Σε λησμονημένα περιβόλια

'Εκλεισε τις εργασίες του το Διεθνές συνέδριο ΙMIC ( (International Meetings & Incentives Conference) που φέτος είχε θέμα "Δίνοντας αξία στην εμπειρία του φαγητού", με καταγεγραμμένη την απουσία της Ρόδου, παρ' όλη την φυσική παρουσία εκπροσώπων φορέων.
Εκκωφαντική απουσία, του πρώτου τη τάξει αγαπημένου τουριστικού προορισμού, από την στιγμή που δεν υπήρξε από πλευράς του νησιού αξιόλογη παρουσίαση, αλλά αντίθετα ακούσαμε (από τους ίδιους τους συμμετέχοντες...) να βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά με τις καταπληκτικές τοπικές γαστρονομικές παρουσιάσεις από τοπικά προϊόντα, η Κρήτη και η Σαντορίνη, αξιοποιώντας με γνώση και σεβασμό τον πτωτογενή τομέα προς όφελος του τουρισμού τους.

΄Οταν καταλήγουμε να μιλάμε σήμερα , ότι είναι η ώρα να αναδείξουμε τα προϊόντα της ροδίτικης γης  ως δυνατά όπλα στην φαρέτρα του τουριστικού προϊόντος μας, σημαίνει πως τίποτε δεν έχει γίνει έως τώρα ή γίνεται αποσπασματικά και χωρίς αποτέλεσμα.
Γιατί αν υπήρχε, αυτή την στιγμή θα μιλούσαμε για περαιτέρω δράσεις, για μεγαλύτερη ανάδειξη και θα είχαμε να δείξουμε κι εμείς καλούδια σε συνέδρια, βρισκόμενοι και εμείς πολλά βήματα πιο μπροστά.
Μάλλον θα πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να αναζητήσουν άλλους τρόπους και άλλες δράσεις, για να μπορούμε να βρίσκουμε αν μη τι άλλο ροδίτικα κρασιά σε εστιατόρια και ξενοδοχεία.
Επιτρέπεται να απαξιώνονται στον ίδιο τους τον τόπο παραγωγής;
Επιτρέπεται να υπάρχει στους καταλόγους εστιατορίων ότι ετικέτα κυκλοφορεί σε Χατζημιχάλη ή  άλλα “επώνυμα” (πολλά και λόγω μόδας...) και με το ζόρι να βρίσκεις ροδίτικο κρασί;

Τι καλύτερο έχει το Vinsanto της Σαντορίνης από το Αmandia της CAIR, πέρα από προώθηση τέτοια και με τέτοιους τρόπους, ώστε να γίνει πασίγνωστο και σήμα κατατεθέν της Σαντορίνης;
Με το να περιμένουμε κάθε χρόνο την Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού για να αναδείξουμε κάτι (βλέπε μελεκούνι), και με εκδόσεις βιβλίων- που καλά είναι για δώρα-, έχουμε κάτι άλλο;
Τρόπους για να αξιοποιηθούν τα προϊόντα μικρών και πιο μεγάλων παραγωγών στις επιχειρήσεις εστίασης;
Τρόποι να δεσμευθούν ξενοδοχεία ή εστιατόρια ότι θα χρησιμοποιούν ντόπια προϊόντα;
Καταγραφή της ντόπιας παραδοσιακής κουζίνας;
Εκπαίδευση όλων όσων ασχολούνται με την εστίαση, αν μη τι άλλο να ξέρουν ποιά είναι αυτά τα τοπικά προϊόντα ή γεύσεις όταν τους ρωτούν;

Και μήπως άραγε όχι μόνον οι εμπλεκόμενοι με τον  τουρισμό, αλλά και όλοι μας, να εντάξουμε ως πρώτη επιλογή τα ροδίτικα  προϊόντα , φαγητά ή κρασιά αναδεικνύοντας μέσα και από εκεί ήθη, έθιμα, πολιτισμό;

Nα γίνει αισθητή σε όλους μας η ουσία του αρχαιότατου κόσμου που μας περιβάλλει, που τον ζούμε, κι είναι ουσία ολοζώντανη, παρούσα, δραστική, σήμερα, στον δύσκολο καιρό μας.
Η λησμονημένη και ταπεινωμένη ύλη του περιβολιού, του χωραφιού, οι χυμοί και οι γεύσεις τους, φέρνουν τη μνήμη, τον αναστοχασμό, τη συνείδηση. Το ρίζωμα, τις ρίζες μας. Με τη συνείδηση έρχεται και η περηφάνια.  Να ξέρεις ποιος είσαι, ποιες φωνές αντηχείς...

"..Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη..."
Γιάννης Ρίτσος

"Η Δημοκρατική της Ρόδου" 10.2.2011
http://www.dimokratiki.gr/