Του Λαζάρου

Νεφοσκεπὲς ψιλόβροχο ἡμέρας.
Κάτι μωραὶ καμπάνες πιτσιλᾶνε
τὸν ὕπνο τοῦ Λαζάρου νὰ ἐξέλθει.
Καλὰ στοκαρισμένο τὸ φῶς γύρω γύρω.

Εἶχα καὶ γὼ νὰ δεῦρο κάποιους ἔξω
μὰ δὲ μοῦ ἀποκρίθηκαν ἂν θέλουν.

Πῶς ν᾿ ἀποκριθοῦν
μὲ ὠτακουστὴ ποὺ ἄφησες καλὰ στοκαρισμένο
τὸ φῶς γύρω γύρω.

Κι ἔπειτα γιατὶ τοὺς ρωτᾷς ἂν θέλουν.
Τὸ θαῦμα δὲ ρωτάει.
Σ᾿ ἁρπάζει ἀπὸ τὸ αὐτὶ καὶ
σέρνοντας σὲ πετάει στὸ φῶς.
Χαίρεσαι βέβαια μὲ τὴν ἔκλαμψη, δὲν ἀντιλέγω
ἀλλὰ σὲ τρώει ἀπὸ μέσα σκουλήκι ἡ ἀγωνία
μὴν εἶναι καὶ τὰ θαύματα θνητά.

Ἄστους λοιπὸν καλύτερα ἐκεῖ
μὴν ἔχωμεν νὰ ἄρωμεν γιὰ δεύτερη φορὰ
κενὸν τὸν κράββατόν τους.

                                                                                (Κική Δημουλά)