Διεκδικήσεις

«Διεκδικήσεις» à la card, όπως , όταν και εάν βολεύει, χωρίς συνολική πολιτική και χωρίς συνέχεια από άρχοντα σε άρχοντα για πράγματα που έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουν βρει λύσεις ως ευκόλως εννοούμενα και αυτονόητα... 
Ο τοπικός άρχοντας, όντας σχεδόν πλήρως εξαρτημένος από τους κεντρικούς πόρους και υπηρεσίες (για τους γνωστούς λόγους) δεν έχει άλλο μέσο για να δείξει την «επιτυχία» του παρά αναπτύσσοντας μια προσωπική τακτική μαχητικών «διεκδικήσεων» για να δείξει ( στους εκλογικούς νυν και ίσως μελλοντικούς πελάτες του) ότι έχει τη δύναμη να τους φέρει χρήματα ( αν και χλωμό τελευταία) και άλλες πολιτικές εξυπηρετήσεις. 
Όταν φτάσουμε στα δύσκολα, λόγω χρόνιας αδιαφορίας, καλεί σε μαζική επίδειξη πυγμής ενάντια στο «Αθηναιοκεντρικό Κράτος», χρησιμοποιώντας την τακτική «φωνή λαού, οργή θεού».
 Έτσι, η τοπική πολιτική μετατρέπεται σε τακτική «διεκδικήσεων» των αυτονόητων απέναντι στο κεντρικό κράτος και οι τοπικοί άρχοντες επενδύουν στο γνωστό «κατόπιν ενεργειών μου». 
Και γιατί όλα αυτά; Μα, απλούστατα, επειδή το σύστημα καλλιεργεί ένα είδους ασύλου των τοπικών αρχόντων απέναντι στις  ουσιαστικές ευθύνες τους, αφού πάντα μπορούν να ρίχνουν το σφάλμα προς τα πάνω, άρα να διαχέεται και να μην υπάρχει ποτέ υπεύθυνος.
 Θα μου πείτε… Μα που έβλαψε μια πολιτιστική εκδήλωση ανάδειξης του θέματος; Πουθενά. 
Μόνο, που δεν είμαι σίγουρη ότι οι άρχοντες ενός νησιού με θησαυρούς παντού- είτε αυτά λέγονται Κάστρα, είτε κτίρια και τα οποία διαχρονικά όλοι έχουν αφήσει να σαπίζουν, οχυρωμένοι για πολλά από αυτά ότι δεν ανήκουν στην αρμοδιότητά τους,-μπορούν να πείσουν και να εμπνεύσουν ως μπροστάρηδες...
Αυτά δεν ανήκουν στον ροδιακό Λαό; Ποιος τα... μοίρασε δεξιά κι αριστερά και τώρα κάποιοι ζητούν μέχρι και να τους πληρώνουμε ενοίκιο; Κάποια από αυτά δεν έχουν μπει προς «αξιοποίηση» στην λίστα του ΤΑΙΠΕΔ; Εκτός από έκπληξη όταν το άκουσαν, «αγανάκτηση» γιατί δεν ρωτήθηκε λέει ο ροδιακός λαός, γιατί τους παρέκαμψαν, τι άλλο έκαναν; Μα επιστολές φυσικά… 
Μια χαρά λοιπόν οι συναυλίες, οι οποίες συνεπικουρούν άρχοντες που ταυτόχρονα χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι, συγκρούονται, απαιτούν, ρισκάρουν και έχουν αποδείξει ότι διεκδικούν. 
Και αντί να ψέγουν τους πολίτες ως «καναπεδάτους»,  ας τους πουν, τι συνολικά προτείνουν για όλα όσα αποτυπώνουν την ιστορική και πολιτιστική μνήμη του νησιού και των κατοίκων του, πως θα διεκδικήσουν, πως θα αξιοποιήσουν, θα αναδείξουν, ΟΛΑ όσα ανήκουν στον ροδιακό λαό και έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Με σχέδιο κοστολογημένο και ρήτρα.

Υ.Γ.  Καλημέρα κ. Διακοσταματίου! Οι άνθρωποι στ’ Ασκληπιό, ρωτούν , εάν πρέπει να γίνει μια συναυλία, όχι για το πανέμορφο Κάστρο τους που γκρεμίζεται, αλλά για να βάλουν έστω εκείνη την πόρτα στην είσοδο που έχουν κατά καιρούς παρακαλέσει, προκειμένου να σταματήσει να είναι στάνη για κατσίκια. Το καθάρισμα από τα χορτάρια, μην ανησυχείτε θα το κάνουν αυτοί ( εάν δεήσει και τους δώσει άδεια η αρμόδια υπηρεσία νωρίτερα από το τέλος της σεζόν…), τουλάχιστον να μπορέσει και φέτος να είναι επισκέψιμο, μέχρι να γκρεμιστεί εντελώς και γίνει ακόμη πιο επικίνδυνο για επισκέπτες.
Η Δημοκρατική της Ρόδου