Υποσιτιζόμενοι σουσουδίζοντας

«Περιπτώσεις  υποσιτιζόμενων παιδιών έχουν εντοπισθεί σε πολλά σχολεία στην πόλη της Ρόδου και σε χωριά από τους συλλόγους των εκπαιδευτικών και των γονέων. Καθώς το ζήτημα είναι πολύ λεπτό, επικρατεί έντονος προβληματισμός για τις ενέργειες που πρέπει να ακολουθηθούν. «Έτσι, όπως πάμε, σε λίγο θα ξαναγυρίσουμε στα συσσίτια που δίνονταν στους μαθητές τη δεκαετία του ΄50», λένε πολλοί από τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων»

διαβάζουμε στον τοπικό τύπο.

Ελπίζω ότι δεν είναι οι ίδιοι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων, οι οποίοι διοργανώνουν αποκριάτικες γιορτές για τους μικρούς μαθητές, αρκεί να κρατούν στην τσέπη τους από 12 έως και σε μερικές περιπτώσεις 18 ευρώ, για να συμμετέχουν.

Που σημαίνει ότι μια οικογένεια που έχει δυο παιδιά στο σχολείο θα χρειαστεί 24 ή και 36 ευρώ, σε μια εποχή που πολλές εξ αυτών, καλούνται να ζήσουν με το επίδομα ανεργίας μέχρι να ξανανοίξει η σεζόν.

Από την στιγμή που πολλοί εργαζόμενοι με τις περικοπές του ενιαίου μισθολογίου καλούνται να ζήσουν με 365 ευρώ δεκαπενθήμερο και να ανταπεξέλθουν στα χαράτσια και στα καθημερινά έξοδα.

Υποπτεύομαι ότι Πρόεδρος και μέλη των συλλόγων αυτών, ζουν στην κοσμάρα τους .

Ακόμη όμως και εξ ιδίων να κρίνουν , να έχουν «λίπος» να κάψουν, δεν παύει να έχουν έλλειμμα κοινής λογικής.

Και κοινή λογική δεν είναι μόνο ότι ούτε ένας δεν σκέφθηκε την περιρρέουσα κατάσταση γύρω του, αλλά και το ότι τα παιδάκια αρέσκονται στα απλά και στα ωραία.

Σε έναν χυμό ή σε σπιτικά τυροπιτάκια της μαμάς, που με καμάρι θα έφερνε το καθένα από το σπίτι στη γιορτή.

Ότι το ζητούμενο του, δεν είναι εάν η αποκριάτικη γιορτή θα γίνει σε μια αίθουσα, στην αυλή του σχολείου του ή στον παιδότοπο.

Άλλα είναι τα ζητούμενα που πολλοί γονείς τα έχουν αντικαταστήσει με σακούλες του Jambo και γιορτές σε παιδότοπους… ( Μεγάλο θέμα αυτό και θα ξεφύγουμε)  

Το θέμα μας είναι πως είναι καιρός, να επαναπροσδιοριστεί ο ρόλος των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων.

Θεσμός απαξιωμένος που κατάντησε να είναι σαν κάτι τους συλλόγους πικραμένων «φεμινιστριών» που μαζεύονται για τσάι και συμπάθεια.

Γιορτές, συνάξεις, πανηγυράκια γκλαμουριάς για το φαίνεσθε, και με πολλούς να προσπαθούν να χτίσουν κοινωνικό και πολιτικό status μέσα απ’ αυτούς.

Καιρός να βρει τον πραγματικό του ρόλο ως μοχλός πίεσης για τα άπειρα προβλήματα της παιδείας και στους καιρούς που ζούμε, να σταθεί αρωγός στις οικογένειες που δυσκολεύονται, αντί να τις χαρατσώνει για να συμμετέχουν τα παιδιά τους σε γιορτές.

Καιρός ν’ αφήσουν τα πανηγύρια κάποιοι και να προσγειωθούν στην πραγματικότητα.

Και η πραγματικότητα είναι εκεί έξω εφιαλτική και όχι ο μικρόκοσμος μερικών, οι οποίοι μάλλον  κινδυνεύουν να υιοθετήσουν πρακτικές, της περίφημης πρωταγωνίστριας του Ψαθά σουσουδίζοντας.

Υ. Γ. Αλήθεια οι πανέξυπνοι των συλλόγων που σκέφτηκαν τα 12, 15 και 18 ευρώ, θα το παίξουν και φιλάνθρωποι από πάνω, πληρώνοντας την συμμετοχή παιδιών που αδυνατούν οι γονείς τους;

Και δεν θα σκεφτούν την ντροπή που θα νιώσουν αυτοί οι άνθρωποι; Ότι θα γίνουν ψυχολογικά ράκη, προσπαθώντας να βρουν δικαιολογία αποχής να πουν στα παιδιά τους, θέλοντας να διατηρήσουν ψήγματα αξιοπρέπειας και να μην πέσουν στην φιλανθρωπία τους;

Προσγειωθείτε κύριοι και κυρίως κυρίες!!!

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Το δίλημμα

Μια δημοκρατία ανθρωπιάς, που εκφράζει τον πολίτη, που νοιάζεται για τον άνεργο, που στηρίζει τον νέο στις σπουδές και στο ξεκίνημά του, που βοηθά τον παραγωγό, που φροντίζει για τους ηλικιωμένους, που ενδιαφέρεται για την οικογένεια, που διασφαλίζει την ποιότητα ζωής, που σέβεται το περιβάλλον, που λειτουργεί με βάση ένα αποτελεσματικό και αξιοπρεπές κράτος δικαίου ή μια ακόμη εξαθλίωση που θα απαιτείται κάθε φορά που θα απαιτούνται νέα μέτρα;
Γιατί όποιος πιστεύει ότι αυτό το πρόγραμμα θα πετύχει και δεν θα υπάρχουν κάθε φορά και πρόσθετα μέτρα  είναι βαθιά νυχτωμένος.
(Τυχαίος είναι ο όρος της σύμβασης που το λέει σαφέστατα; «η κυβέρνηση είναι δεσμευμένη  να λαμβάνει πρόσθετα μέτρα άμμεσα για όποιο μέτρο υποαποδώσει» )
Αυτό είναι  το πραγματικό δίλημμα , θα πρέπει να είναι, όλων όσων καλούνται να ψηφίσουν.Δημοκρατία της ανθρωπιάς ή ο αργός θάνατος των πολιτών αυτής της έρημης χώρας;
Αυτό είναι που θα καθορίσει πλέον τις εξελίξεις...

Κοιμάστε ;

Υπάρχουν μερικά εκατομμύρια συμπατριωτών μας που ουδόλως συγκινήθηκαν από τις νυχτερινές κωλοτούμπες, τις φορτισμένες δηλώσεις και τις πατριωτικές κο(τ)ρώνες. Δεν τους συγκινούν τα δραματικά διαγγέλματα των τελευταίων 24ωρων, περί δήθεν μαχών και λυσσαλέων αντιστάσεων στα μαρμαρένια αλώνια των διαπραγματεύσεων. Δεν τα πίστεψαν ούτε για ένα δευτερόλεπτο .Δεν συγκινήθηκαν διότι, απλώς, είχαν βυθιστεί στον ύπνο κουρασμένοι απ΄όλα αυτά που κάνει το μαξιλάρι να παίρνει το σχήμα της αγωνίας τους και το πρωί είναι ποτισμένο από αριθμούς και άγχη.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι πραγματικά: όταν πάνε σε όλες αυτές τις συσκέψεις, τις εγχώριες και τις διεθνείς, σε όλες αυτές τις συναντήσεις κατά τις οποίες κρίνεται το μέλλον του έθνους και όταν ακολούθως προβαίνουν σε αυτές τις δηλώσεις (όπως ο κ. Καρατζαφέρης, ο οποίος επιδεικνύει κάθε φορά τη διαφημιστική του κλίση σε κακόγουστα λογοπαίγνια, όπως όλα αυτά που παρακολουθήσαμε -όση ώρα αντέξαμε- στο κανάλι της Βουλής), τη νύχτα, όταν πέφτουν στα κρεβάτια τους να κοιμηθούν, όταν δεν υπάρχουν κάμερες και μικρόφωνα ή τηλεπαράθυρα κάπου κοντά, όταν για λίγες ώρες γίνονται άνθρωποι σαν όλους εμάς, όταν είναι μονάχοι τους με τις σκέψεις τους, είναι ευχαριστημένοι; Είναι ικανοποιημένοι; Αγωνιούν; Καταθλίβονται; Και όταν καταθλίβονται, αυτό συμβαίνει γιατί παίζεται η πολιτική τους τύχη ή επειδή κινδυνεύει η χώρα;
Αλήθεια κοιμάστε τα βράδια κύριοι βουλευτές; Και εάν ναι, θα εξακολουθήσετε να κοιμάστε ήσυχα και μετά την Κυριακή;
Η Δημοκρατική της Ρόδου

Λαχτάρησα...

Λαχτάρησα ένα θαλασσινό μπάνιο , στην καρδιά του χειμώνα.
Και σαν κουραστώ να κολυμπώ , να βγω να περπατήσω στην αμμουδιά στην παγωμένη .
Να φορέσω την παλιά μου φθαρμένη απο τ´αλάτι άσπρη πουκαμίσα και να αφεθώ με με παίρνει ο αέρας.
Να περπατήσω δίπλα δίπλα στην θάλασσα χιλιόμετρα , τόσα και άλλα τόσα όσα τα χιλιόμετρα που πέρασα ,για να την συναντήσω.
Λαχτάρησα ένα μπάνιο στη θάλασσα.
Η θάλασσα ξέρει απο απωθημένα . Τα βρέχει , τα μαλακώνει τα παράπονα , τους δίνει σχήμα μικρό και γλυστερό , στην τσέπη σου να γλυστρίσουν και να ξεχαστούν.

Αυτοί που κλέβουν το ψωμί απ' το τραπέζι

Παρακολουθούσα χθες ένα ρεπορταζ σε σχολεία στα οποία δίνονται πια τα... «μικρογεύματα» κατά την κυρία Διαμαντοπούλου και εφαρμόζεται το πρόγραμμα «Zones d'éducation prioritaires» κατά την κυρία Χριστοφιλοπούλου, κοινώς και σε απλά ελληνικά συσσίτια εναντίον της ασιτίας παιδιών.  

Aσφαλώς, καλά κάνει το υπουργείο Παιδείας και χορηγεί «μικρογεύματα» σε σχολεία όπου σημειώνονται κρούσματα υποσιτισμού.

Αυτό όμως δεν μπορεί να κρύψει μια δραματική διαπίστωση: επιστρέφουμε στην εποχή της πείνας! Περί αυτού πρόκειται. Η Ελλάδα γίνεται σταδιακά χώρα πεινασμένων.

Ο παιδικός υποσιτισμός εκτός από τρανταχτός δείκτης του εθνικού μας επιπέδου διαβίωσης δεν αντέχεται. Είναι πολύ πιο βασανιστικός και από το κύμα των αστέγων και από την εκτινασσόμενη στα ύψη ανεργία, και από τις στατιστικές για τα όρια της φτώχειας.

Και το χειρότερο. Δεν είναι αποτέλεσμα πολέμου όπως παλιότερα. Δεν είναι ούτε παράπλευρη απώλεια, ούτε φυσικό φαινόμενο όπως όχι πια εμμέσως αλλά άμεσα προσπαθούν να μας πουν κάποιοι.

Είναι αποτέλεσμα επιλογών που έκαναν οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια. Παράπλευρη απώλεια της πολιτικής που έφερε τη χρεοκοπία.

Είναι αποτέλεσμα ενεργειών ή παραλείψεων με ονοματεπώνυμο.

Για κάθε παιδί που είναι νηστικό, από πίσω υπάρχει κάποιος υπεύθυνος γι’ αυτό.

Βλέποντας όλα αυτά τα ρεπορτάζ πείνας που κατακλύζουν πια τα ΜΜΕ, τόσο πιο προκλητικό γίνεται το τάχα ενδιαφέρον των πολιτικών και από τα δύο κόμματα που οδήγησαν εδώ. Το ίδιο άλλωστε κάνουν για όλα τα προβλήματα που προκάλεσε η ανακυκλούμενη παρουσία τους στη διακυβέρνηση της χώρας

Εκείνοι που ευθύνονται διαχρονικά για τους πεινασμένους θεωρούν ότι αποενοχοποιούνται αν… αυξηθούν τα συσσίτια!  "Aυτοί που κέβουν το ψωμί απ' το τραπέζι..."

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Επικίνδυνον και αποκρουστέον

-Θέλετε ή δεν θέλετε ψήφον; ηρώτησα μιαν.
Άνοιξε τετραπλασίως μεγαλύτερα τα μάτια της και με εκύταξε σαν να είχα πέση από την σελήνην.
-Καλέ, τι τρόπος είναι αυτός, μου είπε. Δεν ευρήκατε να μου πήτε τίποτε άλλο νοστιμώτερον;
Είχα την ψυχικήν δύναμιν να προχωρήσω:
-Πήτε μου σοβαρώς, κυρία μου, δεν σαν ενδιαφέρει το φεμινιστικόν ζήτημα;
-Α! Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο. Άσχημην με βρίσκετε για να μου μιλήτε περί ψήφον;
(Διάλογος που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εμπρός» την Πέμπτη 2 Ιουνίου 1922)

Κάπως έτσι ξεκίνησε ο αγώνας των γυναικών για το δικαίωμα της ψήφου. Μία μία οι γυναίκες πείστηκαν ότι δεν χρειάζεται να είναι «άσχημες» για να ψηφίζουν, ότι δεν χρειάζεται να είναι «του δρόμου», ότι δεν αποτελεί προσβολή η διεκδίκηση αλλά δικαίωμα.
82 ακριβώς χρόνια, το προεδρικό διάταγμα της 5ης Φεβρουαρίου 1930  παρείχε τη δυνατότητα του εκλέγειν στις Ελληνίδες, παρ' όλες τις περί αντιθέτου απόψεις, όπως :


«…Ορισμένα τινά Ελληνικά θήλεα ζητούν να δοθή ψήφος εις τας γυναίκας. Σχετικώς με το ίδιον τούτο θέμα διαπρεπέστατος επιστήμων είχεν άλλοτε αναπτύξει από του βήματος της Βουλής το επιστημονικώς πασίγνωστον, άλλως τε, γεγονός ότι παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπον και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ωρισμένας ημέρας εκάστου μηνός…
Νεώτεραι και ακριβέστεραι έρευναι καταδείκνυσιν ότι ου μόνον ωρισμένας ημέρας, αλλά δι’ όλου του μηνός τελούσιν άπαντα τα θήλεα εις πνευματικήν και συναισθηματικήν ανισορροπίαν, τινά δε μετρίαν, τα πλείστα δε σφοδροτάτην και ακατάσχετον, άτε και παντοιοτρόπως εκδηλουμένων και κλιμακουμένων συν τω χρόνω…
Επειδή εν τούτοις αι ημέραι αύται, δεν συμπίπτουν ως προς όλα τα θήλεα, είναι αδύνατον να ευρεθή ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των θηλέων, ώστε την ευτυχή εκείνην ημέραν να ορίζονται αι εκάστοτε εκλογαί.
 Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον.»

(Εφημερίδα «Νέα Ημέρα», 20 Μαρτίου 1928.)

' Εχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου

H δικαιολογία του Γενικού Γραμματέα Δημόσιας Υγείας, για την εγκύκλιο η οποία δίνει το Ο.Κ. μόνο σε δήμους, εκκλησίες και ΜΚΟ να προσφέρουν φαγητό , είναι, ότι πρόκειται για την προστασία της δημόσιας υγείας.
Την οποία προηγουμένως ισοπεδώνεις με τις πολιτικές σου, αλλά έρχεσαι να την προστατεύσεις στα συσσίτια.
Οξύμωρο;  Ναι ίσως είναι οξύμωρο.
Ενδεχομένως πάλι, όσο μεγαλώνει ο αριθμός των αστέγων, των απόρων και των κάθε λογής νεόπτωχων που καταφεύγουν στα συσσίτια, να υπάρχει μια ανάγκη ελέγχου για να μην υπάρξουν μαζικά φαινόμενα και τρέχα γύρευε μετά.
Από την άλλη, όπου τα πάντα μετριούνται πια σε ευρώ και θεωρείς ως  παράπλευρη απώλεια την φτώχεια και όχι προϊόν πολιτικών, τότε σκέφτεσαι, ότι το θέμα έχει και εμπορική διάσταση, γιατί να μην ξεχνάμε: για κάποιους η κρίση είναι ευκαιρία.
Και δεδομένου ότι στα συσσίτια εμπλέκονται catering, ή  καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος δεν μπορεί κάποιοι να χαλάνε την πιάτσα με δωρεάν διανομή φαγητού.Κάποιοι δεν μπορεί να εμπλέκονται με την επίσημη φιλανθρωπία. 
Τρελή σκέψη θα μου πείτε. Για εσάς που ποτέ δεν πιστεύατε ότι θα ζούσατε για να δείτε συσσίτια. Για κάποιους άλλους που δηλώνουν υπερήφανοι για την πολιτική τους ,για τους χειροκροτητές αυτών των πολιτικών, για όσους θεωρούν ότι η φτώχεια δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικών αλλά φυσικό φαινόμενο, γιατί να είναι τρελό;

Εκτός απ’ αυτό όμως, κανένα σύστημα εξουσίας δεν θα ήταν χαρούμενο, βλέποντας να δημιουργούνται από άκρη σ’ άκρη της χώρας, ισχυρά δίκτυα αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών, δομές απέναντι στη λογική της ιδιώτευσης και της παθητικότητας.
Τα δίκτυα αλληλεγγύης είναι μέρος της απάντησης στην κρίση, είναι ενάντια στην πολιτική που ασκείται, είναι κινηματικές δομές, που θέλουν έναν κόσμο πιο δίκαιο και προσπαθούν να τον εφαρμόσουν στην πράξη.
Πρέπει με κάποιο τρόπο να βάλουν φρένο σ’ αυτό.
Δε είναι τυχαία, η… «διαφήμιση» που προωθείται για την κρατική φιλανθρωπία.
Την χρησιμοποιούν,  για να απαλύνουν τις ευθύνες τους και να εξασφαλίζουν κατά κάποιο τρόπο μια κοινωνική ειρήνη. Προσπαθούν να την πάρουν εργολαβία. Κοντρόλ και στην πείνα...

"Έχω τον έλεγχο
των πιο κρυφών κυττάρων σου,
του οργασμού, της πείνας σου,
της μάρκας των τσιγάρων σου."

Μικρόκοσμος

Διαβάζω στο δελτίο τύπου του Διοικητή του Νοσοκομείου : «Σήμερα όλοι πρέπει να κατανοήσουν τη γενικότερη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα ολόκληρη και όχι μόνο ο μικρόκοσμος στον οποίο κινούνται».
Η χρησιμοποίηση του β πληθυντικού, παραπέμπει, στο ότι απευθύνεται σε κάποιους που δεν έχουν κατανοήσει πως έχουν τα πράγματα. Σε κάποιους που ζουν και κινούνται στον μικρόκοσμό τους.
Δεν ξέρω ποιους εννοεί ο κ. Παπανικόλας , γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι εάν εννοεί -όπως ερμηνεύουν πολλοί- τους εργαζομένους στο Νοσοκομείο, πως χρειάζεται δελτίο τύπου ως απάντηση στο δικό τους δελτίο τύπου.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι με ανταλλαγή επιστολών μέσω του τύπου, μπορεί να λυθούν προβλήματα.
Δεν μπορώ πολύ περισσότερο να πιστέψω, ότι δοθείσης ευκαιρίας,  απευθύνεται εμμέσως πλην σαφώς στο σύνολο των πολιτών.
Οι οποίοι, με επώδυνους έως και απεχθείς τρόπους «κατανοούν»...
Δεν μπορώ να πιστέψω, ότι μπορεί να εννοεί μικρόκοσμο τους πολίτες της Ρόδου, -μέρος των οποίων είναι και οι εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο- που δεν κατανοούν ότι υπάρχουν και χειρότερα. Όπως για παράδειγμα, ότι στις αρχές της παγωμένης εβδομάδος το Νοσοκομείο Καρπενησίου με βαθμούς κάτω του μηδενός ξέμεινε από πετρέλαιο και κοκκάλωσαν από το κρύο οι ασθενείς.
΄Η όπως σε νοσοκομείο της Βόρειας Ελλάδας παραιτήθηκε διευθυντής κλινικής γιατί έπρεπε να επιλέξει -ελλείψει προσωπικού και χειρουργείων- ποιος ασθενής θα σωθεί. Αυτός που ήταν ήδη στο χειρουργείο ή ο τραυματίας που ήρθε από τροχαίο;
Θέλω να πιστεύω ότι ο κ. Παπανικόλας, απευθύνεται σε κάποιους άλλους, εκτός συνόρων το νησιού, που δεν έχουν κατανοήσει ότι το αγαθό της Υγείας και πολύ περισσότερο η ανθρώπινη ζωή, δεν χωρά κανενός είδους συζήτηση, μικρόκοσμους, περικοπές και κατανοήσεις άλλου είδους , πέραν αυτών που ορίζει το Σύνταγμα ,αλλά πολύ περισσότερο το ύψιστο δώρο της ζωής. ΄Οτι  με τον τρόπο αυτό, τους κάνει σαφές, ότι δεν σηκώνει και πολλά - πολλά.
Καλό θα ήταν να μας τους κατονομάσει, να ξέρουμε όλοι μας ποιοι δεν κατανοούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, ποιός παίζει παιχνίδια με την υγεία μας, να τους απομονώσουμε ως άκρως επικίνδυνους.
Να μας πείτε κ. Παπανικόλα, ποιοι ακόμη ζουν στον μικρόκοσμό τους και εν τω μεταξύ, θυμίστε στον υπουργό Υγείας -μια και μιλάμε για μικρόκοσμους- ο οποίος μας είπε προ ημερών «Δεν έχουμε ούτε ένα ευρώ παραπάνω από το ποσό που αποφασίσαμε για περίθαλψη. Αυτό θα μπει και στην συμφωνία με την τρόικα», ότι η ζωή μας είναι ανεκτίμητη.
Δεν βρέθηκε ακόμη κανείς να την αποτιμήσει σε ευρώ.
Επίσης θυμίστε του, το  Άρθρο 2 του Συντάγματος παρ.1. «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας», την οποία πρωταρχική υποχρέωση, έχετε αναλάβει ως θεσμικός εκπρόσωπός της, πέρα και πάνω από τρόικες και κάθε είδους μικρόκοσμους.

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Η υπανάπτυκτη χώρα και η γνωστή καλύβα του Χότζα

Και ενώ ο κ. Παπαδήμος μας είπε ότι κατά την  διάρκεια της διαπραγμάτευσης δεν μιλά, δεν ανοίγει τα χαρτιά του,  ο κ. Τόμσεν, δίνει λαλίστατη συνέντευξη στην «Καθημερινή».
Μπορούμε να μην ανησυχούμε για τον 13^ο και 14^ο μισθό λένε τα δημοσιεύματα.
Αντιθέτως  μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι μας τέλειωσε ο κατώτατος μισθός.
Γιατί αυτό ήταν και το ζητουμενό τους.
Και είναι σίγουρο, ότι όσοι έριξαν στο τραπέζι τον 13^ο και 14^ο μισθό, το έκαναν για να κάνουμε ένα ανακουφιστικό " ουφ"και για να βγαίνει ο κ. Οικονόμου να μας λέει, ότι: «καταρρίφθηκε ο μύθος ότι υποκύπτουμε στις απαιτήσεις της τρόικα. Πάρτε για παράδειγμα τον 13^ο και 14^ο μισθό και πολλά άλλα για τα οποία δώσαμε μάχες».
 Εξ αρχής λοιπόν το θέμα τους ήταν ο κατώτατος μισθός, τον οποίο ο κ. Τόμσεν πως τον χαρακτηρίζει στην συνέντευξή του; «Ο κατώτατος μισθός είναι δραματικά υψηλότερος σε σχέση με άλλες χώρες σαν την Ελλάδα και βρίσκεται πολύ κοντά στα επίπεδα των ανεπτυγμένων χωρών».
Και μια υπανάπτυκτη χώρα κατά τον κ. Τόμσεν, δεν μπορεί να έχει μισθούς ανεπτυγμένων χωρών.
Mε την γνωστή λοιπόν συνταγή  της καλύβας του Χότζα, μπήκαν τα πάντα πάνω στο τραπέζι και με κερασάκι το 13^ο και 14^ο μισθό, κάνουν αυτό που εξ αρχής ήταν ο στόχος τους και αδιαμαρτύρητα να δεχθούμε , την κατάργηση των 756 ευρώ ως κατώτατο μισθό και Κύριος είδε που θα κατρακυλήσει.
Τον οποίο Κύριο, πρέπει και να τον παρακαλούμε, να χαρίζει μέρες σε όσους έδωσαν "μάχες", γιατί όπως είπε και ο  πρώην πρωθυπουργός χθες, στην διαπλανητική ομιλία του " Τι θέλουμε; Να χάσουμε κάτι ή να τα χάσουμε όλα";  

O ' Αγιος Φεβρουάριος

"Φλεβάρης, μήνας καλός, παρόλο που ως νέος τον ταύτιζα με τα ασπόνδυλα βάσανα των γυμνασιακών μας εξετάσεων.
Ο Μάνος Ελευθερίου τον αποκαλεί «Άγιο Φεβρουάριο», με ενδιαφέρουσες βέβαια οδύνες, μελοποιημένο προ 35 ετών απ’ τον Μούτση, κι ο Λαός, τότε που διέθετε σοφία και μαράζι, από σωστό προζύμι, έλεγε «ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει».
Φυσικά ακόμη δεν είχε ροκανιστεί η δόξα του Αγίου Χαράλαμπου απ’ τον Άγιο Βαλεντίνο, ο χειμώνας δοξαζόταν περίτρανα μες στις τραπεζαρίες – κουζίνες μας, οι γάτες κοιμούνταν μακάρια μπροστά στις μασίνες, η ζωή ήταν αλλιώς και οι λιακάδες, σπάνιες μέσα στο Τριώδιο, έφερναν την αναγγελία της πονηριάς του «παλουκοκαύτη» Μάρτη".

 

(Γιάννης Ξανθούλης)