Τριάντα χρόνια ακριβώς μετά το :
«Στις 18 σοσιαλισμός» και τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου, ανάμεσα σε ξέφρενους πανηγυρισμούς στους δρόμους της Αθήνας –και όχι μόνο- να απευθύνεται στον λαό λέγοντας:
«Θα σταθούμε στο συμβόλαιο τιμής με το λαό και θα προχωρήσουμε βήμα βήμα στο όραμα του σοσιαλισμού με εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση… Θα είμαστε κυβέρνηση όλου του λαού που θέλει να οικοδομήσει στα λάθη του παρελθόντος και στην συμφιλίωση».(18.10.1981)
Τρεις δεκαετίες μετά, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ηγείται της χώρας. Μιας χώρας βαθύτατα πληγωμένης…
Και το ερώτημα είναι: Aυτό το συμβόλαιο τιμής με το λαό, για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση που ακριβώς βρίσκεται σήμερα στην Ελλάδα του Μνημονίου;
Το ερώτημα θέσαμε στον Γραμματέα της Περιφερειακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ κ. Αρ. Ηρακλείδη και μας απαντά:
“Τόσο η εθνική ανεξαρτησία, όσο και η λαϊκή κυριαρχία και η κοινωνική απελευθέρωση ήταν και θα είναι πάντα οι θεμέλιοι λίθοι του κινήματος μας.
Αυτό αντίθετα από την επικρατούσα διαμορφωμένη από τα ΜΜΕ άποψη διασφαλίστηκε με την ένταξή μας στον μηχανισμό στήριξης παρά αποδυναμώθηκε. Ξέρω πως ξενίζει αυτή η δήλωση κάποιον που σκέφτεται ίσως πιο απλοϊκά και στα πλαίσια της στενής μικροπολιτικής σκέψης που έχει επικρατήσει. Αλήθεια όμως, σκέφτηκε κανείς για ποια εθνική ανεξαρτησία θα μπορούσε να μιλάει ένας λαός που καταναλώνει έξι φορές αυτό που παράγει, που την διαφορά αυτή την καλύπτει με δανεικά και που τα δανεικά αυτά τα έπαιρνε κοροϊδεύοντας τους πάντες ;
Αυτό αντίθετα από την επικρατούσα διαμορφωμένη από τα ΜΜΕ άποψη διασφαλίστηκε με την ένταξή μας στον μηχανισμό στήριξης παρά αποδυναμώθηκε. Ξέρω πως ξενίζει αυτή η δήλωση κάποιον που σκέφτεται ίσως πιο απλοϊκά και στα πλαίσια της στενής μικροπολιτικής σκέψης που έχει επικρατήσει. Αλήθεια όμως, σκέφτηκε κανείς για ποια εθνική ανεξαρτησία θα μπορούσε να μιλάει ένας λαός που καταναλώνει έξι φορές αυτό που παράγει, που την διαφορά αυτή την καλύπτει με δανεικά και που τα δανεικά αυτά τα έπαιρνε κοροϊδεύοντας τους πάντες ;
Έχει σκεφτεί κανείς, τι θα γινόταν αν για ακόμη μια φορά προσπαθούσαμε με τεχνάσματα, κρύβοντας τις πραγματικές αιτίες της διόγκωσης του χρέους μας από τους εταίρους μας ;
Έχει σκεφτεί κανείς ποιο θα ήταν το μέλλον μας αν οποιαδήποτε μπλόφα ή απόπειρα να κρύψουμε κάτω από το χαλί το πρόβλημα απλά και μόνο για να μπορέσουμε να δανειστούμε για άλλη μια φορά, αποτύγχανε ; Έχει σκεφτεί κανείς τι θα γινόταν αν δεν διατηρούσαμε την θέση μας στην ευρωπαϊκή ένωση ; Έχει σκεφτεί κανείς τα σενάρια της απομόνωσης μας σε συνάρτηση με την γεωστρατηγική μας θέση ;
Αν λοιπόν κάποιος αθροίσει τις παραπάνω παραμέτρους θα κατανοήσει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που προσπαθούν να περάσουν διάφοροι κύκλοι που θέλουν την χώρα να βρίσκεται εγκλωβισμένη συνεχώς σε ένα παιχνίδι που πραγματικά δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο. Το γεγονός πως το τέρμα αυτού του παιχνιδιού, η αδυναμία μας δηλαδή να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε φτηνά ξεγελώντας τους πάντες, συνέπεσε με την αρχή μιας κρίσης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο όσο κι αν επιδείνωσε την κατάστασή μας δεν θεωρώ πως συνετέλεσε σε απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας.
Πρέπει επιτέλους να ξεφύγουμε από τα φοβικά μας σύνδρομα. Δεν μπορεί κάθε εισφορά των εταίρων μας να θεωρείται δικαίωμα μας και κάθε παρέμβαση τους να θεωρείται “απώλεια εθνικής κυριαρχίας”. Πρέπει να καταλάβουμε πως είμαστε πλέον μέλος μια ευρύτερης οικογένειας, στην οποία χώρες όπως η Σλοβακία, κυριολεκτικά μάτωσαν για να μπουν και ζούσαν υπό συνθήκες “μνημονίου” απλά και μόνο για να εξασφαλίσουν την ένταξή τους. Εμείς έχοντας σπαταλήσει πακτωλό χρημάτων που δόθηκαν για να εξασφαλίσουμε την στοιχειώδη εξισορρόπηση μεταξύ αυτών που παράγουμε και αυτών που καταναλώνουμε, ζητάμε τώρα, ενταγμένοι και ευεργετημένοι για δεκαετίες, δανεικά από τον πολίτη της Σλοβακίας που βασικό μισθό έχει τα 300 ευρώ το μήνα.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση να πιστεύω πως δεν έχουμε αποκλίνει από την μήτρα της ιδεολογικής μας ταυτότητας ειδικά όσο αφορά τις συνέπειες που υφίστανται οι πολίτες με τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα. Γνωρίζω πως υπό άλλες συνθήκες θα εναντιωνόμουν με όλη την δύναμη της ψυχής μου σε πολλά από τα μέτρα που πάρθηκαν. Σε τέτοιες στιγμές όμως, σε τέτοιες συγκυρίες, μπορεί κάποιος να αντιμετωπίζει τα θέματα προσκολλημένος σε ιδεοληψίες και όχι στην πραγματικότητα ; Μπορεί κανείς να αναλάβει την ευθύνη μιας κατάστασης που ενδεχομένως να εμπεριέχει το σενάριο “καθόλου εισοδήματα” γιατί απλά φοβήθηκε μη χαρακτηριστεί “νεοφιλελεύθερος” προχωρώντας σε μείωση τους ; Μπορεί κανείς άραγε σε μια παγκόσμια πραγματικότητα στην οποία οι αριθμοί είναι αμείλικτοι να παίζει με το μέλλον των ανθρώπων ; Μπορεί κανείς υπό τον φόβο της απώλειας της εκλογικής του δύναμης να παίζει με τις προοπτικές των επόμενων γενεών ;
Το ΠΑΣΟΚ ως ΠΑΣΟΚ αλλά και η κυβέρνηση του καλέστηκαν να αντιμετωπίσουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση της οποίας τα δεδομένα και οι συσχετισμοί αλλάζουν κάθε δευτερόλεπτο. Δεν φυγοπονούμε και δεν παραιτούμαστε από την προσπάθεια. Επιλέγουμε να είμαστε εδώ, να σηκώνουμε όλο το βάρος των παθογενειών της μεταπολίτευσης στους ώμους μας, να προσπαθούμε να αντιστρέψουμε την πορεία του “επανδρυθέντος κράτους” και της “θωρακισμένης οικονομίας” της πενταετίας Καραμανλή, να συγκρουόμαστε με συντεχνίες. Ακόμη και με αυτές που δημιουργήσαμε και συντηρήσαμε ως κίνημα.
Βεβαίως υπάρχουν παραλείψεις. Υπάρχουν λάθη, υπάρχουν στραβοπατήματα και αδικίες. Αυτά όμως δεν ακυρώνουν ούτε τον στόχο ούτε τα χαρακτηριστικά ενός κινήματος. Ειδικά του Κινήματος που δημιούργησε κάθε κοινωνική δομή που υφίσταται στην χώρα του Κινήματος που άλλαξε την πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Του Κινήματος που αποκαθήλωσε την κυρίαρχη ελίτ και το παρακράτος της δεξιάς. Του Κινήματος που στάθηκε δίπλα στον Έλληνα εργαζόμενο και συνταξιούχο όχι απλά φωνάζοντας ανέξοδα και ανεύθυνα στα πεζοδρόμια αλλά αναλαμβάνοντας την ευθύνη, στα έδρανα της Βουλής, στα γραφεία των Υπουργείων, στην λήψη δηλαδή των αποφάσεων. Στην ουσία.
Κι αν αυτή την ώρα αυτοχειριαζόμαστε -με εκλογικούς πάντα όρους- είναι γιατί και πάλι αναλαμβάνουμε την ευθύνη και θέτουμε το μέλλον όλων μας πάνω από το όποιο πολιτικό ή κομματικό όφελος. Δεν προσφέρουν οι καιροί αυτή την πολυτέλεια. Οφείλουμε να προχωρήσουμε. Ενάντια σε όλους και όλα όσα βόλευε η προηγούμενη κατάσταση ; Ναι ! Ενάντια και σε όσα στρεβλά οι ίδιοι δημιουργήσαμε ; Ναι !
Υπέρ όμως μιας προοπτικής για ανάπτυξη, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και προκοπή στο διηνεκές. Όχι προσωρινή, όχι επίπλαστη. Μόνο έτσι θα μπορούμε να βιώσουμε έννοιες όπως η εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση.”
Το ΠΑΣΟΚ ως ΠΑΣΟΚ αλλά και η κυβέρνηση του καλέστηκαν να αντιμετωπίσουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση της οποίας τα δεδομένα και οι συσχετισμοί αλλάζουν κάθε δευτερόλεπτο. Δεν φυγοπονούμε και δεν παραιτούμαστε από την προσπάθεια. Επιλέγουμε να είμαστε εδώ, να σηκώνουμε όλο το βάρος των παθογενειών της μεταπολίτευσης στους ώμους μας, να προσπαθούμε να αντιστρέψουμε την πορεία του “επανδρυθέντος κράτους” και της “θωρακισμένης οικονομίας” της πενταετίας Καραμανλή, να συγκρουόμαστε με συντεχνίες. Ακόμη και με αυτές που δημιουργήσαμε και συντηρήσαμε ως κίνημα.
Βεβαίως υπάρχουν παραλείψεις. Υπάρχουν λάθη, υπάρχουν στραβοπατήματα και αδικίες. Αυτά όμως δεν ακυρώνουν ούτε τον στόχο ούτε τα χαρακτηριστικά ενός κινήματος. Ειδικά του Κινήματος που δημιούργησε κάθε κοινωνική δομή που υφίσταται στην χώρα του Κινήματος που άλλαξε την πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Του Κινήματος που αποκαθήλωσε την κυρίαρχη ελίτ και το παρακράτος της δεξιάς. Του Κινήματος που στάθηκε δίπλα στον Έλληνα εργαζόμενο και συνταξιούχο όχι απλά φωνάζοντας ανέξοδα και ανεύθυνα στα πεζοδρόμια αλλά αναλαμβάνοντας την ευθύνη, στα έδρανα της Βουλής, στα γραφεία των Υπουργείων, στην λήψη δηλαδή των αποφάσεων. Στην ουσία.
Κι αν αυτή την ώρα αυτοχειριαζόμαστε -με εκλογικούς πάντα όρους- είναι γιατί και πάλι αναλαμβάνουμε την ευθύνη και θέτουμε το μέλλον όλων μας πάνω από το όποιο πολιτικό ή κομματικό όφελος. Δεν προσφέρουν οι καιροί αυτή την πολυτέλεια. Οφείλουμε να προχωρήσουμε. Ενάντια σε όλους και όλα όσα βόλευε η προηγούμενη κατάσταση ; Ναι ! Ενάντια και σε όσα στρεβλά οι ίδιοι δημιουργήσαμε ; Ναι !
Υπέρ όμως μιας προοπτικής για ανάπτυξη, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και προκοπή στο διηνεκές. Όχι προσωρινή, όχι επίπλαστη. Μόνο έτσι θα μπορούμε να βιώσουμε έννοιες όπως η εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση.”
" Η Δημοκρατική της Ρόδου" 20.11.2011
