Κι άλλοι ερωτεύθηκαν, δεν κάναν έτσι

"...Γιατί, στις 14 Φεβρουαρίου ΠΡΕΠΕΙ να είσαι ερωτευμένος.
ΟΦΕΙΛΕΙΣ να είσαι ερωτευμένος.
ΥΠΟΧΡΕΟΥΣΑΙ να είσαι ερωτευμένος.
Στις 13 ή στις 15 κάνε ό,τι θέλεις.
Κόψ' το λαιμό σου. Ρίξ' του μια μούντζα. Στο διάολο κι αυτός και οι καρδούλες του.
Στις 14 όμως-ειδικά στις 14-αν δεν πατάς φουλ τα γκάζια; Ξεφτίλα!Παρίασ!Σε δείχνουν με το δάχτυλο.
Αυτό το πράγμα δεν είναι έρωτας. Είναι φασόν. Πάθος σε μαζική παραγωγή. Αφρίζει ξαφρίζει έναν έρωτα δεν τον γλυτώνεις.' Οχι απαραίτητα τον δικό σου έρωτα. Τον ΄Ενα. τον Μέγα.
' Ερωτας να'ναι κι ό,τι να'ναι.' Ερωτας ξεπατικοτούρα.Του διπλανού.Του περιπτερά. Της γειτόνισσας.
Στο ίδιο τραπέζι καθόμαστε, την ίδια σούπα τρώμε, το ίδιο κουτάλι μοιραζόμαστε.
Συγνώμην, αλλά εγώ σιχαίνομαι.Το σιχαίνομαι αυτό το πράγμα.Θέλω το τραπέζι μου.Τη σούπα μου, το κουτάλι μου.
Θέλω έναν έρωτα πριβέ ή έναν έρωτα καθόλου.

(...)
Αναρωτιέμαι πως ερωτευόταν ο κόσμος τόσα χρόνια;
Πριν τον ' Αγιο, πριν απ' αυτό το σπαστικό τ' ανήμερο πως χτυπούσε η καρδούλα του;
Αυτοί οι θεσπέσιοι σφυγμοί πως βαράγανε μπιέλα;
Οι παλάμες πως ιδρώνανε;
Το πανάκριβο σκίρτημα στο άκουσμα της φωνής στο τηλέφωνο πως το βιώνανε;
Αναρωτιέμαι; Πως αγαπούσανε οι πατεράδες και οι μανάδες μας;
' Ετσι άντε γνώριζαν κάποιον και τον ερωτεύονταν;
Και μάλιστα όχι στις 14 Φεβρουαρίου, αλλά όποτε τους κατέβαινε στη γκλάβα; Είναι δυνατόν;
Αυτά τα πράγματα θέλουν μια πειθαρχία. Μια ρέγουλα. ' Εναν έρωτα "στρατιωτάκια στη γραμμή, κι όλοι κάθονται στη γη"...
Δεν θα μου πεις φίλε μου ΕΣΥ, πότε θα ερωτευθείς. Θα σου πω ΕΓΩ: 14 Φεβρουαρίου. Και για να σου αποδείξω και τα δημοκρατικά μου φρονήματα- την ώρα στην αφήνω ανοιχτή.Προαιρετική, Θες πρωί; Πρωί. Μεσημέρι, απόγευμα,βράδυ; Ελεύθερος ιατρού.Μόνο θερμή παράκληση: Mέχρι τα μεσάνυχτα να το έχουμε κλείσει το θέμα. Ξημερώνει η 15 Φεβρουαρίου.Ο χρόνος σας έληξε, λυπάμαι πολύ!
Κι αν δεν τα καταφέρατε, αν δεν σας έκατσε φέτος, του χρόνου πάλι εδώ είμαστε...
'Ελενα Ακρίτα από το βιβλίο της "Γεννήθηκα Ξανθιά"