Ανεμοπαρμένη

Θυμήθηκα τους ανεμόμυλους που θέλησα προχθές να δω, ορμώμενη από τις ταμπέλες που υπάρχουν στον δρόμο μετά το Βάτι.

Δεν ξέρω εάν είναι ακίνητα κάποιας δημόσιας αρχής ή ιδιωτικές ιδιοκτησίες. Εκείνο που ξέρω, είναι πως σκέφτηκα: για το λένε οι ταμπέλες , αξίζει τον κόπο. Και πήγα. Και καλώς το έπραξα, γιατί φοβάμαι ότι αν το καθυστερούσα κανένα χρόνο ακόμη, δεν θα τους έβρισκα εκεί. Θα έμεναν οι ταμπέλες μόνον να δείχνουν πως κάποτε εδώ ήταν κάποιοι μύλοι.

Η απορία μου ήταν: μα γιατί έχουν βάλει και ταμπέλες να δείχνουν σε  ντόπιους και επισκέπτες την απόλυτη εγκατάλειψη; Τουλάχιστον, κάποιοι άλλοι που έχουν μείνει ερείπια, δεν έχουν ταμπέλες που να μας οδηγούν να τους… απολαύσουμε.  

Πόσο θα στοίχιζε να προσέξουν λίγο την στέγη για να μπορέσουν να διατηρηθούν και να είναι χάρμα οφθαλμών του επισκέπτη και χαρακτηριστικό γνώρισμα πολιτιστικής αναδρομής της περιοχής ;  Η απάντηση που πήρα από τους φίλους ήταν: «Μην το πεις αυτό παραέξω. Θα σε πουν ανεμοπαρμένη, σε τέτοιους καιρούς που ο κόσμος χάνεται, να ασχολείσαι με τους γκρεμοτσακισμένους μύλους και μάλιστα, όταν κτίσματα σπουδαιότερα καταρρέουν».

Παρ’όλη την συμβουλή επιμένω, όπως επιμένουν και οι ταμπέλες… ΄Οτι καταρρέει είναι σπουδαίο, παίρνοντας μαζί του -από το πιο μεγάλο μέχρι το πιο μικρό-, την ταυτότητα και την πολιτιστική μας συνείδηση.  

Τουλάχιστον, να προλάβουν να τους δουν όσοι δεν τους έχουν δει, πριν γίνουν σωρός ερείπια.

Ο ένας είναι ο "Ανεμόμυλος Λαχανιάτη"

τον προλαβαίνετε δεν τον προλαβαίνετε

O άλλος ο «ανεμόμυλος Παπαγιώργη»

με σωρό τα ξύλα στην βάση του από την στέγη που στην επόμενη βροχή θα καταρρεύσει. Οι τελευταίοι αρμόδιοι που ανέβηκαν μέχρι εκεί, ήταν ο Παπαγιώργης και αυτός που φύτεψε την ταμπέλα…