Ποιά Δημοκρατία;

Η κυβέρνηση, λοιπόν...κέρδισε τη μάχη στη Βουλή, αλλά έχασε ΑΛΛΗ ΜΙΑ στην κοινωνία.
Το αποτέλεσμα έγινε δεκτό με θετικά σχόλια των δανειστών στο εξωτερικό, με τα μεγαλύτερα δίκτυα ενημέρωσης, σε απευθείας σύνδεση με την ελληνική βουλή, με την εικόνα χωρισμένη στα δύο. Η μισή οθόνη έδειχνε την ψηφοφορία και η άλλη μισή την κόλαση έξω στους δρόμους. Με αναμεταδόσεις των...πολεμικών ανταποκριτών τους όλη
την ημέρα . Άλλωστε για πρώτη φορά, σε καιρό δημοκρατικής ομαλότητας, οργανώθηκε τόσο μεγάλη αστυνομική επιχείρηση προκειμένου να λειτουργήσει η Βουλή και να εξασφαλιστεί η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ.
Κανένα σχέδιο και καμια πρόθεση να διασφαλισθεί το δικαίωμα των πολιτών να διαδηλώσουν και να εκφράσουν την αντιθεσή τους.
Κανένα σχέδιο και καμια πρόθεση να διασφαλισθεί η ασφάλεια των ξένων τουριστών των δύο μεγάλων ξενοδοχείων του Συντάγματος. Πολλές απορίες από όλα αυτά που αποσβολωμένοι παρακολουθήσαμε.
Οι εικόνες και τα βίντεο, μάρτυρες μιας και μοναδικής προσπάθειας, ενός οργανωμένου κρατικού σχεδίου:

"Αρκετά με την πλατεία. Πρέπει ν' αδειάσει και να είναι τέτοια η τρομοκρατία που να μην μπορέσει να ξαναγεμίσει."
Ναι. Αυτό ήθελαν. Δεν υπάρχει και δεν μπορεί να σταθεί άλλη εξήγηση.
΄Εκαναν ό,τι μπορούσαν για να διαλύσουν το φιλειρηνικό μεγάλο πλήθος των “αγανακτισμένων”.
Αν υπήρχε επεξεργασμένο σχέδιο προστασίας των διαδηλωτών από τα “ακραία στοιχεία” και απέτυχε, οι υπεύθυνοι, σε όλες τις βαθμίδες, οφείλουν πάραυτα να παραιτηθούν.
' Οχι μόνον αυτό δεν έγινε, αλλά εξαφανίσθηκε από προσώπου γης ο αρμόδιος υπουργός “Προστασίας του Πολίτη” ( λέμε τώρα Προστασίας...) όλη τη διάρκεια της χθεσινής ημέρας.
 ΄Οτι έγινε, έγινε για να  διαλυθεί το κίνημα των “αγανακτισμένων”, ώστε να μπορέσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα να κυλήσει χωρίς φωνές και αντιρρήσεις.
Κοντεύει να ξημερώσει, και μετά μια τέτοια μέρα, μέρα απροκάλυπτης βίας, μουδιάσματος, και διαψεύσεων και των τελευταίων μύθων της δημοκρατίας, μέρα που κάποιοι είναι έτοιμοι να απογοητευτούν, άλλοι έχουν περισσότερη δύναμη να συνεχίσουν, άλλοι νιώθουν θλίψη και οργή, κάποιοι απόγνωση.

Τουλάχιστον το ξημέρωμα μας βρίσκει εμείς να  ξεμπερδεύουμε με τις όποιες αυταπάτες μας κι αυτοί με τα όποια άλλοθί τους…
Υ.Γ. Ναι, κοντεύει να ξημερώσει τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Δεν το χωράει το μυαλό μου αυτό που έζησα χθες, βλέποντας και ακούγοντας εκκλήσεις γιατρών για , φάρμακα, εθελοντές γιατρούς γάζες, φωτιές, αίματα...
Να ακούω για 500 τραυματίες και πρόχειρα ιατρεία...Η φωνή του Παπαχρήστου και της Δαμανάκη έλειπαν από το déjà vu...
Mμήμες που ζωντάνεψαν, μιας νύχτας που χαράχτηκε στην εφηβική μνήμη μου.
Μια νύχτα που ήταν η απαρχή για τον δρόμο στη Δημοκρατία. Ποιά Δημοκρατία;
Αυτή που ξημέρωσε σήμερα ;
Όσο ανεβαίνει η ήλιος, τόσο η θλίψη της νύχτας διαλύεται και δίνει τη θέση της στην οργή. Γιατί αυτό κατάφεραν. Να οργίσουν και τους πιο ψύχραιμους. Μόνο που :"Ειναι βαριά και επικίνδυνη η φωνή του λαού όταν κυριεύεται από την οργή."ΑΙΣΧΥΛΟΣ
Εφημερίδα"Η Δημοκρατική της Ρόδου"  1.7.2011