Το βράδυ της Παραμονής η Τζέην κι ο Μάικλ μαθαίνουν από την Ωραία Κοιμωμένη για τη Χαραμάδα:
«Ο παλιός χρόνος σβήνει με το πρώτο χτύπημα του ρολογιού κι ο καινούριος αρχίζει με το τελευταίο. Κι ανάμεσα, ενώ ακούγονται οι υπόλοιποι δέκα χτύποι, εκεί βρίσκεται η μυστική Χαραμάδα. Μέσα στη Χαραμάδα βασιλεύει ομόνοια ανάμεσα σ’ όλα τα πλάσματα. Οι αιώνιοι αντίπαλοι συναντιώνται και φιλιούνται. Ο λύκος και το πρόβατο ξαπλώνουν δίπλα δίπλα, το περιστέρι και το φίδι μοιράζονται την ίδια φωλιά. Τα αστέρια χαμηλώνουν κι αγγίζουν τη γη κι οι νέοι και οι γέροι συγχωρούν ο ένας τον άλλο. Εδώ συναντιώνται η νύχτα και η μέρα, το ίδιο και οι πόλοι. Η Ανατολή απλώνεται πέρα ως τη Δύση κι ο κύκλος συμπληρώνεται. Αυτή είναι η στιγμή και το σημείο—η μόνη στιγμή και το μόνο σημείο—όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι για πάντα...Το πρωί της Πρωτοχρονιάς ο Μάικλ ρωτάει:
«Είναι σήμερα η καινούρια χρονιά, Μαίρη Πόππινς;»
«Ναι», είπε εκείνη ήρεμα καθώς ακουμπούσε το πιάτο στο τραπέζι. Ο Μάικλ την κοίταξε με σοβαρότητα. Σκεφτόταν τη Χαραμάδα.
«Θα είμαστε κι εμείς, Μαίρη Πόππινς;» είπε ξεστομίζοντας βιαστικά την ερώτηση.
«Θα είσαστε κι εσείς, τι πράγμα;» ρώτησε εκείνη μ’ ένα ρουθούνισμα.
«Θα είμαστε κι εμείς ευτυχισμένοι για πάντα;» ρώτησε όλο προσμονή.
Ένα χαμόγελο, μισό λυπημένο, μισό τρυφερό, παιχνίδισε απαλά γύρω από το στόμα της.
«Ίσως», είπε σκεφτικά. «Εξαρτάται».
«Από τι πράγμα, Μαίρη Πόππινς;»
«Από σας», απάντησε εκείνη σιγανά καθώς μετέφερε τις τηγανίτες στη φωτιά... ( Από το βιβλίο της P. L.Travers "Η Μαίρη Πόππινς ανοίγει την πόρτα")
Με την ευχή , να βρείτε την μυστική χαραμάδα, τον χρόνο που έρχεται...
