Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων

Δεν ξέρω τι να γράψω για την καινούργια φωτιά. 
Τα λένε όλα τα δελτία τύπου (πάλι), οι φωτογραφίες όλων στα μέτωπα της φωτιάς ( το καινούργιο στοιχείο είναι πλάνα  «κοιτάξτε, μοιράζουμε νερό και φαγητό στους πυροσβέστες μη και διαμαρτυρηθούν αυτή την φορά»…) και οι «φωνές» των πολιτών που βλέπουν να κινδυνεύει το «σμαραγδένιο» νησί να γίνει «εβένινο», εν μέσω πληροφοριών για εμπρηστές που ποτέ δεν βρίσκονται παρ’ όλες τις 18 απόπειρες στην περιοχή και σύγχυσης, εάν τελικά φταίνε εμπρηστές ή η αδιαφορία(;), ανικανότητα(;) των τοπικών φορέων να προστατεύσουν τις φυσικές ομορφιές του τόπου τους, κρίνοντας (δικαίως) από την ομολογούμενη ανικανότητά τους, ακόμη και να κόψουν τα χορτάρια στις νησίδες των δρόμων της πόλης. 
Κρίνοντας από το γεγονός, ότι οι επαφές με το κράτος των Αθηνών των δημοσιοσχετιστών πολιτικοφορέων  περιορίζονται στα τηλεφωνήματα και τις «κατόπιν ενεργειών» τους αποστολής ενίσχυσης πυροσβεστικών μέσων και όχι στο εάν «κατόπιν ενεργειών τους» τα τελευταία μέτρα που αποφασίστηκαν στην Αθήνα ισχύουν ΚΑΙ εδώ, μετά και την καταστροφική φωτιά της Νότιας Ρόδου.  
Δεν ξέρω τι να γράψω, βλέποντας χθες για άλλη μια φορά τις φλόγες να απειλούν τον τελευταίο πνεύμονα του νησιού, το πανέμορφο δάσος του Προφήτη Ηλία. 
Δεν ξέρω τι να γράψω. «Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων. Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει -ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός» 

Δημοκρατική της Ρόδου   23/8/2013