Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Το ρυθμό του κόσμου τον αναποδογύριζα

"Τα παιγνίδια, που έπαιζα παιδί, σχεδόν όλα παιγνίδια δημιουργημένα μέσα στη μοναξιά, ρυθμισμένα μονάχ' από τη φαντασία.
Τα παιγνίδια που γύρευα, που αυτοσχεδίαζα, που καλλιτεχνούσα, που αγαπούσα, και που μεθούσα μ' εκείνα. Τα έπαιζα καταμόναχος, φυλακισμένος μέσα στο σπίτι.
 

Τα παιγνίδια μου, όσο κι αν είτανε πιο πολύ κοριτσιού, είχαν όλη του αρσενικού την ορμή, την πρωτοβουλία, την τρέλα.
Γινόμουν αράδα αράδα, κατά την περίσταση και κατά τα κέφια μου, δεσπότης, ιεροκήρυκας, δημοδιδάσκαλος, καθηγητής, περιηγητής, γιατρός, στρατηγός, στρατιώτης, συνομιλητής, λιμαδόρος. Φλυαρούσα, ξεφώνιζα, κουβέντιαζα, ρητόρευα, λειτουργούσα, έψελνα, έδερνα, ανεβοκατέβαινα, αγωνιζόμουνα με τους καναπέδες και με τις καρέκλες, με τα βιβλία και με τα τραπέζια, έπιανα γνωριμίες και ξεσυνερίσματα με τους τοίχους, με τα ξύλα, με τα έπιπλα, με τα φουστάνια.
Είχα δοσοληψίες με τα λουλούδια και με τις κοπριές, με τα μερμήγκια της γάστρας και με τα σαμάρια των γαϊδουριών' μόνο τους ανθρώπους γύρω μου δεν τους λογάριαζα.
Το ρυθμό του κόσμου τον αναποδογύριζα.
Οι άνθρωποι μου είτανε τα υλικά και τ' άψυχα' δεν καταδεχόμουνα να τα προσέξω. Οι ζωντανοί μου, όσοι είτανε για τους άλλους τ' άψυχα. Τον κεντιστό για μένα από την ξαδέρφη μου χαρτοφύλακα του σχολείου, που είχα για τα βιβλία μου, τον έκαμα δεσποτική μίτρα καί τον εφορούσα όταν έπαιζα:
Με μια σύνοψη στο χέρι πρωτοστατούσα μεγαλόπρεπα σ' εκκλησιαστικές ιερουργίες. Τη στενή κάμαρα που βρισκόμουνα την έκανα διαδοχικά με το «γεννηθήτω φως» της φαντασίας μου, χωρίς καμιά διασκευαστική φροντίδα, την έκανα άγιο βήμα, νάρθηκα, άμβωνα, ιερό.
 

Της εκκλησιάς αυτής είμουνα ο καντηλανάφτης, ο αναγνώστης, ο επίτροπος, ο διάκος, ο παπάς, ο επίσκοπος, ο ψάλτης, ο ενορίτης. Μαζί και αράδ' αράδα. Έπειτ' άλλαζα τη σκηνογραφία.
Σ' ένα σεντούκι, απάνω μια καρέκλα κ' ένα τραπεζάκι. Η δασκαλοκαθέδρα. Έκανα την παράδοσή μου. Πρώτα ήσυχα και ακαδημαϊκά. Ύστερα δεν μπορούσα να βαστάξω. Τα μαθητούδια μου άταχτα και αμελή. Ξελαρυγγίζομουν για να τα φέρω στον ίσιο δρόμο. Τίποτε. Μ' έπνιγεν ο θυμός. Άρπαζα τη βέργα. Κατέβαινα, χυμούσα. Μοίραζα ξύλο αλύπητο, δεξιά και αριστερά. Εσείς, προσκέφαλα και στρωσίδια, τραπέζια και καθίσματα, πατώματα και γωνιές, σάλες και κατώγια, κι αν ακόμα υπάρχετε, ακόμα θα βογγάτε από το δάρσιμο.

Τη μανία του σκολειού την κράτησα και πολύ, έπειτ' από τα πρώτα μου παιδιάτικα παιγνίδια, του γυμνασίου αγόρι πια. Ξαλάφρωνα στο σπίτι από την πλήξη της γυμνασιακής παράδοσης μεταμορφώνοντάς τη σε παιγνίδι.

Τον καθηγητή που μ' ενοχλούσε στην τάξη, τον έπαιζα στο σπίτι κ' είμουν ενθουσιασμένος. Μόνος πάντα. Κρατούσα κατάλογο μαθητών, έβαζα κλήρους, είχα πρόγραμμα, πότε παράδιδα Πλούταρχο, πότε Θουκυδίδη, πότε Θεόκριτο.
Ακόμα τάχω στα μάτια μου τα βιβλία των δυο πρώτων, καλοδεμένα, με την έκδοσή τους από τους γερμανούς σοφούς και στη Γερμανία, τον τρίτο από τον Νεόφυτο Δούκα κ' εκδομένο και μεταφρασμένο, κείμενο και μετάφραση, όμοια δύσκολα, κι αμετάφραστα χωρίς τη συνδρομή του δασκάλου, και τ' αρχαία και τ' αρχαιόζηλα.
Κάποιες εξηγήσεις του αδερφού μου που είτανε πια στην Αθήνα φοιτητής, τις είχα κληρονομήσει. Κι όσο πετούσα και καταφρονούσα τα δικά μου τα μαθητικά τετράδια, όταν είχα τετράδια, γιατί, συχνά δυστυχώς, τέτοιο κόπο δεν έπαιρνα, άλλο τόσο έσκυβ' απάνω στις εξηγήσεις του αδερφού μου, περίεργα και φροντισμένα.
 

Αυτά είτανε τα καθηγητικά μου εφόδια, οι πηγές της σοφίας μου. Παράδιδα σε όλες τις τάξεις. Όλα τα μαθήματα. Εδώ ελληνικά, εκεί Ιστορία, αλλού ψυχολογία. Από όλα κάτι σκάμπαζα.
Μόνο μαθηματικά δεν είχε το πρόγραμμά μου. Τα σιχαινόμουνα γιατί δεν τα ήξερα, ή δεν τα ήξερα γιατί τα σιχαινόμουνα; Ποιος ξέρει! Και τα δυο.
Το μόνο πού θυμούμαι είναι πως κάποιος, δε γνωρίζω αν από το σπίτι μου ή από το σχολείο μου που με πρωτόβαλαν και που πηγαίναμε αντάμα αγόρια και κορίτσια (η ιστορία του σκολειού εκείνου βρίσκεται γραμμένη όσο παίρνει καθαρά σ' ένα ποίημα των «Τραγουδιών της Πατρίδος μου», του πρώτου μου βιβλίου του 1886' το ποίημα επιγράφεται «Το Σχολείον»), κάποιος μ' έδωκε μιας συμμαθήτρας μου, Αμαλία την έλεγαν, για να μου μάθη τα μαθηματικά.
Μου έφερ' εκείνη μια πλάκα κ' επάνω σ' αυτή μού αράδιαζε νούμερα. Χαμένος κόπος. Κοίταζα περισσότερο την Αμαλία, από τα νούμερα."

Από την αυτοβιογραφία του Κωστή Παλαμά

"Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου"

"Χτες βράδυ (27 Φεβρουαρίου 1943) μια είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μια είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο-Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός"  (Ιωάννα Τσάτσου)
Οι κατακτητές, οπλισμένοι και επιφυλακτικοί, παρατηρούν το σιωπηλό πλήθος, όμως δεν επεμβαίνουν. Και ξαφνικά εκεί, μέσα στην συνωστισμένη εκκλησία με τις χιλιάδες κόσμου απ’ έξω, μια φωνή τράνταξε την παγερή σιωπή κι έφτασε θαρρείς σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης:
"Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες
βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ώς πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οιφοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!"
(Αγγελος Σικελιανός)

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Το ρίσκο της αμυγδαλιάς


Αυτή ρισκάρει να ανοίγει τα λουλούδια της απέναντι στον καιρό που μένει να δείχνει διστακτικός αν θέλει να γίνει άνοιξη κι εγώ να χαρακτηρισθώ γραφική με μια αμυγδαλιά ανάμεσα σε σκοτεινές λέξεις επικαιρότητας που δεν διστάζουν καθόλου να δείχνουν φόβο.
' Ισως αυτή η γραφικότητα να δηλώνει άγνοια φόβου . Βλέπεις η δική μου η γενιά δεν γνώριζε τον φόβο. Είναι η ευτυχισμένη γενιά της μοιραίας Ελλάδας.' Ηταν πάντα αφηγηματικός.' Ενα παραμύθι που είχε καλό τέλος.
Αυτός ο τωρινός φόβος που ξεχύνεται από παντού είναι πρωτόγνωρος. Δεν αναγνωρίζεται εύκολα. Ο εχθρός είναι κρυμμένος ή παίρνει χίλιες μορφές.
Μια ανθισμένη αμυγδαλιά στο δρόμο μου, η νοσταλγία της φωνής της μαμάς να το τραγουδά και να μου λέει την ιστορία του, αρώματα μνήμης από παλιές προσμονές της άνοιξης και...άγνοια φόβου.


"Εκούνησε την ανθισμένη μυγδαλιά
Με τα χεράκια της
Κ' εγέμισ' από άνθη η πλάτη η αγκαλιά,
Και τα μαλλάκια της"...
Για ποιαν γράφτηκε τ' όμορφο αυτό ερωτικό τραγούδι; Ρώτησαν τον ποιητή
"Για μια ξαδέρφη μου, μια Δροσινοπούλα". Απαντά ο Δροσίνης.
Μια μέρα πήγαμε στο περιβόλι και καθήσαμε κάτω από μιαν ανθισμένη μυγδαλιά και παιχνιδιάζαμε. Ξάφνου εκείνη πιάνει τον κορμό της μυγδαλιάς και τον τινάζει. Τ' άνθια γέμισαν το κεφάλι, τους ώμους, το στήθος. Ετσι όταν έμεινα μόνος, έβαλα σε στίχους το πραγματικό επεισόδιο, φτιάχνοντας το τραγούδι αυτό που ήταν πολύ τυχερό.
Εκείνη για την οποία γράφτηκε το τραγούδι ζει ακόμη, τώρα, γριά, μα με κατάμαυρα μαλλιά... τη συνδρομή μαγικών συσκευασιών.
Ετσι διέψευσε την τελευταία στροφή του τραγουδιού μου που τη φαντάζεται "γριά με κάτασπρα μαλλιά"

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Ο Δούρειος Ίππος της Εξουσίας



Φόβος:
Ουσιαστικό.
Αλλά και ουσιαστικός.

Διαχρονικός και πανανθρώπινος.
Ικανός, να κάμψει κάθε αντίσταση,
να παγώσει και την πιο αποφασιστική δύναμη, να αναστείλει την εξέλιξη.

Ο φόβος είναι φυσικό, κοινό συναίσθημα. Όλοι φοβούνται.
Και οι μεν και οι δε. Και οι πάνω και οι κάτω.
Το στοίχημα είναι πάντα το ποιος θα ελέγξει το φόβο
και θα τον διαχειριστεί προς όφελός του,
και πώς θα καταφέρει να μετατρέψει
ένα εργαλείο χειρισμού συνειδήσεων σε μηχανισμό προστασίας.

Η εποχή της πλαστής ευδαιμονίας μαζί με τις ψευδαισθήσεις της τελείωσε.
Ήρθε η ώρα της πληρωμής.
Τώρα καλείται να πληρώσει όποιος φοβηθεί πρώτος.
Και αυτός είναι πάντα όποιος έχει να χάσει τα περισσότερα.

Συμπαραστάτης του Δημότη ή του Δημάρχου;

Aν κάποιος κάνει μια βόλτα στις γειτονιές του διαδικτύου, διαπιστώνει πρόβλημα παρόμοιο με αυτό που δημιουργήθηκε στον Δήμο Ρόδου, με τον ανεξάρτητο θεσμό του “Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης”. 
Ο οποίος, μόνο ανεξάρτητος δεν προβλέπεται, βλέποντας, να καταγγέλλονται παρασκηνιακές συμφωνίες, προώθηση "ημετέρων", υποστήριξη πρώην ανθυποψηφίων και...νεφελώδεις καταστάσεις. 
Τα φαινόμενα αυτά επισημαίνονται σε sites Δήμων ( στα όποια δίνεται η δυνατότητα να κάνουν σχόλια οι δημότες) se portals, ειδησεογραφικά sites και blogs, στα οποία τελικά παρουσιάζεται ό,τι αυτός που αποφασίζει για το πρόσωπο που θα επιλεγεί ως Συμπαραστάτης του Δημότη είναι ο Δήμαρχος.... 
Κάτι που “καίει” το χαρτί του ανεξάρτητου.
Παρ' όλο που ο “Καλλικράτης” δημιουργεί εγγυήσεις για να προλάβει την "κομματική πειθαρχία" -και όλα τα συμπαραμαρτούντα της λέξης “κόμμα”- όσον αφορά την επιλογή του προσώπου, απαιτώντας την πλειοψηφία των 2/3 για την εκλογή του και δίνοντας έτσι την ευκαιρία να εκλεγεί ένα πρόσωπο απόλυτα ανεξάρτητο από πολιτικά παιχνίδια, μάλλον οι Δήμαρχοι αδιαφορούν και λογικά συναντούν την αντίδραση της αντιπολίτευσης με το να προτείνουν οι ίδιοι πρόσωπα, πολιτικά “αρεστά”.
΄Ισως, εκτός από τον όρο οι υποψήφιοι να μην είναι αιρετοί Δήμου ή Περιφέρειας ή Βουλευτές, να είχε προβλεφθεί, να αποκλείονται και τα κομματικά στελέχη ή ανθυποψήφιοι, μήπως και υπάρξει ελπίδα να σωθεί ο θεσμός και να είναι σίγουρος ο πολίτης ότι εννοεί ακριβώς αυτό που λέει : "Συμπαραστάτης του Δημότη και της Επιχείρησης " και όχι η όλη η διαδικασία να παραπέμπει σε "Συμπαραστάτη του Δημάρχου", με την τακτοποίηση-αξιοποίηση-εξόφληση γραμματίων "ημετέρων". 
Θα έπρεπε οι δημοτικές αρχές να είναι πολύ πιο προσεκτικές στον καιρό της αμφισβήτησης των πολιτών, αλλά και στο “κάψιμο” της ίδιας της αποστολής του θεσμού.

Εφημερίδα η "Η Δημοκρατική της Ρόδου"

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Το Μίσος για τη Δημοκρατία

«Αιώνιοι εκλεγμένοι που συσσωρεύουν ή εναλλάσσουν αξιώματα δημοτικά, νομαρχιακά, νομοθετικά ή υπουργικά και συνδέονται με τον πληθυσμό χάρις στον ουσιώδη δεσμό της αντιπροσώπευσης των τοπικών συμφερόντων. 
Κυβερνήσεις που φτιάχνουν οι ίδιες τους νόμους. 
Υπουργοί ή συνεργάτες υπουργών που βολεύονται σε δημόσιες επιχειρήσεις ή οιονεί δημόσιες επιχειρήσεις. 
Κόμματα που χρηματοδοτούνται από απάτες στις χρηματοδοτήσεις των δημοσίων έργων. 
Επιχειρηματίες που επενδύουν κολοσσιαία ποσά στην αναζήτηση μιας εκλογικής εντολής. 
Αφεντικά αυτοκρατοριών στον χώρο των ΜΜΕ που οικειοποιούνται τον έλεγχο των δημόσιων μέσων επικοινωνίας διαμέσου των δημόσιων αξιωμάτων τους».
Ζακ Ρανσιέρ,
(καθηγητής φιλοσοφίας στο European Graduate School της Ελβετίας και ομότιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο στο Παρίσι)

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

...ο αέρας μυρίζει παλιούς μενεξέδες

 ...Και κάθε φορά που έβαζα ένα δίσκο στο γραμμόφωνο, καταλάβαινα ότι δεν ξαναρχίζει ποτέ κανείς δυο φορές.
Και μόνον ο χρόνος είναι γενναιόδωρος μοιράζοντας σε όλους τη σκοτεινή λησμοσύνη του,
Λοιπόν ποια πράξη μας θα βαρύνει την ήμερα της Κρίσεως; 
Ποιος θα σηκωθεί να μας υπερασπίσει ή έστω να κάνει μια μικρή 
αναφορά στ' όνομά μας;
Έρημα βράδια και νυχτερινοί δρόμοι που συναντήσαμε τις σκιές εκείνων που τόσο θέλαμε να ξεχάσουμε!
Ώσπου στο τέλος κερδίζει μόνο οποίος χάνει: πανάρχαιη, ανεξήγητη ανταμοιβή.
Έτσι, απόψε που σκοτείνιασε και δεν έχουμε πουθενά να πάμε, ας κάνουμε ένα ταξίδι στα περασμένα. Τι θα βρούμε; 
' Αγνωστο. 
Γι' αυτό καλύτερα μην το διακινδυνεύσουμε, ας γυρίσουμε προς τον τοίχο τις φωτογραφίες των νεκρών κι ας κοιμηθούμε λίγο. 
Αφού όλα είναι ανώφελα κι εδώ που ζήσαμε θα κατοικήσει κάποτε η λήθη.

Τάσσος Λειβαδίτης "Ίνα πληρωθεί το ρηθέν…"

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Απορίες εις την νιοστή

 Γιατί ένα γλωασικό πρόβλημα το έχουμε...
Απορία πρώτη
' Οταν λέμε την λέξη “αξιοποίηση”, εννοούμε και το περίφημο “αξιοποίηση των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων;”
Ξέρετε...αυτές τις μεγαλοπρεπείς και πανάκριβες που όταν τις χτίζανε μας έλεγαν ό,τι θα τις αξιοποιήσουν.
Αυτά τα κτίρια που ρημάζουν 9 χρόνια τώρα ( δεν είχαμε κρίση πάντα...μες την ανάπτυξη είμασταν κατά πως μας έλεγαν...), τα πιο τυχερά από αυτά φιλοξενούν σήμερα υπουργεία και μόλις ένα από τα υπόλοιπα έχει γλυτώσει από από τα χέρια του Εφραίμ και της παραγεγραμμένης παρέας του.
Αξιοποίηση δεν το λέγανε όλο αυτό το πανηγύρι των εργολάβων του 2004; 
Πως θα τις συναντήσουμε μπροστά μας τα επόμενα χρόνια τις επενδύσεις; 
Τον χάσανε προφανώς τον δρόμο, γιατί δεν τις συνάντησε κανείς.
Οι τουρίστες που θα γέμιζαν απ' άκρη σ' άκρη τη χώρα, για να δουν που γεννήθηκαν οι Ολυμπιακοί αγώνες, κάπου κι αυτοί έχασαν το δρόμο, οι επενδύσεις που περιμέναμε δεν ήρθαν και όλα τα σημάδια εξακολουθούσαν πεισματικά να δείχνουν το αυτονόητο. Ότι χρειάζεται σοβαρότητα και πρόγραμμα εκτός από το σόου.
Η ανεπάρκεια των πολιτικών, να ανταποκριθούν στην περίφημη λέξη που τόσο αγάπησαν αυτές τις ημέρες, στην λέξη “αξιοποίηση”, μέσα από το τρανό παράδειγμα της αποτυχίας τους με τα ολυμπιακά ακίνητα.
Ούτε να διαχειρισθούν έξυπνα, ούτε να αξιοποιήσουν είναι ικανοί. Λογικό να βγάζουν από την κασέλα αυτοί πωλητήρια κι εμείς να τους θεωρούμε ικανούς για το μόνο πράγμα που μπορούν να κάνουν,μη έχοντας εμπιστοσύνη στις ερμηνείες της λέξης που δίνουν.
  
Aπορία δεύτερη
Μήπως άραγε όταν λέμε "αξιοποίηση" εννοούμε: "βγάζουμε κάποτε τις σκαλωσιές" από το Castello;
Η λέξη- το λέει και το λεξικό-, σημαίνει: 
1. Εκμεταλλεύομαι όσο καλύτερα μπορώ. 
2. Χρησιμοποιώ όσο καλύτερα μπορώ.
Οι περισσότεροι από εμάς που είχαμε έστω και μία φορά την ευκαιρία να επισκεφτούμε μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, είδαμε τη σπουδή με την οποία οι Γάλλοι, οι Γερμανοί ή οι Βρετανοί, για παράδειγμα, προωθούν και φροντίζουν τον πολιτισμό και τα μνημεία τους.
Τα αξιοποιούν! Και δεν χρειάζονται γι' αυτό ούτε επενδυτές, ούτε fast track.
Παιδεία πολιτισμού χρειάζεται, αισθητικής και πολιτική βούληση.
'Αγνωστες λέξεις στο μεταπολιτευτικό μας λεξιλόγιο.

Απορία τρίτη
Μήπως άραγε "αξιοποίηση" μπορεί να σημαίνει: "αναδεικνύω την ιστορία του τόπου μου" μέσα από τα αρχιτεκτονικά της μνημεία;
' Οχι.Τελικά. Η ελληνική πολιτική ηγεσία δε θέλησε ποτέ να αξιοποιήσει ούτε αυτή την περιουσία-κληρονομιά του ελληνικού δημοσίου.
Αδιάφορη, έβλεπε τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου να καταρρέουν στη φθορά του χρόνου και της λήθης ή κάποια που πεισματικά αντιστέκονταν, να παίρνουν το δρόμο του πλειστηριασμού, γιατί κάποιοι θεώρησαν ό,τι η περιουσία αυτή είναι η κληρονομιά που τους άφησε η γιαγιά τους υποθηκευοντάς τα.
Γιατί "αξιοποίηση" για τις κατά καιρούς κυβερνήσεις ή δημοτικούς άρχοντες,είναι μια λέξη που αφορά μόνο το Ελληνικό, τις μαρίνες, τα λιμάνια, τις εκτάσεις για Γκολφ. Στα χαρτιά κι αυτά...
Μόνο στην έσχατη ανάγκη το ελληνικό κράτος θυμάται την περιουσία του, ή καλύτερα ό, τι απέμεινε από αυτήν, ψάχνοντας εμίρηδες από το Κατάρ να την διαχειρισθούν.
Απορίες εις την νιοστή αν κοιτάξει κάποιος γύρω του. Θα βρει την λέξη “αξιοποίηση” να έχει μείνει “αναξιοποίητη” και κάποιους να ψάχνουν μέτρα για την τόνωση και επιμίκυνση του τουρισμού, σε καινούργια λήμματα.
Γιατί κάτι πρέπει να λένε καινούργιο...Να παράγουν έργο λέξεων και εντυπώσεων. 
Καινούργιο κοσκινάκι μου και που να σε κρεμάσω ο “εναλλακτικός” τουρισμός.
Λες κι όσοι θα πάνε να κάνουν tracking για παράδειγμα στον Προφήτη Ηλία δεν θα τους βγάλει μάτι το Σανατόριο ή η Villa  De Vecchi κουνώντας με θλίψη το κεφάλι τους.
Εκτός αν τα γκρεμίσουν για να μην... ενοχλούν την αισθητική ημεδαπών τε και τουριστών έτσι ερείπια που κείτονται...

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Και τ' όνειρο καπνός

Καπνός και στάχτη το... όνειρο του κ.Στουραίτη, που πίστεψε ό,τι ο αντικαπνιστικός νόμος μπορεί να θυμίσει -έστω βιαίως- σε κάποιους το αυτονόητο. ' Ο,τι δηλαδή δεν καπνίζει ουδείς νοήμων σε χώρους Νοσοκομείου.
Η παιδεία δυστυχώς δεν αναπληρώνεται με νόμους... 
Αυτή αποκτάται παιδιόθεν με ευθύνη της οικογένειας, για να συμπληρωθεί και να εμπλουτισθεί αργότερα στο σχολείο με ευθύνη της πολιτείας. 
Τα σχολεία βέβαια “τεκέδες”, με καθηγητές να κάνουν πως δεν βλέπουν μαθητές να καπνίζουν στους χώρους του σχολείου και με τους ίδιους τους καθηγητές να ντουμανιάζουν σε διαδρόμους, γραφεία και αυλές, δεν είναι και ότι καλύτερο παρέχει ως αντικαπνιστική παιδεία.
Δεν ξέρω τι τύχη θα έχει η επιστολή του κ.Στουραίτη που απευθύνει στον πρωθυπουργό.
Yπάρχει ελπίδα, όχι μόνο γιατί ο ίδιος είναι φανατικός αντικαπνιστής και sportman με τα κανό του και τα ποδηλατά του, αλλά και γιατί εξάντλησε όλη του την ενέργεια και πυγμή για την εφαρμογή του νόμου, μιας και είχαμε λύσει όοοοολα τ' άλλα.
Το μόνο σίγουρο είναι ό,τι δεν θα έχει καμία τύχη απάντησης από τον αρμόδιο περί της Υγείας υπουργό. Είναι αυτός πρώτος που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τον ίδιο του τον νόμο.
Διαβάζουμε στην Ελευθεροτυπία (14 Φεβρουαρίου 2011) :
Ο κ. Λοβέρδος ζήτησε πρόσφατα να καπνίσει εντός εστιατορίου, του αρνήθηκαν, εκείνος επέμεινε κι όταν του πρότειναν να το κάνει στην αυλή, όπως όλοι οι υπόλοιποι θνητοί, έδειξε τη δυσαρέσκειά του, ζήτησε αμέσως λογαριασμό κι έφυγε!”
Οπότε κύριε Στουραίτη, τα λόγια κομμάτια καπνός ο νόμος. Πάει να παίζουν τις κουμπάρες όπως λέτε, χωρίς να φουμάρουν ένα τσιγαράκι;Το πολύ πολύ να ανταποκριθεί στο καλεσμά σας Ελάτε να καπνίσουμε όλοι μαζί στο Νοσοκομείο της Ρόδου!

Υ.Γ. Πριν γυρίσει το μάτι θεριακλήδων και αρχίσουν να μιλούν περί ρατσισμού και άλλα τέτοια, δηλώνω καπνίστρια που κάνει βόλτες στο πεζοδρόμιο ή στη βεράντα του Ρουβήμ, μιας και αποφάσισε ο νόμος του κ,.Λοβέρδου έτσι, και άσχετα αν διαφωνώ, θεωρώντας το μέτρο καθαρά εισπρακτικό και άκρως υποκριτικό...)

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Επάγγελμα: Αστροπώλης!

Φωτογραφείον «I. Καλλιγέρη» - Αιόλου 75, λέει πίσω η παλιά φωτογραφία. Κι από κάτω, γραμμένο από τη μάνα μου: Απόκριες 1950, η Ρούλη τριών ετών, ντυμένη ανθοπώλις.
΄Ηταν πολύ της μόδας τότε η στολή της ανθοπώλιδας για τα κοριτσάκια. Όμως το αγγελάκι μας – ναι, αγγελάκι, τι άλλο μπορεί να ήταν ένα τέτοιο χαρισματικό παιδάκι, που μας έφερε τόση χαρά εκείνα τα μίζερα χρόνια, με τον εμφύλιο να κατατρώει τα όνειρα της απελευθέρωσης – το αγγελάκι λοιπόν δεν ήθελε να λένε τη στολή του έτσι. Ζήτησε μάλιστα να έχει αστέρια στο καλαθάκι, όχι λουλούδια. Γιατί είχε κιόλας αποφασίσει τι θα γινόταν σα θα μεγάλωνε:
- Αστροπώλης! έλεγε με καμάρι. 
- Αρτοπώλης μήπως εννοείς; Φούρναρης; τη ρωτούσαμε.
- Όχι! Αστροπώλης σάς λέω! Θα πουλάω τ’ άστρα τ’ ουρανού!
- Και πόσο θα τα πουλάς; γελούσαμε.
          Το αγγελάκι σήκωνε τους ώμους.
- Χωρίς λεφτά, έλεγε. Θα τα δίνω έτσι, για να έχει όλος ο κόσμος!
         Αν πρόλαβε να δώσει σε όλους αστέρια όσο ήταν στη γη δεν το ξέρω, τη δική μας τη ζωή πάντως τη φώτισε σαν αστέρι σαράντα οκτώ χρόνια και κάτι. Τα όσα ζήσαμε προσπάθησα να τα χωρέσω σ’ ένα βιβλίο, Ένα αγγελάκι στα Εξάρχεια  (*) το είπα. Και πιστεύω πάντα ότι και στον ουρανό που γύρισε, αυτό είναι το επάγγελμά της.
         Αν λοιπόν κάποια νύχτα  δεις ένα αστέρι να πέφτει, να ξέρεις ότι μπορεί να είναι για σένα. ΄Ισως προσπαθεί να σου το στείλει ένα αγγελάκι που ήθελε κάποτε να γίνει αστροπώλης, για να μοιράζει τ’ άστρα τ’ ουρανού δωρεάν.
Λότη Πέτροβιτσ-Ανδρουτσοπούλου
(Δημοσιεύτηκε στο Ημερολόγιο 2011 «Μια παλιά φωτογραφία», της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς)

Ένα αγγελάκι στα Εξάρχεια
Μια ολόκληρη εποχή ζωντανεύει στις σελίδες αυτού του βιβλίου, μέσα από τα βιώματα, τις χαρές και τις λύπες µιας οικογένειας, που ζει στην καρδιά της Αθήνας τα χρόνια τα µεταπολεµικά και τη δεκαετία του 1950. Με γνώση και αντικειμενική ματιά, αλλά και σατυρική διάθεση, κέφι και χιούμορ, η γνωστή συγγραφέας περιγράφει σπαρταριστά γεγονότα µε φόντο την τότε κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου, καταγράφει πραγματικά περιστατικά, διηγείται µια αληθινή ιστορία µε ντύμα παραμυθιού, που κρατά ζεστή συντροφιά σε μικρούς και μεγάλους.


Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Γραφικότητες

Από πού ως πού
αυτό το πράγμα σα στήλη σκοταδιού
που δέσποζε σε μια βραχώδη ακτή
του βλέμματός μου
το ονόμασα φάρο;

ποιά η ανάγκη

αφού κανένας φόβος μου
δεν ήταν ταξιδιώτης που κινδύνευε

κι αφού αυτό το μαύρο σχήμα
που φάρο ονόμασα

με φως κανένα
δε με προειδοποιούσε

στροφή πόσων μοιρών να πάρω ώστε
τη μοίρα της πορείας μου ν'αλλάξω

τί ελιγμούς να ονειρευτώ
για ν'αποφύγω τους υφάλους
ν'αγαπήσω

ποιά λοιπόν η ανάγκη για φάρο;

με τέτοιο φαροφύλακα απόλυτο σκοτάδι;

κι αν αυτό το μαύρο σβηστό πράμα
που φάρο το ανακύρηξα για να ενθαρρύνω
τον πλούν της γραφικότητας
είναι άνθρωπος;

κλάψε
τι άδοξο ναυάγιο
πασχίζω να δοξάσω
...

Κική Δημουλά

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Κι άλλοι ερωτεύθηκαν, δεν κάναν έτσι

"...Γιατί, στις 14 Φεβρουαρίου ΠΡΕΠΕΙ να είσαι ερωτευμένος.
ΟΦΕΙΛΕΙΣ να είσαι ερωτευμένος.
ΥΠΟΧΡΕΟΥΣΑΙ να είσαι ερωτευμένος.
Στις 13 ή στις 15 κάνε ό,τι θέλεις.
Κόψ' το λαιμό σου. Ρίξ' του μια μούντζα. Στο διάολο κι αυτός και οι καρδούλες του.
Στις 14 όμως-ειδικά στις 14-αν δεν πατάς φουλ τα γκάζια; Ξεφτίλα!Παρίασ!Σε δείχνουν με το δάχτυλο.
Αυτό το πράγμα δεν είναι έρωτας. Είναι φασόν. Πάθος σε μαζική παραγωγή. Αφρίζει ξαφρίζει έναν έρωτα δεν τον γλυτώνεις.' Οχι απαραίτητα τον δικό σου έρωτα. Τον ΄Ενα. τον Μέγα.
' Ερωτας να'ναι κι ό,τι να'ναι.' Ερωτας ξεπατικοτούρα.Του διπλανού.Του περιπτερά. Της γειτόνισσας.
Στο ίδιο τραπέζι καθόμαστε, την ίδια σούπα τρώμε, το ίδιο κουτάλι μοιραζόμαστε.
Συγνώμην, αλλά εγώ σιχαίνομαι.Το σιχαίνομαι αυτό το πράγμα.Θέλω το τραπέζι μου.Τη σούπα μου, το κουτάλι μου.
Θέλω έναν έρωτα πριβέ ή έναν έρωτα καθόλου.
(...)
Αναρωτιέμαι πως ερωτευόταν ο κόσμος τόσα χρόνια;
Πριν τον ' Αγιο, πριν απ' αυτό το σπαστικό τ' ανήμερο πως χτυπούσε η καρδούλα του;
Αυτοί οι θεσπέσιοι σφυγμοί πως βαράγανε μπιέλα;
Οι παλάμες πως ιδρώνανε;
Το πανάκριβο σκίρτημα στο άκουσμα της φωνής στο τηλέφωνο πως το βιώνανε;
Αναρωτιέμαι; Πως αγαπούσανε οι πατεράδες και οι μανάδες μας;
' Ετσι άντε γνώριζαν κάποιον και τον ερωτεύονταν;
Και μάλιστα όχι στις 14 Φεβρουαρίου, αλλά όποτε τους κατέβαινε στη γκλάβα; Είναι δυνατόν;
Αυτά τα πράγματα θέλουν μια πειθαρχία. Μια ρέγουλα. ' Εναν έρωτα "στρατιωτάκια στη γραμμή, κι όλοι κάθονται στη γη"...
Δεν θα μου πεις φίλε μου ΕΣΥ, πότε θα ερωτευθείς. Θα σου πω ΕΓΩ: 14 Φεβρουαρίου. Και για να σου αποδείξω και τα δημοκρατικά μου φρονήματα- την ώρα στην αφήνω ανοιχτή.Προαιρετική, Θες πρωί; Πρωί. Μεσημέρι, απόγευμα,βράδυ; Ελεύθερος ιατρού.Μόνο θερμή παράκληση: Mέχρι τα μεσάνυχτα να το έχουμε κλείσει το θέμα. Ξημερώνει η 15 Φεβρουαρίου.Ο χρόνος σας έληξε, λυπάμαι πολύ!
Κι αν δεν τα καταφέρατε, αν δεν σας έκατσε φέτος, του χρόνου πάλι εδώ είμαστε...
'Ελενα Ακρίτα από το βιβλίο της "Γεννήθηκα Ξανθιά"

Ερασιτέχνης άνθρωπος είμαι...

Στις περιπτώσεις αναφοράς (γκρίνια την έχουν ονομάσει...), σε ό,τι αγγίζει όρους τους Μνημονίου, αυτούς τους εγκληματικούς,ισοπεδωτικούς και αναξιοπρεπείς για την ζωή μας, η προσφιλής απάντηση-ερώτηση πολιτικών και λοιπών παρατρεχάμενων είναι: "΄Εχετε να προτείνετε κάτι άλλο;”
Και μια χαρά ερώτηση είναι, όταν απευθύνεται μέσα στην Βουλή, εκεί που υποτίθενται διεργάζονται ιδέες, απόψεις και πολιτικές, από κάποιους που δηλώνοντας "ειδικοί" περί όλων αυτών, απέσπασαν ψήφο για να μας εκπροσωπήσουν.
'Οχι λοιπόν κύριοι! Τελικώς, δεν έχω να προτείνω απολύτως τίποτα γιατί δεν έχω… προπαιδεία. 
Δεν σπούδασα, με άλλα λόγια, τη διαχείριση μιας τέτοιας κρίσης. 
Δεν δήλωσα ειδικός του είδους. Τους πολιτικούς ψηφίζουμε για να κάνουν πολιτική αλλά και για να διαχειρίζονται κρίσεις αν προκύψουν. 
Και πολύ φοβούμαι ότι κι αυτοί που υπεύθυνα –υποτίθεται- τη διαχειρίζονται την παρούσα κρίση, μάλλον ερασιτεχνικά το κάνουν. 
Γιατί δεν είναι νοητό, να μην μπορούν να αρθρώσουν ούτε ένα όχι στα όσα κάθε μέρα διαφορετικά , καινούργια και εξωφρενικά τους ζητούν να εφαρμόσουν οι ξένοι που μας διαφεντεύουν, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι.
Πλην του ότι οφείλουν να αλλάξουν το υφάκι του αλάθητου, της έπαρσης, της ειρωνείας, της υποτίμησης και να ζητούν από μένα να βρω λύσεις, πριν απ' αυτό:
1. Μπορεί η κυβέρνηση να μου πει την αλήθεια για το πού στο καλό πάω και πώς πρέπει να πάω; 
(' Ισως έτσι θα μπορέσω να δώσω την σωστή λύση-πρόταση στις κάλπες...)
2. Μπορεί η αντιπολίτευση να έχει το θάρρος, όταν συμφωνεί να το λέει και όταν διαφωνεί να το κάνει δημιουργικά χωρίς να λιγουρεύεται την ψήφο μου και για τον λόγο αυτό να λέει ό,τι λέει;
3. Μπορεί ο γιατρός, ο φαρμακοποιός, ο φορτηγατζής,ο αγρότης και άλλες δημοκρατικές συντεχνιακές δυνάμεις να μου πουν στ’ αλήθεια γιατί απεργούν χωρίς να με βάζουν μπροστά, ό,τι και καλά παλεύουν για το καλό μου;
Πολλά θέλω;Την αλήθεια ζητάω που θα με πάει παρακάτω.
"Ερασιτέχνης άνθρωπος είμαι πόσο καλύτερα παράπονα να φτιάξω;"(Κ.Δημουλά)
Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Η πολιτική ανυπακοή μιας μοδίστρας

Η Ρόζα Παρκς ήταν μια έγχρωμη μοδίστρα, που έμελλε να μείνει στην ιστορία όταν, στις 1 Δεκεμβρίου 1955, στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό. 
Η Ρόζα Παρκς συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή διότι παραβίασε τον κανονισμό του Δήμου Μοντγκόμερι περί φυλετικού διαχωρισμού των θέσεων στα λεωφορεία. 
Η μαύρη κοινότητα ξεσηκώθηκε. Βγήκε στους δρόμους. Ξεκίνησε μποϋκοτάζ των δημοσίων συγκοινωνιών (κράτησε 381 ημέρες) ,που έχαναν το βασικό τους κοινό. Απαίτησε δικαιοσύνη, καταφεύγοντας στα δικαστήρια.
Η πράξη αυτή πολιτικής ανυπακοής, γέννησε ένα κίνημα, με αφορμή το συγκεκριμένο μποϋκοτάζ και βοήθησε έναν από τους διοργανωτές του κινήματος αυτού, ονόματι Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να ξεκινήσει την γνωστή σε όλους μας διαδρομή.
Πρόκειται για ένα από τα εμβληματικότερα κινήματα πολιτών της σύγχρονης ιστορίας. 
Συντεταγμένου κινήματος πολιτών, που αντικατοπτρίζει της αρχές της πολιτικής ανυπακοής.
1.Την πλήρη αποφυγή βίας
2.Την μεγάλη συλλογικότητα
3.Το ευρύτερο κοινό καλό
4.Την καταβολή κόστους αυτής της επιλογής ( παρανόμησαν και υπέστησαν τις κυρώσεις που προέβλεπε ο νόμος για το συγκεκριμένο αδίκημα με σκοπό την αλλαγή του συγκεκριμένου νόμου).
'Ολες αυτές τις αρχές που κρατούν ευδιάκριτη τη γραμμή που χωρίζει το συντεταγμένο κίνημα πολιτών απο την ανεξέλεγκτη διάχυση της ανομίας.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Σε λησμονημένα περιβόλια

'Εκλεισε τις εργασίες του το Διεθνές συνέδριο ΙMIC ( (International Meetings & Incentives Conference) που φέτος είχε θέμα "Δίνοντας αξία στην εμπειρία του φαγητού", με καταγεγραμμένη την απουσία της Ρόδου, παρ' όλη την φυσική παρουσία εκπροσώπων φορέων.
Εκκωφαντική απουσία, του πρώτου τη τάξει αγαπημένου τουριστικού προορισμού, από την στιγμή που δεν υπήρξε από πλευράς του νησιού αξιόλογη παρουσίαση, αλλά αντίθετα ακούσαμε (από τους ίδιους τους συμμετέχοντες...) να βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά με τις καταπληκτικές τοπικές γαστρονομικές παρουσιάσεις από τοπικά προϊόντα, η Κρήτη και η Σαντορίνη, αξιοποιώντας με γνώση και σεβασμό τον πτωτογενή τομέα προς όφελος του τουρισμού τους.

΄Οταν καταλήγουμε να μιλάμε σήμερα , ότι είναι η ώρα να αναδείξουμε τα προϊόντα της ροδίτικης γης  ως δυνατά όπλα στην φαρέτρα του τουριστικού προϊόντος μας, σημαίνει πως τίποτε δεν έχει γίνει έως τώρα ή γίνεται αποσπασματικά και χωρίς αποτέλεσμα.
Γιατί αν υπήρχε, αυτή την στιγμή θα μιλούσαμε για περαιτέρω δράσεις, για μεγαλύτερη ανάδειξη και θα είχαμε να δείξουμε κι εμείς καλούδια σε συνέδρια, βρισκόμενοι και εμείς πολλά βήματα πιο μπροστά.
Μάλλον θα πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να αναζητήσουν άλλους τρόπους και άλλες δράσεις, για να μπορούμε να βρίσκουμε αν μη τι άλλο ροδίτικα κρασιά σε εστιατόρια και ξενοδοχεία.
Επιτρέπεται να απαξιώνονται στον ίδιο τους τον τόπο παραγωγής;
Επιτρέπεται να υπάρχει στους καταλόγους εστιατορίων ότι ετικέτα κυκλοφορεί σε Χατζημιχάλη ή  άλλα “επώνυμα” (πολλά και λόγω μόδας...) και με το ζόρι να βρίσκεις ροδίτικο κρασί;
Τι καλύτερο έχει το Vinsanto της Σαντορίνης από το Αmandia της CAIR, πέρα από προώθηση τέτοια και με τέτοιους τρόπους, ώστε να γίνει πασίγνωστο και σήμα κατατεθέν της Σαντορίνης;
Με το να περιμένουμε κάθε χρόνο την Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού για να αναδείξουμε κάτι (βλέπε μελεκούνι), και με εκδόσεις βιβλίων- που καλά είναι για δώρα-, έχουμε κάτι άλλο;
Τρόπους για να αξιοποιηθούν τα προϊόντα μικρών και πιο μεγάλων παραγωγών στις επιχειρήσεις εστίασης;
Τρόποι να δεσμευθούν ξενοδοχεία ή εστιατόρια ότι θα χρησιμοποιούν ντόπια προϊόντα;
Καταγραφή της ντόπιας παραδοσιακής κουζίνας;
Εκπαίδευση όλων όσων ασχολούνται με την εστίαση, αν μη τι άλλο να ξέρουν ποιά είναι αυτά τα τοπικά προϊόντα ή γεύσεις όταν τους ρωτούν;

Και μήπως άραγε όχι μόνον οι εμπλεκόμενοι με τον  τουρισμό, αλλά και όλοι μας, να εντάξουμε ως πρώτη επιλογή τα ροδίτικα  προϊόντα , φαγητά ή κρασιά αναδεικνύοντας μέσα και από εκεί ήθη, έθιμα, πολιτισμό;
Nα γίνει αισθητή σε όλους μας η ουσία του αρχαιότατου κόσμου που μας περιβάλλει, που τον ζούμε, κι είναι ουσία ολοζώντανη, παρούσα, δραστική, σήμερα, στον δύσκολο καιρό μας.
Η λησμονημένη και ταπεινωμένη ύλη του περιβολιού, του χωραφιού, οι χυμοί και οι γεύσεις τους, φέρνουν τη μνήμη, τον αναστοχασμό, τη συνείδηση. Το ρίζωμα, τις ρίζες μας. Με τη συνείδηση έρχεται και η περηφάνια.  Να ξέρεις ποιος είσαι, ποιες φωνές αντηχείς...

"..Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη..."
Γιάννης Ρίτσος

"Η Δημοκρατική της Ρόδου" 10.2.2011
http://www.dimokratiki.gr/

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Ο μαρκόνης της Ποίησης


"Μα ο ήλιος αβασίλεψε κι ο αητός απεκοιμήθη
και το βοριά το δροσερό τον πήραν τα καράβια.
Κι έτσι του δόθηκε καιρός του Χάρου και σε πήρε"
' Ηταν οι τελευταίοι στίχοι του ποιητή της θάλασσας που συνέχισε να ταξιδεύει μέχρι και λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του στις 10 Φεβρουαρίου του 1975,αποτυπώνοντας ως την ύστατη ώρα ιστορίες συναρπαστικές, συχνά σκοτεινές, κάποτε σκανδαλιστικές για την εποχή τους,που ακόμη αναδίδουν το άρωμα μιας ζωής βασανιστικής, γεμάτης με πολλούς μικρούς θανάτους, απογοητεύσεις, περιπέτειες και αληθινές φιλίες. Αλλά και μια μοναδική, τραγική επίγνωση της πραγματικότητας, χωρίς υπεκφυγές, όπως τότε που έγραφε με μια πικρή ειρωνεία και μια αλάνθαστη όπως αποδείχθηκε διαίσθηση: "...Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων...".

"Δεν ξεκίνησα για τίποτα. Μονάχα για να ταξιδεύω. Εκείνοι που μαζί πρωτομπαρκάραμε, σε τέσσερα χρόνια πήρανε το χαρτί τους. Εμένα μ' άρεσε η πλώρη. Η ξενοιασιά. Πιάσανε πολλοί πατριώτες καπετάνοι να με συμβουλέψουνε. Άλλοι με κοροϊδεύανε και με δαχτυλοδείχνανε. Τότε συνάντησα έναν εφοπλιστή, ξάδερφο της μάνας μου. Ο μόνος άνθρωπος που με καταλάβαινε και με συγχωρούσε. Μου 'δινε πάντα δουλειά, χωρίς να με ρωτάει γιατί ταξιδεύω.
"Να γίνεις μαρκονιστής, μού 'πε. Από το να σπάσουμε μια πλώρη, καλύτερα να τσακίσουμε έναν ασύρματο".
Έπινα, καταλαβαίνεις".
Αυτή την εξήγηση έδωσε ο ίδιος στο εξαιρετικό πεζογράφημά του "Βάρδια" για το πώς έγινε ασυρματιστής, τι ήταν εκείνο που τον τράβηξε στη θάλασσα, στα μακρινά εκείνα ταξίδια, στην αέναη περιπέτεια.
Δεν ήταν επιλογή ούτε το πάθος της αναζήτησης του αγνώστου, αλλά μια βαθύτερη ανάγκη για φυγή, η οποία τελικά ήταν εκείνη που τον είχε επιλέξει.

Αγαπημένος ποιητής. 
' Ισως γιατί όπως έλεγε ο Γ.Σεφέρης
"Είναι ένα αξεδιάλυτο μείγμα μύθου και αλήθειας αυτός ο άνθρωπος, καθώς μιλά ψευδίζοντας ή μ' εκείνο το συρτό τόνο απαγγελίας..."
'Ισως γι' αυτόν τον έντονο "πόνο της φυγής"(mal du départ)...

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Οι ανεγκέφαλοι

Έκαναν το θέατρο "Κάρολος Κουν" γυαλιά-καρφιά, μπροστά στα μάτια των θεατών που περίμεναν να παρακολουθήσουν την πρεμιέρα, με μολότοφ, σιδερολοστούς, μαχαίρια γιατί δεν τους άρεσε ο τίτλος της παράστασης "Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ". 
Μια παράσταση που δεν έχει ποδοσφαιρικό περιεχόμενο, αλλά και να το εξηγούσες αυτό στους ανεγκέφαλους δεν θα το καταλάβαιναν. Το πολύ πολύ θα ρωτούσε ο ένας τον άλλον τι σημαίνει η λέξη "περιεχόμενο".
Οι άνθρωποι που τα σπάνε στα γήπεδα έχουν κάλυψη τελικά. Η αδυναμία ή αδιαφορία -ή όπως θέλετε πείτε το- των ΠΑΕ, μεταφράζεται πλέον σε κάλυψη. Εχουν και εκπροσώπηση στα μανταλάκια. Τα περίπτερα πουλάνε οπαδιλίκι με τεράστιους τίτλους για την ομαδάρα, μίσος και απαξίωση για τους αντιπάλους.
Αλλά το κυριότερο είναι πως οι άνθρωποι που τα σπάνε στα γήπεδα πάσχουν από έλλειψη παιδείας. Κανείς δεν εννοεί να το αντιληφθεί. Με πρώτο και καλύτερο το κράτος. Βέβαια για να απαιτήσεις τομές στον αθλητισμό (πέρα του εθνικοντοπαρισμένου και ποδοσφοροποιημένου),στην εκπαίδευση και στην παιδεία που παράγει σκέψη και κρίση, πρέπει να έχεις και κράτος που δεν έχει μετατραπεί εδώ και χρόνια σε ένα απέραντο λογιστήριο υπολογίζοντας την αξία του χρήματος ως το άπαν.
Προάγεις και παράγεις και πολιτισμό εκτός από αυτόν των κερκίδων.
Αλλά μήπως τις τελευταίες ημέρες δεν ζούμε έναν απίστευτο λεκτικό χουλιγκανισμό, με εμπρηστικές δηλώσεις εκπροσώπων του κοινοβουλίου; 
Μήπως δεν ζούμε έναν απίστευτο χουλιγκανισμό σε όλες τις εκφάνσεις πλέον της ζωής μας;
Προχθές ο κ.Γερουλάνος ανακοίνωσε αμέσως μετά την επιδρομή των ταλιμπάν στο Θέατρο Τέχνης, ότι το Υπουργείο θα καλύψει τις ζημιές. Το ότι το υπουργείο μπορεί να αισθάνεται τύψεις γιατί δεν έκανε το παραμικρό πέρα από λεκτικές καταδίκες φαινομένων και ευχολόγια, δεν σημαίνει ότι τις έχουμε όλοι.
Ας στείλει τα "σπασμένα" στον Ολυμπιακό ή σε όποιον κρύβεται από πίσω.
Ας τα μοιραστούν μεταξύ τους: υπουργός, υφυπουργός και Γεν. Γραμματέας και το ίδιο να γίνεται σε κάθε είδους τέτοιους βαρβαρισμούς,έως ότου αποφασίσουν σοβαρά να ασχοληθούν με τους ανεγκέφαλους του αθλήματος (λέμε τώρα αθλήματος...)
Είπαμε...”άρτον και θεάματα” προς αποβλάκωση και εκτόνωση στις κερκίδες γιατί έτσι βολεύει το σύστημα, αλλά και λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει όταν πια αυτή η αποβλάκωση μεταφέρεται σε χώρο που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί και ευτυχώς μόνο με τρεις τραυματίες...
Κατά τα λοιπά, το Σάββατο έγινε το καθιερωμένο ετήσιο μνημόσυνο των νεκρών οπαδών του Ολυμπιακού της Θύρας 7”.

Το ότι οι παραστάσεις στο θέατρο Τέχνης θα συνεχιστούν με αστυνομική φρουρά πως σας ακούγεται;

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Πλειοδοσία φαλλών...

' Ηταν γκέι ο Γέρος του Μωριά; Ιδού η απορία...
Αυτό είναι το συγκλονιστικό ερώτημα που βασανίζει το πανελλήνιο ημέρες τώρα...
Με αφορμή την προβολή της σειράς ντοκιμαντέρ “1821” από την τηλεόραση του ΣΚΑΪ, βρίσκεται σε εξέλιξη στο Διαδίκτυο ένας ανελέητος πόλεμος μεταξύ προσκυνημένων Τουρκόσπορων” και αδούλωτων Ελλήνων”.
Ανδρείοι, ανυπότακτοι, ανίκητοι, απευθείας απόγονοι του Σωκράτη, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, επαγγελματίες εθνικόφρονες, ξεκίνησαν την μάχη στα Δερβενάκια. Έγραψε ο συγγραφέας και παρουσιαστής του ντοκιμαντέρ “1821”, Πέτρος Τατσόπουλος, έναν αστεϊσμό σε τόπο κοινωνικής δικτύωσης , δίχως να λάβει υπ'όψιν του πως όχι μόνον έπαψε πλέον το ιδιωτικό να υφίσταται στο internet, -άρα και οι χαλαροί αστεϊσμοί μεταξύ "φίλων"- αλλά και το ότι χρειάζεται μυαλό για να καταλάβεις ένα αστείο.
Πόσο μάλλον για να καταλάβεις ότι Ιστορία δεν είναι ότι λέει ο καθένας ή αυτή που τον βολεύει.
Aπομονώθηκε λοπόν η φράση του, βαπτίσθηκε “προδότης”, έγινε πρωτοσέλιδο "εθνικών" εφημερίδων και...επερώτηση του έχοντος αναλάβει την υπεράσπιση της Ιστορίας μας και της εθνικής μας υπόστασης ΛΑΟΣ.
Σύσσωμα τα εθνικά μπλογκς, τα πατριωτικά sites, μέρες τώρα...ψάχνουν, αν ο Γέρος του Μωριά ήταν "gay... 
Σε άπταιστα greeklish... ΄Ισως για να κρύψουν την άγνοια της ελληνικής γλώσσας. Και με κεφαλαία, που κατά πως λένε οι ειδικοί χρησιμοποιούνται από όσους θέλουν να διατρανώσουν υπεροχή.
Ηρωισμός, 1821, Ολυμπιακός (ανακατεύθηκε κι αυτός...) και ομοφυλοφιλία. 
'Ολα ένας ιστορικός πολτός.
 Εθνικιστική υστερία και πλειοδοσία φαλλών.
"'Εθνικά υπερήφανοι Έλληνες" όλου αυτού του παραλογισμού, δεν έχουν απόσταση από τους ''εθνικά επικίνδυνους Έλληνες”.
Υ.Γ. Οι πόλεμοι ως γνωστόν έχουν αφορμές και αιτίες. Η αιτία του συγκεκριμένου ήταν αυτό καθ΄αυτό το ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΙ.
Δεν ήθελε και πολύ να βρουν και την αφορμή οι κουφιοκεφαλάκηδες οπαδοί. 
Μαύρο φίδι που τον έφαγε, όποιος αγγίξει το κρυφό σχολειό και την ημερομηνία έναρξης του αγώνα... 
Για όσους μια αμφιβολία την...έπαθαν με τον ανδρισμό του Κολοκοτρώνη, μήπως και πεισθούν με επιχειρήματα-αξιώματα στην...σοβαρή συζήτηση που αναπτύσεται στο διαδίκτυο. 

Και για όσους μια αμφιβολία την πάθατε και είχατε κι έναν καϋμό για την σεξουαλικότητα του Κολοκοτρώνη,
θαυμάστε μερικά από τα "εθνικά επιχειρήματα"-αξιώματα που κυκλοφορούν στα μετερίζια του διαδικτύου 
  1. Γκέι και πραγματικός Έλληνας δεν συμβιβάζεται...
  2. Γκέι και αληθινός ήρωας δεν συμβιβάζεται. Έτσι και είσαι ήρωας, αποκλείεται να είσαι γκέι και αν είσαι γκέι αποκλείεται να γίνεις ήρωας. 
    Δεδομένου δε, ότι “οι ήρωες πολεμούν σαν έλληνες” και εφόσον εις το προηγούμενο επιχείρημα αποκλείσαμε την περίπτωση οι πραγματικοί έλληνες να είναι γκέι άρα δεν είναι και οι ήρωες.
  3. Ο Κολοκοτρώνης ήταν ταυτόχρονα  και σκληρός άντρας εκτός από' Ελληνας και ήρωας. Οι σκληροί άντρες δεν είναι γκέι, άρα και ο Κολοκοτρώνης δεν είναι γκέι.
  4. Ο Κολοκοτρώνης δεν είναι γκέι γιατί έσφαξε Τούρκους...
  5. Είναι απαράδεκτο να υποστηρίζουν ορισμένοι ανθέλληνες ότι ο Κολοκοτρώνης ριχνότανε ασυγκράτητος στη μάχη φορώντας άσπρη φούστα.. Φουστανέλα ήταν...
  6. Η ελληνική ιστορία γράφεται μόνο από βαρβάτους στρέιτ Ελληνες, οι οποίοι με το'να χέρι κρατάνε το σπαθί και με τ άλλο το σύμβολο του έθνους και δεν εννοώ τη σημαία...
Ο Κολοκοτρώνης στη φυλακή του Ναυπλίου (1833)
από το Μουσείο κέρινων ομοιωμάτων Π. Βρέλλη
 

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Λύκε, λύκε μου είσαι εδώ;


Είναι δώδεκα η ώρα, είναι η ώρα των τρελών
στα κελιά τους οι άνθρωποι, ύπνο κάνουν ελαφρό
είναι ελεύθεροι οι δρόμοι για κυνηγητό...
Περπατώ... Περπατώ...εις το δάσος.
Λύκε, λύκε μου, καλέ μου
λύκε, λύκε μου είσαι εδώ...
Κι ο λύκος.
Όταν κάθομαι να ξεκουραστώ, έρχεται κοντά κι ακουμπά το κεφάλι του στα γόνατά μου.
Τότε τα βλέμματά μας σμίγουν.
Κι οι δυό νιώθουμε πως κάτι έχουμε κερδίσει.
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς. Κι ούτε αναλύω ότι μ' αρέσει.
Μπορεί να'ναι μια "μάχη". Μπορεί κάποιον απ' αυτούς τους "κρυμμένους θησαυρούς" τους ξεχασμένους...
Λύκε, λύκε μου, καλέ μου
λύκε, λύκε μου είσαι εκεί
είναι η άγρια πλευρά σου που με συγκινεί
Περπατώ... Περπατώ... Μόνη στο δάσος.
Κι ο λύκος μ' ακολουθεί
Ποιός είπε πως φοβήθηκα ποτέ το λύκο;
Μα εγώ τον κυνηγό φοβάμαι.
Από κείνον κρύβομαι...
Λύκε, λύκε μου είσαι εδώ
είσαι η μόνη μου ελπίδα και σ ακολουθώ...Είναι δώδεκα η ώρα, είναι η ώρα των τρελών
κάπου θα σε συναντήσω, κάπου θα σε βρω...

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

“Ακραία καιρικά”...

Είναι αδύνατον να πιστέψω, ότι τα τελευταία χρόνια το "ύψος βροχής" ήταν το μεγαλύτερο που υπήρξε ποτέ, ότι εδώ και είκοσι χρόνια δεν έχει ξαναβρέξει τόσο, ότι τώρα τελευταία τα "ακραία καιρικά" αποφάσισαν να μας επισκέπτονται ως χώρα και να πνίγουν χωριά ολόκληρα.
Κάθε φορά που συμβαίνουν τεράστιες καταστροφές από πλημμύρες, όλοι μένουμε με ανοικτό το στόμα και μιλάμε για “βιβλική καταστροφή”, “ακραία καιρικά” φαινόμενα, πρωτοφανή “θεομηνία” και άλλα πομπώδη, αλλά τόσο κοινότοπα. Κανείς όμως, ούτε οι κυβερνώντες, ούτε οι πολίτες, δεν βρίσκουν ούτε έναν λόγο αυτοκριτικής.
Πυρκαγιές του καλοκαιριού για παράδειγμα (ανθρώπων... επίτευγμα) και τα αντιπλημμυρικά έργα γίνονται από την πολιτεία με ρυθμούς... χελώνας, δεν γίνονται καθόλου ή τα περίφημα κορμοδέματα στους κρανίου τόπους, η πρώτη βροχή τα στέλνει στο πρώτο ποτάμι που είναι εκεί γύρω... 
'Ελλειψη χρηματοδότησης, λανθασμένος σχεδιασμός, καθυστερήσεις λόγω γραφειοκρατίας και τσιμέντα να φυτρώνουν παντού χωρίς να σχολείται ουδείς!
Ρέματα, χείμμαροι, ποτάμια μπαζώνονται, χτίζονται και κλείνουν τρόπους διαφυγής του φυσικού φαινομένου βροχή, το οποίο όσο έντονο και να είναι δεν θα έφτανε στο σημείο να "εξαφανίζει" περιοχές ολόκληρες κάτω από τα νερά.
Βίαιες παρεμβάσεις του ανθρώπου που σε συνδιασμό με την κρατική αδιαφορία κάνουν ένα εκρηκτικό μίγμα για εικόνες "αποκάλυψης”.
Σκέπτομαι τι άραγε θα γίνει, αν χρειαστεί να βρεθούμε αντιμέτωποι με τυφώνες στυλ Αμερικής ή με βροχές στυλ Μπαγκλαντές...
Οι κλιματικές αλλαγές που συντελούνται παγκοσμίως, σίγουρα αφορούν κι εμάς. Μόνο που τις θυμόμαστε μετά από τις θεομηνίες. Κάθε ένας από εμάς χωρίς κανέναν ενδοιασμό, συμβάλλει καθημερινά στον βιασμότης φύσης, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, λες και ότι γίνεται συμβαίνει στην αυλή του γείτονα, αλλά όχι στο δικό μας σπίτι. Και με πρώτη και καλύτερη την αδιάφορη πολιτεία, η οποία όχι μόνο κοιτά από μακρυά, αλλά νομιμοποιεί στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό το βιασμό, αποχαρακτηρίζοντας δασικές περιοχές, νομιμοποιώντας με επιβολή προστίμου τσιμέντα σε δάση και σε ρέματα και ω! του θαύματος πάντα προεκλογικά!
' Οταν υπάρχουν εκπρόσωποι της πολιτείας με σκεπτικό Βούρου - όστις σημειωτέον, εις το βιογραφικόν του, υπερηφανεύεται που είναι υποστηρικτής της WWF και της Greenpeace (όπως όλοι άλλωστε δηλώνουν ευαίσθητοι περι των οικολογικών)- , αμπελοφιλοσοφούν λέγοντας πως δεν μπορεί (η Υπουργός) να σκέπτεται πού θα γεννήσει ένας πελεκάνος και ένα αναπτυξιακό σχέδιο (ανατριχιάσατε κι εσείς ε;;) να τινάζεται στον αέρα, θα τινάζονται στον αέρα τα σπίτια και οι περιουσίες όλων μας, αλλά και θα υποβαθμίζεται η ποιότητα της ζωής μας ασφυκτιώντας ανάμεσα σε τσιμέντα και χάνοντας από το οπτικό μας πεδίο την θάλασσα αλλά και το πέρασμα σ' αυτή πίσω από από μαντρότοιχους ξενοδοχείων και μεζονετών.
Η φύση ούτε εκδικείται, ούτε προκαλεί. Απλά παλεύει να επανακτήσει το χώρο που της αφαιρέθηκε, της ανήκει και που ο άνθρωπος βίαια έχει "απαλλοτριώσει".

Y.Γ. Η φύση δεν απεφάσισε να εκδικηθεί και τα περίφημα έργα που πρέπει να μετομασθούν τιμής ένεκεν “Το Γεφύρι της ' Αρτας”. 
Απλά μας έδειξε την επομένη με ποιό τρόπο οι κακοτεχνίες, η έλλειψη προνοητικότητας, οι βιασύνες, μπορούν να γίνουν σωρός, σαν τα τουβλάκια lego. Και το έχουμε μάθει τώρα το καλά το παιχνίδι της “απόδοσης ευθυνών” που καταλήγει. Στο γνωστό παιχνίδι της κολοκυθιάς: “φταίει ο εργολάβος” ”γιατί φταίει ο εργολάβος;” “φταίει η Νομαρχία” “γιατί φταίει η Νομαρχία;” “φταίει το Υπουργείο”... 

 
 Και θα έρθει στο μυαλό μας για άλλη μια φορά το τρελό πάρτυ όλων αυτών των χρόνων των κονδυλίων των έργων.
Γιατί δεν υπάρχει μόνο το σκάνδαλο Βατοπεδίου και Siemens. 
Yπάρχουν και τα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα των Νομαρχιών και Δήμων. 
Οι φάκελλοι αυτοί δεν έχουν ανοίξει. Κι όταν ανοίξουν θα είναι τέτοια η μπόχα που μόνο μια δυνατή βροχή θα μας σώσει...