Κάτι από θρίλερ

«Δεν είναι ζήτημα νομίσματος, ούτε οικονομικής πολιτικής. Αλλά θέμα ελεύθερης κοινωνίας και δημοκρατίας. Αν απομακρύνεται η Ευρώπη, να την αρπάζουμε με το ένα χέρι. Κι αν μας το κόψουν, με το άλλο. Κι όταν το κόψουν κι αυτό, να την αρπάζουμε με τα δόντια - έως ότου μας πάρουν και το κεφάλι», γράφει στον λογαριασμό του στο facebook ο κ. Αρ. Ηρακλείδης.

Ομολογώ,  άκρως ανατριχιαστική η περιγραφή, με την οποία ο αγαπητός κ. Ηρακλείδης προσπαθεί να πείσει για το απαραίτητο της παραμονής μας στην Ευρώπη, με όποιο τίμημα. Το οποίο τίμημα που θυμίζει κάτι από θρίλερ, μεταφράζεται  σε  οικονομικά εξαθλιωμένους πολίτες, άνεργους, απολυμένους, μικροεπιχειρηματίες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους και δε δικαιούνται ούτε καν επίδομα ανεργίας, εργαζόμενους δίχως ασφάλιση, χωρίς εργατικά δικαιώματα, εργαζόμενους δίχως αύριο, νέους άνθρωποι να μεταναστεύουν, γέροντες να ζουν τις τελευταίες μέρες της ζωής τους ευτελισμένοι, παιδιά να υποσιτίζονται, αυτοκτονίες…
Αυτή δεν είναι ελεύθερη κοινωνία. Είναι αποδεκατισμένη κοινωνία. Στις δημοκρατίες οι πολίτες δεν κυκλοφορούν ακέφαλα σώματα. Το κεφάλι όχι μόνο στέκει στους ώμους τους, αλλά στέκει ψηλά και περήφανα για να περπατούν με αξιοπρέπεια.
Η αξιοπρεπής ζωή είναι δικαίωμα και δεν χαρίζεται από κανέναν! Και τέλος πάντων, εάν όλα αυτά που ζούμε ( ζούμε!!! κι όχι απλά περιγράφονται) δεν είναι θυσίες, τότε έχουμε χάσει κάθε λογική. Και η ερώτηση είναι, το τέλος του θρίλερ. Τι ακριβώς θα χρησιμεύσει στη Ευρώπη μια χώρα με ανάπηρους πολίτες και αποκεφαλισμένους; Γιατί η δημοκρατία, έχει και κανόνες που δεν έχουν καμία σχέση με τον πάλαι ποτέ «κεφαλικό φόρο» για να κρατάμε το κεφάλι στους ώμους μας, μόνο και μόνο για να λεγόμαστε ευρωπαίοι…

Θα μου επιτρέψετε αγαπητέ κ. Ηρακλείδη, να καταλήξω με την απάντηση του Μάνου Χατζιδάκι, όταν τον ρώτησε κάποτε η γερμανική τηλεόραση αν αισθάνεται Έλληνας ή περισσότερο Ευρωπαίος. Εκείνος, χωρίς να πολυσκεφθεί απαντά, «Έλληνας αν αυτό σημαίνει Ευρωπαίος». Και πριν προλάβει ο δημοσιογράφος να ζητήσει διευκρίνιση, συμπληρώνει ότι, «υπό την προϋπόθεση πως θα νιώσω και Ευρωπαίος εφόσον, αυτό συμπεριλαμβάνει και την ελληνικότητά μου.» Και κατέληξε : «Ελπίζω, για τους επερχόμενους, να μας κυβερνήσει μια δημογεροντία του πνεύματος και όχι η αγία και αποστολική οικογένεια του πρίγκηπος Φρανκεστάιν»

Η Δημοκρατική της Ρόδου