Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Ζητείται Αξιοπρέπεια

η φωτογραφία από το blog του Μαύρου Γάτου
Mετά και το τελευταίο παραλλήρημα του Ολλανδού πρωθυπουργού και του υπουργού οικονομικών της Ολλανδίας, είναι πασιφανές πλέον ότι το ζητούμενο έπαψε να είναι η αναδιάρθρωση αλλά το πως θα μπορέσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες να την σερβίρουν στο εσωτερικό των χωρών τους, μαζί με τα επίπονα μέτρα που πρέπει να παρθούν για να μην συμβεί η συντέλεια του κόσμου. Έτσι, μας προέκυψαν τα νέα μέτρα, οι ιδιωτικοποιήσεις της τελευταίας στιγμής του ποδαριού και οι μεσοπρόθεσμοι "οδικοί χάρτες". Αν και όλοι γνωρίζουν ότι τίποτα από αυτά δεν θα βοηθήσει στην επίλυση του προβλήματος, οι Ευρωπαίοι τα απαιτούν για να τα κομίσουν ως λάφυρα στις πρωτεύουσές τους κραδαίνοντάς τα μπροστά στα μάτια των δικών τους λαών ως ηθικά ανταλλάγματα για τα νέα θαλασσοδάνεια που επέλεξαν να μας δώσουν.
Είναι ενδεικτικοί οι τίτλοι ΟΛΩΝ των εφημερίδων της Ευρώπης για την για την ιδιωτικοποίηση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, με πρώτο και καλύτερο τον γερμανικό τύπο βέβαια. 
“Ξεπούλημα στην Ακρόπολη. Ολα πρέπει να φύγουν”,τίτλος της σοσιαλιστικότατης “Φράνκφουρτερ Ρουντσάου”. 

“Αθηναϊκό ξεπούλημα”“ Η Ελλάδα αναγκάζεται να καταφύγει επειγόντως σε νέα οικονομική βοήθεια. Ομως οι πιστωτές θέτουν όρους και γι' αυτό τώρα θα πουληθούν τα πάντα που βρίσκονται στην κατοχή του κράτους” ο τίτλος, με υπότιτλο της  “Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ”. 
“Η Ελλάδα αρχίζει το ξεπούλημα.Αθηναϊκό ξεπούλημα χωρίς σχέδιο" στο περιοδικό “Στερν”. 
“Η Ελλάδα βρίσκεται λίγο πριν από τη χρεοκοπία”στην οικονομική “Χάντελσμπλατ”.
”Τι μας κοστίζουν οι Ελληνες;” ήταν ο τίτλος στην πρώτη σελίδα του αφιερώματος της “Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε" με υπότιτλο:” Αν η Ελλάδα δηλώσει αδυναμία πληρωμών, αυτό θα στοιχίσει δισεκατομμύρια για τη Γερμανία. Αυτό είναι παρ' όλα αυτά πιο ευνοϊκό από το να συνεχίσουμε όπως μέχρι τώρα”. 
“Πωλείται;” στην σοσιαλιστική εφημερίδα “Ελ Παΐς” της Ισπανίας.
“Πουλώντας τα πάντα για να σώσουν την Ακρόπολη”! Ο  τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ της γαλλικής “Μοντ” με υπότιτλο ντροπή μεγαλύτερης του τίτλου “Η Ελλάδα ξαναπροσθέτει λιτότητα στη λιτότητα για να ηρεμήσει τον εκνευρισμό των διεθνών χρηματοδοτών της”.

"Εν όψει πτώχευσης Τούρκοι επενδυτές βρίσκουν ελκυστικές επενδύσεις στην Ελλάδα" με ένα προκλητικό εξώφυλλο, το οποίο απεικονίζει εκκλησία της Σαντορίνης να φέρει στην κορυφή του τρούλου μία τουρκική σημαία, η Ολλανδική εφημερίδα "De Pers".
Και δεν έχει τελειωμό η θλίψη, να βλέπεις την αξιοπρέπεια μιας χώρας και ενός λαού κρεμασμένη στα μανταλάκια.
Και ουδείς αντιδρά...Λες και η εθνική αξιοπρέπεια των λαών είναι διαπραγματεύσιμη. 
Ακόμη και όταν μια χώρα χάνει έναν πόλεμο,  προσπαθεί να διασώσει  την αξιοπρέπεια της. Και υπάρχουν  ηγέτες που όταν δεν  το κατόρθωσαν έβαλαν το πιστόλι στον  κρόταφό τους.

Treuhandanstalt
Τη λύση της ανάθεσης των ελληνικών αποκρατικοποιήσεων σε ένα διεθνή οργανισμό προωθούν οι Ευρωπαίοι, καθώς η ικανότητα της κυβέρνησης να φέρει σε πέρας το πρόγραμμα αμφισβητείται ανοικτά. Μάλιστα, αξιωματούχοι που λαμβάνουν μέρος στις συζητήσεις πιστεύουν ότι η Ελλάδα μπορεί ακόμα και να ξεπεράσει κατά πολύ το στόχο για έσοδα 50 δισ. ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις, υπολογίζοντας ότι μπορούν να αντληθούν έως και 250-300 δισ. ευρώ, ποσό ικανό να αποπληρώσει σχεδόν το σύνολο του δημοσίου χρέους.Το ακούσαμε από τον κ. Γιούνκερ: “Θα χαιρέτιζα τη δημιουργία από τους Έλληνες φίλους μας μίας υπηρεσίας ιδιωτικοποιήσεων ανεξάρτητης από την κυβέρνηση, στην οποία θα παίρνουν μέρος ξένοι εμπειρογνώμονες”. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτή η υπηρεσία θα μπορούσε να εμπνευστεί από το γερμανικό μοντέλο της Treuhandanstalt. Το ακούσαμε από τον Ολλανδό κ.ντε Γιάγκερ Σύμφωνα με την άποψή του, οι δημόσιες επιχειρήσεις και άλλα περιουσιακά στοιχεία του κράτους πρέπει να προσχωρήσουν σε έναν οργανισμό αντίστοιχο με τον γερμανικό Treuhandanstalt, "για να χρησιμεύσουν ως διασφάλιση για τις πιστώσεις", ο οποίος δεν παρέλειψε να συμπληρώσει “ δεν θα αρέσει στην ελληνική Βουλή,αλλά νομίζω, όμως, ότι κανείς δεν μπορεί να λαμβάνει πλέον υπόψη του τέτοιες ευαισθησίες"!!
Ανενημέρωτη περί Treuhandanstalt, διαβάζω ψάχνοντας:
“Eίναι η υπηρεσία που ανέλαβε την ιδιωτικοποίηση πολλών εταιρειών της πρώην Ανατολικής Γερμανίας μετά
την “επανένωση”. Η “αξιοποίηση” της δημόσιας περιουσίας της πρώην Ανατολίκης Γερμανίας παραδόθηκε στην εταιρία Treuhandanstalt που συστήθηκε για να τη διαχειριστεί εν λευκώ στο σύνολό της. Το αποτέλεσμα ήταν μια πρωτοφανής, στα διεθνή χρονικά, εκποίηση μέσα από την οποία η δύση “κατάπιε” κυριολεκτικά την “ανατολή”.

Συμπέρασμα: ' Eνας λαός μπορεί, αν το θελήσει, να ιδιωτικοποιήσει ότι θέλει όποτε θέλει, ακριβώς όπως μια οικογένεια μπορεί να πουλήσει τα κειμήλιά της. Υπάρχουν δύσκολες στιγμές που όχι μόνο νομιμοποιείται αλλά και που είναι φρόνιμο ίσως να το κάνει. (Κάτι που δεν ΘΑ είχε χρειαστεί ποτέ εν καιρώ ειρήνης και ανάπτυξης-έτσι έλεγαν...-,εάν αποφάζισαν να κάνουν τα αυτονόητα.)  

Όμως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό: Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας,  αποφάσισαν ότι, όχι μόνο θα πουλήσουμε τα ασημικά της οικογένειάς μας αλλά - και εδώ είναι το ζουμί-  ότι θα αναλάβουν οι ίδιοι -μέσω δικών τους ατζέντηδων- τόσο την πώληση όσο και την διάθεση των εσόδων.
Kαι καλούμεθα να συνεναίσουμε...


"Η Δημοκρατική της Ρόδου" 

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Η πλατεία ήταν γεμάτη


Και στη Ρόδο. Ναι! Για τα δεδομένα -από πολλές πλευρές της Ρόδου- ήταν μια αξιοπρεπέστατη συγκέντρωση.

Ενδεικτική, η έκπληξη ανθρώπων που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις κατά καιρούς κομμάτων ή φορέων. Κοινή διαπίστωση τους, ότι τόσο κόσμο δεν έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν ούτε κόμματα, ούτε φορείς. Και τόσο ετερόκλητο...

Ναι! Η πλατεία μπορεί να μην είχε "το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές" ' Ηταν μια βουβή διαμαρτυρία.

Δεν ακούστηκαν συνθήματα. Κάποιοι την κατηγόρησαν για χαλαρότητα, κάτι σαν...εκδρομή .

Η απάντηση είναι πως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Μην ξεχνάμε πως και στην δική μας την πλατεία, αλλά και στις υπόλοιπες σε όλη την Ελλάδα, η συγκεκριμένη αγανάκτηση όπως εκδηλώθηκε κατέρριψε ένα από τα στερεότυπα των διαδηλώσεων.

΄Οτι πρέπει να είναι βίαιη. Εννοώ με βίαια συνθήματα.

Κάποια συνθήματα που τόλμησαν κάποιοι για παράδειγμα να "περάσουν" στις συγκεντρώσεις των μεγάλων πόλεων, όπως το γνωστό " Να καεί...να καεί το μπ...η Βουλή", καταπνίγηκε εν τη γενέσει του.

Ναι λοιπόν. Και βουβή μπορεί να έχει κάτι να πει.

Την αμηχανία πολλών την διέκρινες στη συγκέντρωση.

Αμηχανία και αμφιβολία για το αυθόρμητο. ( Είμαι σίγουρη πως κάποιοι περίμεναν με αγωνία πότε θα ξεδιπλώσει πανό κόμματος και απογοητευμένοι να γυρίσουν στον...καναπέ ...).

Αμηχανία γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια για πολλούς, από τότε που συμμετείχαν σε διαδήλωση. ' Ισως και να μην συμμετείχαν ποτέ.

Οι δίκαια οργισμένοι -και όχι γιατί δεν έχουν τι να κάνουν και απλά γκρινιάζουν όπως τους κατηγορούν-, δεν χωράνε όλοι κάτω από τις σημαίες των κομμάτων.

Δεν τους καλύπτουν ούτε οι πρακτικές τους, ούτε οι πολιτικές τους ούτε τα πολυκαιριασμένα ξεθυμασμένα συνθήματα τους.

Αμηχανία πολλών που πιθανόν δεν ξέρουν καν τι να κάνουν με τον ίδιο τον θυμό τους, ποια μορφή να του δώσουν, πού να αναζητήσουν φίλους και συμμάχους, από ποιες λέξεις, ποια σύμβολα και ιδέες να αρπαχτούν.

Τα μικρά βήματα, σαν το χθεσινό, ακόμα και προς μία άγνωστη κατεύθυνση, είναι σαφώς προτιμότερα από την πλήρη ακινησία.

Κι ο ενθουσιασμός για τα πρώτα βήματα είναι αναμενόμενος. Αρκεί όμως αυτός να πάρει μορφή στην πορεία και να δείξει τον προορισμό.

Προς απογοήτευση πολλών παρατρεχάμενων, επέζησαν οι συγκεντρώσεις χωρίς να είναι κάτω από τα κομματικά πανό και συνδικαλιστικές τανάλιες.

Δεν υπάρχει κόμμα, πολιτικός ή συνδικαλιστικός φορέας που να ενθουσιάστηκε με την ιδέα.

Τις βάφτισαν λοιπόν “απολιτίκ” για να τελειώνουν.

Ποιόν; Την κοινωνία πολιτών. Τόσο μυαλό... Γιατί κάποιος- κατά το χρωματιστό μυαλό τους-, είναι πολιτικοποιημένος, μόνο όταν αναμασάει τις τσίχλες του κόμματος και κουνάει τα σημαιάκια τους στις πλατείες. Ναι δεν υπήρχε σχέδιο, κατάλογος αιτημάτων και πολιτικός σχεδιασμός. Είναι, όμως, μία ευκαιρία για την κοινωνία να δείξει τη δυσφορία της απέναντι σε όλα τα κομμάτια του συστήματος που την οδήγησαν ως εδώ.

Ας ευχηθούμε πως η κόπωση δεν θα είναι αυτή που θα υπερισχύσει του θυμού και “ξεφουσκώσουν” οι πλατείες.

Πως η συγκέντρωση όλο και θ' ανάβει, κι όλα θα'ναι συνειδητά.

Υ.Γ. Ναι! Μπορούν να γίνουν ειρηνικές διαδηλώσεις. Κι αυτό προς προβληματισμό όλων μας. Χιλιάδες κόσμου σε όλη την Ελλάδα και δεν άνοιξε ΟΥΤΕ ΜΥΤΗ. Κι ας μην υπήρχε κεντρική οργάνωση, ούτε περιφρούρηση.
Περίεργο, ε;

Πολύ το χάρηκα αυτό που έγραφαν ενθουσιασμένοι πολλοί, γυρνώντας στο ιντερνετ απ' όπου και ξεκίνησαν: “Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο τους την σπάει που δεν θα έχουν επεισόδια να δείξουν αύριο”...


Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

“Los Indignados”



“Οι αγανακτισμένοι”.
' Ετσι τους αποκαλεί ο τύπος.
Νέοι άνθρωποι ηλικίας 18-35, άνεργοι, υπάλληλοι , φοιτητές, που δεν ανήκουν σε κόμματα και συνδικάτα.
Μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα fb και twitter, ένιωσαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν την ιδέα τους  για Democracia Real Ya!  (Αληθινή Δημοκρατία τώρα!) και βγήκαν στο δρόμο να απελευθερώσουν την οργή τους , για την έλλειψη προοπτικής στη χώρα τους,  για την ανεργία, το κομματικό σύστημα, τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τις πολιτικές που τους στερούν τα ονειρά τους.
Δεν αποδέχονται τον “κόσμο των μεγάλων” και λοιδορούν τον υπερκαταναλωτισμό και την αναξιοκρατία.
Εδώ και ημέρες κατακλύζουν κατά χιλιάδες τις πλατείες πενήντα πόλεων της Ισπανίας, χωρίς ρόπαλα, καδρόνια, κουκούλες, μολότοφ και στιλέτα, έχοντας καταφέρει να κινητοπoιήσουν χιλιάδες ανθρώπους και σε άλλες χώρες που διαδηλώνουν έξω από τις Ισπανικές πρεσβείες.
Με ένα ενωτικό μανιφέστο, αφήνουν στην άκρη ιδεολογίες, κομματικές ταμπέλες, θρησκείες, και απευθύνονται σε όλους τους πολίτες που ζουν στην Ισπανία.
(Ανάλογο μανιφέστο έχει δημοσιευθεί και από πολίτες της Πορτογαλίας).
Δεν ξέρω τι θα γίνει στην Πλατεία Πουέρτα δελ Σολ.
Δεν ξέρω αν η Πλατεία Συντάγματος θα γίνει Πλατεία Πουέρτα δελ Σόλ. Λίγες ελπίδες έχουμε με τέτοια χάλια σαν αυτό εδώ το βλακώδες βίντεο
Δεν ξέρω αν οι “Αγανακτισμένοι” Ισπανοί θα εισακουστούν.
Ξέρω ότι οι έλληνες “αγανακτισμένοι”, που είναι πάρα πολλοί, είναι τόσο πιο “αγανακτισμένοι” που προτιμούν είτε να απέχουν, είτε αυτή η αγανάκτηση να αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο μειοψηφιών που ασκούν βία.
Δεν ξέρω ποιος λαός είναι πιο αγανακτισμένος.
Ξέρω όμως πως πολιτισμένα και με φαντασία διαδηλώνουν και διεκδικούν.
Ξέρω πως η διεκδίκηση και μάλιστα η ειρηνική, αυτή που δεν κρύβεται πίσω από καπνούς μολότοφ και δακρυγόνων και δεν αναγκάζει πολλούς από μας να κρυβόμαστε στους καναπέδες έχοντας μνήμες “Μarfin”, είναι επιτακτική και σημαίνει πολλά.
Κάποιο από όσα λέει το “μανιφέστο” τους θα μας κάνει. Δεν μπορεί...

“Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν κι εσάς: άνθρωποι που που ξυπνούν κάθε πρωί κάθε πρωί και πηγαίνουν να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους, που εργάζονται σκληρά κάθε ημέρα για να ζήσουν και να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στους γύρω μας. Κάποιοι από εμάς είναι προοδευτικοί, κάποιοι άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί από εμάς πιστεύουν στο Θεό, μερικοί όχι. Μερικοί έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία, και άλλοι είναι απολίτικοι. Όλοι μας, όμως, είμαστε ανήσυχοι και εξοργισμένοι από τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που βλέπουμε γύρω μας: τη διαφθορά των πολιτικών, των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών… αισθανόμαστε αβοήθητοι. χωρίς φωνή. Αυτή η κατάσταση μας πληγώνει όλους καθημερινά. Όμως αν αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να την αλλάξουμε. Ήρθε η ώρα της αλλαγής, η ώρα να οικοδομήσουμε μια καλύτερη κοινωνία μαζί.
(...) -Προτεραιότητα για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η εξέλιξη, η αλληλεγγύη, η ελευθερία της συμμετοχής στον πολιτισμό, η οικολογική βιωσιμότητα, η ευημερία και την ευτυχία των ανθρώπων (...) -Αυτά αποτελούν αξίες που πρέπει να διέπουν την κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, στην απασχόληση, στον πολιτισμό, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην πολιτική συμμετοχή, στην ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή. (...) -Δημοκρατία σημαίνει κυβέρνηση του λαού (δήμος = λαός, κράτος = δύναμη), και αυτό θα πρέπει να συμβαίνει. Αντίθετα, ξέρουμε όλοι ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν θέλει καν μας ακούσει. Το καθήκον των πολιτικών μας θα έπρεπε να είναι να είναι η μεταφορά της φωνή μας στα εθνικά και διεθνή θεσμικά όργανα, να διευκολύνουν την συμμετοχή των πολιτών μέσα από κανάλια άμεσης επικοινωνίας, να λειτουργούν προς όφελος της ευρύτερης κοινωνίας. Ο ρόλος τους είναι να πλουτίζουν και να ευημερούν εις βάρος εμάς, που είμαστε απλοί θεατές της δικτατορίας των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων που έχουν στην κατοχή τους στην εξουσία μέσω των μονοπωλίων του Λαϊκού Κόμματος και του Σοσιαλιστικού Κόμματος. (...)Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. Αντί να τοποθετούμε τα  χρήματα πάνω τους ανθρώπους, ας τα φέρουμε στην υπηρεσία των ανθρώπων. Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα….
Για όλα τα παραπάνω, είμαι εξοργισμένος.
Νομίζω ότι μπορώ να τα αλλάξω.
Νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.
Ξέρω ότι μαζί μπορούμε.
Γνωρίζω ότι μαζί μπορούμε .

Γνωρίζω ότι μπορώ να βοηθήσω. 
Ξέρω ότι μαζί μπορούμε.”

Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου" 

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Τα νταηλίκια

Εάν δεν στηρίξετε την Ελλάδα, θα πάθετε αυτά που πάθατε στην Κρήτη… Η Ελλάδα είναι μία μικρή νησιωτική χώρα, όχι μεγαλύτερη από το Παρίσι, πέρασε από δύο παγκόσμιους πολέμους, από έναν εμφύλιο και αυτό δεν το λαμβάνετε υπόψη”.  
Τάδε έφη η βουλευτής Ηρακλείου του ΠΑΣΟΚ Μαρία Σκραφνάκη, απευθυνόμενη στους Γερμανούς βουλευτές που επισκέφθηκαν την χώρα μας ως μέλη της ομάδας φιλίας Ελλάδας-Γερμανίας.
Και ενώ οι Γερμανοί είχαν μείνει… αγάλματα, συνέχισε απτόητη: 
“Εάν καταρρεύσει η Ελλάδα, θα καταρρεύσει όλη η Ευρώπη και η Γερμανία αφού το μεγαλύτερο ποσοστό των ελληνικών εξοπλισμών είναι από τη Γερμανία, υπάρχουν τόσες πολλές Μερτσέντες στην Ελλάδα”.
Και δεν παρέλειψε να θέσει το αίτημα σε στυλ απαίτησης-υποχρέωσης, να στέλνουν τους τουρίστες στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία…
Μάλιστα! 
Ελληνίδα βουλευτής είναι αυτή. 
Που το λιγότερο που μπορεί κάποιος να την χαρακτηρίσει είναι ΑΝΑΓΩΓΗ.
Ελληναράδικα τσιτάτα για ότι έπαθαν τα  χιτλερικά στρατεύματα την άνοιξη του ’41 στη μάχη της Κρήτης, ως επιχείρημα σοβαρό, σοβαρού βουλευτή, για την στάση της Γερμανίας σε αυτή την οικονομική περιπέτεια. Ελληναράδικες μαγκιές καφενείων, για την αδούλωτη ψυχή του ' Ελληνα. 
Α, όλα κι όλα... Μπορεί να χρωστάμε και της... Μιχαλούς, μπορεί να παρακαλάμε για δανεικά, αλλά έχουμε και μια περηφάνια, βρε αδελφέ...
Ξεχνώντας βέβαια, ότι τις αμυντικές δαπάνες ΤΙΣ ΨΗΦΙΖΕ και πως το γκαράζ τις βουλής είναι γεμάτο από Μερτσέντες. 
Και μια χαρά θα μου φανεί αν η "Bild" βγει και της προτείνει να τις πουλήσουμε τις Μερτσέντες να ξεχρεώσουμε, ξεκινώντας από τη δική της.
Με τέτοιας ποιότητας αγωγή, παιδεία και μυαλό βουλευτές, μην κοιταζόμαστε έκπληκτοι πως φτάσαμε εδώ.
Την ώρα που βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού, η επίδειξη άσφαιρου πατριωτισμού, προς τέρψιν αυτιών ψηφοφόρων, αν μη τι άλλο καταντά γελοίο. 

" Η Δημοκρατική της Ρόδου" 

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Απίστευτο και επικίνδυνο!


Απίστευτο και όμως αληθινό, ενδεικτικό της ψυχολογίας των Αθηναίων που ζουν πλέον σε συνθήκες ανασφάλειας.
Ένας στους δυο, σύμφωνα με γκάλοπ της Κάπα Pesearch για το Βήμα της Κυριακής τάσσεται υπέρ της αυτοδικίας! Σχεδόν ένας στους δύο απάντησε θετικά στην ερώτηση "συμφωνείτε με τα φαινόμενα αυτοδικίας;" με το ποσοστό να είναι απόλυτα μοιρασμένο (46,7%) και τους πολίτες να ζητούν από το κράτος, το δήμο και την Αστυνομία να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Προς το παρόν,φροντίζουν τα "παλικάρια" του κ.Μιχαλολιάκου να “καθαρίζουν” αντ'αυτών.
Ο οποίος κ.Μιχαλολιάκος, ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, όχι μόνον αρνήθηκε να καταδικάσει τα επεισόδια, αλλά σχολιάζοντας τα πλάνα με τους ακροδεξιούς να κυνηγούν με κατσαβίδι μετανάστη, είπε ότι πρόκειται για "μικροεπεισόδια και πταίσματα μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν κάθε Κυριακή στα γήπεδα". 
Πρόσθεσε δε ότι κατανοεί το αίσθημα των "εξαγριωμένων Ελλήνων".
' Εχει να σχολιάσει κάτι γι΄αυτά ο αρμόδιος υπουργός, αλλά και όλοι όσοι έσπρωξαν στην αγκαλιά του κ.Μιχαλολιάκου τους “εξαγριωμένους ΄Ελληνες”; 
Δικό τους δημιούργημα είναι. Δικό τους , του κ.Παυλόπουλου, του στρατηγού ανέμου-κ. Πολύδωρα και άλλων ευαίσθητων πολιτικών.
Ξέχασα...κάνουν σύσκεψη για “αυστηρά μέτρα στο ιστορικό κέντρο”. 
Αν πατήσετε στο γνωστό google την φράσηιστορικό κέντρο”, θα σας βγάλει αποτελέσματα από έξι τουλάχιστον συσκέψεις που κατά καιρούς έχουν γίνει...

"Η Δημοκρατική της Ρόδου" 

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Το πρόσωπο του τέρατος


Tραγική η δολοφονία ενός ανθρώπου για μια κάμερα. Τραγική μέσα από την λεπτομερειά της.
' Ενας άνθρωπος, πάει να φέρει το αυτοκινητό του για να μεταφέρει την γυναίκα του στο μαιευτήριο, κρατώντας μια κάμερα για να αποθανατίσει τις πρώτες στιγμές του παιδιού του.
Αυτή η τραγική λεπτομέρεια μας συγκλόνισε, ξεχνώντας ότι τα μαχαιρώματα και οι ληστείες είναι μέρος της καθημερινότητας μας πια.
Τα προσπερνάμε διαβάζοντάς τα και ακουγοντάς τα, σαν να έχουμε συνηθίσει το πρόσωπο του τέρατος. Σαν να μη μας τρομάζει πια. Να έχουμε εθιστεί στο αποκρουστικό του πρόσωπο.
Αυτή την τραγική λεπτομέρεια, εκμεταλλεύθηκαν οι πολιτικοί για να ξεδιπλώσουν τα σενάρια της μετάθεσης ευθυνών. Σπέκουλα σε ότι μπορεί να χτυπήσει το θυμικό των πολιτών.
Πολιτική αλητεία το λέω αυτό.
' Ανοιξε τον χορό ο κ.Μιχελάκης, ο οποίος αφού εξέφρασε την λύπη του και τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια, ξέχασε, ότι το δικό του κόμμα κυβέρνησε αυτή την χώρα και μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες.
Γιατί εκεί μάλλον έχει μείνει ο κ.Μιχελάκης.
Την εποχή που πήραν την “σκούπα” και έκρυψαν κάτω από το χαλί τα “σκουπίδια”, για να μην τους χαλάσoυν το prestige.
Μόνο που μετά την φιέστα, τα “σκουπίδια” βγήκαν από το χαλί, έγιναν περισσότερα και εξαπλώθηκαν, αλλά για έναν παράξενο λόγο που μόνο οι πολιτικοί ξέρουν, γίνονται ταυτόχρονα και αόρατα γι΄αυτούς.
Τραγικός ακόμη περισσότερο ο αρμόδιος υπουργός του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη κ.Παπουτσής, για τα αόριστα και εν είδει χρησμών που μας είπε : 
Απαιτείται η συνεργασία του συνόλου της πολιτείας και της τοπικής αυτοδιοίκησης αναφορικά με πρωτοβουλίες που πρέπει να ληφθούν για την προστασία και την ασφάλεια στο κέντρο της Αθήνας” aφηνοντάς μας να ψάχνουμε, εάν ακόμη ανήκει στο “σύνολο της πολιτείας” ή εάν αφήνει ως παρακαταθήκη και παραίνεση στον διαδοχό του, το ότι :“πρέπει να ληφθούν πρωτοβουλίες”.
Παράνοια;
΄Οχι γιατί είπε κι άλλο: “Η εγκληματικότητα στο κέντρο δείχνει τον τελευταίο καιρό να μειώνεται”
Δείχνει! Δεν είναι σίγουρος.
Λογικό. Γιατί έτσι δείχνει μέσα από τα υπουργικά ή τα βουλευτικά αυτοκίνητα που δεν έχουν και λόγο να περάσουν από όλες αυτές τις λεγόμενες υποβαθμισμένες περιοχές για να πάνε σπίτια τους τους αξιωματούχους. Δείχνει! Γιατί ανεβαίνουν, κατεβαίνουν από τα αυτοκίνητα κι όπου πάνε κι όπου σταθούν, είναι ανάμεσα σε κουστωδίες που τους φυλάνε, αυξημένες μάλιστα τελευταία λόγω του φόβου των γιαουρτιών.
' Iσως επειδή δεν είναι και πολύ σίγουρος ο κ.Παπουτσής, θα έπρεπε να περπατήσει με ένα κινητό στο χέρι, με μια κάμερα, χωρίς κουστωδία και χωρίς το υπουργικό αυτοκίνητο.
' Ισως γνωρίσει την καθημερινότητα που μας τρομάζει πια! Ή μάλλον μας τρόμαζε. Τώρα μας απειλεί.
Και να πάρει μαζί του και όλους τους υπόλοιπους από το χρυσό και αποστειρωμένο κλουβί που έχουν κλειστεί.
Και ίσως τότε δουν το πρόσωπο του τέρατος και φοβηθούν.Γιατί:
"Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει"
Κι εμείς φοβόμαστε...
Το πρόσωπο του Τέρατος να μην συνηθίσουμε
Την υποταγή και τον εθισμό στο Τέρας
Την αφομοίωση και την ανοχή στο Τέρας
Το να πάψει να μας τρομάζει το Τέρας
Το να μοιάσουμε στο Τέρας... 


 

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Σπασμένο Καράβι


"Είναι σαν να βρισκόμαστε σε ένα πέλαγος και να ψάχνουμε ένα λιμάνι. Σε αυτό το πέλαγος αυτό το καράβι δεν μπορεί να το πάει μόνος του ο πρωθυπουργός και στο πλήρωμα να υπάρχει σπαραγμός”, είπε η κυρία Διαμαντοπούλου σε μια έκρηξη ποιητικού οίστρου.
Και άντε το πλήρωμα σπαράσεται. 
Ο καπετάνιος τι κάνει; Τους παρακολουθεί από τη γέφυρα; 
Μήπως, λέω...μήπως, το πλήρωμα σπαράσεται, γιατί ο καπετάνιος δεν έχει δώσει σαφείς οδηγίες για τη ρότα και πάνε όλοι ψάχνοντας στο πουθενά για το απάνεμο λιμάνι της Ιθάκης; 
Μήπως διαφεύγει της κυρίας Διαμαντοπούλου , αυτό που είναι μπροστά στα μάτια όλων;
Η “πανταχού απουσία” του κυβερνήτη;
Βγαίνει το ταξίδι με την... οδηγία: “Σήμερα αποφασίζουμε να πάμε μπροστά”; του καπετάνιου;
Σήμερα; Μέχρι χθες που πήγαινε το καράβι; 
Που μπροστά; Ρότα έδωσε, ναυτικό χάρτη; (γιατί ο οδικός που μοίρασε είναι για στεριά)  ή ακούγεται από τα μεγάφωνα του πλοίου Σκαρίμπας;
Να 'ν' αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω ...”


Κυριακή 8 Μαΐου 2011

' Ενα αγριογιασεμί που το λένε Μαμά...

Χρόνια μαζεύω λέξεις.Προσπαθώ να γράψω ένα παραμύθι.
' Ενα παραμύθι που να εξηγώ στα παιδιά μου πότε! που! γιατί! πως!, χάσαμε το δικό μας παραμύθι, εμείς οι μαμάδες της "χρυσής γενιάς" .
Εμείς η γενιά της "μηδενικής ενοχής". 
Εμείς του '60 οι εκδρομείς.
Που πήγαν οι καλές νεράϊδες και οι κακές μάγισες, γιατί δεν φαίνεται το σταυροδρόμι της αρετής και της κακίας, ποιός κακός μάγος πήρε την κοινή λογική μας, που πήγαν τα χρώματα της ζωής και η μελωδία της ευτυχίας έγινε γκρίζα ,ποιός κακός λύκος πήρε τις ιδέες,τις αξίες,το όραμα;
Δεν τις βρίσκω τις λέξεις.Το μόνο που μου έρχεται στο νου είναι ο Διονύσης της εφηβείας μου.
"Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά. Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά κι όλο φοβάμαι το αύριο..."
Ερχόμαστε απο μέρες που πρέπει ν' αποσιωπηθούν, από νύχτες που θέλουμε να ξεχάσουμε ...με μεγάλα λόγια και μικρές πράξεις.....με χαμένα όνειρα και σκοτωμένη μουσική....με μύθους και λεηλασίες .
Μεγαλώσαμε,ωριμάσαμε.
Με έναν πόνο παιδικό.
Σαν τα αγριογιασεμιά της παιδικής αυλής μας, κοιτάμε από ψηλά, τα καινούργια κλαδιά που πασχίζουν να στηριχτούν στο κορμό μας. .
Η ζωή έπαψε πιά να φοράει χρωματιστά παιδικά ρούχα.
Φόρεσε το μαύρο της φόρεμα και κρατάει μαστίγιο αντί για καραμέλες.
Μια χτυπάει το χώμα, μια την πλάτη, μια το πρόσωπο.
Κι εμείς δεν μπορούμε όταν αγριέψει να κουνήσουμε απ' τη θέση μας.
Στεκόμαστε εκεί και καμια φορά κλαίμε.
Και το άγριο γιασεμί ,ποτίζει τις ρίζες του μ'ένα βουβό κλάμα.
Πετάει κλαδιά κι άλλα, σκαρφαλώνει με δύναμη στον τοίχο, στηρίζει το βάρος του στις φρεσκοποτισμένες ρίζες.
Θέλει να φτάσει τον ήλιο μέσα από σύννεφα που παλεύουν.
' Ομως η ζωή έχει άλλους σκοπούς.
Και κάθε φορά που τ' αποφασίζει να τους εφαρμόσει,εμείς γυρνάμε το κεφάλι μας, κοιτάμε τα λουλούδια του αγριογιασεμιού μας, πλένουμε με τ' αρωμά τους τις πληγές μας, παίρνουμε δύναμη απ' την ομορφιά τους και ξανά αρπάζουμε τον τοίχο με δύναμη...Πρέπει να μην σταματήσουν να ανθίζουν και να ομορφαίνουν με το άρωμα των ονείρων τους την αυλή μας, τη γειτονιά μας, τον τόπο μας...


Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Το κεφάλι ψηλά και τα χέρια ανοιχτά!


Εικόνα φτιάχνει η λέξη "κρίση" ; 
Aν έχεις διαβάσει πολλά παραμύθια και το αγαπημένο σου ήταν η Σταχτοπούτα, ακούς κρίση και φαντάζεσαι την Ελλάδα ως πτώμα , ντυμένο Σταχτοπούτα.
Μια Σταχτοπούτα πτώμα , πάνω σε κουρέλια , που την περιφέρουν ανίκανοι πολιτικοί στις πρωτεύουσες της Ευρώπης σαν ατραξιόν τσίρκου.Του Τσίρκου του Λουντέμη. Στενάχωρη εικόνα... Μα γι' αυτό είναι οι εικόνες για ν' αλλάζουν.
Φώτα, κάμερες,πάμε! Σκηνικό από αρχαίους κίονες, λίγο rap, λίγο ζεμπέκικο, το κεφάλι ψηλά και τα χέρια ανοιχτά! Σε μερικές μέρες ο Λούκας Γιώρκας και ο Stereo Mike θα μας εκπροσωπήσουν στην Eurovision. Ω ναι!! Στην Eurovision που θα πραγματοποιηθεί στο Ντίσελντορφ παρακαλώ. Της Γερμανίας. Φαντάζεστε τι έχει να γίνει αν το πάουμε το τρόπαιο; 
Το μέλλον θα λάμψει! Τα φώτα θα λαμπιρίζουν στο τούνελ.
Επιτέλους!Τα πρόσωπα θα ξαναβρούν το χαμόγελό τους και τα άνω των 220.000 ευρώ που θα κοστίσει η συμμετοχή μας στην Eurovision, θα έχουν πιάσει τόπο! Λεφτά από τον κουμπαρά του δημοσίου αυτά. Να μη ξεχνιόμαστε.
Από την άλλη μεριά, αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ότι εφόσον έχουμε τα 220.000 και βάλε ευρώ για να στηρίξουμε έναν Λούκα Γιώρκα και έναν Stereo Mike στην Eurovision, για ποιόν λόγο παραπονιόμαστε για τα χρήματα που μας λείπουν, για το μέλλον που είναι σκιώδες και για την μοίρα μας που είναι μαύρη;
Για μουσεία της χώρας που είναι κλειστά γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για φύλαξη ή απαραίτητες εργασίες;
Για πολλούς αρχαιολογικούς χώρους που ρημάζουν.;
Για την Εθνική Λυρική Σκηνή που ματαιώνει παραστάσεις;
Για περιφερειακά θέατρα που κλείνουν .
Για πολιτιστικές εκδηλώσεις που Καλλικρατικά περικόπτονται;
Για το Θεατρικό Μουσείο που κλείνει;
Για την Σχολή Καλών Τεχνών που κλείνει;
Αλλά τι λέω τώρα ...
Φώτα, κάμερες, το κεφάλι ψηλά και τα χέρια ανοιχτά!

"Περάστε κύριοι απ' το τσίρκο μας
Τσίρκο τα επτά θαύματα του κόσμου...
΄Οπου θηριοδαμαστές με συρματένια καμιτσίκια
γυμνάζουν τις ιδές να περπατούν στα τέσσερα..."

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Εάν δεν μπορείτε...


Είναι αδιανόητο πως μία μέρα μετά την είδηση ότι το 7χρονο παιδί από την Εύβοια, που κτυπήθηκε τη νύχτα της Ανάστασης από φωτοβολίδα και τραυματίστηκε σοβαρά, τελικά υπέκυψε στα τραύματά του, κάποιοι “υπεύθυνοι” επέτρεψαν σε 100-200 ανεύθυνους -δεν ήταν περισσότεροι- να μπουν στο ΟΑΚΑ με ολόκληρη … πυριτιδαποθήκη. Αν μη τι άλλο ήταν πρόσφατο ως γεγονός. 
Γιατί, έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που έγιναν ανάλογα γελοία και άκρως επικίνδυνα , σ' αυτή την γελοιότητα που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο. 
Και ως γνωστόν μετά την έκπληξη “ μα πως είναι δυνατόν...”, γίνονται συσκέψεις με το γνωστό "μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκκαλο" και την "πάταξη αυτών των φαινομένων". Γίνονται δηλώσεις βαρυσήμαντες και πάνε όλοι για ύπνο, μέχρι το επόμενο επεισόδιο γελοιότητας.
Ο “έχει ο Θεός” της Ελλάδας, απλά έχει βοηθήσει και ακόμη δεν έχουμε πρόσφατο νεκρό ( πλην του τελευταίου σ'εκείνον τον αγώνα γυναικείου βόλεϊ). Μέχρι πότε όμως;
Και μέχρι πότε μέσα από αυτές τις εικόνες διάλυσης του συστήματος, θα έχουμε την αίσθηση πως είμαστε πολίτες χώρας κανιβάλων; 
' Η μήπως αυτές οι εικόνες αποτυπώνουν μια χώρα διαλυμένη, μια χώρα σε πλήρη πτώχευση ( και δεν εννοώ οικονομική...).
Καταργείστε το αν σας “χαλάει” τόσο. 
Απαγορεύστε το αν είστε ανίκανοι να το διαχειρισθείτε ως "πλέγμα προβλημάτων",  γιατί μας “χαλάει” όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Γιατί άθλημα δεν το λες... Διαπλοκή το λες, Μαφία με κασσέτες και μπράβους το λες.
Και τα λόγια του Σαρτρ λες..."Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε , τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε"... 

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

...να το ποτίσεις...

Όταν ξαναδιάβασα προσεκτικά τα βασανιστήρια που έγιναν στον Παναγούλη (φαντάζομαι πως ελάχιστοι άνθρωποι στον εικοστό αιώνα έχουν υποστεί τόσο άγρια και ποικιλμένα σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια επί τόσο μακρό χρονικό διάστημα - και το πιο εξωφρενικό, τα έχουν αντέξει) και προσπάθησα να τα συνδέσω με τα ποιήματα του (κάτι τέτοιο κάνει και ο Παζολίνι) και τα υπόλοιπα γραπτά του, διαπίστωσα (έκπληκτος έως έντρομος) πως μέσα στον πραγματωμένο εφιάλτη της ανάκρισης ο Παναγούλης χρησιμοποιούσε τον πόνο ως μέθοδο συναισθηματικής θωράκισης, την βεβαιότητα του θανάτου του ως υλικό αντίβαρο στον πόνο, την ανάγκη να μην νικηθεί ως ηθικό αντίβαρο στη βεβαιότητα του θανάτου. Έτσι, οδηγημένoς από ένα απόλυτα εγκεφαλικό σχήμα, ο βασανιζόμενος έγκλειστος, μόνος απέναντι στους βασανιστές του, έπαιξε ένα ακραίο παιχνίδι πρόκλησης, ενδεικτικό μιας εξαιρετικά σπάνιας ευφυίας και μιας άνευ ορίων προμηθεϊκής ορμής: την ώρα που οι Θεοφιλογιαννάκος, Χατζηζήσης, Μάλλιος, Μπάμπαλης και κάμποσοι άλλοι, υπό την υψηλή καθοδήγηση του μετέπειτα αόρατου δικτάτορα Ιωαννίδη, του βάζαν πυρωμένες βελόνες στην ουρήθρα, του σβήνανε τσιγάρα στους όρχεις, του κάναν φάλαγγα, τον δέρναν ομαδικώς, του κάνανε εγχειρήσεις δίχως αναισθησία, του στερούσαν για μήνες τον ύπνο, τον κρατούσαν για μήνες σιδεροδέσμιο, τον δέρνανε ομαδικά, τον χτίζανε ζωντανό σε τάφους, εκείνος τους έβριζε, τους έλεγε «παπαδοπουλάκια», καμωνόταν πως δεν καταλάβαινε τον πόνο ή πως γαργαλιόταν, έκανε συνεχής μπλόφες, όποτε έβρισκε ευκαιρία τους χτυπούσε ή τους δάγκωνε για να τους αποσυντονίσει, απήγγειλε φανταστικές περιγραφές για το πώς τους είχε πηδήξει το προηγούμενο βράδυ ή πώς είχε πηδήξει τις γυναίκες τους.
Μονάχα ένα περιστατικό - από τα δεκάδες μαρτυρημένα: μια μέρα, ενώ τον έδερναν ομαδικά, αυτός έξυνε με μανία τους αστραγάλους του’ όταν τον ρώτησαν γιατί τον ξύνουν οι αστράγαλοί του, αυτός απάντησε :
«δεν με ξύνουν οι αστράγαλοί μου, με ξύνουν τα αρχίδια μου που είναι μεγάλα και φτάνουν μέχρι τους αστραγάλους».
Κι όταν τέλέιωναν όλοι αυτοί, αφήνοντας τον πεσμένο σαν έναν σάρκινο σάκο, αναλάμβανε ο επί των ψυχολογικών βασανιστηρίων Χατζηζήσης που τον προσφωνούσε ειρωνικά Ω Σωκρατες - ο ματωμένος και τσακισμένος Παναγούλης του απαντούσε άλλοτε ως εταίρος σε πλατωνικό διάλογο κι άλλοτε υποδυόμενος τον Ιησού Χριστό.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να διαλύσει ψυχολογικά τους βασανιστές του, να τους οδηγήσει σε κατάρρευση, να κάνει τον Ιωαννίδη να κρεπάρει τάζοντας του «εγώ θα σε τουφεκίσω Παναγούλη», ενώ εκείνος του απαντούσε «δεν έχεις τα αρχίδια».
Ενδεικτική είναι η δήλωση του Θεοφιλογιαννάκου στη δίκη των βασανιστών του 1975 (τότε που ο Παναγούλης είπε μονάχα τα απολύτως απαραίτητα, προτιμώντας να αντιπαρατεθεί με τον πρόεδρο του δικαστηρίου)’ στο τέλος μιας εμετικής απολογίας ο Θεοφιλογιαννάκος δήλωσε:
«ο Παναγούλης είναι ο μόνος που δεν λύγισε ποτέ, ο υπ’ αριθμόν ένα αντιστασιακός. (...) Όταν του είπα, πως εγώ θα τον βοηθήσω να διαφύγει, αρκεί να παέι στο εξωτερικό και να μας αφήσει ήσυχους, μου απάντησε ‘Λάθος πόρτα χτύπησες, Θεοφιλογιαννάκο. Ο Παναγούλης θα δραπετεύσει και θα βγει’ (...). Αυτός είναι αντιστασιακός»

O Παναγούλης αναγκάστηκε να κάνει την εντάφια ζωή ποίηση για να την αντέξει. Η "Μπογιά" θαρρώ πως είναι το πιο ακραίο δείγμα τούτης της ανάγκης - κι ούτε μπορώ να φανταστώ άλλο ανάλογο ποίημα. Αν το είχε γράψει ο Χέμιγουεϊ ή ο Τσε Γκεβάρα θα ήταν στα στόματα εκατοντάδων εκατομμυρίων σε όλον τον κόσμο.

Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά.
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν
να μάθουνε που βρήκα την μπογιά.

Οι τοίχοι του κελιού

το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
Όμως μπογιά δεν βρήκαν

Γιατί στιγμή δεν σκέφτηκαν

στις φλέβες μου να ψάξουν

Ο Παναγούλης ήταν πολύ μεγαλύτερος από τον καιρό του, πολύ μεγαλύτερος από τα δικά μας μέτρα και σταθμά, πολύ μεγαλύτερος από τις μεταπολιτευτικές μας ανάγκες και προσδοκίες. Για αυτό και τον τυλίγουμε με την αμηχανία μας, για αυτό και τον παραδίνουμε στη σιωπή. Τον εξωθούμε στο περιθώριο του νου μας γιατί δεν τον αντέχουμε, τον διώχνουμε από μέσα μας γιατί δειλιάζουμε να τον συλλογιστούμε’ είναι η ίδια μοναξιά εκείνων των παλιών ηρώων του Σοφοκλή - σκέψου τον Οιδίποδα, την Αντιγόνη, τον Φιλοκτήτη, τον Ηρακλή. Ο Παναγούλης κάμποσες φορές στα σύντομη ζωή του βίωσε τούτη την τραγική μοναξιά: όταν το 1969 δραπέτευσε από την φυλακή μαζί με τον δεσμοφύλακά του Γιώργο Μωράκη δίχως κανένας να του δώσει καταφύγιο· στις εκλογές του 1974, όταν εκείνος ο παγκοσμίου φήμης τυραννοκτόνος και μάρτυρας της χούντας ψηφίστηκε μόλις στην έκτη θέση και εκλέχτηκε βουλευτής με τη Β’ κατανομή· το 1976, όταν έβλεπε να μένει όλο και πιο μόνος του στην υπόθεση της αποκάλυψης των αρχείων της ΕΣΑ - φυσικά και αυτήν την πήγε μέχρι το τέλος, δηλαδή μέχρι το τέλος του το ξημέρωμα εκείνης της Πρωτομαγιάς που αιμορραγεί. Πάνω από όλα ο Παναγούλης βίωσε την τραγική μοναξιά του ιδεαλισμού του: αποφάσισε να σκοτώσει για να υπερασπσιτεί αξίες ζωής, έβαλεε βόμβες για να αντισταθεί σε αυτούς που βομβαρδίζουν.



Ο Παναγούλης πέθανε. Άφησε πίσω του πράξεις και ποιήματα, αιμάτινη ιστορία, λαχανιάσματα, παραφορά, σπασμούς που αναταράζουν το νου και την καρδιά όσων των γνώριζαν. Άφησε πίσω του την προμηθεϊκή λαχτάρα του για ανθρώπινες κοινωνίες, ανθρώπινες αξίες, ηθικά διλλήματα, ασυνάρτητα νεύματα. Για αντίσταση σε κάθε αφέντη, μεγάλο τιμονιέρη, πιστολά πρόεδρο, φιλήσυχο αστό που θέλει «αυξημένη αστυνόμευση στα σύνορα». Ο Παναγούλης άφησε πίσω του το τραγικό του άλμα - την παράφορη βεβαιότητα ότι θα πάει τούτο το άλμα του μέχρι το τέλος. Και κάποτε, μέσα στον αλλόκοτο τάφο του Μπογιατίου, βρήκε την ανάσα να απαντήση με μια αχάλαστη κατάφαση στην άρνηση του θανάτου.



ΝΑ ΤΟ ΠΟΤΙΣΕΙΣ

Μη κλαις για μένα


ας ξέρεις πως πεθαίνω


να με βοηθήσεις δε μπορείς


Μα δες εκείνο το λουλούδι


για κείνο που μαραίνεται σου λέω.


Να το ποτίσεις.


Αυτό για μένα είναι το καλύτερό του ποίημα.


Από την Πρωτομαγιά του 1976 πέρασαν χρόνια οι αξίες για τις οποίες ο Παναγούλης χόρεψε πάνω στο θάνατό του γίνανε τετριμμένα λόγια. Οι Αμερικάνοι βομβαρδίζουν όποια πόλη επιθυμούν – κι όσο περισσότερο βομβαρδίζουν οι Πρόεδροι τους, τόσο ευκολότερα επανκελέγονται. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι - μα οι άνθρωποι της Δύσης πλουταίνουν με την πείνα των υπολοίπων ίσων συνανθρώπων τους. Αν δώσεις το όνομα του Παναγούλη στις μηχανές αναζήτησης του internet, βρίσκεις ξεκούδουνες αναφορές, ονόματα σε καταλόγους γιατρών, φαρμακοποιών - στην ουσία τίποτε. Στα ελληνικά σχολικά βιβλία δεν θα διαβάσεις ούτε ένα από τα ποιήματα του. Το βιβλίο του πια το βρίσκεις σε ελάχιστα βιβλιοπωλεία. Μήτε μια έκδοση από το Υπουργείο Παιδείας ή το Υπουργείο Πολιτισμού - έστω από την Βουλή των Ελλήνων ή την Προεδρία της Δημοκρατίας. Στα στρατόπεδα του ελληνικού στρατού οι στρατιώτες εκπαιδεύονται φωνάζοντας «πού θα πιούμε το αίμα μας – στον Βόσπορο». Οι πρώτοι νεκροί δεν πήραν απάντηση πάλης βοή, μα βόμβο τηλεοράσεων και συνθήματα κομματικών νεολαιών για παντοτινούς πρωθυπουργούς.



Έχουμε μάθει να καταναλώνουμε μηνύματα – οι τραγωδίες παραείναι σύνθετες και ενοχλητικές για την αυτοκατάφασή μας. Ο Παναγούλης ενοχλεί - ως μνήμη, ως ανθρώπινο σήμα, ως πολιτικό αίτημα, ως τραγικό άλμα. Ναι, ο Παναγούλης ενοχλεί και θα ενοχλεί για πάντα το Έθνος, το Κόμμα, την Εκκλησία, τους Μεγάλους Αδελφούς, τους Μεγάλους Βασιλιάδες, τους Μεγάλους Αρχηγούς κι όλους τους ρουφιάνους τους, όσους λογαριάζουν τους ανθρώπους για υπηκόους, για σκλάβους, για υποτελείς, για καύσιμο της Ιστορίας. Ο Παναγούλης ενοχλεί γιατί ήταν τραγικός ήρωας και όχι άγαλμα: τα αρχίδια του έφταναν ως τον αστράγαλο και δεν σκεπάζονται από τα ψέματα, τις φενάκες, τους οπορτουνισμούς, τις δημαγωγίες, τις Νέες Εποχές. Ενοχλεί γιατί δεν τον φόβιζε μήτε το Μπογιάτι, μήτε το Κολοσσαίο, μήτε το Γκουλάκ, το Γκουαντανάμο, μήτε τα νυχτερινά περίπολα των φιλήσυχων πολιτών, μήτε καν το διάλειμμα για τις διαφημίσεις. Ο Παναγούλης ενοχλεί γιατί δεν ήταν ελέγξιμος, διαπραγματεύσιμος, συζητήσιμος, λελογισμένος, προβλεπόμενος, ανταλλάξιμος, ενοχλεί γιατί δεν φοβότανε τίποτε και κανέναν, μήτε τα φλογοβόλα, μήτε τους παπάδες, μήτε τον διαλεκτικό ιστορισμό, γιατί ζωντάνευε τους τοίχους του τάφου του μοναχός του, κι όταν οι βασανιστές του βάζαν πυρωμένες βελόνες στην ουρήθρα εκείνος γελούσε και τους έφτυνε. Ο Παναγούλης ενοχλεί γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί, να οριοθετηθεί, να γίνει ηρωικό παρελθόν, γλυκιά συναίνεση, Κυριακή Προσευχή, Σύμβολο της Πίστεως, γιατί δεν σταματιέται με τίποτε και με κανέναν, παράφορο αίμα μέσα στις φλέβες, χαλάει την σύμπνοια των ιδεών, χουγιάζει τους χωροφύλακες, ακυρώνει τα πολυβόλα των τυράννων. Ο Παναγούλης ενοχλεί γιατί δεν αποσύρεται, δεν γίνεται πεπρωμένο, διαφημιστική αφίσα, σύνθημα της ένδοξης πλειοψηφίας, πακέτο προς διανομή’ κοντολογής, ο Παναγούλης ενοχλεί γιατί δεν τελειώνει - γιατί παραμένει λαχάνιασμα, πυρωμένη ματιά, μοναχική αποκοτιά, ερωτικός σπασμός και πιρουέτα θανάτου.



Εξάλλου, λένε, η παλιά μάχη τέλειωσε. Πλέον κανένας μεγάλος βασιλιάς δεν έχει προηγούμενα με κανέναν. Τώρα πια ζούμε τον καιρό της ειρήνης - έτσι λένε.



Γι αυτό, λοιπόν: ξεχάστε τον Παναγούλη κι ανοίξτε την τηλεόραση. Θα σας δείξουμε ημέρες λελογισμένα ηλιόλουστες, όσες και όσο χρειάζεται για να μην διαμαρτυρηθεί κανένας για τη βαρυχειμωνιά, σφυγμομετρημένους ψεύτες, εμπόρους του προσώπου τους, φτηνούς δημαγωγούς, χαμογελαστούς φασίστες που θα σας εξηγήσουν την αναγκαιότητα της Χιροσίμα, οργανικούς διανοούμενους που θα τάξουν άφθονη Ιστορία για όποιον συμφωνεί - γενικότερα: ομορφιές, ρόδινα ακρογιάλια, δωμάτια με θέα, καουμπόιδες που καθαρίζουν τους κακούς, χαρούμενες γιορτές των χορτάτων, χάρτινο ουρανό και χάρτινη θάλασσα, υποκατάστατα ψωμιού και υποκατάστατα αγάπης, καλούς Θεούς που αγαπούν τα υπάκουα παιδιά, κακούς διαβόλους για να κρατούν τα γκέμια, και πολλούς πολλούς εφιάλτες για να γεμίσουν την χαρούμενη μοναξιά σας.



Μα κάπου στα βάθη της νυχτερινής απελπισίας, μέσα στην αφόρητη ερημία ενός πλήθους που έμαθε να πλαγιάζει με μικρές υπογλώσσιες δόσεις «προσαρμοσμένης λογικής» (όπου οι πλούσιοι ζούνε και οι φτωχοί πεθαίνουν), μέσα στα σπίτια με τα ενισχυμένα κουφώματα, τα διπλά τζάμια, τις τριπλές κλειδαριές, τα τετραπλά τηλεκοντρόλ, ένας παλιός σπασμός λογχίζει τον νου μας, βάνει φωτιά στα στέρεα όνειρά μας, καταστρέφει τη νύχτα μας. Οι πεινασμένοι, οι βασανισμένοι, οι εξόριστοι, οι μετανάστες, οι απόκληροι και καταφρονεμένοι του πάντοτε θαυμαστού καινούριου κόσμου στέκουν εκεί έξω και περιμένουν. Όσοι πηγαίνουν στο παράθυρο, κάποτε βλέπουν τους θαμπούς ίσκιους τους. Και κάποιος, εικοσιοχτώ χρόνια πεθαμένος, ανασαίνει την παμπάλαια τραγωδία του και χνωτίζει το τζάμι:


Μα δες εκείνο το λουλούδι


για κείνο που μαραίνεται σου λέω.


Να το ποτίσεις.



Θανάσης Τριαρίδης
(Δημοσιεύτηκε στην Φιλολογική Βραδυνή στις 13-4-2004)

Δημοσιεύθηκε στην "Δημοκρατική της Ρόδου"  εις μνήμην...