Κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες , με χαμόγελα μυρωδιές, χρώματα, έννοιες.
Κάτι Κυριακές γεμάτες μουσική, που φτάνουν στ' αυτιά μου σαν από φυσαρμόνικα.
Μουσικές το χαμογελό σου, η ηρεμία σου, η υπομονή σου, η αγάπη σου, η αξιοπρεπειά σου.
Μια σκιά που όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε μαζί μου κι αγκάλιαζε τα όνειρα, τις έννοιες μου, τη ζωή μου.
Σκέψεις ...κι ίσως πολλές ανείπωτες ...
Σκέψεις ...κι ίσως πολλές ανείπωτες ...
Ομως, όταν δεν μιλούσα, ήταν για να μη χάσω τις ασπρόμαυρες εικόνες, τη μυρωδιά του καφέ και της εφημερίδας σου.
Γιατί φοβόμουν πως μπορεί κάποια στιγμή να μείνω χωρίς άλλες εικόνες.
Μη τρομάξω τη σκιά σου και φύγει...
Να μεγαλώνω και να’ναι εδώ και τώρα που σταμάτησε να μεγαλώνει μαζί μου.
Μη τρομάξω τη σκιά σου και φύγει...
Να μεγαλώνω και να’ναι εδώ και τώρα που σταμάτησε να μεγαλώνει μαζί μου.
Γεια σου Νεμ! Ελπίζω να είσαι καλά, η επιβίωση έχει γίνει δύσκολη υπόθεση και δυστυχώς εγώ δεν μπορώ να γυρίσω σε στιγμές του παρελθόντος και να κρατηθώ απ' αυτές (ευχάριστες ή δυσάρεστες). Βλέπω το ρολόι που έχεις εδώ δεξιά στο blog σου και το κοιτάζω λίγο παράξενα, σαν να μην έχω ξαναδεί ρολόι... Έχω σοβαρό πρόβλημα με το χρόνο... (σημαντική παράμετρο της πραγματικής ζωής, η οποία κάτω από ορισμένες συνθήκες είναι δυνατόν να συμπεριλάβει κι όλες τις υπόλοιπες)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποστόλης