Η πλατεία ήταν γεμάτη

Και στη Ρόδο. Ναι! Για τα δεδομένα -από πολλές πλευρές της Ρόδου- ήταν μια αξιοπρεπέστατη συγκέντρωση.

Ενδεικτική, η έκπληξη ανθρώπων που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις κατά καιρούς κομμάτων ή φορέων. Κοινή διαπίστωση τους, ότι τόσο κόσμο δεν έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν ούτε κόμματα, ούτε φορείς. Και τόσο ετερόκλητο...

Ναι! Η πλατεία μπορεί να μην είχε "το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές" ' Ηταν μια βουβή διαμαρτυρία.

Δεν ακούστηκαν συνθήματα. Κάποιοι την κατηγόρησαν για χαλαρότητα, κάτι σαν...εκδρομή .

Η απάντηση είναι πως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Μην ξεχνάμε πως και στην δική μας την πλατεία, αλλά και στις υπόλοιπες σε όλη την Ελλάδα, η συγκεκριμένη αγανάκτηση όπως εκδηλώθηκε κατέρριψε ένα από τα στερεότυπα των διαδηλώσεων.

΄Οτι πρέπει να είναι βίαιη. Εννοώ με βίαια συνθήματα.

Κάποια συνθήματα που τόλμησαν κάποιοι για παράδειγμα να "περάσουν" στις συγκεντρώσεις των μεγάλων πόλεων, όπως το γνωστό " Να καεί...να καεί το μπ...η Βουλή", καταπνίγηκε εν τη γενέσει του.

Ναι λοιπόν. Και βουβή μπορεί να έχει κάτι να πει.

Την αμηχανία πολλών την διέκρινες στη συγκέντρωση.

Αμηχανία και αμφιβολία για το αυθόρμητο. ( Είμαι σίγουρη πως κάποιοι περίμεναν με αγωνία πότε θα ξεδιπλώσει πανό κόμματος και απογοητευμένοι να γυρίσουν στον...καναπέ ...).

Αμηχανία γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια για πολλούς, από τότε που συμμετείχαν σε διαδήλωση. ' Ισως και να μην συμμετείχαν ποτέ.

Οι δίκαια οργισμένοι -και όχι γιατί δεν έχουν τι να κάνουν και απλά γκρινιάζουν όπως τους κατηγορούν-, δεν χωράνε όλοι κάτω από τις σημαίες των κομμάτων.

Δεν τους καλύπτουν ούτε οι πρακτικές τους, ούτε οι πολιτικές τους ούτε τα πολυκαιριασμένα ξεθυμασμένα συνθήματα τους.

Αμηχανία πολλών που πιθανόν δεν ξέρουν καν τι να κάνουν με τον ίδιο τον θυμό τους, ποια μορφή να του δώσουν, πού να αναζητήσουν φίλους και συμμάχους, από ποιες λέξεις, ποια σύμβολα και ιδέες να αρπαχτούν.

Τα μικρά βήματα, σαν το χθεσινό, ακόμα και προς μία άγνωστη κατεύθυνση, είναι σαφώς προτιμότερα από την πλήρη ακινησία.

Κι ο ενθουσιασμός για τα πρώτα βήματα είναι αναμενόμενος. Αρκεί όμως αυτός να πάρει μορφή στην πορεία και να δείξει τον προορισμό.

Προς απογοήτευση πολλών παρατρεχάμενων, επέζησαν οι συγκεντρώσεις χωρίς να είναι κάτω από τα κομματικά πανό και συνδικαλιστικές τανάλιες.

Δεν υπάρχει κόμμα, πολιτικός ή συνδικαλιστικός φορέας που να ενθουσιάστηκε με την ιδέα.

Τις βάφτισαν λοιπόν “απολιτίκ” για να τελειώνουν.

Ποιόν; Την κοινωνία πολιτών. Τόσο μυαλό... Γιατί κάποιος- κατά το χρωματιστό μυαλό τους-, είναι πολιτικοποιημένος, μόνο όταν αναμασάει τις τσίχλες του κόμματος και κουνάει τα σημαιάκια τους στις πλατείες. Ναι δεν υπήρχε σχέδιο, κατάλογος αιτημάτων και πολιτικός σχεδιασμός. Είναι, όμως, μία ευκαιρία για την κοινωνία να δείξει τη δυσφορία της απέναντι σε όλα τα κομμάτια του συστήματος που την οδήγησαν ως εδώ.

Ας ευχηθούμε πως η κόπωση δεν θα είναι αυτή που θα υπερισχύσει του θυμού και “ξεφουσκώσουν” οι πλατείες.

Πως η συγκέντρωση όλο και θ' ανάβει, κι όλα θα'ναι συνειδητά.

Υ.Γ. Ναι! Μπορούν να γίνουν ειρηνικές διαδηλώσεις. Κι αυτό προς προβληματισμό όλων μας. Χιλιάδες κόσμου σε όλη την Ελλάδα και δεν άνοιξε ΟΥΤΕ ΜΥΤΗ. Κι ας μην υπήρχε κεντρική οργάνωση, ούτε περιφρούρηση.
Περίεργο, ε;

Πολύ το χάρηκα αυτό που έγραφαν ενθουσιασμένοι πολλοί, γυρνώντας στο ιντερνετ απ' όπου και ξεκίνησαν: “Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο τους την σπάει που δεν θα έχουν επεισόδια να δείξουν αύριο”...


Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"