Αυτός είναι ο τίτλος σε πολλές εφημερίδες για να χαρακτηρίσουν την πολιτική του πρωθυπουργού απέναντι στους απεργούς του Μετρό.
Η πολιτική πυγμής μια χαρά εφαρμόζεται, όταν έχεις δύο αντιπάλους.’ Αντε και τρεις. Μπορείς να τους συντρίψεις.’ Όταν έχεις όμως ένα βουνό απέναντι τα πράγματα δυσκολεύουν.
Και το βουνό όλο και μεγαλώνει. Βλέπουμε να αυξάνει ο αριθμός των πολιτών που δεν μπορούν να επιβιώσουν που όλο και περισότεροι πέφτουν κάτω από τα όρια της φτώχειας , δημιουργώντας μια εύκλεκτη ύλη.
Και ναι μεν δεν έχουμε εκδηλώσεις ανάφλεξης όμως η έφλευκτη ύλη είναι εδώ. Ο απλός άνθρωπος που έχει μια οικογένεια και είναι άνεργος, ο συνταξιούχος που δούλευε (και πλήρωνε) μια ζωή και δεν έχει φάρμακα, ο νέος που σπούδασε και δεν έχει κανένα μέλλον στην Ελλάδα, όλοι αυτοί, όλοι εμείς, που δεν γνωρίζουμε πως να αντιμετωπίσουμε αυτή τη μέγγενη.
Γι’ αυτό, ακόμη κι αν κερδίσει τις επόμενες μάχες η κυβέρνηση, φοβάμαι ότι είναι μια αδιέξοδη στρατηγική. Ο πόλεμος είναι αυτός που έχει σημασία. Κι ο πόλεμος δεν αφορά την κυβέρνηση. Αφορά τους πολίτες.
Πιστεύω ότι βαδίζουμε σε επικίνδυνο μονοπάτι πια. Το ζητούμενο είναι πότε έστω και από τυχαίο γεγονός θα γίνει αυτή η ανάφλεξη.
Όταν τα πράγματα φθάσουν στο απροχώρητο (και δεν απέχουν πολύ από αυτό) θα αναλάβει το ένστικτο της επιβίωσης. «Το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να αντέξει πάρα πολλή πραγματικότητα» (T. S. Eliot, Burnt Norton ).
Η κατάφωρη αδικία που νιώθουμε να συσσωρεύεται, ειδικά τα τελευταία τρία χρόνια, δεν ήταν αρκετή ως τώρα για να ξεχειλίσει αυτό το ποτάμι. Νομίζω ότι γεμίζει επικίνδυνα και προσπαθώ να φανταστώ πως θα εκφρασθούν οι πολιτικές πυγμής μπροστά στην ορμή που έχουν τα ποτάμια. Τι φράγματα θα είναι ικανά να το σταματήσουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου