμημα. Το οποίο τίμημα που θυμίζει κάτι από θρίλερ, μεταφράζεται  σε  οικονομικά εξαθλιωμένους πολίτες, άνεργους, απολυμένους, μικροεπιχειρηματίες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους και δε δικαιούνται ούτε καν επίδομα ανεργίας, εργαζόμενους δίχως ασφάλιση, χωρίς εργατικά δικαιώματα, εργαζόμενους δίχως αύριο, νέους άνθρωποι να μεταναστεύουν, γέροντες να ζουν τις τελευταίες μέρες της ζωής τους ευτελισμένοι, παιδιά να υποσιτίζονται, αυτοκτονίες…
Αυτή δεν είναι ελεύθερη κοινωνία. Είναι αποδεκατισμένη κοινωνία. Στις δημοκρατίες οι πολίτες δεν κυκλοφορούν ακέφαλα σώματα. Το κεφάλι όχι μόνο στέκει στους ώμους τους, αλλά στέκει ψηλά και περήφανα για να περπατούν με αξιοπρέπεια.
Η αξιοπρεπής ζωή είναι δικαίωμα και δεν χαρίζεται από κανέναν! Και τέλος πάντων, εάν όλα αυτά που ζούμε ( ζούμε!!! κι όχι απλά περιγράφονται) δεν είναι θυσίες, τότε έχουμε χάσει κάθε λογική. Και η ερώτηση είναι, το τέλος του θρίλερ. Τι ακριβώς θα χρησιμεύσει στη Ευρώπη μια χώρα με ανάπηρους πολίτες και αποκεφαλισμένους; Γιατί η δημοκρατία, έχει και κανόνες που δεν έχουν καμία σχέση με τον πάλαι ποτέ «κεφαλικό φόρο» για να κρατάμε το κεφάλι στους ώμους μας, μόνο και μόνο για να λεγόμαστε ευρωπαίοι…

Θα μου επιτρέψετε αγαπητέ κ. Ηρακλείδη, να καταλήξω με την απάντηση του Μάνου Χατζιδάκι, όταν τον ρώτησε κάποτε η γερμανική τηλεόραση αν αισθάνεται Έλληνας ή περισσότερο Ευρωπαίος. Εκείνος, χωρίς να πολυσκεφθεί απαντά, «Έλληνας αν αυτό σημαίνει Ευρωπαίος». Και πριν προλάβει ο δημοσιογράφος να ζητήσει διευκρίνιση, συμπληρώνει ότι, «υπό την προϋπόθεση πως θα νιώσω και Ευρωπαίος εφόσον, αυτό συμπεριλαμβάνει και την ελληνικότητά μου.» Και κατέληξε : «Ελπίζω, για τους επερχόμενους, να μας κυβερνήσει μια δημογεροντία του πνεύματος και όχι η αγία και αποστολική οικογένεια του πρίγκηπος Φρανκεστάιν»

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Κι ύστερα ήρθαν οι βάρβαροι…



Ένα θέμα,  που πριν ενάμιση περίπου χρόνο, η «δ» έφερε στην επικαιρότητα, με αφορμή την προσπάθεια κατασκευής παραθεριστικών κατοικιών των αξιωματικών του στρατού, στο Χαράκι  , στον χώρο που παλιά υπήρχαν παιδικές κατασκηνώσεις , αργότερα, όμως, μετετράπησαν σε στρατόπεδο «πλωτών μέσων», της Εθνοφρουράς και το οποίο καταργήθηκε λόγω της οικονομικής κρίσης, όπως τουλάχιστον ειπώθηκε. Κάποια στιγμή και χωρίς να γνωρίζει κανείς από τις αρμόδιες υπηρεσίες τίποτε ( ΚΥΔ όσο και η ΚΕΔ)  συνεργεία του Στρατού, άρχισαν να κατεδαφίζουν τις παλιές εγκαταστάσεις, οι οποίες είχαν στοιχίσει αρκετά χρήματα στους φορολογουμένους (μεταξύ αυτών και κατοικίες αξιωματικών, που παρανόμως είχαν ανεγερθεί) .
Οι κάτοικοι αντιδρούν και αναρωτιούνται,  αν εξαιρείται του Μνημονίου, το υπουργείο Εθνικής Αμυνας για έργα μάλιστα, που δεν σχετίζονται με την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας.' Εκτοτε στέκεται εκεί, φάντασμα από μισογκεμισμένα κτήρια, καταστρέφοντας την ομορφιά του τοπίου και στερώντας από τους κατοίκους της περιοχής, ένα χώρο που θα μπορούσαν να τον χαρούν και εκμεταλλευθούν.
Κάτοικος ο κ. Δημήτρης Κούκουλας της περιοχής και ευαίσθητος σε θέματα εγκατάλειψης και απαξίωσης του τόπου, λέει για μια ακόμη "πληγή" που πονά :
«ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ του 60’ στη παραλία Χαράκι, για πάρα πολλά χρόνια αποτελούσαν θεσμό στο νησί της Ρόδου.  Ήταν το καθιερωμένο ραντεβού του καλοκαιριού,  παιδιών  από τις μεγάλες τάξεις όλων των δημοτικών, η κατασκηνωτική περίοδος  Ιουλίου – Αυγούστου στις μόνιμες  εγκαταστάσεις που υπήρχαν στο Χαράκι. Ακριβώς επάνω στο κύμα  με 500 μέτρα μήκος επί της παραλίας,  ήταν ο χώρος που αυτές καταλάμβαναν.
Σε εποχές που  σε  ολόκληρο το νησί  δεν έμεινε ούτε  ένα στρέμμα ελεύθερο από τη τουριστική ανάπτυξη, ο χώρος αυτός  που στέρησε τη δυνατότητα  από την τοπική κοινωνία των γειτονικών χωριών Μαλώνας και Μασάρων να συμμετάσχουν  με αξιώσεις και αυτά στη οικονομική ευμάρεια –καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία-   αποτελούσε τότε  μοναδική όαση ζωής και ονείρων  παιδιών,  που σήμερα μπορεί να έχουν γίνει  πλέον και παππούδες. 
Κι ύστερα ήρθαν οι βάρβαροι στον τόπο αυτό…
Πριν πολλά χρόνια   οι εγκαταστάσεις αυτές  έπαψαν με «άνωθεν» απόφαση  κάποιας ηγεσίας της τότε εποχής,  να φιλοξενούν μαθητές και πέρασαν στον Ελληνικό Στρατό. Για να αποκτήσουν πλέον, τη χρήση που περιγράφεται  μέχρι και σήμερα στην πινακίδα που  συνεχίζει να υπάρχει  στην είσοδο τους. « Κ.Ε.Π.Μ Χαρακιού. Κέντρο Εκπαιδεύσεως Πλωτών Μέσων Μηχανικού».
Για να  καταντήσει  σήμερα κρανίου τόπος… Νεκρή Γη. 
Μόνο γκρεμισμένα κτίρια και  ερείπια  από την  αχρησία και την  εγκατάλειψη έχουν μείνει εκεί που για πολλά χρόνια  χιλιάδες παιδιά  της Ρόδου, στα δύσκολα χρόνια  της δεκαετίας του 60’ που οι γονείς τους έφευγαν μετανάστες, έκτιζαν  κάθε καλοκαίρι τα παιδικά τους  όνειρα.  Εκεί που απόκτησαν  μοναδικές εμπειρίες  ζωής στη φύση, με διαμονή  σε  ανοιχτούς θαλάμους,  με  παιγνίδια στην άμμο και τη θάλασσα, αλλά και με τους  πολύ πρώιμους  για την τότε εποχή παιδικούς τους έρωτες.   
Σήμερα…
Όλοι εσείς που  μαθητές τότε περάσατε από αυτές, πρέπει να κάνετε μια βόλτα μέχρι εκεί. Για να δείτε   πως όλοι οι  συναρμόδιοι  και συνυπεύθυνοι  -Στρατός, Περιφέρεια   και Δήμαρχοι  της περιοχής- κατάντησαν τον τόπο αυτό. Και για να κατανοήσετε καλύτερα τους λόγους που τελικά μπόρεσαν και χρεοκόπησαν αυτόν τον ευλογημένο  τόπο.  ΑΙΔΩΣ !!!