Στην Αλεξάνδρεια, όπου γεννήθηκα, περνούσε σχεδόν κάθε μέρα από το δρόμο που μέναμε ένας γεροβιολιτζής. Τον έχω ακόμα στο μυαλό μου, με την άσπρη κελεμπία του και τον άσπρο σκούφο του. Κρατούσε ένα χειροποίητο βιολί δικής του κατασκευής, με το οποίο έπαιζε με ένα δικό του μοναδικό τρόπο και παράλληλα τραγουδούσε. Θυμάμαι με τι λαχτάρα τον περιτριγυρίζαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Ώσπου μια μέρα, ο πατέρας μου αγόρασε ένα από αυτά τα βιολάκια, γιατί αυτή ήταν η δουλειά του γέρου, πουλούσε τέτοια βιολιά. Από τότε βάλθηκα να μάθω βιολί, αλλά πού. Το όργανο αυτό έπαιζε μόνο στα χέρια του γέρου που το έφτιαχνε. Ώσπου βρέθηκα μια μέρα με ένα αληθινό βιολί και άρχισα κανονικά μαθήματα. Μετά ήρθε στο σπίτι -δώρο του θείου- μια κιθάρα και μετά αποκτήσαμε ένα πιάνο. Κόντευα πια να γίνω σπουδαίος μουσικός! Κάπως έτσι βρέθηκα μερικά χρόνια μετά να ξέρω αρκετή μουσική...
Μάνος Λοίζος "Ο γεροβιολιτζής"
και περπάτησέ με
μες στο μαγικό σου το βυθό...
΄Ελα κρατησέ με και περπατησέ με, σ' ένα κόσμο που έχει ανάγκη από όλα αυτά που είχαν τα τραγούδια σου.' Ολα αυτά που ήσουν εσύ και το μετέφερες σε μας μέσα από τα τραγούδια σου.
Ρομαντικός, μελαγχολικός, τρυφερός, ευαίσθητος, γαλήνιος, ονειροπόλος και μαζί, μαχητικός και πεισματάρης .
' Εναν κόσμο που έχει ανάγκη ανθρώπους που επιμένουν πεισματικά να ακολουθούν και να χρωματίζουν την καθημερινότητα όλων, δημιουργούς με ευαισθησίες, ήθος,αξίες,αισθητική σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής, την ανάγκη για δικαιοσύνη, για ένα μέλλον καλύτερο.
Το νήμα της ζωής σου κόπηκε νωρίς, μια τέτοια μέρα του Σεπτέμβρη, αλλά πάντα θα μας θυμίζεις πως:
στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου