Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Στην παράσταση με μπάντες


Δεν νομίζω ότι μπορεί να πει κανείς πολλά για τις μπάντες που παιάνιζαν στην εκδήλωση των νεοφασιστών.
Και τι να πεις και σε ποιους, από την στιγμή που κάποιοι θεωρούν φυσιολογικότατο να στέλνουν την μπάντα του Δήμου, ως μουσικό χαλί σε συνθήματα που ξύνουν πληγές, σε κραυγές μίσους. Τι να πεις σε κάποιους που θεωρούν πως το σύνθημα «Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή» είναι έκφραση τιμής για τους πεσόντες στα ‘ Ιμια. Δικαιολογία για τα αδικαιολόγητα πως η αποστολή της μπάντας του Δήμου από τον υπεύθυνο επί του Πολιτισμού Αντιδήμαρχο, «ήταν πρώτιστα να τιμηθούν Έλληνες ήρωες, που χάθηκαν άδικα, προασπίζοντας ελληνικά εδάφη, και αυτοί οι ήρωες δεν ανήκαν σε κανένα κόμμα, αλλά "έπεσαν" υπέρ βωμών και εστιών.»
Τα λέγαμε και χθες με αφορμή τα όσα έγιναν στο Α’ Νεκροταφείο. Κάποιοι, έχουν αποδεχθεί ως μέρος της καθημερινότητας μας τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής.
Κατά τα λοιπά, θα συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε «δράσεις πολιτισμού», εάν κατάλαβα από τα αδιάφορα ( έως προκλητικά) σφυρίγματα εκπροσώπου του πολιτισμού και του προϊσταμένου του.
Πολιτισμός… Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Τι είναι ο Πολιτισμός; Διοργάνωση συναυλιών, ή  δεκάρικοι στην γιορτή της πατάτας και του καρπουζιού; Κι αν δεν είναι Πολιτισμός η καταδίκη της βαρβαρότητας, του μίσους, της βίας , του ρατσισμού, της απαξίωσης του ανθρώπου και της ανθρώπινης ζωής, της έλλειψης παιδείας από την οποία πάσχουν τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες, τότε τι είναι;
Αφιερωμένο στους «εκπροσώπους του πολιτισμού», σε όλους όσους συμμετέχουν στην «παράσταση», σε όλους όσους συνήθισαν το «πρόσωπο του Τέρατος»  από έναν άνθρωπο του Πολιτισμού :
«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε(…) Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος. ( Μάνος Χατζιδάκις)
Υ.Γ.  Και βέβαια ένας πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του, μετά τα αδικαιολόγητα και όταν σηκώνονται μέχρι κι οι πέτρες από την ανατριχίλα τι κάνει; Μα φυσικά καταγγέλει πως τα Νεφελίμ και τα Ελοχίμ, μαζί με κάποιους κακούς διαστρεβλώνουν τα πράγματα γιατί θέλουν την πολιτική του εξόντωση. Και τι άλλο κάνει ένας πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του;  Μα φυσικά έρχεται να αναλάβει την «απόλυτη πολιτική ευθύνη αυτής και να αναγνωρίσω τις όποιες αρνητικές συνέπειες της.» Και αφού «πλένεται» στην πολιτική ευθύνη-κολυμβήθρα του Σιλωάμ δια πάσαν νόσον, συνεχίζει το θεάρεστο έργο της εκπροσώπησης του Πολιτισμού.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου