Υποψηφιότητες προς αποφυγήν

1 : Καιροσκόποι

Η ευκολία με την οποία αλλάζει κόμμα κάποιος (στέλεχος, όχι απλός πολίτης), σαν να αλλάζει ρούχο ή κόμμωση, η ευκολία με τη οποία, διατηρώντας τον ίδιο καπηλικό και δημαγωγικό στόμφο, δίνει απλώς άλλο όνομα στο τάχα όραμά του, για να γίνει έτσι ο από τα γεννοφάσκια του Νεοδημοκράτης «ανεξάρτητος »,από «ανεξάρτητος» πάλι Νεοδημοκράτης, από παπανδρεϊκός, πιο Συριζαίος κι απ’ τον Τσίπρα, -πιθανότατα ώσπου να ξανάρθει στα πράματα το ΠΑΣΟΚ- και ουκ έστιν αριθμός κυβιστήσεων τα τελευταία χρόνια, επιβεβαιώνει ότι ο τυχοδιωκτισμός παραμένει κυρίαρχο δόγμα και σχεδόν αποκλειστική μέθοδος άσκησης της πολιτικής. Ο τυχοδιωκτισμός αυτός έχει ήδη διαβρώσει ικανό τμήμα του κοινωνικού συνόλου και θα το διαβρώνει ακόμα πιο βαθιά όσο η φθαρμένη και εν πολλοίς διεφθαρμένη κομματοκρατία (ή μήπως θα ταίριαζε καλύτερα το κομματοκρατορία;) θα συνεχίζει να φθείρει τη δημοκρατία και να διαφθείρει με το λαμπρό παράδειγμά της την κοινωνία. Ο καιροσκοπισμός σαν κατώτατο στάδιο του ιδεαλισμού, για να γυρίσουμε και τον Λένιν τα πάνω κάτω.

2: Μετανοούσες Μαγδαληνές

 Όχι να κάνουμε πάλι «μάγκες» όσους  έφεραν τα πράγματα ως εδώ. Όχι να επικυρωθούν ως σωτήρες όσοι έκαναν καριέρα με την πολιτική που οδήγησε την οικονομία στο σημείο να χρειάζεται σωτηρία. Να στερηθεί η κοινωνία, αλλά με άλλους στη δημόσια σκηνή. Είναι ενοχλητικό, ή ακόμη και αντιαισθητικό, να μοστράρουν σαν «αποφασισμένοι να μας βγάλουν από αδιέξοδα» όσοι μας έφεραν σ’ αυτά, πετώντας ένα «κάναμε την αυτοκριτική μας». Η κοινωνία θα έχει σύντομα την ευκαιρία να αναθέσει την -πραγματική- σωτήρια σε άλλους. Σε άλλα πρόσωπα, όχι απαραίτητα σε άλλα κόμματα. Σε νέους ανθρώπους ή πολιτικούς -πολιτικούς όχι τυχοδιώκτες της στιγμής. Σε αμέτοχους στα αμαρτήματα του παρελθόντος. Που θέλουν να ενισχύσουν την αυτοδιοίκηση, την Δημοκρατία  όχι να την εκμεταλλευτούν, ή ακόμη χειρότερα να τη βιάσουν. Γιατί το σημερινό πολιτικό σύστημα και με όλα τα στραβά του, μπορεί να ξαναγίνει αντιπροσωπευτικό και αξιόπιστο, αν απαλλαγεί από όσους το εξέθεσαν -είτε κόμματα είναι είτε πρόσωπα. Αρκεί να δώσουν αυτή την ευκαιρία, όσοι καταρτίζουν τις λίστες.

3: Κάτι σαν τον Γρούεζα

Βήματα αργά. Βλέμματα δήθεν σοβαρά. Σαν να βγήκαν να επιθεωρήσουν τις σκοπιές. Κάποιοι από αυτούς αυτοπροσδιορίζονται πολιτικοί. Σωστά. Χρόνια ενταγμένοι σε κομματικούς μηχανισμούς. Στην αρχή ως απλοί αφισοκολλητές. Μετά στη νεολαία. Στη συνέχεια ίσως ως μέλη νομαρχιακών επιτροπών. Είναι οι γνωστοί παρατρεχάμενοι, οι γύρω - γύρω όλοι των βουλευτικών γραφείων. Όλοι μας, θυμόμαστε τον Λάμπρο Κωνσταντάρα ως Μαυρογιαλούρο και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο ως Γρούεζα στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο». Μόνο που εκείνη ήταν κωμωδία ενώ τώρα βιώνουμε μια τραγωδία. Την τραγωδία των μηδενικών να γίνουν κάτι στην κοινωνία. Πολιτικοί άνδρες εν προκειμένω. Αχ, αυτό το μπλαζέ το ύφος πόση ανασφάλεια μπορεί να κρύβει; Η έπαρση, η μικρότητα τους, η μετριότητά τους ξεχυλίζουν, ενώ βλέπω ολοένα και περισσότερους  τοπικούς  πολιτικούς να τιθασεύουν την ανασφάλειά τους φωτογραφιζόμενοι παντού και πουθενά...

4: Oι «βλαχοδήμαρχοι» (του ΣΥΡΙΖΑ)
Να τις προσέξει -ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ- κάτι υποψηφιότητες που έχει κατά νου. Κάποια ονόματα που είδαν το φως της δημοσιότητας στον τοπικό τύπο,  είναι η επιτομή του ορισμού «βλαχοδήμαρχος» που κατά τα λοιπά είπε πως θα «σαρώσει».  Ο συνδυασμός δε «καιροσκόπου» και «βλαχοδήμαρχου» είναι εκρηκτικός… Κι επειδή ο Δήμος δεν είναι Σαββατιάτικη παρέα για σούμες και κοζερί κι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να λέγεται κάτι νέο, κάτι διαφορετικό, θα πρέπει και να το αποδείξει.


Συμπερασματικά

θα πω –και πείτε με ψηλομύτα, αν και ξέρω κι άλλους  που λένε το ίδιο- ότι η Ρόδος, έχει ανάγκη Δημάρχου, ικανότατου μάνατζερ αλλά και προσωπικότητας, αναλόγου του ειδικού βάρους του ονόματός της και της Ιστορίας της.  ‘ Οπου προσωπικότητα = Τα ιδιαίτερα ψυχικά και πνευματικά χαρακτηριστικά αλλά και οι τρόποι συμπεριφοράς ενός ατόμου. Θέλει ' Αρχοντα. Με την παλιά καλή έννοια του όρου. 


Δημοκρατική της Ρόδου