Το ότι ο Αντώνης Σαμαράς ζήτησε απ' τους ανθρώπους των γραμμάτων και τεχνών να απενοχοποιήσουν την Πατρίδα και το Θεό είναι κάτι που περιμέναμε από έναν θρησκευόμενο εθνικιστή .
Το ότι πρώτο τραπέζι πίστα πήγαν ο Ρέμος με τον Χατζηγιάννη (αλλά δεν έκατσαν δίπλα δίπλα), συν το γεγονός ότι ο πρώτος είχε κάνει τη φοβερή δήλωση πως δεν είναι ώρα για να παντρευτεί γιατί προέχει να σώσουμε την πατρίδα μας, είναι κάτι με υπερβαίνει.
Γενικά με υπερβαίνει και σε αυτή την εκδήλωση, όπως και σ’ εκείνη του κ. Βενιζέλου η άποψή τους περί εκπροσώπων της τέχνης και του πολιτισμού.
Διαβάζοντας τα ονόματα των πνευματικών ανθρώπων οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της εξουσίας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού (και για τους οποίους ειλικρινώς λυπάμαι που αποφάσισαν να βρεθούν εκεί, ερχόμενοι σε πλήρη αντίθεση με τις θέσεις που αποτυπώνονται στα πονήματά τους) μην τα κάνουμε σάλα τραπεζαρία όλα και ξεχάσουμε τι σημαίνει άνθρωπος του πνεύματος, αποδίδοντας τέτοια ιδιότητα σε ότι του φανεί του κυρίου Σαμαρά ή Βενιζέλου πως σημαίνει άνθρωπος του πνεύματος, προσκαλώντας τον να παραστεί στη συνάντηση πολιτισμού. Για να μη ξεχάσουμε και τι σημαίνει πολιτισμός…
Λυπάμαι που ίσως στενοχωρώ κάποιους φαν, αλλά ο καθείς στο είδος του και τα… «πολιτιστικά κέντρα» στα γαρούφαλλα τους…
Κάποτε ο Παλαμάς ξεμπρόστιασε σε μια διάλεξη τους πατριδοκάπηλους «διανοούμενους» της τέχνης, ποιητές της συμφοράς.
«Ο πατριωτισμός είναι το ευγενέστερον των αισθημάτων, αλλά και το προχειρότερον εις εκμετάλλευσιν υπό των φωνασκών, των αγυρτών και των επιτηδείων παντός είδους. Εν τω καθ’ ημέραν βίω ο πατριωτισμός δύναται να χρησιμεύση ως πρόσχημα προς θεραπείαν και των ιδιοτελεστέρων συμφερόντων· εν τη φιλολογία υπό την αιγίδα του συχνότατα κρύπτεται η στειρότης του πνεύματος και πάσης φιλολογικής ιδιοφυΐας η έλλειψις. Ιδιαιτέρως παρ’ ημών αμέσως από της συστάσεως του ελληνικού βασιλείου εδημιουργήθη παραλλήλως προς τους κλεινούς “πετσωματάδες” των επαναστατικών κινημάτων σχολή “πετσωματάδων” της ποιήσεως υπό χείμαρρον μεγαλοκόμπου φιλοπατρίας καλυπτόντων την ισχνότητα των εννοιών και το χονδροειδές των αισθημάτων. Η φιλοπατρία όχι μόνον δεν προσθέτει τι, αλλά και ασχημίζει τους στίχους, οσάκις λείπει εξ αυτών η τέχνη και η ποίησις, όπως και τα λόγια, χωρίς τα έργα, καθιστώσιν αφορήτους τους τιτλοφορουμένους πατριώτας» (Άπαντα, Πρώτα Κριτικά)
Υ.Γ. Η λέξη «πετσωματάς» παρμένη από ένα ποίημα του Σουρή «Ο κ. Πετσωματάς» στο οποίο περιγράφεται ο βίος και η πολιτεία ενός «πατριώτη» κλέφτη, ο οποίος αντί να καταλήξει στην φυλακή, κατέληξε στα βουλευτικά έδρανα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου