Η φωτογραφία

Βλέπω ημέρες τώρα αυτή τη ομολογουμένως συγκινητική φωτογραφία να κάνει τον γύρω του διαδικτύου, συνοδευόμενη από φορτισμένες απόψεις, για τον φετεινό εορτασμό της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα,

Προσπαθώ να φαντασθώ, τι ακριβώς να σκεπτόντουσαν 64 χρόνια πριν οι άνθρωποι αυτοί που γονατισμένοι και σίγουρα δακρυσμένοι, έβλεπαν την γαλανόλευκη να υψώνεται στον ιστό.

Τι εικόνες ξεδιπλώθηκαν από το μέλλον στην αγκαλιά της μητέρας πατρίδας;

Η σκέψη, ότι σίγουρα θα σκεφτόντουσαν τα καλύτερα για τον τόπο τους, για το μέλλον των παιδιών τους, με κάνει και μελαγχολώ τόσο, που η φωτογραφία γίνεται για άλλους λόγους πια συγκινητική...
Πολλές εικόνες μπορεί να πέρασαν απ' αυτούς τους γονατισμένους ανθρώπους, όση ώρα ανέβαινε η σημαία στον ιστό, αλλά είμαι σίγουρη πως ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δεν θα μπορούσαν να φανταστούν μια πατρίδα "εμπόρευμα" που βγαίνει σε πλειστηριασμό και με το κεφάλαιο του τόπου της, τα νέα παιδιά, το μέλλον για το οποίο αγωνίστηκαν, να παίρνει τους δρόμους της οικονομικής μετανάστευσης. 
Και μια επέτειος μνήμης που μέρες τώρα  βγαίνει στην πλειοδοσία των ανακοινώσεων κατά πως βολεύει τον καθένα...
Μια φωτογραφία που πνίγηκε το ιστορικό της νόημα, το μήνυμα που αποτυπώνεται σ' αυτή  " μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια τοῦ κόσμου, μὲς στὲς πολλὲς κινήσεις κι ὁμιλίες...ἐκθέτοντάς την στῶν σχέσεων καὶ τῶν συναναστροφῶν τὴν καθημερινὴν ἀνοησία...".
Κι όσο η Ιστορία δεν διδάσκει, γίνεται ακόμη πιο μελαγχολική αυτή η ημέρα και ακόμη πιο αβέβαιο το μέλλον... 

H Δημοκρατική της Ρόδου 7/3/2012