Ένα θέμα, που πριν ενάμιση περίπου χρόνο, η «δ» έφερε στην επικαιρότητα, με αφορμή την προσπάθεια κατασκευής παραθεριστικών κατοικιών των αξιωματικών του στρατού, στο Χαράκι , στον χώρο που παλιά υπήρχαν παιδικές κατασκηνώσεις , αργότερα, όμως, μετετράπησαν σε στρατόπεδο «πλωτών μέσων», της Εθνοφρουράς και το οποίο καταργήθηκε λόγω της οικονομικής κρίσης, όπως τουλάχιστον ειπώθηκε. Κάποια στιγμή και χωρίς να γνωρίζει κανείς από τις αρμόδιες υπηρεσίες τίποτε ( ΚΥΔ όσο και η ΚΕΔ) συνεργεία του Στρατού, άρχισαν να κατεδαφίζουν τις παλιές εγκαταστάσεις, οι οποίες είχαν στοιχίσει αρκετά χρήματα στους φορολογουμένους (μεταξύ αυτών και κατοικίες αξιωματικών, που παρανόμως είχαν ανεγερθεί) .
Οι κάτοικοι αντιδρούν και αναρωτιούνται, αν εξαιρείται του Μνημονίου, το υπουργείο Εθνικής Αμυνας για έργα μάλιστα, που δεν σχετίζονται με την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας.' Εκτοτε στέκεται εκεί, φάντασμα από μισογκεμισμένα κτήρια, καταστρέφοντας την ομορφιά του τοπίου και στερώντας από τους κατοίκους της περιοχής, ένα χώρο που θα μπορούσαν να τον χαρούν και εκμεταλλευθούν.
Κάτοικος ο κ. Δημήτρης Κούκουλας της περιοχής και ευαίσθητος σε θέματα εγκατάλειψης και απαξίωσης του τόπου, λέει για μια ακόμη "πληγή" που πονά :
«ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ του 60’ στη παραλία Χαράκι, για πάρα πολλά χρόνια αποτελούσαν θεσμό στο νησί της Ρόδου. Ήταν το καθιερωμένο ραντεβού του καλοκαιριού, παιδιών από τις μεγάλες τάξεις όλων των δημοτικών, η κατασκηνωτική περίοδος Ιουλίου – Αυγούστου στις μόνιμες εγκαταστάσεις που υπήρχαν στο Χαράκι. Ακριβώς επάνω στο κύμα με 500 μέτρα μήκος επί της παραλίας, ήταν ο χώρος που αυτές καταλάμβαναν.
Σε εποχές που σε ολόκληρο το νησί δεν έμεινε ούτε ένα στρέμμα ελεύθερο από τη τουριστική ανάπτυξη, ο χώρος αυτός που στέρησε τη δυνατότητα από την τοπική κοινωνία των γειτονικών χωριών Μαλώνας και Μασάρων να συμμετάσχουν με αξιώσεις και αυτά στη οικονομική ευμάρεια –καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία- αποτελούσε τότε μοναδική όαση ζωής και ονείρων παιδιών, που σήμερα μπορεί να έχουν γίνει πλέον και παππούδες.
Κι ύστερα ήρθαν οι βάρβαροι στον τόπο αυτό…
Πριν πολλά χρόνια οι εγκαταστάσεις αυτές έπαψαν με «άνωθεν» απόφαση κάποιας ηγεσίας της τότε εποχής, να φιλοξενούν μαθητές και πέρασαν στον Ελληνικό Στρατό. Για να αποκτήσουν πλέον, τη χρήση που περιγράφεται μέχρι και σήμερα στην πινακίδα που συνεχίζει να υπάρχει στην είσοδο τους. « Κ.Ε.Π.Μ Χαρακιού. Κέντρο Εκπαιδεύσεως Πλωτών Μέσων Μηχανικού».
Για να καταντήσει σήμερα κρανίου τόπος… Νεκρή Γη.
Μόνο γκρεμισμένα κτίρια και ερείπια από την αχρησία και την εγκατάλειψη έχουν μείνει εκεί που για πολλά χρόνια χιλιάδες παιδιά της Ρόδου, στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 60’ που οι γονείς τους έφευγαν μετανάστες, έκτιζαν κάθε καλοκαίρι τα παιδικά τους όνειρα. Εκεί που απόκτησαν μοναδικές εμπειρίες ζωής στη φύση, με διαμονή σε ανοιχτούς θαλάμους, με παιγνίδια στην άμμο και τη θάλασσα, αλλά και με τους πολύ πρώιμους για την τότε εποχή παιδικούς τους έρωτες.
Σήμερα…
Όλοι εσείς που μαθητές τότε περάσατε από αυτές, πρέπει να κάνετε μια βόλτα μέχρι εκεί. Για να δείτε πως όλοι οι συναρμόδιοι και συνυπεύθυνοι -Στρατός, Περιφέρεια και Δήμαρχοι της περιοχής- κατάντησαν τον τόπο αυτό. Και για να κατανοήσετε καλύτερα τους λόγους που τελικά μπόρεσαν και χρεοκόπησαν αυτόν τον ευλογημένο τόπο. ΑΙΔΩΣ !!!
Η Δημοκρατική της Ρόδου 3/6/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου