Είχα πει, πως ποτέ δεν θα πετάξω μουσικές ή φωτογραφίες. Ξεφορτώθηκα περισσότερες από δέκα κούτες από δαύτα. Mαζί με κάτι απίθανες συλλογές από σπίρτα, σαπουνάκια, κάρτες, σημειώματα, σουβενίρ, αεροπορικά εισιτήρια, μέχρι τα εισιτήρια από τις συναυλίες των Roling Stones, Scorpions, Ping Floyd. Ενθύμια χρόνων, ανθρώπων, φίλων και «φίλων», περνούσαν μέρες από μπροστά μου και έμπαιναν στις ανάλογες κούτες. Η μια έγραφε: «Mε ποιους θα πας», η άλλη «Ποιους θ' αφήσεις». Παράτησα τους μισούς, «χώρισα» με κάποιους και κάποιους άλλους τους «πήρα» μαζί μου στο καινούριο μου το σπίτι.
Για αυτούς, θα υπάρχει θέση και εκεί. Κι ας είναι πιο μικρό, κι ας έχει τις μισές ντουλάπες κι ας στριμωχτούν τα κουτιά των παπουτσιών μου. Κι ας έχει γίνει ζητούμενο που θα μπουν τα βιβλία μου και τα καράβια μου. Δεν αγαπώ τις αναμνήσεις μου; Ναι, αλλά όχι σαν μια τυχαία συνάντηση σε συρτάρια.
Mία μετακόμιση, έτσι κι αλλιώς, είναι και μία εσωτερική μετακίνηση. Κι εγώ έτσι θέλω να την βιώσω αυτή. Να παρεκκλίνω από τον άξονά μου και όλοι οι κύκλοι μου να είναι διαφορετικοί και να ορίζουν άλλους χώρους. Ξεσκαρτάρισμα το λένε. Δεν μου αρέσει. Δεν ήταν σκάρτα. Απλά δεν ήταν εγώ. Για άλλους μπορεί να ήταν διαμάντια. Τα περισσότερα «έφευγαν» εν θερμώ. Δεν τους χάριζα δεύτερη σκέψη. Αν τα άφηνα για το άλλο πρωί, μπορεί και να το μετάνιωνα. Τα ζύγιζα με μία ματιά. Τρία δευτερόλεπτα για το καθένα.
Αδίκησα πολλά, σίγουρα, αλλά είμαι καλύτερα. Μπορώ και πετάω πράγματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου