Που είναι;

' Ενα έργο που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, αμφιλεγόμενες απόψεις και σε πρώτο πλάνο καταστροφές.
Προοδευτικός λένε ο αγώνας των μαθητών και η ελεύθερη έκφρασή τους.
Πόσο προοδευτικός είναι ο "αγώνας" που περιγράφει το ρεπορτάζ της "δ" ; Βανδαλισμοί, κλοπές και διακίνηση ναρκωτικών στο 2ο ΕΠΑΛ ( και όχι μόνο. Σε όλη την Ελλάδα παρακολουθούμετο ίδιο...)
Αν όχι μας τρομάζει, μας προβληματίζει η νεοεμφανιζόμενη οργάνωση " Φράξια καταστροφέων μαθητών", η οποία μας ενημερώνει με μανιφέστο που έδωσε στη δημοσιότητα, ότι...αναλαμβάνει την ευθύνη για την κατστροφή σχολείων στην Αθήνα, λέγοντας χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων :
 «Πριν λίγες μέρες αποφασίσαμε να οξύνουμε αυτό τον πόλεμο και επιτεθήκαμε με αγριότητα στο σχολείο και επιχειρήσαμε να το κατεδαφίσουμε κρίνοντας αυτή την πράξη ως απελευθερωτική και επαναστατική. Προκαλέσαμε πολλές ζημίες σε όλο τον χώρο του σχολείου προσπαθώντας να συντρίψουμε από τα θεμέλια αυτόν τον εξουσιαστικό θεσμό. Η δράση αυτή έγινε στα πλαίσια του επαναστατικού ανταρτοπόλεμου που μαίνεται συνεχώς»

Που είναι σ' αυτού του είδους τις καταλήψεις και τις μορφές αγώνα μαθητές, γονείς και καθηγητές;
Με δεδομένο, ότι είναι αδιανόητη η συμμετοχή και ανοχή όλων των εμπλεκομένων άμεσα ή έμμεσα σ' αυτού του είδους την "πρόοδο";
Για το φαινόμενο αυτό, ένα φανόμενο που πρέπει να μας προβληματίσει όλους, έχοντας πολλές περισσότερες παραμέτρους απ' αυτή καθ' αυτή την αποχή από τα μαθήματα , ρωτήσαμε τη γνήμη συμπολιτών μας και μας είπαν :

«Τα παιδιά μας και εμείς μεγαλώσαμε μέσα σ΄έναν κόσμο διάχυτης βίας που απλώς εξελίσσεται. Ανέκαθεν υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Η βία στον μικρόκοσμο των παιδιών που ξεσπά στο φυσικό τους περιβάλλον που είναι το σχολείο τους, αντικατοπτρίζει και αντιγράφει την βία στο περιβάλλον των ενηλίκων. Σε περιόδους γενικευμένης κοινωνικής αναστάτωσης όπως αυτή που ζούμε ενδεχομένως να έχει εξάρσεις. Όπως συμβαίνει με κάθε σοβαρή κρίση, κι αυτή θα γεννήσει σε μικρό κομμάτι της νεολαίας παραβατική και ακραία συμπεριφορά ανάλογη του μεγέθους της κρίσης. Στο μεγαλύτερο όμως κομμάτι της νεολαίας μας θα δώσει έναυσμα για προβληματισμό αναζήτηση λύσεων, ωριμότητα. Η ίδια η μικροκοινωνία τους θα απομονώσει τα ακραία περιστατικά και θα τα απορρίψει. Μέτρα καταστολής από τους γονείς και τους δάσκαλους δεν θα έχουν καμία απόδοση παρά μόνο περιστασιακή. Ο ρόλος τους θα πρέπει να επικεντρωθεί στην παροχή ουσιαστικής παιδείας και προσανατολισμού προς τους νέους.» ( ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΤΙΑΔΗΣ)

«Σε μια κοινωνία που έχει χάσει τη συνοχή της, δε μ' εκπλήσσει ότι κι αν συμβαίνει κι ότι κι αν συμβεί μελλοντικά. Λίγα κατά τη γνώμη μου έχουν συμβεί μέχρι τώρα κι άργησαν. Μέχρι και σ' αυτά είναι αργοί οι ρυθμοί.
Είναι καλή η συμμετοχή των μαθητών και να’ χουν λόγο στο ότι γίνεται στο σχολείο τους. Η άσχημη όμως τροπή του μέτρου και η μετάλλαξή του σε "απόλυτη εξουσία" ήταν αναμενόμενη κι αναπόφευκτη, αφού από την αρχή δεν υπήρξαν κανόνες, όροι, όριο, μέτρο, κόκκινη γραμμή, όπως θέλετε πείτε το.
Το σύστημα της Παιδείας, που κάθε χρόνο αλλάζει, προσθέτει πίεση με παραπάνω απαιτήσεις σε ώρες πνευματικής εργασίας αντί πρακτικά να εκτονώνει ενέργεια, ξεχνώντας επιδεικτικά πως έχει να κάνει με εφήβους.
Οι γονείς σαφώς και είναι απόντες. Εργάζονταν διπλά για ν' ανταπεξέλθουν των εξόδων της δωρεάν παιδείας και τώρα πλέον τριπλά για να επιβιώσουν.
Οι σύλλογοι γονέων λειτουργούν άψογα αποδεχόμενοι την «ελληνική πραγματικότητα», όπως χαρακτήρισαν το χαλί για να κρύβουν τα σκουπίδια. Τη συμμετοχή τους σ' αυτούς, δεκάδες υποψήφιοι για την τοπική αυτοδιοίκηση την ανέφεραν σαν προσόν στα βιογραφικά τους.
Ας τραβήξει λοιπόν ο καθένας το δρόμο του μέχρι να φτάσουμε στο απόλυτο μηδέν, που πρέπει να είναι το ζητούμενο για να συνέλθουμε.» (ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΑΡΡΗΣ)

«Τέτοιοι αγώνες μόνο προοδευτικοί δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Πως μπορεί να λέγεται πρόοδος η καταστροφή αιθουσών, γραφείων, εξοπλισμού, που έχουν αγοραστεί από τη φορολογία των μισθοσυντήρητων και των συνταξιούχων, των γονιών αυτών που τα καταστρέφουν, αφού κατά κύριο λόγο αυτοί πληρώνουν φόρους. Πως μπορεί να λέγεται πρόοδος η καταστροφή σχολείων, των μόνων χώρων απ' όπου υπάρχει ελπίδα να αναδειχθούν αυτοί που θα αλλάξουν την ολέθρια κατάσταση στη χώρα μας. Η ευθύνη όμως δεν είναι των παιδιών. Είναι των γονιών και των δασκάλων που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν τον κόπο να ασχοληθούν με την διαπαιδαγώγηση των νέων. Βολεμένοι  όλοι πίσω από ένα άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα, αισθάνονται ότι κάνουν το χρέος τους, απλά καταγγέλοντάς το. Λογική συνέπεια αυτού, είναι οι ακραίες συμπεριφορές των νέων, πέρα από κάθε όριο, συμπεριφορές που θα επιδεινώνονται όσο θα βαθαίνει η κρίση αρχών και αξιών στην κοινωνία. Η κατάντια μιας χώρας φαίνεται από την κατάντια της παιδείας της και των νέων της. Η ελπίδα για μια χώρα είναι οι νέοι που παλεύουν για ιδέες, αρχές, αξίες. Τα κλειστά και τα κατεστραμμένα σχολεία δεν υπήρξαν ποτέ στην ιστορία χώρος προόδου και αναγέννησης!(ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΟΣΧΟΓΙΑΝΝΗΣ)

Στέκομαι στη λέξη "προοδευτικός αγώνας"...αυτό κρατώ...στο ότι οι νέοι αναζητούν την εξέλιξη, αυτό που θα μας βγάλει από το τέλμα που ζούμε….. Σίγουρα όμως το αναζητούν με λάθος τρόπο…Γιατί αλήθεια ; Μια ματιά γύρω μας ,αλλά και."μέσα " μας θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε! Βία...βία παντού ! Όχι μόνο σωματική ..Βία ψυχολογική! Οι κοινωνικές συνθήκες ,έτσι όπως διαμορφώθηκαν ,μας δημιουργούν ένταση, θυμό που καθημερινά συσσωρεύετε και βρίσκει διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά να "δραπετεύει"..
Τα παιδιά μας..οι νέοι...γίνονται ο "καθρέφτης" του "μέσα" μας...εκφράζουν κάθε φορά αυτό που εισπράττουν, αυτό που άλλοτε το βιώνουν κι άλλοτε πάλι το ψυχανεμίζονται.. πολλές φορές μάλιστα ,ασυνείδητα ,εκδηλώνοντας συμπεριφορές που αναδεικνύουν αυτό το συναίσθημα!
Επανέρχομαι στη φράση "προοδευτικός αγώνας"..το αίτημα από τα παιδιά μας φαίνεται πια να υπάρχει...κι είναι τώρα περισσότερο ίσως από ποτέ άλλοτε που έχουν ανάγκη να σταθούμε πλάι τους.. γονείς και εκπαιδευτικοί αφού το συνδιαμορφώσουμε να το εκφράσουμε μ έναν τρόπο δημιουργικό.. που δε θα γκρεμίζει ,αλλά θα χτίζει....Θα χτίσει τα θεμέλια μιας νέας κοινωνίας ..πιο ανθρώπινης!!! ( ΣΤΑΥΡΟΣ ΦΛΑΜΠΟΥΡΙΑΡΗΣ)

«Μέσα σε μια κοινωνία σε κρίση, οι μαθητές γίνονται καθημερινά δέκτες της βαρβαρότητας που αυτή έχει επιφέρει, μέσα από την οικογένεια τους (ανεργία, αβεβαιότητα για το μέλλον), μέσα από το σχολείο (προβληματικές σχολικές εγκαταστάσεις, ελλείψεις σε καθηγητές και στοιχειώδη μέσα διδασκαλίας όπως βιβλία κτλ.) καθώς και μέσα από την ίδια τους την πόλη (αφιλόξενο αστικό περιβάλλον, εγκληματικότητα, έλλειψη χώρων αναψυχής και ψυχαγωγίας). Επόμενο είναι λοιπόν να αντιδράσουν και αυτοί με τη σειρά τους. Ομάδες όμως όπως αυτές της Φράξιας ακυρώνουν τον αγώνα των μαθητών, αλλά δεν πρέπει να προκαλούν το φόβο, διότι έτσι επιτυγχάνουν το σκοπό για τον οποίο αυτές δρουν. Πρέπει όμως να προβληματίσουν. Η κοινωνία, δυστυχώς, μένει πάντα σε τέτοιου είδους γεγονότα χωρίς να μπαίνει ποτέ στην ουσία των πραγμάτων, στο γιατί δηλαδή οι μαθητές αντιδρούν. Ίσως είναι και αυτό αποτέλεσμα των ενοχών που νιώθει η ίδια η κοινωνία για τη σημερινή κατάσταση και τις δικές της επιλογές του χθες. Οι βανδαλισμοί, οι κλοπές και τα ναρκωτικά δεν είναι τωρινό φαινόμενο, ούτε περίμεναν τις καταλήψεις για να μπουν μέσα στα σχολεία. Αυτό είναι που πρέπει να προβληματίσει όλους μας…»( ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΓΑΚΗΣ)

Σημείωση:Δεν είχε νόημα η αναπαραγωγή εικόνων καταστροφών να συνοδεύουν την ανάρτηση...Τα παιδιά έχουν δημιουργικότερη φαντασία...
" Η Δημοκρατική της Ρόδου" 23.10.2011