Ημερολόγιο του Καύσωνα

"Το βράδυ ανοίγω τα παράθυρα καταβρέχω τις βεράντες και περιμένω - εκεί γύρω στα μεσάνυχτα - να δροσίσει. Κοιμάμαι ανήσυχα, ξυπνάω για να πιω νερό. Το πρωί, κατά τις εννιά, κλείνω τα πάντα ερμητικά. Και μετά κατεβαίνω στο υπόγειο.

Εκεί βρίσκεις πάντα λίγη δροσιά - ακόμα κι αν έξω έχει σαράντα βαθμούς. Όταν έρχεται κανένας επισκέπτης λέει: "Α, εδώ έχετε αιρ-κοντίσιον" και απαντάω: "ναι, και τελείως αθόρυβο". Καημένη γη, πόσο μας φροντίζεις, πριν να μας σκεπάσεις! Δωρεάν δροσιά, αν καταδεχτούμε την αγκαλιά σου. Αλλά όχι, όλοι θέλουν ψηλά, τέταρτος, έκτος όροφος, ρετιρέ. Τα υπόγεια είναι για τους φτωχούς και τους παράνομους.

Ας βράζουνε τώρα οι κύριοι των ρετιρέ. Ποτέ δεν χώνεψα τους ορόφους. Μου φαίνεται αφύσικο να μην αγγίζω γη. Να κοιμάμαι είκοσι μέτρα πάνω από το έδαφος. Δεν είμαι πουλί να υπερίπταμαι. Η θέα μ' αρέσει από βουνά, όχι από μπαλκόνια(...)
 
Θυμάμαι άλλα παλιά καλοκαίρια. Τότε η πόλη ήταν φιλική, τα πρόσωπα οικεία. Διασχίζοντας μια πλατεία (όχι μόνο της γειτονιάς σου αλλά και κεντρική) έβλεπες μόνο γνωστούς. Τώρα αυτά τα συσπασμένα πρόσωπα, κοντά στον πανικό, την υστερία, την απόγνωση - μια φορά τα βλέπεις, δεν θα τα ξανασυναντήσεις(..)

Καύσων - Νέφος. Έχουμε τόσο εγκλωβιστεί μέσα στις λανθασμένες επιλογές μας, που μας είναι αδύνατο να κάνουμε πίσω. Έτσι φοβάμαι πως Θα πεθάνουμε (καθόλου ηρωικά) επιμένοντας στον λανθασμένο τρόπο ζωής που διαλέξαμε.
Ποίος μπορεί να μας σώσει; Ποιος θα επωμισθεί το πολιτικό κόστος μιας πραγματικής αλλαγής; Και πόσο θα την θελήσουν οι κοντόθωροι μικροαστοί; Θα ψηφίσουν αυτόν που θα τους γκρεμίσει το αυθαίρετο, θα αποσύρει από την κυκλοφορία το σαράβαλο τους, θα κλείσει την βιοτεχνία τους που ρυπαίνει;
Δεν έχω αυταπάτες. Άλλωστε, στην φύση της τραγωδίας είναι να βλέπεις την επερχόμενη καταστροφή - και να μην μπορείς ούτε καν να φωνάξεις. (Έτσι σου κλείνει το στόμα ο εφιάλτης).
 
Από το "Ημερολόγιο του Καύσωνα" ( Νίκος Δήμου)