Η πλατεία Δημαρχείου ήταν άδεια...

Στο παγκόσμιο ραντεβού της 15 Οκτωβρίου, στις  μεγάλες πόλεις της Δύσης, από τη Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον, την Χαβάη, ως τις Βρυξέλλες, το Μπιλμπάο , τη Λισσαβώνα, το Δουβλίνο, εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν κατά των πολιτικών των κυβερνήσεών τους και της οικονομικής ελίτ, που εγκλωβίζουν τις ζωές τους και ποδοπατούν τα όνειρά τους. Kι εμείς, πληγωμένοι όσο ποτέ, οι περισσότεροι χαμένοι από τη χρηματοπιστωτική λαίλαπα της εποχής, φαίνεται σαν να μην αντιδρούμε  απέναντι  στην ακαμψία της εξουσίας , στην υποβάθμιση της ζωής μας και του τόπου μας. Ρωτήσαμε γι’ αυτή την «σιωπή» συμπολίτες μας και μας είπαν:

“Συλλογική κατάθλιψη λόγω οικονομικής εξουθένωσης και ανασφάλειας για το μέλλον, καχυποψία, αποθάρρυνση, (κόπωση από τα πολλά λόγια και έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους πολιτικούς μας), παραίτηση, φόβος, (Η ήσυχη δύναμη της Πλατείας, κυρίως στην Αθήνα, ανησύχησε τους κρατούντες, εντός και εκτός της χώρας και βρήκαν τρόπο να την καταστείλουν, εξουδετερώνοντάς την και αποπροσανατολίζοντας τον αρχικό της χαρακτήρα, με τις γνωστές, "δοκιμασμένες τακτικές" - βλ. μπαχαλάκηδες κ.λ.π. - Ποιός οικογενειάρχης θα πάρει τα παιδάκια του να κατέβει να διαμαρτυρηθεί ; ). Φαίνεται δεν είμαστε αρκετά απελπισμένοι ακόμη. Η νηνεμία πριν την καταιγίδα ; Θα δείξει, (μάλλον σύντομα)...” ( ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΟΥΡΑΪΤΗΣ)

“Το κίνημα πολιτών ''Occupy Wall Street'' που απευθύνεται στη συνείδηση του κόσμου ολόκληρου, πραγματοποίησε χθες δυναμικές συγκεντρώσεις σε πλατείες 1500 πόλεων, προκειμένου να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα κατά τις απληστίας και διαφθοράς των ισχυρών, αλλά και τα σκληρά οικονομικά μέτρα των κυβερνήσεων τους.
Η κραυγή “We are the 99%” που έφτασε και στη Ρόδο, όμως δυστυχώς δεν βγήκε και από εδώ, προφανώς γιατί η τοπική κοινωνία έχει συγκεντρωμένο πολύ “λίπος”, απομένει από εδώ και πέρα να γίνει η ατζέντα της ταξικής συνείδηση του 99%.
Παρότι δε  λένε πως έτειναν ευήκοον ους στη κραυγή αυτή...πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες, ειλικρινά εκπλήσσομαι από την “αφασία” των κατοίκων αυτού του νησιού. Όταν τους ακούς όλους από τη μια να διαμαρτύρονται και να βρίζουν αγανακτισμένοι και από την άλλη να απέχουν από κάθε συγκροτημένη έκφραση οργής; Παρά ταύτα με ικανοποιεί που με το διαδίκτυο μπορέσαμε να κάνουμε όλο το κόσμο μια πλατεία και να είμαι και εγώ μαζί με εκατομμύρια άλλους μέσα σε αυτή. ΕΣΥ;” (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ)

«Η πλατεία ήταν άδεια γιατί δεν είναι γεμάτη από θέληση και δύναμη η καρδιά μας και η σκέψη μας.
Όταν πάνω από το κεφάλι του εργαζόμενου κρέμεται η εφεδρεία, όταν τρέχουν να εξασφαλίσουν το μεροκάματο, όταν δεν βρίσκεται ο ηγέτης ή οι ηγέτες, ακόμα θα αργήσουμε να καταλάβουμε.
Θάρρος, Ψυχή και Αλληλεγγύη... μόνο έτσι.» (ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΙΑΝΤΟΣ)

«Ζούμε τον παγκόσμιο οικονομικό ρατσισμό. Οι φτωχοί πετιούνται αδίστακτα από το καράβι. Είμαστε νεόπτωχοι και μπερδεμένοι. Ξαφνικά από καπιταλιστές καταναλωτές πρέπει να διαμορφώσουμε ιδεολογία σκλάβου προς πώληση. Η μετάβαση είναι δύσκολη. Τα αντανακλαστικά αγύμναστα. Δεν ξέρουμε τι όπλα να χρησιμοποιήσουμε. Το όπλο της επίπλαστης δημοκρατίας το κρατάνε οι καταπατητές της. Θέλουμε τον χρόνο μας για να αντιμετωπίσουμε το οργανωμένο σχέδιο εξόντωσής μας με νέα όπλα που πρέπει να εφεύρουμε. Ξέρουμε ότι η πλατεία δεν είναι λύση... και πάλι...είναι η μόνη λύση που έχουμε. Στεκόμαστε σε ένα μετέωρο βήμα πριν το κατώφλι της μήπως κι ανέλπιστα βρεθεί κάποιος από το πλήθος να μας δώσει ώθηση, βεβαιότητα, ελπίδα ότι ο αγώνας που θα δώσουμε θα έχει αντίκρισμα .» ( ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΛΙΩΤΑΚΗ)

«Οι πορείες, οι συγκεντρώσεις και οποιαδήποτε επαναστατική πράξη είναι πριν και πάνω από όλα μια συνειδητή συλλογική υπόθεση. Δεκαετίες τώρα, για πολλούς και διαφόρους λόγους κυρίαρχα όμως επειδή έτσι συνέφερε την εξουσία, η έννοια της συλλογικότητας δεν υφίσταται στο λεξιλόγιο, την φιλοσοφία και την πρακτική του νεοέλληνα.
Το φαινόμενο της αγανάκτησης από μόνο του είναι και λίγο και ενδεχομένως επικίνδυνο ως έναυσμα. Χρειάζεται κάτι πέρα από ένα κάλεσμα συμμετοχής σε ενστικτώδεις, θολές, ακαθόριστες αλλά και τετριμμένες ενέργειες για να μπορέσει να διαμορφωθεί κλίμα ικανό να παρακινήσει τον κόσμο. Να του δώσει την ώθηση όχι απλά να ζητήσει αυτό που θέλει και ονειρεύεται και όχι απλά να αποκηρύξει αυτό που δεν θέλει, δεν του αρέσει ή δεν αντέχει, αλλά να αναλάβει χωρίς διαμεσολαβητές, χωρίς μεσάζοντες την τύχη και το μέλλον του. Αυτό, όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους που αρέσκονται να παίζουν με το θυμικό και τα ένστικτα του κόσμου, δεν είναι υπόθεση απλά και μόνο μιας αγανάκτησης. Χρειάζεται βαθύτατη συνείδηση αλληλεγγύης, παιδεία συνύπαρξης, αφειδώλευτο “δόσιμο”, μαρτυρικό και συνεχή αγώνα, ψάξιμο, αμφισβήτηση, σκέψη, επιμονή. Αυτή η συρμαγιά πάει καιρός που χάθηκε, κάπου μεταξύ επίπλαστης ευημερίας και ωχαδερφισμού και δυστυχώς δεν γίνεσαι έτσι εύκολα από πελάτης, πολίτης απλά και μόνο επειδή αγανάκτησες.» ( ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ)

«1.Εύκολη η παρατήρηση, δύσκολη η δράση. Εύκολη η κλάψα, δύσκολη η παρέμβαση.
2. Το παυσίπονο ανακουφίζει από τα συμπτώματα δεν θεραπεύει την αιτία. Μια καλή τουριστική περίοδος ανακούφισε, αλλά δεν έλυσε τα προβλήματα.
3. Η αποτελεσματική αυθόρμητη διαμαρτυρία, ιδίως η μαζική και από ετερόκλητο πλήθος, προϋποθέτει καλό συντονισμό.
4. Επί δεκαετίες ο κόσμος είχε συνηθίσει να λύνει τα προβλήματα του επισκεπτόμενος το γραφείο του τοπικού κομματικού εκπροσώπου, ο οποίος πλέον βάζει το κομματικό συμφέρον πάνω από όλα.» ( ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΡΙΑΣ)

«΄Οσο περνάνε τα χρόνια πιστεύω ότι ότι κάνουμε είναι γραμμένο στο DNA μας. Είμαι σίγουρος ότι και την εποχή του Σωκράτη και του Λεωνίδα 2-3 νοιαζόντουσαν για την πατρίδα τους και την εποχή του Κολοκοτρώνη τα ίδια απλώς όταν γενικεύθηκε η αντίσταση τότε πλάκωσαν και οι υπόλοιποι. Άρα το χούι που έχουμε το έχουμε επειδή έτσι γεννηθήκαμε, έτσι είμαστε από παιδιά και άδικα στενοχωριόμαστε με όλους τους άλλους. Φαντάσου ότι στους εθελοντές είμαστε 76 μέλη και είναι ζήτημα αν νοιάζονται οι 5 και άντε άλλοι 5 οι οποίοι είναι του χαρακτήρα τους να δείχνουν ότι και αυτοί νοιάζονται αλλά στην ζυγαριά γέρνει πάντα το ραχάτι. Άρα ο λαός θα αντιδράσει όταν επηρεαστεί ο τρόπος της δικιάς του ζωής και όχι αν επηρεαστεί ο τρόπος ζωής των άλλων. Ο Σόλων είπε ότι ευνομούμενη πολιτεία είναι εκείνη στην οποία οι πολίτες την αδικία που γίνεται σε κάποιον θεωρούν ότι γίνεται στον εαυτό τους. Εμείς έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.»( ΜΑΡΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΑΚΗΣ)

«Πιστεύω πως ο μέσος Ροδίτης έχει αντιληφθεί ότι η κρίση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με εκτονωτικές συγκεντρώσεις, τη στιγμή μάλιστα που σε αυτές έχει συνηθίσει να βλέπει ως πρωτοστάτες ανθρώπους υπερβολικά βολεμένους χρόνια τώρα. Δεν πείθουν τα μαχητικά επαναστατικά κελεύσματα που ακούγονται από λάθος στόματα.
Είναι γεγονός επίσης ότι ο μέσος Ροδίτης ανέκαθεν προτιμά να μην κοινοποιεί τη γνώμη του κατά τρόπο αλογόκριτο, επειδή έτσι νομίζει ότι συμβάλλει στη διατήρηση πολλών και διαφόρων κοινωνικών ισορροπιών. Εκτός όμως απ' αυτό, είναι γεγονός ότι η μεσαία τάξη της Ρόδου δείχνει να έχει ακόμα αρκετό 'λίπος να κάψει' και - κακά τα ψέματα- ίσως γι' αυτό δεν αισθάνεται να απειλείται σοβαρά, με αποτέλεσμα να προτιμά τη γνωστή εσωστρεφή τακτική της ως προς τα κοινά. Προσωπικά αναμένω τη στιγμή που θα αντιληφθούμε ως τοπική κοινωνία ότι παύουμε να βρισκόμαστε στο απυρόβλητο. Και ίσως τότε, άνθρωποι αγνοί που αγαπάνε τον τόπο πραγματικά, να διοργανώσουν διαμαρτυρίες ουσίας και όχι απλώς για το θεαθήναι. Μέχρι αυτό να συμβεί, οι πλατείες θα παραμένουν άδειες - και υπό τις παρούσες συνθήκες, καλώς παραμένουν άδειες.» (ΓΑΒΡΙΗΛ ΧΑΡΙΤΟΣ)

" Η Δημοκρατική της Ρόδου" 18/10/2011