Οι Ανεμόμυλοι του Γκόλφ

Εξακολουθώ, να προσπαθώ να καταλάβω, τι ακριβώς γίνεται ( θέλουμε), ποιες είναι οι προτάσεις για την αξιοποίηση του Γκόλφ  Αφάντου. 

Ειλικρινά, θα ήθελα να είμαι κι εγώ ένας από τους πολίτες που ο κ. Μαχαιρίδης βρίσκει στον δρόμο και του λέει : « Μην κωλώνεις, όποιος προσπαθεί να αποτρέψει την αξιοποίηση, μην κωλώνεις». Ζηλεύω τους ανθρώπους αυτούς, γιατί έχουν καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. 

Δυστυχώς οι γνώσεις μου δεν είναι ικανές για να μπορώ να βγάλω άκρη με μακροσκελέστατα πολυσέλιδα κείμενα που βρίθουν τεχνικών όρων. 

Πιστεύω, πως η πλειοψηφία των πολιτών δεν θέλουν να αποτρέψουν την αξιοποίηση για κάτι που προσπαθεί να αξιοποιηθεί χρόνια τώρα χωρίς αποτέλεσμα,  αλλά θέλουν με απλά λόγια, να αντιληφθούν ότι όσο οι «επενδύσεις ζητούν ένα ευνοϊκό, φιλικό περιβάλλον», άλλο τόσο και περισσότερο, θέλουν  αυτό το περιβάλλον που θα δημιουργηθεί, να είναι ευνοϊκό και φιλικό και για τους ίδιους. Και ανταποδοτικό! 

Αντιπαραβάλλοντας την ανακοίνωση του ΤΕΕ και την απάντηση στην ανακοίνωση του ΤΕΕ της Περιφέρειας, τα οποία είναι μικρά κείμενα, περισσότερο κατανοητά και εστιάζουν σε διαφορές, εξακολουθώ να μην ξέρω για παράδειγμα ( το πιο απλό) πόσες θα είναι (ή καλύτερα προτείνονται) οι προσβάσεις στην παραλία. 

Τέσσερις λέει ο ένας, το ΤΕΕ ,  2-3 λέει η Περιφέρεια.

Να υποθέσω ότι μπορεί βέβαια το ΤΑΥΠΕΔ μετά από αυτά, να βγάλει έναν μέσο όρο και να πει δύο… 

Το ΤΕΕ, υποστηρίζει, πως η απόφαση της Περιφέρειας, «δεν θέτει την απαίτηση της τοπικής κοινωνίας για ελεύθερη πρόσβαση και από τον υφιστάμενο κόμβο του Γκόλφ.» 

Η Περιφέρεια λέει στο κείμενό της για το θέμα αυτό : «Επίσης θεωρούμε ότι πρέπει να παραμείνει η προσπέλαση από τον κόμβο του γκολφ δημιουργώντας αντίστοιχα ένα δημόσιο χώρο» 

Ομολογώ, πως το «θεωρούμε», δεν θα φανεί και πολύ απαιτητικό στο ΤΑΙΠΕΔ. 

Το λέω αυτό, γιατί κάνουν και οι λέξεις την διαφορά τους. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και εδώ η λέξη που χρησιμοποιεί παρακάτω « να διασφαλισθεί» και μάλιστα προσθέτοντας και το «ελεύθερη». Γιατί ναι μεν μπορεί να παραμείνει η προσπέλαση, αλλά αντί τιμήματος… 

' Οσο για τα «συνοδά έργα»,  κατάλαβα από όσα λέει η Περιφέρεια, πως « δεν αποτελεί από το Νόμο υποχρέωση του επενδυτικού σχήματος, αλλά των αντίστοιχων Δημοσίων Οργανισμών. Αντί λοιπόν αυτά να επιβαρύνουν οικονομικά το Δήμο Ρόδου, προτείνουμε να χρηματοδοτηθούν από το Δημόσιο με τη στενή του έννοια όπως εξ’ άλλου συμφωνεί και προτείνει ρητά και ο ίδιος ο Δήμος.» 

Και εάν το Δημόσιο  δεν θα δεχθεί -που δεν θα δεχθεί- γιατί χρήματα δεν υπάρχουν; 

Θα το ακούσει αυτό ο Τόμσεν και θα τον τρέχουν κι αυτόν με εγκεφαλικό. 

Πάντως και στην μία και στην άλλη περίπτωση, είτε επιβαρύνουν  το Δημόσιο, είτε τον Δήμο ( ούτε ο Δήμος έχει χρήματα ) ο τελικός λογαριασμός στον πολίτη θα πάει. Τα χαράτσια είναι της μόδας. Αυτό μπορεί να το βαπτίσουμε «συνοδό». 

Μα θα πουν κάποιοι αφού υπάρχει έτσι ο νόμος. Ναι! Και τροπολογίες σε μια νύχτα που καταργούν νόμους. Και νομοσχέδια και νόμοι που ψηφίστηκαν και ψηφίζονται σωρηδόν για την δημιουργία «φιλικού επενδυτικού περιβάλλοντος». Ας απαιτήσει κάποιος κάποτε και κάποιον νόμο «φίλιο προς τον πολίτη». 

Ίσως όμως τελικά, κακώς σπάμε το κεφάλι μας. 

΄Οπως λέει και ο κ.Μαχαιρίδης καταλήγοντας στην απάντηση του προς το ΤΤΕ : «Εξ’ άλλου, ας μη ξεχνάμε ότι η διαδικασία γνωμοδότησης του Π.Σ. και του Δ.Σ. αλλά και των λοιπών φορέων, είναι απλά γνωμοδοτικού και όχι αποφασιστικού χαρακτήρα στην τελική λήψη απόφασης, από το Δ.Σ. του ΤΑΙΠΕΔ και από το ΥΠΕΚΑ. Επομένως απαιτείται σύμπνοια, ενότητα και καλή θέληση για να πετύχουμε αυτά που πραγματικά αξίζει ο τόπος. »

‘ Αλλοι αποφασίζουν με απλά ελληνικά και εμείς με « σύμπνοια, ενότητα και καλή θέληση» ας δώσουμε μάχες σαν άλλοι Δον Κιχώτες για Ανεμόμυλους, όπου μπερδεύεται γλυκά η φαντασία με την πραγματικότητα, όπου όλα τα περίεργα είναι φυσικά, όπου όλα τα παράλογα είναι πιστευτά, όπου όλα τα ανάποδα έχουν το ίσο τους,  

Τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί ένας Σάντσο Πάντσα, η φωνή της αναπότρεπτης πραγματικότητας, η επίδειξη της κοινής λογικής, αλλά και της καχυποψίας και της προσδοκίας της ευκαιρίας με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.

Η Δημοκρατική της Ρόδου 11/4/2013

«Δεν έχουμε το δικαίωμα;»

Αντιγράφω ένα e-mail που έλαβα από μια κυρία : 

« Πείτε κάτι σας παρακαλώ και για την παραλία μας που την καθαρίζουνε μόνο όταν ανοίγει το ξενοδοχείο και όλο τον υπόλοιπο χρόνο είναι χειρότερα και από χωματερή. 

Προ ημερών πήγα το παιδί μου για περίπατο και κάναμε άλματα πάνω από τα σκουπίδια για να περάσουμε και να σταθούμε κάπου κάπως να απολαύσουμε την μαγευτική κατά τα άλλα θέα. Αλλά δυστυχώς προσγειωθήκαμε ανάμεσα σε χρησιμοποιημένες σύριγγες και σπασμένα μπουκάλια… 

Για ποιο λόγο εγώ να είμαι αναγκασμένη να μαζεύω χρησιμοποιημένες σύριγγες και σπασμένα μπουκάλια για να μπορεί το παιδί μου να παίξει στην παραλία άφοβα χωρίς να κινδυνεύει να κολλήσει από το πουθενά οποιαδήποτε μολυσματική ασθένεια; Δεν έχουμε δηλαδή το δικαίωμα να χαιρόμαστε τις παραλίες μας όλο τον χρόνο παρά μόνο το καλοκαίρι που έρχονται τουρίστες; Ντροπή τους… Λυπάμαι έναν τόσο όμορφο τόπο να τον έχουν καταντήσει έτσι. 

Και θέλω να σας παρακαλέσω και για κάτι άλλο. Περάστε μια βόλτα από το σχολείο, με τις εξωτερικές πόρτες που δεν κλείνουν ποτέ ( απαράδεκτο), με τα κομμένα συρματοπλέγματα που κάνει εύκολη την πρόσβαση σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε μέσα στον προαύλιο χώρο. Με το ρημαγμένο κουτί της ΔΕΗ που πετάγονταν τα ηλεκτροφόρα καλώδια σε κοινή θέα τόσους μήνες και απλά τώρα πρόσφατα προχειροδέθηκε κάπως. Με το ετοιμόρροπο εξωτερικό ταβάνι, με τις εξωτερικές τουαλέτες που κανείς δεν έχει οπτική επαφή μαζί τους, όταν τα παιδιά μας πηγαίνουν μόνα τους δίπλα στις ορθάνοιχτες εξωτερικές πόρτες. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε και ελπίζω να γίνει κάτι, οτιδήποτε, για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά μας σαν πολίτες τρίτης, τέταρτης κατηγορίας. Τους το χρωστάμε στην τελική! 

Υ.Γ. Ειδικά για το θέμα του σχολείου, αν δεν δω άμεσα αποτελέσματα θα το φτάσω στα άκρα. Θα χτυπήσω όποια πόρτα χρειαστεί, αρκεί αυτό το χάλι να γίνει ένα σχολείο που να αξίζει στα παιδιά μας.»

Πάντα είχα την απορία της κυρίας. Γιατί το αλσάκι,το πάρκο ή την παραλία, πρέπει να τρέχουμε και να μη φτάνουμε για να καθαρισθούν εν όψει ελεύσεως τουριστών; 

Τι είναι η πόλη, ξενοδοχείο που ετοιμάζεται και καλλωπίζεται για να υποδεχθεί τους επισκέπτες του; Δεν έχει και η πόλη και τα χωριά, τους υπόλοιπους μήνες κατοίκους που θέλουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους να το χαρούν το πάρκο, το άλσος ή την κοντινή παραλία, κάποια ηλιόλουστη μέρα; 

Ακούω πολύ συχνά από πολλούς για όσα γύρω μας μας πληγώνουν : «τι θα πουν οι τουρίστες», «θα γίνουμε ρεζίλι στους τουρίστες». 

Μια χαρά δηλαδή μπορούμε τους υπόλοιπους μήνες εμείς να τα αφομοιώσουμε αυτά και να ζήσουμε μαζί τους; 

Δεν μας προσβάλλει και δεν μας υποτιμά σαν κατοίκους σαν πολίτες της πόλης και των χωριών αυτή η άποψη και πρακτική;

Η Δημοκρατική της Ρόδου  

Είναι «έρωτας, αιθερία μορφή»

Πήξαμε στην «υψηλή διανόηση» που μας αποκαλεί συλλήβδην, άλλος «επαρχιώτες», άλλος «κακομούτσουνα ανθρωποειδή», « κάφρους», «αμόρφωτους», μήπως και μέσα στο γενικό χαμό του «όλοι μαζί τα φάγαμε», ξεφύγουν οι πραγματικοί φταίχτες. 

Κι εκεί που θα περίμενες να προσπαθούν να εντοπίσουν από πού ξεκίνησε το πρόβλημα και κυρίως με ποιους τρόπους, να το καταδικάζουν ολημερίς και να το δείχνουν, αυτοί συνεχίζουν να ακολουθούν την οδό της ενοχοποίησης που καλά κρατεί τέσσερα χρόνια τώρα. 

Ούτε κουβέντα γι’ αυτούς που φρόντισαν να μην υπάρχει εκπαίδευση και παιδεία. ‘ Αρα ιστορία , πολιτισμός, αισθητική, πολιτιστική συνείδηση. 

Αυτούς που καταρράκωσαν κάθε αξία, αναγορεύοντας ως το άπαν, την αξία του χρήματος. 

Αυτούς που εκπαίδευσαν στην λαμογιά, την παραβατικότητα και την ανέδειξαν ως «μαγκιά». 

Aυτούς που μπήκαν επικεφαλής της νοοτροπίας που τώρα καταδικάζουν. 

Φτάνει πλέον, όχι άλλο αυτομαστίγωμα! Φτάνει πια με τα πάρτι ενοχών και της απαξίωσης. 

Δεν μας φτάνουν οι ξένοι, έχουμε και τους ντόπιους… 

Και τέλος πάντων, εάν δεν σας αρέσει η χώρα, μπείτε σε καράβι, σε κιβωτό, σε πιρόγα, σε κάτι τέλος πάντων και πάτε αλλού. 

Η δική μου/μας Ελλάδα, δεν είναι ούτε «μαγκιά», ούτε φωνή, ούτε τσαμπουκαλίκι, ούτε αμορφωσιά, ούτε ισοπέδωση, ούτε παραβατικότητα

Είναι αυτή του Καβάφη:  «έρωτας, αιθερία μορφή». 

Αισθάνομαι πολύ τυχερή, που ξέρω πολλούς ανθρώπους, που το πιστεύουν αυτό με μεγάλη θέρμη. Και το υποστηρίζουν με την στάση της ζωής τους. 

Αισθάνομαι πολύ τυχερή που  δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να χαρακτηρίσω αυτήν την καταπληκτική χώρα, «Ελλαδίτσα» και τους ανθρώπους της άξεστους, αμόρφωτους, λαουτζίκο, κουτσαβάκηδες και χίλια μύρια όσα. 

 Όχι δεν ντρέπομαι για την χώρα μου! ΄Εχω άλλα για να ντραπώ. Για το θλιμμένο βλέμμα των γερόντων που αναγκάζονται αναξιοπρεπώς να ζήσουν το τέλος.

' Οταν σκέπτομαι πως υπάρχουν παιδιά που υποσιτίζονται.

Δεν ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα! Αλλά οργίζομαι, με τις πρακτικές αυτών που κατέστρεψαν την χώρα μου και  τους ανθρώπους της. 

Που εξακολουθούν να την ευτελίζουν, να προσβάλλουν τους πολίτες της με τις συμπεριφορές τους. Να διδάσκουν ακόμη και αυτή την στιγμή «μαγκιά» και να προσπαθούν με κάθε τρόπο και με τις ίδιες και απαράλλακτες πρακτικές και νοοτροπίες να σώσουν το τομάρι τους.

Και μη μου πει κανείς ας πρόσεχαν οι πολίτες ποιους έστελναν στην Βουλή. Θα τους πω αυτό που ΞΕΧΝΟΥΝ όσοι  προσβάλλουν και βρίζουν τους πολίτες. 

Σε τι είχαν εκπαιδεύσει 40 χρόνια τους πολίτες και ποιους και γιατί έβαζαν στα ψηφοδέλτιά τους; Παραγοντισμός, κλίκες, κρατικοδίαιτο έργο, κομματικοί μηχανισμοί, ανομία, απέραντο life style. 

«Ο λαός εφαρμόζει, σήμερα, εκείνα που του δίδαξαν. Και δεν του δίδαξαν ποτέ την καλοσύνη. Και λησμονούν, επίσης, ότι, κι αν ήθελαν ή ήξεραν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους με μέσα πιο καλά, αυτοί οι ίδιοι τους το αποκλείουν, και τους αφαιρούν με την πανούργα στάση τους και την κακή τους πίστη το ενδεχόμενο αυτής της εκλογής.» (Ναπολέων Λαπαθιώτης)

Και για να τελειώνουμε. Η Ελλάδα είναι υπέροχη! 

Ναι αυτό το «Τρελοβάπορο» του Ελύτη. 

‘Οσοι την αγαπούν αγνά και βαθιά, δεν τολμούν να ευνοήσουν ή να συντηρήσουν την υποκρισία, την απάτη, την ψευτιά και την υποκουλτούρα. 

Οι άνθρωποι αυτοί, δεν είναι λίγοι, όπως οι κατακριτές ενός ολόκληρου λαού ισχυρίζονται. 

Είναι πολλοί, είναι σκόρπιοι, σιωπηλοί ( αυτό είναι το κακό) αλλά επίμονοι και με την φωνή του Θαλασσινού Γέρου του Σεφέρη στ’ αυτιά τους :« Εγώ είμαι ο τόπος σου. ‘Ισως να μην είμαι κανείς αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις». 

Οι υπόλοιποι είναι απλοί καταναλωτές της ζωής…

Εθελοντής, ναι! Αλλά...

Τελευταία, γίνεται πολλή κουβέντα για εθελοντισμό. Δεν μπορεί παρά να επικροτεί κάποιος γενικά το έργο των εθελοντών που προσφέροντας την προσωπική τους εργασία βοηθούν το κοινωνικό σύνολο. Πως να μην συγχαρεί κανείς τον Ερυθρό σταυρό ή στους διασώστες που βάζουν τη ζωή τους μερικές φορές σε κίνδυνο για να προσφέρουν ακόμα και στο εξωτερικό εκεί που υπάρχουν ιδιαίτερες ανάγκες; Τους γιατρούς που πάντα και όχι μόνο τώρα στην δύσκολη αυτή περίοδο, πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους; Τέτοια παραδείγματα ανιδιοτελών ανθρώπων που πραγματικά προσφέρουν και δεν τους παίρνει είδηση κανείς, υπάρχουν πολλά.

 Όμως, μην ξεχάσουμε τι σημαίνει και πρεσβεύει η πολύ σημαντική έννοια του εθελοντισμού.
 Όταν φορείς επιφορτισμένοι με το καθήκον της καθαριότητας, καλούν τον κόσμο να καθαρίσει και να τους δείξει! σε ποιες περιοχές έχει σκουπίδια, χωρίς κανείς τους να νοιώθει την ανάγκη να απολογηθεί, για το πως έφτασε μεγάλο κομμάτι του νησιού σε αυτή την κατάντια, κάτι δεν πάει καλά. 

Το πλατύ χαμόγελο των κρατικών λειτουργών τα λέει όλα. 
Ανακουφισμένοι από την μετάθεση των ευθυνών τους στους πολίτες και ικανοποιημένοι από την προβολή τους στα ΜΜΕ, παρακολουθούν τη δουλειά που έπρεπε να έχουν κάνει αυτοί,  να γίνεται από άλλους. 

Πάμε στην παραλία να μαζέψουμε τα σκουπίδια. Και από πίσω ο αντιδήμαρχος καθαριότητας με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά να επικροτεί την «δράση». 

Και είναι οικτρό, το ότι, όλοι επικαλούνται την κρίση, βαφτίζουν αλληλεγγύη και εθελοντισμό τα πάντα, «χτυπώντας» το ευαίσθητο θυμικό αυτό το διάστημα όλων μας, αφού πριν μας έχουν ενοχοποιήσει καταλλήλως. 

Γιατί ναι! φταίνε οι πολίτες που ότι τους περισσεύει το πετάνε στο διπλανό δασάκι, αλλά αυτό, δεν έγινε τα τρία τελευταία χρόνια. 

Γινόταν και όταν οι πακτωλοί από τα ΕΣΠΑ γέμιζαν τα ταμεία, και το προσωπικό περίσσευε. 

Τότε, δεν βρήκες αρμόδιε κονδύλι για να μαζέψεις με εργολαβία ότι μάζεψε η αδιαφορία σου απέναντι σε τέτοια φαινόμενα;  

Και τι έκανες τόσα χρόνια, να εκπαιδεύσεις τους πολίτες σου και να πάρεις όλα εκείνα τα μέτρα που χρειάζονται για να μην ξανασυμβούν;

 Και πως νομίζεις πως θα εκπαιδεύσεις στην ιδέα του εθελοντισμού ή του σεβασμού στο περιβάλλον; 

Με το να μαζεύεις σχολεία μια φορά τον χρόνο να καθαρίσουν παραλίες; 

Και φυσικά (και αυτό είναι το χειρότερο) δεν πρόκειται να κάνει τίποτε ούτε τώρα, ώστε να μην ξανάρθει σε αυτή την κατάσταση η παραλία ή το δάσος. Ας είναι καλά οι εθελοντές... 

Με άλλα λόγια, καλείται ο πολίτης να κάνει τη δουλειά που θα έπρεπε να κάνουν κάποιοι κρατικοί υπάλληλοι, που πληρώνονται για αυτόν ακριβώς το λόγο! 

Θα μου πεις και τι προτείνεις; Τίποτε δεν θα καθαριστεί, ούτε με θεωρίες, ούτε φυσικά από τις "αρμόδιες" υπηρεσίες, εδώ που έχουμε φτάσει.  Να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στη βρώμα γκρινιάζοντας;

 Όχι βέβαια. Θα ήθελα όμως, η παρέμβαση των εθελοντών να κόβει το γέλιο των δημάρχων, αντιδημάρχων και λοιπών ανεύθυνων. 

Ναι, να πάμε να καθαρίσουμε  και από πίσω τα ΜΜΕ,  να καταγράφουν  την κατάντια και να βρεθεί ένας δικηγόρος να καταθέσει αγωγή στον τοπικό άρχοντα! Τα στοιχεία που θα συλλεχθούν κατά τον καθαρισμό αρκούν! Να δεις πως κόβεται το χαμόγελο του «κρατικού λειτουργού»... 

Ναι, πάμε να καθαρίσουμε την παραλία ή το άλσος. Όμως τα σκουπίδια, όχι στη χωματερή, αλλά στο Δημαρχείο! Φαντάσου μόνο τα περιποιημένα παρτέρια του Δημαρχιακού μεγάρου, διακοσμημένα με χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, παλιά πλυντήρια και βρώμικες κάλτσες  που πριν λίγες ώρες κοσμούσαν το αλσάκι που έπαιζε το δικό σου παιδί! 

Να προβληθεί η ανεπάρκεια των εκλεγμένων, ώστε να πάψει η αδιαφορία, να αναγκαστούν να οργανωθούν και να δουλέψουν. 

Και όταν ο πολίτης παίρνει τηλέφωνο, είτε να τους ενημερώσει για κάποια σκουπίδια πεταμένα, είτε για να ρωτήσει πότε να βγάλει το παλιό του ψυγείο έξω για να περάσει η υπηρεσία του Δήμου να το πάρει, να μην τον γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. 

Ναι, να καθαρίσουμε και να τους βεβαιώσουμε πως σε λίγο καιρό θα ξανάρθουμε να δούμε εάν είναι το ίδιο καθαρά όπως τα αφήσαμε. 

Ο ενεργός πολίτης δεν πρέπει να γίνεται εργαλείο που στηρίζει την αδιαφορία των κρατικών «λειτουργών», αλλά να συμμετέχει ώστε να διορθώνονται τα κακώς κείμενα. 

Αν αυτό σημαίνει να πάρει τον κασμά και να αρχίσει να σκάβει, να σκάψει.' Ομως, θα πρέπει να αναρωτηθεί παράλληλα, γιατί πρέπει να σκάβει, εκεί που υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνονται για αυτή τη δουλειά. 

Πρέπει να προβληματίζεται, όχι μόνο πως θα διορθωθεί το πρόβλημα, αλλά και πως θα αποτραπεί η διαιώνισή του. 

Ακόμα και εάν δεχτώ πως ο καταμερισμός ευθυνών είναι συχνά από δύσκολος έως αδύνατος, το θέμα δεν είναι τόσο η τιμωρία των υπευθύνων, αλλά η αποφυγή επανάληψης, διαιώνισης του προβλήματος. 

Θέλεις να προσφέρεις, ψάξε που θα το κάνεις πρώτα, σε ποιον τελικά προσφέρεις τις υπηρεσίες σου. Γιατί κυκλοφορεί και το φαινόμενο «δράσεων» με κομματικές ομπρέλες. 

« Δράσεων» που επιδοτούνται από κοινοτικά προγράμματα και εξαντλούν την ευαισθησία τους ( και το κοινοτικό πρόγραμμα) για το περιβάλλον, σε ζωγραφιές από παιδάκια. 

Προχθές, στο διαδίκτυο, τσακωνόντουσαν «δράσεις», ποιας ήταν τα… παιδιά που καθάρισαν κάποιες παραλίες. «Εμείς» έλεγαν οι μεν, όχι «εμείς» οι άλλοι και τα παιδιά στη μέση…

 Εθελοντής είπαμε, όχι βλάκας.

 Όσο τρέχεις να καθαρίσεις, να προσφέρεις, να κλείσεις τα κενά, σιωπώντας όλο τον υπόλοιπο καιρό, βοηθάς στη διαιώνιση του προβλήματος. 

Οι υπεύθυνοι κρατικοί λειτουργοί εν τω μεταξύ θα σου χαμογελούν και θα σε χτυπούν  ικανοποιημένοι στην πλάτη και οι «δράσεις» θα τσακώνονται ποιας είσαι. 

Η Δημοκρατική της Ρόδου 

Οι φωτογραφίες είναι του Μανώλη Σαρρή, λίγες από τις πολλές και από μόνο 4 περιοχές...