Πολιτική πυγμής

Αυτός είναι ο τίτλος σε πολλές εφημερίδες για να χαρακτηρίσουν την πολιτική του πρωθυπουργού απέναντι στους απεργούς του Μετρό.

Η πολιτική πυγμής μια χαρά εφαρμόζεται, όταν έχεις δύο αντιπάλους.’ Αντε και τρεις. Μπορείς να τους συντρίψεις.’ Όταν έχεις όμως ένα βουνό απέναντι τα πράγματα δυσκολεύουν.

Και το βουνό όλο και μεγαλώνει. Βλέπουμε να αυξάνει ο αριθμός των πολιτών που δεν μπορούν να επιβιώσουν που όλο και περισότεροι πέφτουν κάτω από τα όρια της φτώχειας , δημιουργώντας μια εύκλεκτη ύλη.

Και ναι μεν δεν έχουμε εκδηλώσεις ανάφλεξης όμως η έφλευκτη ύλη είναι εδώ. Ο απλός άνθρωπος που έχει μια οικογένεια και είναι άνεργος, ο συνταξιούχος που δούλευε (και πλήρωνε) μια ζωή και δεν έχει φάρμακα, ο νέος που σπούδασε και δεν έχει κανένα μέλλον στην Ελλάδα, όλοι αυτοί, όλοι εμείς, που δεν γνωρίζουμε πως να αντιμετωπίσουμε αυτή τη μέγγενη.

Γι’ αυτό, ακόμη κι αν κερδίσει τις επόμενες μάχες η κυβέρνηση, φοβάμαι ότι είναι μια αδιέξοδη στρατηγική. Ο πόλεμος είναι αυτός που έχει σημασία. Κι ο πόλεμος δεν αφορά την κυβέρνηση. Αφορά  τους πολίτες.

Πιστεύω ότι βαδίζουμε σε επικίνδυνο μονοπάτι πια. Το ζητούμενο είναι πότε έστω και από τυχαίο γεγονός θα γίνει αυτή η ανάφλεξη.

 Όταν τα πράγματα φθάσουν στο απροχώρητο (και δεν απέχουν πολύ από αυτό) θα αναλάβει το ένστικτο της επιβίωσης.  «Το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να αντέξει πάρα πολλή πραγματικότητα» (T. S. Eliot, Burnt Norton ).

Η κατάφωρη αδικία που νιώθουμε να συσσωρεύεται, ειδικά τα τελευταία τρία χρόνια, δεν ήταν αρκετή ως τώρα για να ξεχειλίσει αυτό το ποτάμι. Νομίζω ότι γεμίζει επικίνδυνα και προσπαθώ να φανταστώ πως θα εκφρασθούν οι πολιτικές πυγμής μπροστά στην ορμή που έχουν τα ποτάμια. Τι φράγματα θα είναι ικανά να το σταματήσουν;

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Υπάρχουν...

«Υπάρχουν ποιητές ή συγγραφείς που περνάς μαζί τους ολόκληρη τη ζωή σου.

Υπάρχουν άλλοι που περνάς μαζί τους ορισμένες περιόδους μονάχα ή φάσεις και αποφασιστικά διαστήματα της ζωής σου.

Και υπάρχουν τέλος οι περισσότεροι που διαβατικά συναπανταίνεις μια μονάχα ή περισσότερες φορές στη ζωή σου ―Minores― και κάποτε θυμάσαι ένα πρόσωπο που το συνήθισες ή μια φωτογραφημένη κάπου αναπαράσταση και το μισοχαμένο, μέσα σε λιγοστές γραμμές, αντίλαλο μιας φωνής.

Με τους τελευταίους σπουδάζουμε, χωρίς να μαθαίνουμε, τη λογοτεχνία και στο τέλος, όχι σπάνια, πονοκεφαλάμε αδιαφόρετα μπροστά στο φανταστικό και πάντα, αν μπορούσαμε να πούμε, αναπεπταμένο αριθμό τους.

Με τους δεύτερους προσπερνάμε τους κάβους ή τις κρίσιμες και αποφασιστικές καμπές (τυχαίνει καμιά φορά οι συγγραφείς αυτοί να είναι πολύ μεγάλοι). Όμως με τους πρώτους ζούμε παντοτινά τη ζωή μας και πεθαίνουμε μάλιστα ―αν πρωτύτερα τη ζήσουμε― (απο)μαθαίνοντας στη στη δούλεψή τους αργά την τρομερή συγκατάβαση του θανάτου.» (Ζήσιμος Λορεντζάτος )









δούλεψή τους αργά την τρομερή συγκατάβαση του θανάτου.» (Ζήσιμος Λορεντζάτος (

Μονομαχία με τον ήλιο

Φωτιά έχουν πάρει οι προετοιμασίες στα χωράφια. Φυτεύουν.

Φωτοβολταϊκά.

Μια βόλτα μόνο στη Νότια Ρόδο κατά μήκος του κεντρικού δρόμου, αλλά και στα ενδότερα, αρκεί,  για να βρεθείτε σε ένα καινούργιο τοπίο.

Να μην γίνουν θα πείτε;

Να γίνουν. Αλλά που;

Παντού, ατάκτως ερριμένα, αλλοιώνοντας εντελώς την φυσιογνωμία του τοπίου;

Και εκτός από αυτό που πολλοί θα πουν ρομαντικό και άνευ σημασίας,  σε μια περίοδο όπου το θέμα των αγροτικών καλλιεργειών, των παραγόμενων διατροφικών προϊόντων, έρχεται επιτακτικά στο προσκήνιο, δόθηκε κίνητρο για να «φυτέψουν» οι αγρότες φωτοβολταϊκά, για να «σπείρουν» πάνελ και μάλιστα και σε πολύ καλά-παραγωγικά χωράφια;

« Το 0,5% της καλλιεργήσιμης γης θα αξιοποιηθεί για την ηλιακή ενέργεια», λέει το υπουργείο. Μην ανησυχούμε.

Βέβαια, δεν πιστεύω ότι και αυτό το 0,5%  είναι αμελητέο, ειδικά σε εποχές κρίσης.

Από την άλλη, οι αναφερόμενες εκτάσεις αφορούν μόνο συγκεκριμένα προγράμματα για μικρά πάρκα αγροτών και όχι μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις φωτοβολταϊκών από εταιρείες ή ιδιώτες, που μπορεί να καταλάβουν πολλαπλάσιες εκτάσεις.

(Κι ενώ «πυρπολείς» τα χωράφια, δίνοντάς τους χαρακτηριστικά μιας μονομαχίας με τον ήλιο, ταυτόχρονα προπαγανδίζεις την « επιστροφή στις ρίζες» και προτρέπεις νέους ανθρώπους να ασχοληθούν με την  γη. ) Κλείνει η παρένθεση.  

Και όταν αυτό καταλήξει ( που θα καταλήξει) σε μια καινούργια "φούσκα", θα μείνουν τα σκουριασμένα σίδερα να μας θυμίζουν άλλη μια νεοελληνική πατέντα χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σχέδιο.

Αυτό που θα πρέπει να έχει μια οργανωμένη πολιτεία, προκειμένου να αντιμετωπίσει και με τις πηγές ανανεώσιμης ενέργειας το ενεργειακό.

Σχέδιο που θα λάβει υπ’ όψιν της τις ανάγκες ενός τόπου σε ανανεώσιμη ενέργεια, αλλά και το ήδη υποβαθμισμένο περιβάλλον.  

Αντ’ αυτού, προκειμένου να εξωραϊστεί η εικόνα των απορροφήσεων του ΕΣΠΑ, ο κ. Μηταράκης έβαζε υπογραφές με ρυθμούς πολυβόλου, τις δύο τελευταίες εβδομάδες του Δεκεμβρίου. ΄Οταν κάποιος αρχίσει να διαβάζει περισσότερα για τις επενδύσεις που επιδοτήθηκαν από τον επενδυτικό νόμο και θα πληρωθούν με την υπογραφή του κ. Μηταράκη, θα δει ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι για φωτοβολταϊκά πάρκα.

Επιπλέον, θα απογοητευθεί, γιατί ενώ σε όλους τους τόνους ο πρωθυπουργός μιλά για καινούργιες θέσεις εργασίας με την διαχείριση αυτών των κονδυλίων,  η κατασκευή φωτοβολταϊκών πάρκων  δεν δημιουργεί καμία θέση εργασίας. Για παράδειγμα, ο κ. Μηταράκης υπογράφει επενδυτικό σχέδιο 10.000.000 ευρώ για αιολικό πάρκο, με το οποίο δημιουργείται μία (1) θέση εργασίας ή επένδυση 5.000.000 για φωτοβολταϊκό, στην οποία αναφέρεται το εξής: «Νέες Θέσεις Εργασίας: 0».

Η Δημοκρατική της Ρόδου

«Νέες Θέσεις Εργασίας: 0».)

Προς αποκατάσταση...

΄Οποιος αποκαλεί «Μαυρογιαλούρο» κάποιον, τον κολακεύει (με την καλή έννοια) κ. Γάκη.
Όποιος λέει ότι «δεν είναι Μαυρογιαλούρος», λέει κάτι αρνητικό για τον εαυτό του κ. Κρεμαστινέ. Ο Μαυρογιαλούρος, τον οποίο ενσάρκωσε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο», ήταν η καλή εκδοχή πολιτικού.
Όταν  ως υπουργός διαπίστωσε ότι τον κορόιδευαν κάτω από την μύτη του, έδιωξε με τις κλωτσιές τους κομπιναδόρους συνεργάτες του και υπέβαλε την  παραίτησή του.
Μην τον βγάλουμε και παράδειγμα προς αποφυγήν.

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Ανεμοπαρμένη

Θυμήθηκα τους ανεμόμυλους που θέλησα προχθές να δω, ορμώμενη από τις ταμπέλες που υπάρχουν στον δρόμο μετά το Βάτι.

Δεν ξέρω εάν είναι ακίνητα κάποιας δημόσιας αρχής ή ιδιωτικές ιδιοκτησίες. Εκείνο που ξέρω, είναι πως σκέφτηκα: για το λένε οι ταμπέλες , αξίζει τον κόπο. Και πήγα. Και καλώς το έπραξα, γιατί φοβάμαι ότι αν το καθυστερούσα κανένα χρόνο ακόμη, δεν θα τους έβρισκα εκεί. Θα έμεναν οι ταμπέλες μόνον να δείχνουν πως κάποτε εδώ ήταν κάποιοι μύλοι.

Η απορία μου ήταν: μα γιατί έχουν βάλει και ταμπέλες να δείχνουν σε  ντόπιους και επισκέπτες την απόλυτη εγκατάλειψη; Τουλάχιστον, κάποιοι άλλοι που έχουν μείνει ερείπια, δεν έχουν ταμπέλες που να μας οδηγούν να τους… απολαύσουμε.  

Πόσο θα στοίχιζε να προσέξουν λίγο την στέγη για να μπορέσουν να διατηρηθούν και να είναι χάρμα οφθαλμών του επισκέπτη και χαρακτηριστικό γνώρισμα πολιτιστικής αναδρομής της περιοχής ;  Η απάντηση που πήρα από τους φίλους ήταν: «Μην το πεις αυτό παραέξω. Θα σε πουν ανεμοπαρμένη, σε τέτοιους καιρούς που ο κόσμος χάνεται, να ασχολείσαι με τους γκρεμοτσακισμένους μύλους και μάλιστα, όταν κτίσματα σπουδαιότερα καταρρέουν».

Παρ’όλη την συμβουλή επιμένω, όπως επιμένουν και οι ταμπέλες… ΄Οτι καταρρέει είναι σπουδαίο, παίρνοντας μαζί του -από το πιο μεγάλο μέχρι το πιο μικρό-, την ταυτότητα και την πολιτιστική μας συνείδηση.  

Τουλάχιστον, να προλάβουν να τους δουν όσοι δεν τους έχουν δει, πριν γίνουν σωρός ερείπια.

Ο ένας είναι ο "Ανεμόμυλος Λαχανιάτη"

τον προλαβαίνετε δεν τον προλαβαίνετε

O άλλος ο «ανεμόμυλος Παπαγιώργη»

με σωρό τα ξύλα στην βάση του από την στέγη που στην επόμενη βροχή θα καταρρεύσει. Οι τελευταίοι αρμόδιοι που ανέβηκαν μέχρι εκεί, ήταν ο Παπαγιώργης και αυτός που φύτεψε την ταμπέλα…

Χειροκροτώντας «μεμονωμένα περιστατικά»

Η είδηση, δεν ήταν οι αστυνομικοί (εκ των οποίων δύο διευθυντές δίωξης ναρκωτικών)  που περνούσαν την πόρτα της ανακρίτριας, για την υπόθεση ναρκωτικών στην οποία εμπλέκονται, αλλά ότι την πέρασαν, χειροκροτούμενοι από συναδέλφους τους αστυνομικούς , ενώ αποδοκίμαζαν ειρωνευόμενοι και στολίζοντας με διάφορα κοσμητικά τους συναδέλφους τους που συνόδευαν τους κατηγορουμένους.

Βέβαια, αυτοί που πρέπει να ασχοληθούν με χειροκροτούντες, με  διευθυντές τμημάτων δίωξης ναρκωτικών που πουλούσαν ναρκωτικά, έκλεβαν ναρκωτικά, ελευθέρωναν εμπόρους ναρκωτικών, προστάτευαν τη μεταφορά των ναρκωτικών από τα σύνορα ως την Αθήνα και γενικώς μια Κολομβία στο χειρότερο, μιλούν για «μεμονωμένα περιστατικά». Άναυδοι, λέει, έχουν μείνει οι εισαγγελείς! Από τα σύννεφα έπεσαν όλοι! 

 Ποια «μεμονωμένα περιστατικά»; Θα μας τρελάνουν; Η εμπλοκή αστυνομικών σε συμμορίες που ασχολούνται με διακίνηση και εμπορία ναρκωτικών, δυστυχώς, δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων, μέσα στο 2010 καταγράφηκαν 63 καταγγελίες για εμπλοκή αντίστοιχου αριθμού αστυνομικών σε διακίνηση και εμπορία ναρκωτικών και μετά τις καταγγελίες για χρηματισμό αστυνομικών από καταστηματάρχες ήταν οι δεύτερες στη σειρά καταγγελιών για παραβατική συμπεριφορά αστυνομικών. Ποσοστό 9% κατείχαν επίσης οι ίδιες καταγγελίες το έτος 2009, οπότε εξετάστηκαν 45 υποθέσεις, και διπλάσιο ποσοστό είχαν οι καταγγελίες για χρηματισμό από καταστηματάρχες.

Χρόνια το θυμάμαι να κυκλοφορεί στους τοίχους  το σύνθημα « Οι μπάτσοι πουλάνε ηρωίνη ». Υπερβολές αναρχικών; ΄Οχι , εκ των αποτελεσμάτων.΄Ολοι; Όχι, αλλά φτάνει έστω και μερικοί. Πόσο μάλλον εάν είναι και υψηλόβαθμοι της δίωξης ναρκωτικών. Πόσο μάλλον να υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που να τους χειροκροτούν.

No 5 : Δικαιωθήκαμε!

Στην αντεπίθεση πέρασε λένε ο κ. Βενιζέλος. Ναι, πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Τον εμπνευστή και δημιουργό του Νόμου Περί (μη) Ευθύνης Υπουργών, ο οποίος δηλώνει ότι «αισθάνεται δικαιωμένος» φτάνοντας στο πέμπτο κατά σειρά βήμα της επικοινωνιακής διαχείρισης του ΠΑΣΟΚ: 
1) Ποια λίστα;

 2) Δεν ξέρω, δεν είδα, χάθηκε

3) Νάτη! κάλλιο αργά...

4) Εγώ δεν φταίω, να ο κλέφτης! Τον διαγράψαμε...

5) Δικαιωθήκαμε!

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από τις δηλώσεις και πράξεις, μιας ηγετικής ομάδας που οδήγησε εκατομμύρια κόσμου στην εξαθλίωση, που κατέλυσε κάθε έννοια εργατικού δικαίου, γονάτισε εκατομμύρια μισθωτούς και συνταξιούχους. Την… δικαίωση που επικαλείται ο κ. Βενιζέλος, βεβαίως, την αντιλαμβάνεται –απ’ όλο τον ελληνικό λαό- μόνον ο ίδιος.

 Μόλις μπαίνει το θέμα και των δικών του ευθυνών, ο ίδιος και το κόμμα του λέει,  πως κάποιοι θέλουν να αποσταθεροποιήσουν την  χώρα. Χώρα = Βενιζέλος αν δεν καταλάβατε. Αντί να κάτσει στ’ αυγά του και να λουφάξει –το σοφότερο- αποφεύγοντας τις δηλώσεις, τα βάζει με τον ΣΥΡΙΖΑ με τον Διώτη, όλοι φταίνε, τον υπονομεύουν, τον συκοφαντούν και τέλος πάντων  γιατί το Hot Doc δημοσιοποίησε τη λίστα, χωρίς να τον… ρωτήσουν. Γιατί;
Δηλώσεις αναγούλας, με χρώμα Βυζαντίου, στις ίντριγκες του οποίου μια αδυναμία την έχει το ΠΑΣΟΚ.

Περικοπές της αξίας του ανθρώπου

Και τώρα ησυχάστε, γιατί ενημερωθήκαμε από τον κ. Λυκουρέντζο ότι, η υποβάθμιση του Νοσοκομείου «είναι μνημονιακή δέσμευση και αφορά όλα τα Νοσοκομεία της χώρας και όχι μόνο αυτό της Ρόδου».

Διότι, δυο ώρες δρόμος είναι να πας από την Τρίπολη στην Καλαμάτα, αν χρειαστεί. Τι σχέση έχει η Τρίπολη είπατε -εκτός του ότι είναι γενέτειρα του υπουργού-;   Ότι έχει η Ρόδος, όλα τα νησιά της Δωδεκανήσου που περιμένουν να καλυφθούν από το Νοσοκομείο της Ρόδου και η περίφημη νησιωτικότητα για τον κ. Λυκουρέντζο. Δηλαδή ΚΑΜΙΑ. 

‘Οπου μνημονιακή δέσμευση εάν καταλάβαμε καλά, σημαίνει για την «σωτηρία της χώρας».

‘ Οπου, «σωτηρία της χώρας» σημαίνει πως οι πολίτες οφείλουν να συγχωνεύσουν το Συνταγματικό τους Δικαίωμά στην Υγεία και πως πάει περίπατο η Συνταγματική επιταγή για τον σεβασμό και την προστασία της αξίας του ανθρώπου.

Τώρα, εάν στην πορεία αντιμετωπίσουν πρόβλημα, θα τους απονεμηθεί πλάκα ( εάν είναι τυχεροί και ζήσουν ή διαφορετικά θα απονεμηθεί στους συγγενείς τους) που θα γράφει «πιάνουν τόπο οι θυσίες των πολιτών».

Κι αν υποθέσουμε πως εγώ λαϊκίζω (πάλι), λαϊκίζουν και πιο αρμόδιοι από μένα. Όπως ο εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ECDC) Μαρκ Σπρένγκερ, ο οποίος τον περασμένο μήνα δήλωνε μετά την επίσκεψή του σε νοσοκομεία της χώρας : «Γνωρίζαμε ήδη ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση, αλλά μετά την επίσκεψή μου σε νοσοκομεία της χώρας έχω πειστεί ότι είμαστε στο παρά ένα να χάσουμε τη μάχη», συμπληρώνοντας   «εγώ δεν είμαι πολιτικός. Είμαι γιατρός και ανησυχώ».

Ενώ ο εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) στην Ευρώπη Ρομπέρτο Μπερτολίνι τονίζει ότι: «οι χώρες πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές όταν επιλέγουν τι θα κόψουν και τι θα κρατήσουν. Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή υπόθεση».

Δεν αναφέρω τις διαπιστώσεις και τα SOS των ημετέρων γιατρών, γιατί ότι πουν, είναι για να «υπονομεύσουν το έργο της σωτηρίας».

Ας μην επεκταθούμε και σε πάρα πολλές έρευνες που έχουν γίνει παγκοσμίως, για τις επιπτώσεις που είχαν οι περικοπές, οι συγχωνεύσεις και η απαξίωση των συστημάτων υγείας,  σε χώρες που έζησαν περιόδους οικονομικής κρίσης . Την αύξηση νοσημάτων και την αύξηση θνησιμότητας.

 Και τέλος πάντων, δεν χρειάζονται ούτε έρευνες ούτε μελέτες ούτε καμπανάκια από κανέναν για να υπάρξει το αυτονόητο, σε μια περίοδο που όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας έχουν ανάγκη το δημόσιο νοσοκομείο, αδυνατώντας να έχουν πρόσβαση σε ιδιωτικά θεραπευτήρια. Την ώρα που όλοι διαγωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα ρίξει τα δίχτυα κοινωνικής προστασίας.

Και κάποιος, από όλους όσους αρθρογραφούν περί νησιωτικότητος, να ενημερώσει τον κ. Λυκουρέντζο ότι η Ρόδος είναι νησί, (βρέχεται γύρω-γύρω από θάλασσα) το μεγαλύτερο ενός συμπλέγματος νησιών που λέγονται Δωδεκάνησα και πολύ κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Πως είναι από την Τρίπολη που αν δεν βρεις κάποια κλινική στο Νοσοκομείο να σε καλύπτει πάς στην Καλαμάτα; Ε… αυτό. Δυο ώρες δρόμος… Μπορεί να μην προλαβαίνουμε μέχρι ο υπουργός

« να ανταποκριθεί νομοθετικά για οποιαδήποτε δυσλειτουργία στο μέλλον»…

Η Δημοκρατική της Ρόδου 7.1.2012