Πείτε το καινούργιο σχέδιο Μάρσαλ

Μάθαμε από συνέντευξη της κυρίας Μέρκελ ότι:  

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δημιούργησε μια task force η οποία θα έχει το ένα πόδι στην Αθήνα και το άλλο στις Βρυξέλλες. Το σώμα αυτό θα μεθοδεύσει τόσο την αποκρατικοποίηση όσο και την εισροή των ως τώρα “αζήτητων” κονδυλίων των διαρθρωτικών ταμείων στην Ελλάδα, με στόχο τη χρηματοδότηση παραγωγικών έργων. Παράλληλα, υπενθύμισε, η γερμανική κυβέρνηση προετοιμάζει διμερή συνεργασία στρατηγικής ολκής με την Ελλάδα. 

 “Η πρώτη συμφωνία για αυτό έγινε τον Μάρτιο του 2010, κατά την επίσκεψη του Γιώργου Παπανδρέου στο Βερολίνο” είπε. Τώρα, η συμφωνία παίρνει σάρκα και οστά υπό την εποπτεία του αντικαγκελάριου και υπουργού Οικονομίας Φίλιπ Ρόσλερ και σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Γερμανών Βιομηχάνων BDI. Πρόκειται για μεγάλη δέσμη δράσεων και μέτρων...Αν θέλετε, ονομάστε το καινούργιο σχέδιο Μάρσαλ”.

Το μόνο σίγουρο και από αυτά που η κυρία Μέρκελ είπε, αλλά και από τα συμφραζόμενα των υπολοίπων αξιωματούχων της ΕΕ για το λεγόμενο σχέδιο Μάρσαλ, είναι, ότι (ευτυχώς) δεν πρόκειται να βάλουν χέρι για να το διαχειρισθούν... ελληνικές κυβερνήσεις. 

Την ευθύνη για την εφαρμογή του θα έχουν απ΄ευθείας τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Με άλλα λόγια ας μην περιμένουν πολιτικοί, κομματικοί παράγοντες, δημόσιοι “λειτουργοί”, μεσάζοντες, παεατρεχάμενοι και φίλοι κομμάτων, παρατάξεων, κυκλώματα της τοπικής αυτοδιοίκησης (κυρίως) και άλλα τρωκτικά, ότι οι “κουτόφραγκοι” θα μας χαρίσουν λεφτά (όπως τα γνωστά

ΜΟΠ και οι επιδοτήσεις ) για να τα σκορπίσουμε εξαγοράζοντας ψήφους και χτίζοντας πελατειακές σχέσεις με επιχειρηματικούς... και άλλους... κύκλους. Από το φθινόπωρο και για 30 χρόνια οι μεταρρυθμιστικές οικονομικές αποφάσεις, η διαχείριση πόρων, και οι κάθε μορφής παροχές, θα περάσουν στα χέρια της ΕΕ και των ανθρώπων της που θα εγκατασταθούν στην Αθήνα για να ελέγχουν το πώς θα δαπανάται από το πρώτο μέχρι το τελευταίο ευρώ των δανεικών.

Η απορία μου είναι πως θα υπερβούν τα κομματικά τείχη που έχουν κτιστεί , απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα, επενδυτές και τεχνοκράτες. 

Η άλλη απορία μου είναι, τι σχέδια θα τους παρουσιάσουμε, αν πάνε σε έναν τόπο και ρωτήσουν για βιομηχανική, βιοτεχνική ή τουριστική επένδυση π.χ. Σε ποιό χωροταξικό και σε ποιό πολεοδομικό σχέδιο, αφού σε πολλές περιοχές δεν υπάρχουν σαφή συμπεράσματα για το τι και που επιτρέπονται. 

Για την φορολογική πολιτική το λύσανε μόνοι τους. Γιατί ποιός θα έρθει να κάνει επένδυση με ένα φορολογικό σύστημα που αλλάζει κάθε τρεις μήνες και χωρίς κίνητρα για κάθε είδους δραστηριότητα;

Από την εφημερίδα Handelsblatt, μαθαίνουμε, ότι το σχέδιο, φέρεται να περιλαμβάνει πρόταση για τη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας, στις ζώνες θα ισχύει ειδική εργατική και φορολογική νομοθεσία, ενώ θα υπάρχει σύνδεσμος, μέσω του οποίου οι επενδυτές που δραστηριοποιούνται εκεί θα έχουν επαφές με την πολιτεία.

Για την ειδική εργατική νομοθεσία να το συζητήσουμε ή δεν έχει πλέον καμια σημασία κάτω από την απόγνωση της ανεργίας; 

Δεν έχω καλή απάντηση να δώσω σε όσους σε συζητήσεις για το θέμα της “καθόδου” των Γερμανών με το συγκεκριμένο σχέδιο, λένε: “ Δεν με νοιάζει..Αρκεί να έχουν δουλειά τα παιδιά μου για να ζουν αξιοπρεπώς...”. Ακόμη πιο πολύ δεν παλεύεται η απάντηση νέων ανθρώπων :“Μακάρι...΄Οχι μόνο θα έχω δουλειά, αλλά θα ξέρω ότι αξιοκρατικά θα την έχω...”

Τι επιχειρήματα επιστρατεύεις εδώ, για να τους θυμήσεις , την συμβολή του λεγόμενου σχεδίου Μάρσαλ στη δημιουργία ενός κράτους όχι κυρίαρχου αλλά υποτελούς για δεκαετίες;