Iδιώτες

Αναρωτιέσαι που είναι άραγε όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες που ποζάρουν στα διάφορα φιλανθρωπικά γκαλά. Οι μεγάλοι ή μικρότεροι επιτυχημένοι του επιχειρηματικού, εφοπλιστικού κόσμου. 

Που χάθηκαν σ' αυτόν το δίχως τέλος κατήφορο της χώρας; 

Δεν υπάρχουν πια μεγάλοι ΄Ελληνες σαν αυτούς που δώσανε αποθέματα προσφοράς ο καθένας στον τόπο του, σε εποχές που δοκιμαζόταν η ο τόπος;

΄Οχι είναι η απάντηση. Η επαφή τους με την προσφορά, είναι όταν αυτό τους το συστήσει ο λογιστής τους, ως λύση φοροαπαλλαγής.

' Οταν αυτό είναι απαραίτητο για το "χτίσιμο" προφίλ προς ίδιον όφελος.

Γιατί η μεγαλύτερη πλειοψηφία ανήκει στην γενιά που ο αξιακός κώδικας έχει αποδομηθεί, αναγορεύοντας ως μοναδική αξία την αξία του χρήματος.

Ανήκουν σε μια Ελλάδα που μαιμούδιζε δεκαετίες. Υιοθετούσε τρόπους ζωής συμπεριφορές του δυτικού κόσμου, λάιτ κατά κύριο λόγο κι όχι τα ουσιώδη. .

Η οργάνωση, η διαφάνεια , η αξιοκρατία, η υπευθυνότητα εδωσαν σιγά –σιγά τη θέση τους σ’ άλλα φαινόμενα με τα γνωστά αποτελέσματα... Κι ενώ η δύση οργάνωνε τις κοινωνίες της ,βασιζόμενη στις ελληνικές αξίες , εμείς εδώ, ειδικά η γενιά του πολυτεχνείου ,που είναι άλλωστε ,ως ένα μεγάλο βαθμό ο ρυθμιστής των πραγμάτων σήμερα- ξεπουλούσαμε την αντίσταση στο πολυτεχνείο και τα αριστερά μας αμπέχονα , για μια μεζονέτα στα βόρεια προάστια , μια βίλα σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί, ένα τζίπ και ταχύπλοα.

Κι όλοι ήταν ευχαριστημένοι , ευτυχισμένοι και βολεμένοι. Οι στιγμές αυτοκριτικής και συνειδητοποίησης ελάχιστες έως ανύπαρκτες.

Ο ωχαδερφισμός σ’ ολο του μεγαλείο.

"Social loafing" το λένε οι ψυχολόγοι το φαινόμενο. 

Οι αρχαίοι έλληνες είχαν μια λέξη για αυτό: “ιδιώτης”.

Οι αγγλοσάξωνες το διατήρησαν και λένε "idiot" όταν θέλουν να περιγράψουν τον ηλίθιο

Ο ιδιώτης αντιδιαστέλλεται από τον πολίτη, ο οποίος ενδιαφέρεται για το καλό της πόλης, δηλαδή το κοινό καλό, γιατί σε αντίθεση με τον ιδιώτη γνωρίζει ότι όταν η πόλη ευημερεί, θα ευημερεί κι αυτός.

Υπάρχει και η ρήση που λέει ότι όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα και δεν προστρέξεις σε βοήθεια τότε απλά καταδικάζεις τον εαυτό σου, αφού η φωτιά μοιραία θα σε κάψει και σένα.

Εξάλλου αγαπητέ φίλε Δημήτρη, που αναρωτιέσαι και προσπαθείς να ξεχωρίσεις κάποιους σύγχρονους οικονομικούς παράγοντες σε αυτό το νησί, που απέκτησαν πλούτο και που ως άνθρωποι ένιωσαν την ανάγκη να προσφέρουν κάτι από αυτόν και για το καλό του κοινωνικού συνόλου - όπως ο Χατζηκουμπλάς, που έκτισε το σχολείο στο χωριό σου και έδωσε όραμα στα παιδιά που φοίτησαν εκεί- μήπως γιατί ο Χατζηκουμπλάς και τόσοι άλλοι σαν αυτόν, έζησε την ανέχεια και δεν την ξέχασε εκεί που πήγε να δουλέψει και να αποκτήσει πλούτο; Μήπως γιατί ήξερε, ότι το πρώτο βήμα για την έξοδο απ' τη φτώχεια ήταν η γνώση. Αυτό για παράδειγμα ποιόν θα μπορούσε να απασχολήσει σήμερα από τους έχοντες και κατέχοντες;

Τα παιδιά τους δεν κινδυνεύουν, όπως δεν κινδύνεψαν και αυτοί. Ξενοσπουδαγμένοι οι περισσότεροι και αποκομένοι από την ελληνική πραγματικότητα, εξακολουθώντας να ζουν στην πλευρά της άλλης ταχύτητας, σ' αυτή τη χώρα των δύο ταχυτήτων. 

Λίγοι οι ρομαντικοί εναπομείναντες της προσφοράς. Κι αυτοί παλιότερης γενιάς, που έζησε δύσκολα, απέκτησε πλούτο με δουλειά και όχι με... καλές επαφές και όρους νεοελληνικής πραγματικότητας. 

Λίγοι αυτοί που έχουν ανέγγιχτο τον αξιακό κώδικα. 

Λίγοι που ήσυχα χωρίς ταρατατζούμ,ακολουθούν το δρόμο της προσφοράς, ως άλλοι γραφικοί Δον Κιχώτες, χαμένοι "μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες"