ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν’ ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας.
Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα.
Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι.
Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά.
Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.
Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο, αείζωο.
Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ “Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ”

Λησμονημένοι χυμοί και γεύσεις

Άνοιγμα στον τουρισμό κάνει η ΄Ενωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Ρόδου, με στόχο να αποκτήσουν επιλεγμένα ντόπια γεωργικά προϊόντα ταυτότητα (brand) ώστε να είναι αναγνωρίσιμα στο εξωτερικό και να προωθούνται στις ευρωπαϊκές αγορές μέσω του διαδικτύου. Άμεσα πρόκειται να ξεκινήσει η διαδικασία της καταγραφής των προϊόντων που παράγονται στον τόπο μας ώστε να επιλεγούν τα βασικά από αυτά που θα κατέχουν «πρωταγωνιστικό» ρόλο σε αυτή την προσπάθεια. «Έχουν ωριμάσει πλέον οι συνθήκες για εκτεταμένες συνεργασίες και συνέργιες μεταξύ φορέων που μοιράζονται την αγάπη και δημιουργούν το όραμα για τα προϊόντα του τόπου μας. Στη Ρόδο νομίζω ότι υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις.» λέει γενικός Διευθυντής της ΕΑΣΔ, Γιώργος Κριτσωτάκης.     

Δεν ξέρω εάν υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις.  Όμως, όταν καταλήγουμε να μιλάμε σήμερα , ότι είναι η ώρα να αναδείξουμε τα προϊόντα της ροδίτικης γης  ως δυνατά όπλα στην φαρέτρα του τουριστικού προϊόντος μας, σημαίνει πως τίποτε δεν έχει γίνει έως τώρα ή γίνεται αποσπασματικά και χωρίς αποτέλεσμα. Γιατί αν υπήρχε, αυτή την στιγμή θα μιλούσαμε για περαιτέρω δράσεις, για μεγαλύτερη ανάδειξη και θα είχαμε να δείξουμε κι εμείς καλούδια σε συνέδρια ή στο  διαδίκτυο . Εκκωφαντική απουσία, του πρώτου τη τάξει αγαπημένου τουριστικού προορισμού, από την στιγμή που δεν υπάρχει από πλευράς του νησιού αξιόλογη παρουσίαση, ενώ παρακολουθούμε να βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά με τοπικές γαστρονομικές παρουσιάσεις από τοπικά προϊόντα, η Κρήτη και η Σαντορίνη, αξιοποιώντας με γνώση και σεβασμό τον πρωτογενή τομέα προς όφελος του τουρισμού τους.

Και μάλλον , θα πρέπει να ξεκινήσουν πριν από το διαδίκτυο, με πιο απλά πράγματα.  Να βρίσκουμε για παράδειγμα, αν μη τι άλλο, ροδίτικα κρασιά σε εστιατόρια και ξενοδοχεία. Επιτρέπεται να απαξιώνονται στον ίδιο τους τον τόπο παραγωγής; Επιτρέπεται να υπάρχει σε πολλούς καταλόγους εστιατορίων ότι ετικέτα κυκλοφορεί σε Χατζημιχάλη ή  άλλα «επώνυμα» (πολλά και λόγω μόδας...) και με το ζόρι να βρίσκεις ροδίτικο κρασί, το οποίο θα πρέπει πρώτο να προτείνεται στον πελάτη;  Τι καλύτερο έχει για παράδειγμα το Vinsanto της Σαντορίνης από το Αmandia της CAIR, πέρα από προώθηση τέτοια και με τέτοιους τρόπους, ώστε να γίνει πασίγνωστο και σήμα κατατεθέν της Σαντορίνης; Εκτός από την φάβα, κατάφερε η Σαντορίνη να αναδείξει την κάπαρη, τον καρπό, ενώ μένει  άγνωστο, ότι η κάπαρη είναι και φύλλα που στα Δωδεκάνησα χρησιμοποιούν και που μένουν έκπληκτοι  Ελληνες και ξένοι όταν τα δοκιμάζουν. ΄Οπου τέλος πάντων την βρίσκουν. Γιατί είναι πολλές οι περιπτώσεις που αφού την μάθεις, την ζητάς στην σαλάτα σου και παίρνεις την απογοητευτική απάντηση « δεν έχουμε».

 Η μαστίχα Χίου και τα προϊόντα της -με τελευταία τα καλλυντικά από μαστίχα- γίνονται ανάρπαστα μέσα και από το διαδίκτυο χρόνια τώρα. Η δουλειά δε που έχει γίνει στην Κρήτη, θα μας κάνει σε λίγο να πιστέψουμε κι εμείς, όπως και οι ξένοι, ότι «Μεσογειακή διατροφή» σημαίνει Κρήτη…

 Με το να περιμένουμε κάθε χρόνο την Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού για να αναδείξουμε κάτι (βλέπε μελεκούνι), και με εκδόσεις βιβλίων- που καλά είναι για δώρα-, έχουμε κάτι άλλο;

Τρόπους για να αξιοποιηθούν τα προϊόντα μικρών και πιο μεγάλων παραγωγών στις επιχειρήσεις εστίασης; Τρόποι να δεσμευθούν ξενοδοχεία ή εστιατόρια ότι θα χρησιμοποιούν ντόπια προϊόντα; Καταγραφή της ντόπιας παραδοσιακής κουζίνας; Εκπαίδευση όλων όσων ασχολούνται με την εστίαση, αν μη τι άλλο να ξέρουν ποιά είναι αυτά τα τοπικά προϊόντα ή γεύσεις όταν τους ρωτούν;

Και μήπως άραγε όχι μόνον οι εμπλεκόμενοι με τον  τουρισμό, αλλά και όλοι μας, να εντάξουμε ως πρώτη επιλογή τα ροδίτικα  προϊόντα , φαγητά ή κρασιά αναδεικνύοντας μέσα και από εκεί ήθη, έθιμα, πολιτισμό;Nα γίνει αισθητή σε όλους μας η ουσία του αρχαιότατου κόσμου που μας περιβάλλει, που τον ζούμε, κι είναι ουσία ολοζώντανη, παρούσα, δραστική, σήμερα, στον δύσκολο καιρό μας. Η λησμονημένη και ταπεινωμένη ύλη του περιβολιού, του χωραφιού, οι χυμοί και οι γεύσεις τους, φέρνουν τη μνήμη, τον αναστοχασμό, τη συνείδηση. Το ρίζωμα, τις ρίζες μας. Με τη συνείδηση έρχεται και η περηφάνια.  Να ξέρεις ποιος είσαι, ποιες φωνές αντηχείς...

΄Ετη μπροστά

Κι ενώ εδώ, πρόκειται να… αρχίσει η καταγραφή τοπικών προϊόντων, στην Σαντορίνη βρίσκεται  αυτές τις ημέρες η βαριά βιομηχανία της Ιταλίας. Φορείς από την Φλωρεντία και την Τοσκάνη, πόλεις που αποτελούν την βαριά βιομηχανία του ιταλικού τουρισμού ,υπογράφουν σύμφωνο συνεργασίας με το νησί , με σημαντικές πρωτοβουλίες προώθησης του τουριστικού προϊόντος και κυρίως ότι αφορά την ανάπτυξη και προώθηση του αγροτουρισμού, όπου η Τοσκάνη είναι πρωτοπόρος. Και όλα αυτά, με το σκεπτικό όχι μόνο της βελτίωσης του τουριστικού προϊόντος και της προβολής του νησιού, αλλά και με στόχο την επιμήκυνση της σεζόν μέσα από τον αγροτουρισμό.Μια πρωτοβουλία της  Ένωσης Συνεταιρισμών Θηραϊκών Προϊόντων,  ( ναι υπάρχει και τέτοια ένωση…) σε συνεργασία με το Ελληνο-Ιταλικό Επιμελητήριο της Αθήνας.

Αγροτουρισμός στην Σαντορίνη… Σκεφτείτε λίγο το ανάγλυφο της Σαντορίνης και μετά κάντε μια νοερή βόλτα στο ανάγλυφο, την φύση και τις καλλιέργειες της Ρόδου. ‘Οσες δεν αφήνουμε να ξεραθούν τέλος πάντων…

Κάντε και ένα flash back, στην βιομηχανική ιστορία του νησιού,  και απαριθμείστε τα τοπικά προϊόντα που παρήγε. Και μετά συνεχίζουμε την απαρχή της...καταγραφής, ενώ οι άλλοι τρέχουν έτη μπροστά.

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Καίτοι πῶς χρὴ ταύτην τὴν πολιτείαν ἐπαινεῖν ἢ στέργειν;

Ήταν ξημερώματα 24ης Ιουλίου 1974. Το αεροσκάφος του Γάλλου προέδρου Βαλερί Ζισκάρ ντʼ Εστέν προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Αθήνας μεταφέροντας από το Παρίσι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.  Χιλιάδες κόσμου με αναστάσιμες λαμπάδες στα χέρια, αποτελεί το λαϊκό ξέσπασμα μετά την επτάχρονη δικτατορία, αλλά και την εισβολή και την τραγωδία της Κύπρου. Και εγένετο αποκατάσταση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος . Μάλλον όμως, κάτι πήγε στραβά αυτά τα 38 χρόνια.

Πότε και πώς η θριαμβευτικά νομιμοποιημένη δημοκρατία άρχισε να απονομιμοποιείται; Πότε άρχισε να μεταλλάσσεται σε κομματοκρατία. Πώς η ιστορική κατάκτηση της ομαλής εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία, κατέληξε σε εναλλαγή της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ; Πώς, δηλαδή, το πολιτικό «παιχνίδι» εξέπεσε σε αντιπαράθεση αντίπαλων ομάδων ( το λέω ευγενικά…)  για τη διανομή των πλούτου του κράτους στην πελατεία τους; Πως εμείς καταντήσαμε να γίνουμε πελάτες τους;

Τι οδήγησε μια χώρα, που έγινε πρώτη από όλες τις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης ισότιμο μέλος των ευρωπαϊκών κοινοτήτων, να μετατραπεί σε κράτος παρία, χρεοκοπημένο αναξιοπρεπές με ευτελισμένους πολίτες;  Και γιατί φέτος, 38 χρόνια μετά, αντί να γιορτάζουμε την Επέτειο της Δημοκρατίας,  την ακυρώνουμε και θα παρακολουθούμε με κομμένη ανάσα το πολιτικό προσωπικό να υποδέχεται την τρόικα εκλιπαρώντας για τη δόση μας;

Και μιας και ο κ.Παπούλιας ζήτησε...περισσυλογή την ημέρα αυτή, δεν υπάρχει καλύτερο από τον “Ισοκράτους Αεροπαγιτικόν”

"Καίτοι πῶς χρὴ ταύτην τὴν πολιτείαν ἐπαινεῖν ἢ στέργειν τὴν τοσούτων μὲν κακῶν αἰτίαν πρότερον γενομένην, νῦν δὲ καθ’ ἕκαστον τὸν ἐνιαυτὸν ἐπὶ τὸ χεῖρον φερομένην; πῶς δ’ οὐ χρὴ δεδιέναι μὴ τοιαύτης ἐπιδόσεως γιγνομένης τελευτῶντες εἰς τραχύτερα πράγματα τῶν τότε γενομένων ἐξοκείλωμεν; “

“Οἱ γὰρ κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον τὴν πόλιν διοικοῦντες κατεστράφησαν πολιτείαν οὐκ ὀνόματι μὲν τῷ κοινοτάτῳ καὶ πραοτάτῳ προσαγορευομένην, ἐπὶ δὲ τῶν πράξεων οὐ τοιαύτην τοῖς ἐντυγχάνουσι φαινομένην, οὐδ’ ἣ τοῦτον τὸν τρόπον ἐπαίδευε τοὺς πολίτας ὥσθ’ ἡγεῖσθαι τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθερίαν, τὴν δὲ παρρησίαν ἰσονομίαν, τὴν δ’ ἐξουσίαν τοῦ ταῦτα ποιεῖν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ μισοῦσα καὶ κολάζουσα τοὺς τοιούτους βελτίους καὶ σωφρονεστέρους ἅπαντας τοὺς πολίτας ἐποίησεν. “

Πως γίνεται να επαινούμε και να ευνοούμε αυτό το πολίτευμα που έγινε η αιτία τόσων κακών και σήμερα φαίνεται να πηγαίνει προς το χειρότερο; Πως γίνεται να μην φοβόμαστε ότι, αφού η κατάσταση πάει προς το χειρότερο, δεν θα καταντήσουμε σε κατάσταση ακόμα πιο άσχημη από την εποχή εκείνη;

Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε (αναφέρεται στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη), δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν• ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους.

 

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Παγκόσμια Πολιτιστική Πρωτοτυπία

Απίστευτη η φωτογραφία και οι καταγγελίες. ΄Ενα μαντρί σε πολιτιστικό μνημείο! Πρόβατα και κατσίκες στο φόντο της αναμνηστικής φωτογραφίας των επισκεπτών του Κάστρου Φερακλός στο Χαράκι.

Επισκεπτών που όπως επισημαίνουν οι κάτοικοι κινδυνεύουν εάν πατήσουν σε… λάθος πέτρα.

Το κάστρο , καταρρέει και έχει γίνει πια εξαιρετικά επικίνδυνη η  οποιαδήποτε απόπειρα επίσκεψης στο χώρο του.

Ζητούν οι κάτοικοι, να κλεισθεί με κάποιο τρόπο, ώστε να προλάβουν τα χειρότερα και γίνει «διάσημο», για άλλους λόγους, πλην αυτών που θα έπρεπε να είναι.

Δεν ξέρω εάν μετά τις καταγγελίες έγιναν ενέργειες από την Αρχαιολογία τον Δήμο ή ακόμη και από την δικαιοσύνη όσον αφορά το επικίνδυνο του πράγματος που καταγγέλλεται. 

Εκείνο που ξέρω είναι, ότι θα είναι η ήττα όλων μας, εάν κλείσει με συρματόπλεγμα το Κάστρο προκειμένου να προστατευθούν οι επισκέπτες και ότι απέμεινε από τα ετοιμόρροπα τείχη, απ’ τα κατσίκια ή να το στολίσει μια ταμπέλα που θα λέει «Προσοχή! Επικίνδυνη πτώση μέρους των τειχών». 

 Όπως και να γίνει αυτό το «κλείσιμο», θα είναι Παγκόσμια Πολιτιστική Πρωτοτυπία απαξίωσης της κληρονομιάς του τόπου και της ιστορίας του. Το αποτέλεσμα, της παγκόσμιας πρωτοτυπίας αδιαφορίας όλων όσων από θέσεις εξουσίας κατασπατάλησαν τους πακτωλούς χρημάτων που από τα κοινωνικά προγράμματα ήρθαν στην χώρα ΚΑΙ για τον λόγο αυτό, της συντήρησης πολιτιστικών μνημείων.

Με τους γνωστούς τρόπους. Γλιστρώντας σε διάφορες τσέπες σε ημετέρους, μεσάζοντες και επιτηδείους.  Χρήματα για τα οποία ποτέ κανείς δεν έδωσε και δεν θα δώσει λογαριασμό.

Και τώρα, που μαζί με το κάστρο κατέρρευσαν τα πάντα, η επόμενη εθελοντική κίνηση που προβλέπω να κάνουν οι κάτοικοι της περιοχής, μετά τον καθαρισμό απ’ τα αγριόχορτα και τα σκουπίδια, είναι να βάλουν ρεφενέ για την αγορά συρματοπλέγματος ή να φιλοτεχνήσουν ταμπέλα που να λέει «ΚΛΕΙΣΤΟΝ»  μη και τους έρθει κανένα κομμάτι του τείχους στο κεφάλι περνώντας ή τρέχουν να αποζημιώνουν κανέναν Εγγλέζο.

Υ.Γ. Αν αποφασίσετε να βάλετε ταμπέλα, δίπλα στο "ΚΛΕΙΣΤΟΝ", γράψτε  και αιτιολογία :«λόγω αδιαφορίας» και αραδιάστε και τα ονόματα των  διαχρονικά αρμοδίων, για να μείνουν στην ιστορία όσοι θέλησαν να… γράψουν ιστορία κατά πως είναι το όραμα όλων των «αρχόντων» .Mόνο που η ιστορία γράφεται και με μαύρα γράμματα.

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν

Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, αν το λίβα που καίει τα σπαρτά, απ’ τις παραλίες που αυτές τις ημέρες λόγω καύσωνα ήταν γεμάτες. Γεμάτες με κόσμο, πριν γεμίσουν με σκουπίδια.’

΄Ηταν μη γίνει η αρχή. ΄Ηταν μην αρχίσει κάποιος να… κρεμάει τη σακούλα με τα σκουπίδια του, στο πρώτο αλμυρίκι που εύρισκε μπροστά του πριν μπει στο αυτοκίνητό του. Γέμισαν τα αλμυρίκια καλοκαιρινά στολίδια. ‘

΄Ηταν μη γίνει η αρχή να παρατήσει κάποιος τη σακούλα του στην άκρη του δρόμου που είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του. Γέμισε όλος ο δρόμος με μικρές χωματερές.

Η αλήθεια είναι, ότι είναι δυσεύρετοι οι κάδοι κατά μήκος της παραλίας στ’ Αφάντου.

Είναι αλήθεια, ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κι ένας κάδος μπροστά στο αυτοκίνητό σου.

Αλλά άνθρωπέ μου, γιατί δεν την παίρνεις μαζί την σακούλα να την πετάξεις στον πρώτο κάδο που θα βρεις μπροστά σου;

Δεν θα πιστέψω ποτέ ότι αυτοί είναι οι Έλληνες. Το αρνούμαι. Απλώς, υπάρχουν οι λίγοι που κάνουν το κακό.

Οι ίδιοι οι πολίτες βρωμίζουν τη χώρα. Αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.

Κι εδώ δεν φταίνε οι πολιτικοί για τη συγκεκριμένη αθλιότητα.

Γιατί, σίγουρα, δεν πέταξε ο Δήμαρχος ή κάποιος δημοτικός σύμβουλος ή κάποιος υπάλληλος του Δήμου τα σκουπίδια. Κάποιος ασυνείδητος πολίτης το έκανε. Και ο ίδιος συχνά έχει το θράσος να διαμαρτύρεται: «τι κάνει ο Δήμος»;

Δεν υπερασπίζομαι το Δήμο. Αλλά προσπαθώ να είμαι δίκαιη. Οι Δήμοι δεν έχουν πόρους. Ή τους κακοδιαχειρίζονται. Δεν το ξέρω. Για την γενική πολιτική στη διαχείριση φταίνε 100% οι πολιτικοί. Σε αυτούς, βεβαίως, περιλαμβάνονται και οι «άρχοντες» της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Για την ελεεινή συμπεριφορά σου στο περιβάλλον, όμως, φταίς μόνον εσύ!

Όταν πετάς το σκουπίδι στο δρόμο, φταις εσύ.

Όταν αφήνεις μπάζα τη νύχτα στο δάσος φταις εσύ.

 Όταν φεύγεις από την παραλία και αφήνεις σκουπίδια ή τα… κρεμάς πάνω στα δένδρα, φταις εσύ.

 Όταν φεύγεις απ’ το σινεμά, το θέατρο, το γήπεδο και αφήνεις στο πάτωμα ή πάνω στο κάθισμα χαρτιά, ποπ κορν και πλαστικά ποτήρια, φταις εσύ.

 Όταν πετάς το αποτσίγαρο έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, φταις εσύ.

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Εθισμός

Μόνο στη σφαίρα της ψυχολογίας μπορεί να βρει κάποιος απαντήσεις στο γεγονός που παρατηρείται σε πολλούς πολιτικούς, να επιμένουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αντίθεση με την βούληση των πολιτών. Κοινώς, αποφασίζουν οι πολίτες να σε στείλουν σπίτι σου στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, αλλά εσύ βρίσκεις άλλο πεδίο δόξης λαμπρό να επιμένεις να ηγεμονεύεις. Και τι καλύτερο πεδίο, από τις αυτοδιοικητικές εκλογές που έρχονται;  Το εφαλτήριο πολιτικής καριέρας, αλλά και το αποκούμπι όταν αυτή δεν πάει καλά…

Δεν πρόλαβε να περάσει μήνας από την αποτύπωση της εντολής των πολιτών στις κάλπες, με την οποία κάποιους ευθέως και σαέστατα τους έδειξαν τον δρόμο προς το σπίτι τους, αλλά δεν πάει να λένε οι πολίτες; « Δηλώνω παρών» είναι η απάντηση. Προσβολή των πολιτών; Και μάλιστα κατάφορη με τον τρόπο με τον οποίο γίνονται κάτι περίεργες μοιρασιές τίτλων; Εγώ την Περιφέρεια, εσύ το Δήμο...

Η εξουσία είναι εθιστική. Δρα σαν ναρκωτικό, επιδρά στα συναισθήματα και μπορεί να αλλοιώσει την κρίση είναι η απάντηση των ψυχολόγων. Και ναι έχει γίνει έρευνα, εξ αιτίας αυτής της εμμονής.

Οι αλλαγές που επιφέρει η άσκηση εξουσίας στον εγκέφαλο εξηγούνται διεξοδικά σε ένα βιβλίο από τον καθηγητή Ψυχολογίας του Trinity College του Δουβλίνου Ιαν Ρόμπερτσον. Η εικόνα που περιγράφει ο ειδικός προσφέρει ίσως μια πολύ λογική εξήγηση για αποφάσεις και συμπεριφορές πολιτικών, που ορισμένες φορές μας φαίνονται ότι βγαίνουν έξω από τα όρια της κοινής λογικής.

Αποδίδεται στην υπερβολική έκκριση της ουσίας ντοπαμίνης. Η υπερβολική μακροχρόνια ενασχόληση με την εξουσία  – και η υπερβολική έκκριση ντοπαμίνης – ενέχει κινδύνους και αρνητικά αποτελέσματα επιφέροντας διαταραχή τόσο των γνωσιακών όσο και των συναισθηματικών λειτουργιών. Όπως προειδοποιεί ο κ. Ρόμπερτσον, μπορεί να οδηγήσει σε χονδροειδώς λανθασμένες κρίσεις και αποφάσεις, άγνοια κινδύνου και εγωκεντρικότητα.

Μόνο με συμπάθεια επομένως μπορεί να αντιμετωπισθούν τέτοια περιστατικά. Άνθρωποι που έχουν ανάγκη απεξάρτησης. Το θέμα είναι –όπως συμβαίνει στους εθισμούς- να θέλει το ίδιο το άτομο να απεξαρτηθεί. Να παραδεχθεί το πρόβλημά του πρώτα ο ίδιος…

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Η παραλία των χρωμάτων

Πηγαίνοντας προχθές στη θάλασσα, άκουγα στο ραδιόφωνο τους εκφωνητές εν όψει Σαββατοκύριακου και καύσωνα, να δίνουν οδηγίες στους ακροατές, σε ποιες ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ παραλίες της Αττικής μπορούν να πάνε για μπάνιο.

( Για όσους προφανώς δεν τα «φάγανε» μαζί  και δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε εισιτήριο σε «κλειστές» παραλίες του ΕΟΤ για ένα μπάνιο, πόσο μάλλον να απολαύσουν Σαββατοκύριακα στο πολυτελές  Grand Resort στο Λαγονήσι  κ. Πάγκαλε…) Κλείνει η παρένθεση. 

Σκέφτηκα λοιπόν, την αποστροφή του πρωθυπουργού, για «αξιοποίηση» του παραλιακού μετώπου από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο, με μεγαλόπνοα σχέδια Ριβιέρας, με υψωμένα ξενοδοχεία και μαρίνες, στις ελάχιστες ελεύθερες παραλίες, σ’ αυτή την τεράστια παραλιακή ζώνη  και αισθάνθηκα ευτυχής, τυχερή και  ελεύθερη, φτάνοντας στην παραλία Αφάντου , που μπορούσα να διαλέξω σε ποιο κομμάτι αυτής της εκπληκτικής παραλίας των χρωμάτων, θα στρώσω την πετσέτα μου..

Η κοντινότερη πανέμορφη παραλία στην πόλη που στα νερά της αποτυπώνεται το μπλε του Αιγαίου και στον ορίζοντά της τα χρώματα της παλέτας του ουράνιου τόξου.
Το βράδυ του Σαββάτου από το βήμα της Βουλής, η παραλία έγινε «διάσημη» δια στόματος του υπουργού οικονομικών, ο οποίος προανήγγειλε μέσα στο πρώτο γκρουπ της πρώτης φάσης, άμεσων ιδιωτικοποιήσεων και  «της παραλιακής έκτασης στην Αφάντου στη Ρόδο», όπως ήταν ακριβώς η αναφορά του υπουργού.  

Από χθες φιγουράρει σε όλο τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο κάτω από τίτλους «Πωλούνται» , « Ξεπουλιούντα» και άλλους τέτοιους που προκαλούν θλίψη.

Μα η αξιοποίηση θα προσφέρει στον τόπο θα πουν κάποιοι. Ο τόπος θα λάβει γνώση; Είναι η ερώτηση. ‘ Ηδη είπε ο υπουργός για τις πρώτες «αξιοποιήσεις εξελίσσονται οι διαγωνιστικές διαδικασίες.» Ο τόπος είναι κάπου σε όλο αυτό;

Από το τίμημα της αξιοποίησης τι θα μείνει στον τόπο; Μέχρι τώρα ξέρουμε πως θα πηγαίνει κατ’ ευθείαν στον ειδικό λογαριασμό.

Μα θα υπάρξουν καινούργιες θέσεις εργασίας θα πουν κάποιοι άλλοι. Ναι… αλλά πως; Με προδιαγραφές του υφυπουργού ανάπτυξης που λέγονται ΕΟΖ και ανακοίνωσε την...διερεύνησή τους από το βήμα του Economist;

Άραγε θα μπορέσει κάποιος να μας ενημερώσει πως και με ποιες συνθήκες θα «αναπτυχθεί»,  «αξιοποιηθεί», η παραλιακή ζώνη στ’ Αφάντου; Θα φωτισθούν αυτές οι «γκρίζες ζώνες» που δεν μας εξηγούν πως και με ποιους όρους θα γίνει ότι γίνει;  

Τουλάχιστον να ξέρουμε ακριβώς τους λόγους που δεν θ’ απλώνουμε εκεί την πετσέτα μας.
Η Δημοκρατική της Ρόδου