Η Ναυαρχίδα της Κουλουρίας vs Φεστιβάλ Τεχνών

Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού η χθεσινή. 

Μια ακόμη Παγκόσμια Ημέρα των Καλών Προθέσεων. Με αυστηρή ημερομηνία έναρξης και λήξης και κινούμενη στα τυπικά και συνήθη.
Την υπέρβαση φέτος την κάνει η Κρήτη. Δικαιωματικά μπορεί να γιορτάσει την αποτελεσματικότητα της συγκεκριμένης γιορτής, που δεν έμεινε για μια ακόμη χρονιά να “γιορτάζεται” με όρους θεάματος και εντυπωσιασμού, να γιορτάσει τις καλές προθέσεις που δεν έμειναν προθέσεις και εκθέσεις ιδεών από αρμόδιους ( η μήπως και αναρμόδιους περί τουριστικού προϊόντος;). 

Να καινοτομήσει.
Και την γιορτάζει όχι μια ημέρα αλλά δέκα (10). Με εκδηλώσεις σε όλη την Κρήτη, στα πλαίσια του 1ου Μεσογειακού Φεστιβάλ Τεχνών, υπό την αιγίδα της Περιφέρειας  Κρήτης και με την στήριξη του Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού . Μεγάλο δε μέρος του κόστους καλύπτεται από χορηγούς.
 ΄Οπως είπε ο αντιπεριφερειάρχης στην συνέντευξη τύπου, παρουσιάζοντας αναλυτικά τις εκδηλώσεις, σκοπός της δημιουργία αυτού του φεστιβάλ είναι: “Εκτός ότι θέλουμε να καθιερώσουμε αυτό το Φεστιβάλ ως μια σημαντική εκδήλωση για τη Μεσόγειο, θέλουμε να το αξιοποιήσουμε όχι μόνο πολιτιστικά αλλά και τουριστικά, να προσελκύσουμε τουρισμό υψηλής ποιότητας”.
Εντυπωσιακές οι εκδηλώσεις  (που ξεκίνησαν με την κορυφαία όπερα “Ιδομενέας-Βασιλιάς της Κρήτης” του Β.Α. Μότσαρτ), με την συμμετοχή καλλιτεχνικών σχημάτων της μουσικής, του χορού, του θεάτρου από 15 χώρες του κόσμου και μάλιστα όπως λένε οι διοργανωτές, σχήματα που πλαισιώνονται από διεθνώς καταξιωμένους και γνωστούς καλλιτέχνες. ( εδώ το πρόγραμμα_)
 

Στον αντίποδα αυτού, στη “Ναυαρχίδα” του τουρισμού, η “Κουλουρία”...Με κάλεσμα σε συνέντευξη τύπου “ να δώσουμε χώρο στους ξένους μας να χαρούν τη γιορτή που γίνεται γι' αυτούς... Να τους παραχωρήσουμε την θέση μας, την καρέκλα μας” και να μπορέσουν να απολαύσουν τα τοπικά φαγητά που θα προσφερθούν σε συνδιασμό με το έθιμο του γάμου.... Με έκκληση στους επιχειρηματίες να προσέξουν τους τουρίστες μας και οι ξενοδόχοι να προσφέρουν τοπικά προϊόντα...
 

Μέχρι εκεί εξαντλείται η φαντασία όλων όσων ασχολούνται με το προϊόν, από το οποίο ζει το νησί. Tην μονοκαλλιέργεια,όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε στην συνέντευξη τύπου. Μέχρι εκεί εξαντλείται η χρησιμοποίηση, πίεση, η εκμετάλλευση ( με την πολύ καλή έννοια) από τους φορείς, του αρμόδιου περί του τουρισμού υφυπουργού , ο οποίος θα έβρισκε πεδίον δόξης λαμπρό να κάνει πράξη τα όσα οράματα ξεδιπλώνει κατά καιρούς για το τουριστικό προϊόν του τόπου και του τόπου του ειδικότερα. Μέχρι εκεί τα λόγια τα μεγάλα του περιφερειάρχη για ανάπτυξη. Μέχρι εκεί τα λόγια τα μεγάλα όλων , για αναβάθμιση, για ποιότητα, για εναλλακτικούς τρόπους,καινοτομίες...

Δεν λέω...Καλά τα μεγαλύτερα μελεκούνια του κόσμου και οι κουλουρίες, ως δρώμενα όμως, στα πλαίσια εκδηλώσεων αναλόγων του ειδικού βάρους της Ρόδου. Εκδηλώσεων, αναλόγων με τον  βαρύ πολιτισμό της, την πολιτιστική της παράδοση, την  λάμψη της, τη φήμη του διαφορετικού, εκλεπτισμένου, ποιοτικού  τουριστικού DNA της. Αναλόγων, με το βαρύ τίτλο, αυτόν, της “Ναυαρχίδας του τουρισμού”
"Η Δημοκρατική της Ρόδου" 

Φραγκολεβαντίνικα

“Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική. Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου... Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου”.  

Καμία σχέση με την έγνοια του Ελύτη το υπουργείο Δια Βίου Μάθησης. 

Δεν το λες έγνοια το γεγονός ότι κυκλοφορεί τα περίφημα DVD- βιβλία , με τα περιεχόμενα των μαθημάτων γραμμένα στα greeklish. To λες γκάφα, προχειρότητα, έλλειψη σοβαρότητας, αδιαφορία, λάθος μήνυμα σε μια ολόκληρη γενιά που καθημερινά πληκτρολογεί ασταμάτητα greeklish. 

Το καθ' ύλην αρμόδιο υπουργείο θα έπρεπε να ξέρει , αλλά και να έχει κάνει σημαία του, ότι δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα είναι αξία.

Ένα από τα λίγα πράγματα που μας έχουν απομείνει και για το οποίο μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι στη χώρα αυτή, είναι η γλώσσα μας!

Κάποιος να ενημερώσει το υπουργείο ότι τα “Trhskeytika” η “Algebra kai ta Stoixeia Pithanothtwn”, μπορούν να γραφούν σε ελληνικές γραμματοσειρές που διαθέτουν τα πληκτρολόγια. 

Ή ας αλλάξουν πληκτρολόγια και από Φραγκολεβαντίνικα να γράφουν ελληνικά.

Στους μεταρρυθμιστές του Νέου Σχολείου αφιερωμένο ένα κείμενο που είχε γραφτεί για άλλους συναδέλφους τους μεταρρυθμιστές του Δια Βίου Πάθησης:

“Αυτοί, τα κτήνη τα τετράποδα που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις – αυτό παρακαλώ να γραφεί στις εφημερίδες- δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Δεν ξέρουν αυτό που γνώριζε η κόρη μου στα τρία της χρόνια. Μάθαινε μία λέξη και μετά έψαχνε για τις συγγενείς της. Αυτό είναι μια γλώσσα. Ένα μάγμα, ένα πλέγμα, όπου οι λέξεις παράγονται οι μεν από τις δε, όπου οι σημασίες γλιστράνε από τη μία στην άλλη, είναι μια οργανική ενότητα από την οποία δεν μπορείς να βγάλεις και να κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μιας ψευτοκυβέρνησης, καθισμένος σ’ ένα γραφείο στο υπουργείο Παιδείας. Ήδη, τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή, πάμε να καταστρέψουμε ό,τι κτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα τού σύγχρονου ελληνισμού.” 

 Κορνήλιος Καστοριάδης

"Η Δημοκρατική της Ρόδου"  

Tίποτα δεν πάει χαμένο

Στην Αλεξάνδρεια, όπου γεννήθηκα, περνούσε σχεδόν κάθε μέρα από το δρόμο που μέναμε ένας γεροβιολιτζής. Τον έχω ακόμα στο μυαλό μου, με την άσπρη κελεμπία του και τον άσπρο σκούφο του. Κρατούσε ένα χειροποίητο βιολί δικής του κατασκευής, με το οποίο έπαιζε με ένα δικό του μοναδικό τρόπο και παράλληλα τραγουδούσε. Θυμάμαι με τι λαχτάρα τον περιτριγυρίζαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Ώσπου μια μέρα, ο πατέρας μου αγόρασε ένα από αυτά τα βιολάκια, γιατί αυτή ήταν η δουλειά του γέρου, πουλούσε τέτοια βιολιά. Από τότε βάλθηκα να μάθω βιολί, αλλά πού. Το όργανο αυτό έπαιζε μόνο στα χέρια του γέρου που το έφτιαχνε. Ώσπου βρέθηκα μια μέρα με ένα αληθινό βιολί και άρχισα κανονικά μαθήματα. Μετά ήρθε στο σπίτι -δώρο του θείου- μια κιθάρα και μετά αποκτήσαμε ένα πιάνο. Κόντευα πια να γίνω σπουδαίος μουσικός! Κάπως έτσι βρέθηκα μερικά χρόνια μετά να ξέρω αρκετή μουσική...

Μάνος Λοίζος "Ο γεροβιολιτζής"

Έλα κράτησέ με
και περπάτησέ με
μες στο μαγικό σου το βυθό...
΄Ελα κρατησέ με και περπατησέ με, σ' ένα κόσμο που έχει ανάγκη από όλα αυτά που είχαν τα τραγούδια σου.' Ολα αυτά που ήσουν εσύ και το μετέφερες σε μας μέσα από τα τραγούδια σου.
Ρομαντικός, μελαγχολικός, τρυφερός, ευαίσθητος, γαλήνιος, ονειροπόλος και μαζί, μαχητικός και πεισματάρης .
' Εναν κόσμο που έχει ανάγκη ανθρώπους που επιμένουν πεισματικά να ακολουθούν και να χρωματίζουν την καθημερινότητα όλων, δημιουργούς με ευαισθησίες, ήθος,αξίες,αισθητική σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής, την ανάγκη για δικαιοσύνη, για ένα μέλλον καλύτερο.
Το νήμα της ζωής σου κόπηκε νωρίς, μια τέτοια μέρα του Σεπτέμβρη, αλλά πάντα θα μας θυμίζεις πως:

Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί..."

Για τα πανηγύρια

Πως μια εμποροπανήγυρις και αργότερα έκθεση, ανάλογης κάθε χρονιά με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, μετεξελίσσεται σε πανηγυράκι;

Πιθανολογώ ακολουθώντας τα χνάρια κάθε χωριού και κάθε πόλης.Των περισσoτέρων.

Γιατί ακόμη υπάρχουν χωριά ( αμφιβάλλω πως υπάρχουν πόλεις) που διατηρούν αν μη τι άλλο το πολιτιστικό τους επίπεδο αξιοπρεπές και προσπαθώντας να εμποδίσουν το χρόνο να περάσει ισοπεδωτικά από τη μνήμη, ρίχνοντας στη λήθη όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της παράδοσης που χαρακτηρίζουν κάθε τόπο.

Των τόπων που που η παλιά εμποροπανήγυρις (οικονομικό και εμπορικό γεγονός), γινόταν με την αφορμή της γιορτής του πολιούχου της πόλης ή του χωριού αλλά ήταν και αφορμή συνάντησης, γλεντιού, και επιστροφής στις "ρίζες" τους , ανθρώπων που ζούσαν αλλού (πολιτιστικό γεγονός), και που έγιναν τώρα η χαρά των κινέζων μικροπωλητών, των "αοιδών" τουρκομπαρολαϊκοποπ και των πολιτικών.

Αν δε το πανηγύρι τύχει και σε προεκλογική περίοδο, όρεξη να'χεις να σε χαιρετάνε.

Ο ' Αγιος πολιούχος τους φωτίζει και θυμούνται τη χάρη του,-αφού την παραμονή έχουν μπει στο google earth να βρουν τις συντεταγμένες του χωριού που γιορτάζει- γίνονται ευλαβέστατοι -πρώτο στασίδι στην λειτουργία- και θα σας γελάσω αν αγοράζουν από τον κινέζο που έχει απλώσει την πραμάτια του, εκείνο το χεράκι που ξύνεσαι και είναι και μασαζομηχανή ταυτόχρονα, αλλά πουλάνε. Πουλάνε ελπίδα.

Δεν ξέρω αν το όραμα του Νικολάου Γερμανού, ήταν η μετεξέλιξη της πρώτης έκθεσης που εγκαινιαζόταν το 1926 στη Θεσσαλονίκη, από οικονομικό και εμπορικό γεγονός σε εμπόριο ελπίδας, από πολιτικούς εδώ και χρόνια, όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων.  

Αν το οραμά του ήταν η έκθεση περιπτέρων των υπουργείων και των φορέων τους.

Δεν πέφτω από τα σύννεφα. Κάπως έτσι μεταλλάχθηκαν όλα.Ταφόπλακα στη μνήμη και στις αξίες οι παντός είδους νεωτερισμοί που βαφτίστηκαν πρόοδος και πολιτισμός. Κάπως έτσι μεταλλάχθηκαμε κι εμείς οι ίδιοι.Πρώτοι εμείς. Κάπως έτσι προέκυψε η φυλή του Νεοέλληνα.

Για τα πανηγύρια...

Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου" 

Iδιώτες

Αναρωτιέσαι που είναι άραγε όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες που ποζάρουν στα διάφορα φιλανθρωπικά γκαλά. Οι μεγάλοι ή μικρότεροι επιτυχημένοι του επιχειρηματικού, εφοπλιστικού κόσμου. 

Που χάθηκαν σ' αυτόν το δίχως τέλος κατήφορο της χώρας; 

Δεν υπάρχουν πια μεγάλοι ΄Ελληνες σαν αυτούς που δώσανε αποθέματα προσφοράς ο καθένας στον τόπο του, σε εποχές που δοκιμαζόταν η ο τόπος;

΄Οχι είναι η απάντηση. Η επαφή τους με την προσφορά, είναι όταν αυτό τους το συστήσει ο λογιστής τους, ως λύση φοροαπαλλαγής.

' Οταν αυτό είναι απαραίτητο για το "χτίσιμο" προφίλ προς ίδιον όφελος.

Γιατί η μεγαλύτερη πλειοψηφία ανήκει στην γενιά που ο αξιακός κώδικας έχει αποδομηθεί, αναγορεύοντας ως μοναδική αξία την αξία του χρήματος.

Ανήκουν σε μια Ελλάδα που μαιμούδιζε δεκαετίες. Υιοθετούσε τρόπους ζωής συμπεριφορές του δυτικού κόσμου, λάιτ κατά κύριο λόγο κι όχι τα ουσιώδη. .

Η οργάνωση, η διαφάνεια , η αξιοκρατία, η υπευθυνότητα εδωσαν σιγά –σιγά τη θέση τους σ’ άλλα φαινόμενα με τα γνωστά αποτελέσματα... Κι ενώ η δύση οργάνωνε τις κοινωνίες της ,βασιζόμενη στις ελληνικές αξίες , εμείς εδώ, ειδικά η γενιά του πολυτεχνείου ,που είναι άλλωστε ,ως ένα μεγάλο βαθμό ο ρυθμιστής των πραγμάτων σήμερα- ξεπουλούσαμε την αντίσταση στο πολυτεχνείο και τα αριστερά μας αμπέχονα , για μια μεζονέτα στα βόρεια προάστια , μια βίλα σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί, ένα τζίπ και ταχύπλοα.

Κι όλοι ήταν ευχαριστημένοι , ευτυχισμένοι και βολεμένοι. Οι στιγμές αυτοκριτικής και συνειδητοποίησης ελάχιστες έως ανύπαρκτες.

Ο ωχαδερφισμός σ’ ολο του μεγαλείο.

"Social loafing" το λένε οι ψυχολόγοι το φαινόμενο. 

Οι αρχαίοι έλληνες είχαν μια λέξη για αυτό: “ιδιώτης”.

Οι αγγλοσάξωνες το διατήρησαν και λένε "idiot" όταν θέλουν να περιγράψουν τον ηλίθιο

Ο ιδιώτης αντιδιαστέλλεται από τον πολίτη, ο οποίος ενδιαφέρεται για το καλό της πόλης, δηλαδή το κοινό καλό, γιατί σε αντίθεση με τον ιδιώτη γνωρίζει ότι όταν η πόλη ευημερεί, θα ευημερεί κι αυτός.

Υπάρχει και η ρήση που λέει ότι όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα και δεν προστρέξεις σε βοήθεια τότε απλά καταδικάζεις τον εαυτό σου, αφού η φωτιά μοιραία θα σε κάψει και σένα.

Εξάλλου αγαπητέ φίλε Δημήτρη, που αναρωτιέσαι και προσπαθείς να ξεχωρίσεις κάποιους σύγχρονους οικονομικούς παράγοντες σε αυτό το νησί, που απέκτησαν πλούτο και που ως άνθρωποι ένιωσαν την ανάγκη να προσφέρουν κάτι από αυτόν και για το καλό του κοινωνικού συνόλου - όπως ο Χατζηκουμπλάς, που έκτισε το σχολείο στο χωριό σου και έδωσε όραμα στα παιδιά που φοίτησαν εκεί- μήπως γιατί ο Χατζηκουμπλάς και τόσοι άλλοι σαν αυτόν, έζησε την ανέχεια και δεν την ξέχασε εκεί που πήγε να δουλέψει και να αποκτήσει πλούτο; Μήπως γιατί ήξερε, ότι το πρώτο βήμα για την έξοδο απ' τη φτώχεια ήταν η γνώση. Αυτό για παράδειγμα ποιόν θα μπορούσε να απασχολήσει σήμερα από τους έχοντες και κατέχοντες;

Τα παιδιά τους δεν κινδυνεύουν, όπως δεν κινδύνεψαν και αυτοί. Ξενοσπουδαγμένοι οι περισσότεροι και αποκομένοι από την ελληνική πραγματικότητα, εξακολουθώντας να ζουν στην πλευρά της άλλης ταχύτητας, σ' αυτή τη χώρα των δύο ταχυτήτων. 

Λίγοι οι ρομαντικοί εναπομείναντες της προσφοράς. Κι αυτοί παλιότερης γενιάς, που έζησε δύσκολα, απέκτησε πλούτο με δουλειά και όχι με... καλές επαφές και όρους νεοελληνικής πραγματικότητας. 

Λίγοι αυτοί που έχουν ανέγγιχτο τον αξιακό κώδικα. 

Λίγοι που ήσυχα χωρίς ταρατατζούμ,ακολουθούν το δρόμο της προσφοράς, ως άλλοι γραφικοί Δον Κιχώτες, χαμένοι "μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες"

΄Ενας ' Ελληνας

3η Σεπτεμβρίου σήμερα και ιστορική επέτειος.

' Οχι. Δεν εννοώ αυτή της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου, μια άλλη 3η Σεπτεμβρίου του '74. 

Για την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1943 μιλώ και που είχε σαν κατάληξη την παραχώρηση Συντάγματος από τον ΄Οθωνα.

Ηγέτης αυτής της επανάστασης ο Μακρυγιάννης, για τον οποίο πολλά χρόνια αργότερα, έγραψε ο Μάνος Ελευθερίου και μελωποίησε ο Ηλία Ανδριόπουλος, το παραπάνω χιλιοτραγουδημένο τραγουδάκι.

Αυτά ως προς την αποκατάστασιν  της συνδεσής του με την 3η Σεπτεμβρίου του 1974.

Μιας σύνδεσης που ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με ηγέτες σαν τον Μακρυγιάννη και με τον λόγο για τον οποίο αυτός αγωνίσθηκε. 

Αν θέλουν να θυμηθούν κάτι εκεί στους μαραμένους μπαξέδες που θα συναντηθούν οι εορτάζοντες την άλλη επέτειο,  ας θυμηθούν τα λόγια του Μακρυγιάννη:

Τέτοιοι είστε εσείς, τέτοιοι είναι κ’ οι οπαδοί σας. Φανήκετε όλοι τι αξίζετε και τι κάμετε εις την πατρίδα αρχή και τέλος. Σας θεωρούσαν οι μέσα και οι έξω πως κάτι ήσασταν· κ’ είστε ό,τι είστε. Ήσασταν ό,τι θεωρούσαν οι Ευρωπαίοι τον Σουλτάνο και δεν τολμούσαν να του αφαιρέσουν τον τίτλο του «Γκρανσινιόρη». Όσο έλεπαν το τζαμί εις την Βγιέννα σκιάζονταν κ’ έτρεμαν να μην πάγη και παραμέσα και φκειάση κι’ άλλα τζαμιά. Κι’ από αυτόν τον φόβον κάποτε του πλέρωναν και φόρον. Κι’ όταν βήκαν μια χούφτα άνθρωποι και τους απόδειξαν ότι δεν έχει πλέον ο Γκρανσινιόρης μαστόρους να χτίση τζαμιά, ότι θα πέσουν κι’ αυτά οπού έχει, από τότε τον λένε «ο Τούρκος»
"Απομνημονεύματα, Eπίλογος"

 

Το νέο σχολείο

 Χωρίς βιβλία κινδυνεύουν να μείνουν κυρίως τα Γυμνάσια και τα Λύκεια, καθώς περίπου 10 μέρες πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς τα βιβλία δεν είναι ακόμα έτοιμα. Μάλιστα, το υπουργείο Παιδείας προσανατολίζεται στο να μοιράσει... φωτοτυπίες και CDS στους μαθητές.

Είναι στα πλαίσια του οράματος για το “νέο σχολείο” της υπουργού οι φωτοτυπίες και τα cds.

Μας το περιέγραψε πριν λίγο καιρό :

” Πολύ σύγχρονο, δηλαδή ψηφιακό, με πίνακα διαδραστικό, με βιβλίο ηλεκτρονικό, εκπαιδευτικό υλικό ψηφιακό, με προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή για κάθε μαθητή πράσινο, ανοιχτό στην κοινωνία, με τον μαθητή στο επίκεντρο, τον εκπαιδευτικό πρωταγωνιστή, την τσάντα να μένει στο σχολείο και την παιδεία να παρέχεται “δημόσια, δωρεάν και υψηλής ποιότητας για όλους”.  

Την υψηλή ποιότητα δεν την συζητώ.. Είναι δεδομένη. Σε ιλουστρασιόν χαρτί οι φωτοτυπίες...Σε κάθε 10 cds και μια θήκη δώρο, στην οποία με χρυσά γράμματα θα αναγράφεται : " ψηφιακό κ(ε)νοτόμο"

Να υποθέσω ότι στα πλαίσια της “ δωρεάν παιδείας”, δεν θα επιβαρυνθούν το κόστος των φωτοτυπιών οι οικογένειες των μαθητών.

Θα το επωμιστεί το κράτος, συν το κόστος για το χαρτί ( που επιτέλους παραγγέλθηκε) για να τυπωθούν  (επιτέλους) τα βιβλία. Τουλάχιστον θα είναι έτοιμα για του χρόνου. Διπλό το έξοδο.

Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Μπορούμε να την καλύψουμε αυτή την τρύπα με μια φορολογία στις τσιχλόφουσκες.

 ΄Οσοι ρομαντικοί της Λόλας και του Μίμη βιαστήκατε να αγοράσετε σχολική τσάντα για τα μαθητούδια σας χάσατε. Διπλό το έξοδο και για σας. Πάτε τώρα να προμηθευτείτε θήκες για cds, και διαφάνειες για φωτοτυπίες. Το νέο σχολείο είναι εδώ, ενωμένο δυνατό...

Α...και μην πάρετε λαπ τοπ. Θα μοιράζουν στις εισόδους του "σύγχρονου" σχολείου...




 Εφημερίδα η "Δημοκρατική της Ρόδου"