Κυριακή 8 Μαΐου 2011

' Ενα αγριογιασεμί που το λένε Μαμά...

Χρόνια μαζεύω λέξεις.Προσπαθώ να γράψω ένα παραμύθι.
' Ενα παραμύθι που να εξηγώ στα παιδιά μου πότε! που! γιατί! πως!, χάσαμε το δικό μας παραμύθι, εμείς οι μαμάδες της "χρυσής γενιάς" .
Εμείς η γενιά της "μηδενικής ενοχής". 
Εμείς του '60 οι εκδρομείς.
Που πήγαν οι καλές νεράϊδες και οι κακές μάγισες, γιατί δεν φαίνεται το σταυροδρόμι της αρετής και της κακίας, ποιός κακός μάγος πήρε την κοινή λογική μας, που πήγαν τα χρώματα της ζωής και η μελωδία της ευτυχίας έγινε γκρίζα ,ποιός κακός λύκος πήρε τις ιδέες,τις αξίες,το όραμα;
Δεν τις βρίσκω τις λέξεις.Το μόνο που μου έρχεται στο νου είναι ο Διονύσης της εφηβείας μου.
"Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά. Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά κι όλο φοβάμαι το αύριο..."
Ερχόμαστε απο μέρες που πρέπει ν' αποσιωπηθούν, από νύχτες που θέλουμε να ξεχάσουμε ...με μεγάλα λόγια και μικρές πράξεις.....με χαμένα όνειρα και σκοτωμένη μουσική....με μύθους και λεηλασίες .
Μεγαλώσαμε,ωριμάσαμε.
Με έναν πόνο παιδικό.
Σαν τα αγριογιασεμιά της παιδικής αυλής μας, κοιτάμε από ψηλά, τα καινούργια κλαδιά που πασχίζουν να στηριχτούν στο κορμό μας. .
Η ζωή έπαψε πιά να φοράει χρωματιστά παιδικά ρούχα.
Φόρεσε το μαύρο της φόρεμα και κρατάει μαστίγιο αντί για καραμέλες.
Μια χτυπάει το χώμα, μια την πλάτη, μια το πρόσωπο.
Κι εμείς δεν μπορούμε όταν αγριέψει να κουνήσουμε απ' τη θέση μας.
Στεκόμαστε εκεί και καμια φορά κλαίμε.
Και το άγριο γιασεμί ,ποτίζει τις ρίζες του μ'ένα βουβό κλάμα.
Πετάει κλαδιά κι άλλα, σκαρφαλώνει με δύναμη στον τοίχο, στηρίζει το βάρος του στις φρεσκοποτισμένες ρίζες.
Θέλει να φτάσει τον ήλιο μέσα από σύννεφα που παλεύουν.
' Ομως η ζωή έχει άλλους σκοπούς.
Και κάθε φορά που τ' αποφασίζει να τους εφαρμόσει,εμείς γυρνάμε το κεφάλι μας, κοιτάμε τα λουλούδια του αγριογιασεμιού μας, πλένουμε με τ' αρωμά τους τις πληγές μας, παίρνουμε δύναμη απ' την ομορφιά τους και ξανά αρπάζουμε τον τοίχο με δύναμη...Πρέπει να μην σταματήσουν να ανθίζουν και να ομορφαίνουν με το άρωμα των ονείρων τους την αυλή μας, τη γειτονιά μας, τον τόπο μας...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου