Εν χρω...

Από τo αρχαίο «κουρά εν χρω» ,το  βυζαντινό «απόκαρσιν εν χρω», την «"ποινή της κειρίας", μέχρι  το νεότερο  « με την ψιλή» του νόμου 2004,  η εξουσία έχει μια διαχρονική σχέση με το «κούρεμα». Αν το μακρύ μαλλί στην περίπτωση το Σαμψών ήταν ένδειξη και πηγή δύναμης, αργότερα το ψαλίδι, το ξυράφι και η κουρευτική μηχανή του μπαρμπέρη  έγιναν εργαλεία άσκησης εξουσίας.

Η Εκκλησία διατηρεί ακόμη και σήμερα την «ποινή της κειρίας» για ιερείς που παραβαίνουν τους κανόνες, ενώ η τελετή της κουράς, εισιτήριο εισόδου στον μοναχικό ή εκκλησιαστικό βίο  και ταπείνωσης ενώπιον του Θεού.

Το κούρεμα με την ψιλή ήταν για αιώνες βασικό σύμβολο ταπείνωσης και πειθάρχησης των στρατιωτών ( περιγράφεται γλαφυρά στο βιβλίο του Ν.Κάσδαγλη «Κεκαρμένοι»),

εργαλείο σωφρονισμού των φυλακισμένων, σύμβολο ταπεινωτικής διάκρισης για πολιτικούς εξόριστους, αιχμαλώτους πολέμου και κρατουμένους στρατοπέδων συγκέντρωσης (στο βιβλίο του «Νούμερο 31328» ο Ηλίας Βενέζης ,περιγράφει αυτό το βαθύ κούρεμα των αιχμαλώτων Ελλήνων στα τουρκικά στρατόπεδα εργασίας) ,

μέσο διαπόμπευσης για γυναίκες που παρέβαιναν τα χρηστά σεξουαλικά ήθη,

διαδικασία καταστολής της προσωπικότητας των μαθητών με γλόμπους κεφάλια (« κουρά εν χρω» στην επικρατούσα τότε καθαρεύουσα "κούρεμα στον άσο» στην…αργκό. Για τα κορίτσια η περίφημη κορδέλα ),

ακόμη και μέσο... στιλιστικής τιμωρίας των νεαρών ταραχοποιών των μετεμφυλιακών χρόνων, σύμφωνα με τον νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού.

Φυσικά και η χούντα αξιοποίησε στο έπακρο αυτή την ποινή, σε βάρος μαθητών, φοιτητών και αντιστασιακών.

 Για να φτάσουμε  στο σημερινό μεταφορικό  «κούρεμα» , σε άπταιστη καπιταλιστική αργκό και που περιέχει όλα τα παραπάνω στοιχεία ιδεολογικής σημειολογίας της κουράς. «Κεκαρμένοι»,  ως οι πρωταγωνιστές του βιβλίου του Ν, Κάσδαγλη , επιστρέφοντας στην εποχή που περιγράφει σε ομότιτλη ταινία ο Η.Μακρής,  σε μια συλλογική τιμωρία, διαπόμπευση, παράδειγμα προς αποφυγήν , στις προθήκες του πολιτικού Μουσείου της Ευρώπης.

" Η Δημοκρατική της Ρόδου"

Σπουδή στην Ελευθερία

Ελευθερία για ποιόν - από ποιόν - από τι; Τα ερωτήματα απαιτούν κάθε φορά καινούργια απάντηση. Μα αν δεν πάρει κανείς το νήμα από την αρχή, πως θα μπορέσει, αλήθεια, να περάσει μέσα από τους δαιδάλους της δικής μας εποχής για να βρει τις απαντήσεις που ζητάνε οι δικοί μας οι καιροί;

Ποιος μιλάει σήμερα για ελευθερία; Η λέξη μοιάζει να φθίνει, να πεθαίνει ήσυχα ήσυχα από εξάντληση και μαρασμό χωρίς κανείς να παραστέκεται στις τελευταίες της ώρες.

Η ελευθερία - σύνθημα των μεγάλων ξεσηκωμών που τραντάζανε και ρίχνανε καθεστώτα, μοναρχίες, κατακτητές- έχει αποσυρθεί από τους δρόμους. Όπως έχουν αποσυρθεί από τους δρόμους και τα μεγάλα πλήθη των επαναστατικών ξεσηκωμών. Τα τελευταία χρόνια η Ιστορία φαίνεται ότι περνάει από τη συσσωρευτική της φάση, πριν προχωρήσει σε νέα ποιοτικά άλματα.
Έτσι δημιουργήθηκε χώρος για τους παράξενους «επαναστατημένους νέους» που ξεθυμαίνουν το επαναστατικό τους μένος σπάζοντας κεφάλια και μαγαζιά μ’ ένα στριφογύρισμα της αλυσίδας τους. Οι αλυσίδες στα χέρια αυτών των «επαναστατημένων» φέρανε έναν καινούργιο συμβολισμό, που δεν μοιάζει με τους συμβολισμούς της "όποιας" ελευθερίας. Τι συμβολίζει άραγε η αλυσίδα; Τη θέληση να μεταβληθεί αυτό το όργανο της σκλαβιάς σε όργανο ελευθερίας; Ή, πιο απλά, εκφράζει τη θέληση ν’ αλλάξουνε ιδιοκτήτη -και χρήστη- οι αλυσίδες;

Είναι μια λέξη που πεθαίνει η ελευθερία ή είναι μια λέξη φθαρμένη από την ίδια της τη γενικότητα και γι΄ αυτό ο σύγχρονος άνθρωπος προτιμά να την αναλύσει στα συγκεκριμένα της «περιεχόμενα»;
Η λέξη ελευθερία ζει στον γραπτό λόγο δυόμισι χιλιάδες χρόνια, παίρνοντας σ’ όλην αυτήν τη διαδρομή διαφορετικούς ορισμούς, που απαντάνε σε καθορισμένα ερωτήματα: ελευθερία τίνος, από ποιόν, από τι;

΄Ελλη Παππά ( από το οπισθόφυλλο του βιβλίου της «Σπουδή στην Ελευθερία»)

( Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης χθες δύο χρόνων από τον θανατό της, αλλά  και ως άκρως επίκαιρο)

"Η Δημοκρατική της Ρόδου"

Ανεμολόγιο

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

Πως να ζωγραφίσετε ένα πουλί

Ζωγραφίστε πρώτα ένα κλουβί

με μιά πόρτα ανοιχτή

ζωγραφίστε μετά

κάτι όμορφο

κάτι απλό

κάτι ωραίο

κάτι χρήσιμο

για το πουλί

βάλτε έπειτα το μουσαμά απάνω σ’ ένα δέντρο

σ’ ένα κήπο

σ’ ένα πάρκο

ή σ’ ένα δάσος

κρυφτείτε πίσω από το δέντρο

χωρίς μιλιά

τελείως ακίνητοι…

Κάποτε το πουλί έρχεται γρήγορα

μα μπορεί και να περιμένει χρόνια

πριν τ’ αποφασίσει

Μην απογοητευτείτε

περιμένετε

περιμένετε αν χρειαστεί χρόνια ολόκληρα

το αν έρθει γρήγορα ή αργά το πουλί

δε θα ‘χει καμιά σχέση

με την επιτυχία του πίνακα

Όταν φτάσει το πουλί

αν φτάσει

κρατείστε απόλυτη σιωπή

περιμένετε να μπει το πουλί στο κλουβί

κι όταν μπει

κλείστε απαλά την πορτα με ένα πινέλο

μετά

σβήστε ένα ένα όλα τα σύρματα

προσέχοντας να μην αγγίξετε ούτε ένα φτερό του πουλιού

Ζωγραφίστε κατόπιν το δέντρο

διαλέγοντας το πιο ωραίο κλαδί του

για το πουλί

ζωγραφίστε ακόμη το πράσινο φύλλωμα και τη δροσιά του ανέμου

τη σκόνη του ήλιου

το σούρσιμο των ζώων στη χλόη μέσα στο κάμα του καλοκαιριού

και μετά περιμένετε το πολί να τραγουδήσει

Αν δεν τραγουδά το πουλί

Είναι κακό σημάδι

σημάδι πως ο πίνακας είναι κακός

μ’ αν τραγουδά είναι καλό σημάδι

σημάδι πως μπορείτε να υπογράψετε

Τραβάτε λοιπόν πολύ απαλά

ένα φτερό απ’ το πουλί

και γράφετε τ’ όνομά σας σε μια γωνιά του πίνακα.

Υπογράφει για το κείμενο ο Ζακ Πρεβέρ

Για τις φωτογραφίες ο Μανώλης Σαρρής

Αποχαιρετισμός

(…)
Τις τρεις τέσσερις φορές, που ιδωθήκαμε κείνο το καιρό, τις ώρες που καθήσαμε κουβεντιάζοντας μέσα στο σκιερό δωμάτιο, αγάπη κι αγανάχτηση μαζί με πλημμύριζαν. Αγάπη για κείνον, αγανάχτηση για τους διώχτες του. Ο προδότης των “ελληνικών θεσμών” λαχταρούσε αδιάκοπα για την Ελλάδα – ο “άθεος” μιλούσε κάθε τόσο για την αγωνία του να βρει και να σώσει το Θεό του – ο “ανήθικος” ήταν η φλεγόμενη βάτος της Αρετής - ο πουλημένος “κουκουές” ήταν ο ακατάβλητος εραστής της Ελευθερίας… Φυσικά για να τ’ ανακαλύψεις όλα αυτά, δε χρειαζότανε να γνωρίσεις από κοντά τον Καζαντζάκη. Ολόκληρο το έργο του 50 χρόνων, τα διαλαλεί. Χρειαζόταν όμως καλή πίστη και τίμιος νους για να τα παραδεχτείς. Κι αυτά λείπανε από τους “σταυρωτές” του.
Άμα γνώριζες όμως από κοντά τον Καζαντζάκη – πόσο επικίνδυνη και τις περισσότερες φορές, απογοητευτική, είναι η προσέγγιση των ανθρώπων που τιμάς και θαυμάζεις! – άμα τον γνώριζες από κοντά, έβλεπες πως ο καθημερινός Άνθρωπος ήταν ολότελα συνεπής με τον Πνευματικό. Πως δεν ήταν λόγια για κατανάλωση, όσα είχε χαράξει στο χαρτί, αλλά η κραυγή του αίματος και του νου του. Ο ένσαρκος Καζαντζάκης δεν πρόδινε ούτε κατά ιώτα εν το πνεύμα του.

Ίσως το πιο χαρακτηριστικό – και το πιο ελκυστικό του- γνώρισμα, ήταν η απλότητά του. Ούτε ο πολύχρονος στοχασμός, ούτε η ακατάπαυστη μάχη του με τον εαυτό του, ούτε η παγκόσμια δόξα που είχε (τόσο αργά) κερδίσει, τον αποξένωσαν απ’ τους ανθρώπους ή τούδωσαν την ελάχιστη έπαρση. Κάποια στιγμή που μούφερε μια ωραιότατη γερμανική έκδοση του “Τελευταίου Πειρασμού” (μόλις τότε είχε κυκλοφορήσει) τα κουρασμένα μάτια του πήραν μια φωτερή λάμψη. Μα, περισσότερο απ’ την ικανοποίηση για την επιβράβευση του “καλού αγώνα” του, μου φάνηκε πως χαιρόταν ο εραστής του ωραίου. Τα μακριά του δάχτυλα χάιδευαν το βαθυπράσινο δέσιμο του βιβλίου με την απόλαυση ενός φλωρεντινού “ντιλεντάντε”.

Η Ελλάδα ήταν αδιάκοπα μέσα στις κουβέντες μας. Οι μακρινοί φίλοι και, καμιά φορά, οι ξέφρενοι εχθροί. Ο Καζαντζάκης δεν αγαναχτούσε. Δεχόταν μακρόθυμα τους λιθοβολισμούς. Μόνο, μια στιγμή, είπε λυπημένα:
-Γιατί φωνάζουν; Εγώ δε ζήτησα τίποτα, δε θέλησα να πάρω τίποτα από κανέναν. Ο καθένας κάνει το έργο του, όπως νομίζει κι όπως μπορεί. Ο καθένας προσπαθεί να υποτάξει την τίγρη που τον καβαλάει στη ράχη. Όλη μου τη ζωή πάλαιψα κι εγώ, όπως όλοι. Έκανα αυτό που πίστευα, ας κάνουν κι οι άλλοι αυτό που πιστεύουν…
Βυθισμένος στην πολυθρόνα του μ’ ενωμένα τα δάχτυλα των χεριών του, κοιτούσε ίσια μπρος, σα νάβλεπε -ατέλειωτο μονοπάτι- αυτή τη ζωή, τη γεμάτη αγωνία, δάκρυα, αίμα, πίστεις κερδισμένες και πίστεις απαρνημένες, ακόρεστη δίψα να εισχωρήσει στο μυστήριο της ζωής, που όλο και το πλησίαζε, κι όλο του ξέφευγε απ’ τα χέρια…
Τώρα δεν του απόμενε παρα η κουρασμένη σάρκα του -που την υπονόμευε, από μέσα, το ίδιο του το αίμα- και το ακούραστο πνεύμα του. Μ’ αυτό αντιμετώπιζε θαρραλέα τη σκιά του θανάτου, που γινόταν όλο και πιο βαριά, όλο και πιο κοντινή. Τελευταίες του, τώρα, χαρές, το άσπρο χαρτί και τα ταξίδια. Αυτός ο γιος του Ομήρου ονειρευόταν τις στερνές περιπλανήσεις του.
-Θέλω να πάω στη Νότιο Αμερική, μου έλεγε. Είν’ ένας κόσμος που δεν τόνε γνώρισα και που μου ξυπνάει πάντα το νου… Θέλω να ξαναπάω στην Κίνα και την Ιαπωνία. Τεράστιες αλλαγές έγιναν από τότε που ξαναήμουνα εκεί.
Το πρώτο ταξίδι δεν μπόρεσε να το πραγματοποιήσει ποτέ. Το δεύτερο, που το κατόρθωσε, τον έστειλε στον τάφο…
-Κι η Ελλάδα; τον ρώτησα.
-Η Ελλάδα είναι η μεγάλη Μάνα, έκανε ζωηρά. Δεν έχει σημασία κι αν βρίσκομαι μακριά της. Την Ελλάδα την έχω μέσα μου. Και πιο πολύ την Κρήτη… Έπειτα, κι εδώ που βρισκόμαστε είναι Ελλάδα. Την Αντίπολη δεν τη χτίσανε Έλληνες, Ίωνες; Μα είτε εδώ, είτε αλλού, η Ελλάδα μ’ ακολουθεί παντού και πάντα…
Έπειτα, πρόστεσε πιο χαμηλόφωνα:
-Όμως θέλω να πεθάνω στην Κρήτη. Είναι η γη μου. Εκεί στο Κάστρο (Ηράκλειο). Κι αν δεν προφτάσω να πεθάνω εκεί, εκεί θέλω να με θάψουνε. Το χώμα της Κρήτης έφτιασε το αίμα μου – αυτό θέλω να το πιει…
Η Μοίρα δεν τον άφησε να ξαναδεί τον ήλιο της Κρήτης. Μόνο η γης της θα του δώσει τη στερνή χαρά…
Λίγο αργότερα με ξεπροβόδισε ως την πόρτα του κήπου του. Για τελευταία φορά, τούσφιξα το μακρύ, λιγνό χέρι του.
- Ο Θεός μαζί σας, μούπε όπως έλεγε πάντα. Και πρόστεσε:
-Νάσαστε ευτυχισμένος που γεννηθήκατε Έλληνας.
Στη στροφή του δρόμου γύρισα τα μάτια μου πίσω. Η αλύγιστη σιλουέτα του Ψηλορείτη είχε μείνει ασάλευτη, βιβλική στο κατώφλι. Δεν την ξαναείδα πια…

Από την ελευταία συνάντηση με τον Καζαντζάκη του Μάριου Πλωρίτη ( εφημερίδα " Ελευθερία 1/11/1957)

Στη μνήμη του Καζαντζάκη που "έφυγε" σαν σήμερα το 1957.
Στη μνήμη του αγαπημένου μου δασκάλου που "έφυγε" σήμερα, ανήμερα της γιορτής του. Του δασκάλου που μ' έμαθε να "ψάχνω" όλους αυτούς τους σπουδαίους΄Ελληνες και μέσα απ αυτούς να μη φοβάμαι τίποτα, να είμαι λέφτερη...

Που είναι;

' Ενα έργο που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, αμφιλεγόμενες απόψεις και σε πρώτο πλάνο καταστροφές.
Προοδευτικός λένε ο αγώνας των μαθητών και η ελεύθερη έκφρασή τους.
Πόσο προοδευτικός είναι ο "αγώνας" που περιγράφει το ρεπορτάζ της "δ" ; Βανδαλισμοί, κλοπές και διακίνηση ναρκωτικών στο 2ο ΕΠΑΛ ( και όχι μόνο. Σε όλη την Ελλάδα παρακολουθούμετο ίδιο...)
Αν όχι μας τρομάζει, μας προβληματίζει η νεοεμφανιζόμενη οργάνωση " Φράξια καταστροφέων μαθητών", η οποία μας ενημερώνει με μανιφέστο που έδωσε στη δημοσιότητα, ότι...αναλαμβάνει την ευθύνη για την κατστροφή σχολείων στην Αθήνα, λέγοντας χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων :
 «Πριν λίγες μέρες αποφασίσαμε να οξύνουμε αυτό τον πόλεμο και επιτεθήκαμε με αγριότητα στο σχολείο και επιχειρήσαμε να το κατεδαφίσουμε κρίνοντας αυτή την πράξη ως απελευθερωτική και επαναστατική. Προκαλέσαμε πολλές ζημίες σε όλο τον χώρο του σχολείου προσπαθώντας να συντρίψουμε από τα θεμέλια αυτόν τον εξουσιαστικό θεσμό. Η δράση αυτή έγινε στα πλαίσια του επαναστατικού ανταρτοπόλεμου που μαίνεται συνεχώς»

Που είναι σ' αυτού του είδους τις καταλήψεις και τις μορφές αγώνα μαθητές, γονείς και καθηγητές;
Με δεδομένο, ότι είναι αδιανόητη η συμμετοχή και ανοχή όλων των εμπλεκομένων άμεσα ή έμμεσα σ' αυτού του είδους την "πρόοδο";
Για το φαινόμενο αυτό, ένα φανόμενο που πρέπει να μας προβληματίσει όλους, έχοντας πολλές περισσότερες παραμέτρους απ' αυτή καθ' αυτή την αποχή από τα μαθήματα , ρωτήσαμε τη γνήμη συμπολιτών μας και μας είπαν :

«Τα παιδιά μας και εμείς μεγαλώσαμε μέσα σ΄έναν κόσμο διάχυτης βίας που απλώς εξελίσσεται. Ανέκαθεν υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Η βία στον μικρόκοσμο των παιδιών που ξεσπά στο φυσικό τους περιβάλλον που είναι το σχολείο τους, αντικατοπτρίζει και αντιγράφει την βία στο περιβάλλον των ενηλίκων. Σε περιόδους γενικευμένης κοινωνικής αναστάτωσης όπως αυτή που ζούμε ενδεχομένως να έχει εξάρσεις. Όπως συμβαίνει με κάθε σοβαρή κρίση, κι αυτή θα γεννήσει σε μικρό κομμάτι της νεολαίας παραβατική και ακραία συμπεριφορά ανάλογη του μεγέθους της κρίσης. Στο μεγαλύτερο όμως κομμάτι της νεολαίας μας θα δώσει έναυσμα για προβληματισμό αναζήτηση λύσεων, ωριμότητα. Η ίδια η μικροκοινωνία τους θα απομονώσει τα ακραία περιστατικά και θα τα απορρίψει. Μέτρα καταστολής από τους γονείς και τους δάσκαλους δεν θα έχουν καμία απόδοση παρά μόνο περιστασιακή. Ο ρόλος τους θα πρέπει να επικεντρωθεί στην παροχή ουσιαστικής παιδείας και προσανατολισμού προς τους νέους.» ( ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΤΙΑΔΗΣ)

«Σε μια κοινωνία που έχει χάσει τη συνοχή της, δε μ' εκπλήσσει ότι κι αν συμβαίνει κι ότι κι αν συμβεί μελλοντικά. Λίγα κατά τη γνώμη μου έχουν συμβεί μέχρι τώρα κι άργησαν. Μέχρι και σ' αυτά είναι αργοί οι ρυθμοί.
Είναι καλή η συμμετοχή των μαθητών και να’ χουν λόγο στο ότι γίνεται στο σχολείο τους. Η άσχημη όμως τροπή του μέτρου και η μετάλλαξή του σε "απόλυτη εξουσία" ήταν αναμενόμενη κι αναπόφευκτη, αφού από την αρχή δεν υπήρξαν κανόνες, όροι, όριο, μέτρο, κόκκινη γραμμή, όπως θέλετε πείτε το.
Το σύστημα της Παιδείας, που κάθε χρόνο αλλάζει, προσθέτει πίεση με παραπάνω απαιτήσεις σε ώρες πνευματικής εργασίας αντί πρακτικά να εκτονώνει ενέργεια, ξεχνώντας επιδεικτικά πως έχει να κάνει με εφήβους.
Οι γονείς σαφώς και είναι απόντες. Εργάζονταν διπλά για ν' ανταπεξέλθουν των εξόδων της δωρεάν παιδείας και τώρα πλέον τριπλά για να επιβιώσουν.
Οι σύλλογοι γονέων λειτουργούν άψογα αποδεχόμενοι την «ελληνική πραγματικότητα», όπως χαρακτήρισαν το χαλί για να κρύβουν τα σκουπίδια. Τη συμμετοχή τους σ' αυτούς, δεκάδες υποψήφιοι για την τοπική αυτοδιοίκηση την ανέφεραν σαν προσόν στα βιογραφικά τους.
Ας τραβήξει λοιπόν ο καθένας το δρόμο του μέχρι να φτάσουμε στο απόλυτο μηδέν, που πρέπει να είναι το ζητούμενο για να συνέλθουμε.» (ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΑΡΡΗΣ)

«Τέτοιοι αγώνες μόνο προοδευτικοί δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Πως μπορεί να λέγεται πρόοδος η καταστροφή αιθουσών, γραφείων, εξοπλισμού, που έχουν αγοραστεί από τη φορολογία των μισθοσυντήρητων και των συνταξιούχων, των γονιών αυτών που τα καταστρέφουν, αφού κατά κύριο λόγο αυτοί πληρώνουν φόρους. Πως μπορεί να λέγεται πρόοδος η καταστροφή σχολείων, των μόνων χώρων απ' όπου υπάρχει ελπίδα να αναδειχθούν αυτοί που θα αλλάξουν την ολέθρια κατάσταση στη χώρα μας. Η ευθύνη όμως δεν είναι των παιδιών. Είναι των γονιών και των δασκάλων που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν τον κόπο να ασχοληθούν με την διαπαιδαγώγηση των νέων. Βολεμένοι  όλοι πίσω από ένα άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα, αισθάνονται ότι κάνουν το χρέος τους, απλά καταγγέλοντάς το. Λογική συνέπεια αυτού, είναι οι ακραίες συμπεριφορές των νέων, πέρα από κάθε όριο, συμπεριφορές που θα επιδεινώνονται όσο θα βαθαίνει η κρίση αρχών και αξιών στην κοινωνία. Η κατάντια μιας χώρας φαίνεται από την κατάντια της παιδείας της και των νέων της. Η ελπίδα για μια χώρα είναι οι νέοι που παλεύουν για ιδέες, αρχές, αξίες. Τα κλειστά και τα κατεστραμμένα σχολεία δεν υπήρξαν ποτέ στην ιστορία χώρος προόδου και αναγέννησης!(ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΟΣΧΟΓΙΑΝΝΗΣ)

Στέκομαι στη λέξη "προοδευτικός αγώνας"...αυτό κρατώ...στο ότι οι νέοι αναζητούν την εξέλιξη, αυτό που θα μας βγάλει από το τέλμα που ζούμε….. Σίγουρα όμως το αναζητούν με λάθος τρόπο…Γιατί αλήθεια ; Μια ματιά γύρω μας ,αλλά και."μέσα " μας θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε! Βία...βία παντού ! Όχι μόνο σωματική ..Βία ψυχολογική! Οι κοινωνικές συνθήκες ,έτσι όπως διαμορφώθηκαν ,μας δημιουργούν ένταση, θυμό που καθημερινά συσσωρεύετε και βρίσκει διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά να "δραπετεύει"..
Τα παιδιά μας..οι νέοι...γίνονται ο "καθρέφτης" του "μέσα" μας...εκφράζουν κάθε φορά αυτό που εισπράττουν, αυτό που άλλοτε το βιώνουν κι άλλοτε πάλι το ψυχανεμίζονται.. πολλές φορές μάλιστα ,ασυνείδητα ,εκδηλώνοντας συμπεριφορές που αναδεικνύουν αυτό το συναίσθημα!
Επανέρχομαι στη φράση "προοδευτικός αγώνας"..το αίτημα από τα παιδιά μας φαίνεται πια να υπάρχει...κι είναι τώρα περισσότερο ίσως από ποτέ άλλοτε που έχουν ανάγκη να σταθούμε πλάι τους.. γονείς και εκπαιδευτικοί αφού το συνδιαμορφώσουμε να το εκφράσουμε μ έναν τρόπο δημιουργικό.. που δε θα γκρεμίζει ,αλλά θα χτίζει....Θα χτίσει τα θεμέλια μιας νέας κοινωνίας ..πιο ανθρώπινης!!! ( ΣΤΑΥΡΟΣ ΦΛΑΜΠΟΥΡΙΑΡΗΣ)

«Μέσα σε μια κοινωνία σε κρίση, οι μαθητές γίνονται καθημερινά δέκτες της βαρβαρότητας που αυτή έχει επιφέρει, μέσα από την οικογένεια τους (ανεργία, αβεβαιότητα για το μέλλον), μέσα από το σχολείο (προβληματικές σχολικές εγκαταστάσεις, ελλείψεις σε καθηγητές και στοιχειώδη μέσα διδασκαλίας όπως βιβλία κτλ.) καθώς και μέσα από την ίδια τους την πόλη (αφιλόξενο αστικό περιβάλλον, εγκληματικότητα, έλλειψη χώρων αναψυχής και ψυχαγωγίας). Επόμενο είναι λοιπόν να αντιδράσουν και αυτοί με τη σειρά τους. Ομάδες όμως όπως αυτές της Φράξιας ακυρώνουν τον αγώνα των μαθητών, αλλά δεν πρέπει να προκαλούν το φόβο, διότι έτσι επιτυγχάνουν το σκοπό για τον οποίο αυτές δρουν. Πρέπει όμως να προβληματίσουν. Η κοινωνία, δυστυχώς, μένει πάντα σε τέτοιου είδους γεγονότα χωρίς να μπαίνει ποτέ στην ουσία των πραγμάτων, στο γιατί δηλαδή οι μαθητές αντιδρούν. Ίσως είναι και αυτό αποτέλεσμα των ενοχών που νιώθει η ίδια η κοινωνία για τη σημερινή κατάσταση και τις δικές της επιλογές του χθες. Οι βανδαλισμοί, οι κλοπές και τα ναρκωτικά δεν είναι τωρινό φαινόμενο, ούτε περίμεναν τις καταλήψεις για να μπουν μέσα στα σχολεία. Αυτό είναι που πρέπει να προβληματίσει όλους μας…»( ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΓΑΚΗΣ)

Σημείωση:Δεν είχε νόημα η αναπαραγωγή εικόνων καταστροφών να συνοδεύουν την ανάρτηση...Τα παιδιά έχουν δημιουργικότερη φαντασία...
" Η Δημοκρατική της Ρόδου" 23.10.2011

Η ...αξέχαστη Ρόδος των "Τριών Σωματοφυλάκων"

To κοινό άρθρο Ραγκούση/Διαμαντοπούλου/Λοβέρδου  ισχυρίζεται ότι ζούμε σε ένα εθνικό Matrix που επέβαλλαν Εξωγήινοι Συνδικαλιστές Κατακτητές!

Δεν μπορεί να το ερμηνεύσεις διαφορετικά.  Σα να προσγειώθηκαν τώρα με το διαστημόπλοιο στη χώρα. Λες και δεν ήταν το κόμμα τους αυτό που κατέχει τίτλους στο « συντεχνιάζειν».  Μιλούν λες και δεν έπαιρναν αυτοί τις αποφάσεις.

Λες και δεν θυμόμαστε π.χ. την κυρία Διαμαντοπούλου από τα νιάτα της να ξεκινά λαμπρή καριέρα ως Νομάρχης διογκώνοντας το δημόσιο, μέχρι και προσφάτως, διορίζοντας σε υπό κατάργηση οργανισμό.

Πολλά θα μπορούσε να πει κάποιος για το μανιφέστο των τριών σωματοφυλάκων του πολιτικού τους μέλλοντος.

Το κείμενο χαρακτηρίστηκε ως πολιτική παρέμβαση βαρύνουσας σημασίας. Ως ειλικρινές πόνημα, πολιτικών που αποφασίζουν να πάρουν υπεύθυνη στάση απέναντι στα κρίσιμα επόμενα εικοσιτετράωρα.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την στοχοποίηση ενός ολόκληρου λαού και το πράσινο φως στην επιβολή της "Τελικής Λύσης".  

Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με τους τρόπους που κάποιοι προσπαθούν να μπουν στο κάδρο της διαδοχής και με ίντριγκες βυζαντινού τύπου του ΠΑΣΟΚ, αν μέσα στο πόνημα τους δεν υπήρχε η παρακάτω αποστροφή, ενδεικτική της πλήρους αντιστροφής της πραγματικότητας και του βιασμού της νοημοσύνης μας:

« ...Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους πολίτες της Ρόδου που άνοιξαν το λιμάνι με λουλούδια στα χέρια. Οι πολίτες τον Αύγουστο απαίτησαν, κυριολεκτικά, η κυβέρνηση να μην κάνει πίσω -όπως γινόταν τις τελευταίες δεκαετίες- αλλά να εφαρμόσει τις πολιτικές της»

Από πού κι ως που προκύπτει, ότι η απόφαση φορέων και πολιτών της Ρόδου να κρατήσουν το λιμάνι ανοιχτό, υποδεχόμενοι τους τουρίστες με λουλούδια και μελεκούνια,  ήταν απαίτηση για εφαρμογή των  πολιτικών της κυβέρνησης;

Το ξέρουμε, ότι η ανάγνωση μηνυμάτων δεν είναι το καλύτερο των πολιτικών, αλλά η αδυναμία τους αυτή, δεν τους δίνει το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται με τον αισχρό αυτό τρόπο , το ότι οι Ροδίτες αποφάσισαν να διαφυλάξουν (ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ…) την φήμη του νησιού τους, να μην  γίνουν πρωτοσέλιδο στα διεθνή ΜΜΕ, με απείρου κάλλους σκηνές , απ’ αυτές που δεν συνάδουν ούτε με τον πολιτισμό, ούτε με το χαρακτηριστικό DNA φιλοξενίας και τουριστικής συνείδησης των Ροδιτών και που πραγματικά θα έμεναν αξέχαστες…

Διαφυλάττοντας ταυτόχρονα και το μέλλον της σεζόν και της διαβίωσής τους, απέναντι στο ζοφερό μέλλον των εφαρμοσμένων πολιτικών της κυβέρνησης.

Παίξτε όπως θέλετε στο κόμμα σας κυρίες και κύριοι, βγάλτε τα μάτια σας για το πώς θα επιπλεύσετε, αλλά δεν έχετε το δικαίωμα να μιλάτε εξ ονόματος της κοινωνίας και να τη χρησιμοποιείτε στα παιχνίδια σας.

Μαζευτείτε!! Τώρα τη θυμηθήκατε τη Ρόδο και τους πολίτες της  και σας έμεινε... αξέχαστη;

"Η Δημοκρατική της Ρόδου"

Κι ήθελε ακόμη...

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

Η πλατεία Δημαρχείου ήταν άδεια...

Στο παγκόσμιο ραντεβού της 15 Οκτωβρίου, στις  μεγάλες πόλεις της Δύσης, από τη Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον, την Χαβάη, ως τις Βρυξέλλες, το Μπιλμπάο , τη Λισσαβώνα, το Δουβλίνο, εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν κατά των πολιτικών των κυβερνήσεών τους και της οικονομικής ελίτ, που εγκλωβίζουν τις ζωές τους και ποδοπατούν τα όνειρά τους. Kι εμείς, πληγωμένοι όσο ποτέ, οι περισσότεροι χαμένοι από τη χρηματοπιστωτική λαίλαπα της εποχής, φαίνεται σαν να μην αντιδρούμε  απέναντι  στην ακαμψία της εξουσίας , στην υποβάθμιση της ζωής μας και του τόπου μας. Ρωτήσαμε γι’ αυτή την «σιωπή» συμπολίτες μας και μας είπαν:

“Συλλογική κατάθλιψη λόγω οικονομικής εξουθένωσης και ανασφάλειας για το μέλλον, καχυποψία, αποθάρρυνση, (κόπωση από τα πολλά λόγια και έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους πολιτικούς μας), παραίτηση, φόβος, (Η ήσυχη δύναμη της Πλατείας, κυρίως στην Αθήνα, ανησύχησε τους κρατούντες, εντός και εκτός της χώρας και βρήκαν τρόπο να την καταστείλουν, εξουδετερώνοντάς την και αποπροσανατολίζοντας τον αρχικό της χαρακτήρα, με τις γνωστές, "δοκιμασμένες τακτικές" - βλ. μπαχαλάκηδες κ.λ.π. - Ποιός οικογενειάρχης θα πάρει τα παιδάκια του να κατέβει να διαμαρτυρηθεί ; ). Φαίνεται δεν είμαστε αρκετά απελπισμένοι ακόμη. Η νηνεμία πριν την καταιγίδα ; Θα δείξει, (μάλλον σύντομα)...” ( ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΟΥΡΑΪΤΗΣ)

“Το κίνημα πολιτών ''Occupy Wall Street'' που απευθύνεται στη συνείδηση του κόσμου ολόκληρου, πραγματοποίησε χθες δυναμικές συγκεντρώσεις σε πλατείες 1500 πόλεων, προκειμένου να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα κατά τις απληστίας και διαφθοράς των ισχυρών, αλλά και τα σκληρά οικονομικά μέτρα των κυβερνήσεων τους.
Η κραυγή “We are the 99%” που έφτασε και στη Ρόδο, όμως δυστυχώς δεν βγήκε και από εδώ, προφανώς γιατί η τοπική κοινωνία έχει συγκεντρωμένο πολύ “λίπος”, απομένει από εδώ και πέρα να γίνει η ατζέντα της ταξικής συνείδηση του 99%.
Παρότι δε  λένε πως έτειναν ευήκοον ους στη κραυγή αυτή...πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες, ειλικρινά εκπλήσσομαι από την “αφασία” των κατοίκων αυτού του νησιού. Όταν τους ακούς όλους από τη μια να διαμαρτύρονται και να βρίζουν αγανακτισμένοι και από την άλλη να απέχουν από κάθε συγκροτημένη έκφραση οργής; Παρά ταύτα με ικανοποιεί που με το διαδίκτυο μπορέσαμε να κάνουμε όλο το κόσμο μια πλατεία και να είμαι και εγώ μαζί με εκατομμύρια άλλους μέσα σε αυτή. ΕΣΥ;” (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ)

«Η πλατεία ήταν άδεια γιατί δεν είναι γεμάτη από θέληση και δύναμη η καρδιά μας και η σκέψη μας.
Όταν πάνω από το κεφάλι του εργαζόμενου κρέμεται η εφεδρεία, όταν τρέχουν να εξασφαλίσουν το μεροκάματο, όταν δεν βρίσκεται ο ηγέτης ή οι ηγέτες, ακόμα θα αργήσουμε να καταλάβουμε.
Θάρρος, Ψυχή και Αλληλεγγύη... μόνο έτσι.» (ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΙΑΝΤΟΣ)

«Ζούμε τον παγκόσμιο οικονομικό ρατσισμό. Οι φτωχοί πετιούνται αδίστακτα από το καράβι. Είμαστε νεόπτωχοι και μπερδεμένοι. Ξαφνικά από καπιταλιστές καταναλωτές πρέπει να διαμορφώσουμε ιδεολογία σκλάβου προς πώληση. Η μετάβαση είναι δύσκολη. Τα αντανακλαστικά αγύμναστα. Δεν ξέρουμε τι όπλα να χρησιμοποιήσουμε. Το όπλο της επίπλαστης δημοκρατίας το κρατάνε οι καταπατητές της. Θέλουμε τον χρόνο μας για να αντιμετωπίσουμε το οργανωμένο σχέδιο εξόντωσής μας με νέα όπλα που πρέπει να εφεύρουμε. Ξέρουμε ότι η πλατεία δεν είναι λύση... και πάλι...είναι η μόνη λύση που έχουμε. Στεκόμαστε σε ένα μετέωρο βήμα πριν το κατώφλι της μήπως κι ανέλπιστα βρεθεί κάποιος από το πλήθος να μας δώσει ώθηση, βεβαιότητα, ελπίδα ότι ο αγώνας που θα δώσουμε θα έχει αντίκρισμα .» ( ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΛΙΩΤΑΚΗ)

«Οι πορείες, οι συγκεντρώσεις και οποιαδήποτε επαναστατική πράξη είναι πριν και πάνω από όλα μια συνειδητή συλλογική υπόθεση. Δεκαετίες τώρα, για πολλούς και διαφόρους λόγους κυρίαρχα όμως επειδή έτσι συνέφερε την εξουσία, η έννοια της συλλογικότητας δεν υφίσταται στο λεξιλόγιο, την φιλοσοφία και την πρακτική του νεοέλληνα.
Το φαινόμενο της αγανάκτησης από μόνο του είναι και λίγο και ενδεχομένως επικίνδυνο ως έναυσμα. Χρειάζεται κάτι πέρα από ένα κάλεσμα συμμετοχής σε ενστικτώδεις, θολές, ακαθόριστες αλλά και τετριμμένες ενέργειες για να μπορέσει να διαμορφωθεί κλίμα ικανό να παρακινήσει τον κόσμο. Να του δώσει την ώθηση όχι απλά να ζητήσει αυτό που θέλει και ονειρεύεται και όχι απλά να αποκηρύξει αυτό που δεν θέλει, δεν του αρέσει ή δεν αντέχει, αλλά να αναλάβει χωρίς διαμεσολαβητές, χωρίς μεσάζοντες την τύχη και το μέλλον του. Αυτό, όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους που αρέσκονται να παίζουν με το θυμικό και τα ένστικτα του κόσμου, δεν είναι υπόθεση απλά και μόνο μιας αγανάκτησης. Χρειάζεται βαθύτατη συνείδηση αλληλεγγύης, παιδεία συνύπαρξης, αφειδώλευτο “δόσιμο”, μαρτυρικό και συνεχή αγώνα, ψάξιμο, αμφισβήτηση, σκέψη, επιμονή. Αυτή η συρμαγιά πάει καιρός που χάθηκε, κάπου μεταξύ επίπλαστης ευημερίας και ωχαδερφισμού και δυστυχώς δεν γίνεσαι έτσι εύκολα από πελάτης, πολίτης απλά και μόνο επειδή αγανάκτησες.» ( ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ)

«1.Εύκολη η παρατήρηση, δύσκολη η δράση. Εύκολη η κλάψα, δύσκολη η παρέμβαση.
2. Το παυσίπονο ανακουφίζει από τα συμπτώματα δεν θεραπεύει την αιτία. Μια καλή τουριστική περίοδος ανακούφισε, αλλά δεν έλυσε τα προβλήματα.
3. Η αποτελεσματική αυθόρμητη διαμαρτυρία, ιδίως η μαζική και από ετερόκλητο πλήθος, προϋποθέτει καλό συντονισμό.
4. Επί δεκαετίες ο κόσμος είχε συνηθίσει να λύνει τα προβλήματα του επισκεπτόμενος το γραφείο του τοπικού κομματικού εκπροσώπου, ο οποίος πλέον βάζει το κομματικό συμφέρον πάνω από όλα.» ( ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΡΙΑΣ)

«΄Οσο περνάνε τα χρόνια πιστεύω ότι ότι κάνουμε είναι γραμμένο στο DNA μας. Είμαι σίγουρος ότι και την εποχή του Σωκράτη και του Λεωνίδα 2-3 νοιαζόντουσαν για την πατρίδα τους και την εποχή του Κολοκοτρώνη τα ίδια απλώς όταν γενικεύθηκε η αντίσταση τότε πλάκωσαν και οι υπόλοιποι. Άρα το χούι που έχουμε το έχουμε επειδή έτσι γεννηθήκαμε, έτσι είμαστε από παιδιά και άδικα στενοχωριόμαστε με όλους τους άλλους. Φαντάσου ότι στους εθελοντές είμαστε 76 μέλη και είναι ζήτημα αν νοιάζονται οι 5 και άντε άλλοι 5 οι οποίοι είναι του χαρακτήρα τους να δείχνουν ότι και αυτοί νοιάζονται αλλά στην ζυγαριά γέρνει πάντα το ραχάτι. Άρα ο λαός θα αντιδράσει όταν επηρεαστεί ο τρόπος της δικιάς του ζωής και όχι αν επηρεαστεί ο τρόπος ζωής των άλλων. Ο Σόλων είπε ότι ευνομούμενη πολιτεία είναι εκείνη στην οποία οι πολίτες την αδικία που γίνεται σε κάποιον θεωρούν ότι γίνεται στον εαυτό τους. Εμείς έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.»( ΜΑΡΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΑΚΗΣ)

«Πιστεύω πως ο μέσος Ροδίτης έχει αντιληφθεί ότι η κρίση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με εκτονωτικές συγκεντρώσεις, τη στιγμή μάλιστα που σε αυτές έχει συνηθίσει να βλέπει ως πρωτοστάτες ανθρώπους υπερβολικά βολεμένους χρόνια τώρα. Δεν πείθουν τα μαχητικά επαναστατικά κελεύσματα που ακούγονται από λάθος στόματα.
Είναι γεγονός επίσης ότι ο μέσος Ροδίτης ανέκαθεν προτιμά να μην κοινοποιεί τη γνώμη του κατά τρόπο αλογόκριτο, επειδή έτσι νομίζει ότι συμβάλλει στη διατήρηση πολλών και διαφόρων κοινωνικών ισορροπιών. Εκτός όμως απ' αυτό, είναι γεγονός ότι η μεσαία τάξη της Ρόδου δείχνει να έχει ακόμα αρκετό 'λίπος να κάψει' και - κακά τα ψέματα- ίσως γι' αυτό δεν αισθάνεται να απειλείται σοβαρά, με αποτέλεσμα να προτιμά τη γνωστή εσωστρεφή τακτική της ως προς τα κοινά. Προσωπικά αναμένω τη στιγμή που θα αντιληφθούμε ως τοπική κοινωνία ότι παύουμε να βρισκόμαστε στο απυρόβλητο. Και ίσως τότε, άνθρωποι αγνοί που αγαπάνε τον τόπο πραγματικά, να διοργανώσουν διαμαρτυρίες ουσίας και όχι απλώς για το θεαθήναι. Μέχρι αυτό να συμβεί, οι πλατείες θα παραμένουν άδειες - και υπό τις παρούσες συνθήκες, καλώς παραμένουν άδειες.» (ΓΑΒΡΙΗΛ ΧΑΡΙΤΟΣ)

" Η Δημοκρατική της Ρόδου" 18/10/2011

Η χρονομηχανή

Πίσω στο 2004 επιστρέφουμε σύμφωνα με τον Υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο  σε ότι αφορά το επίπεδο ζωής.

Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι το 2004 δεν είχαμε τους 300.000 παραπάνω ανέργους που έχουμε σήμερα

Ας παραβλέψουμε το γεγονός  ότι το επίπεδο της φτώχειας δεν έχει καμία σχέση με το 2004.

Ας παραβλέψουμε το γεγονός  της αμνησίας που εμποδίζουν τον . αντιπρόεδρος να θυμηθεί , πόσο είχε το ψωμί, τα βασικά είδη διατροφής, η τιμή της βενζίνης και του πετρελαίου, το πώς δανειοδοτούσαν οι τράπεζες τους επιχειρηματίες και τους πολίτες, ποια ήταν η αγοραστική δύναμη των πολιτών.

Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δεν ζούσαν τον μεσαίωνα και υπήρχαν συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις και δεν παιζόταν στα χαρτιά η εθνική συλλογική σύμβαση.

Ας παραβλέψουμε το γεγονός , ότι οι άνθρωποι δεν είναι κουμπιά χρονομηχανής, που τα πατάς και γυρνούν πίσω σε χρόνους άλλους που η ζωή τους μπορεί να μην είχε οικογένεια , παιδιά, δεν είχε δάνειο για σπίτι,  και  προγραμματισμό ανάλογο. Και όπως είναι γνωστό οι προγραμματισμοί γίνονται για το μέλλον και όχι για το παρελθόν.

Ας παραβλέψουμε το γεγονός, ότι το 2004  τα πρωτοσέλιδα ανέφεραν την Ελλάδα, αλλά για άλλους λόγους και όχι   για την λοιδωρίσουν και να την εξευτελίσουν.

Να γυρίσουμε λοιπόν, αν γυρίσουν πίσω τον πακτωλό χρημάτων που έρευσε από υπερτιμολογήσεις  για την περίφημη Ολυμπιάδα. Ο κ. Βενιζέλος τα ξέρει καλύτερα αυτά, γιατί ήταν υπεύθυνος του εγχειρήματος…

Αν επαναφέρουμε στην κατάσταση του 2004 τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις που τις άφησαν και ρήμαξαν και έμειναν μόνο τα κουφάρια. Αν γυρίσουν πίσω αυτή την τεράστια οικονομική επένδυση που χρηματοδότησε ο ελληνικός λαός και πήγε χαμένη, γιατί κανείς δεν φρόντισε να την αξιοποιήσει.

Λάθος εποχή διάλεξε ο κ.Βενιζέλος για την χρονομηχανή του. Δημιουργεί περίεργους συνειρμούς, για έναν χοντρό φάκελο σκανδάλου που όταν και εάν ανοίξει θα μας πνίξει ο ζόφος. Εκτός και εάν έκανε φραστικό λάθος και ήθελε να πει « Εξ αιτίας ΚΑΙ του 2004 επιστρέφουμε πολλά χρόνια πίσω».

Υ .Γ. Θα ήταν αστείο βέβαια να ρωτήσουμε ποιος δημιούργησε την φούσκα που μας καλεί τώρα να σπάσουμε και την ψευδαίσθηση που μας καλεί τώρα να διαλύσουμε. Η αυτοκριτική τους φτάνει μέχρι την περίφημη φράση «αναγνωρίζουμε τα λάθη μας».

Εάν είχαν καταλάβει ακριβώς τι συμβαίνει αυτή την στιγμή στην ελληνική κοινωνία και στην χώρα, ΓΙΑΤΙ και από ΠΟΙΟΥΣ, δεν θα είχαν το θράσος να μιλούν και χωρίς ντροπή να κάνουν διαπιστώσεις για φούσκες, ψευδαισθήσεις και για το ότι « Από το 2008 παρατηρούμε την κρίση σε διαφορετικές φάσεις…» ως να μην ευθύνονται και ερχόμενοι ως Μεσσίες.

"Η Δημοκρατική της Ρόδου" 12.10.2011

Δρόμοι αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού

Eίναι γνωστή η προσπάθεια που γίνεται εδώ και καιρό για την δημιουργία Εθελοντικού-Κοινωνικού Ιατρείου, από ομάδα γιατρών και πολιτών, με πρωτοβουλία του γιατρού κ. Γ.Τριάντου. Μια ανάσα ελπίδας, σε ότι βιώνουμε γύρω μας και είναι αυτά που πρέπει να μας ανησυχούν. Την εγκατάλειψη των αναπήρων, των γερόντων και των μειονεκτούντων από το συρρικνούμενο έως εξαφανισμένο κοινωνικό κράτος, τη μαζική εξάπλωση επαιτών, ρακοσυλλεκτών και αστέγων, τις όλο και αυξανόμενες λίστες των συσσιτίων και εδώ πια στη Ρόδο. Είναι αυτά που πρέπει να αξιολογήσουμε και να αποφασίσουμε να πορευτούμε στο εξής φτωχοί, αλλά με αξιοπρέπεια, με αυτοσεβασμό, με οργάνωση κοινωνίας, με ρυθμό ζωής.

Στο κάλεσμα των εθελοντών γιατρών, ανταποκρίθηκε ο επιχειρηματίας κ.Γιάννης Σπανός. ' Ετσι το Εθελοντικό-Κοινωνικό Ιατρείου έχει την πρώτη του χορηγία, η οποία συνοδεύτηκε με μια επιστολή του κ.Σπανού, της οποίας μια φράση  :"  “Εμείς που κερδίσαμε την αγάπη και τη στήριξη των ανθρώπων του τόπου μας θεωρούμε ιερή υποχρέωση να στηρίξουμε, οικονομικά και ηθικά αυτήν τη βαθιά ανθρώπινη πρωτοβουλία ...”,  θα πρέπει να αποτελέσει αφορμή για προβληματισμό, όλων των επιχειρηματιών του νησιού, απέναντι σ' αυτούς που δοκιμάζονται περισσότερο. Αφορμή για προσφορά των λιγότερο πληττόμενων από τον Αρμαγεδώνα που σαρώνει ζωές.

Θα περιμένουμε πολύ σύντομα, να δούμε να γίνεται πράξη και η διαβεβαίωση της δημοτικής αρχής, ότι : “ θα είναι πάντα αρωγός στις συντονισμένες δράσεις των εθελοντών”, μια διαβεβαίωση που έδωσε ο δήμαρχος Στάθης Κουσουρνάς στην εκδήλωση “Δρόμοι Εθελοντισμού” την οποία το εθελοντικό τμήμα του Δήμου οργάνωσε την προηγούμενη εβδομάδα.

Οι εθελοντές , έχουν στείλει από τις 21.9.2011, αίτηση στο Δήμο, παραχώρησης χώρου ( υπάρχει πρόταση συγκεκριμένου οικήματος),  για τη στέγαση του Εθελοντικού Ιατρείου , παρακαλώντας και ελπίζοντας “ Στην τελική και γρήγορη έγκριση της παραχώρησης του χώρου εκ μέρους του Δήμου, ώστε το συντομότερο δυνατόν να αρχίσει η οργάνωση και η λειτουργία του Ιατρείου”. 

Με δεδομένη την αποσάθρωση του του κοινωνικού οικοδομήματος, εξαιτίας της περικοπής πόρων και της κλιμακούμενης κόπωσης και αδράνειας των κρατικών μηχανισμών, με δεδομένη την οικονομική αδυναμία του Δήμου , με δεδομένο ότι οι τοπικές αρχές θα πρέπει να κάνουν την διαφορά, βλέποντας ανθρώπους και όχι αριθμούς όπως κάνει το κεντρικό κράτος, τέτοιες πρωτοβουλίες και κινήσεις θα έπρεπε να έχουν αγκαλιαστεί ΧΘΕΣ, υπερβαίνοντας εαυτούς και τυχόν γραφειοκρατίες. 

Είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν για τους συμπολίτες τους που δοκιμάζονται.

" Η Δημοκρατική της Ρόδου" 

Αντί για φώτα...

Σκεπτόμουν τι θα ήταν αυτό σήμερα- παγκόσμια ημέρα Ηλικιωμένων λέει-που θα μπορούσα να πω στους παππούδες και τις γιαγιάδες της γενιάς μου.
'Εψαξα για κάτι χαρούμενο όπως ταιριάζει στις γιορτές.
Δεν μου βαίνει τίποτε στο χαρούμενό του...
Αυτά θα τα χαρμόσυνα θα τ' αφήσω για τους ρήτορες που θα ρίξουν τα φώτα πάνω στην Παγκόσμια Ημέρα.
Και όπως σε κάθε "παγκόσμια" θα ξεχαστεί ο λόγος της γιορτής μόλις σημάνουν μεσάνυχτα.
Οι ηλικιωμένοι της γενιάς μου δεν ξέρω αν γιορτάζουν σήμερα.Αν πολλοί απ'αυτούς θα έχουν λόγο να νοιώθουν περήφανοι για την ημέρα που τους αφιερώνουμε.
Μακριά από τον ρόλο του παππού και της γιαγιάς που εμείς σαν παιδιά γνωρίσαμε και που εμείς οι ίδιοι βιαίως τον αλλάξαμε, "πρόσφυγες" σε οίκους ευγηρείας , "διωγμένοι" από την "θαλπωρή" της ίδιας τους της χώρας πως να αισθάνονται άραγε;
' Ισως αν δεν σβήσουμε τα φώτα που θ' ανάψουν υποκριτικά οι ρήτορες σήμερα για τα "περήφανα γηρατειά", αν και μετά τα μεσάνυχτα, και αύριο και μεθαύριο και κάθε μέρα , φωτίζουμε τις μέρες τους με ένα χάδι στα ρυτιδιασμένα τους χέρια, ίσως συνεχίσουν να ταξιδεύουν με δακρυσμένα μάτια αλλά τα δάκρυα θα'ναι δάκρυα χαράς...
Το απόσπασμα αυτό απ' το μυθιστόρημα «Αιολική γη» του Ηλ. Βενέζη πάντα μου έφερνε μια γλυκειά μελαγχολία για τους παππούδες και τις γιαγιάδες...

«Τα άστρα όλα έχουν βγει. Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα παιδικά όνειρα μας. Το κύμα χτυπά τη μάσκα του καϊκιού μας και τα κοιμίζει. Κοιμηθείτε όνειρα μας. Στην ξένη χώρα που πάμε, πρόσφυγες, τι άραγες να μας περιμένει, τι μέρες να είναι ν' ανατείλουν;

Η Λένα αποκοιμήθηκε. Ήθελε πολύ τον τόπο με το κοκκινόχωμα. Εκεί θα ζούσε με τον άντρα που θα 'παιρνε, και θα 'κανε πολλά παιδιά, και θα είχαν κουνέλια και περιστέρια κι άλλα πολλά. Όχι, η Λένα δε μελετούσε ταξίδια σε θάλασσες. Δεν ήθελε να τη χωρίσουν απ' τα Κιμιντένια. Δεν το ήθελε.

Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα όνειρα μας.

Η γιαγιά μας κουράστηκε. Θέλει γα γείρει το κεφάλι της στα στήθια του παππού, που έχει καρφωμένα πίσω τα μάτια του μπας και ξεχωρίσει τίποτα απ' τη στεριά τίποτα απ' τα Κιμιντένια. Μα πια 6ε φαίνεται τίποτα, Η νύχτα ρούφηξε μέσα της τα οχήματα και τους όγκους.

Η γιαγιά γέρνει το κεφάλι της να το ακουμπήσει στα στήθια που την προστατέψανε όλες τις μέρες της ζωής της. Κάτι την μποδίζει και δεν μπορεί νια βρει το κεφάλι ησυχία : σαν ένας βώλος να είναι κάτω απ' το πουκάμισο του γέροντα.

-Τι είναι αυτό εδώ; ρωτά σχεδόν αδιάφορα. Ο παππούς φέρνει το χέρι του, Το χώνει κάτω; απ' το ρούχο, βρίσκει το μικρό ξένο σώμα που ακουμπά στο κορμί του και που ακούει τους χτύπους της καρδιάς του.

-Τι είναι;

-Δεν είναι τίποτα, λέει δειλά α παππούς, σαν παιδί που

έφταιξε.

Δεν είναι τίποτα. Λίγο χώμα είναι.

-Χώμα!

Ναι. λίγο χώμα απ' τη γη τους. Για να φυτέψουν ένα βασιλικό της λέει στον ξένο τόπο που πάνε. Για να θυμούνται.

Αργά τα δάχτυλα του γέροντα ανοίγουν το μαντίλι όπου είναι τυλιγμένο το χώμα. Ψάχνουν κει μέσα, ψάχνουν και τα δάχτυλα της γιαγιάς, σαν να το χαϊδεύουν. Τα μάτια τους, δακρυσμένα, στέκουν εκεί.

-Δεν είναι τίποτα λέω. Λίγο χώμα. Λίγο χώμα. Γη, Αιολική Γη, Γη του τόπου μου.»